Wspomnienie 9: Gra

Czy może być większa tortura niż nagłe uświadomienie sobie, że ta nadzieja była tylko złudzeniem podnieconych zmysłów?

Gustaw Herling – Grudziński – Inny Świat

      20 kwietnia 1978

Pokój wspólny Ślizgonów był wydłużonym, nisko sklepionym lochem. Pod sufitem wisiały, zgaszone już o tej porze, lampy, dające zieloną poświatę. Znajdował się w nim gustownie rzeźbiony, marmurowy kominek, przy którym najlepsze miejsca zajmowali uczniowie najbogatsi, posiadający najbardziej wpływowych rodziców i pochodzący ze starych rodów czarodziejów. O drugiej w nocy drewno ledwo się tliło, dając niewiele światła, przez co całe pomieszczenie było pogrążone w półmroku. Fotele, sofy i zdobione krzesła były ustawione krzywo, a na podłodze i bogato inkrustowanych stołach leżały rozrzucone kawałki pergaminów i inne śmieci. Najwidoczniej skrzaty domowe nie zdążyły jeszcze posprzątać.

Siedziałem razem z Morrigan na kanapie znajdującej się naprzeciwko kominka. Dziewczyna podciągnęła kolana pod brodę i obejmowała nogi rękami. Spod niebieskiego szlafroka, który miała na sobie, wystawały jej nagie stopy z paznokciami pomalowanymi na zielono.

– Musimy rozmawiać tak późno w nocy? – spytała po raz kolejny z rzędu.

– Teraz nikt nas nie podsłucha – odpowiedziałem znudzony. Czy jej trzeba wszystko tłumaczyć jak małemu dziecku?

– Jakbyśmy poszli do jakiejś pustej klasy, o przyzwoitej porze, to na jedno by wyszło – marudziła.

Zmierzyłem ją wzrokiem.

– Zawsze musi być po twojemu, prawda? – mruknęła. – Zimno mi. Mogę się przytulić?

– Nie! – warknąłem.

Nie mogłem się przed nią przyznać, że ten pocałunek był dla mnie czymś więcej, że podobało mi się, że chciałem, aby częściej dochodziło do takich sytuacji. Nie! Najlepszym rozwiązaniem będzie uświadomienie Morrigan, iż zrobiłem to tylko dlatego, aby oczyścić nas z zarzutów, a ona jest mi zupełnie obojętna.

Kłamca – usłyszałem natarczywy głosik w mojej głowie, który starałem się zignorować.

– To się spiesz, może zdążę się jeszcze na trochę położyć i zdrzemnąć.

– Slughorn już połknął haczyk i uważa, że nie mamy z tym nic wspólnego, więc będzie szukać innych podejrzanych. Wśród nich na pewno będzie Mulciber. Nawet taki głupiec jak Slughorn nie zapomniał tego, co zrobił w piątej klasie z Mary McDonald.

Wczoraj wieczorem nie widziałem Mulcibera. Zapewne zaszył się w jakimś ciemnym kącie i cieszył chwilą triumfu, która nie potrwa już długo. Głupek miał szczęście, bo dzisiaj moja wściekłość i złość zmniejszyły się. Emocje nie brały już nade mną góry, nie zaślepiały mnie, teraz mogłem trzeźwo myśleć i analizować sytuację, mój mózg pracował na pełnych obrotach. Załatwienie porachunków z Mulciberem mogę odłożyć na dzień lub dwa, ale mu nie daruję. Pożałuje tego, co zrobił, a ja tym razem nie będę taki łagodny jak ostatnio. Do blizny na jego twarzy dojdą następne, znacznie gorsze. Nie po to przez ostatnie kilka lat uczyłem się czarnej magii, aby teraz nie wykorzystać zdobytej wiedzy…

– Żyjesz jeszcze? – Głos Morrigan przywrócił mnie do rzeczywistości.

– Zamyśliłem się.

– Zdążyłam zauważyć. Jeżeli to już wszystko to idę spać.

– Jeszcze nie. Aby Slughorn nie nabrał dodatkowych podejrzeń, będziemy przez jakiś czas udawać parę – kontynuowałem. – Potem się rozejdziemy i wszystko wróci do normy, nie licząc tego, że będziemy na ustach wszystkich do wakacji.

Czy ja chcę, aby wszystko znów było takie jak wcześniej?

– Mam rozumieć, że to już wszystko?

Kiwnąłem głową na potwierdzenie.

– Wyciągnąłeś mnie z łóżka po drugiej w nocy, aby powiedzieć mi to, co sama się domyśliłam?!

Spuściłem głowę, to nie był jedyny powód. Chciałem ją zobaczyć, poczuć dotyk jej gładkiej skóry, znów namiętnie całować te gorące usta, czuć, jak jej język dotyka moje podniebienie.

Dość tego – upomniałem sam siebie. – Przecież liczy się tylko Lily.

– Nieważnie, nie odpowiadaj – westchnęła. – Miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie po twojej myśli.

– A dlaczego miałoby być inaczej? – oburzyłem się.

– Bo czasami nie wszystko dzieje się tak, jakbyśmy chcieli. I nie rób do mnie takich maślanych oczu, jeśli do tej pory nie zauważyłeś, to jesteśmy tu sami i nie musisz teraz niczego udawać. Dobranoc, Severusie – powiedziała i udała się do swojego dormitorium.

– Dobranoc – szepnąłem, ale Morrigan już mnie nie usłyszała.

~ * ~

Na śniadanie do Wielkiej Sali udałem się w towarzystwie Morrigan. Szliśmy w stronę stołu Ślizgonów, trzymając się za ręce. Jej dłoń była ciepła w dotyku, w przeciwieństwie do mojej. Opuszkami palców delikatnie gładziła wierzch mojej dłoni. Nie wiem, czy robiła to specjalnie, czy nie, ale jej zachowanie spowodowało, że moje serce zaczęło mocniej bić, jakby chciało wyskoczyć z piersi, a na twarzy pojawiły się lekkie rumieńce.

Ślizgoni za bardzo się nami nie przejmowali. Według nich byłem pewnie tylko kolejną ofiarą i zabawką Morrigan. Nasze zachowanie zrobiło większe wrażenie na Lily, Potterze, Blacku, Lupinie i Pettigrew, gdy nas zobaczyli. Piękne, zielone oczy Lily rozszerzyły się ze zdziwienia i niedowierzania. Natomiast Potter nie trafił łyżeczką do gęby i owsianka wylądowała na jego szacie.

Uśmiechnąłem się pod nosem, dobrze mu tak. Najbardziej żałowałem, że Lily musiała oglądać to przedstawienie. Wybacz mi, bo nie było innego wyjścia. Musiałem podjąć tę grę, aby uratować siebie. Morrigan nic dla mnie nie znaczy, liczysz się tylko ty. Uczucie do ciebie jest najważniejsze, tak bardzo bym chciał, abyś to zrozumiała.

Kłamiesz, przecież Lily nie jest tą jedyną i najważniejszą – odezwał się głos w mojej głowie. – Jest jeszcze Morrigan, która jest dużo lepsza od tej mugolaczki.

Zignorowałem, niedający mi spokoju głos, który w pewnym sensie miał rację, bo pragnąłem Morrigan równie mocno jak Lily. Może nawet bardziej. Miałem wrażenie, że próbuję oszukać sam siebie ciągle myśląc o Gryfonce.

Odwróciłem wzrok w stronę stołu nauczycielskiego, wszystkie miejsca były zajęte, łącznie z tym, na którym siedział dyrektor. Nauczyciele mieli blade twarze i podkrążone oczy, jakby nie spali długo dzisiejszej nocy. Ubrani byli w czarne szaty.

– Niczym kondukt pogrzebowy – mruknąłem.

– Przestań! – zawołała Morrigan. – Zaczynam się bać.

– Nie ma czego – odparłem zrezygnowany. – Zachowuj się normalnie.

– A jak się zachowuję twoim zdaniem? – oburzyła się. – To ty cały czas gapisz się na Evans. Zapomniałam, to przecież normalne.

Wyrwałem dłoń z jej uścisku, nie czekając na nią przyspieszyłem i usiadłem naprzeciwko Avery’ego.

– Jesteś niemożliwy i na mnie wrażenia nie robisz – powiedziała, wciskając się obok mnie.

Jack spojrzał na nas ze zdziwieniem. Po chwili wstał Dumbledore, a gwar w pomieszczeniu ucichł.

– Mam wam do zakomunikowania smutne wieści – zaczął, a w jego błękitnych oczach błyszczały łzy.

Usłyszałem głośny szloch, dobiegający od stołu Puchonów. Spojrzałem na grupkę płaczących osób, więc ta dziewczynka była w Hufflepuffie.

– Wczoraj w późnych godzinach popołudniowych w Hogwarcie zginęła uczennica – kontynuował dyrektor. – Była to młoda, dwunastoletnia dziewczynka, Puchonka. Jest to ogromna strata dla jej rodziny i przyjaciół. Miała plany i marzenia, które już nigdy się nie spełnią. Chciała uczyć się magii, bo ten świat, nasz świat, znała od niedawna. Poznała go zaledwie ponad pół roku temu…

Więc była mugolakiem. Mogłem się tego spodziewać.

– Zginęła tragicznie, bo poprzez upadek z wieży astronomicznej. Wczoraj chyba wszyscy słyszeliśmy jej mrożący krew w żyłach krzyk. Ze względu na pamięć o Emily dzisiejsze zajęcia zostaną odwołane. Jeżeli ktoś z was zna jakieś przydatne informacje na ten temat, to powinien niezwłocznie zgłosić się do opiekuna domu. Możecie być pewni, że znajdziemy tego, kto przyczynił się do śmierci Emily. Ta osoba i wszystkie inne z nią związane zostaną wyrzucone ze szkoły i postawione przed Wizengamotem.

Gdy Dumbledore skończył mówić w Wielkiej Sali zapanowała cisza, której nikt nie chciał przerwać. Dopiero po kilku minutach uczniowie zaczęli szeptem wymieniać między sobą poglądy i spostrzeżenia.

Avery patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, jeszcze trochę i będą tak wielkie jak u skrzata domowego. Morrigan przybliżyła się i oparła głowę na moim ramieniu.

– Co zrobimy? – zapytał drżącym głosem Jack.

– Zamknij się, durniu – syknąłem. – Po pierwsze, nie tutaj. A po drugie, kim ja jestem, aby ratować twój tchórzliwy tyłek. Radź sobie sam. Znajdź jakieś alibi albo napisz do ojca, może ci pomoże.

– Aaaale… Nie mogę powiedzieć ojcu, śmierciożercy nie mogą się dowiedzieć.

– Słyszałeś! Nie będę myślał za ciebie, wybij to sobie z głowy.

– Myślisz, że utrzymają wszystko w tajemnicy? Jutro „Prorok Codzienny”o wszystkim napisze, możliwe, że już wiedzą – dodała Morrigan.

Oczy Avery’ego rozszerzyły się jeszcze bardziej, drżał ze strachu, ale mnie nic to nie obchodziło.

~ * ~

Nie wiem, dlaczego wróciłem w to miejsce, z którego wczoraj widziałem spadającą Emily. Słońce chowało się za horyzontem, było czerwone jak krew tej nieszczęsnej dziewczynki. Śmierć. Kim jesteśmy, aby odebrać komuś życie? Czy możemy zakończyć czyjąś egzystencję? Czy mamy do tego prawo? Przecież każdy chce żyć jak najdłużej, więc po co zabijać? Czy nie możemy zostawić siebie nawzajem w spokoju?

– Severusie. – Usłyszałem głos Morrigan.

– Co znowu? – odparłem zniecierpliwiony.

Nie odpowiadając na pytanie, powoli wyciągnęła drżącą dłoń, w której trzymała list, w moją stronę.

– Sowa przyniosła go podczas kolacji – mówiła powoli cichym i drżącym głosem. – Jest od Malfoya. Stwierdziłam, że ci przyniosę, bo chyba nie idziesz do Wielkiej Sali.

– Czytałaś?

– Nie! – odparła pospiesznie.

Miałem wrażenie, że zaraz zacznie płakać. Nie znałem takiej Morrigan. Ta zawsze wyniosła i pewna siebie dziewczyna teraz kuliła się ze strachu.

Złamałem pieczęć listu i pospiesznie przeczytałem jego treść.

Drogi Severusie,

Czy nie wyraziłem się dość jasno, mówiąc, że nie macie rzucać się w oczy i nie robić NIC pod nosem Dumbledore’a? A tym bardziej posunąć się do zabójstwa szlamy!

Jednak Czarnemu Panu spodobał się wasz, albo jednego z was, pomysł. Był bardzo zadowolony, ale wasza inauguracja w szeregi śmierciożerców jest wątpliwa. Jeżeli posądzą was o to morderstwo lub powiążą z Czarnym Panem i śmierciożercami zostaniecie ukarani. Jeśli komukolwiek powiecie o Nas albo stwierdzicie, że My was nakłoniliśmy do tego czynu, to również nie pozostaniecie bez kary. Zapłatą za niewierność jest śmierć. Mogę was zapewnić, że nie będzie to zwykła klątwa, ale powolne, bolesne konanie.

Ufam, że spotkamy się latem w pozytywnych okolicznościach.

Lucjusz Malfoy

– I? – spytała po długiej chwili milczenia Morrigan.

– Jeżeli powiążą nas tą sprawą lub wspomnimy coś o śmierciożercach, to Czarny Pan nas zabije – odparłem.

Dziewczyna pobladła i zaczęła drżeć na całym ciele, chociaż na korytarzu nie było zimno.

– Coś jeszcze? – zapytałem, widząc, że nadal czymś się martwi.

– Slughorn… - Głośno przełknęła ślinę. – Slughorn powiedział, że w najbliższych dniach będziemy przesłuchani, bo jesteśmy podejrzani.

– Dlaczego?! Skąd w ogóle pomyślał o nas?!

– Nie czytałeś dzisiejszego „Proroka Codziennego”? Bellatriks Lestrange jest poszukiwana za zabójstwo dziesięciu mugoli i aurora.

– Co to ma z nami wspólnego?

– Była wtedy w Hogsmeade! – kontynuowała. – Widziano nas razem, Severusie. Jeżeli Dumbledore nam nie uwierzy, będziemy odpowiadać przed ministrem magii…

~ * ~

Ostatnio zmieniłam końcówkę i teraz wszystkie napisane do przodu notki, a były aż cztery, muszę poprawiać, wykreślać niepasujące fragmenty i dodawać nowe jak na przykład początek tej notki. (Nawet sobie nie wyobrażam jaka byłaby bez tego krótka.) Ale pisanie do przodu i tak ma swoje zalety, szczególnie teraz, bo cały styczeń mam zawalony różnymi kolokwiami, egzaminami i zaliczeniami, a notki i tak postaram się dodawać regularnie.

Teraz jeszcze krótkie sprostowanie poprzedniej notki. Severus nie mógł uratować tej dziewczynki, nawet jeżeli bardzo by chciał. Widział ją z odległości jakiś dwudziestu metrów, był w szoku i nie zdążyłby wyjąć różdżki, a co dopiero pomyśleć lub wypowiedzieć jakieś zaklęcie. A na dodatek wieża astronomiczna jest wysoka, przez co dziewczynka spadała z dużą prędkością. Muszę przyznać, że faktycznie zapomniałam o tłumie w dole. Teraz wiem, że powinnam umieścić w treści jeszcze jedno zdanie, ale już trudno.

Pozdrawiam :)