Wspomnienie 37: Korowód cierpień

Nigdy nie jesteśmy tak bardzo bezbronni wobec cierpienia, jak wtedy, gdy kochamy.

Sigmund Freud

10 listopada 1979

Tegoroczna jesień nie należała do najprzyjemniejszych. Porywiste wichry każdego dnia dawały o sobie znać. Wyginały gałęzie drzew i walczyły z ostatnimi, trzymającymi się na nich liśćmi. Ale nawet one musiały w końcu przegrać bitwę i odlecieć unoszone na wietrze z dala od swojego drzewa, od swoich korzeni. Jedynego miejsca, które znały.

Z biegiem czasu bezlitosny, zdradziecki wiatr porzucał je, zostawiał w miejscu, w którym jemu się podobało, by zabrać inne kochanki do tego szalonego tańca. Poprzednie pozostawiał na zimnej, pozbawionej życia ziemi lub uschłej trawie. Samotne, zapomniane, niechciane. Opuszczał je tam, gdzie nie mogły znaleźć nowego domu, na nowo zapuścić korzeni. Pozostawało jedynie powolne czekanie na mróz lub zgniliznę. Na śmierć.

Podobny wiatr hulał w moim sercu i umyśle. Poruszał kwestie, o których chciałem, chociaż na chwilę, zapomnieć, oderwać się od nich. Nie raz próbowałem wydobyć z siebie te potworne myśli, strząsnąć do kamiennej misy i pozbyć się ich chociażby na kilka godzin. Znaleźć spokój, uczucie, które opuściło mnie już tak dawno temu. Lecz w ostateczności wszystkie próby kończyły się fiaskiem. Nie potrafiłem doprowadzić do końca tego, co zacząłem. Nie mogłem się przemóc, aby wykorzystać prezent, który dostałem, wierząc w obłudną miłość jego ofiarodawczyni. Ciągle starałem wmówić sobie, że to nie ma znaczenia, ale w ostateczności zawsze wychodziło na to samo.

Myślodsiewnia – najcenniejszy, najbardziej wartościowy dar, jaki w życiu otrzymałem stał na półce nie używany ani razu od lutego. Od czasu, gdy wszystko się skończyło. Gdy szklane odłamki szczęścia rozsypały się na szachownicy życia, tworząc barwny korowód nieszczęścia, żalu i smutku.

Moja duma była zbyt wielka, aby przyznać rację Morrigan. Jej słowa, że czasem naprawdę tego potrzebuję odbijały się w mojej głowie echem utraconych wspomnień. Nie dawały spokoju. Jednak wolałem się bić z myślami w samotnej walce w odmętach własnego umysłu, niż ustąpić. Ja wiedziałem lepiej, to inni nieustannie się mylili.

Lecz z tego szalonego korowodu jedna myśl szczególnie nie dawała mi spokoju. Morrigan może nosić pod sercem moje dziecko. Owoc miłości, którą okazywaliśmy sobie podczas tych niezliczonych wieczorów w najróżniejszych gospodach w całym kraju. Miłości, którą przez trzy miesiące brałem za kłamstwo. Kłamstwa, którego przez siedem miesięcy nie byłem już taki pewien.

Co ja zrobiłem?

Nie chciałem tego. Nigdy nie miałem zamiaru mieć dzieci. Nie chciałem, by miały za ojca mordercę pozbawionego sumienia. Lecz teraz było już za późno na żale i trzeba zaakceptować tę sytuację. Chociaż raz wyprostowanym stanąć do walki z zaistniałą rzeczywistością.

Chciałem bezpowrotnie przeciąć wszystkie więzy, które połączyły mnie z Morrigan, lecz nie było to możliwe. Nienarodzone jeszcze dziecko przywiązało mnie do niej niezwykle mocno. Nić, której nic nie jest w stanie przeciąć, która pozostanie na zawsze, przypominając o porażce, o błędach młodości.

Wszelka iskierka jakiejkolwiek nadziei już dawno we mnie zgasła, wypaliła się w bezkresnych ciemnościach. Pozbawiona chociażby kawałka drewna, dzięki któremu mogłaby zapłonąć, rozszerzać się, aby w końcu wzniecić pożar, którego nic nie byłoby w stanie zgasić, zmniejszyć.

Wiedziałem, że szczęście opuściło mnie już dawno, że perfidny los szczerzył zęby w podłym i bezwzględnym uśmiechu, czekając na moją kolejną porażkę. Nie miałem nawet co liczyć na to, że dziecko nie będzie moje. Morrigan dopięła jednak swego, dostała to, co chciała.

I jest nieszczęśliwa – odezwało się w mojej głowie echo jakiegoś głosu, który tak bardzo przypominał mi matkę.

Sam już nie wiem, czego tak naprawdę chciałem. Może gdybym posłuchał ostrzeżeń Jacka i chociaż z nią porozmawiał, to wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej. Szczęśliwiej…?

W końcu już niczego nie dało się zrobić. Mąż Morrigan nagle nie wyparuje z jej życia, nie zostawi jej tak, jakby nigdy nie istniał. Miałem szansę, którą zmarnowałem przez własną głupotę. I już nic z niej nie zostało. Dlaczego gdy był jeszcze na to czas nic nie zrobiłem? Dlaczego nie posłuchałem osób, które chciały dobrze?

Została pustka i szyderczy uśmiech losu. Kolejna niespełniona miłość. Kolejne rozczarowanie. I ogromny, niewysłowiony ból.

Krwawiące serce.

~ * ~

W mroźne listopadowe południe słońce przedarło się przez grubą warstwę chmur, bezskutecznie próbując ogrzać ten zimny, perfidny świat. Jakby sądziło, że dzięki temu pojawi się na nim więcej szczęścia i radości. Bzdura! Ludzie są źli i interesowni. Nie znają dobra, nie istnieje dla nich coś takiego. Łudzą się tylko i zapychają umysły kłamstwami o nim.

Siedzieliśmy razem z Karkarowem na murku w nic nieznaczącym, mugolskim miasteczku, na jednym z osiedli. Mróz, który dzisiaj zaszczycił cały kraj, niemiłosiernie szczypał nas w twarze i dłonie pozbawione rękawiczek. Przynajmniej ciepłe ubrania i szaliki chroniły nasze ciała przed nim.

Zima zbliżała się wielkimi krokami i nie było na to żadnej rady. Jak najszybciej chciała zepchnąć swoją siostrę i sama objąć panowanie. Zasiąść na swoim lodowym tronie i sprowadzić na świat chłód, który niósł za sobą żal, rozpacz i śmierć. Zima każdego roku zbierała obfite plony.

Razem z Karkarowem od kilku dni obserwowaliśmy mugolskie osiedle. Kolejne zadanie od Czarnego Pana, które otrzymałem za własną głupotę.

Karkarow nie miał mi tak naprawdę nic do zaoferowania. Nie miał wcale wpływowych przyjaciół. Chciał jedynie być blisko kogoś potężnego, kogoś, kto zawsze stanie w jego obronie. Sam tego chciałem, zgadzając się na tę głupią propozycję.

Dopiero po kilkunastu tygodniach dowiedziałem się, że Karkarow jest imigrantem. Uczył się w Durmstrangu, a do Wielkiej Brytanii przybył, chcąc zaznać sławy u boku Czarnego Pana. Nie znał tutaj nikogo. Wynajmował pokój w jakiejś nędznej gospodzie i dorabiał na boku w lewych interesach. Był zwyczajnym głupcem zafascynowanym czarną magią, ale nie potrafiącym dostrzec jej głębi i prawdziwej potęgi.

Potrafił jednak zawsze wyjść na swoim i zazwyczaj przy fanfarach zwycięstwa.  Był w stanie swoim przesłodzonym głosem zauroczyć ludzi i wykorzystać do własnych celów, dlatego powodziło mu się coraz lepiej. Wiódł w miarę godne życie.

Jednak uznania w oczach Czarnego Pana nie zdobył i mogłem się założyć o moją różdżkę, że nigdy go nie zdobędzie.

Przez cały czas zastanawiałem się, dlaczego zostałem zmuszony do misji razem z nim. Przecież nic nie zrobiłem, nie zawiodłem Jego zaufania, więc dlaczego musiałem siedzieć tu teraz w zimnie, słuchać jego marudzenia i obserwować głupich mugoli, których z chęcią, by wyładować złość i frustrację, wysłałbym na tamten świat.

Ale nie mogłem, bo cała misja zakończyłaby się niepowodzeniem, a nie chciałbym wtedy stanąć przed Czarnym Panem. Chociaż z chęcią zobaczyłbym cierpienia Karkarowa. Przydałoby mu się to, może wtedy przestałby zachowywać się jak głupiec. Albo był głupcem i nic już mu pomóc nie mogło.

W którymś z tych domów mieszkali mugole, którzy znali położenie kryjówki ostatnich dwóch członków rodziny McKinnonów. Brat i siostra, ostatni, którzy opierali się jeszcze Czarnemu Panu. Do czasu. Podobno to jakaś ich dalsza rodzina, poprzez małżeństwo z kimś tam, kto już od jakiegoś czasu nie żyje. Problem polegał na tym, że nie wiedzieliśmy, który to dom, więc musieliśmy czekać na mrozie i obserwować, aż tamci dwoje zechcą odwiedzić rodzinę z zapewnieniem, że są cali i zdrowi. Żałosne postępowanie słabych ludzi.

Pozostawało mieć tylko nadzieję, że nie wpadną na pomysł z wypiciem eliksiru wieloskokowego, bo wtedy nigdy ich nie rozpoznamy.

– Mam już dość  - powtórzył po raz kolejny Karkarow. – Czy nie mogliśmy dostać jakiegoś ciekawszego zadania i w bardziej sprzyjających warunkach? Na przykład w towarzystwie jakiejś seksownej kobiety – dodał rozmarzonym głosem.

Prychnąłem z irytacją.

– Kobiety? Jedyna śmierciożerczyni, która odpowiadałaby twoim standardom to Bellatriks, a z nią nie chciałbyś przebywać.

Stanął mi przed oczami obraz Bellatriks. Och, jakie mylne wrażenie odniosłem przy naszym pierwszym spotkaniu w Hogsmeade. Teraz wydawało mi się, że od tamtego czasu minęły wieki. Wiedziałem już, że pod tą piękną skorupą kryje się ohydna, plugawa i powoli rozkładająca się bestia, którą ogarnęło szaleństwo; dla której morderstwa i tortury były zabawą, hobby umilającym szarość codziennego życia.

Tylko raz zostałem przydzielony do misji razem z nią. Na szczęście towarzyszyli nam wtedy Lucjusz i Rudolf. Chociaż ten drugi był nie gorszym fanatykiem niż jego żona. Długo torturowała swoje ofiary klątwą Cruciatus, a gdy już leżały martwe, wysmarowała twarz i ręce ich krwią, porywając do szaleńczego tańca jednego z trupów, który kiedyś był młodym, ledwo dwunastoletnim chłopcem.

Wzięła go w ramiona i szalała po całym pokoju, rozbryzgując przy tym, cieknącą z jego ran, krew na ścianach. Nigdy nie zapomnę głowy chłopca, która dyndała na prawo i lewo, Rudolfa, który za pomocą różdżki po pewnym czasie obciął mu ją, gejzeru lepkiej, szkarłatnej cieczy, który trysnął na nas wszystkich, głowy, która potoczyła się pod moje stopy, szyderczego śmiechu Lestrange’ów.

Przyprawiło mnie to o mdłości. Miałem ochotę zwymiotować i uciec z tego miejsca. Zabrała tym ludziom wszystko, pozbawiając godności nawet po śmierci. Były to dla niej tylko ścierwa, nic więcej.

A ja w nagrodę za każdym razem w koszmarach widuję tę głowę, która leci w moją stronę, upada obok mnie, widzę przerażenie na twarzy chłopca i krew. Ocean krwi.

– Nie mówiłem o Bellatriks. – Wyrwał mnie z zamyślenia głos Karkarowa. – Są przecież jeszcze zwolenniczki Czarnego Pana. Młode, atrakcyjne arystokratki. Powinny być dla nas nagrodą.

Prychnąłem z pogardą. Powoli miałem już dość wysłuchiwania jego głupot. Czy on nie zdawał sobie sprawy z tego, że każda córka arystokratów jest hodowana po to, aby w przyszłości godnie wyjść za mąż i urodzić dziedzica, który przedłuży szlachetną linię czystokrwistych rodów? Uchroni je przed wymarciem. A ktoś taki jak Karkarow nie miał czego szukać w ich pobliżu.

– Co, Severusie? Po zerwaniu z tą ślicznotką Morrigan, postanowiłeś do końca żyć w celibacie?

– Nie twój interes – warknąłem chłodnym tonem.

– Jak tam sobie chcesz. Zapalisz? – rzekł, wyciągając w moją stronę paczkę papierosów.

Chcąc nie chcąc wziąłem jednego. Karkarow już zaczął wyciągać zza pazuchy różdżkę, potrzebując ognia.

– Zwariowałeś?! Jeszcze ktoś zobaczy i cały plan pójdzie w cholerę – rzekłem z irytacją i wściekłością, rzucając mu pudełko zapałek. Zastawiałem się, jak można być takim idiotą. Udało mu się ją zapalić dopiero za piątym razem. Żałosne.

– Na twoim miejscu taką laskę trzymałbym mocno przy sobie – kontynuował nieprzyjemny dla mnie temat. – W końcu takiej jak ona jeszcze nigdy nie widziałem. Ma w sobie to coś. A ty pozwoliłeś jej związać się z jakimś dupkiem i na dodatek urodzić mu bachora. Może chociaż coś odziedziczy po matce i …

– CO?! – krzyknąłem, krztusząc się dymem.

– Nie wiedziałeś? Wczoraj urodziła małe Murzyniątko. Pisali o tym dzisiaj w „Proroku”. Wywiad z jej mężem zajął aż trzy strony.

Nie byłem w stanie nic odpowiedzieć. Czułem, że kamień spadł mi z serca. Więc to jednak nie było moje dziecko, nie musiałem ponosić za nie odpowiedzialności. Jednak po chwili ten sam kamień znów powrócił na swoje poprzednie miejsce, ciążąc w mej piersi jeszcze bardziej.

Teraz już nic nas nie łączyło. Ostatnia nić, która mogła być powrotem do tego, co utraciliśmy została bezpowrotnie zerwana. Już nic nie da się naprawić. To był koniec. Koniec wszystkiego. Żadne nadzieje, marzenia czy plany nie mogły się już urzeczywistnić.

Koniec…

– Nie potrafię sobie jej wyobrazić w roli matki, bardziej pasuje mi na…

– To ona! – podekscytowany przerwałem Karkarowowi.

– Kto? Morrigan? – zapytał głupio.

– Nie – westchnąłem z irytacją. – Marlena McKinnon. Nie patrz teraz w jej stronę – poinstruowałem go.

Wzdłuż ulicy pewnym krokiem szła młoda kobieta ubrana w zwyczajną, mugolską kurtkę i sztruksowe spodnie. Szyję opatuliła grubym, ciepłym szalem. Spod wełnianej czapki wystawały pasma ciemnych, kręconych włosów. Dla postronnego obserwatora wyglądała jak normalna, mugolska dziewczyna. Jednak mnie nie zmyliła.

W końcu znałem ją z Hogwartu. Była w Hufflepuffie na tym samym roku, co ja. W siódmej klasie coraz częściej widywałem ją w towarzystwie Lily. Może już wtedy planowały razem wstąpić do Zakonu Feniksa? Petunia twierdziła, że Lily myślała już o tym za czasów szkoły, więc wszystko było prawdopodobne.

Dziewczyna szła pewnie, nie rozglądała się na boki, jakby doskonale wiedziała dokąd zmierza. Po chwili zatrzymała się przed jednym z domków, który niczym nie wyróżniał się na tle pozostałych. Rozejrzała się na boki, jakby szukała potencjalnego zagrożenia. Głupia, takim zachowaniem zwróciła na siebie uwagę. Nie dostrzegła niczego podejrzanego, siedzieliśmy za daleko, aby mogła mnie rozpoznać, więc podeszła do następnego domu i zapukała do drzwi.

Mała spryciula, nie ma co. Jednak nawet ta odrobina ostrożności jej nie uratuje. Po chwili drzwi wejściowe się otworzyły i stojąca w nich kobieta wpuściła Marlenę do środka.

– Moglibyśmy załatwić ją teraz – zasugerował Karkarow. – Czarny Pan na pewno by nas za to wynagrodził.

– Tak, klątwą Cruciatus – wycedziłem ze złością. – Ona może by nie żyła, ale jej brat nadal by się ukrywał. Czarny Pan chce śmierci ich obojga. Zresztą, nie dałbyś sobie rady. Sama zabiła trzech śmierciożerców, gdy w zeszłym tygodniu została przez nich otoczona.

Nie wiem, ile minęło czasu, zanim Marlena wyszła z domu. Dwie godziny? Trzy? Moje mięśnie zdążyły już zdrętwieć. Było mi potwornie zimno. A nie mogłem zostawić w tym czasie Karkarowa samego nawet na pięć minut, bo na pewno zrobiłby coś głupiego. Oboje zostalibyśmy ukarani i kto wie, czy byśmy to przeżyli. A życie nadal było mi drogie i nie miałem zamiaru rozstawać się z nim w tak głupi sposób.

Gdy Marlena wyszła z domu rozejrzała się jeszcze po okolicy. Następnie oddaliła się stamtąd, tym samym skazując mugoli na śmierć. Długo nie będzie po nich rozpaczać, już Czarny Pan o to zadba.

– Idziemy – oznajmiłem.

Miałem już dość czekania. Musiałem rozprostować kości, a prawdopodobieństwo, że ona wróci było bliskie zeru.

Podeszliśmy do domu i zaklęciem otworzyłem drzwi. Wnętrze zostało schludnie i staroświecko urządzone. Już na pierwszy rzut oka można było wywnioskować, że mieszkają tu starsi ludzie. Nie zwracałem dłużej uwagi na walory estetyczne wnętrza. Nie po to tu przyszedłem, a te wszystkie ozdoby i obrazy nie miały znaczenia. W końcu zostaną zapomniane tak, jak mieszkańcy tego domu. Możliwe, że jakiś koneser sztuki zainteresuje się czymś, jeżeli znajdowały tu się przedmioty o dużej wartości. Natomiast reszta przepadnie, zamieni się w proch. A wspomnienia w końcu zamienią się w mgłę, aby później rozproszyć się wraz z nadejściem kolejnego dnia.

Mieszkańcy siedzieli w salonie. Nieświadomi tego, że właśnie w ich domu znalazło się dwoje morderców. Oglądali telewizję i pili gorącą herbatę z błękitnych filiżanek z białym wzorkiem.

– Crucio! – wrzasnął Karkarow, wpadając do pomieszczenia.

Co za nietaktowność. Zachowywał się jak jakiś mugol, któremu dano różdżkę i powiedziano, że można za jej pomocą zrobić wszystko, na co ma ochotę.

Zaklęcie trafiło kobietę. Upadła na gruby, brązowy dywan, rozlewając herbatę i tłukąc filiżankę trzymaną w ręce. Z jej gardła wydobył się nieartykułowany wrzask. Wiła się po podłodze i krzyczała, a Karkarow nie przestawał. Napajał się jej cierpieniem.

– Ursula! – krzyknął mężczyzna, ale sparaliżowany strachem, nie ruszył się miejsca.

– Mów, gdzie ukrywają się McKinnonowie, to przerwę jej cierpienia – zwrócił się do mężczyzny Karkarow.

– Ja… Ja nie wiem…

Podziwiałem go w tamtej chwili za taką lojalność. Jego żona cierpiała katusze z rąk nieznanego mu, bezwzględnego oprawcy, a on usiłował kłamać w obronie innych ludzi. Pozwalał, aby najbliższa mu osoba na tym świecie doznawała tak ogromny ból, za sprawę, której nawet nie rozumiał. Szkoda, że na niewiele to się zdało. I tak ujawni prawdę.

Legilimens.

Chciałem wedrzeć się do jego umysłu, by odkryć prawdę, zdobyć potrzebne informacje, a później nękać go wizjami mordu, krwi i cierpienia. Chciałem zniszczyć go od środka. Wedrzeć się w najbardziej intymne i wstydliwe zakamarki jego umysłu. Sprawić, by znów je przeżywał, wspominał i cierpiał przy tym.

Wspomnienia napłynęły do mojego umysłu. Już po chwili odkryłem to, co chciałem. Zaśmiałem się w duchu, to było aż za proste. Już chciałem wyciągnąć na wierzch jego najbardziej skrywane leki, gdy dostrzegłem coś jeszcze. Wspomnienie z ostatniej rozmowy z Marleną i wiadomość, która zmieniła wszystko.

Lily była w ciąży. Latem na świat miało przyjść dziecko jej i Pottera. Nie mogłem w to uwierzyć. Miałem wrażenie, że kolana się pode mną ugięły, że serce na moment przestało pompować krew, tlen ugrzązł w drodze do płuc. Wszystko stanęło, zatrzymało się, czekając na moją reakcję. Jak ona mogła mi to zrobić? Jak mogła…?

– Avada Kedavra!

Błysnęło zielone światło i nie było już nic.

Pustka…

Ciemność…

Koniec…

~ * ~

Cóż, długością znów notka specjalnie nie grzeszy, ale nie sądziłam, że będę musiała skreślić całą stronę. Bywa, sama tego chciałam, zmieniając fabułę. Chociaż myślę, że następne rozdziały też będą mniej więcej tej długości, więc proszę nie marudzić.

Na koniec chcę jeszcze podziękować wszystkim, którzy głosowali na mój blog w głosowaniu na rejestrze. Moje opowiadanie zajęło trzecie miejsce i aż mnie szczęście rozpiera. A wszystko dzięki wam, dlatego bardzo dziękuję, jesteście kochani.

Notka z dedykacją dla Ostatnihorkruks, która jest ze mną od powstania tego bloga. Jesteś kochana :*

Pozdrawiam :)