Wspomnienie 53: Kolejna obietnica

Szczęście ludzkie jak aloes jest kwiatem powoli rosnącym.

Samuel Taylor Coleridge

19 lipca 1982

Letni wiatr wyznaczał drogę białym obłoczkom sunącym po błękitnym nieboskłonie. Słońce nie grzało dziś mocno, gdyż co chwila znikało za kurtyną chmur. W zielonych koronach drzew wesoło świergotały ptaki.

Otuliłem się szczelniej czarną peleryną, przeklinając w duchu tegoroczne lato, które było wyjątkowo chłodne nawet jak na Wielką Brytanię.

Brakuje tylko deszczu – pomyślałem z sarkazmem.

Stanie w miejscu od ponad godziny też nie pomagało, by odpędzić się od zimna lub chociażby odrobinę ogrzać.

Patrzyłem na okazałą posiadłość znajdującą się przede mną. Potężny, staroświecki, kamienny gmach. Wyglądał bardzo surowo i nie pasował do piękna otaczającej go przyrody. Dwa rzędy grubych, wysokich kolumn zdobiły przednią część domu. Nieduże okna rozstawione w równej odległości nie mogły wpuszczać do środka wiele światła. Kamienne schody prowadziły do monumentalnych drzwi zdobionych złotymi elementami. Ktoś musiał dbać o utrzymanie budynku w nienagannym stanie, bo na pierwszy rzut oka nie wyglądał na zniszczony i odpowiedni do swojego wieku.

Budynek okalał ogromny ogród. Z przodu niewiele było widać, lecz wiedziałem, że z tyłu rozciąga się ogromna połać zieleni, znacznie większa od niejednego parku.

Zastanawiałem się, czy ten dom należał do rodu Zabinich, czy może kupił go pod wpływem kaprysu i chęci pokazania innym swojego bogactwa. Mógł też chcieć zaimponować młodej żonie, ale ta opcja jakoś do mnie nie przemawiała. W końcu i tak dostałby to, co chciał.

Jack tak gorąco namawiał mnie do przyjścia tutaj, chociaż sam nie byłem do końca tego pewien. Nie wiedziałem, jak zostanę przyjęty. Mogłem się założyć, że Jack próbował działać na dwa fronty. Mówił mi o wszystkim, co działo się z Morrigan i przekonywał do zrobienia pierwszego kroku. Byłem też prawie pewien, że jej opowiadał wszystko o mnie. Nie wiem, co pchnęło go do takiego działania, ale w głębi ducha byłem mu wdzięczny.

Jedynie matka milczała, nie wyrażając na głos swojego zdania. Coś musiało chodzić jej po głowie, lecz nie zdradzała się z tym. Mogłem jedynie przypuszczać, że chciała, bym sam podjął decyzję według mojego uznania. W końcu i tak ostatecznie robiłem wszystko po mojemu, co nie zawsze prowadziło do dobrych rozwiązań.

Niepewnie zbliżyłem się do żelaznej bramy. W końcu trzeba to zrobić. Nie po to tutaj przyszedłem, aby teraz bez sensu sterczeć pod domem.

Skrzat domowy bez zbędnych formalności wprowadził mnie do salonu.

Jakby spodziewała się, że przyjdę.

Wnętrze sprawiało takie samo wrażenie, jak patrzenie na dom od zewnątrz. Ponure i niegościnne. Znacznie lepiej czułem się w lochach Hogwartu niż tutaj. Może arystokraci byli przyzwyczajeni do ciemnych, surowych i bogato zdobionych wnętrz, ale mi one nie odpowiadały.

Salon był ogromny. Wielkością bardziej przypominał salę balową niż miejsce, w którym rodzina powinna spędzać przyjemne popołudnia. Bordowe ściany pasowały do staroświeckich mebli wykonanych z ciemnego drewna, które ozdobiono złotem.

Promienie słońca, wpadające przez szklane drzwi wychodzące na taras, rzucały refleksy świetlne na ogromny kryształowy żyrandol.

Podszedłem do okna zaciekawiony, jaki widok rozpościera się na zewnątrz. Tak jak się spodziewałem rozciągała się przede mną ogromna połać zieleni. Liczne drzewa, krzewy i klomby z czerwonymi kwiatami. Przez cały teren krzyżowały się żwirowe ścieżki przeznaczone do spacerów. Gdzieniegdzie dostrzegłem drewniane ławki ustawione przy dróżce.

Kawałek dalej, na wprost tarasu, znajdowała się ogromna fontanna, z której tryskała woda. Okalały ją liczne marmurowe rzeźby, lecz z tej odległości nie byłem w stanie określić co przedstawiały.

– Thomas uwielbiał przepych, przez co miał skłonności do przesady. Ciesz się, że nie widziałeś, jak wyglądał ten dom, nim nie posprzątałam tych wszystkich śmieci, które zamiast zdobić, tylko psuły wystrój wnętrza. – Dobiegł mnie tak znajomy głos.

Nawet nie usłyszałem, kiedy weszła do pomieszczenia. Od razu odwróciłem się na pięcie, by stanąć twarzą twarz z Morrigan. Nie wyglądała tak źle, jak można by się tego spodziewać po tak młodej wdowie. Patrząc na nią, odnosiło się wrażenie, że śmierć męża jej służyła.

Wyglądała idealnie w czarnej, dopasowanej sukni. Długie, ciemne włosy opadały jej luźno na ramiona i plecy. Jedynie w oczach gościł ogromny smutek.

– Dobrze cię widzieć.

– Cieszę się, że przyszedłeś, Severusie – powiedziała, a na jej twarzy zagościł cień uśmiechu.

– Nie sądziłem, że będziesz nosić żałobę – zwróciłem uwagę na jej czarny strój.

W tej chwili drzwi otworzyły się i skrzat domowy wniósł srebrną tacę z herbatą i ciastem. Morrigan zaczekała aż wyjdzie i dopiero wtedy odpowiedziała:

– Dopóki to robię, jestem bezpieczna. – Usiadła i gestem zachęciła mnie do tego samego.

– Bezpieczna? – zdziwiłem się. Przecież teraz już nic nie powinno jej grozić.

– Tak. Ojciec nie jest zadowolony z obecnej sytuacji, nie może znieść myśli, że kobieta jest panią domu i to ona o wszystkim decyduje. Już zaczął poszukiwać dla mnie kolejnego odpowiedniego kandydata na męża. Nie przejmuje się zupełnie moimi uczuciami ani Blaise’em. Pomimo że to jego jedyny wnuk. Dla niego liczy się tylko dobro rodu.

– Stań się niezależna. Sprzedaj ten dom i znajdź sobie jakąś pracę – zasugerowałem.

– Już jestem. Thomas zostawił mi tak wielki majątek, że do końca życia mi wystarczy. Mogę tu mieszkać otoczona wszelkimi luksusami i niczego mi ani Blaise’owi nie zabraknie. Nie muszę pracować, nawet nie wyobrażam sobie siebie w tej roli. Gdzie bym miała się zatrudnić? W ministerstwie? To nie dla mnie, Severusie. Jednak czasem chciałabym rzucić to wszystko w cholerę i zacząć od nowa. Niestety, nie jesteśmy już dziećmi i musimy ponosić odpowiedzialność za nasze decyzje. Ojciec ciągle ma nade mną władzę, zachowuje się tak, jakbym była jakimś cennym przedmiotem, który należy dobrze sprzedać. Przedmiotem, nie człowiekiem!

– Zmieniłaś się, Morrigan – odparłem, chociaż wcale nie zamierzałem tego powiedzieć na głos. – W szkole byłaś inna. Potrafiłaś za wszelką cenę dopiąć swego, nie zważając na nic ani na nikogo.

– Ty też. Wcześniej nigdy byś mi tego nie powiedział – rzekła, wojowniczo spoglądając mi w oczy.

Po raz pierwszy poznałem w niej moją Morrigan. Tę samą, którą była kiedyś, gdy wybijała się z tłumu, a nie wtapiała w go. Teraz nie różniła się niczym od innych arystokratek, które spełniały wszelkie polecenia swoich rodziców, by żyć w bogatym, bezpiecznym domu na łasce męża.

– To ty powiedziałaś mi kiedyś, że nie mam się dać zwieść pozorom, że w małżeństwach arystokratów nigdy nie ma miłości i szczęścia. Tylko powolne umieranie kolejnych dni, smutek, żałość, gwałt, nieszczęście. To były twoje słowa! Więc czemu teraz na nowo chcesz wdepnąć w to bagno, zamiast na zawsze się z niego wydostać, gdy masz może jedyną szansę?

– Teraz muszę dbać także o mojego syna.

– Więc szczególnie z tego powodu powinnaś coś zrobić – przerwałem jej zirytowany.

– Ciężko jest podjąć tę walkę samotnie, nie jestem taka jak ty. Jack stara się mnie jakoś wspierać, ale teraz to on potrzebuje pomocy, gdy dziecko pojawiło się w domu. – Spuściła głowę tak, że włosy zasłoniły twarz. – Życie jest podłe, nie ma w nim sprawiedliwości. Czasem wolałabym się wcale nie urodzić – szepnęła tak cicho, że ledwo zdołałem ją usłyszeć.

Zaległa między nami cisza. Wisiała w powietrzu i przypominała nam, że przez te lata tak wiele się zmieniło. Odniosłem wrażenie, że milczenie ciągnęło się w nieskończoność. Jakby minęły już godziny, a nie zaledwie minuty.

Nie potrafiłem już dłużej tego wytrzymać. Podszedłem do niej i chwyciłem jej podbródek, unosząc tak, aby patrzyła mi prosto w oczy i nie mogła odwrócić spojrzenia. Zobaczyłem słone łzy płynące po jej bladych policzkach.

W tamtej chwili uderzyła mnie ze zdwojoną siłą myśl, że tak bardzo przypominała mi matkę. Powoli stawała się taka jak ona. Zmieniała się z tej pełnej życia i zapału dziewczyny w młodą kobietę tak doświadczoną przez życie, jakby miała już co najmniej czterdzieści lat. Wieczny smutek, blada cera, strumienie łez i złamane serce bijące głównie dla jedynego syna.

Czy kiedyś to samo przydarzyło się matce? Co ją zmieniło do tego stopnia, że stała się bierna  na wszystko, że uzależniła się od mężczyzny, który stał się jej katem? Że straciła wszystko, co miała w młodości. Teraz mogłem tylko zgadywać i żyć nadzieją, że kiedyś się dowiem, że Majere wie coś także na ten temat.

– Pomogę ci – obiecałem, patrząc wprost w jej pełne łez oczy. – Nie pozwolę, aby twój ojciec tobą rządził. Nie popełnię drugi raz tego samego błędu.

– Sev… – jęknęła.

Nic więcej nie zdołała z siebie wydusić. Reszta zdania, jakakolwiek była, utonęła w głośnym szlochu. Nagle, nim zdołałem się zorientować lub chociażby cokolwiek pomyśleć Morrigan wyrwała się z mojego uścisku i wtuliła twarz w moją pierś. Słone łzy płynęły po jej bladych policzkach i wsiąkały w moją koszulę. Objąłem ją jedną ręką, drugą gładząc po głowie, chcąc dodać chociażby odrobinę otuchy, poprawić ten parszywy nastrój.

Nie wiem, jak długo tak trwaliśmy, to nie miało znaczenia. Przez cały czas milczałem. Wiedziałem, że ona nie lubi pustych słów pocieszenia, które za kilka godzin miały okazać się jedynie pięknym kłamstwem. Czekałem, aż sama się uspokoi, bo to zawsze pomagało jej najbardziej.

– Dziękuję… – szepnęła ochrypłym głosem. – Dziękuję za wszystko.

Jakby niechętnie oderwała się ode mnie, ocierając policzki i oczy wierzchem dłoni. Podałem jej moją chusteczkę.

– To już druga – odparła, wysilając się na krzywy uśmiech.

– I zarazem ostatnia.

– Skąpisz mi nawet kolejnej chusteczki? – spytała z wyraźnym niedowierzaniem i spojrzała na mnie tak, jakby spotkała mnie po raz pierwszy w życiu. Poczułem nieprzyjemne ukłucie w sercu na ten widok.

– Nie. Nie chcę, abyś więcej płakała.

Chwyciłem jej twarz w dłonie, muskając palcami zaczerwienione od płaczu policzki. Pod wpływem tego dotyku czułem dreszcze na ciele. Musnąłem ustami jej chłodne czoło.

– Skoro już tu jesteś, to powinieneś poznać Blaise’a – odezwała się Morrigan, gdy już doprowadziła się do względnego porządku.

Zamurowało mnie. Chciała, bym poznał jej syna? Przecież nie po to tu przyszedłem. Gdybym mógł, to w ogóle bym tego uniknął, bronił się tak długo, jakby to było możliwe. Pojawiłem się tu tylko i wyłącznie dla niej, nie dla niego.

Ale on jest częścią jej życia. I muszę postarać się to zaakceptować.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł – zdołałem jedynie wykrztusić.

– Bardzo dobry – zakończyła tonem nie znającym sprzeciwu i opuściła pokój.

Przez chwilę naszła mnie myśl, aby wyjść stąd, zanim Morrigan zdążyłaby wrócić. Na szczęście w porę się opanowałem. Nie byłem tchórzem. Skoro potrafiłem stawić czoło w walce przeciwko tak wielu silnym czarodziejom, skoro potrafiłem zabijać z zimną krwią, to poradzę sobie z małym dzieckiem.

Chyba.

Nie musiałem długo na nich czekać. Zdawało mi się, że nie minęła nawet minuta od wyjścia Morrigan. Dlaczego czas w takich momentach musi tak niemiłosiernie przyspieszać?

Chłopiec szedł ostrożnie przy matce, mocno trzymając swoją małą rączką jej spódnicę. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że za wszelką cenę stara się pokazać, jaki jest duży i samodzielny.

Ale czy mogłem mieć rację? Skąd mogłem wiedzieć, co kryje się w myślach dwulatka?

Patrząc na niego, nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że wyrośnie na przystojnego mężczyznę. W końcu znalazłem potwierdzenie słów Karkarowa. Chłopiec rzeczywiście był ciemnoskóry jak jego ojciec, jednak była to jedna z nielicznych cech odziedziczonych po nim.

Pomimo że miał jeszcze dziecięcą twarz, to jej rysy przypominały matkę. Jedynie lekko skośne oczy zdawały się psuć tę harmonię. Jednak nie szpeciły go tak jak Thomasa. Tylko ich kolor zdawał się być nienaturalny. A może to światło słońca powodowało takie złudzenie? Tak jasne, że nie mogłem nazwać już tego brązem. Teraz gościł w nich lęk i strach, jakby obawiał się mojej osoby.

– Dzień dobry – rzekł nieśmiało, chowając się za spódnicą matki.

Nagle, niczym grom z jasnego nieba, ugodziła mnie myśl, że gdybym wszystkiego nie spieprzył, to chłopiec, na którego patrzyłem mógłby być moim synem.