Wspomnienie 8: Morderstwo

Człowiek ani na chwilę nie powinien rozstawać się z myślą o śmierci.

Mikołaj Gogol – Aforyzmy Gogol (Z listów)

19 kwietnia 1978

Od kilku tygodni wszyscy mówili tylko o balu. Gdzie nie poszedłem, wszędzie słyszałem rozmowy o nowych szykownych strojach, partnerach i tak w kółko. Sporo osób postanowiło wyjechać na święta wielkanocne do domu, aby kupić suknię lub szatę wyjściową na Pokątnej albo zamówić u jakiegoś znanego projektanta. Została też ogłoszona data specjalnego wypadu do Hogsmeade dla tych, co chcieli tam zrobić zakupy.

Jak co dzień szedłem do biblioteki. Wielkimi krokami zbliżały się owutemy i trzeba było porządnie wziąć się do nauki, aby zdać je jak najlepiej. Lily coraz rzadziej przesiadywała w bibliotece, najprawdopodobniej uczyła się w pokoju wspólnym razem z Potterem.

Moje kroki odbijały się echem w kamiennym korytarzu. Minąłem obraz przedstawiający starca pochylonego nad jakąś dziwną imitacją kociołka, dosypującego niebieski proszek do gotującej się w nim brei.

Nie miałem ochoty patrzeć, jak starzec bezcześci tak wspaniałą sztukę, jaką jest warzenie eliksirów, dlatego przeniosłem wzrok na widok za oknem. Niebo miało odcień czystego błękitu, sunęły po nim białe, puchate obłoczki, poruszane przez wiatr. Słońce jasno świeciło, ogrzewając, spragnioną ciepła po długiej zimie, ziemię. Drzewa i krzewy były zielone od pąków, na niektórych można już było dostrzec pierwsze kwiaty. Błoto pokrywające szkolne tereny przez cały marzec, zamieniło się w bujnie rosnącą trawę.

Nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki cały ten sielankowy obraz został zniszczony.

Na początku usłyszałem przerażający wrzask, po głosie rozpoznałem, że była to dziewczyna. Serce podskoczyło mi do gardła, gdy ją ujrzałem. Był to najgorszy widok w całym moim dotychczasowym życiu.

Majestatycznie spadała z nieba. Jej czarna, szkolna szata powiewała za nią, a kasztanowe włosy poruszał wiatr.

Poczułem zimne dreszcze na całym ciele i gwałtownie zakręciło mi się w głowie. Mocno chwyciłem się parapetu okiennego, aby nie upaść na kamienną posadzkę. Moje dłonie drżały mimowolnie. Zapewne w tej chwili wyglądałem jak trup, bo byłem taki blady. Patrzyłem z przerażeniem na całą tę scenę. Łzy zaczęły płynąć mi po policzkach.

– Lily… - szepnąłem, nie byłem nawet w stanie krzyknąć.

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to nie Lily spadała z nieba, ta dziewczyna była za mała i drobna.

Na szczęście nie byłem w stanie z tej odległości dostrzec jej twarzy. Mimo to w mojej głowie ukazał się obraz ślicznej, młodej dziewczyny z wyrazem wielkiego przerażenia na twarzy, załzawionymi oczami wychodzącymi z orbit ze strachu.

Nagle krzyk się urwał.

Mimowolnie spojrzałem w dół i zobaczyłem ją. Nieruchome ciało leżało pod wieżą astronomiczną. Ręce i nogi były powykrzywiane pod różnymi, nienaturalnymi kątami. Ziemia wokół niej powoli zabarwiała się na czerwono. Nie żyła, nikt nie mógł przeżyć upadku z takiej wysokości.

Nie byłem w stanie przestać na nią patrzeć. Wstrząsnął mną dreszcz i powoli zamknąłem powieki.

Dlaczego? Dlaczego musiałem tędy przechodzić? Dlaczego spojrzałem przez to okno? Moją głowę zaczynało bombardować mnóstwo pytań bez odpowiedzi. Ale nic nie można już zmienić. Zrobiło mi się żal tej dziewczynki. Ile ona mogła mieć lat? Jedenaście? Dwanaście? Na pewno nie więcej. Miała przed sobą całe życie, które zostało przerwane w tak brutalny sposób. Jest, a za chwilę już go nie ma. Kto mógł to zrobić? Odpowiedź nasunęła się sama…

~ * ~

Wracałem do pokoju wspólnego, chcąc powiedzieć Mulciberowi co o tym wszystkim myślę. Byłem pewien, że to on jest sprawcą tego morderstwa, przecież dwa miesiące temu sam o tym wspominał.

Ogarnęła mnie wściekłość. Miałem ochotę rzucić się na kogoś i udusić go gołymi rękami. Miałem wrażenie, że coś rozsadza mnie od środka i domaga się jakiegoś krwawego czynu, ujścia na zewnątrz. Gdyby teraz na mojej drodze pojawił się Mulciber, zapłaciłby najwyższą cenę. Nie zawahałbym się użyć najgorszego z zaklęć niewybaczalnych. Avada Kedavra. Dwa proste do wypowiedzenia słowa, błysk zielonego światła i Olaf Mulciber przestaje istnieć raz na zawsze. I co z tego, że byłoby to drugie morderstwo dzisiejszego dnia. Hogwart przestał być bezpiecznym miejscem, skoro dziewczynka została zabita pod krzywym nosem wielkiego Dumbledore’a, którego wszyscy czarodzieje uważają za jakieś nie wiadomo co.

Wtedy zobaczyłem biegnącą w moją stronę postać. Przy słabym blasku świec dopiero po chwili rozpoznałem, że jest to Morrigan. Ta wiecznie dumna, pyszałkowata kobieta, chodząca z wysoko uniesioną głową i nosem wycelowanym w sufit, teraz wyglądała mizernie. Wyraz jej twarzy wskazywał, że była przerażona, usta drżały, a zawsze perfekcyjny makijaż został rozmazany przez słone łzy, spływające strumieniem po jej pobladłych policzkach.

Podbiegła do mnie i wtuliła twarz w moją pierś. Nie mogłem jej teraz odepchnąć, nie kiedy była w takim stanie.

– Sev – wyjąkała, a głos jej drżał. – On to zrobił. Mulciber TO zrobił.

– Widziałem – odparłem, a ton mojego głosu pozbawiony był emocji, nie miałem zamiaru jej pocieszać.

– Co teraz z nami będzie? – jęczała, szlochając.

– Będziemy udawać, że nie mamy z tym nic wspólnego i o niczym nie wiedzieliśmy.

– Ale jak nas z nim skojarzą, przecież często jesteśmy razem widywani, a wcześniej był jeszcze Lucjusz. Nazywaliśmy siebie śmierciożercami! Dumbledore nie jest taki głupi! Na pewno wyciągnie odpowiednie wnioski.

– Przekonamy Slughorna. To powinno wystarczyć.

– Jak? – Spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

– Najgorsze w tym wszystkim jest to, że oczyszczając z podejrzeń siebie, zrobię to jednocześnie z tobą. – Nie miałem zamiaru odpowiadać na jej pytanie. – Z wielką przyjemnością zostawiłbym ciebie, abyś radziła sobie sama, ale teraz jest już za późno. A Avery musi poradzić sobie sam. Nie rób nic głupiego i zaufaj mi – dodałem po chwili.

Zobaczyłem, że drzwi od gabinetu Slughorna powoli się otwierają.

Przechyliłem głowę i wargami dotknąłem usta Morrigan. Na początku nie wiedziała o co mi chodzi, ale na szczęście nie odepchnęła mnie, bo byłby to nasz koniec. Wargi miała ciepłe i już nie drżały. Splotłem dłonie na jej plecach, nie chcąc wypuścić jej z objęć, ona wplotła dłonie w moje włosy. Całowała coraz mocniej, namiętniej i zachłanniej, czułem, że chciała więcej, a ja nie pozostawałem jej dłużny.

Myślałem, że będzie to najgorsze uczucie w moim życiu, pierwszy pocałunek z nią, a nie z Lily, ale przy pierwszym ruchu jej języka zmieniłem zdanie. Chciałem ją całować, chciałem czuć bliskość jej ciepłego i drżącego z rozkoszy ciała.

Przecież chodziło tylko o mnie, ona nie miała się liczyć. Ale czy na pewno? Teraz nie miałem już takiej pewności. W tej chwili nie miała dla mnie znaczenia nawet Lily, która stała się ulotnym, zimnym i mglistym wspomnieniem. Teraz pragnąłem tylko Morrigan. Moje dłonie zaczęły błądzić po jej zgrabnym ciele. Nadal ją całując, przeniosłem moje wargi i język na jej gładką szyję. Dziewczyna jęknęła cicho z rozkoszy, ledwo mogła złapać oddech.

– Panie Snape, panno Delgado. – Usłyszałem głos nauczyciela eliksirów.

Morrigan gwałtownie oderwała się ode mnie i odwróciła na pięcie, spoglądając ze zdziwieniem na Slughorna.

– Czy moglibyście tego nie robić na środku korytarza?

– Oczywiście, panie profesorze. Przepraszamy – odpowiedziałem uprzejmym tonem, ledwo łapałem oddech.

– Panno Delgado, co się pani stało? – Dopiero teraz zauważył, że płakała.

– Sowa jej zdechła – odpowiedziałem automatycznie. Była to pierwsza w miarę prawdopodobna myśl, jaka przyszła mi do głowy. – Czy coś się stało, panie profesorze?

Wyglądał na zmartwionego i przygnębionego. Zmarszczki na jego twarzy były bardziej widoczne. Wydawał się bardzo starym człowiekiem. Miałem wrażenie, że to wszystko go przytłacza, że nie będzie już długo uczyć w Hogwarcie i odejdzie na emeryturę. W tej chwili nie przypominał tego radosnego i pełnego życia nauczyciela. Teraz wyglądał jak człowiek przytłoczony wieloma problemami, które go przerastały.

– Uważajcie na siebie, nie chciałbym, aby i wam stało się coś złego – powiedział i powoli się oddalił.

~ * ~

I to by było na tyle. Notka nie jest za długa, ale obecne wydarzenia wolałam podzielić na mniejsze części i dodawać je częściej. Mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za końcówkę. Miała być zupełnie inna, ale jakoś tak mnie naszło i ją zmieniłam. I chyba przy okazji pogrzebałam kanon, a na razie chciałam się go trzymać. Cóż, kobieta zmienną jest.

Wydaje mi się, że jest to ostatnia notka w tym roku, mogę się mylić, ale raczej wątpię, aby udało mi się coś przepisać w tym tygodniu. Dlatego chciałam Wam życzyć szalonej zabawy w Sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku.

Pozdrawiam :)