Wspomnienie 34: Kłamstwa i zagadki

Rozpacz jest początkiem narodzin nadziei.

Rallo May

6 lutego 1979

Wychodziliśmy z lochów, udając się na śniadanie do Wielkiej Sali. Zapowiadał się kolejny ciężki dzień przepełniony nauką do egzaminów, kończących kolejny rok w Hogwarcie. Już drugi rok. Jak ten czas szybko mijał…

Tylko Jack zdawał się być zadowolony z tego, że całą sobotę przesiedzi nad książkami w bibliotece. Dziwak. Myślał, że stawianie sobie wysoko poprzeczki wpłynie na dobre relacje z ojcem; że on pozwoli mu na spełnienie marzeń. Naiwny głupiec.

Olaf sądził, że nie warto uczyć się niepotrzebnych rzeczy, ale nie chciał być najgorszy i także spędzał czas nad książkami.

Ja przynajmniej miałem pretekst, aby jeszcze więcej czasu przebywać w towarzystwie Lily. Przesiadywaliśmy w jakiejś pustej klasie i ćwiczyliśmy zaklęcia lub warzyliśmy razem eliksiry. Nikt ani nic nie mogło zabrać nam tych wspaniałych chwil.

– Jakie dodatkowe przedmioty wybraliście? – zagadnął nieśmiało Jack.

– Mamy jeszcze czas – skomentował kpiącym tonem Olaf.

– Dwa dni. W poniedziałek profesor Slughorn chce mieć listę przedmiotów.

– Co za różnica? I tak nie ma wśród nich czarnej magii. Dumbledore jest głupi, skoro zabrania nam jej studiować.

– Ale ten wybór może wpłynąć na naszą przyszłość!

– Bla, bla, bla. Nie interesuje mnie to.

– A ty, Severusie? – Nie dawał za wygraną Jack.

Myślałem, że wymigam się od odpowiedzi. Miałem takie samo zdanie jak Olaf. Nie było nic interesującego do wyboru. Jack jak zawsze przesadzał, chorobliwie zafascynowany nauką.

– Opieka nad magicznymi stworzeniami i numerologia – poddałem się pod naporem jego natarczywego spojrzenia. Miałem nadzieję, że da mi już spokój.

Olaf prychnął niezadowolony. Nie znosił ludzi, którzy ulegali czyimś wpływom. Nie przepadał za Jackiem i jego zafascynowaniem nauką i książkami.

– Zastanawiałem się nad mugoloznawstwem, ale…

– CO!? – wrzasnął Olaf, plując śliną na wszystkie strony.

Mijający nas uczniowie przyglądali się nam z zaciekawieniem. Niektórzy zbliżyli się do nas, by poznać ciąg dalszy tej wymiany zdań lub dowiedzieć się, o co tym razem poszło trójce głupich drugoklasistów.

– Czy tobie już zupełnie poprzestawiało się we łbie, Avery?! MUGOLOZNAWSTWO!? Co ty jesteś jakimś wielbicielem szlam jak Gryfoni, czy arystokratą czystej krwi, który zajął zaszczytne miejsce w domu wielkiego Salazara Slytherina?

– Po prostu chciałem… - mruczał pod nosem Jack. Niezdolny do tego, by podnieść głos, by się sprzeciwić, by stanąć w obronie własnego zdania.

– Mugole istnieją po to, aby ich zabijać, a nie uczyć się o nich tych bredni, które wykładają w tej imitacji szkoły.

– M – masz r – rację – jąkał się Jack, trzęsąc ze strachu.

Inni Ślizgoni przyglądali nam się z zaciekawieniem, lecz żaden nie zareagował. Woleli pozostać biernymi obserwatorami. Nikim więcej.

– Potraktuj to jako ostrzeżenie, Avery. Jeżeli spełnisz tę swoją absurdalną i poniżającą zachciankę, to nie dożyjesz końca przyszłego roku.

Jack głośno przełknął ślinę. Jego oczy rozszerzyły się do nienaturalnych rozmiarów i zagościło w nich przerażanie. Bał się i nikt nie mógł temu zaprzeczyć. Strach robi z ludźmi najgorsze rzeczy. Nikt nie jest w stanie mu się przeciwstawić. To on króluje, jest panem absolutnym i niepodzielnym.

Jack powoli kiwnął głową na znak zgody.

– To dobrze, że się zrozumieliśmy. – Wargi Olafa wygięły się w perfidnym uśmiechu. Osiągnął swój cel.

– A nie myślałeś o starożytnych runach, Severusie? – Jack za wszelką cenę starał się doprowadzić ton swojego głosu do normalności, lecz bezskutecznie. Chociaż dryfowanie na bezpiecznych wodach jego największej oazy, pewnego schronienia, trochę opanowało strach. Już tak nie drżał.

Tylko dlaczego znowu ja? Co ja takiego w sobie mam? Za kogo on mnie uważa? Za ochroniarza? Towarzysza bezsensownych rozmów?

– Nie, matka napisała mi w liście, że nie poleca tego przedmiotu, gdyż nie jest interesujący. Sama się na nim zawiodła.

– Ja słyszałem, że jest interesujący i świetnie wykładany. Profesor Raistlin Majere zna się na rzeczy. Podobno…

– Mówicie o tym przystojniaku od starożytnych run? – Rozległ się za nami aż za bardzo znajomy głos.

Jack odwrócił się, by stanąć naprzeciwko wysokiej, ciemnowłosej dziewczyny. Cała scena z boku musiała wyglądać komicznie, gdyż chłopak był od niej o ponad głowę niższy.

– Nikt cię o nic nie pytał, Delgado – warknął w jej stronę Olaf.

– Nie wtrącaj się, Mulciber, nie mówiłam do ciebie. Masz zamiar znaleźć tam sobie dziewczynę, Jack? W końcu na lekcjach Majere’a pojawiają się wszystkie uczennice Hogwartu.

– Nie twój…

–Och, zapomniałam – przerwała mu bezceremonialnie. – Przecież jesteś jeszcze za mały, aby myśleć o takich rzeczach. Przepraszam najmocniej, mam nadzieję, że cię nie zgorszyłam – zakpiła i z wysoko uniesioną głową odmaszerowała w stronę Wielkiej Sali.

Później bardzo żałowałem, że Morrigan przerwała naszą rozmowę. Może dowiedziałbym się czegoś wartego uwagi. Czegoś, co pomogłoby mi rozwiązać tę zagadkę, znaleźć jakiś trop. Może…

Raistlin Majere.

Majere.

Tylko czy chciałem znać odpowiedź, czy to mnie jeszcze interesowało?

Nie powiedziała ci, co zrobił Majere? Co razem zrobili?

Te słowa nie dawały mi spokoju przez cały ostatni dzień. Myślałem, że zostawiłem to za sobą, że mordując mugola pozbyłem się problemu. Lecz on musiał zasiać kolejne ziarno niepewności. Zrobił to specjalnie? Czy istnieje możliwość, że były to kolejne kłamstwa?

Bardziej skłaniałem się do tej drugiej opcji, bo co mógłby mieć z nim wspólnego nauczyciel starożytnych run?

Lecz wtedy przed oczami stanął mi obraz jeszcze jednego mężczyzny. Caramon Majere, właściciel Ostatniego Domu. Czy mogło chodzić o niego?

Starałem się nie myśleć o całej tej sprawie, lecz bezskutecznie. Tajemniczy uśmiech karczmarza ciągle napływał do moich myśli. I tylko jedno słowo odbijało się echem w mojej głowie.

Majere.

Ale który?

Chociaż właściwsze w tej sytuacji wydawało się pytanie, czy w ogóle któryś. Nie wiedziałem, co mam z tą sprawą zrobić. Wrzucić do morza zapomnienia i przestać o niej rozmyślać, oznaczając stemplem bzdura pijanego mugola, który starł się odwrócić moją uwagę, ochronić siebie przed najgorszym losem. I on myślał, że nie jestem do tego zdolny. A może wydawało mu się jeszcze, że będę mieć wyrzuty sumienia po tym, co zrobiłem. Nigdy! Należało mu się! To był mój obowiązek wobec matki.

Matki…

Ona mogła znać prawdę. Mogła wiedzieć, jaka jest odpowiedź na tą nurtującą mnie zagadkę. Może Juliet Potter także była w to wszystko zamieszana. Może to wszystko było jedną wielką tajemnicą, którą grupka ludzi skrywała od lat, o której starali się zapomnieć.

Nie wiedziałem tylko, kto mógłby udzielić mi odpowiedzi. Nie mogłem iść przecież do Ostatniego Domu i zapytać właściciela, co miał wspólnego z mugolem i matką. To samo tyczyło się nauczyciela. Przecież nie mogłem jak nigdy nic wejść do szkoły i zacząć zadawać mu pytania. A matka? Ona milczała od lat i wątpiłem, aby teraz złamała dane sobie śluby i powiedziała coś więcej.

To wszystko było niedorzeczne. Najlepiej dać sobie z tym spokój. A przynajmniej spróbować…

Nagle z ponurych rozmyślań wyrwał mnie dzwonek do drzwi. Zastanawiałem się, kto to mógł być. Przecież nikt nigdy nas nie odwiedzał. Więc kto? Roznosiciel ulotek? Sprzedawca sztućców?

Jakaś część mnie miała nadzieję, że to rozwiązanie tej zagadki, lecz nadzieja matką głupich. Nie mogłem liczyć na takie szczęście. To było wręcz absurdalne, głupie. Takie rzeczy zdarzają się tylko w durnych książkach, które zaśmiecają umysły czytelników i wpajają im do głowy nieistniejące brednie.

Wyjrzałem z pokoju. Usłyszałem kroki matki idącej, by otworzyć drzwi, a chwilę później przytłumione głosy. Wpuściła do domu jakiś mężczyzn. Z ciekawości zszedłem po schodach i zajrzałem do salonu. Matka rozmawiała w nim z dwoma policjantami. Serce podskoczyło mi do gardła.

Musieli go znaleźć. – Była to pierwsza myśl, która wypełniła mój skołatany umysł.

Miałem ochotę odwrócić się na pięcie i wrócić na górę, lecz nie mogłem zostawić matki samej. I musiałem się dowiedzieć na czym stoję, co odkryli mugole.

Pospiesznie zlustrowałem wzrokiem mężczyzn. Jeden z nich był stary i otyły. Miał krótkie siwe włosy i wyliniałe wąsy. Pulchną twarz zakończały dwa podbródki. W niczym nie przypominał aurora. Zapewne całe życie spędził za biurkiem. W końcu, co się dziwić, w takiej mieścinie nie zdarzają się prawdziwe przestępstwa.

Do teraz. – Uśmiechnąłem się w duchu z satysfakcją. – Teraz będą mieć problem i nigdy nie znajdą mordercy. Do końca pozostanie dla nich nieuchwytny.

Stary policjant pewnie liczył, że niebawem przejdzie na emeryturę, a tu zawaliły mu się na głowę nowe problemy. Przez to wyglądał na zmartwionego i przytłoczonego życiem.

Drugi prezentował się o wiele lepiej. Był młody, niewiele starszy ode mnie. Wysoki i przeraźliwie chudy. Patrząc na niego, miało się wrażenie, że jego służbowy mundur jest o wiele za duży. Prezentował się na nim jak na wieszaku na ubrania. Na głowie mężczyzny sterczała burza rudych loczków. Wyglądał jak pudel, a długi nos jeszcze bardziej podkreślał to wrażenie.

Żywym i czujnym wzrokiem ukradkiem rozglądał się po pomieszczeniu. Od niechcenia wdarłem się do jego umysłu. Tak, jak myślałem, marzył o samotnym złapaniu mordercy, awansie, tytule bohatera narodowego, bogactwie i wianuszku dziewcząt wielbiących jego imię. Chwała, bogactwo i potęga. Czy tylko tego chcieli współcześni ludzie? Chciał być kimś, a pozostanie nikim. Mógł w wyjechać z tego zawszonego miasteczka, gdy miał okazję. Teraz było już dla niego za późno.

Matka spojrzała ma mnie karcąco. Musiała zauważyć ten nieobecny wzrok młodszego policjanta i od razu powiązać ze mną. Szybko wycofałem się z jego umysłu. Nie chciałem jej denerwować.

– Eryk Bowman, zastępca oficera miejskiej jednostki policji – odparł znużonym i flegmatycznym głosem starszy mężczyzna. – Czy mam przyjemność z panią Eileen Snape?

– Prince – automatycznie poprawiła go matka. Nie znosiła, gdy ktoś myślał, że nosi nazwisko swojego męża. Jedyna sprawa, przy której potrafiła walczyć o swoje.

– Słucham?

– Nazywam się Eileen Prince. Nie Snape.

– Czyli nie jest pani małżonką Tobiasza Snape’a, lecz jego kochanką.

– Co pan śmiał powiedzieć? – powiedziała matka ze spokojem, chociaż w jej glosie dało się wyczuć wściekłość. W jej oczach płonęła furia, aż dziwne, że ten idiota tego nie zauważył. Tylko młodszy policjant cofnął się nieznacznie.

Odniosłem wrażenie, że gdyby nie miała do czynienia z mugolem wyciągnęłaby różdżkę i zagroziła mu. Uśmiechnąłem się w duchu. Podobała mi się taka stanowcza matka. Kobieta, która nie pozwoli siebie obrażać; która do upadłego walczy o swoje. Silna i niezależna.

– Droga pani, proszę się uspokoić… - wyjąkał Bowman.

– To, że zostawiłam swoje panieńskie nazwisko jeszcze o niczym nie świadczy. Myślałam, że ludzie pana pokroju nie są zacofani w tych sprawach, ale jak widać myliłam się. Jestem żoną Tobiasza Snape’a. A teraz niech pan, z łaski swojej, powie to, co ma lub stąd wyjdzie.

– Tak, oczywiście. Nie trzeba się od razu denerwować – wyjąkał. – A pan, to kto? – zwrócił się w moją stronę.

Patrzył na mnie, jakby dopiero teraz mnie zauważył. Przez chwilę zastanawiałem się, czy on jest ślepy, czy nierozgarnięty. Matka nie była zadowolona z takiego obrotu sprawy. W końcu perfidnie zignorował jej pytanie. Dostrzegłem zmarszczkę pojawiającą się pomiędzy jej brwiami. Należało szybko zakończyć tę wizytę, bo inaczej nie skończy się ona dobrze dla mugoli. I tym razem pewnie matka wyjdzie z siebie. Po raz pierwszy…

– Severus Snape, mój syn – wpadła mi w słowo matka. Ton jej głosu był przesycony lodem i jadem, jednak mężczyźni nie zwrócili na to najmniejszej uwagi. – Czy teraz w końcu powie nam pan co się stało, panie Bowman?

– Nikt nie mówił, że coś się stało – niespodziewanie zabrał głos drugi policjant. – Czyżby pani coś ukrywała?

– Słucham?!

Matka była wściekła. Od początku tej rozmowy balansowała na granicy, ale teraz ten głupiec przechylił szalę i wyprowadził ją z równowagi. Po raz pierwszy w życiu widziałem taką zawziętość na jej twarzy. Obudziła się w niej nieznana mi dotąd natura, jakby chciała pokazać, że jest kimś ważnym.

A może kiedyś była kimś ważnym? – Natarczywa myśl rozrosła się w mojej głowie. – Przecież ty jej nawet nie znasz.

Chciałem wyrzucić tę niedającą mi spokoju kwestię z mojego umysłu, lecz nie potrafiłem. Czy było prawdopodobne, że matka mogła należeć do arystokracji? Patrząc na nią wydawało mi się to absurdem. Jakim cudem szlachetnie urodzona dziewczyna mogła poślubić mugola? Jak mogła się tak stoczyć?

– Zaraz wszystko wyjaśnimy, panno… pani Prince – Rozległ się flegmatyczny i drżący głos Bowmana, który przywrócił mnie do rzeczywistości. – Mój asystent jest trochę nadpobudliwy.

Odniosłem wrażenie, że mężczyzna starał się nieco złagodzić gęstą atmosferę, która zaległa w salonie. Czyli jednak nie był aż tak głupi, jakby się mogło wydawać. Odchrząknął nerwowo dwa razy, zanim zaczął kontynuować wystudiowanym, służbowym tonem:

– Bardzo nam przykro, pani Prince, ale znaleziono pani męża martwego. Został brutalnie zamordowany. Ma na ciele liczne rany cięte i rozprute wnętrzności. Głównym powodem zgonu było wykrwawienie. Podejrzewamy, że sprawcą całego zajścia jest jakiś psychopata.

Cała ta zawziętość i determinacja nagle zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Pękła niczym ulotna i nietrwała bańka mydlana.

Matka zachwiała się na nogach, kolana się pod nią ugięły. Zareagowałem w samą porę i posadziłem ją na najbliższym fotelu. Jej wątłe ciało drżało w spazmach. Z twarzy zniknęły wszelkie kolory. Była blada jak płótno, na które malarz nie zdążył nanieść jeszcze barw. Słone strumienie łez zaczęły płynąć po jej policzkach i spływać na bluzkę, tworząc na niej mokre plamy. Z ust wydobył się niekontrolowany szloch.

– Tobiasz – jęknęła i już nic więcej nie powiedziała, ukrywając twarz w dłoniach.

Nie sądziłem, że było to możliwe, ale wyglądała jeszcze gorzej niż tego pamiętnego ranka, gdy dowiedziała się o śmierci Juliet Potter. Dlaczego teraz też rozpaczała? Dlaczego przejęła się śmiercią własnego kata? Przecież powinna się cieszyć, że w końcu się od niego uwolniła.

Objąłem ramieniem jej wątłe ciało. Miałem nadzieję, że moja bliskość doda jej otuchy i chociaż odrobiny ciepła. Policjanci stali jak dwa słupy soli. Niewzruszeni, jakby dramat matki w ogóle ich nie poruszył. Nawet w najmniejszym stopniu. Dranie bez serca!

– Wiemy, że to dla państwa trudne, ale musimy zadać kilka pytań. – I nie czekając na odpowiedź, mówił dalej. – Czy domyślają się państwo, kto to mógł zrobić? A może ofiara miała jakiś wrogów?

Miałem ochotę wyciągnąć różdżkę i za pomocą magii wyrzucić ich z domu, ale wiedziałem, że matka by tego nie chciała. Nie miałem zamiaru dokładać jej nowych zmartwień i kłopotów. Zapewne jeszcze zwaliłbym nam na głowy przedstawicieli Ministerstwa Magii. Wtedy dopiero miałbym kłopoty, których za wszelką cenę starałem się unikać. Dlatego trzymałem się jak najdalej od ministerstwa i wszystkiego, co z nim związane. Lucjusz nie jest wszechmocny i nie wszystko musiałoby się dobrze zakończyć.

– Nie wiem, kto mógł to zrobić – starałem się mówić tonem pozbawionym wszelkich emocji. Przychodziło mi to już bez trudu tak, jakby było to dla mnie od zawsze naturalne. – Z tego, co wiem ojciec nie miał wrogów, ale lubił sobie popić. Może, gdy nie panował nad sobą, naraził się komuś. W niczym więcej niestety nie mogę panu pomóc, oficerze Bowman – powiedziałem z udawanym smutkiem.

Młodszy mężczyzna wszystko skrupulatnie notował w swoim czerwonym zeszycie. Starszy kiwnął głową, przyjmując do wiadomości moje słowa.

– A pani, pani Prince, wie coś na temat potencjalnych wrogów pani męża? – zwrócił się do matki.

– Nie widzi pan w jakim jest teraz stanie?!

Podniosłem głos, zrywając się na równe nogi. Przewyższałem go wzrostem, więc to on musiał zadzierać głowę, by spojrzeć mi w oczy. Górowałem nad nim, co mu się wcale nie spodobało.

– Proszę się od razu nie denerwować, panie Snape. To tylko kilka pytań.

– Mama nie jest w stanie teraz na nie odpowiedzieć. To dla niej szok i bolesna strata! Kilka miesięcy temu umarła jej przyjaciółka, a teraz ktoś zamordował jej męża! – wrzasnąłem głosem ociekającym jadem.

Jak on śmiał sprawiać jeszcze więcej cierpienia mojej kochanej matce!? Sam zasłużył na ból w zamian za to. Szkoda, że nie mogłem mu go zapewnić.

- Ale nie trzeba się tak od razu unosić – spokorniał, widząc furię malującą się na mojej twarzy. Jak ognia unikał patrzenia mi w prosto w oczy. – W takim razie nich pana matka ochłonie i jutro lub pojutrze zgłosi się do komisariatu. Wtedy ją przesłuchamy. Oczywiście może pan przyjść razem z nią – dodał, dostrzegając, że wściekłość nie znika.

Z całych sił starałem się trzymać nerwy na wodzy, chociaż miałem ochotę przywalić mu w tą pyszałkowatą gębę. Skoro nie mogłem używać czarów, to pięści powinny wystarczyć. Nikt by się nie dowiedział, że stosuję takie poniżające, mugolskie metody.

– Do widzenia, pani Prince, panie Snape.

– Do widzenia – wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

Odprowadziłem ich do wyjścia. Bowman nawet nie próbował zachować pozorów i przyspieszył kroku, by jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz. Nie mogłem się powstrzymać i zatrzasnąłem za nimi drzwi z hukiem. Wróciłem do salonu. Objąłem matkę, pozwalając, by słone łzy spływały na mój sweter.

– Dlaczego? Czym sobie na to zasłużyłam? - wychrypiała, szlochając.

– Wszystko będzie dobrze, mamo – starałem się ją uspokoić.

Wierzyłem w moje słowa. Przecież pierwszy szok minie i później doceni to lepsze życie. Bez niego. Bez kata. Teraz już nikt jej nie uderzy, nikt nie sprawi jej bólu.

Z wyjątkiem mnie – ta natrętna myśl nie dawała mi spokoju.

~ * ~

Pierwotnie to ta notka miała być dłuższa, ale podzieliłam ją na dwie części. Głownie z powodu mojego lenistwa, bo takiej długiej nie chciałoby mi się na raz przepisywać i przy okazji mam więcej do przodu. Przez to tę drugą muszę trochę poprawić, ale trudno. Zdarza się, w końcu to nie pierwszy raz.

Aż nie mogę uwierzyć, że w końcu udało mi się opublikować cztery wspomnienia w miesiącu. Kto wie, może we wrześniu też mi się uda? W końcu mam cztery napisane do przodu.

Notka z dedykacją dla La vérité, bo w wielu sprawach mamy podobne zdanie, a w blogowej sferze jeszcze nikogo takiego nie spotkałam. I za opowiadanie, na którym, mimo że pojawiły się tylko dwie notki, to już mogę je zaliczyć do jednego z moich ulubionych.

Pozdrawiam :)