Wspomnienie 41: Zasłużona nagroda

Kiedy bogowie chcą nas ukarać, spełniają nasze prośby.

Oskar Wilde 

27 lipca 1980

Krążyłem po pokoju, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Przedwczorajszy wieczór był niezwykle emocjonujący. Po ucieczce z gospody Pod Świńskim Łbem miałem ochotę od razu udać się do Czarnego Pana i przekazać mu słowa prawdziwej przepowiedni, które wypowiedziała wieszczka.

Ale musiałem czekać. Czarny Pan wybrał się na jakąś niezwykle ważną misję wraz ze swoimi najwierniejszymi śmierciożercami. Kolejne spotkanie zostało wyznaczone na dzisiejszy wieczór, a do tego czasu nie wiedziałem, gdzie w ogóle miałbym go szukać.

Zresztą, słowa wieszczki świadczyły o tym, że ten ktoś ma się dopiero narodzić, więc nie widziałem sensu, aby niepotrzebnie przerywać Czarnemu Panu. Przecież nie zacznie mordować wszystkich kobiet w ciąży, które niebawem mają zaplanowany poród. To byłby jakiś absurd. Było jasne, że poczeka na narodziny dziecka i wtedy go poszuka. Znajdzie i zamorduje tego, który niby ma stanowić dla niego zagrożenie. I nawet Dumbledore nie będzie w stanie wiecznie ukrywać dziecka. Bo w końcu żadne niemowlę nie ma wystarczającej mocy, aby pokonać największego czarnoksiężnika na świecie. Dziecko musiałoby najpierw dorosnąć, zdobyć wyszkolenie, aby równać się z Czarnym Panem.

Zatem ta informacja nie jest taka pilna. Przynajmniej dla niego. Ja znajdowałem się w o wiele gorszym położeniu. Gdyby Dumbledore wiedział, że nie przekazałem jeszcze tego, co usłyszałem Czarnemu Panu, mógłby mnie definitywnie uciszyć i tym samym zapobiec triumfowi sił ciemności.

Przez cały wczorajszy dzień byłem jednym wielkim kłębkiem nerwów. Nigdzie nie mogłem znaleźć sobie miejsca. Chodziłem z kąta w kąt i podskakiwałem przy każdym, nawet najmniejszym dźwięku.

Wczorajszy dzień był horrorem. Miałem wrażenie, że zaraz z każdego kąta, z każdego cienia wyskoczy Dumbledore lub inny członek Zakonu Feniksa i zakończy moje marne życie. Już ostatecznie…

Jedyny wniosek, który nasuwał mi się od wczorajszego wieczoru to, to, że Dumbledore musiał sądzić, że od razu po ucieczce z gospody pobiegłem do Czarnego Pana i powiedziałem mu o wszystkim. Zdradziłem część proroctwa i tym samym podpisałem wyrok śmierci na to niewinne dziecko. A może nawet na inne, które urodzą się pod koniec lipca.

Jeszcze nie jest za późno – odezwał się cichy, jakby niezwykle odległy głos w mojej głowie. Jakby echo tego, co kiedyś było sumieniem. – Jeszcze nie jest za późno…

Ale czy potrafiłbym zdradzić mojego pana? Możliwe, że dałbym radę zataić tę informację, skłamać, że nic nie usłyszałem i stwierdzić, że Dumbledore po prostu nie przyjął mojej kandydatury na posadę nauczyciela obrony przed czarną magią.

Lecz wtedy czekałaby mnie śmierć…

Czy byłbym w stanie poświecić własne życie za życie jakiegoś nieznanego mi dziecka? Odpowiedź była jasna i jedna. Za bardzo ceniłem własną egzystencję, by poświęcić ją w jakimś heroicznym akcie miłosierdzia. Nie, to nie dla mnie! Nigdy bym się na to nie zgodził!

Z drugiej strony nie mogłem sobie teraz pozwolić na klęskę. Nie zniósłbym triumfującego spojrzenia Mulcibera. Nie zniósłbym tego, aby znów okazać się gorszym od Lucjusza. Nie teraz, nie,  gdy w końcu osiągnąłem tak wysoką pozycję, kiedy byłem dla Czarnego Pana prawie tak cenny jak Malfoy.

Nie, nie mogłem sobie pozwolić teraz na upadek. Nie, gdy byłem zaledwie krok od osiągnięcia sukcesu, od spełnienia pragnień, o których marzyłem od tak dawna. Głównie chodziło o mnie. Po raz pierwszy los uśmiechnął się do mnie, dał mi szansę, którą mogłem w końcu wykorzystać. Przestać być wieczną ofiarą losu, nieudacznikiem, a stać się kimś. Zaistnieć. Nie mogłem zmarnować takiej szansy. Możliwe, że jedynej, która mogłaby mi się w życiu przydarzyć.

~ * ~

Atmosfera w sali, w której zebrali się śmierciożercy na czele z Czarnym Panem była jak zawsze napięta. Nikt nie śmiał się rozluźnić. Należało zachować tutaj szczególną ostrożność, bo każdy nieodpowiedni gest mógł być ostatnim, każde samowolnie wypowiedziane słowo mogło być tym ostatnim. Było to miejsce, w którym życie człowieka mogło się nagle zakończyć lub zacząć na nowo, gdy misja zakończyła się spektakularnym sukcesem lub śmierciożerca miał po prostu dużo szczęścia. Częściej zdarzało się to drugie…

Atmosfera nie była tak złowieszcza jak ostatnim razem, lecz większość śmierciożerców siedziała nieruchomo i nienaturalnie wyprostowana. Tylko nieliczni, ci najbliżej Czarnego Pana, zachowywali się swobodnie, jakby byli we własnym domu. Szczyt hierarchii, najlepsi spośród wszystkich. A w centrum oczywiście Bellatriks Lestrange. Wśród nich znajdował się też Rookwood, który ostatnim razem zasłużył sobie na to miejsce.

Miałem wrażenie, że Czarny Pan nie wyglądał tak groźnie jak zazwyczaj, jakby wszystko do tej pory układało się po jego myśli. Szkarłatne oczy skierował po kolei na każdego śmierciożercę, ale nie było w nich furii czy gniewu. Powiedziałbym, że błyszczał w nich triumf.

A może te wszystkie odczucia sprowadzały się do tego, że w razie potrzeby miałem kartę przetargową za własne życie? Bo gdyby coś poszło nie tak, przepowiednia mogłaby uratować moją egzystencję, kupić mi kolejne tygodnie, miesiące, a może nawet lata życia. Byłem bezpieczny. A przynajmniej tak mi się wydawało.

– Ministerstwo Magii jest już prawie pod naszą kontrolą. Już niewiele brakuje do jego całkowitego opanowania. Za kilka miesięcy powinniśmy z całą siłą uderzyć na Milicentę Bagnold.

– Panie – odezwał się niespodziewanie ojciec Jacka, Martin Avery. – Panie, pozwól mi poprowadzić atak. Pozwól mi dokonać zemsty.

Czarny Pan skierował na niego swoje szkarłatne spojrzenie. Oczy zwęziły się i pojawił się w nich gniew. Po ciele przeszły mi ciarki, poczułem na karku krople zimnego potu. Nie znosiłem tego spojrzenia, nie znosiłem tego, co zazwyczaj niosło za sobą. Cała pieczołowicie utkana iluzja bezpieczeństwa pękła i rozsypała się na miliardy kawałeczków.

– Martinie, już raz zawiodłeś mnie w tej sprawie. Ty miałeś zostać ministrem magii zamiast tej kobiety o szlamowatych korzeniach i poniosłeś porażkę. Ostrzegam cię, nie wtrącaj się do tak ważnych spraw, bo gorzko tego pożałujesz.

– T–t–tak, p–panie – wyjąkał, niedyskretnie wzdrygając się ze strachu.

Przez chwilę w pomieszczeniu panowała niczym niezmącona cisza. Wszyscy czekali na jakiś gest czy słowo Czarnego Pana, nikt nie ośmielił się jej przerwać. On sam sprawiał wrażenie, jakby radował się tą chwilą strachu, jakby mu tego brakowało. Niemiłosiernie przedłużał czas grozy o kolejne sekundy, minuty.

– Skoro Ministerstwo Magii mam już w garści, pora podjąć kolejne ważne kroki. Czas przejąć władzę nad premierem tych zawszonych mugoli. Na pewno będzie pilnowany przez Zakon, ale to nie powinno stanowić większego problemu. Olafie, będziesz idealnie nadawać się do tego zadania. Twoje zaklęcia Imperius odnoszą niezwykłe skutki.

Na szpetnej gębie Mulcibera pojawił się wyraz triumfu. W końcu został doceniony i co najważniejsze wyróżniony na tle innych. Nie był już jednym  ze zwykłych, szarych śmierciożerców. Wybił się, a jeżeli jego misja zakończy się sukcesem może zyskać znacznie większe zaszczyty.

Przez chwilę uchwyciłem jego pełen wyższości i pogardy wzrok skierowany w moją stronę. Zachowywał się tak, jakby był panem świata, ale nie wiedział, że to ja mam asa w rękawie; że niebawem ten triumfujący grymas zniknie z jego gęby. Och, tak. Już za chwilę!

– Nie zawiodę cię, panie – powiedział niezwykle śliskim i fałszywym tonem Mulciber. Nawet teraz nie mógł się powstrzymać od podlizywania. To było do niego takie podobne.

– Oby, bo drugiej szansy nie dostaniesz. Porażka oznacza śmierć.

– Tak, panie.

Głupkowaty uśmieszek jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zniknął z jego gęby. W końcu dostał za swoje, bo dla Czarnego Pana liczyły się czyny, a nie puste gesty czy słowa. Wiedziałem, że ta misja jest ważna dla naszej sprawy, ale w głębi duszy chciałem, aby Mulciberowi się nie powiodło. Pragnąłem zobaczyć jego porażkę, tortury, powolną agonię, śmierć oraz to, co z niego zostanie, o ile w ogóle będzie co zbierać.

– Severusie? – zwrócił się do mnie Czarny Pan. – Jak powiodła się twoja misja?

Miałem wrażenie, że serce podskoczyło mi do gardła. Przez chwilę zapomniałem języka w gębie. Pod natłokiem spojrzenia tych szkarłatnych oczu, nie byłem w stanie wydobyć z siebie ani jednego słowa. Sparaliżował mnie strach, mimo że sądziłem, że przygotowałem się na to, co ma mnie zastać. Myliłem się. Jak to często bywało w moim życiu…

Jednak szybko oprzytomniałem. Czarny Pan nie miał w zwyczaju czekać spokojnie, aż ktoś zechce w końcu zdać sprawozdanie z misji. Milczenie było brane za porażkę. A ja nie chciałem wyjść na głupca.

– W gospodzie, w której byłem umówiony z Dumbledore’em, spotkałem wieszczkę, która chciała objąć posadę nauczycielki wróżbiarstwa – zacząłem ostrożnie. Nie chciałem od razu mówić, że nie dostałem tej posady, bo mogłoby się to dla mnie fatalnie skończyć. – Podczas rozmowy z Dumbledore’em wypowiedziała przepowiednię, prawdziwą przepowiednię. Powiedziała, że pod koniec lipca narodzi się dziecko, które będzie mieć moc pokonania Czarnego Pana, a narodzi się z tych, którzy trzykrotnie mu się oparli. Dalszej części nie usłyszałem, bo nakrył mnie właściciel pubu i musiałem stamtąd uciekać. Dlatego nie dostałem tej posady.

Zamilkłem. Nie było już nic więcej do powiedzenia. Pozostało tylko czekać na wyrok.

– Wspaniale się spisałeś, Severusie – odezwał się po chwili milczenia Czarny Pan. – Może i nie otrzymałeś posady nauczyciela i na razie nie będę miał szpiega bezpośrednio w Hogwarcie, ale dowiedziałeś się czegoś, co może przyczynić się do mojego ostatecznego zwycięstwa.

Od kamiennych ścian odbijał się echem mrożący krew w żyłach śmiech Czarnego Pana. W umyśle słyszałem powtarzane w kółko jedno słowo.

Zwycięstwo. Zwycięstwo. Zwycięstwo. Zwycięstwo.

Ale za jaką cenę? – zdawał się wołać jakiś cichy głosik w mojej głowie, który szybko zignorowałem. Lecz wiedziałem, że pozostał gdzieś tam w czeluściach mojej podświadomości i jeszcze nie raz da o sobie znać.

– Czy ten stary głupiec myśli, że dziecko może mnie powstrzymać? Żałosne!  Teraz pewnie będzie starał się ukryć wszystkie bachory urodzone w lipcu. Jego kroki są takie przewidywalne i oczywiste. Ale i tak dowiem się niebawem wszystkiego od mojego szpiega.

– Panie, pozwól mi wykończyć te dzieciaki – wtrąciła się nagle Bellatriks. Jej jako jednej z nielicznych takie zachowanie uchodziło płazem. Była ulubienicą Czarnego Pana. – Zrobię to dla ciebie, panie, i już nic nie stanie na drodze twej mrocznej potędze.

– Spokojnie, Bello. Tego bachora zlikwiduję osobiście, by Dumbledore wiedział, że to koniec jego bzdurnych mrzonek o jakimkolwiek pokonaniu mnie. Ale już niedługo znajdzie się dla ciebie odpowiednie zadanie. Teraz musimy znaleźć wszystkie dzieci, które urodzą się pod koniec lipca. Ministerstwo na pewno prowadzi jakiś spis wszystkich urodzonych w rodzinach czarodziejów, a nie spodziewam się, aby przepowiednia mówiła o jakiejś szlamie. Lucjuszu, Augustusie, Martinie, powinniście dać sobie z tym radę.

– Tak, panie – odpowiedzieli chórem mężczyźni.

– Zlikwidujemy to teoretyczne zagrożenie zanim w ogóle nauczy się chodzić czy mówić. Severusie, a ciebie czeka nagroda za dobrą służbę.

– Dziękuję, panie.

Czułem się tak, jakby jakiś niewidzialny, uciskający mnie od kilku dni supeł nagle się rozwiązał. Ogarnęła mnie niesamowita ulga i triumf. W końcu zostałem doceniony, doszedłem na szczyt. Spełniły się moje marzenia okupione krwią, cierpieniem i śmiercią tak wielu mugoli i szlam.

I postrzępionym sumieniem…

Sercem w kawałkach…

Zdradzonymi ideałami z dzieciństwa…

Krwią na rękach…

Starałem się ignorować ten natarczywy głos. To był mój dzień! Mój triumf! Moje zwycięstwo!

W końcu stanąłem wyżej od Mulcibera, a teraz nawet jego nowe zadanie nie doprowadzi go na szczyt. Teraz mogłem się równać z Lucjuszem czy Bellatriks. W końcu byłem taki jak oni. Dzięki własnym umiejętnościom i ciężkiej pracy osiągnąłem pozycję, którą oni zawdzięczali dobremu urodzeniu.

Nareszcie stałem się kimś!

Na niebie błyszczała prawie okrągła tarcza księżyca. Za kilka dni będzie pełnia i wilkołaki znów, jak co miesiąc, wyjdą ze swoich nor. One i inne stworzenia nocy. Potwory, których zawsze tak bardzo się bałem, teraz nie robiły na mnie dużego wrażenia. Były, istniały, ale ja znajdowałem się w domu i z ich strony nic mi tutaj nie groziło. Istniało gorsze zagrożenie. Gorszy potwór…

Ostrożnie wyjrzałem ze swojego pokoju. Nie mogłem spać. Na korytarzu panował niczym niezmącony spokój. Powoli, na palcach podszedłem do schodów. Może mama siedziała w salonie?

Nagle zadrżałem. Serce przyspieszyło gwałtownie. Do moich uszu doszły jakieś niezidentyfikowane dźwięki. Zawodzenie?

Dopiero po chwili zorientowałem się, że to szloch. Mama płakała. Potwór musiał zrobić jej krzywdę.

Powoli zbliżyłem się do niej. Zgarbiona siedziała na fotelu. Twarz zakryła dłońmi, lecz słone strumienie łez spływały po jej rękach i kapały na spódnicę.

– Mamo? – szepnąłem nieśmiało. Przytuliłem się do niej.

Spojrzała na mnie. Księżyc dawał wystarczająco dużo światła, więc bez trudu dostrzegłem zaczerwienione oczy.

– Już dobrze, kochanie – skłamała, wycierając łzy rękawem.

Nie musiała nic mówić, wiedziałem, że jej smutek ma związek z ojcem. Zawsze tak było. Zawsze przez niego płakała.

– Kiedy dorosnę, nie pozwolę nikomu, aby ciebie skrzywdził. Nie będziesz przez nikogo płakać, mamo – zapewniłem ją.

To była szczera prawda, obietnica płynąca prosto z serca.

– Wierzę ci, kochanie. Ale czasem smutek też jest potrzebny; jest częścią naszego życia. Często zajmuje nawet większą jego część niż radość.

– Ale ja nie chcę, abyś płakała i była smutna! – zawołałem z dziecięcą gorliwością i zapałem. – Zobaczysz, mamo, w przyszłości stanę się kimś ważnym i wszyscy będą się ze mną liczyć. Nawet minister magii.

– Spójrz na mnie, Severusie.

Wykonałem jej polecenie. Teraz w oczach mamy nie dostrzegłem już takiego smutku. Gdzieś tam był, ale zastąpiło go coś innego. Coś czego nie potrafiłem nazwać i widziałem u niej to coś po raz pierwszy.

– Severusie, w życiu nie jest najważniejsze, aby stać się kimś ważnym czy wpływowym. Nie jest ważna władza, ale dobro. To, co masz w serduszku. Jeżeli nie będziesz kierować się w życiu dobrocią i szlachetnością, to nieważne co byś osiągnął i tak będziesz nieszczęśliwy, bo będziesz wiedział, że postąpiłeś źle. To nie intencje są najważniejsze, lecz sposoby, jakimi się do nich dochodzi. Zapamiętaj to, Severusie.

– Ale ja chcę być kimś ważnym – upierałem się przy swoim, nie do końca rozumiejąc słowa mamy.

– Wierzę, że będziesz – powiedziała, całując mnie w czoło.

~ * ~

I jest kolejna notka. Aż nie mogę uwierzyć, że dodałam ją zgodnie z planem. Zawsze miałam potknięcia plus minus jeden dzień.

Wiem, że niektórzy chcieli, abym dodała bonusowy rozdzialik z okazji Halloween, tak w związku z tym pamiętnym dniem, gdy zakończyła się pierwsza wojna. Oczywiście takiego rozdziału nie będzie, ale w związku z tym mogę zdradzić, że ta pamiętna Noc Duchów nie pojawi się w tym roku kalendarzowym. Wbrew wszystkim moim zamiarom nie wyrobię się. Gdy zaczęłam ostatnio pisać o powrocie do Hogwartu, to mi się to wszystko trochę rozlazło, chociaż tego nie planowałam.

Ach, jak ja kocham być studentką. Cały przyszły tydzień mam wolny ^ ^

A wam wszystkim życzę udanego długiego weekendu.

Pozdrawiam :)