Wspomnienie 36: Gra pozorów

Słów cofnąć niepodobna. Ich skutków nie zdoła nic naprawić.

Barbara Gordon

12 maja 1979

Drogi Severusie,

Od dawna ze sobą nie rozmawialiśmy. Od lutego stałeś się wyjątkowo zamknięty w sobie i stroniący od ludzi. Cały czas skupiasz się na zadaniach powierzonych Ci przez Czarnego Pana, a zapominasz o sobie. Nasz Mistrz coraz bardziej Cię ceni, ale czasem warto pomyśleć też o czymś innym, zająć się czymś jeszcze poza chwalebną służbą w imię najwspanialszych idei. Niepokoi mnie też, że coraz więcej czasu spędzasz z Igorem Karkarowem, a nie ze mną czy z Jackiem Averym. Nie twierdzę, że jest on złym towarzyszem, jednak czasem dziwnie mu z oczu patrzy i wielu zna jego obłudność i dwulicowość. Trzyma się tylko z tymi, którzy są czegoś warci, a Ty znaczysz coraz więcej. Uważaj na niego, bo z jego marnymi zdolnościami istnieje duże prawdopodobieństwo, że zostanie schwytany przez aurorów i najprawdopodobniej Ciebie pociągnie za sobą do Azkabanu, z którego wyjdzie, używając swojego śliskiego języka i kolejnych matactw.

Nie możesz żyć wiecznie we własnej samotni, zmagać się z ponurymi myślami o rzeczach, które nigdy się nie spełnią. Nie możesz zapominać o swoich prawdziwych przyjaciołach. Czas definitywnie i ostatecznie zapomnieć o Lily Evans i zacząć żyć bez niej; jest już mężatką i nic tego nie zmieni. Na dodatek już dwa razy jawnie przeciwstawiła się Czarnemu Panu i wyszła z tego obronną ręką razem z Potterem. Zapomnij o niej, bo przynajmniej śmierć, która prędzej czy później czeka szlamę, mniej Cię zaboli. Bo w końcu wola Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać jest absolutna. On osiągnie swój cel za pomocą wszelkich środków.

Ale dość już tych ponurych spraw. Postanowiłem przychylić się do prośby Narcyzy, aby urządzić mały podwieczorek dla najbliższych przyjaciół. Jesteś na niego, oczywiście, zaproszony. Mam nadzieję, że przyjdziesz, ponieważ Narcyza bardzo chciałaby Cię znów zobaczyć. Bardzo Cię ceni, a zapewne nie chciałbyś sprawić jej zawodu.

Najwyższy czas w końcu wyjść z zamknięcia i cieszyć się z potęgi Czarnego Pana, która ogarnęła już prawie cały kraj! W której także i my mamy swój udział!

Na podwieczorku będzie tylko kilka znajomych osób: Thomas z Morrigan oraz Jack. Bellatriks z Rudolfem są na jakiejś misji dla Czarnego Pana (coś w związku z olbrzymami, pewnie jakaś kolejna krwawa masakra na mugolskie miasto), więc nie musisz obawiać się spotkania z nią, bo wiem, że za moją szaloną szwagierką nie przepadasz. Szczerze mówiąc, nie tylko Ty.

Oczekujemy Ciebie dwunastego maja o godzinie siedemnastej.

Z wyrazami szacunku.

Lucjusz Malfoy

List od Lucjusza, który został dostarczony kilka dni temu, od tamtego czasu nie dawał mi spokoju. Lecz nie potrafiłem zdobyć się na napisanie odmownej odpowiedzi, chociaż zabierałem się za to kilkadziesiąt razy. Tak naprawdę, w głębi zatrutego serca i rozszarpanej duszy, chciałem tam iść, chciałem znów ją zobaczyć. Mieć pewność, że jest szczęśliwa. W końcu miałem jakiś pretekst i egoistyczna część mnie chciała go wykorzystać, bo kolejna okazja może nie trafić się tak szybko.

Nie wiedziałem tylko, jak zareaguję na jej widok. Na kobietę, która już na zawsze zostawiła w sobie cząstkę mnie. Na kobietę, która już nigdy nie będzie moja; która przez swoje kłamstwa doprowadziła do tego wszystkiego. Zniszczyła wszystko, co było mi drogie. Zaufałem jej, a ona mnie zdradziła. A mimo to nie potrafię o niej całkowicie zapomnieć, na zawsze wyrzucić z mojego świata, ze snów, z serca.

Ciągle miałem wrażenie, że gdyby matka poradziła mi porozmawiać z nią o jeden dzień wcześniej, wszystko mogłoby potoczyć się całkiem inaczej. Mogłoby mieć zupełnie inny koniec. Lub raczej początek…

Niestety, na to było już za późno.

Lucjusz nie wiedział, że zmiana mojego zachowania ma niewiele wspólnego z Lily. Jakaś cząstka mnie nie mogła znieść myśli, że oddała swoje życie tej kanalii, lecz nie mogłem bezpośrednio temu zapobiec. Bo jak? Pozostał mi jedynie strzępek nadziei, że złe wybory Lily nie zapoczątkują w jej życiu nieszczęścia i nie doprowadzą do przepaści, do skoku, który zakończy się spadkiem z ogromnej wysokości, rozbiciem na skałach. Strzaskaniem wszystkiego, co było jej drogie, co kochała.

Dwie kobiety, na których mi zależało zostały ode mnie na zawsze odcięte. Więzy małżeństwa i złote obrączki dobitnie o tym świadczyły. I nie miałem co liczyć, że cokolwiek się odmieni.

Tak niewiele mi po nich pozostało…

Mąż Morrigan był arystokratą wspierającym Czarnego Pana, ale nie należał do śmierciożerców, więc nic mu nie groziło. Spokojnie mógł dożyć sędziwego wieku u boku swojej pięknej i kapryśnej żony.

Co do Pottera, to los sprzyjał mu przez całe dotychczasowe życie i nie sądzę, aby miał się od niego odwrócić. Przeżyje, by wraz z Dumbledore’em szkodzić Czarnemu Panu. Nie miałem nawet co marzyć, aby w chaosie walki rozerwał go na strzępy inferius lub trafił zielony promień śmiertelnej klątwy. Urodził się pod szczęśliwą gwiazdą.

Miałem wrażenie, że w ostatnich miesiącach tylko Jack mnie rozumiał. Bo tak naprawdę tylko on zdawał sobie sprawę z tego, jaką fałszywą osobą była Morrigan. Zachowywał się tak, jakby nasze grudniowe spotkanie nie zakończyło się tak fatalnie. Jakby naprawdę zależało mu na naszych bliskich stosunkach. Przyjaźni…?

~ * ~

Przez rezydencję Malfoyów prowadził mnie ich domowy skrzat. Powoli zaczynałem się przyzwyczajać do tego, że w arystokratycznych dworach te stworzenia zastępują panią domu w obowiązku witania gości.

Gdy stanęliśmy przed jednymi z wielu podobnych do siebie drzwi, skrzat otworzył je i usunął się z przejścia, abym mógł wejść do środka. Niepewnie, z coraz szybciej bijącym sercem pokonałem te ostatnie kilka kroków.

Pomieszczenie było duże, lecz nie potrafiłem dokładnie określić jego kształtu. Trzy ściany były normalne, łączyły się w dwóch miejscach pod kątem prostym tak, jak w większości domów. Natomiast czwarta miała owalny kształt i praktycznie w całości została oszklona, wychodziła na taras. Można było wyjrzeć przez nią na ogromny, wyłożony jasnoszarym brukiem taras z marmurowym ogrodzeniem oraz wielki ogród znajdujący się piętro niżej. Nigdy nie pomyślałbym, że coś takiego może dobrze wyglądać, ale pomyliłem się. Wszystko zostało gustownie i elegancko wykonane i wykończone.

Trzy zwyczajne ściany zostały pomalowane na kremowo, a podłoga wyłożona bukowymi deskami. W pomieszczeniu dominowały jasne odcienie. Praktycznie wszystkie meble zostały wykonane z jasnego drewna, kryształu lub szkła oraz szykownie ozdobione i wykończone zdobieniami z prawdziwego złota. Z sufitu zwisał ogromy i piękny kryształowy żyrandol.

W salonie znajdowali się już wszyscy zaproszeni goście. Ja przyszedłem jako ostatni.

Morrigan od razu rzuciła mi się w oczy. Jak zawsze ubrana w elegancką suknię, tym razem w kolorze ciemnozielonym. Włosy upięła w gustowny kok. Całości dodawała uroku biżuteria z drogich kamieni. I wtedy ją zauważyłem. Do sukni przypięła broszkę w kształcie róży, którą kiedyś jej podarowałem. W dniu, w którym nasze słońce świeciło tak jasno, kiedy nie było mowy o cieniach. Lecz teraz wiem, że one od zawsze czaiły się w pobliżu i tylko czekały na odpowiedni moment, by opanować tę słoneczną idyllę.

Poczułem ukłucie w okolicach serca. Czyżby uczyniła to specjalnie, by zrobić mi na złość, by zadać dodatkowy ból? Pokazać w końcu, jaka jest naprawdę, co kryje pod tą śliczną maską?

Lecz wyglądała na smutną. W jej oczach nie błyszczały już te iskry radości i szczęścia, które widziałem na każdym naszym spotkaniu, każdej tajnej schadzce. Miałem wrażenie, że straciła radość życia, że coś ją martwi. Bez trudu zorientowałem się, że pod maską neutralności skrywa jakiś problem. Problem, z którym sama walczy; z którego rozwiązaniem nikt nie może jej pomóc lub ona nie dopuszcza do siebie jakiejkolwiek pomocy. W tamtym momencie tak bardzo przypominała mi matkę.

Z niechęcią przeniosłem wzrok na jej męża. Widziałem go pierwszy raz w życiu, lecz nic nie było w stanie przygotować mnie na szok, jaki doznałem. On był Murzynem. Morrigan wyszła za mąż za jakiegoś Murzyna ze skośnymi oczami. Czy on był jakąś krzyżówką z Chińczykiem?

Przy swojej żonie prezentował się żałośnie. Nawet elegancka, zapewne szyta na miarę szata w kolorze śliwkowym nie mogła zatuszować jego pokaźnego brzucha. Równać się z nim mógł jedynie Slughorn, ale stary profesor posiadał chociaż trochę dostojności w przeciwieństwie do niego. Miałem wrażenie, że to jakiś podły żart. Ile on musiał mieć pieniędzy, że Morrigan zgodziła się spędzić resztę życia z tym czymś?

Skąd wiesz, że chciała – odezwał się w mojej głowie cichy głosik, tak bardzo podobny do matki.

Jednak z całego towarzystwa, to Jack prezentował się najbardziej żałośnie. Nie widziałem go od kilku tygodni, ale nie sądziłem, aby mógł się aż tak zmienić. Wyglądał na smutnego, zalanego nadmiarem trosk. Był tak blady, że nie mogłem dostrzec piegów na jego twarzy. Efekt potęgowała czarna szata. Włosy sterczały mu jeszcze bardziej niż zazwyczaj, jakby nie pofatygował się nawet, aby chociaż je uczesać. Jego oczy przypominały dwa bezdenne jeziora smutku i rozpaczy.

Gdy wszedłem do pomieszczenia w moją stronę od razu ruszyli gospodarze. Na przedzie szedł, oczywiście, Lucjusz.

– Cieszymy się, że przyszedłeś, Severusie – zwrócił się do mnie, wyciągając dłoń, którą uścisnąłem.

Stosunek Lucjusza do mnie zmienił się ostatnimi czasy. Stał się bardziej… przyjacielski? Nie wywyższał się już tak, traktował mnie jak równego sobie śmierciożercę.

– Jak dobrze cię widzieć, Severusie – powiedziała radośnie Narcyza, całując mnie w oba policzki.

– Ciebie również dobrze widzieć – odparłem, ale nie byłem zdolny do uśmiechu.

Narcyza wyglądała wspaniale. Promieniowała radością i szczęściem, jakby małżeństwo przyniosło jej wiele dobrego.

– Z tego co wiem, nie poznałeś jeszcze męża Morrigan, prawda? – zagadnął Lucjusz, odciągając mnie od swojej żony i prowadząc w stronę gości.

– Nie.

– Thomas. Miło mi poznać – zwrócił się do mnie tamten, niezgrabnie wstając z kanapy i wyciągając dłoń w moją stronę.

– Severus.

W uścisk dłoni starałem się włożyć jak najwięcej siły. Niech wie, że nie ma do czynienia z byle kim. Mężczyznę najwyraźniej zaskoczyło moje zachowanie. Czyżby nie wiedział, że zaledwie sześć dni przed ich ślubem, to ja byłem kochankiem jego żony? Cóż, nie mój problem.

Gdy wszyscy rozsiedliśmy się już na kanapach i fotelach, do salonu wszedł skrzat domowy, niosąc ogromną, srebrną tacę z herbatą i ciastem. Postawiwszy wszystko odpowiednio na stole, zniknął, jakby obawiał się, że za chwilę czekają go tortury.

– Częstujcie się – zachęciła gości Narcyza z szerokim uśmiechem na twarzy, ukazując sznur śnieżnobiałych zębów W całym towarzystwie tylko ona wyglądała na zadowoloną z życia. – Szarlotka z malinami jest naprawdę pyszna.

– Jak się czuje Martin? – zwróciła się do Jacka Narcyza. Chyba za wszelką cenę próbowała zacząć jakąś sensowną konwersację. Wyraz twarzy Lucjusza wskazywał na to, że znów zrobiła coś nie tak. – Musiał to wszystko bardzo przeżyć.

Jack z głośnym brzękiem upuścił srebrny widelczyk na porcelanowy talerzyk. Dźwięk został częściowo zagłuszony przez słowa Lucjusza:

– Narcyzo, czy musimy rozmawiać o takich sprawach przy podwieczorku?

– Tak, Lucjuszu, ponieważ jest to mój dalszy kuzyn. Nie odpowiadał na listy mojej matki, a teraz mam okazję wszystkiego się dowiedzieć.

W wyczekiwaniu Narcyza przeniosła swoje brudnozielone oczy na Jacka, który wyglądał, jakby ktoś przed chwilą kazał mu zarżnąć setkę małych dzieci i wykąpać się w ich krwi.

– Ojciec… – zaczął mężczyzna i nagle urwał. – Szykuje się do jutrzejszego pogrzebu – dokończył wymijająco.

– Ale przecież musi to przeżywać? – natarczywie nie dawała mu spokoju Narcyza. – W końcu już druga żona mu zmarła. Wszyscy pamiętamy ten okropny dzień, gdy Anne popełniła samobójstwo. A teraz Estelle również nie żyje. I nadal nie wiadomo, co było przyczyną tej nagłej śmierci?

Ta wiadomość całkowicie mnie zaskoczyła. Macocha Jacka nie żyła? Żałowałem, że ostatnio nie czytałem „Proroka Codziennego”, taka wiadomość na pewno znalazła się na jednej z pierwszych stron.

Młody mężczyzna wyglądał, jakby za chwilę miał zemdleć. A wspomnienie o jego matce musiało jeszcze bardziej wpłynąć na ten stan. Wydawało mi się, że z całych sił powstrzymuje się, aby z jego oczu nie popłynęły łzy.

– Możliwe, że także się zabiła – wydusił z siebie po chwili. – Znalazłem… Znalazłem ją leżącą w salonie. Mogła wypić truciznę.

Narcyza teatralnie zasłoniła sobie usta ręką. Wyćwiczony gest, który pewnie nie miał w sobie ani krztyny szczerości.

– Przecież trucizna zawsze zostawia po sobie jakiś ślad – niespodziewanie włączył się do rozmowy Thomas.

Morrigan spojrzała na niego tak, jakby miała ochotę zabić go na miejscu za to, co powiedział. On nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi.

– Nie wszystkie – wtrąciłem jadowitym tonem, zanim zdołałem się powstrzymać. – Niektóre trucizny nie pozostawiają po sobie żadnych śladów. Podaje się je zazwyczaj, aby upozorować samobójstwo. Szybka i bezbolesna śmierć, której ofiara nie jest świadoma, dopóki nie nadejdzie koniec.

Spoglądałem na niego, jednak on nie spojrzał mi prosto w oczy. W tamtym momencie miałem ochotę jemu wlać do filiżanki tę truciznę.

Odniosłem wrażenie, że do Jacka nie docierało to, co działo się w pomieszczeniu. Bezwiednie mieszał łyżeczką w herbacie. Nie chciałem nawet sobie wyobrażać, co on musiał czuć. Gdyby rzeczywiście macocha wypiła truciznę, to znaczyło, że postąpiła tak, jak Anne Avery. Odebrała sobie życie, zamiast walczyć z tyranem. A jeżeli to nie było samobójstwo, to stan mężczyzny mógł się jeszcze bardziej pogorszyć. Nie wiedziałem, jakie miał stosunki z macochą, ale wszystko wskazywało na to, że dobre. Zastanawiałem się, czy Jack także dołączy do tych kobiet i postąpi tak samo jak one.

– Nie mówmy już o tym – wtrąciła się szybko Narcyza, widząc ponurą minę swojego męża, zanim ktokolwiek zdążył coś jeszcze powiedzieć. – Takie głupoty jeszcze zaszkodzą Morrigan. Nie można denerwować kobiety w ciąży.

– W ciąży!? – wyrwało mi się, zanim zdążyłem ugryźć się w język.

– Nie wiedziałeś, Severusie? – zdziwiła się Narcyza. – To już trzeci miesiąc. Nie każdemu zdarza się zajść w ciążę w noc poślubną. To musi być takie romantyczne – dokończyła rozmarzonym głosem, ale w jej oczach pojawił się smutek. Pewnie sama chciała zajść już w ciążę, dać Lucjuszowi dziedzica.

Spojrzałem na Morrigan. Była cała blada, starała się ukryć drżenie rąk. Nie podniosła wzroku na mnie, jakby jej własne kolana okazały się bardziej interesujące. Czy ona myślała, że nigdy się nie dowiem? Czy starała się to przede mną ukryć?

~ * ~

Stałem na trasie w rezydencji Malfoyów, obserwując ich duży, okalający dom ogród, po którym spacerowały pawie. Piękno wiosennej przyrody przyprawiało mnie o mdłości. Wolałbym już oglądać lochy Hogwartu lub rozćwiartowane truchła ofiar inferiusów.

Po chwili usłyszałem dźwięk kroków. Ktoś wszedł na taras i zbliżył się w moją stronę. Niechętnie odwróciłem się, by stanąć twarzą w twarz z Morrigan. Teraz, gdy nie siedziała, mogłem bez trudu zobaczyć jej lekko zaokrąglony brzuch rysujący się pod suknią. Na ten widok ogarnął mnie ogromny smutek.

– Narcyza zajęła czymś resztę, więc możemy porozmawiać w spokoju przez chwilę.

– Nie mamy o czym – skwitowałem, próbując wyminąć ją i wrócić do salonu.

– Nie wiem, czyje jest to dziecko – odparła prosto z mostu, jak miała w zwyczaju.

Miałem wrażenie, że zaraz ugną się pode mną kolana i przewrócę się na bruk. Cała krew odpłynęła z mojej twarzy. Serce, jakby na chwilę zapomniało, że musi pracować. Mogłem tylko stać i patrzeć na nią oniemiały, niezdolny wydusić z siebie chociażby najmniejszego dźwięku.

– Nie chciałam ci mówić o ciąży, ale skoro już wiesz, to sądzę, że o tym też powinieneś wiedzieć.

– Jak? Przecież mówiłaś, że pijesz eliksir – zmusiłem się, aby powiedzieć te słowa.

Musiałem znać odpowiedź. Musiałem wiedzieć, że to nie jest jakiś cholerny żart, że po raz kolejny nie kpi sobie ze mnie. Wolałem nawet najgorszą prawdę niż kolejny fałsz.

– Kłamałam – wyznała tonem pełnym skruchy, jakby naprawdę tego żałowała. - Miałam złudne nadzieje, że gdybym zaszła w ciążę wcześniej, to miałabym pretekst, aby zatrzymać cię przy sobie, aby uwolnić się od moich rodziców i tego pieprzonego narzeczeństwa. Cóż, nie wyszło… lub może wyszło, ale za późno. Za sześć miesięcy się dowiemy. Łatwo będzie poznać różnicę. Nawet mój durny małżonek się spostrzeże – prychnęła.

Przez chwilę staliśmy naprzeciwko siebie. Oboje milczeliśmy. Nie potrafiliśmy spojrzeć już sobie w oczy. Wszystko przepadło.

– Mogę cię o coś spytać?

Kobieta kiwnęła głową na znak zgody.

– Dlaczego zabrałaś mnie na ślub Narcyzy i Lucjusza? Już wtedy musiałaś mieć narzeczonego, więc dlaczego twoi rodzice się zgodzili?

– Thomas był wtedy za granicą. Załatwiał jakieś interesy w Indiach. Chciałam przedstawić cię rodzicom. Pokazać, że jesteś mnie godny. Ojciec zgodził się na to, bo nie powiedziałam mu kim naprawdę jesteś. Dopiero, gdy cię zobaczył, zorientował się, że nie jesteś arystokratą. Miałam nadzieję, że przekonają się do ciebie, że zmienią zdanie. Chociaż raz zaakceptują mój wybór.

Samotna, słona łza zaczęła powoli spływać po jej bladym policzku. W tamtej chwili poczułem przemożną chęć otarcia tego strumyczka. Już chciałem zrobić krok do przodu, wyciągałem dłoń w jej stronę… Lecz szybko się opamiętałem i cofnąłem rękę. Już nie miałem do tego prawa.

– Nie jesteś z nim szczęśliwa?

Było to najgłupsze pytanie, jakie dzisiaj zadałem, ale musiałem wiedzieć.

Morrigan prychnęła i spojrzała mi prosto w oczy. W jej orzechowych tęczówkach nie było radości od dawna. Te iskry już się wypaliły. Pozostał jedynie bezdenny smutek. Czy mogła być aż tak dobrą aktorką?

– W małżeństwach arystokratów nigdy nie ma miłości i szczęścia. Tylko powolne umieranie kolejnych dni, smutek, żałość, gwałt, nieszczęście. Nie daj się zwieść pozorom, Severusie.

Odwróciła się na pięcie, rękawem sukni otarła łzy i weszła do salonu, zostawiając mnie stojącego w osłupieniu. Nie mogłem uwierzyć w to, że mogła nosić pod sercem moje dziecko. To jakiś absurd! To nie mogła być prawda! Miałem nieodparte wrażenie, że przez mój, i tak już roztrzaskany na kawałki, świat ponownie przeszło tornado. Pozostawiło za sobą jedynie pył i popiół.

~ * ~

W końcu udało mi się to przepisać. Prawie połowę musiałam zmienić, bo pierwsza wersja mi się odwidziała i cztery strony w zeszycie nadawały się do skreślenia. Koszmar, ale myślę, że tak jest o wiele lepiej.

Moi drodzy, dokładnie szóstego września postanowiłam całkowicie zmienić niektóre wątki w fabule. Po prostu nie potrafię się przemóc i zrobić tego, co planowałam w jednej z pierwszych wersji. Tak więc właśnie kupiłam kanonowi bilet w jedną stronę na Antarktydę. Niektórym ta nowa wersja na pewno się spodoba (innym pewnie nie) i większą rolę odegra w niej Jack.

Na szczęście mam pięć notek do przodu (aż tyle, to jeszcze w życiu nie miałam, jestem z siebie dumna ^ ^), bo jakoś wena i chęci mi się skończyły. A tak bardzo chciałam jeszcze końcówkę wakacji wykorzystać na pisanie. Ech, może jak włączę sobie w poniedziałek „Władcę Pierścieni”, to wróci.

Pozdrawiam :)