Wspomnienie 50: Bracia

Życie jest fair. Wszyscy trzęsiemy się w brzuchu przez dziewięć miesięcy, a potem kości zostają rzucone. Niektórym wypadają dwie szóstki, innym, niestety, dwie jedynki. Tak właśnie dzieje się na świecie.

Stephen King – Czarna bezgwiezdna noc

Dla Marionetki Losu, bo wiem, że nie mogłaś doczekać się tego rozdziału

20 marca 1982

Gdy po kolacji wróciłem do swojego pokoju, od razu zorientowałem się, że ktoś tu był. Pozostawało tylko pytanie, czy zrobił to skrzat domowy wysłany tu na czyjeś polecenie, czy może ktoś sam właził tutaj bez mojej zgody i grzebał w moich rzeczach?

A może inni też tu przychodzili? – przemknęło mi przez myśl. – Może przychodzili tu, gdy miałem zajęcia i szperali w moich rzeczach, szukając czegoś związanego z czarną magią, bo nadal mi nie ufali?

Jednak szybko odrzuciłem tę myśl. Powoli stawałem się przewrażliwiony. Najbardziej przeciwko mnie byli McGonagall i Hagrid, a jakoś nie mogłem wyobrazić sobie ich myszkujących tutaj.

Obecność Hagrida od razu zostałaby zauważona. Nie potrafił zachować się na tyle dyskretnie, bym nie zorientował się o jego obecności tutaj. Natomiast McGonagall była zbyt szlachetna, aby bawić się w takie podchody. Znalazłaby sposób, by zrobić to wprost i zgodnie z prawem.

To nie mogli być oni.

Na szafce nocnej przy łóżku stał mały flakonik, obok niego znajdował się kawałek pergaminu z wiadomością, zapisany równym, drobnym pismem pełnym zawijasów.

Gdy zobaczyłem imię nadawcy, od razu zganiłem siebie w myślach za brak trzeźwego zorientowania się w sytuacji. W końcu tylko jedna osoba była zdolna do takiego postępowania.

Uważnie przeczytałem całą wiadomość.

Severusie,

Ostatnio nie mieliśmy czasu, aby porozmawiać w spokoju w cztery oczy. Zorientowałem się też, że niewiele uczyniłeś, by poznać chociażby odrobinę historii. Książki nie gryzą, możesz być pewny. I są niezwykle przydatne; czasem można znaleźć w nich naprawdę interesujące rzeczy, które potrafią zaskoczyć człowieka nawet po wielu latach.

Jak się zapewne zorientowałeś (chyba że i na to jesteś zbyt tępy lub może półmugole nie orientują się w takich sprawach) mamy dzisiaj ostatni dzień zimy. Dzień pod wieloma względami ważny dla mnie, takie moje małe święto. Dlatego wieczór spędzam z rodziną. Lecz przed wyjściem postanowiłem umilić Ci trochę życie i podzielić się z Tobą kolejnym wspomnieniem.

Twoja duma nie pozwalała Ci na poproszenie o nie lub chociażby przyjście i porozmawianie w spokoju o tym, co było, co tak Cię intryguje. Lecz i tak za każdym razem widzę to w Twoich oczach, gdy na mnie patrzysz. Możesz chronić swój umysł przede mną za pomocą oklumencji, ale lata spędzone w tej szkole jako nauczyciel, a nawet jako uczeń, nauczyły mnie odczytywać myśli, pragnienia, odczucia, emocje za pomocą gestów, wzroku, tonu głosu, czy chociażby doboru słów. Dlatego nie myśl, że cokolwiek przede mną ukryjesz.

Może z czasem nauczysz się trochę lepiej nad tym panować i ukrywać przed innymi, ale wątpię, abym ja zaliczał się kiedykolwiek do tej grupy. Mam zbyt wiele lat przewagi. Pamiętaj o tym i w przyszłości nie zachowuj się jak skończony głupiec. Chyba że chcesz nim być, to już Twoja sprawa. Tym bardziej potwierdzi to fakt, że jesteś synem swojego ojca.

Życzę Ci udanego wieczoru,

Raistlin Majere

Po przeczytaniu listu zgniotłem go w ręce. Byłem wściekły. Ogarnęła mnie taka złość, że przez chwilę nie mogłem się opanować. Cisnąłem tym kawałkiem pergaminu przez pokój. Żałowałem, że nie jest to nic cięższego, aby coś stłuc, zniszczyć. Chociażby w minimalnym stopniu rozładować to, co gnieździło się we mnie. Uwolnić obudzoną po tylu miesiącach bestię. Niszczyć! Niszczyć tak długo, aż nie zostanie nic bez uszczerbku, aż to wszystko zniknie w nicości. Zostaną same drzazgi i gruz.

Stałem tak przez kilka minut, zaciskając pięści aż knykcie mi zbielały pod wpływem braku dopływu krwi.

Co ten sukinsyn sobie myślał? Nawet w liście nie potrafił powstrzymać się od szykanowania innych?

Starałem się oddychać coraz spokojniej. Powoli uspokajać się. I trzymać ręce z dala od różdżki, bo mogłoby się to dla otoczenia źle skończyć.

Szkoda, że nie ma go w zamku, bo z chęcią poszedłbym do niego i szczegółowo powiedział, co o tym wszystkim myślę. Ale tchórz wybył z Hogwartu, zapewne doskonale wiedząc jak zareaguję.

Przez kilka sekund naszła mnie ochota, aby roztrzaskać fiolkę, w której znajdowało się wspomnienie. Lecz na szczęście w odpowiednim momencie się powstrzymałem, bo utraciłbym je na zawsze. Drugi raz nie dostałbym szansy na zobaczenie tego, co zawiera, a nie miałem zamiaru błagać Majere, by pokazał mi je jeszcze raz lub opowiedział, co przedstawiało.

Ilu lalkarzy może mieć jedną marionetkę? Ilu może się nią bawić? Czy w ogóle można ze sobą pogodzić istnienie dwóch? Miałem wrażenie, że sam jestem taką kukiełką, za której sznureczki chciało pociągać tak wiele osób.

Z jednej strony Dumbledore, który słowo wszystko rozszerzył także na zawsze i do końca. Nie przeszkadzało mi za bardzo, że nadal byłem od niego zależny. Przynajmniej uniknąłem Azkabanu, zachowałem wolność, mimo że pozorną. Miałem dobrą pracę, z której byłem zadowolony, dzięki której mogłem pomóc finansowo matce. Dlatego mieszkanie tutaj i bycie jednym z jego ludzi nie było aż tak złe. Po zniknięciu Czarnego Pana sznurek, na którym mnie trzymał niewyobrażalnie się wydłużył. Zyskałem niemal całkowitą wolność.

Lecz teraz zjawił się także Majere, który również starał się o to, abym tańczył tak, jak on mi zgra. Niestety, odniosłem przykre wrażenie, że zaczynało mu się to udawać. Chciał stać się drugim lalkarzem, nie mając pojęcia o istnieniu tego pierwszego.

Najwyższy czas coś z tym zrobić – pomyślałem po raz tysięczny.

Z coraz większą niechęcią i obawą, co zobaczę tym razem, wlałem srebrną substancję do myślodsiewni i zanurzyłem się we wspomnieniu.

Tym razem znalazłem się w jednej z klas Hogwartu. Musiało minąć trochę czasu od ostatnio pokazanego mi wspomnienia, gdyż za oknem panowała już jesień. Słońce nadal wychylało się zza chmur, lecz liście na drzewach w Zakazanym Lesie zaczynały już zmieniać swoje barwy na złote, czerwone i brązowe. Prawdopodobnie rozpoczął się już kolejny rok szkolny.

Z ciekawością rozejrzałem się po pomieszczeniu. Ku mojemu zdziwieniu nie było w nim ani jednej dziewczyny. Pod tablicą stał Raistlin Majere, który nic się nie zmienił od czasu, gdy widziałem ostatnie wspomnienie. Jedyna różnica polegała na tym, że teraz miał na piersi srebrną odznakę prefekta szkoły.

W ławkach siedzieli chłopcy w każdym wieku. Od najmłodszych pierwszoroczniaków w pierwszych rzędach, którzy z ekscytacją spoglądali na Ślizgona do tych najstarszych z klas owutemowych. Wszyscy mieli na sobie schludne szkolne mundurki, jakby nawet krzywo ułożony kołnierzyk był przestępstwem, i starannie uczesane włosy. Wszyscy na ławkach przed sobą mieli zestawy do gry w gargulki.

– Witam wszystkich na pierwszym spotkaniu klubu gargulkowego – powiedział Raistlin tonem pełnym wyższości, jakby mówił do skrzata domowego, a nie kolegów ze szkoły. – Szczególnie ciepło witam najmłodszych, nowych kolegów, którzy zechcieli dołączyć do naszego najbardziej elitarnego klubu uczniowskiego w Hogwarcie – zakończył, kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowa.

– Słyszałem, że najbardziej elitarny jest klub zaklęć – wtrącił się niespodziewanie jeden z pierwszoroczniaków.

Raistlin skierował na niego swoje złote oczy pełne szyderstwa i złości. Chłopak spłonął rumieńcem i spuścił wzrok, mamrocząc coś niezrozumiałego pod nosem. Na twarzy Ślizgona pojawił się triumfujący grymas.

– Jak mówiłem, zanim mi w bezczelny sposób przerwano, ten klub przyjmuje tylko najlepszych – zwracał się tylko do pierwszoroczniaków. – Jeżeli wasza gra nie będzie zadowalająca, to zostaniecie stąd wyrzuceni i wasze rodziny dowiedzą się o tej porażce. Zasady są bardzo proste. Ja, jako przewodniczący mam…

Nagle drzwi klasy otworzyły się i Raistlin urwał wypowiedź w połowie zdania. Stanęła w nich Eileen Prince. Nadal miała na sobie ten śmieszny strój, co ostatnio. W jej oczach płonął ogień walki. Nigdy nie widziałem u niej takiej zawziętości.

Miałem wrażenie, że to inna osoba, że to nie matkę oglądam, a inną, zupełnie przypadkiem podobną do niej zewnętrznie dziewczynę.

– Witam, panowie – powiedziała krótko, zamykając za sobą drzwi.

Kątem oka zdążyłem jeszcze zobaczyć stojącą na zewnątrz Juliet. Jej twarz zastygła w wyrazie ogromnego przerażenia, jakby co najmniej obdzierali kogoś żywcem ze skóry lub wypruwali mu flaki.

– Panno Prince, chyba zaszła jakaś pomyłka, zajęcia z dobrego wychowania odbywają się w innym terminie – powiedział Raistlin swoim standardowym tonem głosu pełnym ironii i drwiny. W jego oczach dostrzegłem jakieś dzikie podniecenie.

– Sam sobie tam idź – skwitowała. – To coś w sam raz dla ciebie, Majere.

Na twarzach młodszych uczniów pojawiło się przerażenie. Patrzyli to na Raistlina, to na Eileen, czekając z zapartym tchem na dalszy rozwój wydarzeń.

Z twarzy Ślizgona nie znikał szyderczy uśmieszek, jakby już wiedział, że wygrał tę rozgrywkę.

– Och, Eileen, to tobie brakuje dobrego wychowania. A spotkanie się już zaczęto, więc…

– Doskonale wiesz, dlaczego się spóźniłam i nie próbuj zaprzeczać – przerwała mu zniecierpliwiona.

– Nie wiem, o czym mówisz – zaprzeczył od niechcenia, nie dając nawet po sobie poznać, że jej słowa zrobiły na niej jakiekolwiek wrażenie. – Zwrócę się do ciebie oficjalnie, abyś zrozumiała. – Odchrząknął. – Panno Prince, zasady są jasne. Żadna dziewczynka, dziewczyna, nastolatka czy kobieta nie ma tutaj prawa wstępu. Masz problem, to idź do profesora Dippeta.

Eileen z wściekłości zacisnęła pięści.

– Słyszałaś, dziewczynko, zabieraj stąd swój tyłek, bo przeszkadzasz – odezwał się jeden z najstarszych chłopaków, Ślizgon.

Był niezwykle wysoki i dobrze zbudowany. Jego muskulatura była wyraźnie widoczna przez opinającą ciało białą koszulę. Jego krótkie włosy zostały starannie uczesane i ułożone. Błyszczące i bystre orzechowe oczy skierował w stronę Krukonki. Najbardziej wyróżniał się z tego tłumu. Odniosłem wrażenie, że już kiedyś musiałem go widzieć, lecz teraz nie potrafiłem stwierdzić, kim on jest i kiedy mogłem go spotkać. Zdjął szatę, więc nie mogłem odczytać jego nazwiska na naszywce. Raistlin mrugnął do niego porozumiewawczo, najwyraźniej zadowolony z takiego obrotu sprawy.

– Nie z tobą rozmawiam, durniu – warknęła.

Kilkoro chłopców zakryło usta dłonią. Najwyraźniej słowa Eileen wstrząsnęły nimi do głębi. Czy to także było zabronione? Jednak ani Raistlin, ani ten drugi nie przejęli się tym nawet w najmniejszym stopniu.

– Eileen, niestety jestem zmuszony odjąć Krukonom dziesięć punktów za twoje karygodne zachowanie i poinformować o tym twojego opiekuna domu, by odnotował to w twojej kartotece.

– Chrzanię to, zapamiętaj sobie, Majere – ciągnęła dalej, zanim zdążył jej przerwać – że najpóźniej zimą zostanę członkinią tego klubu, a przed końcem tego roku zajmę twoje miejsce! I zmień fryzurę, bo ci w niej nie twarzowo.

Na bladej twarzy Raistlina pojawiły się szkarłatne wypieki.

– Jak masz zamiar tego dokonać? Chcesz podciągnąć kieckę i pokazać uda, czy może od razu biust?

– Nie, bo jeszcze zemdlałbyś z powodu takiego pogwałcenia zasad i niestosowności – zakpiła. Zamierzała się już odwrócić i wyjść, lecz dodała jeszcze: – Czasem zastanawiam się, jak wasza siostra wytrzymuje z takimi perfidnymi braćmi.

– Nie wypowiadaj się na tematy, na które nie masz pojęcia, Prince. – W jego głosie bez trudu dało się wyczuć wściekłość. Eileen wstąpiła na grząski grunt. – Pamiętaj, że moja rodzina stoi wyżej od twojej, wnuczko krawca, może ją zniszczyć.

Lecz Eileen już go nie słuchała, zmierzając w stronę wyjścia z wysoko uniesioną głową.

– Ten przewrót ci się nie uda. Nie zapominaj, jak skończyła Rachel McHale! – zawołał za nią, lecz nie odpowiedziała i nie odwróciła się.

Scena zmieniła się.

Teraz znajdowaliśmy się w lochach, w moim gabinecie. Nie, teraz był to jeszcze gabinet Horacego Slughorna. Profesor nie wyglądał jeszcze tak staro. Był wypoczęty i zadowolony z życia. Zmarszczki na jego twarzy nie były tak wyraźne i zapadnięte. A pokaźne wąsy prezentowały się niezwykle okazale. Co zmieniło go tak w przyszłości? Czas? Wojna?

Lecz nie widziałem sensu, by zastanawiać się nad tym dłużej. Nie miało to znaczenia, a odpowiedzi i tak nie poznam.

Po drugiej stronie biurka siedział Raistlin.

Przez chwilę miałem złudną nadzieję, że popadł w jakieś kłopoty, dlatego tutaj siedział, lecz zaraz zorientowałem się, że był on odprężony, jakby rozmawiał ze swoim znajomym. Było jasne, że nic mu nie grozi. Niestety… Przydałby mu się jakiś porządny szlaban, przynajmniej wiedziałby, jak czują się inni.

– Co cię do mnie sprowadza, Raistlinie? Jakieś problemy z młodszymi uczniami? – zagadnął pogodnie Slughorn.

Profesor machnął różdżką i przed nimi pojawiły się dwie filiżanki herbaty i ciastka czekoladowe.

– Bardziej ze starszymi – skwitował Ślizgon.

– Z kim? Znów Morrison eksperymentuje z nowymi zaklęciami na Hudsonie?

– Nie tym razem, ale gdyby znów to się powtórzyło, to niezwłocznie pana poinformuję. Mam na myśli Eileen Prince. Dziś znów próbowała dostać się do klubu gargulkowego.

– Ta dziewczyna ma w sobie tyle ognia. Byłaby dla ciebie idealna partnerką.

– Raczej nie. Moi rodzice o tym zdecydują, a na taki związek nigdy się nie zgodzą. W dodatku pochodzi z niższej klasy społecznej – sprowadził profesora na ziemię. – Ona chce przeprowadzić w Hogwarcie przewrót!

– Kto? Eileen? – zdziwił się Slughorn. – Jaki znowu przewrót?

– Przyznała się do tego publicznie. Wszyscy członkowie klubu mogą to potwierdzić. Chce obalić panujące zasady, wprowadzić chaos do obecnego systemu. To niedopuszczalne i karalne! I mogłoby przynieść uszczerbek w kartotekach młodszych uczniów, którzy bezmyślnie poszliby za nią. Profesorze, uważam, że powinno się ją na jakiś czas zawiesić w prawach ucznia lub zastosować wobec niej ostrzejszy rygor, bo jak widać obecny nie działa wystarczająco mocno.

Slughorn przyglądał mu się uważnie, a Raistlin przybrał na twarz maskę zawziętości i pokory. Ucznia, który stara się robić to, co najlepsze dla szkoły. W najbardziej przystępny sposób pomagać innym.

Jednak mnie nie oszukał. Doskonale wiedziałem, że pod tym kryła się chęć dopięcia swego, chęć manipulacji naiwnym profesorem. Jak ja tak wiele razy.

– Raistlinie – przemówił po chwili Slughorn – doskonale wiesz, że nie mi o tym decydować. Po pierwsze, nie jestem jej opiekunem domu, a o zawieszeniu decyduje dyrektor.

– Ale ktoś tak kompetentny jak pan może porozmawiać o tym z dyrektorem – upierał się przy swoim. Profesor zarumienił się pod wpływem jego pustych komplementów.

– Wydaje mi się, Raistlinie, że jednak wyolbrzymiasz fakty. Eileen musiała powiedzieć to w złości i sądzę, że otrzymała już odpowiednią karę od ciebie. Dlatego uważam ten temat za zakończony. Eileen i przewrót. Przecież jedno wyklucza drugie.

Nie zdążyłem zobaczyć wyrazu twarzy Raistlina po słowach Slughorna, bo scena znów się zmieniła.

Teraz znajdowałem się w jednym z dormitoriów w lochach. Przebywały w nim dwie osoby. Raistlin chodzący tam i z powrotem od ściany do ściany i ten drugi chłopak, który razem z nim naśmiewał się z Eileen podczas spotkania klubu. Opierał się on o jedną z kolumn łóżka, ręce skrzyżował na piersi.

– Nic jej nie zrobią, rozumiesz? Ten stary głupiec jest święcie przekonany, że to ja się mylę. I to tylko dlatego, że Prince jest w jego klasie owutemowej z eliksirów!

– Trzeba było się postarać i też iść. Wiadomo, że Slughorn faworyzuje swoich wybranych, uzdolnionych frajerów – odparł od niechcenia ten drugi.

Raistlin zatrzymał się nagle i skierował lodowate spojrzenie na towarzysza.

– Doskonale wiesz, że nie miałbym szans. Ty także się nie dostałeś! Jeszcze dojdzie do tego, że zaprosi ją do Klubu Ślimaka.

– Tego nie zrobi, za bardzo boi się konsekwencji. A tak w ogóle, to Prince nie uda się ten cały przewrót. Skończy jak Rachel McHale.

– Tu się możesz mylić. Mugolaczki mącą w głowach naszym, a Dippet nie ma jaj, by zabronić im uczenia się w tej szkole. Na dodatek pozostaje jeszcze Dumbledore, który także nie jest przekonany do obecnego systemu.

– Co masz zamiar z tym zrobić?

– Na pewno tego nie zostawię. – Raistlin zamyślił się i znów zaczął krążyć po pokoju. – Nie pozwolę jej obrażać naszej rodziny.

– Więc trzeba to powstrzymać, zanim któraś z nich zostanie ministrem magii.

– Dokładnie. Czasem potrafisz wpaść na coś sensownego.

– Wyzwij ją na pojedynek w gargulki przy wszystkich – zaproponował chłopak, zachęcony pochwałą od swojego rozmówcy. – Przegra i dostanie za swoje.

– Nie, trzeba wymyślić coś, co upokorzy ją jeszcze bardziej, co całkowicie zniszczy jej rodzinę, a ona będzie musiała żyć ze świadomością, że do tego doprowadziła. Szkoda, że nie możemy wysłać Kit na przeszpiegi. Jest za młoda i mogłaby powiedzieć za dużo.

– Ty się do niej zbliż.

– Sam sobie to zrób, kretynie! A może wyrolujemy tę głupią Colfer lub Waylan. Ruda jest w twoim typie. Co ty na to?

– Zgoda, Raist. Dowiemy się, co planują  i zdusimy w zarodku ten niedorzeczny przewrót.

– Trzeba tylko trzymać Kit z dala od nich, bo podłapie te niedorzeczności i źle się to wszystko dla nas skończy. Czeka nas przednia zabawa, Caramonie. I może nawet nagroda za zasługi dla szkoły.

Teraz do mnie dotarło, kim był ten drugi chłopak. Caramon Majere – właściciel Ostatniego Domu. Był bratem bliźniakiem Raistlina i też był w to zamieszany.

~ * ~

W końcu udało mi się przepisać tę notkę. Zabierałam się do tego od tygodnia, ale jakoś ciągle mi się nie chciało, gdy o piątej wracałam z uczelni.

Aż nie mogę uwierzyć, że to już pięćdziesiąta. Nigdy bym się nie spodziewała, że dojdę do takiej liczby. Aż mnie duma rozpiera. Planowałam, aby wydarzenia z tej następnej byłby w pięćdziesiątej, ale wspomnienia Raistlina mi się rozlazły i postanowiłam ją podzielić.

Pozdrawiam :)