Wspomnienie 38: Wspomnienia minionych świąt

Miłość to straszne cierpienie. Kto twierdzi inaczej, zapewne jeszcze nigdy nie odczuł tego szczególnego bicia serca.

Cornelia Funke – Atramentowa krew

25 grudnia 1979

Tego roku nastała wyjątkowo mroźna zima. Jakby chciała pokazać światu, że to ona tutaj rządzi. Tylko ona.

Niebo przykryły grube warstwy szarych chmur, z których codziennie padał śnieg. Biały puch niemiłosiernie zasypywał wszystko, co stanęło na jego drodze. Ulice, chodniki, ogrody, dachy domów. Nic się przed nim nie uchroniło. Tak jak nic nie uchroni się przed śmiercią.

Prawie nikt nie wychodził z domów, gdy nie musiał. Ludzie woleli siedzieć w zaciszu i cieple własnych domostw. Nieustannie łudzić się tą chwilą beztroski i bezpieczeństwa.

Wiadomość, że Morrigan nie urodziła mojego dziecka powinna mnie podnieść na duchu, lecz tak naprawdę nie dawała mi spokoju. Może liczyłem na to, że jednak wszystko się ułoży, że to był tylko kolejny koszmar.

Nie, nic już nie będzie takiej jak dawniej. Straceńcy nie powracają. Starałem sobie wmówić, że koniec z tym, ale to nic nie pomagało. Przy każdej nadarzającej się okazji starałem się dowiadywać, co się z nią dzieje, czy jest szczęśliwa. Nie pomagało bezustanne karcenie siebie, że powoli wkraczam w błędne koło. Chciałem wiedzieć. Być chociażby odległym obserwatorem. Nie wtrącać się, ale wiedzieć.

Pozostawała jeszcze Lily… Moja droga, utracona przyjaciółka. Myśli o niej znów zaczęły powracać i krążyć w mojej głowie niczym w jakimś szalonym tańcu. Nie mogłem zrozumieć, jak mogła dopuścić do zaprzepaszczenia własnego szczęścia. Rozumiem, że chciała się spełnić w roli matki. To nawet lepiej dla niej, bo w końcu trzymała się z daleka od spraw Zakonu Feniksa i nie uczestniczyła w bezpośrednich starciach, więc nic jej nie groziło. Ale dlaczego chciała ułożyć swoje życie z Potterem, przecież on nie mógł jej zapewnić tego, na co zasługiwała.

Nadal nie mogłem znaleźć odpowiedzi na tak z pozoru proste pytanie. Dlaczego?

~ * ~

Bożonarodzeniowy dzień nie różnił się od kilku ostatnich. Śnieg obficie padał z nieba, zasypując, już i tak zasypane i odcięte od świata, Spinner’s End. Nic nowego, jak zawsze. Tylko liczba przybywających zrujnowanych domów mówiła o przemijającym czasie. Świat popadał w ruinę. Nieubłaganie zbliżał się jego koniec.

Na szafce nocnej znalazłem jeden prezent. Od matki. Wracały dawne zwyczaje i nic nie mogło tego powstrzymać. Na początku spodziewałem się, że znajdę coś jeszcze. Sam nie wiem od kogo.

Od Morrigan?

Od Lily?

Nadzieje odeszły. Dwa anioły, które nade mną czuwały odeszły bezpowrotnie. Gilotyna odcięła mnie od nich na zawsze. A perfidny los śmiał się z tego szyderczo i okrutnie. Pozostałem sam.

Sam w ciemnościach.

Iskierki zgasły.

Chcąc wyrzucić z głowy smutne myśli, zszedłem na dół. Przynajmniej będę mógł oderwać się od tego i zająć czymś innym. Tylko czy lepszym?

Gdy wszedłem do salonu, matka kończyła przygotowywanie świątecznego obiadu. Do którego w tym roku zasiądą tylko dwie osoby.

W kącie pokoju stała nieduża choinka ozdobiona kolorowymi bombkami, łańcuchami i, po raz pierwszy, magicznymi świeczkami. Na szczycie została umieszczona złota gwiazda. Zielone igliwie drzewka wniosło nieco radości do smutnego i przygnębiającego wnętrza.

Dzisiaj nawet ogień w kominku sprawiał bardziej pozytywne wrażenie. To już nie był ten potężny żywioł łapczywie pochłaniający każdy kawałek drewna, nawet najmniejszą gałązkę. Zawsze z zachłannością i namiętnością zamieniał je w popiół, panował nad nimi, królował. I niszczył.

Teraz ogień sprawiał wrażenie miłego i przyjemnego. Czerwone, pomarańczowe i żółte płomienie dawały ciepło. Oazę, która podczas świąt powinna zagościć w każdym domu.

Nawet ogień założył maskę. Zwodził nas jak aktor na scenie.

Stół został nakryty białym obrusem i zastawiony kilkoma świątecznymi potrawami. Nie było tego wiele, ale dla nas wystarczy. Matka i ja. Tylko my. Bo jego w końcu nie ma. Już nie zepsuje nam posiłku wiecznym niezadowoleniem i wrzaskami. Tego już nie będzie. W końcu pozostanie tylko spokój.

Żal matki już przeminął. Zdjęła żałobę po nim. Żałobę , której nigdy nie powinna przywdziać, bo on na to nie zasługiwał.

Wraz z pogrzebem zniknęła ta nieopisana i głęboka rozpacz. Gdy mugol w końcu trafił do ziemi tam, gdzie było jego miejsce, matka powoli zaczęła stawać na nogach. Uczyła się stawiać pierwsze kroki. Uczyła się żyć życiem, które od dawna jej się należało. W końcu nie musiała się bać, że znów zostanie pobita, skatowana, wykorzystana, zgwałcona. Mogła żyć w spokoju, bo mugol już nigdy nie wejdzie pijany do domu i nie zacznie na nią wrzeszczeć. W środku nocy nie obudzi sąsiadów, których matka będzie musiała iść przepraszać następnego dnia i fałszywie obiecywać, że to już się nie powtórzy.

W końcu mogła zająć się sobą. Po kilku miesiącach wyuczonych zachowań, płakania, gdy sądziła, że nie widzę, powoli powracała do rzeczywistości. Nie miała już cały czas zaczerwienionych oczu, włosy upinała jak dawniej, nie chodziła rozczochrana jak wiedźmy, cera nabrała kolorów, a z czasem na jej twarzy pojawił się prawdziwy uśmiech skierowany do mnie. Cieszyłem się na jego widok, aby później nienawidzić samego siebie za to. Nie zasługiwałem na takie traktowanie.

Morderca!

Najbardziej cieszyłem się jednak z tego, że matka w końcu wyszła z cienia. Nie wykonywała już tylko codziennych czynności, lecz znalazła sobie nowe zajęcie, pasję. Czytała coraz więcej książek, zatracała się w nich, gdyż kiedyś nie miała na to czasu. Lektura sprawiała jej ogromną przyjemność, pozwalała zapomnieć chociaż na chwilę o szarej rzeczywistości. Przenieść się w inny, bajkowy świat pełen nadziei, gdzie dobro zawsze wygrywa ze złem. Nawet wtedy, gdy nie ma nawet najmniejszych szans na zwycięstwo.

W domu przybywało coraz więcej książek. Większość była stara i kupiona za grosze z drugiej ręki. Matka przeznaczyła dla nich jedną ścianę w salonie, bo nie mieliśmy biblioteki. Mugol nie szanował książek, dlatego w tym domu nigdy nie było ich zbyt wiele. Stare księgi ze strychu postawiono obok tych nowych, których głównymi bohaterami były silne i ambitne kobiety. Starały się one zmienić własne życie, wyjść ze złotych klatek, w których je zamykano, a także wpłynąć na świat, zostawić na nim swoje piętno. Niektóre książki pochodziły z czarodziejskich księgarni, inne z mugolskich, ale dla matki nie miało to znaczenia, najważniejsze było serce każdej powieści.

Dla mnie ta tematyka była głupia, dziecinna i małostkowa, ale matka je uwielbiała. Dlatego postanowiłem cieszyć się tym, że może poświęcić się jakiejś pasji. Czemukolwiek, co nie było związane z jej poprzednim życiem, z męką, przez którą musiała przejść.

Matka nie musiała już pracować. Moje wynagrodzenie wystarczyło na przyzwoite życie dla nas dwojga. Lecz chciała. Nie lubiła być w pełni od kogoś zależna. Nadal wykonywała drobne prace krawieckie dla sąsiadek, chociaż chciałem ją od tego odwieść. Przynajmniej teraz od tego nie zależało już nasze życie. Nie musiała się przepracowywać. Od ostatniego czasu zastanawiała się też nad zaczęciem pisania artykułów do „Magii życia”, poważnej gazety przeznaczonej głównie dla czarownic. Po latach niewoli chciała, chociaż w drobnym stopniu, powrócić do własnego świata, świata czarodziejów, świata magii. Lecz nadal nie potrafiła się na to zdobyć, cały czas się wahała. Jednak wierzyłem, że w końcu jej się uda i pokona bariery, które sama postawiła.

~ * ~

– Nie mogę uwierzyć, że te święta spędzamy tylko we dwoje – zagadnęła matka po zjedzonym w milczeniu posiłku. W jej oczach widziałem smutek, który znów przebił się przez barierę normalności.

– Mamo?

– Czasem nie mogę uwierzyć, że Tobiasza już nie ma, że już nigdy go nie zobaczę.

Patrzyłem na nią w skupieniu, czekając na dalsze słowa. Nie wiedziałem do czego ta rozmowa dąży.

– Wszystko przemija i kiedyś się kończy, ale czasami odnoszę wrażenie, że koniec nadchodzi za szybko. Czasem mam wrażenie, że mój koniec też niedługo nadejdzie. Tak jak ich…

Gwałtownie zerwałem się z krzesła i klęknąłem przy niej, chwytając jej drobne, kościste dłonie we własne. Były zimne w dotyku.

– Mamo, nawet tak nie mów. Masz przed sobą jeszcze wiele lat życia. Teraz, gdy mu… ojca już nie ma możesz w końcu kierować swoim życiem według własnego uznania. Możesz być panią własnego losu.

Chciałem spojrzeć jej w oczy. Zmusić, by wytrzymała moje spojrzenie, przyznała mi rację. Lecz głowę miała odwróconą lekko w bok. Nie patrzyła na mnie, lecz na szkarłatne płomienie zdradzieckiego ognia tańczące w kominku.

– Kiedyś myślałam, że postępując po swojemu, według własnego uznania i głosu serca odnajdzie się w życiu szczęście. Teraz sama już nie wiem, co jest w życiu dobre. Wszystko się posypało, bo ludzie są perfidni i nieobliczalni, zawistni i dwulicowi. Lecz nie żałuję, że spróbowałam. Mogłabym żałować, gdybym tego nie zrobiła.

O kim ona mówiła? Odniosłem wrażenie, że nie o mugolu.

– Mamo, o kim ty mówisz? – zapytałem, mając nadzieję, że tym razem uzyskam odpowiedź.

– O nikim, to już nieważne. Przeszłość, która minęła. Ale co się z tobą ostatnimi czasy dzieje, kochanie? I nie próbuj mówić, że nic, bo widzę – powiedziała, przeszywając mnie swoim spojrzeniem i jak zawsze unikając odpowiedzi na pytanie zadane przeze mnie. Cieszyłem się, że nigdy nie opanowała legilimencji. Przynajmniej moje myśli pozostawały tylko moje.

– Ja… - zawahałem się przez chwilę, nie wiedząc, co powiedzieć. – Ostatnio tyle się wydarzyło. Całe moje życie się zawaliło. Morrigan… Lily… Obie mają mężów. Morrigan niedawno urodziła syna. Mam wrażenie, że wszystko się posypało, uciekło mi przez palce… i że to moja wina, bo wcześniej nie zareagowałem, nic nie zrobiłem, gdy miałem okazję. A teraz jest już za późno.

– Tak mi przykro, Severusie – powiedziała, przytajając moją głowę do piersi. – Wierzę, że jeszcze ułożysz sobie życie. Zasługujesz na to. Kiedyś smutki odejdą i znajdziesz szczęście.

Szczęście? Może matka wierzyła w te słowa, ale ja już nie. I nigdy w nie nie uwierzę. Kłamstwa, którymi karmi się naiwnych i słabych. Jednak łaknąłem tego, potrzebowałem jej ciepła, kłamstw i wsparcia. Chciałem cofnąć się do jasności, zawrócić przez granicę, którą tak dawno przekroczyłem. Ale nie mogłem…

Najgorsze, że święta jeszcze bardziej temu sprzyjają, bo w tym okresie powracają wspomnienia, o których wolałbym zapomnieć.

Mgliste wspomnienia minionych świąt.

Razem z Lily biegliśmy przez zasypane śniegiem, szkolne błonia. Zimowe słońce wychylało się zza chmur, przez co biały puch mienił się, jakby został obsypany miliardami maleńkich brylancików. Mróz szczypał nas w nosy i policzki, sprawiając, że stawały się czerwone, lecz nie przejmowaliśmy się tym. Radosne uśmiechy nie znikały z naszych twarzy.

Cieszyliśmy się, że możemy ten czas spędzić razem. Były święta, pierwsze święta, które Lily spędzała w Hogwarcie. Petunia złapała jakąś zakaźną chorobę, więc rodzice nie pozwolili jej przyjechać. A na dodatek w szkole nie było Pottera i jego bandy. Nikt nie mógł zepsuć naszego szczęścia, zakłócić spokoju. Miałem wrażenie, że chociaż raz los się do mnie uśmiechnął.

– Pierwsza! – zawołała Lily, zatrzymując się przy jednym z drzew rosnących na skraju Zakazanego Lasu.

– Następnym razem cię pokonam – wysapałem, wydmuchując z ust białe obłoczki.

–Ze mną nie masz szans, Sev. Cieszę się, że też zostałeś w Hogwarcie – dodała po chwili. – W Gryffindorze nie został nikt z mojego roku.

– Zawsze zostaję na święta w zamku. Nie chcę wracać do takiego domu, do takiego ojca – odparłem, odwracając głowę. Lily nie mogła tego zrozumieć, w końcu wychowywała się w szczęśliwej rodzinie.

– Nie chciałam cię zasmucić, przepraszam – powiedziała pospiesznie Lily.

Zbliżyła się do mnie i chwyciła za rękę. Poczułem, jak po moim ciele rozchodzi się fala przyjemnego ciepła. Serce zaczęło szybciej wybijać swój rytm, wyrywać się do niej. Cieszyłem się, że moje policzki i tak są już zaczerwienione od zimna, przynajmniej mnie nie wydały.

– Nie gniewam się na ciebie, Lily.

Zbliżyłem się jeszcze do niej, schyliłem głowę. Przybliżyłem usta do jej pełnych, różowych warg. W jej ślicznych, zielonych oczach widziałem iskierki radości. Mocniej ścisnęła moją dłoń. Nasze usta dzieliła już tylko niewielka odległość. Wiedziałem, że za chwilę skradnę jej mój pierwszy pocałunek. Nasz pierwszy pocałunek.

– Cholibka, co wy tu robicie, dzieciaki?

Nagle niedaleko nas zabrzmiał gruby głos. Lily natychmiast odsunęła się ode mnie, wyrywając dłoń.

– Nic, Hagridzie. Spacerowaliśmy sobie, dzień jest taki ładny – zwróciła się do gajowego, który wychodził z lasu.

Bezpowrotnie utracona chwila, która już nigdy nie miała się powtórzyć. Czy gdyby wtedy ten głupiec nam nie przerwał, to wszystko mogłoby zakończyć się inaczej?

Stałem samotnie przy jednym z okien, wychodzących na ośnieżone błonia. W dole uczniowie toczyli bitwę na śnieżki. Rzucali w siebie białymi kulami i śmiali się wesoło. Nic nie mogło przerwać im beztroskiej zabawy.

Garstka uczniów, którzy zostali na święta w Hogwarcie. Był wśród nich Potter i jego banda, Lily i inni ich znajomi, nie tylko z Gryffindoru. Zdziwiłem się, widząc ją w ich towarzystwie. Dlaczego tak, jak w zeszłym roku nie wyjechała na święta do domu? Na pewno chciała zobaczyć się z rodziną.

Z tej wysokości nie widziałem dokładnie jej twarzy, ale mogłem się domyślać, że na rumianych policzkach widnieje szeroki i radosny uśmiech, że jej oczy lśnią, pełne radości i zadowolenia. Wiedziałem, że jest szczęśliwa. Ale dlaczego z nimi? Dlaczego z tą bandą, która przez ostatnie lata tak bardzo jej się naprzykrzała, niszczyła jej życie?

Po chwili została trafiona śnieżną pigułą i ze śmiechem upadła na biały puch. Potter próbował pomóc jej wstać, lecz pociągnęła go na ziemię. Radosny chichot całego towarzystwa dotarł aż do mnie.

Moje serce ścisnął ogromny smutek. Nie mogłem uwierzyć, że jeszcze dwa lata temu razem spacerowaliśmy po śnieżnych błoniach. Wtedy nie istniał dla niej Potter, liczyłem się ja. Dlaczego to już się skończyło? Od niechcenia zacząłem rysować palcem po zaparowanej szybie.

– Panie Snape, co pan tutaj robi? – Usłyszałem za plecami znajomy głos.

Pospiesznie zatarłem rękawem malunki na szybie i obróciłem się w stronę nauczyciela starożytnych run.

– Stoję, panie profesorze.

– Nie bądź bezczelny, Snape. Ze względu, że są święta nie odejmę ci punktów, ale…

– Pan nigdy nie odejmuje mi punktów, wynajdując różne preteksty jak dzień kota, czy marchewki – przerwałem mu bezczelnie, nie kryjąc ironii w głosie.

– … radziłbym ci zastanowić się nad ideą świąt i nad tym, co jest w tym czasie ważniejsze od urażonej dumy i złamanego serca – dokończył, jak gdybym mu nie przerwał.

Spojrzałem na niego zaskoczony. O co mu, do diabła, chodziło?

– Do widzenia, panie Snape. Proszę tym razem nie zapomnieć pojawić się za kolacji – dodał z sarkazmem.

– Do widzenia, profesorze Majere – wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

Odwróciłem się od niego i ostatni raz, kątem oka, zerknąłem przez okno. Ogromny ciężar upadł na dno mego serca. Lily całowała się z Potterem, ku ogólnemu zadowoleniu całego towarzystwa. Poczułem, jak w kącikach oczu pojawiają się srebrzyste łzy. Otarłem je rękawem i oddaliłem się stamtąd.

Przyjaciółko…

~ * ~

W ramach wyjaśnienia, aby później nie było nieporozumień, to w pierwszej retrospekcji Severus jest w piątej klasie, w drugiej w siódmej.

Mój brak chęci na pisanie wczoraj mnie opuścił. Mogę powiedzieć, że Wspomnienie 42 znów będzie miało porządną długość i mam nadzieję, że następne po nim też.

Aż nie chce mi się wierzyć, że od poniedziałku zaczynam szkołę. Te wakacje wyjątkowo szybko minęły, a ostatnie tygodnie września, to już w ogóle. W każdym razie jestem z siebie niezwykle zadowolona i dumna, bo w wakacje opublikowałam aż dwanaście rozdziałów. Niestety wraz z początkiem roku akademickiego notki będą pojawiać się troszkę rzadziej (chociaż może na początku uda mi się jeszcze utrzymać tempo). Lecz możecie być pewni, że w miesiącu pojawią się trzy lub cztery. I mam zapasy na prawie cały przyszły miesiąc ^ ^

Notka z dedykacją dla La vérité z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia :*

Pozdrawiam :)