Wspomnienie 44: Zmiana stron

Anioł nigdy nie upada. Diabeł upada tak nisko, że nigdy się nie podniesie. Człowiek upada i powstaje.

Fiodor Dostojewski

14 lipca 1981

Zapadł już zmrok. Wzgórze, na którym mieliśmy się spotkać, zostało otoczone przez gęstą, nieprzebytą ciemność. Nawet księżyc i gwiazdy zostały zakryte przez grube warstwy czarnych chmur. Porywisty wiatr potrząsał koronami drzew. Burza wisiała w powietrzu.

Cisza przed burzą.

Trząsłem się. Nie tyle z panującego na tym odludziu zimna, chociaż i ono mi doskwierało, lecz bardziej ze strachu. Bałem się tego, co może nastąpić. Nie chodziło tutaj o mnie. Już nie…

Nie obawiałem się śmierci, tego, że mogą to być ostatnie minuty mojego życia. To nie był już strach przed śmiercią. Zasługiwałem na nią. Za to, co zrobiłem. Już dawno powinno do tego dojść. Zanim pchnąłem pierwszą kostkę domina, zanim zapoczątkowałem te nieszczęścia. Zanim doprowadziłem do roztrzaskania własnego życia. W zamian za własne, oddałem cudze, jej.

Bałem się czegoś innego. Tego, że nie zostanę wysłuchany. Że przez to, kim jestem, co robiłem zostanę zaszufladkowany i oznaczony plakietką „Morderca”. Wiedziałem, że to była ostatnia szansa dla Lily i jej rodziny. Po raz pierwszy nie chodziło o moje, lecz jej szczęście.

Nagle na ciemnym wzgórzu rozbłysło oślepiająco białe światło. Niedaleko mnie zmaterializował się Albus Dumbledore we własnej osobie. Jego siwa broda i ciemnofioletowy płaszcz podróżny powiewały na wietrze. Twarz została oświetlona z dołu różdżką, a powstałe cienie dawały ponury efekt. Majestatyczna postać górowała nade mną. Przy nim czułem się jak robak, pchła. Mały, nieistotny pasożyt istniejący tylko po to, aby go zgnieść, zabić. Zdmuchnąć z powierzchni ziemi. Ostatecznie. I zapomnieć…

Upadłem na kolana, kuląc się ze strachu. Jak mogłem kiedykolwiek myśleć, że Czarny Pan jest w stanie go pokonać? Dlaczego wcześniej nie zauważyłem tej potęgi? Może wtedy w ogóle nie musiałoby do tego dojść.

– Nie zabijaj mnie – wyjąkałem głosem trzęsącym się ze strachu.

– Nie miałem takiego zamiaru – skwitował krótko Dumbledore.

Poczułem lekki przypływ nadziei. Skoro nie chciał mnie od razu zabijać, to miałem jeszcze szansę na wypowiedzenie swojej prośby. Nie było za późno.

– A więc, Severusie, co Lord Voldemort chce mi przekazać?

– Nie… nic… ja sam tutaj przyszedłem. Ja… ja chciałem ostrzec… nie, chciałem prosić…

Dumbledore machnął krótko różdżką. Mimowolnie skuliłem się, myśląc, że oto nadchodzi mój koniec, że jednak zmienił zdanie i już nic jej nie uratuje, że nie będzie nawet wiedzieć w jak poważnym jest niebezpieczeństwie. Jednak żadne zaklęcie mnie nie dosięgnęło. Wokół zapanowała cisza. Widziałem, jak wiatr unosi liście, jak pod jego naporem uginają się gałęzie drzew, lecz nie słyszałem tego. Przyroda zamilkła.

– O co mógłby prosić mnie śmierciożerca?

– To… proroctwo… przepowiednia… Trelawney…

– Ach, tak… Co zdradziłeś Lordowi Voldemortowi?

– Wszystko… wszystko, co podsłuchałem! Właśnie dlatego… z tego powodu… on myśli, że chodzi o Lily Evans!

– Przepowiednia nie odnosi się do kobiety – powiedział Dumbledore spokojnym tonem głosu.

Miałem wrażenie, że zaraz serce mi stanie, zatrzyma się i odmówi dalszej pracy. Jak on mógł być spokojny w takim momencie?! Jak mógł słuchać tego z taką obojętnością?!

– Mówi o chłopcu narodzonym pod koniec lipca…

– Wiesz, co mam na myśli! – przerwałem mu z wściekłością. Koniec tej farsy! – On uważa, że chodzi o jej syna, o syna Potterów. Zamierza ją dopaść… pozabijać wszystkich…

– Jeśli ona tak wiele dla ciebie znaczy, to Lord Voldemort na pewno ją oszczędzi, nieprawdaż? Nie możesz go poprosić o łaskę dla matki, w zamian za jej syna?

– Błagałem go… - wydusiłem z siebie. Błagałem i nic to nie dało.

– Budzisz we mnie odrazę – odezwał się po chwili Dumbledore. – A więc nie obchodzi cię, że umrą jej mąż i synek? Oni mogą umrzeć, jeśli tylko ty dostaniesz to, czego chcesz, tak?

Obchodzą… Oni są częścią życia Lily, są jej szczęściem, jej miłością. Ich też należy chronić. Obchodzą…

Lecz nie byłem w stanie wypowiedzieć tego na głos, nie pod naporem tych błękitnych oczu. Chwila minęła i dla Dumbledore’a pozostałem jedynie bezdusznym śmierciożercą.

– Ukryj ich gdzieś – zdołałem jedynie wydusić z siebie. – Ukryj ich wszystkich. W jakimś… bezpiecznym miejscu. Błagam…

– A co mi dasz w zamian, Severusie?

– Wszystko – odpowiedziałem bez wahania.

W wyrazie twarzy Dumbledore’a dostrzegłem wyraźną zmianę. Ostre zmarszczki i bruzdy jakby się trochę wygładziły. Jednak w błękitnych oczach nadal płonął ogień, wstręt i obrzydzenie nie zniknęły całkowicie. Nadal istniały, chociaż chwilowo zakamuflowane w cieniu.

Chwila ciszy zaległa na wzgórzu. Bałem się przerwać ją jako pierwszy, ale musiałem. Była jeszcze jedna kwestia do wyjaśnienia.

– Czarny Pan nadal chce, abym ubiegał się o stanowisko nauczyciela obrony przed czarną magią. Przyjmiesz mnie? Profesorze – wydusiłem z siebie.

Serce waliło mi jak oszalałe. A co jeżeli powie nie? Czy wtedy będzie to już ostateczny koniec?

– Tak, przyjmę cię do Hogwartu – odparł ze spokojem, a po chwili zastanowienia dodał: – jednak nie jako nauczyciela obrony przed czarną magią. Dostaniesz posadę Horacego Slughorna, który odchodzi na emeryturę.

– Będę uczyć eliksirów? – spytałem niezbyt przytomnie. Ta informacja chyba jeszcze nie do końca do mnie dotarła.

– Tak. Jakiś problem, Severusie?

– Nie, nie – wtrąciłem się szybko. Za szybko jak na zwykłe nie.

Chociaż ostatecznie powinno to wystarczyć Czarnemu Panu. W końcu będę w Hogwarcie, blisko Dumbledore’a. Co z tego, że na innej posadzie? To chyba nie powinno robić różnicy.

Chyba…

Z Czarnym Panem niczego nie można być pewnym. Strach znów ścisnął mój żołądek.

– Aby Voldemort…

Mimowolnie wzdrygnąłem się na dźwięk prawdziwego imienia Czarnego Pana. Nikt go już nie wymawiał. Cały świat czarodziejów bał się je wypowiedzieć. Już to niosło za sobą odór strachu. Ale wiadomo, że ktoś taki jak Dumbledore się tym, nawet w najmniejszym stopniu, nie przejmował. Czy ten człowiek nie bał się niczego?

– …był do końca zadowolony – kontynuował, nie zwracając na mnie uwagi – to zostaniesz opiekunem domu Salazara Slytherina. Myślę, że to powinno go przekupić i dostatecznie przykryć wszelkie wątpliwości. Tom nie będzie tego zbyt głęboko analizować. Powinienem dać to stanowisko Aurorze lub Raistlinowi, ale mogę zrobić wyjątek.

– Dziękuję, dyrektorze.

Raistlinowi.

Majere.

Skoro teraz będę uczył w Hogwarcie, to może czegoś się dowiem. Może to właśnie o niego chodzi. Może to ścieżki jego życia połączyły go w jakiś sposób z moją matką. Może rozwiązanie zagadki jest bliżej niż myślę.

Może…

Lecz teraz liczyło się coś innego. Najważniejsze, że dostałem drugą szansę. Szansę na zmianę, poprawę. Nie musiałem już robić tego, co do tej pory. Dostałem tę możliwość, której tak wielu nigdy nie otrzymało.

Dostałem swoją szansę na nawrócenie. Szansę, dzięki której może zdołam naprawić własne wystrzępione sumienie i serce. Duszę. Może w końcu będę mógł załatać te dziury. Znów stanąć na nogach. Mieć po co żyć. Naprawić relacje z matką, zburzyć te mury, które powstały pomiędzy nami. I Lily wraz ze swoim synkiem będzie bezpieczna. Dumbledore już o to zadba. Czarny Pan nigdy jej nie dostanie.

Na nic więcej nie mogłem już liczyć. I tak dziś szczęście sprzyjało mi nadzwyczaj szczodrze. Byleby nie był to kolejny ironiczny uśmiech losu.

Ale nie chciałem teraz o tym myśleć. Nie widziałem sensu, by niepotrzebnie się zamartwiać.

Czas zacząć nowe życie.

Powrócić do domu.

~ * ~

Gdy wróciłem do domu, matka siedziała w salonie na swoim ulubionym fotelu. Obok niej na stoliku stała filiżanka herbaty, z której unosiły się kłęby białej pary, co świadczyło o tym, że napój nadal jest gorący. Na kolanach trzymała opasłą księgę oprawioną w miękką, papierową, bordową okładkę. Musiała to być jedna z mugolskich książek. Czarodzieje inaczej je oprawiali, zazwyczaj w sztywne oprawy lub w skórę.

Matka siedziała wyprostowana z lekko pochyloną głową nad stronicami. Gdy tak na nią patrzyłem, przemknęło mi przez myśl, że wygląda tak dostojnie. Taka pewna siebie i na swój sposób elegancka. Tak, jakby wychowano ją w taki sposób, od dziecka wpajano pewne wartości, zachowania.

Czy było możliwe, że wywodziła się z arystokracji?

Nie wiedziałem wiele o tym środowisku, więc nie miałem pojęcia, czy żyli jacyś Prince’owie. Jedyne rody, które znałem, to te, do których należeli śmierciożercy. A nie miałem kogo zapytać. Ewentualnie był jeszcze Jack, ale nie chciałem wyjść na idiotę. Bo ostatecznie musiałbym wszystko mu wyjaśnić, a wolałbym tego uniknąć. Przynajmniej na razie. Możliwe, że już niedługo sam dojdę do rozwiązania. Teraz miałem coś innego na głowie.

– Mamo? – zacząłem niepewnie, wchodząc do salonu.

Podniosła głowę znad czytanego tekstu i spojrzała na mnie. Jej twarz rozjaśnił serdeczny uśmiech. Życie w nieświadomości było dla niej zbawieniem. I to było najważniejsze. Kłamstwa i niedopowiedzenia nie są złe, jeżeli stosuje się je w dobrej wierze.

– Dostałem nową pracę.

Spojrzała na mnie z lekki zdziwieniem.

– Nie podobała ci się ta na Pokątnej? Przecież bardzo lubisz eliksiry i chciałeś związać z nimi swoją przyszłość. Tym bardziej, że wybitny na owutemach nie jest wcale tak łatwo zdobyć.

– Podobała mi się – skłamałem. – Ale ta jest bardziej… satysfakcjonująca.

Spojrzała na mnie z zainteresowaniem, unosząc w geście zdziwienia lewą brew.

– Będę pracować w Hogwarcie. Dostałem posadę nauczyciela eliksirów i opiekuna Ślizgonów.

– W Hogwarcie?

– Tak – potwierdziłem, przyglądając się jej uważnie, ale z wyjątkiem zwyczajnego zdziwienia nic więcej nie dostrzegłem.

Albo nic nie było na zewnątrz, a wszystko w środku – szepnął mi do ucha natrętny głosik. – Zwykła maska. Taka sama, jaką i ty nosisz na co dzień. Nosisz w stosunku do niej.

Nie – upomniałem sam siebie w duchu. – To tylko szukanie dziury w całym.

– Coś nie tak, mamo?

– Nie, kochanie, skoro ty jesteś zadowolony, to ja też. Tylko zastanawiam się, czy to nie za wcześnie. W końcu skończyłeś szkołę dopiero trzy lata temu. Zawsze przyjmowali starszych ludzi.

– Nie chcesz, abym wrócił do szkoły? – spytałem z lekkim niedowierzaniem.

Dlaczego matka mi to robiła? Przecież powinna mnie wspierać, szczególnie teraz.

– To nie tak, Severusie. Oczywiście, smutno mi, że większą część czasu będziemy spędzać osobno, że zostanę tu sama. Ale nie chcę, abyś zaprzepaścił swoje szanse w życiu. Co możesz osiągnąć w szkole? Staniesz się, w co nie wątpię, dobrym nauczycielem, lecz co dalej? Utkniesz tam do końca życia wśród starych panien i wiecznych kawalerów. Gdzie tam widzisz swoje szanse na założenie rodziny? Będziesz wracał do domu na weekendy, a w tygodniu zajmował się  hałastrą obcych dzieci, tak? To nie będzie dom! Przemyśl to jeszcze. Nie zmarnuj swojego życia. Nie spisuj siebie na straty w tak młodym wieku. Severusie?

Dostrzegłem w jej oczach dziwny błysk. Iskry nieznanej mi dotąd zawziętości i uporu, chęci dalszej walki i… zwycięstwa? Iskry zwiastujące ognisko, a później pożogę, niekontrolowany żywioł. Ogień.

Ale były daleko, zbyt głęboko w tej czarnej i mrocznej czeluści, aby mogły dojść do słowa, czynu, zdziałać cokolwiek. Może kiedyś byłoby to możliwe, ale teraz ten ogień przygasł, zapadł w sen i nie miał zamiaru się obudzić. Nie było bodźca, który na nowo rozpaliłby wolę walki.

– Nie chcesz, abym znów był w Hogwarcie. Nie wiem, dlaczego masz takie podejście do nauczania, ale podjąłem już decyzję, której nie zmienię – zakończyłem tę nieprowadzącą donikąd dyskusję. Trochę za ostro.

Mamo, chcę ją ocalić, uratować Lily.

Mamo, chcę żyć. Dwadzieścia jeden lat, to za mało, by nacieszyć się tym światem i poznać wszystkie jego tajemnice.

– Wiem, Severusie. Wiem…

Odwróciłem się na pięcie. Wychodząc z salonu, nie zauważyłem już samotnej łzy spływającej po jej bladym policzku.

Matko, dlaczego nigdy nie chciałaś, abym pojechał do Hogwartu?

Na dworze panowały niezmącone niczym ciemności. Noc zasiadła na swoim czarnym niczym skrzydła kruka tronie. Jej ciemny płaszcz zakrył wszystkie gwiazdy i cienki księżyc, który niebawem miał całkowicie zniknąć z nieboskłonu.

Nawet mugolskie latarnie, które zazwyczaj swoim sztucznym, jaskrawym światłem rozświetlały noc, dziś nie świeciły. Pożarła je ciemność panująca nad Spinner’s End. Nawet porywisty wicher czcił jej imię. Dął w okna i ściany. Wyginał gałęzie drzew pod nienaturalnymi kątami, jakby za wszelką cenę chciał je złamać. Ku jej czci!

Wśród ogólnych szumów dało się słyszeć słowa, które wołał w ciemnościach.

Noc! Noc! Królowa!

Miałem dość tych jęków. Próbowałem schować głowę pod kołdrę, ale nie zdało się to na wiele. Nadal je słyszałem.

Noc! Noc!

Powoli wstałem z łóżka. Miałem nadzieję, że mama jeszcze nie śpi i siedzi w salonie. Chciałem przytulić się do niej, poczuć ciepło bijącego serca, wiedzieć, że jestem bezpieczny. Że ona czuwa nade mną i nie zostawi mnie. Miałem nadzieję, że ojca nie było. Może wracając do domu, utopi się w rzece i oszczędzi mamie więcej bólu.

Powoli, na palcach zszedłem po schodach. Serce zaczęło mi bić mocniej i szybciej, gdy zobaczyłem światło świec sączące się z salonu. Mama nie spała.

Nagle usłyszałem jakieś dźwięki. Już po chwili zorientowałem się, że wszystko obrócił w niwecz. Zniszczył dziecięce marzenia. Głos ojca.

– Możemy wysłać go do normalnej szkoły. Jeszcze nie jest za późno. Nadrobi ten rok, jest przecież ambitny.

– Tobiaszu, przecież doskonale zdajesz sobie sprawę, że on jest taki jak ja. Musi uczyć się magii. Jeżeli sami nie poślemy go do szkoły, to Ministerstwo Magii się tym zajmie. – Głos mamy był taki stanowczy. Jak nigdy.

Nie chciałem słuchać, ale pokusa okazała się silniejsza. I w końcu chodziło o mnie. Przynajmniej tak próbowałem usprawiedliwić swoje zachowanie. Zacząłem uważnie nasłuchiwać, aby nie uronić ani jednego słowa.

– Nie poślę go tam, gdzie on uczy. To kryminalista, którego powinno się zamknąć w więzieniu. Nie chcę, aby miał coś wspólnego z moim synem!

– Zawsze pozostaje Instytut Czarownic Salem w Stanach Zjednoczonych. Nie będziemy musieli martwić się, że nie zna języka. Tam też mówią po angielsku.

– W Stanach? Eileen, chcesz wysłać naszego syna za granicę? On jest Brytyjczykiem, tutaj jest jego miejsce. A skoro Hogwart to jedyna brytyjska szkoła, to… – Ojciec nagle urwał w połowie zdania.

– Wolałabym jednak go tam nie wysyłać, ale skoro nie jestem w stanie ciebie przekonać, to załatwię to z nim. Obiecuję ci, że Severus niczego się nie dowie.

– Nadal go kochasz? – Głos ojca ociekał odrazą.

– Nie. I doskonale powinieneś zdawać sobie z tego sprawę. To już przeszłość, nic dla mnie nie znaczy. – Usłyszałem w jej głosie nutkę zawahania, jakby starała się coś ukryć. Nie wiem tylko, czy ojciec zdawał sobie z tego sprawę, bo już nic więcej nie powiedział.

Już miałem zamiar powoli wrócić do siebie. Ta rozmowa była już skończona, a nie chciałem, aby ktokolwiek wiedział, że podsłuchiwałem.

Jednak coś pokusiło mnie, aby jeszcze ukradkiem zajrzeć do salonu. Zerknąć tylko na sekundę, jeden moment. Gdy tylko wychyliłem głowę, zamurowało mnie. Mama przytulała się do ojca, a on nie pozostawał jej obojętny. Oparła głowę o jego ramię, a on odgarnął jej czarne włosy i delikatnie pogładził blady policzek.

Nagle poczułem się, jakbym miał pustkę w głowie. Wszystko było nie tak!

– Nie wracajmy już do tego. – Usłyszałem jeszcze błagalny szept matki, ale nie otrzymała odpowiedzi.

Czego?

~ * ~

Oho, nawet się nie spodziewałam, że przy przepisywaniu rozejdzie mi się do takiego stopnia. Mogę powiedzieć, że z długości jestem z siebie zadowolona, bo długość kilku ostatnich notek pozostawiało wiele do życzenia.

Jak się można domyślić fragment dialogu z Dumbledore’em pochodzi z Harry’ego Pottera i Insygniów Śmierci. Mam nadzieję, że brak kursywy w cytowanych zdaniach wam nie przeszkadza, bo wtedy śmiesznie by to wyglądało, a i tak więcej nie mam zamiaru cytować do takiego stopnia.

Pozdrawiam :)