Wspomnienie 51: Ostatni dzień zimy

Często jakieś zdarzenie wydaje się dobiegać końca, kiedy właśnie się dopiero zaczyna.

Novalis

Dla Animusa, bo Twoje słowa zawsze poprawiają mi humor i mobilizują do dalszego pisania.

20 marca 1982

Wstrząśnięty tym, co przyszło mi zobaczyć tym razem, wynurzyłem się z odmętów wspomnień Majere i pewnie stanąłem na kamiennej posadzce w moim pokoju.

Co to był za Hogwart? I w co on pogrywał? Co chciał zrobić? Co zrobił?

Spojrzałem w zadumie w stronę drzwi i dopiero wtedy dotarło do mnie, że nie byłem w pomieszczeniu sam.

Wysoka postać w długiej, czarnej pelerynie. Była mokra na końcu, pewnie ze względu na śnieg, który powoli topniał na drogach. Na głowę naciągnęła kaptur, więc nie mogłem dostrzec ani rozpoznać twarzy. Stała oparta o ścianę, wyginając palce u rąk okryte w ciemne rękawiczki. Żadnej charakterystycznej cechy, która mogłaby naprowadzić mnie na tożsamość tej osoby.

Stanęła z dala od światła padającego z kominka, jakby chciała wtopić się w mroczne cienie.

Zakląłem pod nosem. Wściekły na samego siebie, że w porę nie zorientowałem się, że mam gościa. Niecałe pół roku względnego pokoju i już moja czujność się uśpiła. Zapadła w sen zimowy i nie zamierzała się z niego dobrowolnie budzić. Najwyższy czas znów powrócić do dawnych zwyczajów, bo w przyszłości może się to dla mnie źle skończyć.

– Kim jesteś? – warknąłem w stronę zakapturzonego przybysza, sięgając po różdżkę znajdującą się za pazuchą szaty.

Może straciłem trochę czujność, ale na walkę byłem przygotowany przez cały czas. Tego nauczyły mnie ostatnie miesiące wojny i wątpię, abym kiedykolwiek mógł powrócić do normalności. Stała czujność. Inaczej w każdej chwili mogłem zginąć.

– Wiem, Severusie, że powinnam wcześniej cię uprzedzić, napisać lub cokolwiek, ale nie mogłam już dłużej czekać. Taka okazja może się szybko nie powtórzyć.

Ten głos poznałbym zawsze i wszędzie bez względu na okoliczności, bez względu na cokolwiek. Nawet za pięćdziesiąt lat powodowałby we mnie kotłowanie się tak wielu różnych emocji i doznań.

Ona.

Miałem wrażenie, że serce zaczęło mocniej pracować w mojej piersi. Wybijać rytm, którego nie znałem od tak długiego czasu. Którego nigdy nie zapomniałem.

– Jak się tu dostałaś? – zadałem pierwsze rozsądne pytanie, które przyszło mi do głowy. Byleby tylko nie przedłużać tej gęstej, niemal namacalnej ciszy, która zaległa pomiędzy nami.

– Myślisz, że można dostać się do szkoły tylko tajnymi przejściami? – Mógłbym przysiąc, że pod kapturem na jej twarzy pojawił się krzywy uśmieszek. – Przyszłam przez Zakazany Las.

– Przynajmniej Majere nie ma w szkole – wyrwało mi się, zanim zdążyłem ugryźć się w język.

– Sądzę, że ma on lepsze rzeczy do roboty niż wypatrywanie intruzów wychodzących z lasu. Wcześniej stawiałabym na Hagrida.

Nie byłbym do końca taki pewien.

Zdjęła kaptur z głowy. Nie mogłem oderwać wzroku od jej pięknej twarzy. Kosmyki włosów, które wypadły ze starannie uczesanego koka na lekko zarumienione od zimna policzki. Jedynie oczy się zmieniły. Nie dostrzegłem z nich ani jednej iskierki radości czy też tak często obecnej pogardy dla świata. Był tam jedynie smutek.  Wszechobecny, przytłaczający smutek i troska.

Czy jej życie aż tak bardzo się zmieniło? A ja nie wierzyłem w słowa Jacka, sądząc, że przesadza.

– Wiem, że nie widzieliśmy się od tak dawna. Nie rozmawialiśmy ze sobą – zaczęła niepewnie, nadal wyginając palce u dłoni i patrząc na własne buty.

– Czego potrzebujesz? – przerwałem jej.

Może powinienem pozwolić jej się wygadać, ale tak bardzo chciałem być pomocny. Zrobić coś, co polepszy jej życie, zmieni je na lepsze. Zakończyć to coś złego, co teraz ma miejsce.

– Jak zwykle bezpośredni – próbowała rozładować atmosferę. Bezskutecznie. – Pamiętasz ten podwieczorek u Narcyzy i Lucjusza, na którym spotkaliśmy się ten jeden jedyny raz od… - Zamilkła, próbując znaleźć odpowiednie słowo na określenie tego, co się wydarzyło. – Od tamtego czasu – zakończyła z wahaniem.

Jednak doskonale wiedziałem, co miała na myśli. Dzień, który zmienił wszystko. Dzień, w którym wszystko spieprzyłem.

– Mówiłeś wtedy o truciznach, które nie pozostawiają żadnych śladów.

Niepewnie kiwnąłem głową na znak, że pamiętam i rozumiem.

– Potrzebuję jej.

– Słucham? Co chcesz z nią zrobić? – zapytałem, mając już przed oczami najgorsze scenariusze.

Nie mogłem już powstrzymać obrazów, które kreowała moja wyobraźnia. Ona pijąca truciznę, by na zawsze odejść z tego świata, zakończyć ten żywot w tak młodym wieku. Zostawić wszystko i udać się do tego drugiego, ponoć lepszego, świata. Pozostawić po sobie żal, cierpienie i syna. Co sprawiło, że chciała podjąć aż tak ostatecznie rozwiązanie? Czy w jej życiu było aż tak źle?

– Nie wytrzymam dłużej z Thomasem. To nie jest życie. Jest dla mnie podły, nie szanuje mnie. Mam się tylko pięknie prezentować w towarzystwie, spełniać wszystkie jego zachcianki. Być zabawką w jego rękach, niewolnicą na zawołanie. Lecz ostatnio był tak wściekły na mojego syna i to z zupełnie błahego powodu. Przez jedną z najgorszych chwil w moim życiu myślałam, że coś mu zrobi. Blaise ma dopiero dwa lata, to jeszcze małe dziecko.

Coś ścisnęło mnie za serce. Bezwiednie wstrzymałem oddech, zapominając, że jest on niezbędny do życia. Wiedziałem już, że nie mogę stać obok tego obojętnie, przyglądać się z boku, jak dalej potoczy się ta tragedia, patrzeć na jej nieszczęścia i cierpienia; jej i jej syna.

Lecz ostatecznie nie mogłem spełnić tej prośby. To byłoby zaprzeczenie tego, co sobie obiecałem wraz z przejściem na stronę Dumbledore’a. Skreśleniem filozofii mojego obecnego życia. Może i nie podałbym tej trucizny osobiście, ale i tak ponosiłbym część winy. Zapewniłbym narzędzie do tego mordu i przyczyniłbym się do splamienia jej czystych rąk krwią.

– Morrigan, nie mogę – z trudem wydusiłem z siebie, chociaż serce mi krwawiło. – Nie chcę znów być odpowiedzialny za kolejną zbrodnię. Całkowicie z tym skończyłem. Nie chcę, aby historia znów się powtórzyła. Przykro mi…

Po policzkach Morrigan zaczęły płynąć łzy. Dwa słone strumienie żłobiące drogę do mojego serca, które, jeżeli potrwa to dłużej, pęknie i już nigdy nic nie będzie w stanie go naprawić.

Tak bardzo chciałem do niej podejść, przytulić ją, pocieszyć, otrzeć łzy. Lecz nie ruszyłem się z miejsca.

– Dlaczego? – jęknęła. – Nie rozumiesz, jak to się skończy, do czego to zmierza? Teraz jeszcze jestem w stanie go powstrzymywać, ale co będzie za jakiś czas? Zacznie się znęcać nad moim synem. Blaise już się go boi, boi się innych ludzi. A wszystko przez niego! Chcę, aby on miał dom i kochającą rodzinę. Nie tyranię i obawę przed kolejnym dniem! Ja też chcę żyć w spokoju. Cieszyć się życiem, a nie obawiać się, czy przeżyję kolejny atak jego złości. Przecież wiesz, o czym mówię. Tak było w twoim domu. Proszę, przemyśl to jeszcze raz. Błagam, Sev, przez wzgląd na to, co było pomiędzy nami. Co nadal do ciebie czuję – dodała niemal niesłyszalnym szeptem.

Miałem wrażenie, że serce stanęło mi w piersi.

Mówiła szczerze, czy to tylko sprytny fortel, aby zdobyć to, na czym jej zależało – przemknęło mi przez myśl.

Lecz był to ostatni okrzyk zdrowego rozsądku. Nawet jeżeli te słowa były zakamuflowanym haczykiem, to właśnie go połknąłem.

Sam do końca nie wiedziałem, czy postąpiłem słusznie, czy nie. Przed oczami stanęły mi sceny z mojego podłego dzieciństwa. Nie chciałem dopuścić, by ktoś jeszcze przeżywał to, co ja. Tym bardziej syn Morrigan, który, gdyby nie moje zachowanie, mógłby być moim dzieckiem. A jeszcze bardziej nie chciałem pozwolić, aby ona stała się drugą Eileen Prince. Zasługiwała na dobre życie, a nie tylko ból i cierpienie oraz obawę przed tym, co może zdarzyć się jutro.

Dlaczego trzy lata to za długi okres czasu, aby powrócić do miejsca, gdzie to się skończyło, wymazać to, co nam się nie udało? Dlaczego nie można zacząć jeszcze raz bez bagażu cierpienia i żalu?

Zabijmy ojca, zanim syn będzie na tyle dorosły, by zrobić to osobiście.

– Dlaczego ja? – spytałem jeszcze, chociaż już podjąłem decyzję i żadna odpowiedź nie była w stanie jej zmienić.

I ona też o tym wiedziała.

– Tylko tobie mogę w pełni zaufać – odparła, wycierając rękawem szaty łzy z policzków. Podałem jej moją chusteczkę, którą z wdzięcznością przyjęła.

– Boisz się, że ktoś mógłby cię wydać?

– Nie, że ktoś mógłby się zorientować, że była to trucizna, a nie niefortunne zdarzenie przewrotnego losu – wyjaśniła.

– Powinienem mieć coś odpowiedniego w zapasach.

– Trzymasz tutaj trucizny?! – Głos jej zadrżał. Była w szoku.

– Na zajęcia z klasami owutemowymi – wyjaśniłem pospiesznie. – Chociaż te bardziej niebezpieczne przechowuję w tajemnicy, aby McGonagall nie dowiedziała się o nich ani tym bardziej Majere.

– Masz coś do niego? Już drugi raz go wspominasz. – Jak zwykle przed nią niewiele można było ukryć.

– Wiele, dlatego nie mogę pozwolić, aby pociągał za wszystkie sznurki. Wystarczy, że już myśli, że tak jest. Nie chcę o tym teraz rozmawiać, pewnie spieszy ci się do domu. – Kolejny cios dla jej zranionego serca.

– Gdybym miała wyjście, nigdy bym tam nie wróciła.

Wyjąłem z szafy niewielką drewnianą skrzyneczkę.

– Trzymasz to w szafie z ubraniami z obawy, że Majere może ją znaleźć? – spytała jakby od niechcenia, lecz wyraźnie wyczułem w jej głosie nutkę ironii.

– I tak już tutaj wlazł bez mojej wiedzy. Trzymam ją tutaj od czasu, gdy uczniom zachciało się zrobić głupi dowcip i grzebać w moich zapasach i zniszczyć ponad połowę tego, co trzymałem w schowku.

Z tym durnym Andersonem na czele.

– Ciężkie musi być życie nauczyciela.

– Jakbyś zgadła, lecz z większością już sobie poradziłem. Obrzydliwy i długi szlaban zawsze jest dobrym rozwiązaniem problemów.

Został tylko Anderson, na którego nic nie działa.

Zdjąłem ze skrzynki ochronne zaklęcia i otworzyłem ją. W środku znajdowało się jedynie pięć niedużych, zakorkowanych fiolek. Wszystko co pozostało po mojej poprzedniej pracy. Wyjąłem jedną z nich wypełnioną jasnoszarym płynem i podałem ją Morrigan.

– Pięć kropli do filiżanki herbaty. Śmierć nastąpi po czterech, pięciu godzinach; nagle bez żadnych objawów. Serce stanie i nie podejmie już dalszej pracy. Jeżeli dodasz więcej, padnie na miejscu. Mikstura nie ma ani zapachu, ani smaku. Nie dodawaj jej do alkoholu, bo może spowodować najróżniejsze efekty uboczne. To co zostanie możesz wyrzucić.

– Dziękuję. – Jej oczy znów zaszkliły się łzami. – Jeżeli będziesz potrzebować czegokolwiek, to wiesz gdzie mnie szukać.

Schowała buteleczkę. Jakby nigdy jej tutaj nie było. Jakby nie otrzymała tego narzędzia zbrodni.

Nagle Morrigan zrobiła coś, czego w ogóle się nie spodziewałem. Podeszła do mnie i pocałowała w policzek. Palcami, jakby od niechcenia, musnęła moją dłoń, powodując powstanie przyjemnych dreszczy na całym ciele.

– Sev, gdy będzie już po wszystkim, gdy poukładasz sobie wszystko, zawsze możesz do mnie przyjść – szepnęła mi do ucha.

Odsunęła się ode mnie, nim zdołałem cokolwiek zrobić, powiedzieć czy chociażby pomyśleć. Nasunęła kaptur na głowę, szykując się do wyjścia.

– Możesz użyć kominka – zaproponowałem, nie chcąc, by została zauważona lub złapana przez kogokolwiek. Lub natknęła się na Majere wracającego ze swojej rodzinnej imprezy.

– Znajdę ci jakiś sposób na Majere, skoro tak bardzo nie możesz go ścierpieć – dodała nim zniknęła w zielonych płomieniach.

Jeszcze długo po jej odejściu patrzyłem na płomienie tańczące w kominku, nie wiedząc, co mam o tym wszystkim myśleć. Nigdy nie chciałem, aby Morrigan stała się taka jak ja czy Jack, by dołączyła do grona morderców. A teraz sam jej to ułatwiłem, dając do rąk odpowiednie narzędzie. Może sam powinienem to zrobić?

Lecz sam fakt, że po tak długim czasie mogłem ją w końcu zobaczyć, że przyszła do mnie, jakby przyćmił wszystko inne. Mogłem poczuć jej słodki, jaśminowy zapach, usłyszeć ten miękki, melodyjny głos.

Jakby znów zapłonęła iskierka szczęścia w moim życiu.

Jakbym dostał drugą szansę po tym, gdy zmarnowałem pierwszą.

Jakby teraz ode mnie zależało, czy ten płomyczek zapłonie jasnym światłem, czy znów zgaśnie, a ja pogrążę się w ciemności bez wyjścia.

Przeniosłem wzrok z dogasających płomieni na drewnianą skrzyneczkę. Najwyższy czas pozwolić odejść w spokoju widmom zmarłych. Nieważne, jak ważni byli, nie ma tutaj dla nich miejsca. Już nie. Pozostaną w pamięci i wspomnieniach.

Czas wybudować most i przejść na drugą stronę przepaści.

~ * ~

THOMAS ZABINI NIE ŻYJE

Wczorajszej nocy zmarł Thomas Zabini, znany na całym świecie działacz finansowy w przemyśle miotlarskim i od kilku miesięcy sponsor Jastrzębi z Falmouth.

Przyczyny śmierci mężczyzny nie są do końca znane. Uzdrowiciele, którzy przybyli na miejsce zastali pana Zabini martwego już od kilku godzin.

– Pani Zabini zawiadomiła nas, gdy mąż długo nie wstawał z łóżka, co było do niego niepodobne. Nie wiedziała, co się z nim stało, gdyż nie miała przeszkolenia medycznego. Sądziła, że to jakaś choroba – mówił Hamish Maurry, jeden z uzdrowicieli wezwanych do rezydencji państwa Zabinich. – Z badań przeprowadzonych przez nas wynika, że mężczyzna zmarł w nocy podczas snu. Przyczyną prawdopodobnie było zatrzymanie pracy serca. Nie wiemy jednak, co ją spowodowało.

– Czasem zdarzają się takie przypadki. Nic nie można na to poradzić – dodał jego kolega, który nie chciał podać swojego nazwiska.

– Mąż długo nie wstawał. Wczoraj wrócił z podróży do Australii, więc sądziłam, że jest zmęczony. Lecz gdy go dotknęłam, próbując obudzić… był… był taki zimny… Wczoraj wszystko było w porządku… - zdołała powiedzieć nam załamana i pogrążona w rozpaczy wdowa.

Thomas Zabini pozostawił żonę oraz osierocił dwuletniego syna, którzy dziedziczą jego pokaźny majątek.

Łączymy się w żalu z rodziną zmarłego.

Więcej informacji o zasługach Thomasa Zabini znajduje się na stronie jedenastej.

Więc jednak to zrobiła. Chociaż, czy kiedykolwiek miałem co do tego wątpliwości? Zawsze, gdy coś sobie postanowiła, brnęła do celu, dopóki go nie osiągnęła. Tylko raz zrezygnowała i stało się to jej błogosławieństwem.

Po chwili moją uwagę od artykułu odwrócił huk, który rozległ się po prawej stronie. Gdy odwróciłem głowę, Majere szedł już w stronę wyjścia z Wielkiej Sali. Z przewróconego przez niego złotego pucharu rozlewał się czerwony płyn na pierwszą stronę gazety leżącej na stole.

Nie wiedziałem, co wytrąciło go tak z równowagi, ale ucieszyłem się z tego. Zapowiadało się, że dzisiejszy dzień będzie znacznie lepszy od poprzedniego.

Miałem wrażenie, że ciemne chmury przyszłości jakby się rozwiały. Może kiedyś wzejdzie nad nią słońce?

~ * ~

I jest kolejna notka. Nie spodziewałam się, że przepiszę ją tak szybko, ale jednak się udało. Chyba gwiazdki dodają tej chęci ;) Wyszła trochę krótka, ale nic na to nie poradzę, a nie chciałam jej wydłużać na siłę. Mogę Wam za to obiecać, że 54 będzie długa.

Pozdrawiam serdecznie :)