Wspomninie 39: Nowe zadanie

Władcy lubią tylko tych, którzy są im przydatni i tylko tak długo, dopóki ich potrzebują.

Napoleon Bonaparte

19 lipca 1980

Wszyscy zebrali się wokół podłużnego stołu. Czarny Pan zasiadał na jego szczycie. Niesamowicie długie i blade palce stukały w blat, wybijając melodię śmierci, która, jeszcze zanim skończy się dzisiejsze spotkanie, dopadnie któregoś ze śmierciożerców.

Był zniecierpliwiony i zły. Zapewne coś znów nie poszło po jego myśli. Zastanawiałem się, kto tym razem zawinił. Ostatnio porażki zdarzały się coraz częściej, Zakon Feniksa coraz bardziej dawał o sobie znać. Na każdym kroku krzyżował zamiary Czarnego Pana. Niebezpiecznie rósł w siłę i zyskiwał więcej zwolenników.

W pomieszczeniu panowała grobowa cisza. Nikt nie śmiał się odezwać, wydobyć z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Nic, tylko stukanie palców o blat w nieznanym, śmiertelnym rytmie. Odmierzając czas od nieuchronnej katastrofy. Każda sekunda zdawała się minutą, godziną, wiecznością.

Moje serce waliło jak oszalałe, jakby chciało wyrwać się z klatki piersiowej i uciec z tego ponurego miejsca. Zdziwiłem się, że nikt z obecnych tego nie słyszał. Wiedziałem, że to nie ja tym razem zawiniłem, ale Czarny Pan był nieobliczalny. Żadna pewność nie wchodziła przy nim w grę. Znajdując się w Jego pobliżu to słowo należało wykreślić z własnego słownika, zapomnieć o nim, by później gorzko się nie rozczarować.

Moje ciało było całe zdrętwiałe od kilkunastominutowego siedzenia bez ruchu. Kończyny domagały się rozprostowania, mięśnie żądały chociażby najmniejszego poruszenia. Tylko moje organy wewnętrzne pracowały w przyspieszonym tempie, jakby za nic miały strach przed największym czarnoksiężnikiem żyjącym na świecie. Nie, to on je motywował. Podczas, gdy mięśnie męczą się, by nie drgnąć nawet o pół cala, serce przyspiesza pracę, jakby chciało pęknąć i zakończyć ten głupi paradoks.

Za wszelką cenę starałem się uspokoić oddech. Miałem wrażenie, jakby każdy ruch klatki piersiowej był doskonale widoczny pomimo czarnej szaty. W pewnym momencie miałem ochotę przerwać tę pantomimę. Jako pierwszy wykonać jakiś gest, zburzyć symetrię nieruchomego ogrodu posągów, jaki stworzyliśmy. Przez chwilę miałem złudne nadzieje, że ten ból wtedy się skończy.

Nie, ból dopiero wtedy się zacznie – wypłynęła natrętna myśl z podświadomości.

Umysł zdawał sobie sprawę, że czeka go coś okropniejszego niż chwilowy dyskomfort, więc trzymał ciało w ryzach. Chociaż raz działały razem.

Rozrzedzone powietrze zalegało w całej komnacie. Nawiedzało mnie niemiłe wrażenie, że niebawem całkowicie zniknie i nikt nie będzie mógł zaczerpnąć go do płuc. Z trudem łapałem oddech, bojąc się, że każde, nawet najmniejsze, poruszenie nozdrzy będzie równoznaczne z karą. Krótkie i płytkie oddechy powoli stawały się katorgą. Miałem ochotę głęboko zaczerpnąć powietrze, ulżyć sobie w tej kolejnej męce, lecz powstrzymałem się.

Czułem, jak z każdą sekundą milczenia i groźby wiszącej w powietrzu krople zimnego potu spływają mi po karku. Wszędzie panowało niesamowite zimno, jakby tylko w tym pomieszczeniu klimat zmienił się diametralnie. Zamiast zwykłego angielskiego stał się mroźny jak na Antarktydzie. Wiele bym dał, aby wyjść na zewnątrz i poczuć na skórze ciepły wiaterek. Przez chwilę postać na słońcu. Poczuć się wolnym…

Lecz rzeczywistość była inna.

Czarny Pan powoli przesuwał wzrok na każdego z nas. Szkarłatne oczy lśniły w półmroku, przywołując na myśl demona z najgłębszych czeluści piekieł. Czerwone jak krew, która zaraz zostanie przelana.

Gdy dotarły do mnie, starałem się ze wszystkich sił powstrzymać przed chociażby najmniejszym drgnięciem. Nie chciałem umierać. Chcę żyć! Niczego w tamtej chwili bardziej nie pragnąłem. Chcę żyć, do cholery!

– Wilkes, czy wyjaśnisz w końcu jak do tego doszło? – lodowaty ton głosu Czarnego Pana przerwał ciszę. Lodowe włócznie przedzierały się do każdego, łamiąc jego siłę woli. Miałem ochotę wyjść stamtąd i już nigdy nie wracać.

Głos Czarnego Pana był spokojny, lecz wszyscy śmierciożercy wiedzieli, że to tylko fikcja. Czaiła się za nim groźba, której nie można opisać słowami. Kara, która na długo wyryje się w naszych umysłach. A zadowoleni z niej będą tylko Bellatriks i Mulciber. Dwóch największych szaleńców w tej sali. Nawet tak pewny siebie Regulus Black w końcu stracił animusz, poznał, co to znaczy prawdziwa służba.

– P–p– panie, j–ja – jęczał Wilkes.

Ze strachu nie był w stanie wydusić z siebie poprawnie sformułowanego słowa. Nikomu nie zrobiło się go żal. Wszyscy śmierciożercy byli wdzięczni, że to nie oni są winni, że to nie oni poniosą karę.

– Przez ciebie straciłem trzech utalentowanych śmierciożerców, Wilkes. W tej chwili chcę wiedzieć, jak do tego doszło. Jeżeli nie powiesz tego dobrowolnie, wyciągnę z ciebie wszystko siłą.

W dłoni Czarnego Pana pojawiła się różdżka. Zgrabnie przekładał ją pomiędzy palcami. Tam i z powrotem. Tam i z powrotem. Niczym jakiś hipnotyzujący taniec.

– P–p–panie, to nie moja wina. – Wilkes wstał z krzesła i rzucił się na posadzkę przed Czarnym Panem. – Pojawił się Frank Longbottom, ten auror, a później James Potter i Syriusz Black. Nie miało być żadnych problemów, panie. Nie spodziewaliśmy się podstępu. Miały tam być Alicja Longbottom i Lily Potter, obie są ciężarne.

Drgnąłem na wzmiankę o Lily. Mogłem mieć tylko nadzieję, że nikt tego nie zauważył. Chcieli dopaść Lily? Moją najdroższą przyjaciółkę? Musiałem powstrzymać buchający we mnie ogień nienawiści. Jak ten bydlak śmiał chcieć ją zaatakować, kiedy była bezbronna, gdy pod sercem nosiła swoje dziecko i nie mogłaby się bronić? Nie mogła stanąć do uczciwej, wyrównanej walki.

W tamtej chwili chciałem, aby Wilkes cierpiał, aby Czarny Pan torturował go godzinami, aż nie pozostałoby z niego nic, jedynie pusta skorupa, wrak. Chciałem, aby błagał o śmierć i jej nie otrzymał. Nienawiść to takie piękne uczucie.

– Nie kazałem wam atakować Bonse’ów. Jeszcze nie teraz.

– P–p–panie, ale okoliczności…

– Milcz, Wilkes!

Śmierciożerca zamilkł. Nie śmiał nawet spojrzeć na Czarnego Pana. Jego ciało drżało ze strachu.

– Nie toleruję czegoś takiego. Nie potrzebuję takich śmieci jak ty.

Skierował różdżkę w jego stronę. Po chwili na twarzy Wilkesa obmalowało się przerażenie, zaczął wrzeszczeć, mruczeć coś pod nosem, krzyczeć jakieś słowa w ogóle ze sobą niepowiązane. Musiał doznawać wyjątkowo paskudną katorgę psychiczną. Czarny Pan musiał pokazywać mu w jego umyśle naprawdę makabryczne sceny.

Cieszyłem się z tego. Nasycałem uszy jego wrzaskami. Cierp bydlaku! Cierp! Masz za swoje, za to, co chciałeś zrobić Lily!

Po kilkunastu minutach Czarny Pan cofnął zaklęcie. Patrzył na Wilkesa niewzruszenie, jakby był nic niewartym robalem, którego należy zgnieść.

– P–p–panie – jęczał mężczyzna, wijąc się u jego stóp. Żałosny widok.

Czarny Pan ponownie skierował swoją różdżkę w jego stronę. Fioletowy promień ugodził śmierciożercę w pierś. I… nic się nie stało. Wszyscy wpatrywali się w niego, nie śmieli nawet drgnąć, nie mówiąc o obróceniu głowy.

Wilkes spojrzał na swoją pierś. Miałem wrażenie, że on także nie wie, co się właściwie przed chwila stało. Czarny Pan nie spuszczał z niego swoich szkarłatnych oczu, jakby czekał na gwóźdź programu. I po chwili się zaczęło…

Mężczyzna zaczął kaszleć. Z każdą chwilą krztusił się coraz bardziej. Wydobywał z siebie coraz głośniejsze dźwięki, które odbijały się echem po kamiennej komnacie. Echo zwielokrotniało dźwięk, który brzmiał i brzmiał. Bez końca. Śmierciożerca był purpurowy na twarzy, z trudem łapał oddech, o ile w ogóle go łapał.

Wszyscy patrzyli na niego niewzruszenie. Nikt nie śmiał się poruszyć. Każdy ignorował jego błagalne spojrzenie. Bezgłośne wołanie o pomoc i ratunek, cofnięcie tego zaklęcia, z którym spotkaliśmy się po raz pierwszy.

Po chwili wypluł coś na posadzkę. Wyglądało to jak… kawałek surowego mięsa? Tylko skąd on mógłby to wziąć, przecież nic nie miał w ustach.

Po kilku sekundach do jednego kawałka dołączył następny, następny i następny. Mężczyzna kaszlał coraz mocniej. Siła impetu pchała go coraz bardziej w tył.

I wtedy zrozumiałem, że to nie było żadne jedzenie czy coś podobnego. On wypluwał własne płuca. Tkanki odrywały się jedna po drugiej i wylatywały przez usta. Zmroziło mi krew w żyłach, gdy patrzyłem na przybywającą ilość różowych tkanek. Miałem wrażenie, że zbiera mi się na wymioty. Dzisiejszy posiłek podnosił się i płynął w stronę gardła, by wydostać się na zewnątrz. To był taki obrzydliwy i wstrętny widok. Lecz nie mogłem odwrócić głowy. Musiałem patrzeć na jego męki, na jego powolną agonię.

Nagle Wilkes wypluł jeszcze jeden kawałek własnych płuc, znacznie większy niż poprzednie. Siła impetu powaliła go na posadzkę i już się nie poruszył. Nie żył.

Oczy kilku śmierciożerców rozszerzyły się do nienaturalnych rozmiarów, ale nikt się nie odezwał. Czarny Pan obojętnie oderwał spojrzenie od trupa. Jeden więcej w tą czy w tamtą, nie miało to dla niego znaczenia.

– Czas omówić konkretne sprawy – rzekł, przywracając wszystkich do brutalnej rzeczywistości. – Augustusie, jak idą nasze sprawy w ministerstwie? – zwrócił się bezpośrednio do śmierciożercy siedzącego obok Dołohowa.

Rookwood był człowiekiem o podłużnej twarzy, całej pokrytej pozostałościami po ospie, z długim, wystającym podbródkiem. Okalały ją brązowe, kręcone włosy sięgające za ramiona. Swoje jasnozielone, bystre oczy skierował w stronę Czarnego Pana. Z szerokich ust nie znikał służalczy uśmieszek.

– Wszystko idzie zgodnie z twoim życzeniem, panie – wymamrotał wyjątkowo oleistym tonem głosu. – Milicencie Banglod nie udało się przeforsować ustawy o przesłuchaniu wszystkich pracowników ministerstwa przy użyciu veritaserum. Nawet Crouch i Dumbledore nie przechylili szali. Ministerstwo praktycznie jest już nasze, a stary Dumbledore jest bezsilny.

– Wspaniale. – Na ustach Czarnego Pana pojawił się zimny uśmiech, na widok którego dreszcz przeszedł mi po plecach.

– Jest jeszcze jedna rzecz, panie – kontynuował Rookwood. – Ludo Bagman wyjawił mi wczoraj kryjówkę szefa Departamentu Tajemnic.

Szkarłatne oczy zalśniły w półmroku. Pojawiły się w nich iskry triumfu.

– Wspaniale się spisałeś, Augustusie. Czeka cię nagroda.

– To dla mnie zaszczyt, panie.

– Pozostaje nam jeszcze jedna sprawa. Wilkes szpiegował poczynania Dumbledore’a. Teraz potrzebuję kogoś innego na jego miejsce. Nie mogę dopuścić, by ten starzec był krok przede mną.

Wszyscy śmierciożercy patrzyli na niego w oczekiwaniu. Nikt nie chciał dostać tak parszywej i niebezpiecznej misji.

– Severusie, ty będziesz odpowiedni do tego zadania.

Wyrok zapadł, a mnie zmroziło krew w żyłach. Przez chwilę zapomniałem, jak się oddycha. Dlaczego ja? Na twarzach innych śmierciożerców dostrzegłem wyraźną ulgę. Głupi szczęściarze.

– Twoje wyjątkowe zdolności przydadzą się do tej misji, Severusie – kontynuował Czarny Pan, lustrując mnie uważnie wzrokiem. Lodowate włócznie tonu jego głosu wbiły się w moje ciało, skazując je na śmierć. – Postarasz się dostać posadę w Hogwarcie jako nauczyciel obrony przed czarną magią. Potrafisz manipulować ludźmi, więc powinieneś szybko zdobyć przychylność dyrektora i pozostałych nauczycieli, w tym członków Zakonu Feniksa. Dzięki temu będę dokładnie wiedział, co dzieje się w szkole i co planuje ten stary głupiec. A z biegiem czasu opanujemy szkołę.

– Tak, panie, zrobię jak każesz.

Tylko tyle byłem w stanie powiedzieć. Dziwiłem się, że w ogóle coś zdołało przejść przez moje gardło.

– Będziesz mógł także niezauważenie nauczać czarnej magii. Nie zawiedź mnie, Severusie. Masz zdobyć tę posadę i nie przyjmuję do wiadomości porażki.

– Tak, panie. Nie zawiodę cię.

Jak miałem tego dokonać? Jak miałem zwieść takiego czarodzieja, jakim jest Dumbledore? Przecież przed nim nic się nie ukryje. Czy Czarny Pan właśnie skazał mnie na śmierć? Czy może aż tak we mnie wierzył? Nie wiedziałem i zapewne już nigdy się nie dowiem. Przecież nie byłem jednym z jego najbardziej zaufanych śmierciożerców, nigdy nie dostawałem aż tak ważnych misji. Jakaś część mnie twierdziła, że to tylko przykrywka do zabicia mnie, krótkotrwałe odwleczenie tego co nieuchronne, chwilowe zawieszenie wyroku śmierci.

Nie rozumiałem tylko, co takiego zrobiłem źle. Przecież ostatnio odnosiłem same sukcesy, nie było mowy o żadnych porażkach. Zastanawiałem się, czy istniała taka możliwość, że mu się znudziłem, że nadszedł czas wymienienia mnie na kogoś innego. W końcu nie brakowało nowych chętnych na rekrutów. Coraz więcej czarownic i czarodziejów chciało dołączyć do tej mrocznej potęgi, być jej częścią.

Gdzie tkwił haczyk?

Nie chciałem wracać do Hogwartu. Nie w takiej roli. Nie z kolejną maską na twarzy. Lecz nie miałem wyboru. Z drugiej strony może to i lepiej. W końcu nie będę mieć już żadnej możliwości spotkania z Lily w czasie bitwy. A wiedziałem, że los nie będzie się do mnie długo uśmiechać.

Moja walka toczyć się teraz będzie na innym gruncie. Czekają na mnie inne niebezpieczeństwa i inne sposoby obrony. Nic już nie będzie takie samo. Świat się zmienia…

Szpieg…

~ * ~

Szanowny profesorze Dumbledore,

Piszę do Pana w sprawie ogłoszenia zamieszczonego w „Proroku Codziennym”. Jestem zainteresowany posadą nauczyciela obrony przed czarną magią w Hogwarcie, którą Pan proponuje.

Data ewentualnej rozmowy kwalifikacyjnej nie gra dla mnie roli. Dostosuję się do Pana propozycji.

Z góry dziękuję za rozpatrzenie mojej prośby.

Z wyrazami szacunku.

Severus Snape

~ * ~

Szanowny Panie Snape,

Rozpatrzyłem Pana prośbę odnośnie przejęcia stanowiska nauczyciela obrony przed czarną magią w Hogwarcie.

Mogę się z Panem spotkać na rozmowie kwalifikacyjnej dwudziestego piątego lipca w gospodzie Pod Świńskim Łbem w Hogsmeade. Proszę być na miejscu o godzinie osiemnastej.

Z wyrazami szacunku.

Albus Dumbledore

Już niebawem miała się rozpocząć gra o życie i śmierć.

~ * ~

Notka jest trochę później niż planowałam, ale w poprzedni weekend byłam chora i nie miałam ochoty siedzieć przed komputerem, a co dopiero przepisywać cokolwiek. Mam nadzieję, że w przyszłości notki będą ukazywać się co dziesięć dni, ale pewnie wszystko i tak dopiero wyjdzie, bo planować zawsze można. A rezultatów często nie widać.

Tym bardziej, że ostatnio zapał na pisanie trochę mnie opuścił. Mam nadzieję, że niedługo wróci, mimo że teraz muszę przebrnąć przez okres, za którym nie przepadam. Chciałabym już pisać o Eileen, ale niestety najpierw muszę przebrnąć przez Lily. Wtorek mam wolny, więc może coś uda mi się stworzyć, chociażby pół rozdziału.

Pozdrawiam :)