Wspomnienie 48: Gorzkie zwycięstwo

Na zawsze pozostaniesz w moim sercu, w moich myślach i w swoim grobie.

Lemony Snicket – Seria Niefortunnych Zdarzeń, Akademia antypatii

Dla Elfaby, bo Ty wiesz jak było naprawdę

31 października 1981

Dwa miesiące. Jak szybko minął ten czas. Tutaj, za murami zamku odnosiło się wrażenie, jakby w ogóle nie był on istotny. Wszystko trwało w swoim stałym, niezmiennym rytmie. Już od tak dawna…

Jakby zamek został odseparowany od wszystkiego na zewnątrz, jakby czas stanął w miejscu i tylko od czasu do czasu zmieniali się uczniowie przebywający tutaj. Osobny świat, osobne państwo rządzące się własnymi prawami, zasadami.

Odseparowane od wszystkiego z wyjątkiem informacji.

Nie było dnia, by jakaś sowa nie przyniosła do ucznia wiadomości o zaginięciu czy śmierci kogoś z członków rodziny lub przyjaciół. Codziennie zostawało się świadkiem osobistych tragedii jednostek. Ich cierpienia i bólu, który urzeczywistniał się w każdym słowie, geście. I utrzymywał się przez tak długi czas. Jakby nigdy nie miał zamiaru odejść.

Najgorszy jednak dla mnie, podczas tych dwóch miesięcy, był stosunek pozostałych nauczycieli. Moich kolegów z pracy. Ironio, ależ to brzmiało. Jak widać sześćdziesiąt dni to za mało, by chociażby odrobinę stopić lodowe serce Minerwy McGonagall. Podejrzewałem, że do tego potrzeba jeszcze wiele dni lub nawet miesięcy.

Jednak brak okazywania czystej wrogości ze strony innych można było uznać jako plus. W końcu to pierwszy krok do osiągnięcia czegoś więcej. Jeden maleńki kroczek na tej wielomilowej drodze. Lecz zawsze coś.

Najgorszy ze wszystkich był jednak Raistlin Majere. Ta jego udawana wyższość, gdy tylko znajdowałem się w pobliżu, głupie uśmiechy i jawna chęć do sprowokowania mnie, bym zniżył się do poziomu robaka i prosił go lub błagał o pokazanie większej ilości wspomnień. Zakończenie tej historii, poznanie odpowiedzi na najbardziej nurtujące mnie pytania. O co w tym wszystkim w ogóle chodzi i po co ta zabawa w podchody? Dla jego własnego chwilowego kaprysu? Może nie aż tak chwilowego, bo już za długo ciągnęło się to wszystko.

Jednak wbrew temu, co działo się wewnątrz mnie, pozostawałem nieugięty. Nie będę się już przed nikim płaszczyć. Mimo że ciekawość rozrywała mnie od środka, to poczekam. Chociażby miało to trwać rok lub dłużej. Nawet on będzie musiał znudzić się tą zabawą, widząc, że nie jestem tak zainteresowany, jak początkowo myślał.

Wtedy dowiem się wszystkiego. Raistlin zmięknie na tyle, że ten pseudo tajemniczy i wszechwiedzący uśmieszek zniknie z jego twarzy. I zdradzi mi wszystko od początku do końca. Każdy sekret.

~ * ~

Wracałem do swojego gabinetu po zakończonej uczcie z okazji Nocy Duchów. Nie miałem ochoty bawić się i świętować po wczorajszych wydarzeniach, po tym wszystkim, co widziałem i przeżyłem.

Po śmierci Claire.

Po złamanej obietnicy i zabiciu Mulcibera.

Jednak, mimo że złamałem dane sobie słowo, czułem się z tym dobrze. Nie było żadnych wyrzutów sumienia ani nic z tych rzeczy. Czułem wewnętrzny spokój. Miałem świadomość, że postąpiłem dobrze, że zrobiłem słuszną rzecz.

Chociaż raz…

Wszedłem do niedużej sypialni przylegającej do gabinetu. Zapaliłem święcę stojącą na niewielkim dębowym stoliku. Chciałem, aby ten paskudny dzień już się skończył. Nie dość, że dzisiaj przypadała lekcja z tym kretynem Andersonem, który chyba za punkt honoru wziął sobie udawanie nieudolnej kopi Pottera i członków jego bandy, to na dodatek żadna kara na niego skutkowała. Jego zachowanie pozostawało niezmiennie irytujące.

Później musiałem znieść towarzystwo Raistlina siedzącego obok mnie na uczcie oraz rozmowę na neutralne tematy zawierające liczne podteksty odnośnie tego, co on wie, a ja nie.

Cieszyłem się, że już nastał późny wieczór i ten dzień dobiega końca, że jutro, gdy się obudzę będzie już listopad, a ten fatalny ostatni dzień października odejdzie w niepamięć. Rozpłynie się wraz z innymi szarymi dniami, a za kilka lat w ogóle nie będę go pamiętać. Wszystko ulegnie zapomnieniu, wymazaniu.

Dopiero po dłuższej chwili dostrzegłem kawałek pergaminu leżący na szafce nocnej, która stała przy łóżku. Byłem pewien, że to nie ja go tam zostawiłem. Czyżby kolejny pomysł Raistlina? Jeżeli tak i to on wchodził tutaj bez mojego pozwolenia, to popamięta mnie.

Z narastającą we mnie złością, wziąłem pergamin i spojrzałem na równe, schludne pismo, które tak dobrze znałem. Już na pierwszy rzut oka wiedziałem, że te kilka zdań zostało napisane z dużym pośpiechem.

Severusie,

Czarny Pan poniósł klęskę. Zniknął. Może go zabito. Pokonał go syn Potterów. Jego rodzice nie żyją.

Pod żadnym pozorem nie opuszczaj Hogwartu!

Aurorzy już ruszyli na łowy. Dumbledore pewnie stawi się za Tobą, więc nic nie powinno Ci zagrażać. Proszę, nie rób nic głupiego.

Jack

Serce zamarło w mojej piersi. Miałem wrażenie, że stanęło i już nie chciało się ruszyć, podjąć dalszej pracy. Zapewnić mi ten marny cień istnienia, którego trzymałem się do tej pory.

Nie było już żadnego uchwytu, który trzymał mnie przy chęci życia. Runąłem w ciemność. Przepaść bez dna i jakiejkolwiek podpory.

Jego rodzice nie żyją.

Nie żyją?! Jak?!

– Obiecałeś, starcze! Obiecałeś… - wrzasnąłem, zanim zdążyłem się powstrzymać. Lecz po chwili krzyk urwał się zastąpiony szlochem.

Żal. Cierpienie.

Koniec?

Nie, to nie może być prawda. Nie Lily. Przecież obiecał. To jakieś nieporozumienie.

Musiałem się upewnić. Musiałem zobaczyć to na własne oczy.

Chrzanić Jacka i jego rady!

Musiałem się upewnić, że to nie była prawda. Nie teraz, nie, gdy wszystko miało się ułożyć.

Wziąłem swoją pelerynę i ruszyłem w stronę bramy Hogwartu. Wiedziałem, gdzie mieszkali – w Dolinie Godryka, tam, gdzie raz już byłem.

Muszę upewnić się, że to nie jest prawda – powtarzałem sobie raz za razem, powoli wierząc w te słowa. Zatapiając się w ciemność, w której nie było już światła.

~ * ~

Aportowałem się pod dom Potterów.

– Nie – szepnąłem, gdy spojrzałem na znajomy budynek, który wielokrotnie prześladował mnie w koszmarach.

Lewa strona domu wyglądała tak, jak ją zapamiętałem, natomiast prawa… Patrzyłem na to, chociaż odniosłem wrażenie, że ten widok nie docierał do mojego mózgu. Był, lecz tak, jakby wcale go nie było.

Górna, prawa część budynku została zniszczona. Jakby coś eksplodowało, rozsadzając od środka część dachu i ściany. Odłamki cegieł rozsypały się po ogrodzie.

Kolejne ruiny. Jak wczoraj…

– Nie, nie… - powtarzałem bez końca jak w malignie.

Niepewnie, na drżących nogach, przeszedłem przez żelazną bramę. Kamienną dróżką podszedłem do drzwi. Otwartych drzwi. Nie przejmowałem się tym, że ktoś mógłby mnie zobaczyć, powiązać ze śmierciożercami z powodu czarnego stroju, wezwać aurorów.

Nie, teraz najważniejsze było upewnić się, że to nie jest prawda.

Mój mózg jakby nie przetwarzał tego, co widziałem. Nic do niego nie docierało. Bo to nie mogła być prawda.

Wszedłem do domu. W korytarzu nie paliły się żadne świece, panowała ciemność. Niczym czarny, pełen grozy tunel prowadzący do… Otrząsnąłem się z mrocznych myśli i zapaliłem różdżkę. Ten nikły promień światła trochę mnie uspokajał.

Zrobiłem w przód kilka niepewnych kroków. Zaraz Potterowie powinni zorientować się, że ktoś bez zaproszenia wszedł do ich domu. Wyrzucą mnie. James Potter znów będzie ze mnie drwić, poniżać. Znów zostanę pobity, upokorzony. Będę musiał leczyć siniaki po tym spotkaniu. Te widoczne na pierwszy rzut oka i te w środku.

Kolejne małe kroczki.

Za chwilę minę salon, w którym tamtego dnia siedziała Juliet Potter, w którym ją zabiłem. Przechodząc obok, mimowolnie zajrzałem do środka.

Stanąłem jak wryty.

Przecież ona tam leży.

Nie, to ktoś inny.

Salon nie był tak zniszczony jak po tym pamiętnym wieczorze ostatniego dnia sierpnia.

Dziś też był ostatni dzień miesiąca.

Tamtego dnia praktycznie wszystkie meble zostały zniszczone i połamane, szkła zbite, materiały rozniesione w strzępy, dziury w ścianach. Chaos. Teraz wszystko wyglądało zupełnie inaczej. W półmroku nie dostrzegłem żadnych zniszczeń. Meble stały tak, jak powinny, jakby nic się nie wydarzyło. Jakby rano mieszkająca tu rodzina znów miała wejść do pomieszczenia i cieszyć się swoim towarzystwem. Ale jakieś ciało tam jednak leżało. Lecz nie była to kobieta.

To nie Juliet, ale jej syn James.

Leżał w tym samym miejscu, co trzy lata temu jego matka. Syn dopełnił los swojej rodzicielki. Tak samo bezwładne ciała, puste spojrzenia tych samych orzechowych oczu. I różdżka leżąca na drewnianej ławie. Oboje zginęli bez broni w ręku.

Zadrżałem.

To nie mogła być prawda.

– Nie! Obiecał! Przecież obiecał…

Drżałem. Nie potrafiłem powstrzymać tego odruchu. Co czekało mnie dalej? Czy miałem tyle odwagi, aby pójść dalej, zagłębić się w dalsze, nieznane mi korytarze tego przeklętego domu? Wejść do pałacu Śmierci.

Wyszedłem z salonu i skierowałem się w stronę schodów prowadzących na górę. Powoli zacząłem wchodzić na piętro. Zadrżałem na myśl, że przede mną szedł tędy Czarny Pan.

Czarny Pan poniósł klęskę. Zniknął.

Co Jack miał na myśli, pisząc, że zniknął? Żył? Nie żył? Co tak naprawdę zdarzyło się w tym domu? Czy gdy dojdę na samą górę, do epicentrum całego zajścia, to poznam odpowiedzi na tę mroczną zagadkę? Pytania. Znów tylko pytania. A gdzie odpowiedzi? Nie można żyć z ciągłym mętlikiem w głowie.

Zatrzymałem się na szczycie schodów. Na górze panowały takie same ciemności jak na dole. Blask wydobywający się z mojej różdżki rozjaśnił trochę mroczny korytarz. Jednak było tutaj zimniej niż na dole. Podmuchy wiatru powiewały moją peleryną.

Ktoś zapomniał zamknąć okno – próbowałem sobie tłumaczyć panujący tutaj ziąb.

Wzdłuż niedużego korytarza wyłożonego jasnym drewnem znajdowało się kilkoro drzwi. Tylko jedne były otwarte. Podążyłem w tamtą stronę. Kroczek za kroczkiem. Czułem się tak, jakbym zamiast kości i mięśni miał ołów.

Jeden kroczek.

Jeszcze jeden.

I jeszcze jeden.

Zmuszałem swoje ciało, by iść do przodu, mimo że mój mózg nie chciał tego. Nie potrafiłem nawet pomyśleć o tym, co mogłem zastać w tamtym pokoju.

Przecież nic nie mogło się stać. NIC! To nie James Potter leżał martwy tam na dole. To jakiś głupi skierowany w moją stronę żart.

Doszedłem do otwartych drzwi, które zachęcały mnie do wejścia, do poznania tej mrocznej tragedii. Do uwierzenia.

Serce waliło w mojej piersi jak oszalałe, jednak zajrzałem do środka. To był dziecięcy pokój.

Różdżka wypadła mi z ręki i zgasła, jednak tutaj nie potrzebowałem światła. Blask księżyca wpadający przez dziurę w suficie dawał wystarczająco dużo światła, by zorientować się w sytuacji. By wszystko zobaczyć.

Nagle rozległ się płacz. Dopiero po chwili dostrzegłem dziecięce łóżeczko stojące w półmroku pod jedyną rozwaloną ścianą. Coś się w nim poruszało, lecz zignorowałem to.

Światło księżyca padło na kobietę leżącą na grubym, czerwonym dywanie. Jej kasztanowe włosy rozwiały się wokół głowy, jej piękne zielone oczy patrzyły pusto przed siebie. Oczy, które już nigdy nic nie miały zobaczyć. Nigdy…

Lily.

NIE!

Nagle zrobiło mi się przeraźliwie zimno i nie miało to nic wspólnego z chłodem panującym w pomieszczeniu. Czułem się tak, jakby setka dementorów znalazła się w pobliżu. Nawet gorzej. Drżałem, trząsłem się tak, jakby nagle dopadła mnie jakaś choroba lub wypiłbym truciznę. Nie, truciznę już wypiłem. Truciznę życia.

Upadłem na kolana. Zabrakło mi sił na cokolwiek, nawet na to, by stanąć na własnych nogach. Czułem się, jak szmaciana marionetka odrzucona w kąt, bo przestała być już potrzebna.

– Lily…

Nie przejmując się panującym wokół bałaganem, cegłami, gruzem i zabawkami porozrzucanymi po podłodze, czołgałem się w jej stronę. Łzy niepohamowanymi strumieniami zaczęły spływać po moich policzkach. Żłobiły słone rzeki tragedii, smutku i rozpaczy. Ściekając po podbródku, kapały na szatę i dywan.

Lecz to nadal było za mało. Nawet łzy nie sprawiły, że poczułem się lepiej, chociażby o odrobinę. Wręcz przeciwnie. Było jeszcze gorzej. Coraz gorzej z sekundy na sekundę.

Poczołgałem się do bezwładnego ciała Lily. Moje łzy kapały teraz na jej twarz. Dotknąłem dłonią jej policzka. Był przeraźliwie zimny. Chwyciłem jej głowę w dłonie, chcąc położyć ją na kolanach i poczułem na palcach lepką ciecz.

Krew?

Przy świetle księżyca zobaczyłem, że upadając Lily musiała uderzyć głową o jeden z kolorowych klocków. Stąd ta krew. A dywan wcale nie był ciemnoczerwony. To wszystko była krew.

Jej krew.

Całe dłonie miałem lepkie od czerwonej posoki. Przeniosłem je na własne policzki i usmarowałem nią je. Jej krwią. Pomieszaną z moimi łzami.

Chwyciłem ją w ramiona i przytuliłem do piersi. Była taka zimna, bezwładna.

Odgarniając gęste pukle, po raz ostatni pocałowałem ją w czoło. Na wargach poczułem słony, metaliczny smak krwi.

Przecież jeszcze wczoraj żyłaś – przemknęło mi przez myśl. – Patrzyłaś na mnie. Ocaliłem cię przed Mulciberem, by kupić zaledwie dzień życia?

Czułem się tak, jakbym już nie miał serca, jakby zniknęło z mojej piersi i pozostawiło po sobie jedynie pustkę, próżnię. Odeszło wraz z życiem najdroższej przyjaciółki.

Przecież nie było już nic. Wszystko przepadło. Ostatnia jasna iskierka, która paliła się w ciemności mojego życia właśnie zgasła. Nawróciłem się po to, by ocalić, to, co najbardziej się dla mnie liczyło. Lesz ostatecznie straciłem jeszcze więcej.

Morrigan odeszła z mojego życia już tak dawno, lecz ciągle pojawiało się w moich myślach jej widmo. Teraz odeszła także Lily. Na zawsze… Najdroższa przyjaciółka, która z takim entuzjazmem podchodziła do magii, gdy usłyszała o niej po raz pierwszy. Już nigdy nie usłyszę jej głosu, śmiechu, nie zobaczę błysku w tych zielonych oczach. Już nigdy jej nie zobaczę…

Ostateczny koniec.

Wszystko zostało stracone. Wszystko…

Nie wiem, jak długo trzymałem Lily w ramionach, jak długo moje łzy kapały na jej twarz.

Nagle dotarło do mnie, że dzieciak cały czas wrzeszczy. Podniosłem różdżkę z podłogi i ponownie ją zapaliłem, kierując w stronę, z której dochodziły dźwięki. Siedział w swoim łóżeczku wśród gruzów i kawałków drewna. Całą buzię miał brudną i mokrą od łez, a oczy czerwone od długiego płaczu.

Od razu rzuciła mi się w oczy dziwna rzecz. Na czole dziecka widniała cienka blizna w kształcie błyskawicy. Co to było? Niepewnie podniosłem się na chwiejnych nogach. Ledwo mogąc się na nich utrzymać,  podszedłem do łóżeczka.

– To wszystko twoja wina, bachorze! TWOJA! – wrzasnąłem.

Chłopiec jakby skulił się w sobie, jakby zabrakło mu już sił na wrzask i płacz. Skierowałem różdżkę w jego stronę.

– Czas to raz na zawsze zakończyć.

Chciałem wycelować różdżkę w jego drobną pierś, lecz ręka mi drżała, powodując przesuwanie jej w górę i w dół.

Czas to skończyć. Skoro nie było jednego, to drugi też może zginąć. Pieprzyć przepowiednię!

Patrzył na mnie jej oczami.

– Avada…

Nie dokończyłem zaklęcia. Opuściłem różdżkę.

Lily by tego nie chciała. Kochała swojego syna. Nie mogłem… Nie mogłem zabić po raz kolejny. Nie chciałem już nigdy tego robić.

– Żyj z piętnem i świadomością, że to wszystko twoja wina – wycedziłem przez łzy, lecz chłopiec nie zrozumiał.

Nie, twoja.

Nagle ciszę nocy przerwał jakiś warkot. Przed domem rozbłysły dodatkowe światła. Przez dziurę w ścianie zdołałem dostrzec, że jakiś mężczyzna podjechał pod dom na motorze.

Najwyższy czas wynosić się z tego miejsca. Zaklęcia ochronne już nie działały, więc spokojnie mogłem deportować się z tego pomieszczenia.

Czas wrócić i wygarnąć wszystko Dumbledore’owi. Oszukał mnie!

Sam się oszukałeś…

~ * ~

Wiem, że od dawna mnie nie było, ale cóż poradzić okres przed sesją i jej początek, to najgorszy czas w życiu studenta. Ale już wszystko mam zaliczone i teraz mogę cieszyć się dwoma tygodniami ferii ;)

Wiem, że pewnie nikt mi nie uwierzy (bo każdy może sobie tak mówić), ale na pomysł z pójściem do domu Lily wpadłam wcześniej niż pokazano to w filmie. Kiedyś widziałam taki rysunek i mnie zainspirował.

Pozdrawiam :)