Wspomnienie 10: Argellat Suron

Ha, cóż, cierpienie to także rzecz dobra. Pocierp.

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

21 kwietna 1978

Kasztanowe włosy powiewające i okalające twarz. Zielone oczy szeroko otwarte, pełne przerażenia i lęku. Krzyk rozdzierający moją głowę i mrożący krew w żyłach. Potworny wrzask zawarty w ostatnim oddechu, wołający o pomoc, która nie nadejdzie.

Lily…

Spadała z zawrotną szybkością, w oddali widziałem krwawe, zachodzące słońce. Chciałem ją złapać, zapobiec upadkowi, ale nie byłem w stanie, nie potrafiłem. Nagle zapadła cisza, nie słychać już żadnych dźwięków, krzyk został urwany. Cisza, przeklęta cisza.

Z trudem podbiegłem do leżącego na trawie ciała Lily. Miała szeroko otwarte oczy, z których bezpowrotnie zniknęło życie; były puste, niczym otchłań. Trawa dookoła niej szybko zabarwiała się na czerwono.

Uklęknąłem obok. Dotknąłem zimnego ciała, z którego uszło już życie. Wszędzie była krew, ta okrutna, przeklęta, nie dająca spokoju czerwień. Krwawe słońce, karmazynowa trawa, moje ręce całe w ciepłej, czerwonej posoce.

– NIEEEE…

Otworzyłem oczy, leżałem w moim dormitorium. Prześcieradło było pozwijane i mokre od mojego potu. Na całym ciele czułem drgawki i oddychałem w przyspieszonym rytmie.

To tylko koszmar, ale najstraszniejszy sen jaki kiedykolwiek mi się przyśnił. Był taki rzeczywisty. Miałem nadzieję, że to nie jest początek bezsennych nocy. Miałem już dość widoku bezwładnego, spadającego ciała i krwi. Chciałem o tym zapomnieć, zepchnąć na dno świadomości i nigdy do tego nie wracać.

Dam radę, o nic mnie nie oskarżą – pomyślałem, odwracając się na drugi bok.

Okryłem się kołdrą, nagle zrobiło się tak przeraźliwie zimno.

~ * ~

MORDERSTWO W HOGWARCIE

19 kwietnia w godzinach wieczornych doszło do tragicznego wydarzenia. Emily Harris, dwunastoletnia uczennica w szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, została brutalnie zamordowana. Panna Harris pochodziła z rodziny mugoli.

– Najprawdopodobniej ktoś rzucił na Emily klątwę Imperius i kazał jej skoczyć z wieży astronomicznej – mówił dyrektor szkoły, Albus Dumbledore.

W Hogwarcie mają zostać zastosowane nadzwyczajne środki ostrożności.

– Każdy, kto jest chociażby w najmniejszym stopniu podejrzany o morderstwo albo współudział, zostanie przesłuchany przed całym Wizengamotem – zdradziła minister magii, Milicenta Bagnold. – Nie możemy sobie pozwolić na takie wykroczenia w szkole, w której uczą się nasze dzieci i wnuki.

Wszyscy odpowiedzialni za morderstwo Emily Harris zostaną skazani na dożywocie w Azkabanie.

Odłożyłem gazetę na stół. Ten głupi artykuł odebrał mi apetyt. Nie miałem ochoty spędzić reszty życia w więzieniu przez Mulcibera. Jeszcze się policzymy, nie daruję ci. Choćby miała to być ostatnia rzecz, którą zrobię w życiu, nie odpuszczę.

Nagle poczułem dłoń Morrigan na kolanie.

– Jack – szepnęła mi do ucha.

Spojrzałem w stronę wejścia do Wielkiej Sali. Do stołu Ślizgonów zmierzał Avery. Wyglądał mizernie i żałośnie. Na jego bladej, prawie białej, twarzy nie było już widać piegów. Usta utworzyły wąską linię, oczy miał zaczerwienione od płaczu. Nieuczesane włosy sterczały na wszystkie strony, a na policzkach pojawił się świeży, nieogolony zarost. Obraz nędzy i rozpaczy dopełniał strój Avery’ego, źle zapięta, pognieciona koszula, niechlujnie wychodząca ze spodni, krzywo zawiązany krawat, szata zsuwająca się z ramion i niezawiązane sznurowadła przy brudnych butach.

Doczłapał się na miejsce, wzbudzając zainteresowanie Ślizgonów i nauczycieli, patrzących na niego podejrzliwie. Usiadł naprzeciwko mnie i Morrigan.

– Wyglądasz jak chodzący trup, wiesz? – zadrwiła dziewczyna.

Avery podniósł głowę i spojrzał na nas jak zbity pies, a w oczach błyszczały mu łzy.

– Ojciec mi nie pomoże – zawodził. – Napisał, że mam sobie radzić sam. – Głos mu się łamał, a wargi drżały. – Co ja mam zrobić?

Schował twarz w dłonie, głośno szlochając.

– Powiesz im, że nic nie wiesz, durniu – prychnęła Morrigan.

– Nie potrafię kłamać tak jak wy! Przecież mamy odpowiadać przed Dumbledore’em!

– Jak będziesz się mazgaić jak małe dziecko, to nikt nie uwierzy, że nie masz z tym nic wspólnego – stwierdziłem ze złością.

Avery zaczynał mnie denerwować. Jak taki słaby i tchórzliwy idiota może chcieć zostać śmierciożercą? Dlatego, że jego ojciec tak chce? Nie jest to żadne wytłumaczenie. Po co robić coś na siłę? Wszystkie emocje, które nim targają, widać na pierwszy rzut oka. Dobry śmierciożerca powinien być silny emocjonalnie, ukrywać wszystkie doznania za maską obojętności, nie dać wyprowadzić się z równowagi, nawet w niesprzyjających warunkach.

Avery spojrzał na mnie ze strachem.

– Zachowuj się normalnie. Wyglądasz jakbyś był krewnym tej dziewczynki albo miał coś do ukrycia. Jak sądzisz, która wersja, nawet dla największego idioty, będzie oczywista? Teraz jesteś podejrzanym numer jeden. Nauczyciele już coś zauważyli. Opanuj się, bo przez ciebie wszyscy będziemy mieć kłopoty! A ja nie chcę trafić do Azkabanu lub wylecieć ze szkoły. Zamierzam jeszcze dzisiaj policzyć się z Mulciberem.

– Severusie… - zaczęła Morrigan.

– To przez tego sukinsyna mamy kłopoty! Nie zamierzam mu odpuścić!

~ * ~

Byłem wściekły, ogarnęła mnie niesamowita złość. Nie miałem zamiaru darować Mulciberowi, już za długo czekałem. Czułem jak wzrasta we mnie poziom adrenaliny. Ogromna ilość energii domagała się ujścia na zewnątrz. Miałem ochotę udusić kogoś, nieważne kim byłaby ta osoba.

Zobaczyłem z daleka jego krępą sylwetkę. Szedł w kierunku sali, w której profesor Kettleburn wykładał opiekę nad magicznymi stworzeniami. Nie myślałem w tej chwili trzeźwo, chęć zemsty i zadania bólu ogarnęła mnie całkowicie. W innych okolicznościach zastanowiłbym się, dlaczego Mulciber wybrał okrężną, rzadko uczęszczaną drogę.

Everate Stati.

Zaklęcie trafiło go w plecy. Poleciał kilka metrów do przodu, lądując na kamiennej posadzce. Jego głowa znajdowała się pięć centymetrów od ściany. Szkoda, że zabrakło tak niewiele, aby roztrzaskał sobie łeb.

– Już zaczynasz tchórzyć, Snape? Tak jak ten dupek Avery? – zakpił, wstając z podłogi i wyciągając różdżkę.

– Pochrzaniło cię, przecież mieliśmy siedzieć cicho!

– Może ty słuchasz innych, ale ja nie. Zrobiłem to ku chwale Czarnego Pana!

– Czarny Pan zabije cię, jeżeli stwierdzą twoją winę.

– Nie mam zamiaru dać się złapać. O nic mnie nie posądzą, ale mogę was pociągnąć na dno i nic ci już wtedy nie pomoże.

– Tylko spróbuj sukinsynu, a więcej takich blizn będzie szpecić twoją gębę.

Z twarzy Mulcibera zszedł ironiczny uśmiech, zastąpiony przez grymas wściekłości. Blizna ciągnąca się od połowy czoła do podbródka już nigdy nie zniknie.

– Przez ciebie prawie straciłem oko, Snape!

– Nic mnie to nie obchodzi, mogę naprawić swój błąd i pozbawić cię go teraz.

– Uważaj, bo mogę oszpecić twoją szlamę tak, że jej nie poznasz. – Zamyślił się na chwilę. – Albo złamię jej umysł. Będzie chodzącą rośliną do końca życia.

Mulciber wybuchnął szalonym śmiechem. Krew zawrzała w moich żyłach. Ogarnęła mnie lodowata i niepohamowana wściekłość. Spojrzałem mu prosto w oczy, by po chwili dostrzec w nich strach.

Relashio.

Czerwone płomienie natrafiły na tarczę Mulcibera.

– Drugi raz nie dam się złapać na to samo zaklęcie. Everate Stati.

Nie zdążyłem utworzyć tarczy ochronnej. Złość przyćmiła mój umysł, nie potrafiłem myśleć logicznie i przyszło mi za to zapłacić.

Poczułem, jak ogromna siła zwaliła mnie z nóg. Poleciałem kilka metrów do tyłu. Wpadłem wprost w zbroję, stojącą przy ścianie. Kawałki metalu posypały się na mnie. Poczułem mocne uderzenie w skroń. Tępy ból zaćmił moje myśli. Ciepła, lepka ciecz zaczęła płynąć po mojej twarzy. Przez chwilę widziałem tylko ciemność, gdy zdolność widzenia wróciła, uświadomiłem sobie, że krew uniemożliwiała mi używanie lewego oka.

Usłyszałem kroki zbliżającego się Mulcibera. Nie byłem w stanie wstać, ledwo powstrzymywałem się od krzyku.

– Crucio.

Ostry ból ogarnął całe moje ciało, starałem się powstrzymać od wydania jakiegokolwiek dźwięku, lecz bezskutecznie. Po chwili niepohamowany wrzask wyrwał się z moich ust. Miałem wrażenie, że mijają minuty, godziny, że powoli nadchodzi mój koniec, że nie dam rady już dłużej tego znieść i to Mulciber zatriumfuje.

– Crucio. – Ślizgon cofnął zaklęcie. – Co teraz powiesz, Snape?

To nie może być koniec. Nie w takiej chwili. Mulciber nie może wygrać, nie ze mną. Przecież jestem od niego lepszy. Miałem mu pokazać gdzie jest jego miejsce, a teraz sam leżę pokonany pod szczątkami zbroi i ledwo mogę się ruszyć z powodu bólu na całym ciele. Czy teraz całe życie przeleci mi przed oczami, kiedy on dalej będzie maltretować moje ciało? W jakim stanie je pozostawi? Czy będę mógł chodzić? Czy w ogóle będę w stanie się poruszać? Czy będę mógł trzymać różdżkę w ręku? Jednego mogłem być pewien, przeżyję, aby dalej cierpieć.

– Severusie, co robisz?

Morrigan podeszła do fotela, na którym siedziałem i próbowała zajrzeć mi przez ramię. Szybko zamknąłem książkę i odłożyłem pióro.

– Eliksiry dla zaawansowanych – przeczytała tytuł. – Piszesz w książce?

– Nie twoja sprawa co robię z moimi rzeczami.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i usiadła mi na kolanach, delikatnie objąłem ją w pasie.

– Widzę, że wczuwasz się w rolę – oparła z radosnym uśmiechem na ustach, całując mnie w czubek nosa, co spowodowało pojawienie się rumieńców na twarzy. – Pomożesz mi w wypracowaniu na obronę przed czarną magią?

Kiwnąłem głową na znak zgody. Ogarnęła mnie radość, że spędzę trochę czasu z Morrigan, nawet przy tłumaczeniu jej po dziesięć razy tego samego. Inkantacja zaklęcia, którą chciałem wpisać do książki może poczekać.

Właśnie tego w tej chwili potrzebowałem, była to moja ostatnia szansa. Mocno zacisnąłem palce na różdżce wycelowanej w Mulcibera.

Argellat Suron. *

Fioletowe promienie pomknęły w jego stronę, trafiając go prosto w twarz. Skóra zaczęła odchodzić mu zwęglonymi płatami, ukazując mięśnie i kości znajdujące się pod nią. Biel rozszerzonych, zastygłych w przerażeniu, gałek ocznych kontrastowała z czerwienią. Krew tryskała z niego strumieniami, brudząc ubranie i posadzkę. Mulciber upadł na podłogę krzycząc z bólu i dławiąc się posoką wypływającą z gardła. Chcąc sprawdzić stan twarzy, dotknął jej rękoma, przez co wrzask przybrał na sile.

Był to przerażający, mrożący krew w żyłach widok, ale mnie nie poruszył. Cieszyłem się z tego co mu zrobiłem. W końcu rachunki zostały wyrównane. Najszybciej jak potrafiłem oddaliłem się od tego miejsca.

~ * ~

– Severusie, co ci się stało? Jesteś cały we krwi!

Morrigan była pierwszą osobą na którą natrafiłem w drodze do pokoju wspólnego. Czy ciągle muszę właśnie na nią wpadać? Może stała się już częścią mojej egzystencji? Czy głupia gra mogła zapoczątkować coś więcej?

– Dopadłeś go, prawda? On ci to zrobił? Powiedz coś do cholery!

– Zostaw mnie. Muszę iść do dormitorium – odparłem wymijająco, próbując przejść obok niej.

– W takim stanie?! Chyba nie zdajesz sobie sprawy jak wyglądasz?

Pociągnęła mnie za rękę i zaprowadziła do najbliższej łazienki. Opór nie miał sensu, bo i tak postawiłaby na swoim. Morrigan była nieugięta, gdy uparła się na coś. Wszelkimi metodami dążyła do realizacji celu, dopóki nie osiągnęła zadowalających ją efektów.

– Ściągaj szatę i koszulę – zakomunikowała.

– Co?!

– Słyszałeś, o ile dobrze pamiętam nie masz problemów ze słuchem. Trzeba przemyć rany.

Stanęła naprzeciwko i jednym, zgrabnym ruchem zdjęła moją szatę, później zaczęła rozpinać guziki od koszuli.

– Sam potrafię to zrobić – wycedziłem przez zaciśnięte zęby, odsuwając się od niej.

Spojrzałem na swoje odbicie w lustrze. Na mojej szyi, ramionach i torsie widniały liczne skaleczenia. Z niektórych powoli sączyła się krew, inne niedawno zaschły. Włosy miałem posklejane, a z rany na skroni obficie ciekła ciepła posoka. Lewe oko zostało całkowicie zakryte, nie próbowałem go nawet otworzyć.

W duchu przyznałem rację Morrigan, faktycznie nie mogłem pokazać się tak wśród Ślizgonów. Na szczęście nie spotkałem nikogo w drodze do lochów.

Nagle usłyszałem odgłos rozdzieranego materiału. Odwróciłem się i zobaczyłem, że dziewczyna zdjęła koszulę, pozostając w samym staniku. Bez problemów rozdzierała materiał na mniejsze części.

– Co robisz? – zapytałem, patrząc na jej jędrne piersi. Dobrze, że miałem twarz całą umazaną krwią, przynajmniej nie widziała moich rumieńców.

– Jeżeli masz jakiś inny pomysł to słucham? – rzekła, przykładając zmoczony zimną wodą kawałek materiału do moich ran. – Czymś to trzeba zmyć.

Najgorsza okazała się rana na skroni. Poczułem piekący ból, mimo że Morrigan starała się być delikatna.

– Może powinieneś iść do pani Pomfrey? – zasugerowała.

– Nie mam zamiaru.

– Jak chcesz, ale nie znam zaklęcia, aby wyleczyć tą ranę.

– Trudno. Prędzej czy później i tak się zagoi. A zaklęcia trzeba się będzie nauczyć, bo kiedyś może się przydać.

W odpowiedzi wzruszyła ramionami.

Stałem tak blisko niej, czułem ciepło bijące od jej ciała. Przyglądała mi się badawczym wzrokiem. W jej oczach nie było wyższości i obojętności jak zazwyczaj, lecz troska i smutek. Podniosłem dłoń i pogładziłem policzek Morrigan. Nie protestowała, stała, patrząc na mnie z uwagą. Po częstszych ruchach klatki piersiowej wiedziałem, że serce jej przyspieszyło swój rytm, tak jak moje.

– Dziękuję – szepnąłem.

Ująłem w dłoń jej podbródek i lekko uniosłem do góry. Powoli zbliżałem moje usta do jej warg. Nagle usłyszałem trzask. Gwałtownie odwróciłem się w stronę drzwi. Stał w nich chłopak, mający nie więcej niż czternaście lat. Jego twarz przybrała odcień karmazynu.

– Ja… yyy… to znaczy… – jąkał się, nie wiedząc gdzie spojrzeć.

– Spieprzaj, durniu! – warknęła ze złością Morrigan.

Po chwili już go nie było.

– Ciekawe jakie plotki o nas powstaną. Gorący seks w męskiej toalecie – zakpiła.

– Może i dobrze się stało – odparłem, podnosząc z posadzki koszulę.

– Radzę ci ją wyrzucić, już się do niczego nie nada – powiedziała, wychodząc z łazienki opatulona szatą.

~ * ~

* Takie zaklęcie nie istnieje (albo istnieje, a ja o tym nie wiem), powstało na potrzeby opowiadania. W każdym razie formułka jest zlepkiem sylab i nic nie oznacza.

~ * ~

Moja najdłuższa notka jak do tej pory, nawet się nie spodziewałam, że po przepisaniu tyle wyjdzie. Przepisywałam ją po kawałeczku od poniedziałku, bo niestety nie mam za dużo czasu wolnego. Przez to nie wiem czy następna notka pojawi się w przyszłym tygodniu, bo mogę się nie wyrobić z jej przepisaniem. Może w weekend, ale nie jestem pewna. Artykuł z gazety jest przedstawiony w takiej formie graficznej, jaka występuje w Harrym Potterze.

Notka z dedykacją dla Makabry, nie miałam żałować Mulcibera, więc nie żałowałam (mam tylko nadzieję, że nie przesadziłam).

Pozdrawiam :)