Wspomnienie 49: Zatracony w przeszłości

Odejdź z mojej pamięci, dopiero wtedy będę wolna…

Michał Bułhakow – Mistrz i Małgorzata

29 listopada 1981

Jeden nagrobek. Tylko jeden dla obojga.

Przychodziłem tutaj codziennie od pogrzebu. Dumbledore próbował mi wmówić, że to niebezpieczne, że przez najbliższe kilka miesięcy powinienem siedzieć w Hogwarcie i czekać aż wszystko się uspokoi. Crouch i wielu innych urzędników tylko czekało na każdy, nawet najmniejszy błąd ze strony śmierciożerców. Wielu z tych, którzy zostali złapani, by uniknąć surowej kary, wyjawiało nazwiska swoich towarzyszy. Nikt nie był całkowicie bezpieczny. Polowania trwały dzień i noc, bo ministerstwo po raz pierwszy w czymś się zgadzało; chciało wyplenić tę zarazę.

Lecz nawet oni pozostawali bezsilni wobec prestiżu niektórych osób i siły pieniądza. Lucjusz oraz wielu innych uniknęło więzienia i degradacji, karmiąc Wizengamot kłamstwami o byciu opętanym przez klątwę Imperius i płacąc niewyobrażalne sumy do kieszeni odpowiednich urzędników. A publicznie wpłacając datki na jakiś charytatywny cel, by zabłysnąć w oczach innych.

Najbardziej zdziwiło mnie, że Dumbledore nie chciał, abym wydał nazwiska moich byłych towarzyszy. To mogłoby przyśpieszyć pracę ministerstwa, a jednak tego nie zrobił. Może wiedział, że i tak nie zdradziłbym wszystkich? Kilka nazwisk mógłbym podać, w końcu nie wszystkich darzyłem chociażby cieniem sympatii, lecz na pewno nie wydałbym Jacka.

To byłoby jak zdrada, zdrada przyjaciela. Nie potrafiłem wyobrazić sobie jego za kratami jednej z cel Azkabanu. Nie, gdy katusze cierpiał już teraz, gdy w swojej codzienności musiał stawiać czoło tak wielu przeciwnościom. Nie sądziłem, aby wytrzymał tam długo.

A może jednak się myliłem? Nie byłby to pierwszy raz.

Spojrzałem na płytę nagrobną. Nie wiem, który to był raz. Setny? Tysięczny?

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony. *

Nawet tutaj nie mogę odpędzić się od tej bezsensownej religii Jacka – przemknęło mi przez myśl, zanim zdążyłem się powstrzymać. – Czy Lily w ogóle by tego chciała?

Nie potrafiłem wyobrazić sobie świata bez niej. Mimo że przez ostatnie lata praktycznie się nie widzieliśmy, to jednak miałem świadomość, że ona gdzieś tam była, że żyje, że jest szczęśliwa. Mogłem mieć nadzieję, że kiedyś, gdzieś nasze ścieżki znów się skrzyżują. Wpadniemy na siebie w jakimś przypadkowym miejscu, będę mógł ją zobaczyć, przekonać się jak bardzo się zmieniła.

Może kiedyś wybaczyłaby mi to, co wydarzyło się pod koniec piątej klasy? Może znów udałoby się nam zaprzyjaźnić? Odbudować więź, która została zniszczona. Może mógłbym poznać jej syna w innych okolicznościach? Może miałaby wtedy więcej dzieci? Przecież chciała mieć dużą rodzinę.

Chciała…

Mogła…

Była…

I nastał koniec.

Już nigdy nie będzie tego, co mogłoby być. To już się nigdy nie wydarzy. Rzeczywistość woła o to, by ją zaakceptować, jednak ja nie potrafię. Widzę jej wyciągnięte w moja stronę ręce, lecz za daleko, aby dosięgnąć. Dzieli nas zbyt duża przepaść. A nigdzie nie widać mostu, który zaprowadziłby mnie na drugą stronę. Trzeba by go wybudować, lecz to ciężka, mozolna i długa praca.

Po co w ogóle podejmować ten trud? Przecież po tej stronie jest tak dobrze. Cierpienie jest wszędzie, otacza mnie. Ale w końcu zawsze tak było. Czym różni się ten raz od poprzednich?

Było…

Jest.

Będzie…

Na zawsze.

– Tak myślałem, że tu będziesz. – Usłyszałem znajomy głos za plecami.

Kątem oka dostrzegłem, że znajomy mężczyzna staje obok mnie. Wyglądał dość dziwnie w ciemnoszarym mugolskim płaszczu. Jedynie niebieski szalik, podkreślający kolor jego oczy najbardziej wyróżniał się na tle szarości, sprawiał, że całkowicie nie wtapiał się w tło ponurego cmentarza.

Odkąd sięgałem pamięcią zawsze widziałem go tylko w strojach czarodziejów. Ale w końcu tutaj nie mógł przyjść tak ubrany, bo od razu rzuciłby się w oczy i ściągnął na siebie niepotrzebną uwagę.

– Nie zasłużyła na to – powiedział, wyciągając różdżkę.

Z jej końca wystrzeliła wiązka białych róż, które położył obok tych zostawionych przeze mnie.

– Chodźmy stąd, to miejsce przyprawia mnie o dreszcze. Nienawidzę cmentarzy. – Przy ostatnim zdaniu głos mu zadrżał.

Nieznacznie skinąłem głową. Nie mówiąc nic do siebie, ruszyliśmy w stronę bramy, mijając po drodze liczne kamienne mogiły. Jedne były nowe, jak ta, od której dopiero co odeszliśmy, inne tak stare, że wszelkie napisy wyryte w nich w ciągu wieków zatarł deszcz i wiatr, sprawiając, że nie dało się ich odczytać.

– Spoczęła wśród największych magów w dziejach, gdyż to najstarszy znany czarodziejom cmentarz. Teraz pewnie odnajdzie wieczne szczęście w Raju…

– Pieprzę twój raj, Jack! – wrzasnąłem, zanim zdołałem się powstrzymać.

Ostatnio miałem dość ciągłego wspominania o nieistniejących bogach, niebu czy innych tego typu bzdurach. Gdziekolwiek się nie obejrzałem wszędzie było tego pełno lub ja stałem się bardziej wyczulony. I teraz to jedno zdanie przechyliło szalę. Puchar goryczy napełniany od tak dawna w końcu musiał się przelać i spowodować wybuch.

– Twój bóg nie istnieje, nie ma żadnego dowodu, by to potwierdzić, więc przestań, do cholery, ciągle mi o tym biadolić! Mam już tego dość!

Całą skrywaną w środku wściekłość skierowałem na Jacka. Mimo że nie chciałem, aby to on stał się ofiarą, był jedyną osobą w pobliżu.

Od czasu śmierci Estelle, macochy Jacka, zawsze, gdy go widziałem był blady, jego cera jakby została pozbawiona koloru. Miałem wrażenie, że po moich słowach poszarzał na twarzy, bo nie mógł już bardziej zblednąć. Praktycznie nie było już widać piegów, które zawsze gościły na jego nosie. Zadrżał. Nie wiem, czy pod wpływem mocniejszego podmuchu wiatru, czy przez wzgląd na moje słowa.

– Severusie, ja… - urwał, jakby nie wiedział, co tak do końca chciał powiedzieć.

– Przepraszam, Jack – wtrąciłem szybko, nie chciałem doprowadzać go do takiego stanu.

Ostatnio tak łatwo było mnie wyprowadzić z równowagi. Coraz większej siły woli potrzebowałem, aby wszystkie emocje utrzymać w środku, aby nic nie wydostało się na zewnątrz. Chciałem wrócić do tego, co było. Znów założyć na twarz maskę obojętności. Powoli odgradzałem się od tego świata. Zaprzestawałem kontaktu z kimkolwiek, topiąc się w oceanie własnej rozpaczy.

– To wszystko mnie przytłacza. Przecież dzień wcześniej widziałem ją żywą. Po raz pierwszy od tylu lat. Uratowałem ją przed Mulciberem, by następnego dnia trzymać ją martwą w ramionach.

– Mimo moich ostrzeżeń, poszedłeś tam tej nocy? – szepnął Jack, jakby obawiał się, że każde głośniej wypowiedziane słowo znów spowoduje lawinę.

Wzruszyłem ramionami. Teraz nie miało to już żadnego znaczenia.

– Może to i lepiej – odezwał się ostrożnie.

– Co lepiej?! – warknąłem, zatrzymując się i kierując na niego lodowate spojrzenie. Czy Jack jednak postradał zmysły?

– Lepiej, że dano zobaczyć ci jej ciało, że dotarło to bezpośrednio do ciebie. Ja nie zobaczyłem ciała mojej matki po śmierci. Ojciec mi zabronił, lecz żałuję tego do dziś. Może wtedy byłoby mi lżej… chociaż trochę łatwiej pogodzić się z tym, co zaszło.

– Przepraszam, nie pomyślałem. Ostatnio za często wybucham z byle powodu.

– Jeszcze wszystko się ułoży. Była ona dla ciebie bardzo ważna, ale jesteś silny i wiem, że poukładasz sobie wszystko. Możliwe, że upłynie trochę czasu, ale poradzisz sobie. Zawsze możesz przyjść do mnie się wygadać, postaram się już nie reagować tak jak za pierwszym razem. Chociaż pewnie uczniowie nieźle dają ci w kość, co? – zmienił temat, a na jego twarzy pojawił się krzywy uśmieszek.

Nawet ja nie mogłem powstrzymać cienia uśmiechu. Rzeczywiście od tego tragicznego dnia reżim na eliksirach był coraz większy.

– Przyda im się trochę dyscypliny – skwitowałem. – Z roku na rok te dzieciaki robią się coraz bardziej leniwe i rozwydrzone.

– Nie chciałbym mieć takiego nauczyciela jak ty. – Jack roześmiał się serdecznie, a na jego twarzy po raz pierwszy od tak długiego czasu pojawiły się zdrowe rumieńce, które tym razem nie byłby spowodowane chłodem. – Zastanowię się, czy moje dzieci poślę do Hogwartu.

W tamtym momencie coś się wydarzyło. Jakby wspomnienie tak ukochanego przez nas miejsca rozluźniło napiętą atmosferę, skierowało nas na lepsze tory.

Nie wiem, kiedy doszliśmy do centrum miasteczka, gdzie mugole postawili obelisk upamiętniający ofiary, z którejś z ich wojen. Gdy zbliżyliśmy się do niego, nagle zmienił kształt. Teraz przedstawiał wyrzeźbioną w kamieniu trójkę ludzi. Ich. Potterów. Lily i James siedzieli obok siebie. Ich twarze były radosne i uśmiechnięte. Na kolanach kobiety siedział jej półtoraroczny syn. Chłopiec, który przeżył. Nie wiem, kto zaczarował ten posąg, ale bezbłędnie odwzorował ich podobieństwo.

Gdy tak stałem, patrząc na jej twarz, zaczął padać śnieg. Pojedyncze, drobne płatki leciały z nieba i spadały na ziemię, by po chwili zniknąć, roztopić się. By później to miejsce zajęła kolejna śnieżynka.

Śnieg zaczął padać w tym roku dużo wcześniej, co odkąd pamiętam nigdy się nie zdarzyło. Jakby chcąc pokazać, że nadzieja dla tego świata powróciła. Ofiara została przyjęta i nastał pokój kupiony na kilka, kilkanaście, czy może kilkadziesiąt lat. Bo nawet jeżeli to nie Czarny Pan odzyska moc, to pojawi się inny czarnoksiężnik siejący zło, chaos i zniszczenie.

Błędne koło…

Nigdy nie nastanie spokój. Nie na zawsze. Może on trwać bardzo długo, lecz nie wiecznie. Przyjdzie taki moment, w którym będzie musiał się skończyć.

– Co u ciebie? – zagadnąłem Jacka, wiedząc, że gdy się wygada, powinien poczuć się chociaż odrobinę lepiej.

Wzruszył ramionami.

– Ta szmata, Riana wczoraj urodziła córkę. Silna, zdrowa dziewczynka.

– Jak zareagował twój ojciec?

– Ignoruje wszystko, więc to dobry znak. Gdyby chciał zamordować dziecko, pewnie już by to zrobił. Po co czekać, prawda? Teraz zajmuje się sprawami w ministerstwie, siedzi tam od rana do nocy. Chce się ustawić na jakimś dobrym stanowisku. W całym tym zamieszaniu z wyłapywaniem śmierciożerców i potencjalnych zwolenników ma duże pole do popisu. Ale ministrem magii i tak nie zostanie. Nie ma na to szans, nawet gdy Bagnold zrezygnuje lub odejdzie na emeryturę. Jej też nie jest teraz lekko. W ostatnich miesiącach bardzo się postarzała.

– A co z tobą, Jack? – nalegałem.

– Ech, jaki ty jesteś upierdliwy, Severusie. Na razie zostanę tam, gdzie jestem, w ministerstwie. Nie chcę narazić się ojcu. Szczególnie po tym jak wyciągnął nas z tego bagna i podejrzeń o śmierciożerstwo. Na dodatek planuje dla mnie jakieś durne małżeństwo. Muszę się z niego wymigać, dlatego wolę siedzieć cicho. Nie chcę skończyć jak Morrigan, nie chcę być tak nieszczęśliwy jak ona.

Na dźwięk jej imienia coś we mnie drgnęło. Coś ścisnęło moje serce.

– Jest aż tak źle? – spytałem, nie mogąc się powstrzymać. Chciałem wiedzieć.

– Thomas dużo podróżuje, więc gdy go nie ma w domu jest w porządku. Ale w pozostałe dni sam już nie wiem. Morrigan staje się coraz bardziej skryta. Kiedyś pomimo jej trudnego charakteru potrafiliśmy się jeszcze dogadać, ale teraz… Prawie się nie widujemy. Nie wiem, co będzie dalej, ale boję się o nią. Nie miała lekko z ojcem, a teraz z mężem historia się powtarza.

Pomiędzy nami zaległa niczym niezmącona cisza. Jack przyglądał mi się uważnie, jednak zignorowałem go, udając, że tego nie dostrzegam. Chwilowo odzyskany spokój odszedł w niepamięć.

– Zakończenie wojny kojarzy się zwykle z czymś radosnym – odezwał się Jack, gdy nabrał już pewności, że nie chcę kontynuować tego tematu. – A tak naprawdę to jedno wielkie gówno. Trzeba nauczyć się na nowo żyć, a wszyscy zdrajcy krwi patrzą na ciebie z taką nienawiścią i wrogością, jakby chcieli własnoręcznie wsadzić się do Azkabanu.

– A kto powiedział, że będzie łatwo? – odparłem, przypominając sobie stosunek, jaki miała do mnie Minerwa McGonagall. – Jeszcze dużo wody upłynie nim to się wyprostuje.

Po raz ostatni spojrzałem na kamienną twarz Lily. Wiedziałem, że jutro już tu nie wrócę.

Było ciemno. Gęste czarne chmury przykryły nieboskłon, zasłaniając bladą tarczę księżyca i niezliczone ilości srebrzystych gwiazd. Było jeszcze za wcześnie na jakikolwiek promyk słońca, niebo nawet nie zaczęło jaśnieć.

Porywisty wiatr powiewał moją peleryną, próbując zerwać mi ją i porwać ze sobą w jakieś nieznane miejsca. Deszcz ostro zacinał, więc musiałem się pospieszyć, aby całkowicie nie przemoknąć. Przeklinałem w duchu, że teleportowałem się tak daleko od miejsca docelowego, ale byłem zbyt rozkojarzony i chyba tylko cud sprawił, że nie rozszczepiłem się po drodze. W końcu lepiej zmoknąć niż stracić rękę.

Kierowałem się w stronę domu postawionego na niewielkim wzniesieniu. Mroczne domostwo królujące nad tym popadającym w ruinę miasteczkiem.

W oddali rozległ się huk. Mimowolnie obróciłem głowę w tamtą stronę, wypatrując potencjalnego zagrożenia, lecz były to tylko fajerwerki. Ktoś, pomimo deszczu, wystrzelił w niebo kilkanaście różnobarwnych rac. Ich jaskrawe kolory wyróżniały się na tle czarnego nieba. Zignorowałem to i przyspieszyłem kroku.

Gdy stanąłem pod drzwiami, zawahałem się. Nie chciałem tutaj przychodzić, lecz nie miałem innego wyjścia. Nie wiedziałem, gdzie ona mieszka. Tylko tutaj mogłem znaleźć ukojenie. Jak zawsze w ciągu tylu minionych lat.

Wszedłem do mrocznego korytarza, zapalając różdżkę, by cokolwiek widzieć. Było jeszcze tak wcześnie, że matka na pewno spała. Jednak postanowiłem zaczekać na nią.

Zajrzałem do salonu i zamarłem. To był jeden z najokropniejszych obrazów, które widziałem w ciągu mojego życia. Już drugi raz. Drugi raz w ciągu jednej nocy.

– Nie - szepnąłem. – Nie…

Matka siedziała na fotelu. Miała na sobie suknię, którą musiała ubrać poprzedniego dnia. Jej głowa bezwładnie opadała na ramię. Jedna ręka wisiała poza oparciem fotela, druga spoczywała na kolanach. Na podłodze leżała książka, którą musiała czytać zanim to się stało. Na stoliku obok dostrzegłem filiżankę, w której zawsze piła popołudniową herbatę.

Nie żyła.

– Nie ty. Nie odchodź ode mnie – lamentowałem.

Poczułem ucisk w piersi. Wszystko jakby zaczęło zlewać się w jeden wir szarych barw, zamazując mi całą widoczność. Sam już nie wiem, co czułem. Żal smutek i rozpacz były zbyt wielkie, aby dało się opisać je słowami.

Upadłem na kolana. Było mi tak przeraźliwie zimno, mokra peleryna jeszcze bardziej mi ciążyła. Zacisnąłem dłonie w pięści, z całych sił wbijając paznokcie w skórę. Po chwili powstały na nich małe rany, z których zaszłe sączyć się krew. Ten metaliczny zapach odurzył mnie jeszcze bardziej.

Łzy zaczęły obfitymi strumieniami płynąć po moich policzkach. Kapały na już i tak przemoczone ubranie. Było mi tak potwornie zimno.

– Mamo…

Zacząłem szlochać, nie miałem nawet siły, aby zbliżyć się do niej. Dotknąć jej lodowatej skóry. Chociażby po raz ostatni poczuć jej bliskość. Przed oczami miałem już tylko ciemność.

Za oknem znów pojawiły się kolorowe fajerwerki.

Po chwili poczułem, jak czyjeś ciepłe ramiona przygarniają mnie do siebie.

– Severusie…

Moja głowa spoczęła na piersi kobiety. Tak znajomy zapach. Tak dobrze znane mi ciepło.

– Co się stało, kochanie? – Tak znajomy głos.

Czy to był sen? A może traciłem zmysły? Chciałem zatracić się w tym urojeniu już na zawsze. Nie wracać do rzeczywistości. Już nigdy.

Delikatna, drobna dłoń odgarniała włosy z mojego czoła.

– Mamo…? – zacząłem, ale głos odmówił mi posłuszeństwa.

Jak? Przecież była martwa.

– Już dobrze, kochanie. Musiałam się zdrzemnąć. Co się stało?

– Lily… - próbowałem wydusić z siebie. – Czarny Pan ją… Moja wina…

– To nie jest twoja wina, kochanie. Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie. – Cichy, kojący głos. Tak pełen ciepła i miłości.

Płakałem na jej piersi, wylewając z siebie wszelkie smutki i żale. Matka trzymała mnie w objęciach, pozwalając mi na tę chwilę słabości. Gładząc mnie po głowie, uspokajając. Tamtej nocy była moim największym oparciem.

~ * ~

* Zdanie, które widniało na nagrobku Potterów pochodzi z pierwszego listu św. Pawła do Koryntian.

~ * ~

Mam ferie i postanowiłam wziąć się do roboty i przepisać kolejną notkę.

Ostatnio wpadłam na pomysł na napisanie nowego opowiadania zupełnie nie związanego z sagą Harry’ego Pottera. Bardziej podchodzi pod kryminalne, chociaż trochę inne iż zazwyczaj. Możliwe, że zacznę pisać je w zeszycie i jeżeli się nie znudzę, to założę bloga w wakacje.

Pozdrawiam :)