Wspomnienie 43: Ostatnia deska ratunku

Są dążenia i drogi, które zawsze prowadzą do przodu i kończą się w tym samym miejscu – miejscu egzekucji.

Stephen King – Mroczna Wieża I: Roland

11 lipca 1981

Gdy tylko Jack wyszedł z mojego domu, natychmiast udałem się do obecnej kryjówki Czarnego Pana w rezydencji Rosierów. Nie było czasu do stracenia. Minął moment na rozmyślania, analizę faktów, zastanowienie się nad wszystkim.

Czas działać!

Każda kolejna sekunda mogła przechylić szalę tragedii, zaważyć na tym, że może być już za późno.

Czas minął.

Czas…

Zawsze wydawało mi się, że mam go pod dostatkiem. Wiadomo, zdarzały się momenty, gdy chciałem zatrzymać ulotne, te dobre, tak szybko przemijające chwile lub zwalniał, gdy tak bardzo chciałem mieć już coś za sobą. Lecz nigdy nie odczułem takiego wrażenia, że czas umyka mi przez palce. Wskazówki wszystkich zegarów przyspieszyły trzykrotnie, piasek we wszystkich klepsydrach sypał się strumieniem, nie zważając na maleńki otwór. Poszerzał go, by sypać się szybciej, szybciej i szybciej. By osiągnąć prędkość niemożliwą do osiągnięcia.

Nieubłaganie odmierzał ostatnie minuty czy sekundy życia Lily. Wyrok zapadł. Topór został uniesiony i za chwilę opadnie. Nastąpi koniec, za który ja jestem odpowiedzialny. Bez mojej wiedzy czy świadomości zostałem sędzią i wydałem wyrok.

Wyrok śmierci na przyjaciółce.

Czułem wszechogarniającą bezsilność wobec tego, w jakiej sytuacji się znalazłem. Chmury czarnych myśli przesłoniły mój umysł. Wszystko, co dawało chociażby słaby refleks świetlny zgasło.

Ciemność…

Do domu Rosierów wpuścił mnie ich domowy skrzat. Oznajmił, że poinformuje Czarnego Pana o moim przybyciu. Nie zwróciłem nawet uwagi na jego stan, gdy to mówił. Wszystkie jego kończyny drżały, przerażenie odzwierciedlało się w jego nienaturalnie rozszerzonych oczach. Nie miało to dla mnie wtedy znaczenia, liczyła się tylko Lily. Jej życie. Chęć ocalenia go za wszelką cenę.

Nawet za własne życie.

Wtedy już wiedziałem, że oddanie go za życie ukochanej przyjaciółki jest dobre. Że jestem w stanie to zrobić. Zgasić własny, ledwo tlący się płomyk czarnej jak bezgwiezdna noc świecy, a ocalić ten jasny, mocny, rozświetlający mrok i wyróżniający się na tle innych płomieni śnieżnobiałej świecy.

Gdy stałem pod tymi monumentalnymi, kasztanowymi drzwiami ze złotą klamką, czekając na skrzata, wiedziałem, że popełniłem ogromny błąd, stając przed nimi po raz pierwszy. Największy błąd w moim marnym życiu.

Oni są źli, Sev. *

Chociaż wolałabym, abyś wcale tego nie robił i zrezygnował. Gdybyś był tego całkowicie pewny, to nic bym nie mówiła. Ale ty nadal się wahasz, nie wiesz, czy dobrze robisz. Nie chcę, abyś ugrzązł w bagnie, z którego nie będziesz mógł się wydostać!

Obie miały rację. Obie wiedziały, że popełniłem błąd, chciały mnie od tego odwieść, jednak ja i tak postawiłem na swoim. Byłem uparty i przyszło mi za to zapłacić. W końcu ponieść konsekwencje własnego postępowania. Została popełniona zbrodnia i czas ponieść karę. I nawet gorzkie łzy wylane nad własnym losem nic nie pomogą. Już za późno…

Czarna magia to przekleństwo! A pogoń za nią, to zmarnowanie własnego życia. Skazanie się na piekło już tutaj na ziemi. I jeżeli Jack ma rację, to nie wyobrażam sobie, jakich katuszy zaznam po śmierci. Bo tego, co zrobiłem, nic nie odkupi.

– Może pan wejść, sir – zaskrzeczał domowy skrzat, materializując się przede mną.

Chciałem już wejść do sali ostatniej nadziei, gdy zauważyłem, że jedno z klapniętych uszu skrzata było spalone. Połowy ucha już nie było. To, co zostało powoli, tkanka po tkance, odpadało, opuszczało swoje macierzyste miejsce. Zostawał z niego już tylko popiół.

Przełknąłem głośno ślinę, miałem wrażenie, że nawet skrzat mnie usłyszał. Czarny Pan musiał mieć zły nastrój. Moje szanse na osiągnięcie celu zbliżały się niebezpiecznie do zera. Lecz nie mogłem się teraz poddać. Nie! Nie wycofam się, chociażbym miał podzielić los tego skrzata.

Na drżących nogach przekroczyłem próg. Pozostawało mi mieć nadzieję, że nie było tego widać. Pomieszczenie przez te trzy ostatnie lata nic się nie zmieniło. Te same bordowe ściany przystrojone złotymi świecznikami i czarne kotary w oknach. Nie zostały jednak zaciągnięte, więc słabe światło dnia wpadało do pokoju. Jednak mimo wszystko gęste cienie nadal tutaj zalegały i nic nie było w stanie ich rozproszyć.

Cienie mojego umysłu.

Czarny Pan siedział na drugim końcu pomieszczenia na swoim tronie. Swoje czerwone oczy skierował wprost na mnie, poczułem na karku zimny dreszcz. Jego twarz pozostawała niewzruszona. Nie wiedziałem, czego mogę się spodziewać.

Nie miałem wyjścia, pozostało mi już tylko jedno, chociaż brzydziłem się takim rozwiązaniem.

Upadłem na kolana. Przez szatę czułem zimno bijące od ciemnoszarych kamieni, którymi wyłożona została podłoga. Powoli, na klęczkach zacząłem czołgać się w stronę tronu.

Nie znosiłem upokorzenia, wręcz go nienawidziłem. Od czasu ukończenia szkoły jak ognia unikałem momentów, by nie znaleźć się w takiej sytuacji. A teraz sam to zrobiłem. Doprowadziłem do tego, że znalazłem się w sytuacji, której tak nienawidziłem. Brzydziłem się nią, lecz widziałem, że nie ma innego wyjścia. Wszystko najeżało postawić na jedną kartę. Schować dumę w kieszeń, zgiąć kark i obnażyć swoje słabości przed nim. Wszystko dla niej.

Dla ciebie, najdroższa przyjaciółko.

Powoli zbliżałem się do tronu. Wzrok miałem skierowany w podłogę, nie chciałem niepotrzebnie rozwścieczyć Czarnego Pana. Zresztą, jemu nie należało patrzeć prosto w oczy, bo nie skończyłoby się to dobrze. Gdy znalazłem się przed nim schyliłem głowę i dotknąłem ustami skraj jego czarnej szaty. Nic bardziej poniżającego nie mogłem już zrobić.

Czułem, że całe moje ciało drży. Gdybym w tamtej chwili zamiast płaszczyć się na podłodze miał stać na wyprostowanych nogach, to wątpię, aby mi się to udało. Byłem zbyt przerażony całą tą sytuacją. To za wiele, nawet jak dla mnie. Nawet dla człowieka z tak poszarpanym sumieniem i psychiką w drobniutkich kawałkach. Krople zimnego potu spływały po karku, znacząc lodowe strumienie na moim ciele i wsiąkając w koszulę.

Nie chcę już tu być!

Nie chcę tego!

Pomocy…

W strachu czekałem, aż Czarny Pan pierwszy wykona jakiś ruch, powie coś. Takie były zasady. Niezmienne od samego początku. A jedna, najważniejsza mówiła wszystko, on był panem a śmierciożercy jego niewolnikami.

– Co jest takiego pilnego, Severusie, że zakłócasz mój cenny czas? – odezwał się w końcu Czarny Pan po dłuższej chwili milczenia.

– Panie – odezwałem się, mobilizując całą wewnętrzną siłę.

Atmosfera w pomieszczeniu przytłaczała mnie. Czułem się tak, jakby zamknięto mnie w jakiejś ciasnej skrzyni, w której ledwo się mieściłem. Jakby nagle ktoś naciskał na wieko, chcąc zgnieść mnie w środku. Nie mogłem złapać tchu.

Zamknięcie w trumnie za życia.

Lecz wiedziałem, że drugiej szansy nie dostanę. Należało przeciwstawić się tej mroźnej sile ciążenia, która pchała człowieka w dół i odbierała mu wszystko, poczynając od odwagi, a skończywszy na resztkach godności.

Kim w ogóle była dla niego istota ludzka? Czy w ogóle kimś była? Może dla Czarnego Pana to tylko narzędzie do osiągnięcia własnych celów. Może dla niego człowiek jest jak zabawka dla dziecka. Zwykła rzecz, którą należy wykorzystać do granic możliwości, a gdy się zepsuje, wyrzucić.

Ktoś dla niego stał się czymś. Zastanawiałem się, jak do tego doszło, że dołączyłem do takich ludzi. To już nie było to samo, co dostrzegałem w całej tej idei jako nastoletni chłopak namawiany, by stać się częścią czegoś większego, zwycięskiej strony. Teraz okazało się, że pod ładnym opakowaniem kryły się rozpacz i zepsucie. Ohyda, od której każdy normalny człowiek trzymał się z daleka.

Co mnie zaślepiło?

Czy teraz jedyną drogą ucieczki było już tylko samobójstwo?

– Panie, dowiedziałem się, że znalazłeś tego chłopca, o którym mówiła przepowiednia. O synu Potterów.

Czarny Pan przyjrzał mi się z większą uwagą. Jego szkarłatne oczy niebezpiecznie się zwęziły. Nie odezwał się jednak, pozwalając mi kontynuować.

– Wiem, panie, że zabijesz chłopca, to nie podlega dyskusji. Lecz, błagam, ocal jego matkę. Ona wiele dla mnie znaczy. Przysięgam, że ci to wynagrodzę, zapłacę za to.

Czarny Pan milczał przez dłuższą chwilę, która wydawała mi się wiecznością. Czułem się tak, jakby nade mną stał kat z uniesionym toporem, a ja czekał na ten ostateczny cios. Nie ośmieliłem się jednak podnieść głowy. Wolałem patrzeć na skraj jego czarnej szaty niż w te krwawe oczy, w których nie było już nic ludzkiego. Oczy demona.

– Zawiodłem się na tobie, Severusie – odezwał się po kilku minutach Czarny Pan.

Każde jego następne wypowiedziane słowo przebijało moje ciało na wylot lodowym sztyletem. Powoli się wykrwawiałem. Krwawiłem nadzieją. Jej ostatnie krople ulatywały ze mnie, by pozostawić już tylko pustą skorupę. To, co jeszcze niedawno utrzymywało mnie przy chęci życia pękło. Pozostał jedynie szyderczy, triumfalny uśmiech losu.

– Błagasz mnie o darowanie życia Lily Potter? Tej, która już tyle razy brała czynny udział w pokrzyżowaniu moich planów, która jest tak blisko Dumbledore’a. Nie ma ceny, która wyrównałaby darowanie życia tej szlamie. Odejdź już i nigdy więcej nie waż się błagać o coś takiego, bo wtedy porozmawiamy inaczej. Nie zmarnuj swojej szansy, Severusie. Za twoją obecną pozycję wielu jest oddać życie, niektórzy nawet znacznie więcej.

Po tych słowach Czarny Pan wybuchnął szaleńczym, mrożącym krew w żyłach śmiechem. Gdyby coś jeszcze we mnie istniało, to lawina lodowych sztyletów położyłaby temu kres. Lecz już nic nie było.

Pustka.

Ciemność.

Próżnia.

Nie miałem już sił wylewać łez nad własną egzystencją. Sam do tego doprowadziłem.

Nie potrafiłem nawet nad nią płakać. Łzy są ludzkie, a ja nie potrafiłem już nazwać siebie człowiekiem.

Skazałem na śmierć najdroższą przyjaciółkę.

~ * ~

Był zwyczajny letni ranek. Słońce wychylało się zza chmur, by za chwilę znów się za nimi schować. Lekki wiatr poruszał zielonymi liśćmi na drzewach. Ptaki z radością wyśpiewywały własne trele. Wolne latały na tle błękitnego nieba.

Wolne…

Też chciałbym tak się poczuć. Wznieść się ponad wszelkie troski. Oderwać się od nich i poszybować ku szczęśliwym dniom, ku szczęśliwej przyszłości.

– Sev, nie ociągaj się tak! – zawołała Lily, idąca kilka kroków przede mną.

 Wiatr delikatnie powiewał jej zieloną sukienką, która idealnie podkreślała kolor oczu.

– Trzeba było nie wyciągać mnie z domu tak wcześnie rano – powiedziałem, udając lekką złość.

Tak naprawdę bardzo cieszyłem się z każdego naszego spotkania.

– Poranne spacery są najlepsze. I… nie mogłam wytrzymać już w domu z Tunią. Odkąd wróciłam z Hogwartu zrobiła się taka nieznośna.

– Zawsze była nieznośna – wtrąciłem się, zanim zdążyłem ugryźć się w język. Lily nie lubiła, gdy źle mówiono o jej siostrze.

– Sev, nie mów tak! Sądzę, że coś musiało się stać. Jest teraz taka zgorzkniała. Chciałabym jej pomóc, ale ona nie dopuszcza mnie do siebie.

– W tym ci nie pomogę.

– Pomyślałam sobie, że moglibyśmy wybrać się gdzieś we trójkę. Może to poprawiłoby jej humor. Och, Sev, nie rób takiej miny. Proszę.

– Dobrze, zgadzam się – poddałem się. Nie chodziło tu o Petunię, lecz o Lily. Chciałem, aby była szczęśliwa.

– Jesteś kochany! – zawołała i uściskała mnie serdecznie, co spowodowało, że zalała mnie fala ciepła, a na twarzy pojawiły się niechciane rumieńce.

Lily chyba ich nie zauważyła, bo ruszyliśmy dalej, idąc wzdłuż rzeki. Nagle do naszych uszu dobiegło jakieś skomlenie dochodzące od zanieczyszczonego zbiornika wodnego. Dziewczyna, nie zwracając na nic uwagi, przeszła przez ochronną barierkę i zbiegła po stromej nawierzchni, kierując się w stronę dźwięku.

– Sev, szybko, chodź tutaj!

Szybko dołączyłem do niej i spojrzałem na znalezisko. Okazało się, że te piski wydobywają trzy maleńkie, drżące z zimna kotki. Wyglądały tak, jakby miały zaledwie kilka tygodni. Ktoś musiał je tutaj zostawić, aby umarły. Najwyraźniej chciał pozbyć się dodatkowego problemu.

– Musimy je zabrać – zakomunikowała Lily, a ja zgodziłem się z nią.

Zdjąłem kurtkę i ostrożnie położyliśmy na niej kotki.

– Najpierw chodźmy do weterynarza. Jak sądzisz, pozwoli nam je zatrzymać?

– Myślę, że tak. W końcu, co miałby z nimi zrobić.

Lily uśmiechnęła się promiennie. Od dawna marzyła o własnym zwierzątku.

– To będzie symbol naszej wiecznej przyjaźni, której nic nie będzie w stanie zniszczyć. Zgadzasz się, Sev?

– Tak.

– Zastanawiam się, co znajdziemy za rok. Może smocze jaja?

Oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Cieszyliśmy się z tej letniej beztroski.

Każde z nas zaopiekowało się jednym zwierzakiem. Trzeci kotek nie przeżył. Weterynarz stwierdził, że był za słaby i to cud, że pozostałej dwójce nic poważnego nie dolegało. Nasza przyjaźń też nie przetrwała. Nie było już przyszłego lata ani żadnego następnego. Nie dla nas…

Były moje lata i jej lata. I teraz jej lata dobiegały końca. Wszystko wskazywało na to, że to będzie ostatnie.

Nie! Nie mogłem do tego dopuścić. Pozostała jeszcze jedna osoba, która mogła mi pomóc. Ostatnia deska ratunku, która była tak mglista i odległa. Lecz znów zapłonęła we mnie iskra nadziei. Miałem po co żyć.

~ * ~

* cytat z książki Harry Potter i Insygnia Śmierci, J. K. Rowling

~ * ~

I jest w końcu kolejne wspomnienie (wyszło nawet dłuższe niż przypuszczałam). Trochę minęło od publikacji ostatniego, ale ostatnio jakoś wena mi nie dopisywała przez co chęci na przepisywanie też nie miałam. Do tego dochodzi jeszcze nauka, to już się człowiekowi wszystkiego odechciewa. Ile ja bym dała ze przyspieszenie przerwy świątecznej? Ech, marzenia…

Ostatnio odniosłam wrażenie, że blogowe ocenialnie coraz bardziej schodzą na psy. Chyba przestanę się całkowicie do nich zgłaszać. Po usłyszeniu, że dodaję notki nieregularnie lub gdy oceniająca przeczyta trzy pierwsze notki (z czterdziestu) i sądzi, że jest kompetentna, to mam ochotę walić głową w biurko.

Notka z dedykacją dla Makabry, bo Twoje słowa dodają mi skrzydeł i nawet będąc w wenowym dole znajduję trochę chęci na pisanie i brnięcie z tym do przodu. Wszystkich, którzy mają ochotę przeczytać dobre potterowskie opowiadanie zapraszam do niej.

Pozdrawiam :)