Wspomnienie 42: Szyderczy uśmiech losu

Pierwsze Prawo Szatańskiej Złośliwości: „jeśli najgorsze może się zdarzyć, to się zdarzy”.

Stephen King

11 lipca 1981

Tegoroczny początek lata był wyjątkowo deszczowy i chłodny. Ciepłe i słoneczne dni dało się policzyć na palcach jednej ręki. Czasem deszcze ustępowały opadom śniegu, gdy w pobliżu znaleźli się dementorzy. Ich obecność powodowała także powstawanie gęstej, utrzymującej się przez cały dzień mgły. Wielka Brytania stała się wyspą ciemności na tle całego świata. Niedostępną i odseparowaną od wszystkiego.

Podobna mgła zalegała w moim sercu i umyśle. Nie widziałem już jasno drogi, którą powinienem podążyć. Wszystko zostało przede mną zakryte, nic już nie było jasne, proste, oczywiste. Jakby nagle to, czego pragnąłem przestało cokolwiek dla mnie znaczyć. Wszystkie osiągnięcia okazały się fikcją, kłamstwem, w które zabrnąłem za daleko.

Morrigan odeszła.

Lily odeszła.

Jedyne kobiety, które rozumiały, co czuję nie mogły mi pomóc. Powinienem cieszyć się ich osiągniętym szczęściem, lecz nie potrafiłem. Nie mogłem znieść myśli, że są szczęśliwe, bo przecież nie mogły. Bo jak? Jak mogły ułożyć sobie życie z takimi partnerami?

Niewidzialna bariera odgrodziła mnie od nich i zabraniała wstępu. Mogłem dowiedzieć się czegoś o ich życiu tylko z drugiej lub trzeciej ręki, co nie zawsze okazywało się bliskie prawdy. A o Lily tak niewiele osób wiedziało cokolwiek.

Praca dla Czarnego Pana też nie dawała mi takiej satysfakcji, jakiej oczekiwałem. Może i dotarłem na szczyt, może i wiedziałem teraz o wszystkich tajnych misjach. Nie dało się teraz uniknąć pracowania z Bellatriks, ale nawet to nie przechyliło szali. Czasem czułem, że tam nie pasuję, że minąłem własne powołanie, że to nie było to, co chciałem. I nie potrafiłem przyznać się przed sobą, że to prawda. Nawet kłamstwa już nie pomagały…

Jedynym jasnym promyczkiem w tej gęstej mgle była matka, jej powrót do życia. Porzucenie smutku i zajęcie się sobą i swoim własnym szczęściem sprawiły, że i ja byłem szczęśliwy. Wiedziałem, że zrobiłem w życiu coś dobrego. Chociaż jedną rzecz…

~ * ~

Krople deszczu bębniły o parapet, dając o sobie znać w wyjątkowo głośny sposób. Siedziałem na łóżku, starając się czytać książkę, lecz miałem wrażenie, że słowa zlewają się w jedną całość, litery skaczą na nie swoje miejsca, że nic nie dociera do umysłu, a ląduje gdzieś pomiędzy. Częściej uciekałem wzrokiem w stronę okna, obserwując strugi deszczu bombardujące szybę.

– Severusie? – Matka uchyliła drzwi i weszła do pokoju. – Przyszedł ktoś do ciebie.

– Do mnie? – spytałem zdumiony.

Przecież nie spodziewałem się gości. Zresztą, od pamiętnego lutego nikt mnie nie odwiedzał.

– Jakiś młody mężczyzna. Powiedział, że znacie się ze szkoły.

– Już schodzę – odparłem, marszcząc brwi.

– Nie będę wam przeszkadzać. – Usłyszałem jeszcze za sobą głos matki.

Niechętnie zszedłem do salonu i zobaczyłem, że stoi w nim Jack Avery. Zdziwiłem się na jego widok, nie wiedziałem, co mógł ode mnie chcieć. Po co fatygował się osobiście do mojego domu zamiast wysłać sowę?

Coś rzeczywiście musiało być nie tak. Miał zmartwioną minę, więc nie mogło to oznaczać nic dobrego. Z trudem opanowałem się, aby nie wydobyć wszystkiego z jego umysłu, lecz z góry wiedziałem, że to nie był dobry pomysł.

– Miło cię widzieć, Jack – przywitałem się, siląc na normalny ton głosu, mimo że w środku wszystko się we mnie niecierpliwiło. Ostatnie miesiące przyzwyczaiły mnie do tego, że odpowiedzi uzyskiwałem natychmiast, bez zbędnych ceregieli. – Co cię do mnie sprowadza? Coś się stało?

– Nie. Tak – poprawił się automatycznie Jack. – Tak jakby.

Cały czas wyginał palce swoich dłoni. Nie potrafił ustać chwili w spokoju, bez jakichkolwiek nerwowych gestów.

– Coś z twoją nową macochą? – dociekałem, bo wiedziałem, że zazwyczaj takie zachowanie Jacka było spowodowane sprawami związanymi z ojcem lub jakąś misją od Czarnego Pana. Jednak częściej to pierwsze lub oba na raz.

– Co? Nie. Chociaż… Chociaż uważam, że to chore. Miesiąc po śmierci drugiej żony ożenił się ponownie, a w żałobnym stroju pojawił się tylko na pogrzebie.

– Może ją kocha – odparłem, nie mogąc powstrzymać sarkazmu w głosie. Już nie wierzyłem w szczęśliwą miłość.

– Kocha?! – wzburzył się Jack. Każde słowo wypowiadał coraz głośniej. – Ona ma osiemnaście lat. Jest młodsza ode mnie! Rzuciła dla niego szkołę! A teraz uważa się za królową świata i myśli, że może mną rządzić. Mała smarkula. Spieprzył jej życie! Przecież długo z nim nie wytrzyma, zrobi to samo, co matka i… - głos mu się załamał.

Przez chwilę nie był w stanie nic powiedzieć. Wiedziałem, że musi czuć się paskudnie. Dwie matki, które coś dla niego znaczyły nie żyły, popełniły samobójstwo. Chociaż w drugim przypadku nikt nie był tego pewien. Estelle mógł ktoś podać truciznę. Obie uległy, pozostawiły Jacka w rękach ojca, dla którego był tylko marionetką; dziedzicem nazwiska, którego trzeba wyszkolić na osobę podobną do głowy rodziny, nie bacząc na to, czego pragnie jednostka. Dla arystokratów jednostki nie miały znaczenia, liczyło się jedynie dobro rodu.

– Najgorsze jest to – kontynuował Jack, gdy już trochę doszedł do siebie – że ona zaszła w ciążę, a ojciec nie chciał mieć więcej dzieci. Jeżeli urodzi się dziewczynka, to pewnie nic się nie stanie. Otrzyma dobre wychowanie i wbrew swojej woli zostanie wydana za mąż. Chyba że będzie na tyle mądra i odważna, i podąży za własnym szczęściem. Ucieknie z domu i stanie się wygnańcem rodu. Gorzej, gdy to będzie chłopiec. Jeżeli przeżyje, to będzie musiał sam o siebie zadbać; stanie się służącym w swoim własnym domu. Prawa arystokratów są surowe, a ojciec nie chce mieć drugiego syna. Najprawdopodobniej zabije go… Zniszczy bezbronną istotę, którą Bóg nakazał chronić.

– Musisz się przyzwyczaić do tego piekła na ziemi, nic nie poradzisz.

– Nie, Severusie, to nie jest jeszcze piekło, chociaż tak może się wydawać. Trafimy do niego dopiero po śmierci.

Jack nie potrafił powstrzymać wzdrygnięcia. Jego ciało drżało, z całej siły starał się zaciskać pięści, by opanować niechciane reakcje organizmu. Odwrócił głowę w stronę okna, ukradkiem ocierając łzy napływające do oczu.

Nic nie odpowiedziałem, wiedziałem, że Jack bardzo to przeżywa. Nie potrafiłbym nawet znaleźć odpowiednich słów, które mogłyby ukoić to szaleństwo, jakie wtargnęło do jego życia.

Chcąc dodać mu otuchy, położyłem dłoń na jego ramieniu. Niby niepozorny gest, lecz wiedziałem, że dla niego wiele oznacza. Milczeliśmy przez kilkanaście minut, aż Jack doszedł trochę do siebie.

– Wiesz może co z Morrigan? – zagadnąłem nieśmiało.

Wiedziałem, że czasem na pewno docierały do niego jakieś wieści. W końcu znali się od dziecka i wątpię, aby nagle zerwali ze sobą wszelki kontakt. A każda, nawet najmniejsza informacja była dla mnie niezwykle cenna. Jack zlustrował mnie uważnie wzrokiem, do jego spojrzenia zakradło się coś dziwnego, coś, czego nie potrafiłem rozszyfrować. Jednak po chwili odpowiedział:

– Rozmawiałem z nią ostatnio, ale niewiele mówiła o sobie. Ciągle opowiadała o synu. Nie spodziewałem się, że Morrigan będzie kiedykolwiek dobrą matką, ale chyba się pomyliłem. Chłopczyk jest jej oczkiem w głowie. O mężu nic nie mówiła. Lecz… - Jack zawahał się na chwilę. – Lecz nie jest z nim szczęśliwa. Jedyny plus to, to, że on dużo podróżuje i często nie ma go w domu. A dziecko traktuje jak powietrze.

Coś ścisnęło mnie w sercu. Ta historia wydawała mi się taka znajoma. Morrigan tak bardzo przypominała mi matkę. Nie mogłem znieść myśli, że jest nieszczęśliwa, nie chciałam dla niej takiego życia. Lecz co mogłem zrobić?

Nic – odpowiedział natrętny głos w mojej głowie. – Nie pozostało już nic do zrobienia. Możesz tylko patrzeć na cierpienia Morrigan. I żałować własnych czynów, głupcze.

– Pytała o ciebie – dodał po chwili Jack. – Myślę, że powinieneś wiedzieć.

Miałem wrażenie, że jakaś ogromna pięść ścisnęła moje serce i chciała je rozgnieść na miazgę. Z trudem powstrzymywałem łzy napływające do oczu. To nie odpowiednia pora na okazywanie uczuć, na żal. Nic nie mogło zwrócić tego, co było.

Jack odwrócił głowę w stronę okna. Wiedziałem, że nie zrobił tego, by patrzeć na strugi wody spływające po szybach, lecz dla mnie, bym mógł otrzeć rękawem zwilżone oczy. Słone strugi boleści i żalu, które nie chciały odejść w zapomnienie. Byłem mu za to wdzięczny.

Ostatnimi czasy coś się stało pomiędzy nami, zbliżyło nas do siebie. Może nie była to jeszcze przyjaźń, ale coś bardzo zbliżonego do niej. Nie była to tak chora relacja jak pomiędzy mną a Lucjuszem. Tu nie chodziło o wpływy czy pozycję. Nigdy nie sądziłem, że Jacka będę mógł nazwać przyjacielem, że ktoś taki jak on będzie mnie rozumieć.

Myliłem się… Jak widać ścieżki losu są kręte i zawiłe, doprowadzają człowieka do zupełnie niespodziewanych i nieplanowanych momentów w życiu.

– Nie po to tutaj przyszedłem – odezwał się po chwili Jack.

Spojrzałem na niego pytająco, czekając na dalsze wyjaśnienia.

– Jak wiesz mój ojciec razem z Lucjuszem i Augustusem mieli dowiedzieć się, o kim mówiła przepowiednia tej dziwnej wieszczki.

Miałem wrażenie, że Jack starał się ostrożnie dobierać słowa. O co mu, do diabła, mogło chodzić?

– Dowiedzieli się, że tylko dwóch chłopców urodziło się pod koniec lipca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego roku. Syn Longbottomów i… Potterów.

Miałem wrażenie, że serce zamiera mi w piersi, a krew odpłynęła z mojej twarzy. Nagle, jakby cały świat zatrzymał się, czas stanął i nie chciał ruszyć się chociażby o sekundę.

Próżnia. Czarna, zimna nicość. Nie było już nic.

Nie chciałem wiedzieć nic więcej, wolałem żyć w kokonie nieświadomości, ale Jack niemiłosiernie mówił dalej:

– Gdy Czarny Pan się dowiedział, stwierdził, że przepowiednia dotyczy syna Lily. Przykro mi. Ale sądzę, że powinieneś wiedzieć, dlatego ci powiedziałem.

Oto nadchodzi ten, który ma moc pokonania Czarnego Pana… Zrodzony z tych, którzy trzykrotnie mu się oparli, a narodzi się, gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca…

Czułem, jak grunt ucieka mi spod stóp. Nagle wszystko się zawaliło. Cały mój świat, ten kawałek nadziei, którego starałem się trzymać, roztrzaskał się. Kolorowe odłamki straciły blask, zmatowiały. Zamieniły się w szary popiół.

Pozostała już tylko ciemność, do której ja sam doprowadziłem. Przecież to ja powiedziałem o przepowiedni Czarnemu Panu, łaknąc sławy i nagrody. Wszystko było moją winą, bo nie potrafiłem zatrzymać tej informacji dla siebie. Żałowałem, że Dumbledore mnie wtedy nie zabił. Wtedy nic by się nie stało.

Chcę umrzeć, nie chcę znać zakończenia. Bo na końcu stoi tylko Ona. Bezlitosna Śmierć.

Skoro Czarny Pan postanowił zabić chłopca, to nic nie mogło go ocalić, ale Lily też zawzięcie działała w Zakonie Feniksa, więc jej los również został przesądzony. Tym bardziej, że Czarny Pan nigdy nikogo nie oszczędzał. Wraz z wytypowaną ofiarą ginęła cała jej rodzina.

To wszystko twoja zasługa.

Ta krew będzie na twoich rękach.

Ta wina obciąży twoje sumienie.

A może istniała jeszcze jakaś nadzieja?

Może da się przehandlować życie kogoś innego w zamian za życie Lily. Może śmierć Pottera wystarczy Czarnemu Panu.

Nie miałem innego wyjścia. Teraz mogłem zrobić już tylko jedno.

Świat płakał wraz ze mną.

~ * ~

Aż nie mogę uwierzyć, że minął już rok od założenia tego bloga. Nie sądziłam, że zajdę tak daleko. Jak mam być szczera, to byłam przekonana, że moje chęci wypalą się po kilku rozdziałach, nawet nie byłam do końca przekonana, czy chcę zacząć pisać to opowiadanie. Głównie był to taki kaprys studentki, która kończyła zajęcia o jedenastej i nie miała co zrobić z wolnym czasem. Ostatecznie przekonał mnie śliczny szablon, który zrobiła dla mnie Elfaba, aż dodał weny i chęci ^ ^

Aż nie mogę uwierzyć, że przez ten rok tak się rozwinęłam. Aż miło popatrzeć na takie postępy. Najbardziej się cieszę, że w końcu nauczyłam się interpunkcji, która zawsze była moją piętą achillesową. Może jeszcze nie jest idealnie, ale i tak jestem bardzo z siebie zadowolona.

Właśnie z okazji rocznicy chciałam podziękować wam wszystkim, którzy byliście ze mną w czasie minionego roku. Tym, którzy byli ze mną od samego początku i tym, którzy doszli w trakcie powstawania opowiadania. Tym, którzy swoimi komentarzami mobilizują mnie do dalszego pisania, wskazują mocne strony i rzeczy, które jeszcze muszę poprawić. Oraz tym, którzy tylko czytają. Wiem, że mam takich czytelników i bardzo się z tego cieszę, bo to fajna sprawa.

Wszyscy jesteście wspaniali, bo jak powiedział Marcjalis: „Nie jest pisarzem ten, kto nie ma czytelników.” I mimo że jestem tylko pisarką amatorką, to cieszę się, że was mam. Jesteście wspaniali :*

Dlatego ten rozdział dedykowany jest wam wszystkim.

I nawet nie sądziłam, że pierwszą rocznicę będę obchodzić wraz z gwiazdką. Z całego serca dziękuję osobie, która mnie poleciła.

Pozdrawiam :)