Wspomnienie 35: Złudne nadzieje

Melancholia, tęsknota, smutek, zniechęcenie

Są treścią mojej duszy.

Kazimierz Przerwa - Tetmajer

10 lutego 1979

W ciągu ostatnich dni najgorsze okazało się odebranie ciała mugola. Zanim pozwolono nam je zabrać, ci durni policjanci zadawali matce tysiące pytań. A ten młody sukinsyn był pewien, że coś ukrywa. Zapewne ta krótka chwila pokazania własnej stanowczości i siły podsunęła mu te bzdurne wnioski. Szkoda, że to wszystko okazało się tylko złudzeniem. Nagłe strzelenie płomienia, który jeszcze szybciej zgasł.

Gdy matka zobaczyła swojego męża martwego, zemdlała. Nie mogła znieść widoku tak licznych ran. Przez cały czas policjanci stali z boku, niewzruszeni. Po tym wydarzeniu zamknęła się w sobie jeszcze bardziej. Poprosiła mnie o zajęcie się pogrzebem, gdyż sama nie była w stanie tego zrobić. Zniknęła z niej wszelka radość życia. Ulotniła się wraz z zimowym wiatrem i pognała do innego, może cieplejszego, kraju.

Tylko czy taki istniał na naszej planecie? Doświadczenia z ostatnich lat pozwalały mi w to wątpić. Ludzie we wszystkich zakątkach tego świata są okrutni, bezwzględni i obłudni. Pokazują światu swoje fałszywe, wykreowane i pomocne oblicza podczas, gdy w duchu śmieją się z upadku drugiego człowieka, nie mogą znieść, że ktoś inny jest od nich lepszy. Okradają innych ze wszystkiego, co im się spodoba, bo sami tego nie mają.

W dniach poprzedzających pogrzeb odniosłem wrażenie, że matka zmieniła się w żywą marionetkę. Praktycznie cały dzień spędzała w pokoju i nie chciała z niego wychodzić. Wykonywała tylko niezbędne do przeżycia czynności. Prawie w ogóle nie jadła. Starałem się wmuszać w nią jedzenie, lecz bezskutecznie. Twierdziła, że jedna skibka ciemnego chleba dziennie jej wystarczy.

Coraz bardziej zacząłem obawiać się o jej zdrowie. Minęło zbyt mało czasu, by drastycznie straciła na wadze, ale w każdej chwili mogła dopaść ją jakaś choroba. Przecież organizm potrzebował pożywienia. Już i tak miała słabą odporność, a teraz praktycznie pozwalała chorobie przeniknąć do jej ciała. Czy chciała toczyć kolejną walkę wewnątrz siebie? Przecież to było niedorzeczne, głupie. Lecz żadne słowa nie docierały. Pozostawało mieć tylko nadzieję, że nie przyjdzie najgorsze.

Matka coraz częściej przestawała utrzymywać kontakt z otoczeniem. Była odrętwiała, nie dostrzegała tego, co dzieje się wokół niej. Jakby przebywała w innym świecie. I może faktycznie tak było. Może zamknęła się w pułapce własnego umysłu, w czasach, gdy te wszystkie tragedie nie miały jeszcze miejsca. Gdy była szczęśliwa…

Przelewała strumienie gorzkich łez. Oczy miała cały czas zaczerwienione. Na jej wyjątkowo bladych policzkach można było dostrzec ślady po wyschniętych strużkach wody. Nie rozstawała się z chusteczką, którą nieustannie wycierała cieknący nos.

Nie mogłem zrozumieć jej reakcji. Dlaczego tak się zamartwiała z powodu śmierci tak perfidnego człowieka? Przecież teraz mogła zacząć życie na nowo. Bez bólu, bez cierpienia, bez strachu. W końcu mogła odnaleźć szczęście, którego tak jej brakowało w ciągu dwudziestu lat małżeństwa. Mogłem mieć tylko nadzieję, że czas ukoi rany i przywróci jej rozsądek i radość życia. I oby po raz kolejny nie okazała się ona ostatnią pozytywną myślą szaleńców i głupców, niezdolnych do życia w tym świecie. Naiwnych, którzy przywykli do luksusów, których nie można osiągnąć bez oszustw i fałszerstwa. Gdy okazuje się, że dobro to tylko maska, pod którą kryje się ohyda, rozkład i zło.

Nie ma dobra i nigdy go nie było! I nie będzie, co sprawia, że świat pogrąża się w jeszcze większym dole emocjonalnym. Upada coraz niżej, próbując dotrzeć do celu, który nie istnieje. Pozostaje tylko śmiać się mu w twarz i podążać za jego nurtem. Paradoks. Bezsilność lub całkowite oddanie sprawie. Upadek na dno, od którego nie można się odbić.

Czas się z tym pogodzić! Matka musi to w końcu zrozumieć i na zawsze pogrzebać złudne marzenia.

~ * ~

Cmentarz w Spinner’s End był niewielki. Znajdowała się tutaj może setka szarych, brudnych i nierzadko starych, rozpadających się nagrobków. Gdzieniegdzie rosły tutaj pojedyncze krzewy, które wiosną i latem miały wzbogacać i ozdabiać to miejsce. Przynajmniej w zamyśle mieszkańców. Tak naprawdę, przez większą część roku, teren cmentarza pokrywała bujna, burozielona trawa, której nikt nie ścinał. Pięła się ku niebu, a gdyby mogła kpiłaby z tego miejsca i zmarłych pochowanych tutaj, i przez wielu zapomnianych. Praktycznie nikt nie przychodził na cmentarz sprawiający wrażenie opuszczonego. Czasem przyczłapał się jakiś starszy człowiek, który również niebawem odda się w ramiona Śmierci i przyjmie jej lodowaty pocałunek. A później będzie go czekać tylko ziemia i ciemna mogiła. W pobliżu nie zbudowano nawet małej kapliczki, jakby sam Bóg, w którego tak oddanie wierzy Jack, zapomniał o tym parszywym miejscu.

Matka chciała przenieść ciało i pochować je na cmentarzu w Coatham. Nie wiedziałem, dlaczego akurat w tamtym miejscu. Czy tam wychował się mugol? Czy może istniało jakieś inne wyjaśnienie. Nie interesowało mnie to. Jednak udało mi się ją przekonać, że przenoszenie nie ma żadnego sensu. Uległa mi bez trudu. Była zbyt zrozpaczona, aby się spierać. Zniknął z niej cały upór oraz ta nikła siła walki, którą odzyskała w ostatnich tygodniach.

Gdyby to ode mnie zależało, wrzuciłbym jego ciało do brudnej rzeki lub pozostawił na wysypisku śmieci. W końcu takie ścierwo powinno dostać to, na co zasłużyło. Nie wydałbym na niego nawet złamanego knuta.

Pogrzeb był bardzo skromny, o ile lepiej nie pasowałoby określenie nędzny. Na uroczystości nie pojawił się nikt. Bo w końcu kto miałby przyjść? Nigdy nie słyszałem o żadnych członkach rodziny z jego strony. Nie miał znajomych, tylko kompanów do wspólnego picia. A wiadomo, że takie wszy nie pofatygowałyby się na pogrzeb. Pewnie jeszcze odsypiają kolejną nocną hulankę. Ja pojawiłem się tutaj tylko ze względu na matkę. Nie mogłem zostawić jej samej.

Pastor, który przyjechał tutaj z sąsiedniego miasteczka, gdyż w naszym nie było żadnego kościoła, odprawił modlitwę. Pracownicy zakładu pogrzebowego opuścili trumnę do dołu, by leżące w niej ciało zgniło w zimnej ziemi wśród robaków i innych obrzydliwości. Nie mogłem pozbyć się z głowy myśli, kiedy to roje obślizgłych i włochatych insektów zaczną chodzić po jego ciele, wchodzić w gałki oczne, przez nos, uszy lub usta i dostawać się do środka, by przebywać wśród pozostałych mu jeszcze narządów wewnętrznych. Niech skażą to podłe serce! Dostał w końcu to, na co zasłużył. Ta myśl nie powodowała u mnie obrzydzenia, lecz dziwną ekscytacje. Nareszcie zemsta została dokonana!

Po zasypaniu dołu, pracownicy zakładu pogrzebowego odeszli razem z pastorem. Oni wykonali już swoją pracę i nic więcej nie trzymało ich w tym paskudnym miejscu. Mugole są bez serca. Wszy, które wszędzie się zalęgły, kalając ten świat.

Czarodzieje też nie są lepsi – uderzyła mnie natrętna myśl. Czy to było moje sumienie?

Gdy zostaliśmy sami na cmentarzu, matka wyjęła różdżkę i wyczarowała kamienną tabliczkę u wezgłowia grobu. Po chwili pojawił się na niej napis:

Tobiasz Snape

Na zawsze pozostaniesz w moim sercu, w moich myślach i w swoim grobie.*

Uklękła, brudząc swój ciemny płaszcz. Na świeżo zakopanej ziemi położyła bukiet białych róż, który przyniosła ze sobą. Wśród nich znajdowała się jedna czerwona. Wyróżniała się na tle pozostałych.

Szkarłat na bieli.

Krew na śniegu.

Morderstwo.

Po policzkach matki znów popłynęły łzy, które zaczęły zamarzać wraz z chłodnymi podmuchami wiatru.

Ten bydlak nie zasługiwał na to. Na jej miłość, poświęcenie. Na przyzwoity pochówek ani na kwiaty. Powinien zostać zapomniany, a wszelka pamięć o nim ulec zatraceniu.

– Mamo, zwróciłem się do niej łagodnie, gdy zauważyłem, że cała się trzęsie przy podmuchach mroźnego wiatru.

– Spoczywaj w pokoju, Tobiaszu. Obyś tam znalazł więcej szczęścia.

Powoli podniosła się na nogi i pozwoliła zaprowadzić do domu. Przysięgałem sobie, że moja noga więcej tam nie postanie.

Do domu wróciliśmy, idąc w milczeniu. Żadne z nas nie miało nic do powiedzenia. Po powrocie matka udała się do kuchni i zaparzyła gorącą herbatę. Po raz pierwszy od śmierci mugola, zabrała się za przygotowanie czegokolwiek. Miałem nadzieję, że to dobry znak.

Usiedliśmy przy stole, jak za starych, dobrych czasów i popijaliśmy płyn rozgrzewający nasze zmarznięte ciała.

– Zerwałeś z Morrigan, prawda? – Ona pierwsza przerwała milczenie.

Czułem, że przemawia przez nią troska , jednak nie mogłem znieść tego ukłucia bólu w sercu, gdy usłyszałem jej imię; gdy jej obraz znów stanął mi przed oczami. Chciałem wyjść z kuchni, pójść do siebie i zamknąć się w pokoju. Lecz nie mogłem zachować się tak wobec matki. Nie teraz, gdy była w takim stanie.

– Skąd wiesz? – udało mi się jedynie wymamrotać.

– Widzę. Już tutaj nie przychodzi. Zobaczyłam wasze ostatnie rozstanie. Wiem, że cierpisz, coraz bardziej zamykasz się w sobie.

– Między nami to już koniec. Wykorzystała mnie.

– Może jeszcze nie wszystko jest stracone? Miłość to potężne uczucie, które wiele jest w stanie wybaczyć. Lecz samo tego nie zdziała. Ludzie także muszą tego chcieć – mówiła z taką nadzieją w głosie, jakiej od dawana u niej nie widziałem. Jakby wierzyła w to, co mówi. Jakby to było takie proste.

– Kłamała i oszukiwała. Jack miał rację, zależało jej tylko na własnych korzyściach. Inni nic dla niej nie znaczyli. Za moimi plecami miała jakiegoś bogatego narzeczonego – wyrzuciłem z siebie.

Nie mogłem już tego dłużej w sobie dusić. Na twarzy matki dostrzegłem… zrozumienie? Wyglądała, jakby cała ta sytuacja nie była dla niej obca. Jakby doskonale wiedziała, w jakim położeniu się znalazłem, ale przecież ona nigdy czegoś takiego nie przeżyła.

– A skąd wiesz, że ona go kochała?  Czy masz pewność, poza słowami tamtego chłopaka, że nikt jej do tego narzeczeństwa nie zmuszał? Przecież widziałam was razem. Według mnie ona kochała tylko ciebie.

Nie mogłem w to uwierzyć. Matka broniła Morrigan? Trzymała jej stronę? To był dla mnie bolesny cios. Nie spodziewałem się tego. Nigdy nawet przez myśl mi nie przyszło, że zostanę tak zdradzony, odtrącony. I to na rzecz kogoś takiego jak Morrigan. Czy miałem teraz zostać zupełnie sam?

– Nie wierzę, że trzymasz jej stronę – odparłem z wyrzutem. – Gdyby rzeczywiście tak było, to by mi o wszystkim powiedziała.

– Nie trzymam jej strony, Severusie. Mówię ci tylko, jak mogło być. Ale skoro ty znasz ją lepiej, to zapewne masz rację. Tak mi przykro z tego powodu, kochanie. Byłeś taki szczęśliwy, a teraz znów powrócił smutek.

Jej ciepłe słowa chwyciły mnie za serce i sprawiły, że coś we mnie pękło. Uklęknąłem obok niej i położyłem głowę na kolanach. Chciałem znów poczuć tą bliskość. Jej ciepło i bezgraniczną miłość. Przez chwilę być jak kilkuletni chłopiec, który szukał przy matce schronienia i bezpiecznego kąta. Byle z dala od ojca, od bólu, od niesprawiedliwości tego świata.

Nie zwracałem uwagi na rzęsiste łzy, które zaczęły płynąć z moich oczu na jej spódnicę. Liczył się dla mnie dotyk jej ciepłych dłoni gładzących moją głowę i odgarniających włosy z czoła. Miałem nadzieję, że pod wpływem tego dotyku wszystkie smutki i troski znikną, że powróci spokój.

W tamtej chwili wszystkie dzielące nas mury, jakby zniknęły. Znaleźliśmy jedną wolną przestrzeń, której jeszcze nie oddzieliły cegły kłamstw i niedopowiedzeń.  Najgorsze było jednak to, że ją też przetnie ściana nie do przebycia i zniszczenia. Lecz teraz mogliśmy jeszcze raz cieszyć się tą bliskością. Chociaż przez chwilę… Znów powróciła ta więź między nami. Więź między matką i synem. Coś, co utraciliśmy kilka miesięcy temu, w tamtym momencie znów powróciło, jakby nigdy nie zniknęło.

– Uważam, że powinniście jeszcze raz ze sobą porozmawiać. Tak na spokojnie.

– Dobrze, mamo – zgodziłem się.

Może faktycznie miała rację? Może jeszcze nie wszystko stracone?

Matka dała mi wtedy tak wiele.

Ciepło, miłość, zrozumienie.

Szczęście…

Była wyjątkowo ciemna noc. Nów. Czas, gdy wszystkie mroczne potwory wychodzą ze swych nor i polują na małych czarodziejów, którzy nie zdążyli wrócić do domu. I pewnie nigdy nie wrócą, zostaną zwabieni do ich nor i tam zabici.

Nie mogłem zasnąć. Przewracałem się z boku na bok, szukając odpowiedniej pozycji, lecz sen nie chciał nadejść. Zamknięcie oczu też nie pomagało.

Bałem się. Obawiałem się tej wszechobecnej ciemności, pustki. Wolałem, gdy przez okno w moim pokoiku padało światło księżyca. Wtedy łatwiej zasypiałem i noc nie wydawała się taka straszna.

Wstałem z łóżka. Nie chciałem przebywać dłużej w miejscu, gdzie wszystkie cienie wydłużały się, jakby chciały mnie pochłonąć, jakby czaiły się w nich potwory. Jakby miał za chwilę wyjść z nich On i znów uderzyć mamę lub mnie.

Uchyliłem lekko drzwi pokoju i wyjrzałem na korytarz. Było w nim ciemno, nikt nie zapalił żadnej lampy. Rozejrzałem się i zobaczyłem, że na dole widać jasną poświatę. Ktoś musiał być w salonie. Ostrożnie, na palcach podszedłem do schodów i zszedłem na dół. Powoli, z wahaniem zerknąłem do pokoju, w którym paliło się światło. Odetchnąłem z ulgą. To nie On, lecz mama.

Siedziała na swoim ulubionym fotelu, na ramionach miała zarzucony szal, a włosy przewiązane wstążką. Czytała jakąś książkę, którą oświetlała sobie zapaloną różdżką. Po chwili oderwała wzrok od tekstu i spojrzała w moją stronę.

– Dlaczego nie śpisz, kochanie? – zapytała z troską i odłożyła powieść na stolik.

– Nie mogłem spać, jest ciemno.

– Chodź do mnie.

Podszedłem do fotela, na którym siedziała i wdrapałem się na kolana mamy.

– Jesteś już dużym chłopcem, nie musisz bać się ciemności – powiedziała łagodnie, głaszcząc mnie po głowie, gdy przytuliłem się do jej piersi. – Nie ma w niej nic strasznego. Jest kojąca. W nocy można zobaczyć gwiazdy na niebie. Miliony iskierek radości i nadziei.

– A potwory?

– Severusie, potwory też boją się ciemności. Przecież wilkołaki wychodzą przy świetle pełni księżyca. A pozostałe są gorsze w świetle dnia, bo wtedy pokazują światu swe prawdziwe oblicza. Zwodzą, mamią, zatruwają umysł i dopiero w ciemności dostrzegamy ich strach i dwulicowość. Całą tą pozorną jasność i dobroć.

– Co to znaczy? – zapytałem.

Nie rozumiałem tego, co mama mówiła, przecież to w dzień wszystko jest widoczne i oczywiste.

– Zrozumiesz, jak będziesz starszy – odpowiedziała, całując mnie w czoło.

Nic więcej nie powiedziała, lecz z każdym dotykiem jej dłoni czułem, jak przyjemne ciepło rozchodzi się po mim ciele, jak znika strach. Przy mamie czułem się bezpiecznie. Ona zawsze potrafiła mnie obronić. Była kochana i wyjątkowa. Niczego się nie bała.

~ * ~

Następnego ranka okazało się jak bardzo się myliłem. Jakie złudne były moje nadzieje. W „Proroku Codziennym” zamieszono artykuł mówiący o tym, że Morrigan Delgado wyszła za mąż wczorajszego dnia. Nawet tego nie przeczytałem. Starając się nie patrzeć na olbrzymią fotografię ślubną, wrzuciłem gazetę do kominka, by tam pochłonęły ją gorące płomienie.

Brama do Morrigan zamknęła się bezpowrotnie. Pozostawiła jednak za sobą krwawiące serce. Ranę, której nic nie zdoła uleczyć. Pustkę, której nic nie zapełni.

~ * ~

* Lemony Snicket, Seria Niefortunnych Zdarzeń: Akademia Antypatii

~ * ~

Cóż, notka tym razem trochę krótsza, pewnie przez to, że poprzednią podzieliłam i ta część była krótsza. Następne już powinny wrócić do standardowej długości. Tę trochę wydłużyłam, dodając retrospekcję. W razie nieścisłości Severus miał wtedy pięć lat.

A mi pozostały jeszcze trzy tygodnie wakacji ^ ^ Chociaż pewnie zleci tak szybko, że ani się obejrzę, a będę musiała wrócić do szkoły.

Pozdrawiam :)