Wspomnienie 46: Nowy Mistrz

Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

Albert Camus

2 września 1981

Wydarzenie, które zobaczyłem w myślodsiewni poprzedniego wieczoru całkowicie wybiło mnie z równowagi. Miałem wrażenie, że wszystko było nie tak, jak powinno być. Jakby ktoś majstrował przy tym wspomnieniu. Wydawało mi się jakimś kłamstwem, głupim żartem ze strony Majere z okazji przywitania śmierciożercy w Hogwarcie. Tylko po jaką cholerę miałby to robić?

Nie dawało mi jednak spokoju jeszcze jedno, może nawet ważniejsze pytanie. Czego ja się w ogóle spodziewałem? Czego tak naprawdę chciałem się dowiedzieć? Przecież nie znałem żadnego konkretnego pytania, więc jak mógłbym otrzymać jakąkolwiek odpowiedź. Nie wiedziałem nic, a nie dało się dowiedzieć wszystkiego od razu.

Tylko czy taki początek historii mi odpowiadał? Nie wiedziałem, co miałbym dalej z tym zrobić, co zrobić z Majere. Zignorować to, co zaszło i udawać, że jego wspomnienie nie zrobiło na mnie najmniejszego wrażenia, czy wręcz przeciwnie. Przemóc się i pójść do niego, zażądać odpowiedzi na pytania, które nie istniały. Zmusić do wyznania wszystkiego.

W końcu oczywiste było, że coś wiedział, tym bardziej, że uczył się w Hogwarcie razem z matką. Możliwe, że za czasów szkolnych byli wrogami, że się nie znosili, ale musiał coś wiedzieć. W końcu każdy dobrze zna swoich nieprzyjaciół, wszystkie ich mocne i słabe strony. I na dodatek matka wspomniała raz jego imię, gdy dowiedziała się o śmierci Juliet. Gdy myślała, że nie słyszę.

Przecież w innym wypadku nie zaczynałby tych podchodów. Siedziałby cicho i udawał, że nic nie wie. Zamknąłby całą wiedzę, wszystkie wspomnienia za nieprzebytą barierą własnego umysłu; zostawiłby wszystko dla siebie.

Lecz jednak zaczął, sam przyszedł do mnie. I mogłem założyć się o moją różdżkę, że od początku planował dać mi to wspomnienie, rozpocząć coś, czego nie potrafiłem nazwać. Coś, czego nie rozumiałem. Lecz jakaś część w głębi mnie mówiła mi, że tak szybko to się nie skończy, że rozwiązanie tego może zająć wiele czasu i być tragiczne w skutkach. Doprowadzić do czegoś, czego później będzie się żałować, czego nie sposób będzie zmienić, cofnąć, zapomnieć.

Ostatecznie odrzuciłem na bok przeczucia. Nigdy nic nie wiadomo, a ta historia nie musi mieć przecież takiego zakończenia jak wszystko inne w moim życiu. Może akurat ta jedyna skończy się dobrze? Spowoduje coś, czego nigdy nawet się nie spodziewałem, coś, co wstrząśnie światem, moim życiem i wybije je z obecnych torów na inne.

Najwyższy czas podjąć ku temu odpowiednie kroki. Już za długo czekałem. Rozwiązania same nie przyjdą, trzeba ich wytrwale szukać, a teraz w końcu nadarzyła się odpowiednia okazja.

~ * ~

Wchodząc do Wielkiej Sali na śniadanie, odczuwałem tę samą radość jak gdybym znów był uczniem. Powrót tutaj sprawił, że miałem wrażenie, iż znów odnalazłem siebie, swoje miejsce. Po tylu upadkach i tragediach w końcu znalazłem radość życia.

Mimo że na zaczarowanym sklepieniu znajdowały się jedynie gęste, szare, deszczowe chmury, to i tak czułem ogromną radość, mogąc na nie patrzeć. Hogwart przegonił takie chmury z mojego serca i to było najważniejsze.

Gdy szedłem wzdłuż stołu Krukonów, uczniowie oglądali się za mną, jakbym był jakimś niezwykle skomplikowanym wywarem. Pewnie chcieli z bliska przypatrzeć się nowej twarzy, ocenić, z kim będą mieć do czynienia, jak ten nowy nauczyciel będzie się zachowywać w stosunku do nich.

Niech się gapią – przemknęło mi przez myśl. – Już niedługo dostaną taką lekcję, że będą wiedzieć, iż ze mną się nie zadziera.

Nie miałem zamiaru być tak pobłażliwy jak Flitwick czy Slughorn i pozwalać im włazić mi na głowę. Co to, to nie. Będą czuli przede mną respekt. Zadbam o to.

Kątem oka dostrzegłem Majere rozmawiającego ze Sprout. Odniosłem wrażenie, że pospiesznie odwrócił wzrok, bym nie zorientował się, że na mnie patrzył. A może to tylko mi się wydawało, bo pobudzona wyobraźnia rozkręcała się i podsuwała mi takie obrazy? Nie, nie wierzyłem w coś takiego jak przypadek.

– Nie sądziłem, że wrócisz do Hogwartu jako nauczyciel – zagadnął mnie Flitwick, gdy usiadłem przy stole i zabrałem się za jedzenie posiłku.

– Też się tego nie spodziewałem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Sądziłem, że bezpowrotnie pożegnałem się ze szkołą trzy lata temu. Życie pisze dziwne scenariusze.

Ku mojemu zdziwieniu na twarzy profesora pojawił się szczery i serdeczny uśmiech.

– Jeszcze pewnie zatęsknisz za tamtymi czasami, gdy przekonasz się na własnej skórze, co to znaczy wbić jakąś wiedzę do tych pustych głów.

Nie sądziłem, abym kiedykolwiek miał zatęsknić za tym, co było. Wręcz przeciwnie, cieszyłem się, że to się już skończyło. Niestety, głębokie blizny tamtych dni zostaną we mnie do końca. Nic ich nie wymaże, nie znajdzie się zaklęcie, które sprawi, że znikną.

– I lepiej się pospiesz – wyrwał mnie z tej zadumy piskliwy głos nauczyciela zaklęć. – Jako opiekun Ślizgonów musisz rozdać im plany zajęć.

– Oczywiście, profesorze.

– Och, nie przesadzaj, Severusie. Jesteśmy teraz kolegami z pracy, więc spokojnie możesz mi mówić po imieniu.

– Dziękuję.

Flitwick skierował się w stronę stołu Krukonów, by zająć się swoimi podopiecznymi.

Tak łatwo przyszło mi zdobyć jego zaufanie. Praktycznie nic nie musiałem robić, bo to on sam wyciągnął do mnie rękę. Nie spodziewałem się po nim takiej naiwności, łatwowierności. A może była to zasługa Dumbledore’a? W końcu wielu czarodziejów wierzyło w jego nieomylność, było w stanie wskoczyć za nim w ogień. Może nastawienie pozostałych nauczycieli wobec mnie nie będzie takie złe, jak na początku myślałem. Może wszystko dobrze się ułoży. Może zaufanie Dumbledore’a wobec mnie przeniesie się także na innych.

Gdy wstałem od stołu, dostrzegłem karcące spojrzenie McGonagall skierowane w stronę Flitwicka. Jej usta stały się wyjątkowo wąską kreską jak zawsze, gdy się złościła. Jak widać nie wszyscy wierzą, że człowiek może się zmienić. Cóż, tutaj najlepszym lekarstwem będzie czas i przekonanie jej, że zerwałem z przeszłością, że nie jestem już tym samym człowiekiem, co kiedyś.

~ * ~

Pierwsze zajęcia miałem z piątorocznymi Krukonami i Puchonami. Mogłem się założyć, że od razu zaczną się narzekania. Trudno, teraz to ja jestem Mistrzem Eliksirów w tej szkole, a nie Horacy Slughorn. I miałem zamiar wprowadzić własne zasady. Eliksiry to nie przedmiot dla byle kogo jak na przykład zaklęcia.

Pewny siebie szedłem korytarzem w lochach, zmierzając w stronę mojej ulubionej klasy za czasów szkolnych, teraz mojej klasy. Mojego małego królestwa, w którym miałem objąć rządy. Chociaż raz stać się panem czegoś, wprowadzać prawa, zasady, karać za nieposłuszeństwa i nagradzać za dobre sprawowanie. Ja miałem być królem, a uczniowie poddanymi. Może i brzmiało to głupio, ale cieszyłem się z tego.

Jakaś część mnie radowała się jak dziecko, gdy pomyślałem o tych wszystkich ingrediencjach, kociołkach na ogniu, z których wydobywała się para unosząca pod nisko sklepiony sufit w lochach, upojnego zapachu najróżniejszych mikstur.

Echo moich kroków ginęło w gwarze i harmiderze, jaki robili Ślizgoni, zmierzając na zajęcia. Miło było znów poczuć się szanowanym, gdy ci, co mijali mnie mówili „dzień dobry”. Może i przyglądali mi się chwilę dłużej niż powinni, ale zapewne byli ciekawi. W końcu to ja zostałem ich nowym opiekunem domu. Nie znali mnie jeszcze, przynajmniej nie wszyscy, więc musieli wybadać, jaki byłem, by wiedzieć, na co mogą sobie pozwolić.

Większość Ślizgonów pochodziła z arystokracji i przez to była spokrewniona ze śmierciożercami, z którymi przez ostatnie trzy lata spędziłem tyle czasu. I znów musiałem grać szpiega nie tej strony, po której stałem. Nie mogłem być zbyt surowy dla dzieci, wnuków i dalszych rodzin śmierciożerców, bo ich ojcowie od razu zorientowaliby się, że coś jest nie tak. Wparowaliby pewnie do Hogwartu lub dorwali mnie gdzieś na zewnątrz i przemówili do rozsądku wedle ich własnych metod.

Nie miałem więc innego wyjścia. Musiałem na razie wszystkich Ślizgonów traktować ulgowo, bo nie miałem pojęcia, kto mógłby być spokrewniony z moimi dawnymi towarzyszami broni. Niektóre nazwiska na pewno bym skojarzył, ale jakiś siostrzeńców dziewiętnastego stopnia czy bękartów na pewno nie. Dlatego lepiej dmuchać na zimnie. Może kiedyś wszystko się odmieni i te szczególne przywileje będą mogły pójść w niepamięć.

Pod klasą zebrał się już tłumek uczniów. Wszyscy z ciekawością spojrzeli w moją stronę, gdy zbliżałem się do sali. W ich oczach dostrzegłem błysk pozytywnej ekscytacji. Otworzyłem drzwi i wpuściłem do środka.

Czas zacząć pierwszą lekcję. Pokazać im, jaki jestem. Czas wprowadzić własne rządy.

– Cisza – powiedziałem, by uciszyć gwar, kiedy wszyscy zajęli już miejsca. Uczniowie zamilkli, chociaż niektórzy zrobili to z niemałym ociąganiem. – Od razu mówię, że jestem inny niż profesor Slughorn i rządzę się własnymi zasadami. Czeka was ciężka praca, a jako, że pod koniec tego roku nauki czekają was sumy, to dwa razy cięższa. Byście nie przynieśli wstydu ani mi, ani tej…

Moje słowa przerwał dźwięk otwierających się nagle drzwi. Do lochów wszedł niski Puchon o drobnej budowie ciała. Jego twarz wykrzywiona była w chytrym grymasie, a usta ułożyły się w szeroki, drwiący uśmiech, ukazując wszystkie, nie znowu tak białe, zęby.

Na sali znów podniósł się gwar.

– Z uniżeniem przepraszam za spóźnienie, panie profesorze – powiedział błazeńskim tonem, mrugając do Krukonki siedzącej w drugim rzędzie.

– Na moich zajęciach nie toleruję spóźnień, panie Blaine Anderson. Minus pięć punktów dla Hufflepuffu. Siadaj na miejsce.

– Ale profesor Slughorn nie miał nic przeciwko takim maleńkim spóźnieniom – próbował tłumaczyć się chłopak, nadal stojąc w miejscu. – W końcu śniadanie zajączek, może uciec – zakończył niezwykle poważnym tonem.

Po jego słowach w całej klasie rozniósł się śmiech.

– Cisza! – zawołałem. Może trochę zbyt głośno, lecz efekt był zamierzony. Wszyscy zamilkli, wpatrując się we mnie z trwogą lub zdziwieniem.

Tylko spokojnie, Severusie – upomniałem się w myślach. – Nie daj się wyprowadzić z równowagi tym gówniarzom. Pamiętaj, że to ty dzierżysz berło.

– Ja nie jestem profesorem Slughornem, Anderson. A twoje zachowanie spowodowało, że Hufflepuff stracił kolejne pięć punktów.

Moje słowa nie zrobiły na nim szczególnego wrażenia, wręcz przeciwnie na jego twarzy znów zagościł drwiący uśmieszek.

– Nie może pan tego zrobić.

– Niby dlaczego, Anderson?

– Och, to bardzo proste, panie profesorze Snape, zwykła matematyka. – Zamyślił się na chwilę. – Chociaż niektórzy rzeczywiście mogą nie wiedzieć, co to jest. Wobec tego wyjaśnię to inaczej. Skoro mamy dzisiaj pierwszy dzień szkoły, oznacza to, że Puchoni nie zdobyli do tej pory żadnych punktów. Z tego prosty wniosek, że nic odjąć nie można.

– Bardzo sprytne, Anderson – rzekłem, siląc się na spokojny ton, bo gówniarz wyprowadził mnie z równowagi. – W takim razie jutro odrobisz szlaban. Może to cię czegoś nauczy, a teraz na miejsce.

Na twarzy smarkacza pojawił się wyraz niedowierzania. Zapewne nie sądził, że posunę się do takich rozwiązań. Posłusznie jednak powlókł się na wolne miejsce.

– Jak mówiłem, zanim przerwał mi Anderson, do tej pory ten przedmiot był prowadzony w łagodny sposób, przez co poziom też pozostawiał wiele do życzenia. Aby jeszcze bardziej zmobilizować was do pracy od razu informuję, że do klasy owutemowej przyjmuję tylko tych, którzy na sumach otrzymają wybitny. Głąbów i leni nie mam zamiaru dalej tolerować.

– Ale powyżej oczekiwań, to przecież bardzo wysoka ocena. Inni nauczyciele tolerują ją w klasach owutemowych. Niektórym nie robią problemu także zadowalające – zawołała Krukonka siedząca w pierwszym rzędzie.

– Jak już mówiłem, panno Smith, obowiązują teraz moje zasady, nie innych. Jeżeli chce być pani w klasie owutemowej, to najwyższa pora wziąć się do pracy.

– Co za durny gumochłon – mruknął pod nosem Puchon z trzeciego rzędu.

Czy on myślał, że tego nie usłyszę? Wszyscy musieli to dosłyszeć, bo patrzyli na niego z trwogą wymalowaną na twarzach.

– Pan Reed odrobi szlaban razem z panem Andersonem – oznajmiłem. Podły gówniarz nic więcej nie powiedział. – Dzisiaj zajmiecie się eliksirem spokoju. Instrukcję macie podaną na tablicy. Do pracy! I ma panować cisza, żadnego podpowiadania.

Zapowiadała się cięższa praca niż myślałem.

~ * ~

Stanąłem pod drzwiami od gabinetu Majere. Nie było go w pokoju nauczycielskim, a to miejsce przyszło mi do głowy jako drugie. Jeżeli tu także go nie będzie, to przyjdę później, bo po całym zamku nie miałem zamiaru go szukać.

A najwyższy czas wyjaśnić sobie niektóre kwestie. Czas dowiedzieć się, o co mu, do cholery, chodzi. O co w ogóle w tym wszystkim chodzi. I jaki miał cel, dając mi to wspomnienie, które tak naprawdę niewiele wnosiło. Wiedziałem przecież, że Juliet była jej szkolną przyjaciółką.

Nic nowego.

Zapukałem do drzwi, nie musiałem długo czekać na zaproszenie. Czyli jednak miałem rację, udając się tutaj. Wszedłem do środka.

Z zewnątrz starałem się zachować zimną obojętność, jednak w środku niezaprzeczalnie czułem niepokój. Nie potrafiłem dokładnie powiedzieć, czym był spowodowany. Musiałem ukryć go głęboko w sobie. To nie czas na takie duperele! Gdyby Majere się zorientował, od razu wykorzystałby to do własnych celów.

– Och, Severusie, dobrze cię znów widzieć – przywitał się, a na jego twarzy pojawił się chytry uśmiech. – Usiądź, przecież nie będziesz tak stać. Napijesz się czegoś?

Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, mężczyzna machnął różdżką w stronę jednego z kątów gabinetu. Po chwili przylewitowała stamtąd taca z dzbankiem gorącej herbaty i dwie filiżanki.

– Masz do mnie jakąś sprawę, Severusie? – zapytał, rozlewając herbatę do filiżanek. – Niech zgadnę, obejrzałeś wczoraj wspomnienie, które ci dałem?

Kiwnąłem głową na potwierdzenie jego słów, zastanawiając się, czy do herbaty nie dodał trucizny. Jednak po chwili wyrzuciłem z głowy tę irracjonalną myśl. To nie miało sensu i Majere nie miałby w tym żadnego interesu. Tak przynajmniej sądziłem, bo mroczne odmęty jego umysłu pozostawały dla mnie nadal tajemnicą.

– Interesujące… Nie sądziłem, że tak szybko dasz sobie z tym radę. W końcu do tego potrzebna jest myślodsiewnia. Najbardziej zastanawia mnie, skąd ją wziąłeś. Jakoś nie sądzę, aby dyrektor ci pożyczył – dodał z wyraźnym zwątpieniem.

– Nie, nawet nie wiedziałem, że on ma coś takiego. Mam własną.

– A niech mnie! Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. Zaskakujesz mnie, oj bardzo. W końcu to niezwykle cenny przedmiot. Interesujące, niezwykle interesujące. Ale to przynajmniej wszystko nam w przyszłości ułatwi.

– Dałeś mi to wspomnienie. Nie mając pewności, że je w ogóle zobaczę?! Idiotę ze mnie robisz?! – wkurzyłem się. Co ten sukinsyn w ogóle sobie myślał?

Moja ręka powędrowała w stronę pazuchy, gdzie znajdowała się różdżka. Jednak w ostatniej chwili się powstrzymałem. Nie dam się ponownie wyprowadzić się z równowagi.

– Severusie, nie przesadzaj. W końcu i tak znalazłbyś sposób. Chciałem wiedzieć, jak bardzo ci na tym zależy. Nic więcej.

– I co dalej?

– Ty mnie się pytasz? Raczej to ja powinienem zapytać o to ciebie. Sam chciałeś wyjaśnień, więc dostałeś początek wszystkiego.

– Tak, wspomnienia dnia, w którym doniosłeś na moją matkę. Wielki mi początek – zakończyłem z ironią.

– Nie masz pewności i nigdy nie będziesz jej mieć. A to było w szóstej klasie, wypominasz mi coś, co zrobiłem w wieku szesnastu lat. Przypomnij sobie jak ty się wtedy zachowywałeś.

– Więc co było dalej?

– Nie tak szybko, Severusie – rzekł, a na jego twarzy znów zagościł chytry uśmiech, a w tych złotych, przenikających oczach pojawiły się dziwne błyski. – Nie sądzisz chyba, że wszystko powiem ci od razu.

– To jakaś twoja chora gra? – wycedziłem.

Wszystko się we mnie burzyło. Miałem ochotę posłać w stronę Majere jakąś wymyślną klątwę. Usłyszeć jego wrzaski, gdy byłby obdzierany ze skóry lub zamroziłaby się krew w jego żyłach. Lecz szybko opanowałem swoje fantazje. Przede wszystkim chłodny spokój. Jakby co zawsze mogę dopaść go później.

– Gra? Nie nazwałbym tak tego. W końcu to ty chcesz się wszystkiego dowiedzieć, a ja jestem jedyną osobą, która ma te wspomnienia. Wiadomo, jest jeszcze Eileen, ale wątpię, aby odezwała się teraz skoro milczała przez tyle lat. Chyba potrafisz dodać dwa do dwóch, Severusie. Dostaniesz kolejne wspomnienie, gdy ja uznam to za stosowne. Najwyższa pora nauczyć się cierpliwości. Na razie powinno ci wystarczyć, że znałem Eileen w Hogwarcie. Nawet dość dobrze. Jestem od niej o rok starszy. Jeżeli to już wszystko, to musimy się pożegnać, mam jeszcze trochę pracy zaplanowanej na dziś. Wakacyjne wypracowania same się nie spełnią.

– Nie będę bawić się z tobą w kotka i myszkę.

– Już zacząłeś. Miłego dnia, Severusie.

Z jego twarzy nie znikał złośliwy uśmieszek i pewność, że ma wszystko pod kontrolą.

Wyszedłem z gabinetu, trzaskając drzwiami. Nie będę tańczył tak, jak on mi zagra! Skoro takie są jego zasady, to znajdę inny sposób, aby dowiedzieć się wszystkiego. A jeżeli się nie uda, to wymyślę sposób, by role się odwróciły. Tak, aby Majere nie był nawet tego świadomy. Czas działać. Nie pozwolę, aby ktoś znów mną rządził i traktował jak swoją zabawkę.

Nie będę już od nikogo zależny! Nigdy!

~ * ~

Udało mi się! Ostatkiem sił i wolnego czasu, ale się udało i nowe wspomnienie jest jeszcze przed świętami. Aż duma mnie rozpiera. W każdym razie wszystkie nowości u Was nadrobię dopiero po świętach, więc proszę o cierpliwość. W domu jest tak dużo pracy, że wcześniej na pewno nie dam rady.

Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia życzę Wam, drodzy czytelnicy, zdrowia, szczęścia, uśmiechu oraz pogodnej, pełnej ciepła rodzinnej atmosfery przy stole wigilijnym.