Wspomnienie 47: Ostatnia bitwa

Śmierć jest to wydarzenie z cudzego życia; dlatego jest niepojęta.

Stefan Napierski

30 października 1981

Nie sądziłem, że jeszcze kiedyś zostanę zmuszony, aby to zrobić. Byłem przekonany, że gdy przyłączyłem się do Dumbledore’a i zdradziłem Czarnego Pana, to już nigdy nie zostanę zmuszony do założenia maski na twarz, do przyodziania czarnych szat. Że to już koniec tego koszmaru, w którym trwałem przez ostatnie trzy lata.

Lecz koniec nie miał nadejść tak szybko, jak sądziłem. Z pozoru bezpieczna kryjówka, znalezienie się w miejscu, w którym tak bardzo nie trzeba uważać na każdy swój krok okaże się tylko chwilowa.

Czarny Pan wzywał.

Należało bezzwłocznie stawić się na jego wezwanie.

To dzisiaj miał nastąpić ten spektakularny atak. Dzień, w którym wszystko miało się zmienić. Zamach na minister magii, Milicentę Bagnold, mający doprowadzić do przejęcia całkowitej władzy nad Ministerstwem Magii.

Czarny Pan zebrał wszystkie siły, którymi dowodzić miała elita śmierciożerców, aby wszystko powiodło się po jego myśli. Było jasne, że Bagnold ma stosowną ochronę składającą się z aurorów i członków Zakonu Feniksa. Lecz nawet oni nie mieli dość siły, by przeciwstawić się śmierciożercom. Przynajmniej teoretycznie.

Nie miałem innego wyjścia, musiałem udać się na wezwanie, gdy tylko poczułem palenie Mrocznego Znaku, gdy po dwóch miesiącach względnego spokoju znów dał o sobie znać.

Dumbledore twierdził tak samo, tłumacząc się tym, że Czarny Pan nie może mieć żadnych wątpliwości odnośnie mojej lojalności wobec niego. Jemu łatwo było tak mówić. To nie on musiał stanąć w szeregach śmierciożerców i zabijać swoich wrogów, by stwarzać pozory. Robić coś, na co nie miało się ochoty, czym się brzydziło.

Czy on w ogóle zdawał sobie sprawę z tego, że walki tak łatwo upozorować się nie da? Gdy będę wzbraniać się od użycia zaklęć niewybaczalnych, to inni od razu się zorientują. Bellatriks i Mulciber pierwsi, bo to oni cały czas patrzyli mi na ręce, czekając na każde potknięcie.

Nigdy się nie doczekają, nie jestem głupcem.

Drżącymi dłońmi zapiąłem klamrę peleryny.

Już czas…

Jednak dalej stałem w miejscu, nie mogąc zrobić ani jednego kroku do przodu.

Nie chcę! Nie chcę już tego!

Wszystko wewnątrz mnie zdawało się krzyczeć głośno: „nie!”. Domagać się uwagi, litości. Lecz niestety znów znalazłem się w położeniu, w którym nie miałem możliwości wyboru. Istniało tylko jedno wyjście, iść naprzód.

Wbrew pozorom moja sytuacja wcale się nie zmieniła. Zmienił się tylko lalkarz, który pociągał za sznurki

Chwyciłem upiorną maskę.

Czas iść…

~ * ~

Gdy dotarłem na miejsce, śmierciożercy już się zbierali. Dowodził nimi Rudolf Lestrange. Dumny jak paw z powodu powierzenia mu tak ważnego zadania. Teraz nikt nie mógł zaprzeczyć, że był jednym z najbliższych, najbardziej zaufanych sług Czarnego Pana.

Rozejrzałem się dokładnie po okolicy. Zbiórka odbywała się na niewielkim, zalesionym wzgórzu. W dole znajdowało się miasteczko. Na jego obrzeżach po lewej stronie stała pokaźnych rozmiarów rezydencja. Zapewne to tam mieszkała Bagnold. Wzdrygnąłem się na samą myśl tego, co mnie czeka.

W trakcie ataku ucierpią zapewne także inni ludzie. Śmierciożercy nigdy się nie litowali, zabijali każdego, kto stanął na ich drodze, często bez przyczyny. Jeżeli patrzeć na całą sytuację pozytywnie, to pewnie z połowy miasteczka zostanie tylko kupka gruzów.

Lecz czy ktoś powiedział, że wszystko będzie łatwe i przejrzyste? W końcu to wojna trwająca już od dziesięciu lat. Już nie ma miejsca na pozytywne uczucia. Może kiedyś były obecne, lecz ten czas już dawno się skończył. Teraz nawet syn Potterów nie będzie w stanie naprawić wszystkich szkód, które zostały wyrządzone.

Nad miasteczkiem unosiła się gęsta mgła, czułem zimno przenikające przez moje ciało. Przy każdym wydechu z ust wydobywał się obłok pary. Niepodważalny znak, że dementorzy także musieli się tutaj znajdować. Czekali na odpowiedni moment.

Aż wzdrygnąłem się na samą myśl. Co jeszcze za stworzenia Czarny Pan sprowadził do tej bitwy? Inferiusy? Wilkołaki? Olbrzymy? Nie, dwóch ostatnich nie mogło tu być. Do pełni księżyca pozostało jeszcze kilka dni. A olbrzymy nietrudno zauważyć. Każdy zorientowałby się, co się szykuje, już zapanowałaby panika.

Nie sądziłem, że Czarnemu Panu udało się zebrać aż tylu śmierciożerców. Dopiero teraz, gdy wszyscy przybyli na miejsce mogłem uświadomić sobie ogrom jego potęgi. Setki zamaskowanych i zakapturzonych postaci. Posłańcy samej Śmierci. A ja byłem jednym z nich…

Gdy już wszyscy się zebrali, Rudolf dał sygnał do ataku. Śmierciożercy ruszyli, a wraz z nimi z innych stron nadciągnęli dementorzy i inferiusy. Jednak zanim ktokolwiek zdążyłby dotrzeć chociażby pod bramę rezydencji, pojawili się członkowie Zakonu Feniksa i aurorzy. Znacznie więcej osób niż przy zwykłej ochronie. Dumbledore musiał wziąć sprawy w swoje ręce, gdy dowiedział się o planach ataku.

Zbite oddziały pod napływem ataków rozproszyły się wbrew pierwotnym planom. Rozpoczęły się pojedyncze walki na ulicach miasteczka. Wraz z falą pierwszych ataków z wielu domów zaczęły rozlegać się wrzaski. Ludzie wybiegali na ulicę. Zapewne byli to mugole, bo czarodzieje zazwyczaj zachowaliby przynajmniej odrobinę zdrowego rozsądku w zaistniałej sytuacji i teleportowali się z tego miejsca. Biegali bez ładu i składu, określonego celu.

Niewielu z nich przeżyło.

Przerażone dzieci, kobiety i mężczyźni padali ugodzeni zielonymi promieniami morderczych klątw, które często nie były przeznaczone bezpośrednio dla nich. Inni dostawali się w szpony inferiusów. Jeżeli któryś z tych mugoli przeżył tę masakrę, to miał wyjątkowe szczęście.

Czarodzieje zawzięcie walczyli między sobą. Żadna ze stron nie miała zamiaru dać za wygraną. Pojedynkowali się jeden na jednego lub w mniejszych grupach. Śmierciożercy starali się otaczać większą grupą jednego przeciwnika, wtedy nie miał on najmniejszych szans na ocalenie. Czasem zdarzało się, że otoczony dzielnie stawiał opór, pokonując jednego czy dwóch wrogów, lecz ostatecznie i tak padał martwy, ugodzony kilkoma morderczymi klątwami.

Zaklęcia odbijały się od tarcz ochronnych i fruwały we wszystkie strony. Czarodzieje musieli uważać, by przez przypadek nie dostać takim rykoszetem. Jednak nie wszystkim się to udawało. Niejeden został powalony zaklęciem, które nie zostało przeznaczone dla niego. Jednak najczęściej trafiały w pobliskie budynki. Wybijały szyby, obsypując walczących odłamkami szkła. Rozwalały ściany, wyrzucając w powietrze gruzy, które niejednego przygniotły żywcem.

Setki dementorów krążyły nad polem walki, próbując dostać się do swoich przyszłych ofiar z zamiarem obdarzenia ich pocałunkiem, wyssania duszy i pozostawienia biernego wraka. Jednak liczne patronusy uniemożliwiały im dostateczne zbliżenie. Jedynymi ofiarami stawali się nieliczni mugole, którzy nie wiedzieli nawet przed czym się bronić.

Mimo wszystko już sama ich obecność obniżała morale po stronie ludzi Dumbledore’a. Przeszywające zimno, mgła utrudniająca widoczność i to uczucie zbliżającej się porażki docierające w głąb duszy i serca, gdy żaden patronus nie znalazł się wystarczająco blisko, aby ochronić czarodzieja przed zgubnym wpływem tych kreatur.

Inferiusy także zbierały obfite żniwo. Żywe trupy nie obawiały się niczego. W zwartych grupach parły do przodu, niwelując wszelkie przeszkody, które pojawiały się na ich drodze.

Każdy mugol i czarodziej, który nie zdołał się przed nimi obronić został złapany w żelazny uścisk trupiobladych dłoni jednego z potworów. Pozostałe rzucały się na ofiarę rękami i zębami. Zatapiały palce w skórze, powodując powstanie krwawych bruzd. Wyrywały kończyny, łamały kości tak, jakby były to suche gałązki. Wygryzały kawałki mięsa i tkanek, które rozrzucały po popadającym w ruinę miasteczku.

Krew strumieniami tryskała na inferiusy, brudząc szmaty, które miały na sobie, Ludzkie tkanki przyklejały się do bladych policzków i rąk. Lecz one nie przejmowały się tym. Nawet rozlegające się wokół wrzaski przerażenia, które wydobywały z siebie ofiary, zostały zignorowane.

Czy te potwory w ogóle są zdolne do pojmowania czegokolwiek? – przemknęło mi przez myśl. – Czy one w ogóle czują?

Czarodzieje próbowali bronić się przed nimi ogniem, lecz nie wszyscy znali tak potężne zaklęcie. Członkowie Zakonu Feniksa i aurorzy starali się odganiać je pierścieniami ognia, ochraniać swoich towarzyszy, lecz nikt nie był w stanie obronić wszystkich.

Płomienie, które padały na pobliskie budynki powodowały wzniecenie pożarów. Coraz więcej domów stawało w płomieniach, czyniąc bitwę jeszcze bardziej niebezpieczną.

Powoli przedzierałem się przez wąskie uliczki, lecz w miarę, gdy walka stawała się coraz bardziej zaciekła, musiałem przenieść się na te szersze, główniejsze. Starałem trzymać się jak najdalej strefy pożarów. Musiałem strzec się rykoszetów zaklęć i gruzu lecącego mi na głowę.

Nie chciałem przysporzyć sobie dodatkowej ilości problemów. Jeszcze bym przez przypadek został wepchnięty w ogień przez jakiegoś aurora. Cały czas starałem się unikać walki, klucząc jak najdalej od epicentrum.

Trzymać się z boku i poczekać na zakończenie tej masakry. Nie chciałem stanąć w pojedynku naprzeciw członków Zakonu, bo przecież teraz stałem po ich stronie. Bezsensem byłoby przyczynić się do klęski własnych sojuszników, mimo że oni nic o mnie nie wiedzieli. Byłem jednym z wielu zamaskowanych śmierciożerców, wrogiem. Od razu nasuwało się stwierdzenie, że żaden z członków Zakonu by się nie ubrał jak śmierciożerca. Noc Duchów dopiero jutro.

W oddali dostrzegłem cztery inferiusy, które w soje szpony złapały jakąś kobietę. Stanąłem jak wryty, rozpoznałem ją. Claire Teney, koleżanka Lily, jedna z nielicznych, która nie traktowała mnie z wyższością, mimo że byłem Ślizgonem.

Już wyciągnąłem różdżkę, aby jej pomóc, Już byłem w trakcie wypowiedzenia w myślach formułki zaklęcia. Lecz spóźniłem się o ułamek sekundy. Jeden z inferiusów, dziewczynka nie więcej niż siedmioletnia, zatopiła rękę w brzuchu Claire aż po ramię, powodując powstanie dziury na wylot. Gdy wyciągnęła rękę z brzucha kobiety, na chodnik zaczęły wypływać flaki i inne wnętrzności, wijąc się niczym obrzydliwe robaki. Wytrysnął strumień krwi parującej na mroźnym powietrzu.

Za późno…

Gdy dziewczynka zorientowała się, że jelito zaczepiło się o jej rękę, pociągnęła za nie, wyrywając z brzucha Claire. Patrzyła na wszystko obojętnie, nie przejęła się nawet tym, że kawałek wyrwanego organu wewnętrznego zwisa jej z przedramienia. Żaden mięsień jej twarzy nawet nie drgnął. Pustka.

Natomiast na twarzy kobiety pojawiło się zdziwienie, nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Po chwili z jej ust wydobył się niekontrolowany wrzask bólu. Zaczęła z trudem łapać oddech, upadając w kałużę własnej krwi i żółci.

Z wściekłością rosnącą w moim wnętrzu, walcząc z obrzydzeniem i mdłościami spowodowanymi tym widokiem, skierowałem różdżkę w stronę potworów, które szykowały się już do dalszej rzezi. Wypłynęły z niej języki ognia, które trafiły w inferiusy. Poczwary powoli zaczęły płonąć, spalać się, zmieniać w popiół, wydając z siebie głośne skrzeki. Po minucie już nic z nich nie zostało, jedynie proch, który unosił się wraz z wiatrem. Te nieszczęsne ciała w końcu zaznały spokoju.

Poczułem pot spływający po skroni. Maska śmierciożercy okropnie mnie uwierała i nie pozwalała otrzeć twarzy.

Podbiegłem do leżącej na ziemi Claire, nie przejmując się krwią, która zabarwiała na czerwono moje dłonie i ubranie. Jeszcze żyła, ale już nie dało się jej uratować. Patrzyła na mnie zaskoczona, pewnie nie spodziewała się, że z pomocą przyjdzie jej śmierciożerca.

– Ty… - zacharczała ostatkiem sił i zamilkła.

Z jej oczu zniknęły wszelkie oznaki życia. Zmarła. Może odeszła do tego lepszego świata, w który tak mocno wierzył Jack.

– Snape! Snape, zaczekaj!

Niechętnie odwróciłem się na pięcie, chcąc zorientować się kto mnie woła. Po spotkaniu z Lily, która znów nie uwierzyła w moje szczere przeprosiny chciałem być sam. Zobaczyłem biegnącą w moją stronę szesnastoletnią Gryfonkę, jedną z bliskich koleżanek Lily. Wydawało mi się, że dzieliła z nią dormitorium, ale nie byłem pewien.

– Czego? – warknąłem, gdy tylko znalazła się dostatecznie blisko, by mnie usłyszeć.

– Trochę więcej uprzejmości. Nie musisz wyżywać się na innych za zachowanie Lily…

– Nie twój interes, Teney – przerwałem jej. –  Mów, co chciałaś i idź sobie.

– … która moim zdaniem postępuje głupio. Uparta jest jak osioł i dlatego powinieneś dać sobie z nią spokój. Więc postanowiłam zaprosić cię na piwo kremowe w trakcie następnego wypadu do Hogsmeade.

– Słucham? – Odniosłem wrażenie, że musiałem się przesłyszeć.

– Przyjacielskie spotkanie. Poprawi ci humor – dodała z szerokim uśmiechem na ustach.

– Zastanowię się – skłamałem.

Nie poszedłem razem z nią. Zostałem w zamku, myśląc o Lily. Nie było później już żadnego kremowego piwa. I już nigdy nie będzie…

Ostatni raz spojrzałem na zmasakrowane ciało kobiety i jak najszybciej oddaliłem się stamtąd. Ciągle miałem przed oczami obraz inferiusa wyciągającego rękę z jej brzucha. Tę obojętność na jego twarzy.

Ilu znanych mi ze szkoły ludzi będzie musiało jeszcze umrzeć, zanim to wszystko się skończy?

Biegłem przed siebie, nie zwracając uwagi na toczące się wokół pojedynki. Byleby jak najdalej od ciała Claire. Jak najdalej.

Sam nie wiedziałem, gdzie poniosły mnie nogi. Nie wiem, czy było to przeznaczenie, czy kolejna złośliwość losu. Nie sądziłem, że będę musiał przeżyć dzisiaj jeszcze jedną chwilę grozy. Myliłem się.

Miałem wrażenie, że serce stanęło mi w piersi, gdy to zobaczyłem.

Lily siedziała na ziemi. Była brudna. Rękawy jej szaty zostały przypalone i poszarpane. Włosy sklejały się od potu. Twarz miała pobrudzoną popiołem i ziemią, znajdowało się na niej kilka bruzd i zadrapań oraz krew, która mieszała się ze spływającym po czole potem. Jedynie w oczach nadal płonął ogień walki, mimo że nie znajdowała się w najlepszej pozycji.

Sądząc po jej wyglądzie, musiała już stoczyć wiele pojedynków. Lecz bardziej zastanawiało mnie, co ona tu robiła? Przecież miała się ukryć. Czy mimo tego, co jej groziło postanowiła jednak stanąć do walki? Czy aż tak ważny był dla niej Zakon?

Tyle pytań, na które nigdy nie otrzymałem odpowiedzi.

Dopiero po chwili dostrzegłem stojącego nad nią śmierciożercę. Bez trudu rozpoznałem w nim Mulcibera, jego ohydnej gęby nie dało się pomylić z nikim innym. Musiał zgubić swoją maskę.

– Zostaw ją! – wrzasnąłem, zanim zdążył rzucić jakiekolwiek zaklęcie w bezbronną Lily.

Chciałem go oszołomić, jednak w ostatniej chwili udało mu się zasłonić tarczą. Na jego twarzy pojawił się perfidny uśmiech, musiał mnie rozpoznać.

W oddali rozległ się potężny huk. Zawalił się jakiś budynek.

Lily patrzyła na wszystko ze zdumieniem wymalowanym na twarzy. Widok dwóch walczących ze sobą śmierciożerców musiał wydać jej się co najmniej dziwny. Podniosła z ziemi swoją różdżkę, lecz nie rzuciła żadnego zaklęcia.

– Czarny Pan dowie się o wszystkim, zdrajco! – wrzasnął Mulciber, unikając kolejnej mojej klątwy i szykując się do kontrataku.

– Po moim trupie. Cerebrum comminuit. *

Jasnobłękitny promień ugodził go prosto w twarz, nim zdążył się osłonić.

Wszystko wydarzyło się tak szybko, że ledwo można było zorientować się, co tak naprawdę się dzieje. W jednej chwili Mulciber stał sobie jak gdyby nigdy nic, szydząc ze mnie, gotowy do kolejnego ataku z szyderczym uśmiechem na ustach. W następnej jego już i tak oszpecona, wyglądająca jak gumowa maska twarz zaczęła się wykrzywiać i nie tylko ona. Cała głowa ulegała modyfikacji.

Po sekundzie, może dwóch jego głowa nie przypominała już tego, czego powinna. Zamieniła się w odkształcony balon wypełniony wodą. Część skóry opadała ku dołowi, całkowicie zasłaniając usta. Nos pozbawiony kości cofnął się w tył, powodując wklęśnięcie.

Mulciber zrobił jeszcze jeden krok w przód, po czym martwy padł na zniszczony chodnik. Przy upadku głowa uderzyła o jeden z ostrych kamieni leżących na bruku, przebijając skórę. Z powstałej dziury zaczęła wylewać się krew zmieszana z innymi płynami znajdującymi się w organizmie. Wraz z nimi wypływały strzępy mózgu i małe, białe drobinki, które kiedyś były czaszką śmierciożercy.

Olaf Mulciber nie żył. Zostało po nim tylko zmasakrowane ciało, którego najpewniej nikt nawet nie rozpozna. Już nie skrzywdzi Lily ani nikogo innego.

Rozległ się kolejny huk. Tym razem znacznie bliżej.

Lily zaczęła krzyczeć. Chciałem podejść do niej, spróbować ją uspokoić, lecz nie byłem w stanie zrobić kroku w jej stronę. Co miałbym powiedzieć?

Nagle, nie wiem skąd, pojawił się przy niej Potter. Znajdował się w nie lepszym stanie od swojej żony. Spojrzał najpierw na nią, później na mnie, a na końcu, jakby z ociąganiem, skierował wzrok na to, co zostało z Mulcibera.

– Zabierz ją stąd! – wrzasnąłem, przekrzykując kolejny wybuch.

Lily nagle umilkła i spojrzała na mnie. Nasze spojrzenia przez sekundę spotkały się. Wydawało mi się, że coś chciała powiedzieć, bo otworzyła usta, lecz zagłuszył ją następny huk dochodzący z całkiem niedaleka. Czy mnie rozpoznała?

Zanim ktokolwiek z nas zdołałby coś jeszcze powiedzieć, Potter pociągnął Lily za sobą. Po chwili deportowali się, znikając mi z oczu.

Gdy już ich nie było, poczułem czyjąś dłoń na ramieniu.

Rozległ się następny huk. Bardzo blisko. Gruzy i płomienie leciały w moją stronę.

– Zmywajmy się stąd. Nic tu po nas. – Usłyszałem znajomy głos.

Deportowaliśmy się z miejsca rzezi.

~ * ~

Znajdowaliśmy się w rezydencji Averych. Jack, Lucjusz, ja i nie wiedzieć dlaczego Karkarow. Każdy z nich był spocony i brudny. Jack miał prawą rękę całą we krwi. Obmywał ją teraz eliksirem i bandażował. Z tego, co się domyśliłem musiało trafić go jakieś zaklęcie lub jeden z kamieni. Jedynie Karkarow wyglądał na takiego, który musiał trzymać się z daleka, nic nie wskazywało na to, że brał udział w tej bitwie. W końcu nawet ja miałem zakrwawione ręce.

– Musiałeś ratować tę szlamę? – pełen oburzenia pierwszy przerwał milczenie Lucjusz, wycierając brud z dłoni. – A gdyby zobaczyła cię Bellatriks? Za zabicie innego śmierciożercy Czarny Pan zabiłby cię bez mrugnięcia okiem.

Spuściłem głowę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. W głębi duszy wiedziałem, że postąpiłem słusznie. W końcu nikt z nich nigdy tego nie zrozumie, może z wyjątkiem Jacka. Lecz on nie przyzna się do tego.

– W każdym razie ciesz się, bo nikt tego nie widział, ale następnym razem nie rób takich głupot.

Kiwnąłem głową na znak zgody, bo cóż innego mógłbym zrobić.

– I pomyśleć, że Bagnold tam nie było. Zastanawiam się, kto jest szpiegiem, bo ktoś musiał donieść o tym Dumbledore’owi lub jednemu z jego zawszonych kundli – zamyślił się Lucjusz.

– Czy to ważne? – wtrącił się nagle Karkarow. Wszyscy spojrzeliśmy na niego zdziwieni. – Triumf Czarnego Pana już i tak jest przesądzony. Szczury zdradziły mu tajemnicę.

– Co ty tu w ogóle robisz? – zdenerwował się Lucjusz. – Jesteś obślizgłym gadem, który o niczym nie ma pojęcia. A twoje pseudo informacje są na nic. Wynoś się z tego domu!

– Po co się tak od razu unosić – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nie będę wielmożnemu państwu przeszkadzać – dodał z drwiną – ale jeszcze wspomnicie moje słowa.

– Lepiej na niego uważać, gdyby go złapali  pewnie bez mrugnięcia okiem wydałby nas wszystkich.

Lucjusz nie przejmował się tym, że Karkarow nadal znajdował się w pomieszczeniu. Jak widać dla niego był jak powietrze. Najgorsze, że to powietrze miało uszy i jeszcze mogło wykorzystać wszystkie usłyszane słowa przeciwko nam, gdy nadarzy się ku temu odpowiedni moment.

Karkarow zachowywał się tak, jakby tego nie usłyszał, lecz mogłem się założyć, że na jego twarzy pojawił się obleśny uśmiech. W drzwiach minął macochę Jacka. Była to młoda i śliczna dziewczyna. Tylko oczy pełne zimna i pogardy nie pasowały do jej ładnej buzi. Jej pokaźny brzuch wskazywał na zaawansowaną ciążę. Zapewne podsłuchiwała pod drzwiami.

– Wynoś się stąd, szmato! – rzucił w jej stronę Jack.

Lekko zbiło mnie to z pantałyku. Po raz pierwszy widziałem u niego takie zachowanie. Nigdy wcześniej nie wybuchał przy innych, nie mówiąc o tak ostrych słowach. Nawet nie zareagował, gdy Lucjusz rządził się w jego domu, jakby był u siebie.

– Mogę robić to, co mi się podoba. Ja jestem panią domu.

– Jeszcze zobaczymy.

Dziewczyna powoli podeszła do kanapy i usiadła na niej, najwyraźniej nie zamierzając dać za wygraną. W tym wypadku spotkanie można było uznać za zakończone.

~ * ~

* Zaklęcie wymyślone przeze mnie. Powoduje roztrzaskanie na kawałki czaszki i mózgu wewnątrz głowy.

~ * ~

Nie wiem, kiedy pojawi się kolejna notka. Od przyszłego tygodnia zaczynają się kolokwia i egzaminy i przez najbliższe trzy tygodnie (co najmniej) mój czas będzie trochę ograniczony. Postaram się nie zwlekać za bardzo z przepisywaniem, ale nic nie obiecuję.

Pozdrawiam serdecznie :)