Wsopmnienie 54: Zalążek planu

Poznanie nowego człowieka ma w sobie coś z odkrycia nieznanego kontynentu.

Eugeniusz Iwanicki

9 lutego 1983

Miałem wrażenie, że Hogwart w ciągu ostatnich miesięcy zmienił się, jakby stał się zupełnie innym zamczyskiem, mimo że fizycznie wyglądał zupełnie tak samo. Jakby po zakończeniu wojny i stłumieniu powstań ostatnich śmierciożerców, którzy nadal jawnie opowiadali się po stronie Czarnego Pana, zniknęły wszelkie troski i smutki. Jakby pomniejsze, osobiste tragedie nie miały już tak dużego znaczenia.

Powróciły radość i spokój. Uczniowie stali się weselsi i częściej uśmiechnięci. Ich rozmowy zeszły na bardziej błahe tematy z życia codziennego. Nie szeptali już po kątach nazwisk nowych ofiar i tajnych informacji z frontu.

Nawet nauczyciele wykazywali więcej serdeczności i wyrozumiałości. W końcu nawet Minerwa McGonagall musiała przyznać, że stoję po właściwej stronie i porzuciłem dawny tryb życia. Możliwe, że w zakamarkach umysłu nadal nie była do końca przekonana i uważała mnie za tchórza, który schronił się w jedynej bezpiecznej kryjówce, lecz nie przywiązywałem do tego większej uwagi. Niech sobie myśli co chce.

Takiego Hogwartu nie znałem nawet za moich szkolnych lat.

Czasem odnosiłem wrażenie, że przedzieram się przez jakąś dziwną mgłę nienaturalnego spokoju, że niebawem wszystko się skończy i wróci normalna kolej rzeczy. Że na nowo wzejdzie słońce ponurej rzeczywistości.

Gdy tylko wróci Majere, wszystko znów może się zmienić. I zapewne zmieni się.

Jego miejsce tymczasowo zajęła młoda dziewczyna, która nie mogła być więcej niż o trzy lata starsza ode mnie. Chociaż z kobietami nigdy nic nie wiadomo. Równie dobrze mogła się smarować różnymi dziwnymi preparatami, aby zachować taki wygląd. Ale to już nie moja sprawa. Jednak nie pamiętałem jej z moich czasów spędzonych w Hogwarcie.

Z tego, co zdołałem usłyszeć z rozmów uczniów, to ponoć nie była tak dobra jak jej poprzednik. Jednak nadrabiała miłym usposobieniem i niesieniem pomocy każdemu, kto o nią poprosił, czego nigdy nie praktykował Majere. Szczególnie zawiedziona tą zmianą była żeńska część społeczności uczniowskiej, która wybrała starożytne runy jedynie po to, aby spędzić w pobliżu profesora dodatkowe godziny w ciągu tygodnia. Żałosne zachowanie, które ciągnęło się już latami. I każde kolejne pokolenie nie ustępowało głupotom poprzedniemu. Jednak najgorsza była świadomość, że kiedyś Morrigan zrobiła to samo. Nawet Lily wybrała ten przedmiot w trzeciej klasie, chociaż gorąco zapewniała mnie, że chodzi jej jedynie o zdobycie nowej wiedzy. I obie tak dobrze zdały sumy, by uczyć się ich dodatkowe dwa lata.

Mijał dzień za dniem, tydzień za tygodniem. Ten roczny spokój zdawał się kurczyć niemiłosiernie, a ja nadal nie miałem planu, by odwrócić tę sytuację na własną korzyść. Zapewne nawet się nie obejrzę, a wróci ten, który uważa się za najważniejszego lalkarza na tej scenie.

I znów powróci dawny porządek.

~ * ~

Miałem wrażenie, że ulica Pokątna zmieniła się nie do poznania. Odkąd pamiętam nigdy nie było tu tłumów. Ludzie załatwiali najpotrzebniejsze sprawunki i pełni obaw i strachu wracali jak najszybciej do, z pozoru bezpiecznych, domów. Zawsze jakiś sklep był zamknięty lub opuszczony, a wraz z upływem lat kolejnych czarnych dziur przybywało jeszcze więcej.

Teraz wszystko było inne.

Na każdej wystawie leżały kolorowe towary zachęcające przechodniów do zakupu. Nie było już pustych wystaw, szyb zabitych deskami czy obklejonych gazetami. Zastąpiono jej najróżniejszymi wielobarwnymi plakatami.

Barwny tłum czarownic, czarodziejów i innych stworzeń spacerował po ulicy, powoli załatwiając swoje sprawunki. Bez obaw zatrzymywali się, by pozdrowić czy porozmawiać  z dawno niewidzianymi znajomymi. Nie przeszkadzał im nawet dzisiejszy chłód.

Lecz przynajmniej tutaj nie napadał śnieg. Nie to co w Hogwarcie, który, jak prawie każdego roku, został pokryty kołdrą białego puchu. Niestety, takie były uroki północy kraju.

Idąc wzdłuż ulicy, szczelnie opatuliłem się peleryną. Wiatr był wyjątkowo mroźny i porywisty, nie miał zamiaru nikogo oszczędzać. Przyglądałem się kolorowym wystawom. Tak dawno mnie tu nie było, że z ciekawością oglądałem towary wystawione na sprzedaż.

Miałem wrażenie, że przez ostatnie miesiące żyłem jakby pod kloszem. Dzień w dzień był jedynie Hogwart. Zajęcia, uczniowie, popołudnia płynące na poprawianiu prac domowych lub szykowaniu się do kolejnych lekcji, wieczory, podczas których należało pilnować uczniów na szlabanach.

Jednak po wakacjach sporo się zmieniło. Starałem się jak najczęściej odwiedzać Morrigan i Jacka, który zamykał się w sobie coraz bardziej. Ostatnio wyciągnięcie go w wolny wieczór na piwo kremowe lub miód pitny pod Trzy Miotły graniczyło z cudem. Nawet Morrigan, pomimo usilnych starań, nie potrafiła do niego dotrzeć.

Sporo czasu spędziłem na zastanawianiu się, co mogło być powodem takiego zachowania. Presja ojca, by w końcu się ożenił i założył własną rodzinę, niemożliwość zaakceptowania końca wojny i życia w tym innym, tak naprawdę obcym dla nas świecie, czy macocha panosząca się wszędzie i traktująca go jak skrzata domowego. Najbardziej stawiałem właśnie na nową panią Avery, szczególnie biorąc pod uwagę jak Jack wyrażał się, mówiąc o niej. Zupełnie jak nie on. Jednak nie mogłem być tego do końca pewnym. Pozostawała jeszcze…

Tok myśli przerwał mi ostry ból w klatce piersiowej, jakby ktoś przyłożył mi z całej siły. Wszystko wydarzyło się tak nagle, a siła odrzutu była tak mocna, że nie zdołałem utrzymać równowagi na oblodzonym bruku. Po wykonaniu dziwnych ruchów, które z boku musiały wyglądać niezwykle komicznie, przeklinając dzisiejszy mróz i wczorajszy deszcz, upadłem, boleśnie tucząc sobie tyłek.

Przyczyna całego zamieszania leżała przede mną, sycząc z bólu.

Powoli poniosłem się z chodnika i zanim zdołałem pomóc jej wstać, ona już była na nogach.

Na pierwszy rzut oka myślałam, że to uczennica jakimś cudem zdołała uciec ze szkoły. Dopiero później zorientowałem się, że zmyliły mnie rzeczy w pstrokatych kolorach, których nie założyłaby na siebie żadna szanująca się, dorosła czarownica. Kobieta, pomimo że wyglądała młodo, musiała mieć dwadzieścia parę lat i na pewno już jakiś czas temu ukończyła szkołę.

Nieznajoma była niezwykle niska, nie dziwiłem się teraz, że oberwałem od niej w klatkę piersiową, czego nigdy nie mogłaby zrobić Morrigan. Plątanina blond włosów otaczała jej kanciastą twarz i sterczała na wszystkie strony, zasłaniając oczy. Jej bladą cerę zdobiły rumieńce spowodowane zimnem. Jednak to jej kolorowy strój najbardziej przyciągał spojrzenie. Pasiasta peleryna, szyja owinięta chyba pięcioma szalikami w różnych barwach, od żółci, poprzez czerwienie, zielenie i błękity, różowa czapka z poprzyczepianymi do niej jakimiś dziwacznymi ozdobami, która podczas upadku prawie spadła jej z głowy i krwistoczerwone, wysokie szpilki. Teraz już nie dziwiłem się, że nie mogła utrzymać równowagi, to nie były buty przeznaczone na taką pogodę.

– Przepraszam, to moja wina – odparła z obcym akcentem, którego nie potrafiłem rozpoznać.

– Wiem – skwitowałem, nie mogąc się powstrzymać.

Nagły podmuch wiatru odsłonił jej oczy skryte za kurtyną włosów. Gdy tylko w nie spojrzałem, zabrakło mi języka w gębie i mogłem tylko stać jak osioł i gapić się w nie. Ile osób może mieć tak przenikliwe spojrzenie? Tego było już dla mnie za wiele. Jednak jej szare oczy, jakby przyćmiewały wszystkie inne. Złoto Raistlina, błękit Dumbledore’a, nawet tę barmankę w Ostatnim Domu.

Dwa bezdenne, szare wiry, w których można było się utopić, zatracić na wieczność. Gdy raz się w nie spojrzało, nie sposób było odwrócić wzroku. Ostoja zapewniająca ciepło i oddanie, wieczna kraina szczęścia i radości. Bo czego więcej potrzeba człowiekowi?

– Zapomnijmy już o tym. – Przywrócił mnie do rzeczywistości jej głos. Mogłem mieć jedynie nadzieję, że nie stałem jak kretyn zbyt długo. – Marina Corelli. Niedawno przyjechałam do Wielkiej Brytanii. – Nie czekając nawet na moją reakcję, jakby milczenie było oznaką zgody na dalsze trajkotanie, ciągnęła dalej: – Chciałam przyjechać już wcześniej, ale wojna mi nie pozwoliła. Nie chciałam się w to mieszać. Ponoć były to wyjątkowo ciężkie i okrutne czasy i dobrze, że się już skończyły. – Przez ułamek sekundy mogłem dostrzec na jej twarzy cień smutku, jakby jednak miała przykre doświadczenia z wojną. Lecz szybko znów pojawił się na niej uśmiech. A może tylko mi się to zdawało? – U nas też mieliśmy takiego czarnoksiężnika, ale w porę go powstrzymali. Tatuś dużo mi o nim opowiadał, bo to nie moje czasy. Chyba zawsze musi się gdzieś pojawić jakiś wariat, który pragnie wprowadzić swoje rządy i stać się panem świata. Zupełnie jak w tych śmiesznych, mugolskich powieściach. Ale muszę przyznać, że Anglia jest piękna. Chociaż ostrzegali mnie, że jest tu wiecznie zimno i mokro, a nie tak słonecznie jak u nas. Z tym zimnem to jeszcze się zgodzę, ale deszcz w ciągu ostatnich miesięcy widziałam tylko raz.

– Wczoraj padało – nie mogłem się powstrzymać od tej uwagi, lecz mimo że wypowiedziałem ją z sarkazmem, ona nawet się tym nie przejęła lub nie doszło to do jej ograniczonego mózgu.

– Naprawdę? Jaka szkoda, że byłam w innej części kraju. Ostatnio tyle podróżuję. Chciałabym… – Zawahała się przez chwilę, jakby szukając odpowiedniej wymówki. – Chciałabym wszystko zobaczyć. Nie wiem, jak długo tutaj zostanę, a Anglia jest ciekawym miejscem. Ma tak długą i bogatą historię, kulturę…

Jej słowa przestały do mnie docierać, gdy nagle w oddali dostrzegłem Morrigan. Stała oparta o sklep z piórami i kałamarzami i patrzyła w naszą stronę. Wyglądała elegancko i szykownie jak zwykle. Zupełne przeciwieństwo tej kolorowej cudzoziemki. Lecz nawet z tej odległości mogłem zobaczyć złość malującą się na jej twarzy.

– Przepraszam, muszę już iść – wtrąciłem się, gdy cudzoziemka przerwała na chwilę swój wywód o zaletach Wielkiej Brytanii, by zaczerpnąć tchu. – Czas mnie goni.

– Ach, ci wiecznie spieszący się gdzieś Anglicy. Miło było pana poznać i porozmawiać. Odkąd tu przyjechałam czuję się taka samotna i nie mam z kim porozmawiać.

Bezceremonialnie, nim zdołałem zareagować, pocałowała mnie w oba policzki i ruszyła, rozglądając się na prawo i lewo, nie chcąc niczego przeoczyć.

Zapewne znów skończy się to jakąś kraksą – przemknęło mi przez myśl.

– Kto to był? – naskoczyła na mnie Morrigan, gdy tylko się z nią zrównałem.

– Nie wiem – wyznałem zgodnie z prawdą, lecz mogłem założyć się o moją różdżkę, że mi nie uwierzyła.

– TO nie wyglądało na nie wiem.

– Jakaś cudzoziemka, która wpadła na mnie i później zaczęła gadać bzdury o Anglii i sobie.

– Gapiłeś się na nią, jakby była jakąś wilą. Chociaż wiele jej jeszcze do tego brakuje. I nie przypominam sobie, aby całowało się nieznajome.

Nie zdążyłem jej odpowiedzieć, bo właśnie doszliśmy na miejsce. Gospoda Pod Trytonem* nie była tak popularna jak Dziurawy Kocioł, więc zawsze można było znaleźć tu wolny stolik i odrobinę spokoju. Wielu czarodziejów przychodziło tu z przyjemnością i właściciele nie mogli zarzekać na brak klientów.

Przy jednym ze stolików niedaleko kominka dopiero po chwili dostrzegłem Jacka. Siedział zgarbiony i pochylony nad kuflem jakiegoś trunku. Był jeszcze bledszy niż dziewczyna, którą przed chwilą spotkałem. Sine cienie pod oczami potęgowały ogólny efekt bólu i rozpaczy. Odniosłem wrażenie, że schudł jeszcze bardziej od naszego ostatniego spotkania, a szata wisiała na nim jak na wieszaku. Zwykle lśniące blond włosy były rozczochrane, jakby nie widziały grzebienia od kilku dni. Twarz pokrywał nieogolony zarost.

Morrigan zasłoniła ręką usta, momentalnie zapominając o naszej wymianie zdań. Podeszliśmy do Jacka, który podniósł głowę, a nikły uśmiech rozjaśnił trochę tę ponurą twarz.

– O, już jesteście, siadajcie.

– Jack, co ci się stało?

– Nic, czekam już na was trochę, więc postanowiłem zmówić sobie kufelek kremowego piwa. Chyba nie macie mi tego za złe?

– Pytałam poważnie. Jack, chcemy ci pomóc, ale nie dopuszczasz nas do siebie – powiedziała Morrigan, kładąc swoją dłoń na jego. – Daj nam szansę, a jak coś będzie leżeć ci na sercu, to przyjdź.

– Nie zrozumiesz. To nie ty musisz mieszkać w tym domu pomyleńców, to nie ty musisz ich na co dzień znosić.

– To wynajmij gdzieś pokój na tydzień, odpocznij od tego wszystkiego.

– A Wielkanoc możesz spędzić u mnie. Matka nie będzie mieć nic przeciwko – zaproponowałem, chociaż ostatecznie nie wiedziałem, czy matka rzeczywiście nie będzie mieć nic przeciwko. W końcu był to jej dom, nie mój.

– Dziękuję wam – powiedział, a na jego twarzy zagościł cień prawdziwego, szczerego uśmiechu.

– Dowiedzieliście się czegoś? – zapytałem, gdy wróciłem do stolika z kremowym piwem dla Morrigan i siebie.

– Nie – odparł Jack. – W całej Wielkiej Brytanii nie ma żadnego znaczącego rodu o nazwisku Prince. Sprawdziłem nawet wśród tych z niższej półki, ale rezultat pozostał ten sam.

– Skoro nie nosiła sygnetu, to mogli jej tylko wmawiać, że stoi nie wiadomo jak wysoko – dodała Morrigan. – A w takim przypadku będzie to szukanie igły w stogu siana. Mogło też się zdarzyć, że babka twojej matki miała znaczące nazwisko, a przez małżeństwo z tym wspomnianym przez Majere krawcem przejęła to gorsze, czyli Prince.

– Czyli nigdy nie odnajdę swoich korzeni? – rzuciłem w przestrzeń.

Po zakończeniu roku szkolnego powiedziałem o wszystkim Morrigan i Jackowi. Ona z początku nie mogła uwierzyć, że jej ulubiony nauczyciel tak się zachowywał w przeszłości, a i teraz jego zachowanie pozostawia wiele do życzenia. Lecz w związku z obietnicą złożoną mi w marcu chce pomóc. Tak samo Jack. Jako że oboje pochodzili ze starych, arystokratycznych rodów o bogatej historii, próbowali dowiedzieć się czegokolwiek o Prince’ach. Jak na razie z marnym skutkiem, jakby ta rodzina w ogóle nie istniała.

Ja starałem się szukać w bibliotece Hogwartu, lecz na moje parszywe szczęście żaden Prince nie zrobił niczego szczególnego, nigdy nie został nawet prefektem szkoły. Izba Pamięci milczała na ich temat. Na członków rodu Majere natrafiałem dość często. Od wieków otrzymywali liczne nagrody za zasługi dla szkoły i inne wyróżnienia. Znalazłem nawet ich drzewo genealogiczne sprzed stu lat, ale na niewiele zdała mi się ta wiedza.

– Za to członkowie rodziny Majere są wszędzie. To bardzo stary ród. Niektórzy, głównie ci spokrewnieni z nimi, twierdzą, że sięga czasów przed założeniem Hogwartu, lecz w źródłach pojawia się to nazwisko dopiero w czasach potomków założycieli. Slytherin i reszta zbudowali szkołę, a Majere zapoczątkował Ministerstwo Magii. Całą strukturę, zasady i tak dalej. Wydaje mi się jednak, że budynek na początku mieścił się w innym miejscu, a w podziemia Londynu przeniesiono go znacznie później. Co ciekawe założyciel i tym samym pierwszy minister magii też miał na imię Raistlin.

– Co za zbieg okoliczności – nie mogłem się powstrzymać od wtrącenia tej uwagi.

– Ten tytuł przez długi czas był dziedziczny, jakby wzorowany na mugolskiej, brytyjskiej monarchii – kontynuował Jack. – Dopiero później czarodzieje, głównie ci mieszanej krwi, zbuntowali się i z czasem, po wielu buntach i walkach, wprowadzono demokrację. W każdym razie ród rozwijał się bardzo dobrze. Zachowywał zasadę czystości krwi i wszystkie inne zwyczaje. Jego członkowie zajmowali wysokie stanowiska, ale nigdy nikt z nich nie został dyrektorem szkoły, chociaż niewiele brakowało. Praktycznie wszyscy trafiali do Slytherinu, zostawali prefektami, a później poprzez znajomości otrzymywali posady w ministerstwie. Ot, nic nadzwyczajnego. Idealni do obrzydzenia, bez jakiejkolwiek skazy. Chociaż to ostatnie dość łatwo ukryć i wymazać z własnej historii. Aż do czasu obecnego pokolenia, bo to właśnie Raistlin i Caramon pogrążyli ród i zerwali ze wszystkimi tradycjami, chociaż w czasie ich młodości nic na to nie wskazywało. Roztrwonili cały majątek na hulankach i pijaństwie.

– Główna siedziba ich rodu zawsze znajdowała się na południu Anglii w okolicach Plymouth – wtrąciła Morrigan. – Jednak teraz jest tylko ruiną, bo od 1961 nikt tam nie mieszka. Żaden z braci nie chciał tam zostać.

– A rodzice, jakaś dalsza rodzina? – dopytywałem się. Czy wszyscy mogli tak po prostu zniknąć? W końcu wtedy nie było jeszcze wojny.

– Nic więcej nie wiem – powiedziała z westchnieniem. – W domu nigdy się o nich nie mówiło. Nie mogłam nawet wspominać tego nazwiska, bo ojciec dostawał szału. Chyba miał na pieńku z którymś z nich. Może jeszcze za czasów szkoły.

– Podobno matka zmarła z żalu, gdy synowie ją opuścili – kontynuował Jack. – Ale o ojcu nic nie wiadomo, może już wtedy nie żył. Tak samo ma się sprawa z siostrą, jakby zapadła się pod ziemię.

– Pewnie nie żyje – wtrąciła się Morrigan. – Inaczej coś byśmy już o niej wiedzieli. Albo wyjechała za granicę i to ją Raistlin odwiedza w Kanadzie – dodała po chwili namysłu, jednak tonem, który ewidentnie świadczył, że w to nie wierzy.

– Czyli niewiele mamy – stwierdziłem z rezygnacją.

Sądziłem, że do powrotu Majere zdołam dowiedzieć się znacznie więcej i zastawić na niego sidła, a tak minęło już pół roku, a ja nadal stałem w miejscu.

– Jest jeden sposób – odezwał się po chwili milczenia Jack, lecz w jego głosie brzmiała niepewność.

– Jaki? Znaleźć tę drugą dziewczynę?

– Nie. Znamy tylko jej panieńskie nazwisko, które nic mi nie mówi. Mogła już z pięć razy wyjść za mąż, zginąć lub wyjechać.

– Więc? – ponagliłem go.

– Możemy pójść do ich starej rezydencji i zobaczyć, co się w niej kryje. Może coś naprowadzi nas na jakiś nowy trop.

– Jack! Chcesz się włamać do cudzego domu?

– Nie dramatyzuj, Morrigan. On stoi pusty od lat. Nikt się nim nie interesuje.

– Sev, chyba nie chcesz poprzeć tego pomysłu? – Spojrzała na mnie błagalnie.

– Zgadzam się z Jackiem. Faktycznie możemy tam na coś natrafić. Jak na razie stoimy w miejscu, nie mamy żadnego punktu zaczepienia.

– Możesz iść do Ostatniego Domu i porozmawiać z Caramonem. To przynajmniej nie będzie nielegalne i…

– Nie musisz z nami iść, jak nie chcesz – przerwał jej Jack.

– I tak pójdę – postanowiła. – Trzeba was pilnować, abyście nie zrobili czegoś głupiego.

Zaczęliśmy obmyślać dokładny plan działania.

~ * ~

* gospoda zaczerpnięta za zgodą Elfaby z bloga Życie żartem jest.