Wspomnienie 40: Podsłuchana przepowiednia

Chociaż droga każdego człowieka jest inna, zawsze istnieje pewien punkt, w którym wszystkie się zbiegają.

Paulo Coelho

25 lipca 1980

Jak na lipcowy wieczór było wyjątkowo chłodno. Temperatura musiała spaść sporo poniżej dziesięciu stopni, a zimny i porywisty wiatr jeszcze potęgował uczucie chłodu. Otuliłem się szczelnie peleryną i żałowałem, że nie wziąłem szalika. Mimo że było lato, to dzisiaj wyjątkowo by mi się przydał.

Pomimo że godzina nie była jeszcze późna, na uliczkach Hogsmeade panował półmrok, jakby to zima wcześniej przejęła panowanie nad światem, obalając lato. Gęste, ciemne chmury pokrywały nieboskłon i nie przepuszczały nawet najmniejszego promienia słońca. Zapowiadało się, że niebawem spadnie z nich ulewny deszcz. Miałem nadzieję, że do tego czasu zdążę wrócić do domu. Chociaż, znając moje szczęście, raczej się na to nie zapowiadało.

Podniosłem kołnierz szaty, aby chociaż trochę ochronić się przed zimnem, jednak na wiele to się nie zdało. Jak najszybciej potrafiłem, nie wzbudzając przy tym żadnych podejrzeń, przedzierałem się przez uliczki Hogsmeade, kierując się w stronę gospody Pod Świńskim Łbem na spotkanie z Dumbledore’em.

Miałem wrażenie, że żołądek związał się w supeł, a serce podskoczyło mi do gardła i tam postanowiło od tej pory zostać. Obawiałem się tego spotkania, bałem się konsekwencji, które mogą z niego wypłynąć.

Z jednej strony musiałem wykiwać jednego z największych czarodziejów tego wieku. Okłamać go i wślizgnąć się w jego łaski. Przecież to graniczyło z cudem! Jak mogłem tego dokonać? Przecież Dumbledore od razu zorientuje się, że jestem śmierciożercą, że przyszedłem tutaj na rozkaz Czarnego Pana, a nie z własnej woli.

Co wtedy zrobi? Wątpiłem, aby pozwolił mi odejść. Najprawdopodobniej od razu wezwie Zakon Feniksa lub aurorów. Przechwycą mnie i zamkną w Azkabanie. A może już teraz planował pułapkę? Rybka chwyciła haczyk i płynęła wprost w paszczę lwa. Może gdy tylko przekroczę próg gospody pochwycą mnie aurorzy. I to będzie koniec. Mój koniec. Koniec wszystkiego…

Jednak nie miałem innego wyjścia. Musiałem spróbować, bo inaczej czeka mnie kara za niewykonanie zadania. Śmierć za tchórzostwo, za nieposłuszeństwo.

Miałem nieodparte wrażenie, że znalazłem się w punkcie, z którego nieważne, w jaką stronę ruszę i tak czeka mnie długa, powolna i bolesna agonia oraz śmierć. Niezaprzeczalnie Pani Końca Ostatecznego w końcu mnie dopadnie i obejmie swoimi zimnymi ramionami. Zakończę swoje marne życie po dwudziestu latach egzystencji. Mało. Lecz cóż mogłem na to poradzić?

Nie chciałem umierać! Lecz nieważne, jak bardzo bym się zapierał, śmierć i tak mnie czekała. Mógłbym teraz uciec i rzucić wszystko w cholerę, ale Czarny Pan i śmierciożercy i tak by mnie wytropili i zabili. Dezercja była niedopuszczalna.

Przez chwilę miałem nieodpartą ochotę, aby pójść i po raz ostatni zobaczyć Hogwart. Majestatyczny zamek, który przez siedem lat traktowałem jak dom. Gdzie przeżyłem tyle wspaniałych i cudownych chwil, a także niezliczone ilości upokorzeń i ogromny smutek po stracie najdroższej przyjaciółki. Żal tym spowodowany do dzisiaj nosiłem w sercu, nie mogąc pogodzić się z tym, co zaszło…

Niebawem na świat powinno przyjść jej dziecko. Jej i Pottera. Nie mogłem odpędzić się od tej myśli. Zalęgła w mojej głowie jak wyjątkowo natrętny pasożyt i nie można było się jej w żaden sposób pozbyć. Wyrwać, wyrzucić, zniszczyć, rozbić na miliardy nic nieznaczących odłamków.

W ostatniej chwili odpędziłem się od zamiaru zobaczenia ukochanej szkoły. Nie chciałem znów przeżywać tego nieopisanego żalu, gdy będę musiał odwrócić się plecami od zamku, zostawić go i znów udać się w nieznane. Ku mrocznym odmętom mojej własnej przyszłości. Przyszłości, na którą sam siebie skazałem.

Nosiłem piętno, które do końca życia będzie mnie prześladować, na które dobrowolnie się zgodziłem. Ku chwale, którego powinienem bez mrugnięcia okiem wykonywać wszystkie polecenia i rozkazy. Lecz czasem strach był silniejszy od człowieka, owijał się wokół niego niczym wąż i paraliżował, dusił, zabijał. Nie dało się od niego uwolnić i chociaż z chęcią odwróciłoby się na pięcie i ruszyło w inną stronę, chwilowo mieniącą się lepszymi kolorami. Dającą złudną nadzieję lepszego jutra.

Nogi same zaniosły mnie w jedną z wąskich, bocznych uliczek pod małą gospodę, która znacząco różniła się od otaczających ją budynków. Brudne, odrapane kamienne ściany zniechęcały podróżnego do przekroczenia progu, a z zakurzonych okien wydostawało się niewiele światła. Wszystko tłumił brud. Nad drzwiami wisiała na pordzewiałej ramie nadgryziona zębem czasu tarcza z wymalowanym na niej łbem dzikiej świni, z którego ściekała krew na białe płótno. Tarcza skrzypiała żałośnie na wietrze.

Zostałem doprowadzony na miejsce egzekucji i już nie mogłem zawrócić. Musiałem wejść do środka i spróbować wykonać misję. Stanąć przed śmiercią z wysoko uniesioną głową. Lecz czy byłem do tego zdolny? Może niczym zwykły, nędzny robak będę kulić się przed Dumbledore’em, błagając o litość, która nie nadejdzie.

Bo przecież nikt się jeszcze jej nie oparł. Nikt nie został Panem Śmierci. Nikt nie wyprowadził w pole białoskórej damy w czarnych szatach zbierającej w ostatnich czasach obfite żniwo swoją kosą. Jej szkieletowate dłonie obejmowały każdego, zimne usta składały ostatni pocałunek. Najpiękniejsza a zarazem najstraszniejsza istota.

Otrząsnąłem się z ponurych myśli i otworzyłem drzwi do gospody, mając nadzieję, że będzie tam chociaż troszkę cieplej niż na zewnątrz. Zarzuciłem kaptur na głowę, by nie rzucać się w oczy i przekroczyłem próg. Główna sala nie prezentowała się dużo lepiej niż budynek na zewnątrz. W porównaniu z Ostatnim Domem wyglądała jak porzucona stodoła przeznaczona na składowanie rupieci.

Gospoda Pod Świńskim Łbem składała się z jednego małego, obskurnego i bardzo brudnego pomieszczenia, cuchnącego czymś, co przypominało starego capa. Pomieszczenie oświetlono ogarkami świec, jarzącymi się na grubo ociosanych stołach. Podłoga była kamienna, jednak pokrywała ją gruba warstwa nagromadzonego od wieków brudu.

Dokładnie i dyskretnie zlustrowałem wzrokiem pomieszczenie i znajdujących się w nim ludzi. Przy stole obok okna siedziały dwa gobliny pogrążone w rozmowie, stolik przy wygasłym lub w ogóle nie rozpalonym kominku zajmował jakiś dziwny czarodziej. Cały czas mówił coś do siebie w języku, którego nie potrafiłem zinterpretować. Jednak najbardziej rzucała się w oczy kobieta, która siedziała przy barze.

Przypominała wielkiego owada. Była bardzo chuda, całą jej postać spowijał stary, wypłowiały szal. Z długiej szyi zwieszały się niezliczone, sztuczne i tandetne łańcuszki i koraliki, a ramiona i dłonie były ozdobione  mnóstwem bransolet i pierścionków. Grube okulary w jaskrawożółtej oprawie powiększały jej zaczerwienione oczy kilkakrotnie.

Niepewnie podszedłem do baru. Zastanawiałem się, czy Dumbledore już tutaj jest. Gdy tylko znalazłem się obok kontuaru zza bocznych drzwi wyszedł wysoki, chudy mężczyzna. Miał mnóstwo siwych włosów na głowie i twarzy, które sterczały pod różnymi dziwnymi kątami. Z jego oblicza przez cały czas nie znikała ponura mina, a jasnoniebieskie oczy z niezwykłą precyzją i zainteresowaniem śledziły każdy mój ruch.

Zastanawiałem się, po co to robił, co chciał przez to osiągnąć. Skoro wpuszczał tutaj najgorszą hołotę, to co miałby mu przeszkadzać jeden zakapturzony mężczyzna.

– Dobry wieczór – zwróciłem się w jego stronę, siląc się na uprzejmy ton. – Miałem spotkać się tutaj z profesorem Dumbledore’em w sprawie rozmowy o pracę. Czy przybył już może?

– Jeszcze nie – odezwał się po dłuższej chwili milczenia. – Może pan tutaj poczekać. Niebawem powinien się pojawić.

– Dziękuję. W takim razie poproszę piwo kremowe.

Barman spojrzał na mnie jak na debila i wyjął spod kontuaru zakurzoną butelkę, którą postawił przede mną. Cóż, najwyraźniej wszyscy tutejsi klienci zamawiali mocniejsze trunki.  Nie obchodziło mnie, że w jego oczach wyszedłem na idiotę. Co mnie obchodzi opinia jakiegoś zawszonego czarodzieja z obrzydliwego i cuchnącego pubu? To moja sprawa co robię, a nie chciałem mieć umysłu zmąconego alkoholem. Teraz musiałem zachować najwyższą czujność i opanowanie.

– O, pan też stara się o posadę w Hogwarcie? – niespodziewanie zwróciła się do mnie kobieta siedząca przy barze nad szklaneczką jakiegoś mocniejszego trunku.

 – Tak.

Nie miałem ochoty wdawać się w żadne rozmowy, ale przecież nie mogłem milczeć. Miałem nadzieję, że się zniechęci. W końcu kto normalny w takich czasach rozmawia z zakapturzonymi czarodziejami w gospodzie o takiej reputacji. Niestety, pomyliłem się, co ostatnio coraz częściej wchodziło mi w nawyk.

– A o jaką posadę się pan stara? – spytała tajemniczym szeptem, jakby myślała, że zrobi to na mnie jakieś wrażenie.

– Obrony przed czarną magią. Myślałem, że tylko ta jest wolna.

Miałem nie wdawać się w rozmowę, ale oczywiście ciekawość jak zwykle wzięła górę. Kiedyś mnie ona jeszcze zgubi. Muszę zacząć w końcu nad sobą panować. Dopóki jest jeszcze czas. Zanim będzie za późno. Dla mnie lub dla innej bliskiej mi osoby.

– Och, nie. Profesor Dumbledore w końcu postanowił wprowadzić w Hogwarcie naukę wróżbiarstwa. Powiem panu, że najwyższy czas, chociaż, nieskromnie mówiąc, wiedziałam już o tym od jakiegoś czasu. Zeszłego lata w herbacianych fusach odczytałam pierwsze znaki. Później kryształowa kula potwierdziła moje przypuszczenia. W każdym bądź razie najwyższy czas wprowadzić ten przedmiot, w końcu każdy czarodziej powinien mieć szansę wykazać się w dziedzinie jasnowidzenia i samodzielnie odkrywać własną przyszłość. Oczywiście, nie każdy posiada ten wspaniały dar i odpowiednio wyostrzone wewnętrzne oko. Uważam, że wróżbiarstwa powinien uczyć się każdy, ale profesor Dumbledore ma w tej sprawi inne zdanie i woli, aby był to przedmiot dodatkowy. Cóż za marnowanie potencjalnych talentów! W każdym razie nie dziwię się, że nie słyszał pan o tym stanowisku, w końcu nie każdy się na nie nadaje. I zapewne nie wiedział pan, że obecna pozycja Neptuna wobec Saturna oznacza ogromne zmiany i odkrycie nowych ścieżek w życiu. Ja jestem Sybilla Trelawney, wieszczka – zakończyła swój bzdurny wywód kobieta i spojrzała na mnie z wyższością, jakby od samego patrzenia potrafiła stwierdzić, co zrobię w każdej minucie mojego życia.

Nigdy nie wierzyłem w te bzdury odnośnie przewidywania przyszłości. Wiedziałem jednak, że prawdziwi jasnowidze trafiają się niezwykle rzadko, że prawdziwe przepowiednie można policzyć na palcach i zazwyczaj odnoszą się do ważnych ludzi lub wydarzeń. Ta kobieta była zwykłą oszustką, która zapewne nie potrafiła przewidzieć nawet jutrzejszej pogody. Tym bardziej, że prawdziwi wróżbici nie szukają posady w szkole.

– Może przewidzieć panu przyszłość? – zapytała tajemniczym szeptem, a ton jej głosu wskazywał, że wiedziała już o mnie wszystko. Szkoda tylko, że nie było tego w jej głowie.

Przez chwilę naszła mnie ochota, aby zgodzić się na jej propozycję. Zapytać o powodzenie mojej misji, o przeszłość matki. Może rzuciłaby nieco światła na tę ciemną otchłań. Lecz szybko otrząsnąłem się z tego głupiego pomysłu. To nie czas na idiotyzmy!

– Nie, dziękuję, nie interesuje mnie to – odwarknąłem.

– Jak pan chce, ale proszę się wystrzegać gwałtownych pokus i uważać, bo otacza pana aura bólu i cierpienia. Wisi nad panem widmo stryczka. Jeden zły krok i będzie za późno, aby cokolwiek naprawić.

Spojrzałem na nią jak na idiotkę, ale ona nie patrzyła już na mnie, lecz na szklaneczkę swojego trunku, z której pociągnęła duży łyk.

Co miały znaczyć te bzdety? A w ogóle co to za różnica. Bezsensowne biadolenie jakiejś pijaczki, która myśli, że jest wieszczką. Nie ma się czym przejmować. Szkoda, że musiałem natrafić akurat na nią. Jak pech to pech. Nigdy człowieka nie zawiedzie, zawsze przyjdzie w najmniej odpowiednim momencie.

Nagle drzwi gospody otworzyły się i do pomieszczenia wdarł się porywisty wiatr. Do sali wszedł Albus Dumbledore. Jego długa, siwa broda i włosy błyszczały pod wpływem nikłego światła rzucanego przez świece. Jego niezwykle błękitne oczy znad okularów połówek uważnie zlustrowały wszystkich znajdujących się w pomieszczeniu. Miałem wrażenie, że emanował jakimś dziwnym spokojem i pewnością siebie. Czy w tych czasach nie powinien się raczej zamartwiać? A może znów Zakon pokrzyżował w czymś plany Czarnego Pana? Przełknąłem głośno ślinę. Jeżeli faktycznie tak było, to śmierciożerców czekał trudny okres, podczas którego każdy mógł stać się ofiarą. Pozostawało mi mieć nadzieję, że to tylko maska dobrze skrywająca troskę.

– Dobry wieczór, Sybillo. Dobry wieczór, Severusie – zwrócił się do nas, gdy zbliżył się do kontuaru.

– Dobry wieczór, profesorze Dumbledore – odpowiedziała Trelawney. – Miło widzieć pana w dobrym zdrowiu, a i planety ostatnio sprzyjają pana sprawie.

– Dziękuję, Sybillo.

Odniosłem wrażenie, że uśmiech na jego twarzy jest wymuszony. On także nie wierzył w bzdury, jakie wygadywała ta wariatka. Więc po co nauczać wróżbiarstwa w Hogwarcie? Chyba nigdy nie zrozumiem metod, którymi on się kierował.

– Sybillo, może porozmawiamy w spokoju w twoim pokoju? – Widząc potwierdzające kiwnięcie głowy kobiety, zwrócił się do mnie nieco zimniejszym tonem. On myślał, że się nie zorientuję? – Severusie, mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, aby jeszcze chwilę poczekać?

– Nie, profesorze – odparłem, bo cóż innego mogłem powiedzieć.

Dumbledore i Trelawney zniknęli na schodach prowadzących na górę. Minuty płynęły. Powoli sączyłem kremowe piwo z brudnej butelki, zastanawiając się, jak długo będzie z nią rozmawiać i jak zakończy się to spotkanie.

A może pójść tam i posłuchać? – Z podświadomości wypłynęła natrętna myśl. – Będzie można pośmiać się z jej bzdurnych tłumaczeń i bełkotu o fusach, kryształowych kulach i błahych przepowiedniach, które nie spełnią się nawet za miliard lat.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Barman prawdopodobnie udał się na zaplecze, a reszta bywalców zapewne nie zwróci na mnie najmniejszej uwagi.

Odstawiłem pustą butelkę na bar, wstałem i zacząłem wchodzić po schodach. Gospoda miała tylko jedno piętro udostępniane gościom, więc znalezienie odpowiedniego pokoju nie mogło zająć mi dużo czasu.

Rozejrzałem się po mrocznym korytarzu. Tylko spod szpary w jednych drzwiach sączyło się nikłe światło. Wszystko okazało się jeszcze prostsze niż myślałem. Podszedłem do drzwi opatrzonych dużą, mosiężną siódemką i zbliżyłem ucho do dziurki od klucza.

– Dziękuję, Sybillo, że zechciałaś się ze mną spotkać. – Usłyszałem głos Dumbledore’a. – W najbliższych dniach rozpatrzę twoją prośbę i wyślę ci sowę z konkretną odpowiedzią.

Co, już skończyli? Czyli nie zaspokoję swojej ciekawości. Mogłem ruszyć się wcześniej. Już chciałem wstać i odejść, aby nikt nie podejrzewał mnie o podsłuchiwanie, gdy rozległ się głos tej oszustki. Tylko że teraz nie miał już w sobie tej sztucznej nuty tajemniczości, lecz był gruby i ochrypły. Mocniej przycisnąłem ucho do drzwi, aby dokładnie usłyszeć każde słowo.

– OTO NADCHODZI TEN, KTÓRY MA MOC POKONANIA CZARNEGO PANA… ZRODZONY Z TYCH, KTÓRZY TRZYKROTNIE MU SIĘ OPARLI, A NARODZI SIĘ, GDY SIÓDMY MIESIĄC DOBIEGNIE KOŃCA… A CHOĆ CZARNY PAN…

– Co ty tu robisz?

Tak zaabsorbowany słuchaniem słów tej kobiety, nie zauważyłem, że barman stanął tuż obok mnie. Jak oparzony odskoczyłem od drzwi i nie dosłyszałem reszty słów wieszczki.

– J–ja… Ja pomyliłem pokój. – Nie wiedziałem, co mam powiedzieć, bo przecież nawet największy głupiec zorientowałby się, co robiłem.

– Co tu się dzieje?

Dumbledore wyszedł z pokoju i spojrzał na mnie swoimi przenikliwymi, niebieskimi oczami. Na jego twarzy nie było już łagodności, zniknęła zastąpiona przez odrazę i… strach? Tuż za nim na korytarz wyjrzała Trelawney.

Decyzję podjąłem natychmiast. Teraz już nie miałem co liczyć na posadę nauczyciela obrony przed czarną magią. Ale przynajmniej nie wrócę do Czarnego Pana z pustymi rękami. Przyniosę mu coś o wiele cenniejszego. Tylko najpierw musiałem się stamtąd wydostać.

Natychmiast wyjąłem różdżkę i skierowałem ją na barmana. Mężczyzna poszybował w tył, a z jego nosa zaczął płynąć strumień krwi. Szybko pognałem w stronę schodów, chcąc wykorzystać najprawdopodobniej ostatnią możliwość ucieczki.

Jakieś zaklęcie minęło zaledwie o cal moją głowę. Nie odwracając się, rzuciłem za siebie zaklęcie oszałamiające. Nie wiedziałem, czy kogoś trafiło. Nie chciałem tracić cennych sekund, by się dowiedzieć.

Na złamanie karku pognałem przez główną salę. Kolejny promień minął mnie o włos i trafił w niczego niespodziewającego się goblina. Wybiegłem na zewnątrz wprost w ulewny deszcz. Prawie poślizgnąłem się na śliskiej drodze. Natychmiast po znalezieniu się na zewnątrz deportowałem się z Hogsmeade.

Udało mi się! Uciekłem Dumbledore’owi. Teraz mogłem przekazać początek przepowiedni Czarnemu Panu. I spodziewałem się dużej nagrody. Nareszcie los się do mnie uśmiechnął.

Nadszedł mój czas!

~ * ~

I jest kolejna notka. Nawet wcześniej niż początkowo planowałam. Wzięłam się w niedzielę za przepisywanie i dzięki temu dzisiaj mogłam dodać. Następna powinna pojawić się w przyszłym tygodniu, a jeszcze kolejna piątego listopada, czyli w pierwsze urodziny bloga. Aż mi się nie chce wierzyć, jak ten czas szybko minął.

I jeszcze krótkie wyjaśnienie, bo po komentarzach pod ostatnią notką zorientowałam się, że nie wszyscy wiedzą jak to naprawdę z tą przepowiednią było, a nie chce mi się później kilkanaście razy tłumaczyć tego samego. Severus podsłuchał przepowiednię w 1980 i w tym roku nie dostał posady, bo przecież Dumbledore nie przyjąłby do szkoły śmierciożercy, a doskonale zdawał sobie sprawę z tego dla kogo „pracuje” Severus. Posadę w Hogwarcie dostał dopiero rok później już po swoim nawróceniu.

Pozdrawiam :)