Wspomnienie 52: Postanowienia

[…] nawet w piekle ludzie dostają czasem łyk wody, nawet jeśli tylko po to, żeby głębiej przeżywać pełny horror niezaspokojonego pragnienia, kiedy znowu ich ono ogarnie.

Stephen King – Czarna bezgwiezdna noc

30 czerwca 1982

Był wyjątkowo ciepły dzień jak na typowy angielski początek lata. Słońce jasno świeciło, ogrzewając zimne mury zamku. Wiatr leniwie gnał małe, puchate obłoczki po lazurowym niebie.

Niczym statki na wodzie dążące do portu swego przeznaczenia. Jednak dokąd zmierzał mój statek? Gdzie mieścił się mój port?

Miałem wrażenie, że w ciągu minionego roku nic nie osiągnąłem. Każdy chciał być lalkarzem pociągającym za moje sznurki. Wcale nie posunąłem się w odkryciu przeszłości matki. A na dodatek od czasu śmierci męża Morrigan nawet jej nie odwiedziłem, nie napisałem chociażby jednego listu.

Zaczynałem niezliczoną ilość razy, lecz w końcu dochodziłem do wniosku, że sam nie wiedziałem, co chciałbym w nim ująć. Przepełniało mnie zbyt wiele emocji. Tak wiele sprzecznych odczuć. Raz nawet miałem zamiar ją odwiedzić, by przekonać się na własne oczy, czy rzeczywiście jest jej teraz lepiej. Lecz ostatecznie zdezerterowałem i wykorzystałem wolny dzień na włóczeniu się wzdłuż zachodniego wybrzeża Walii.

Patrząc na nieruchomą, granatową taflę jeziora, obiecałem sobie, że w ciągu tych dwóch miesięcy wakacji nie będę siedział bezczynnie. Znajdę sposób, by wyciągnąć wszystko od Majere i odwiedzę Morrigan. Nim znów będzie za późno…

– Jak oceniasz swój pierwszy rok tutaj, Severusie? – Usłyszałem za sobą aż za bardzo znajomy głos.

– Miałem nadzieję zobaczyć cię dopiero na uczcie kończącej rok – rzekłem, nie kryjąc sarkazmu, w stronę zbliżającego się w moją stronę Majere.

Znów miał na sobie te charakterystyczne, czerwone szaty. Musiał lubić ten kolor lub chciał wyróżniać się z tłumu. Jego złote oczy błyszczały chytrze w promieniach słońca. Przez chwilę miałem nieodparte wrażenie, że w tym płynnym złocie zamknął już tak wielu ludzi, pociągał za tak wiele sznurków. I często nawet się z tym nie krył. Lecz mnie nigdy nie dostanie. Nie będę jego kolejną zabawką.

Przez chwilę naszła mnie ochota, by poznać tajemnicę tego złotego spojrzenia, lecz szybko odrzuciłem ją od siebie. Teraz nie czas na takie błahostki. Może kiedyś.

– Problemy z tą śliczną, młodą wdową? – zagadnął, a jego usta ułożyły się w przebrzydłym uśmieszku. Jak on to robił, że zawsze trafiał w sedno?

– Nawet jakby? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

– To najwyższy czas coś z tym zrobić, bo kolejny wysoko urodzony sprzątnie ci ją sprzed nosa.

– Sam jesteś arystokratą.

Przypomniałem sobie ostatnie wspomnienie, które widziałem w myślodsiewni.

– Mnie nie interesuje ta śliczna, młoda wdowa. Byłoby to nawet bardzo niestosowne małżeństwo – zaśmiał się, chociaż ja nie widziałem w tym nic zabawnego. – I rzeczywiście byłem arystokratą, ale to stare dzieje – dodał i spojrzał na taflę jeziora.

Jego twarz była nieprzenikniona niczym posąg, nie mogłem stwierdzić jakie emocje nim targają, o czym myślał. Lecz przez jedna ulotną chwilę miałem wrażenie, że w tych wiecznie zimnych oczach dostrzegłem… smutek?

– Nie można przestać być arystokratą – przerwałem ciszę. – Takim się już rodzi.

– Można, Severusie, ale nie sądzę, aby to cię interesowało – odparł obojętnie, lecz czułem, że kryło się za nią coś jeszcze.

Zza pazuchy wyjął szklaną fiolkę wypełnioną srebrnoszarą substancją i podał mi ją.

Kolejne wspomnienie…

– W przyszłym roku nie będzie mnie w szkole, więc masz dużo czasu na przemyślenia i podjęcie decyzji.

– Słucham? – dopiero po chwili dotarło do mnie, co on powiedział. – Jak to nie będzie? Rezygnujesz z posady nauczyciela?

– Nie. Wyjeżdżam tylko na rok. Do Kanady. Muszę ostatecznie załatwić pewne sprawy rodzinne. Ale to nie twój interes. Odwiedź swoją śliczną wdowę i… dbaj o matkę.

– Co łączyło cię z moja matką? Wspomniała raz o tobie, wspomniała twoje imię.

Lecz Majere nie odpowiedział, kierując się już w stronę zamku. Czerwona peleryna powiewała za nim niczym krwawy sztandar. Nie wiedziałem, jak wpłynęły na niego moje słowa.

Zerknąłem na fiolkę trzymaną w dłoni. Zapewne znów niewiele dowiem się z tego, co chciał mi pokazać. Prychnąłem. Właśnie to chciał było w tym wszystkim najgorsze. Selekcjonował wspomnienia tak, aby ostatecznie to i tak wyszło na jego. Kto wie, czy w momencie, w którym zmienia się scena, nie padło najważniejsze zdanie mające dać odpowiedź lub chociażby wskazówkę na targające mną wątpliwości.

I, do cholery, o co chodziło mu z Morrigan? Nie jego interes, co zrobię. Swoimi radami chciał rzeczywiście mnie do tego zachęcić, czy wręcz przeciwnie? Może jego słowa miały wywołać u mnie efekt odwrotny? Jakoś nie mogłem sobie wyobrazić, by chciał dla mnie dobrze.

~ * ~

Tym razem znalazłem się w jednym z zamkowych korytarzy. Raistlin i Caramon szli szybko, jakby gdzieś się spieszyli.

– Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – zapytał Caramon.

Jego brat zrobił taką minę, jakby słyszał to już kilkanaście razy. Nic nie odpowiedział, lecz mogło to też być spowodowane zadyszką.

– Co sobie inni o nas pomyślą?

– Czasami trzeba poświęcić się dla słusznej sprawy. W przyszłości będziemy bohaterami, którzy wykryli i zdusili w zarodku tę bzdurę. A gdy ktoś się postawi, wystarczy pokazać mu gdzie jego miejsce. Obecnie to my jesteśmy najbardziej szanowani w Hogwarcie. Pamiętaj o tym, Caramonie. Byleby tylko Kit o niczym się nie dowiedziała – dodał po chwili.

– To ty mówisz jej o wszystkim, nie ja.

– Tak się składa, że nie jesteś lepszy – skwitował Raistlin.

Zatrzymali się pod drzwiami jakiejś klasy i weszli do środka. W środku w ławkach siedziały same dziewczyny. Wszystkie były ze starszych roczników, zapewne z klas owutemowych. Nienagannie ubrane i uczesane, żadna nie miała nawet lekkiego makijażu.

Od razu dostrzegłem wśród nich Eileen. Raistlin też przelotnie spojrzał w jej stronę. Obok niej z jednej strony siedziała Juliet, natomiast z drugiej niska, smukła dziewczyna o płomiennorudych włosach. Jeden z kręconych kędziorów wypadł ze starannie uczesanego koka. Mogłem się założyć, że nie był to przypadek. Swoimi ciemnoniebieskimi, głęboko osadzonymi oczami patrzyła z pogardą w stronę przybyszów.

Miałem nieodparte wrażenie, że gdzieś już tę dziewczynę widziałem, lecz nie mogłem sobie przypomnieć kiedy ani w jakich okolicznościach.

– Dzień dobry, profesor Tarth. – Do rzeczywistości przywrócił mnie głos Raistlina przesycony fałszywą serdecznością.

Dopiero teraz dostrzegłem starszą nauczycielkę stojącą na przedzie klasy. Nigdy wcześniej jej nie widziałem ani o niej nie słyszałem. Musiała już dawno przejść na emeryturę. Wyglądała jak starsza wersja swoich podopiecznych. Taki sam strój, fryzura i sztywne, sztuczne maniery. Nawet jej twarz wyrażała takie samo znudzenie jak u uczennic.

– My także chcielibyśmy uczęszcza na zajęcia. Dobrego wychowania nigdy za wiele – kontynuował Ślizgon, posyłając kobiecie jeden ze swoich uśmiechów. Dziewczyny były tym wyraźnie poruszone i zaskoczone, nie mniej niż ich nauczycielka.

– Ależ oczywiście panie Majere i… panie Majere – powiedziała monotonnym tonem głosu przypominającym mi Binnsa. – Zajmijcie miejsca.

Eileen posłała Raistlinowi piorunujące spojrzenie.

Scena zmieniła się.

– W co ty pogrywasz, Majere?! – zawołała rozwścieczona Eileen, doganiając go na korytarzu.

– Minęły dopiero – spojrzał na zegarek – dokładnie trzy godziny i dwadzieścia dwie minuty od zakończenia lekcji dobrego wychowania, a ty już łamiesz zasady etykiety, Eileen.

– Spójrz na siebie – skwitowała.

– Och, chodzisz na te zajęcia dłużej ode mnie. Dwie godziny nie wyplenią od razu ze mnie wszystkich złych nawyków.

Jego słowa wyraźnie jej się nie spodobały, lecz nic nie odpowiedziała. Zmarszczyła brwi, co nie wpłynęło korzystnie na jej wizerunek.

– Może porozmawiamy gdzieś, gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał? – zaproponował, gdy minęły ich idące w równym rzędzie Puchonki, które przyglądały się całej scenie z ogromnym zaciekawieniem.

Eileen skinęła głową i pozwoliła, by Raistlin prowadził. Kluczyli wśród krętych korytarzy, by w końcu wyjść na szkolne błonia jednym z tajnych przejść, a nie przez wrota wejściowe jak nakazywałaby przyzwoitość.

– Gdzie idziemy? – spytała dziewczyna, nie mogąc się powstrzymać.

– Do Zakazanego Lasu, tam nikt nas nie podsłucha.

– Jeżeli chcesz mnie zgwałcić jak Ygritte Smallwood, to wiedz, że ci się to nie uda.

Raistlin wybuchnął śmiechem na jej słowa, strasząc ptaki siedzące na pobliskim krzaku.

– Wierz mi, jest to ostatnia rzecz, na jaką miałbym ochotę, a Ygritte Smallwood nic nie zrobiłem.

– Ona mówiła co innego.

– Gdyby powiedziała ci, że istnieją smoki potrafiące pluć sokiem dyniowym, to byś jej uwierzyła?

Raistlin poprowadził ją wąską ścieżką pomiędzy ogromnymi drzewami. Nie weszli w las daleko, lecz trudno było dostrzec stąd drogę powrotną.

– Jakby nagle dopadł cię jeden z twoich napadów złego humoru, to biegnij w tę stronę, z której przyszliśmy, bo nie chcę mieć ciebie na sumieniu, gdy się zgubisz w lesie i dopadną cię centaury lub jeszcze gorsze kreatury. Teraz słucham. Co chciałaś mi powiedzieć?

– Dlaczego poszedłeś na te zajęcia? Tylko nie próbuj mnie okłamywać. Wiem, że jesteś w tym dobry. Wielu leci na te twoje fałszywe słodkie słówka, półuśmieszki, błyszczące oczka i pełne pokory zachowanie. Lecz mnie nie oszukasz.

– Już ci mówiłem, Eileen. Na naukę dobrego wychowania nigdy nie jest za późno.

– Ach tak. I z tego powodu postanowiłeś umówić się na herbatę z Juliet podczas najbliższego wypadu do Hogsmeade?

– Jesteś zazdrosna? – odparł jakby od niechcenia, jednak ta informacja zbiła go lekko z pantałyku. Mogłem się założyć, że nie spodziewał się, iż Juliet tak szybko opowie przyjaciółce o wszystkim. – Zawsze możesz iść z tą małą rudą – zasugerował.

– O, to będziesz bardzo zaskoczony, bo Tika również dostała dzisiaj zaproszenie…

– Cóż za przypadek – przerwał jej bezceremonialnie.

– Od twojego brata – dokończyła, nie przejmując się jego słowami.

Chłopak przez chwilę zaciął się całkowicie, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Cała maska opanowania i obojętności w jednej chwili zniknęła z jego twarzy zastąpiona przez zaskoczenie i złość.

Ucieszyłem się w duchu, że chociaż coś nie poszło po jego myśli. Widząc wyraz twarzy Eileen, mogłem się zorientować, że odczuwała to samo.

– Cóż za zbieg okoliczności. Nic o tym nie wiedziałem – starał się powrócić do swojego zwykłego tonu głosu, lecz nie udało mu się to. Nawet głupiec zorientowałby się, że jego słowa nie były prawdą.

– Kłamiesz – stwierdziła fakt Eileen.

– A udowodnisz mi to?

– Tak myślałem – dodał, gdy dziewczyna się nie odezwała, zaciskając pięści z wściekłości.

– Nie pozwolę ci skrzywdzić mojej przyjaciółki – rzekła stanowczo, patrząc Raistlinowi prosto w oczy. Nie bała się, że ją pochłoną, miała w sobie jakąś nienazwaną siłę, która broniła ją przed tym płynnym złotem.

– Jaka ty jesteś uparta, zawzięta, buntownicza, tajemnicza… – mówił, robiąc z każdym słowem jeden krok w jej kierunku.

Eileen zrobiła krok do tyłu, chcąc cofnąć się przed Ślizgonem, lecz natrafiła na pień ogromnego dębu. Przywarła do niego plecami, gdy Raistlin znalazł się tuż przed nią, uniemożliwiając ucieczkę.

Zbliżyłem się do niego, chcąc odciągnąć go od matki, lecz po chwili dotarło do mnie, że to wspomnienie i nic nie mogłem zrobić. To już się wydarzyło.

Długimi palcami bladej dłoni pogłaskał jej policzek. Eileen zadrżała.

– Coś ci mowę odebrało, ptaszyno – szepnął, zbliżając swoje usta do jej. Na policzkach Krukonki pojawiły się szkarłatne rumieńce. – Nie uczynię ci tego dyskomfortu, pani. W końcu jesteś już zaręczona.

– Nie wyjdę za mąż za Charles Pottera, chociaż nie wiem co by mi proponowali w zamian.

– O ile wiem, w zamian nic ci nie zaproponują. I nawet ten upór nic ci nie pomoże. Jak nie Potter, to ktoś inny.

– W małżeństwie chcę miłości.

Miałem wrażenie, że te słowa wyrwały jej się mimowolnie, że nie planowała w ogóle zdradzać tego Raistlinowi.

– Wśród ludzi nie ma miłości, Eileen. Żadnej.

– Powiedz to Kit.

Zaczął padać deszcz.

Scena zmieniła się.

Znalazłem się w dormitorium Ślizgonów. Ociekający wodą Raistlin wchodził właśnie do swojej sypialni.

– Prince oblała cię wiadrem wody, że tak wyglądasz – zakpił Caramon, gdy tylko brat zamknął drzwi.

– Nie, byłem z nią na dworze, gdy się rozpadało – powiedział, ściągając mokre rzeczy i rzucając je na posadzkę. – Rybka połknęła haczyk tak, jak planowałem. A ty mógłbyś zachować więcej rozsądku, idioto! Nie musiałeś od razu lecieć do Waylan. Prince aż tak głupia nie jest jeżeli chodzi o dobro jej najdroższych przyjaciółek.

Spojrzał na brata tymi przeszywającymi na wylot złotymi oczami, teraz pełnymi gniewu i triumfu.

– Przepraszam – niewyraźnie wymamrotał Caramon, odwracając głowę. Niezadowolenie brata musiało być dla niego ciosem prosto w serce. – Następnym razem bardziej pomyślę, Raist. Obiecuję.

– Miejmy nadzieję.

– Dowiedziałeś się czegoś? – nieśmiało zagadnął Caramon po dłuższej chwili milczenia.

– Od Prince? – prychnął wzburzony. – Czyś ty już do reszty zidiociał? Czasami jesteś większym przygłupem niż Hagrid, a to już niemały wyczyn. Ona nie jest aż tak durna. Wszystkiego dowiem się od Colfer podczas wypadu do Hogsmeade. A gdy będziemy już mieć dowody, Prince pożegna się z dobrą opinią, a może nawet i szkołą.

~ * ~

I jest kolejna notka. Jestem zdziwiona moją regularnością sprzed ostatnich tygodni. Ostatnio dodawałam co dwa tygodnie, a nie co tydzień. Myślałam, że ta po przepisaniu będzie dłuższa, ale nie wyszło. Mogę wam obiecać, że 55 na pewno taka będzie, bo miałam wenę i się rozpisałam.

Nawet nie wiecie, jak byłam zaskoczona, gdy zobaczyłam kolejną gwiazdkę. Tym bardziej, że tamten rozdział nie wyszedł tak, jak to sobie zaplanowałam. Czym ja sobie na niż zasłużyłam, kochani?

Pozdrawiam serdecznie :)