Wspomnienie 33: Zemsta

Cierp i ty, lżej mi będzie!

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

4 lutego 1979

Dziewczyna i chłopak. Para. Idą obok siebie, trzymając się mocno za ręce. Wokół nich leży śnieg. Gruba warstwa śnieżnobiałego puchu pokrywa wszystko.

Biel. Niewinność. Czystość.

Wyglądają na szczęśliwych. Zapatrzonych w siebie.

Zakochanych.

Nie widzą cienia zalegającego niedaleko nich. Czarnej plamy na tle wszechobecnej bieli.

Śmierć? Diabeł?

Zamaskowana postać celuje różdżką w parę, która już nie trzyma się za ręce. Wydobywa się z niej strumień zielonego światła. Dwa ciała padają martwe na śnieg, który, pod wpływem krwi, barwi się na czerwono.

Cień patrzy na wszystko niewzruszony.

Nie! To ja patrzę na wszystko niewzruszony.

Zabiłem Morrigan…

Zabiłem siebie…

– Severusie!

Gwałtownie otworzyłem oczy.

Po moim ciele spływały krople potu. Byłem roztrzęsiony. Wytarłem je rękawem swetra. Było mi niezwykle gorąco. Czułem, jak wilgotne ubranie przykleja się do mojego ciała. Pot spływał po karku i wsiąkał w kołnierz koszuli. Miałem wrażenie, że zaraz zacznę się dusić. Przez chwilę nie mogłem złapać tchu, roztrzęsiony koszmarem, z którego makabryczne obrazy nadal nie chciały odejść z mojej głowy. Jakby próbowały zadomowić się w niej na dłużej. Na zawsze.

Gwałtownie zaczerpnąłem tchu. Musiałem wiedzieć, że nadal mogę oddychać, że zaraz nie uduszę się w tej gorączce panującej wokół. Zdjąłem ciepły sweter i rozpiąłem koszulę. Cudowne zimno ogarnęło moje ciało. Zadrżałem. Musiałem otrzeźwieć. Zmusić umysł do racjonalnego myślenia.

Nadal siedziałem na krześle przy biurku. Znajdowały się na nim trzy rzeczy – kwiatek w błękitnej doniczce, który matka uparła się tutaj postawić, pusta myślodsiewnia i pergamin. Musiałem zasnąć, pisząc list do Morrigan, który teraz nie nadawał się do wysłania. Cały został zalany atramentem. Musiałem potrącić kałamarz, gdy spałem. Czarne plamy na pergaminie sprawiły, że wyrazy stały się nieczytelne, bezpowrotnie utonęły w swym pierwotnym oceanie.

Czerwone plamy na śniegu.

Krew.

Kolejny koszmar. Zaczynałem się już do nich przyzwyczajać, zresztą ostatnio nawiedzały mnie coraz rzadziej. Powoli znikały, zastąpione błogim, niczym niezmąconym snem. Lecz moje ciało nadal próbowało wmówić mi coś innego. Kiedyś będzie musiało do nich przywyknąć. Skoro umysł się przyzwyczaił, to ono też nie będzie miało wyjścia.

Przecież morderstwo to część mojego życia. I będzie nim już zawsze, do końca. Dlaczego to głupie ciało nie chce się do tego przyzwyczaić? Dlaczego ta pusta skorupa tak reaguje? Co jest ze mną nie tak? Nie wiedziałem, czy inni też mieli takie problemy, a nie miałem kogo zapytać.

– Severusie!

Wołanie matki wyrwało mnie z rozmyślań o koszmarze. Zresztą, to ono musiało zbudzić mnie z tego snu. Niechętnie ruszyłem się z miejsca i zszedłem po schodach. Czego znowu ode mnie chcieli? Czy ten popieprzony świat nie mógł zostawić mnie w spokoju? Chociażby na kilka godzin. Tak, abym mógł wszystko przemyśleć, poukładać w głowie to, co się wydarzyło. W bezkresnej ciemności odnaleźć własną drogę. Odnaleźć siebie…

Tylko czy ja tam jeszcze byłem?

Może już dawno zniknąłem w ciemności, zatraciłem się w niej. Utopiłem. I nic już po mnie nie zostało.

– O co chodzi, mamo? – zapytałem, siląc się na obojętny ton.

Bez problemu przybrałem na twarz maskę obojętności. Robiłem to już tak często, że wręcz weszło mi w nawyk. Stało się moją drugą skórą. Tą, którą pokazywałem światu. Miałem nadzieję, że to nie zajmie dużo czasu. Chciałem wrócić do siebie.

Gdy wszedłem do kuchni, stanąłem jak wryty. Matka podawała właśnie kubek gorącej herbaty siedzącej przy stole Morrigan. Wystarczyło mi jedno spojrzenie na nią, by stwierdzić, że coś było nie w porządku.

Smutek, który malował się na jej twarzy mógłby przygnieść swoim ogromem każdego, kto znalazł się w jej pobliżu. Wesołe iskierki w oczach wypaliły się. Zastąpiły je dwa bezdenne oceany rozpaczy. Lecz z wyjątkiem przygnębienia było coś jeszcze… strach? Nie, musiałem coś źle wywnioskować, gdyż tutaj nie miała się czego bać. A może ktoś skrzywdził ją wcześniej? Jeżeli tak, to każdy bydlak, który się śmiał tego dopuścić popamięta mnie do końca swego marnego życia lub nie będzie miał czego popamiętać, bo będzie martwy.

– Zostawię was samych – powiedziała matka, kierując się w stronę wyjścia z kuchni. – Pewnie chcecie porozmawiać w spokoju. Severusie, nie jest ci zimno?

Skierowała wzrok na moją nagą pierś. Sweter nadal leżał w kącie pokoju.

– Nie, mamo.

Spojrzała na mnie, jakby nie do końca mi uwierzyła, ale nie kontynuowała tematu. Wyszła z pomieszczenia. Usłyszałem, jak wchodzi po schodach na górę. Coraz gorzej się dogadywaliśmy. Nie potrafiliśmy już ze sobą normalnie rozmawiać. Odsuwaliśmy się od siebie coraz bardziej. Miałem wrażenie, że niedługo ta więź całkowicie zniknie, a my będziemy dla siebie zupełnie obcymi ludźmi mieszkającymi pod jednym dachem.

Jak widać nie ma innego wyjścia. Życie było okrutne, a ludzie potrafili jedynie ranić siebie nawzajem. Bez wyjątków. Wbijać sztylety w najbardziej wrażliwe miejsca, powodować, że zadane rany nigdy się nie zagoją. Krew cały czas będzie z nich płynąć. Raz więcej raz mniej, ale pozostanie na zawsze. Jak pamięć, jak cierpienie, jak samotność…

Otrząsnąłem się z ponurych myśli. Nie czas teraz na to. Zresztą, nie chcę, aby kiedykolwiek nadszedł.

Podszedłem do Morrigan, chcąc pocałować ją na przywitanie. Jednak dziewczyna nie pozwoliła mi na ten czuły gest, odwracając głowę. Spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Nie wiedziałem, o co mogło jej chodzić, co spowodowało takie zachowanie. Próbowałem spojrzeć jej prosto w oczy, jednak Morrigan skutecznie unikała mojego wzroku.

– Co się stało? – zapytałem prosto z mostu, siadając obok niej. Miałem dość niedopowiedzeń. Czas wyjaśnić sobie wszystko.

– Jak, patrząc na ciebie, mam się teraz skupić? Przecież wiesz, jak na mnie działasz. – Usta Morrigan wykrzywiły się w figlarnym uśmiechu.

– Co się stało? – powtórzyłem pytanie ostrzej niż zamierzałem, jednak miałem dość jej romantycznych gierek. Na nie przyjdzie czas, gdy znów będziemy sami w wynajętym pokoju jakiejś gospody. Teraz mnie one nie bawiły. Chciałem poznać powód jej wizyty, tego dziwnego i niezrozumiałego stanu i zachowania.

– Ożeń się ze mną – wyrzuciła z siebie na jednym wydechu.

– Co? Chyba nie mówisz poważnie? Nie mam zamiaru teraz zakładać rodziny – powiedziałem, nie kryjąc ironii w głosie.

Morrigan przegryzła dolną wargę i zamilkła na chwilę.

– Kocham cię. Chcę się z tobą związać i spędzić resztę życia. Pobierzmy się. Najlepiej zaraz. Twoja mama może być naszym świadkiem. Na pewno się zgodzi, przecież traktuje mnie jak córkę i…

– Żartujesz sobie, prawda? – przerwałem jej w połowie zdania. – Wszystko to jakiś cholerny żart.

Nie wiedziałem, co mam myśleć o tym, co właśnie usłyszałem. Żadne rozsądne i racjonalne wytłumaczenie nie przychodziło mi do głowy. Poczułem ogarniający moje ciało niepokój, ale nie wiedziałem, co go spowodowało. Niestety kostki domina ruszyły, przewracały się jedna po drugiej, a ja nie wiedziałem, co mam z tym zrobić. W milczeniu, niezdolny wypowiedzieć chociażby jeszcze jedno słowo, czekałem na ciąg dalszy. Do czego to zmierzało? Czy to był jakiś kolejny koszmarny sen, z którego zaraz się zbudzę?

– Sev, musimy to zrobić, proszę. Przez ciebie mój ojciec przyspieszył ślub. Jeżeli teraz nie wyjdę za mąż, wydadzą mnie za tego grubiańskiego śmiecia, Thoma…

– Słucham?! – krzyknąłem.

Cały niepokój w jednej chwili zamienił się we wściekłość. Nieograniczoną, bezdenną, wołającą mnie w ciemności mojego umysłu. Muskającą delikatnie moje ciało, by po chwili wedrzeć się w nie gwałtownie. Czułem, jak krew w moich żyłach zaczyna coraz szybciej pulsować. Tańczy coraz szybciej, by dorównać kroku wściekłości. Tej części mnie, która od tak dawna ukrywała się w mrocznych zakamarkach mojej podświadomości. Ta, która czekała na odpowiedni moment, by znów się wyrwać na wolność. Ta, która już tak łatwo nie da się zaciągnąć z powrotem do swojej ciasnej celi.

W tamtej chwili miałem ochotę rzucić kubkiem z herbatą w ścianę, byleby tylko sobie ulżyć. Wyrzucić część wściekłości z siebie. Wiedziałem jednak, że to niewiele by mi pomogło. Powstrzymałem się i tylko mocniej zacisnąłem palce na uchu, aż knykcie mi zbielały.

– JAKI ŚLUB?! Mówiłaś, że NIE MASZ narzeczonego, że to tylko wymysł twojego ojca!

– Nie miałam innego wyjścia! – Spuściła głowę, udając skruchę. Na jej policzkach zalśniły wymuszone łzy. – Okłamałam cię z miłości. Sądziłam, że w innym wypadku nie będziesz chciał ze mną być.

Ona nie jest zdolna do miłości, Severusie. Nie potrafi bezinteresownie obdarzyć drugiego człowieka ciepłym uczuciem. Jedyne co kocha, to pieniądze i prestiż.

– To nie usprawiedliwia kłamstwa! – wrzasnąłem. Nie miałem zamiaru opanowywać tonu głosu. – Wykorzystywałaś mnie od samego początku! Tylko o to ci chodziło! Nauczyłaś się oklumencji tylko po to, bym nie wykrył twoich oszustw! Nie spodobał ci się narzeczony, więc uznałaś, że uwiedziesz naiwnego idiotę półkrwi, który według twojego mniemania poleci na pieniądze i będziesz mieć spokój z ojcem!

Wściekłość malowała się na jej twarzy, a oczy rozszerzyły się. Byłem pewien, że ją przejrzałem.

– Morderca prawi mi morały?!

– Teraz ci to przeszkadza? Proszę bardzo, powiedz komu chcesz. Nie mam zamiaru pozwolić ci na szantaż! Wynoś się z tego domu!

Dziewczyna już otwierała usta, aby coś powiedzieć, lecz nie dałem jej dojść do słowa. Wściekłość narastająca we mnie była nie do opisania. Powoli zaczynała brutalnie rozdzierać mnie od środka.

– Wynoś się z mojego życia! – wrzasnąłem. – Nie chcę cię więcej widzieć! Wykorzystałaś mnie! Jesteś podłą szumowiną dbającą tylko o siebie! Radź sobie sama! Lily nigdy by tak nie postąpiła!

Wyrzuciłem z siebie wszystko, co leżało mi na sercu. Myślałem, że wtedy poczuję się lepiej. Myliłem się.

Odwróciłem się na pięcie, nawet ma nią nie patrząc. Jak najszybciej wbiegłem po schodach na górę. Chciałem to wszystko zostawić tam na dole, lecz ból podążył za mną jak wierny towarzych. Cieszyłem się, że nie miałem przy sobie różdżki, gdyż w chwili wściekłości mógłbym nad sobą nie zapanować.

~ * ~

Gdy po kilku minutach zszedłem na dół, jej już, na szczęście, nie było. Pospiesznie założyłem czarną pelerynę. Musiałem wyjść na zewnątrz, poczuć na skórze mroźne powietrze. W tamtym momencie nie obchodziły mnie żadne środki ostrożności czy tajności wobec mugoli. Pieprzyć to! Pieprzyć całe ministerstwo i ich cholerne zasady!

– Severusie – zagadnęła mnie matka, wychodząc z salonu. – Możesz mi powiedzieć, co się stało między tobą a Mo…

Nie poczekałem, aż skończy. Nie chciałem słuchać jej wywodów, nie chciałem nic wyjaśniać. Z całej siły trzasnąłem drzwiami, wychodząc przed dom.

Od razu pożałowałem, że tak potraktowałem matkę, ale nie dało się tego cofnąć. Zresztą, może lepiej, że tak się stało, bo pod wpływem wściekłości mógłbym powiedzieć coś, czego później zapewne bym żałował. Jednak duma nie pozwalała mi na cofnięcie się i przeproszenie matki, mimo że akurat ona zasługiwała na wyjaśnienia.

Uporczywie brnąłem dalej przez zasypane śniegiem uliczki Spiner’s End. Mijałem domy, z których przez niezasłonięte okna sączyło się jasne światło, w których zapewne mugole szykowali się, by zasiąść do kolacji. Inne domy wyraźnie wyglądały na opuszczone, powoli popadające w ruinę. Jedne okna zostały zabite deskami, inne nie. Możliwe, że jakieś dzieciaki miały świetną zabawę dewastując budynek. Coraz więcej takich zrujnowanych domów pojawiało się w miasteczku. Nikt nie chciał ich kupić ani zainwestować w remont. W ich mrocznych czeluściach mieszkały szczury. Nędzarze i pijacy znajdowali w nich darmowe lokum, by choć trochę osłonic się przed lutowymi mrozami. Te domy powoli stawały się symbolem tego świata, który razem z nimi zaczął popadać w ruinę, dla którego nie było już ratunku. Jedynie zburzenie tego, co zostało i rozpoczęcie od nowa.

Nie zważając na to, co mnie otacza, brnąłem dalej przez biały puch sięgający mi za kostki. Żaden mugol nie kwapił się do tego, aby odgarnąć śnieg sprzed własnego płotu. Woleli siedzieć w domach zajęci własnymi sprawami. Pieprzyli wszystko. Mentalność tych ścierw była taka łatwa do przewidzenia.

Niektóre latarnie wypaliły się. Te nieliczne, które jeszcze działały nie były w stanie oświetlić całej brukowanej uliczki. Zmierzch powoli zamykał Spinner’s End w swoim kokonie. Nie miał zamiaru oddać go tym kilku małym ognikom, walczącym z nim zaciekle. Mrok zwyciężał. Latarnia, obok której przechodziłem ledwo się tliła, a po chwili wydała z siebie ostatni blask i zgasła na zawsze. Pogrążyłem się w cieniu. Jedyne światełko w moim życiu też zgasło. Zostałem sam w nieprzeniknionych ciemnościach.

Mróz dotkliwie szczypał mnie w policzki i dłonie. Nie przejmowałem się tym. Potrzebowałem czegoś, co odwróci uwagę od wściekłości zalegającej w moim wnętrzu, drwiącej ze mnie na każdym kroku, domagającej się urzeczywistnienia, zapraszającej do tańca pełnego bólu, cierpienia i mordu; co zmrozi krew burzącą się w żyłach, spowolni jej przepływ. Chciałem uśpić tę bestię we mnie, przywrócić organizmowi poprzednią równowagę.

Nie mogłem znieść myśli, że Jack miał rację; że byłem ślepy, a Morrigan wykorzystała okazję, aby zrobić ze mnie własną marionetkę. Sterować mną jak lalkarz w teatrze kukiełkowym. Nie mogłem znieść tego, że od zawsze wydawało mi się, że ona jako jedyna mnie rozumie. Przecież wspierała mnie, podtrzymywała na duchu. Była największym oparciem w najtrudniejszych dla mnie chwilach. Dzięki niej przeszedłem przez piekło własnego umysłu. Poradziłem sobie z tym, co zesłało na mnie życie, co sam na siebie sprowadziłem.

Słone strumienie łez zaczęły płynąć po moich zarumienionych od zima policzkach. Powoli zamarzały pod wpływem wyjątkowo niskiej temperatury. Nie przejmowałem się nimi. Niech sobie płyną, zamarzają i robią, co chcą. Mają wolną drogę.

Zasłużyłem na to, aby czuć ten ból straty. Po raz kolejny… Przez własną ślepotę i głupie oddanie bezwartościowej idei miłości. To były pierwsze i ostatnie łzy za kobietę, która na nie nie zasługiwała. Później zepchnę te uczucia w najdalszą, najgłębszą, niedostępną część umysłu. Na samo dno serca, aby nikt nie wykorzystał tej słabości przeciwko mnie.

Miłość jest ślepa.

Miłość to tylko mrzonka.

Nie ma nic wspólnego z radością i szczęściem, lecz tylko z bólem, cierpieniem i obłudą.

Tylko wrogowie mówią sobie całą prawdę. Przyjaciele i kochankowie bez przerwy kłamią, złapani w sieć zobowiązań. *

Nie myśląc dokąd idę, dotarłem nieopodal rzeki. Zatrzymałem się na szczycie skarpy , gdzie żelazne ogrodzenie oddzielało rzekę od wąskiej brukowanej uliczki. Po drugiej stronie drogi ciągnął się sznur zrujnowanych domów, które od kilku lat stały przeznaczone do rozbiórki. Śnieg sięgał tutaj do połowy łydek.

Spojrzałem na taflę brudnej wody, którą teraz pokryła warstwa lodu. W innych porach roku unosiła się nad nią gęsta, zimna mgła. Rzeczka wiła się między wysokimi, zaśmieconymi brzegami, które teraz pokrywała gruba warstwa śniegu, ujmując nieco szpetoty całemu krajobrazowi.

Chciałem już zawrócić w drogę powrotną do domu, gdy nieopodal ujrzałem znajomą postać. Wysoki, zarośnięty mężczyzna szedł lekko zgarbiony, torując sobie przejście w śniegu. Miał na sobie swój stary, szary, połatany płaszcz. W ręce trzymał szklaną butelkę do połowy wypełnioną bursztynowym płynem.

Jak na jeden dzień było już tego dla mnie za wiele. Coś we mnie pękło. Wściekła bestia, nad którą starałem się zapanować, wyrwała się na wolność. Krew zaczęła szybciej płynąć w żyłach. Przestałem już nawet odczuwać panujący chłód, nawet podmuchy mroźnego wiatru mi nie przeszkadzały.

Żądza krwi wzięła nade mną górę. Najwyższy czas spełnić moje postanowienie. Już i tak za długo z tym zwlekałem. Za długo odkładałem tę decyzję na później, żałując następnie swojego postanowienia.

Najwyższy czas wyrównać rachunki.

Wybacz mi, matko, ale tak będzie dla nas najlepiej. Urodziłaś mordercę i już nic tego nie zmieni.

Wyjąłem różdżkę zza pazuchy i skierowałem ją w stronę butelki trzymanej przez mugola. Szkło pękło na drobne kawałki, raniąc przy tym dłoń mężczyzny i wbijając się w jego skórę. Płyn rozlał się na jego ubranie i na śnieg.

Mugol nie od razu zorientował się, co się właściwie wydarzyło. Na jego gębie obmalowało się zdziwienie, gdy skierował wzrok na mnie.

– Wydawało mi się, że nie możecie chodzić tak ubrani po ulicach – powiedział grubym, zachrypniętym głosem, widząc moje ubranie. – Nie mówiąc już o rzucaniu czarów.

– Milcz, ścierwo! – wrzasnąłem. – Nagle cię to interesuje?! Crucio!

Mugol upadł na ziemię i zaczął wić się w zaspach śniegu. Z jego ust wydobył się nieartykułowany wrzask. Jego, pełne bólu, krzyki były jak muzyka dla moich uszu. Nasycałem się jego cierpieniem, a moja twarz pozostała niewzruszona. Nie cofnąłem zaklęcia przez kilkanaście minut. Chciałem, aby poczuł ból, jaki zadawał matce. Chciałem, aby cierpiał jak ona przez te wszystkie lata.

– Crucio. – Cofnąłem zaklęcie.

Mężczyzna zaczął kaszleć i krztusić się. Musiał zapewne połknąć trochę śniegu. Kto wie, może także jakieś odłamki szkła raniły mu teraz przewód pokarmowy? Po chwili zwymiotował, brudząc przy tym szmaty, które miał na sobie. Ależ żałosny widok. Był tak słaby, że nie potrafił nawet z godnością przyjąć klątwy Cruciatus.

Jego ciało drżało konwulsyjnie. Klęczał w śniegu, nie był w stanie nawet stanąć na nogach, spojrzeć w twarz swemu oprawcy. Swojemu synowi.

– Jesteś taki sam jak twoja matka – wyjęczał pomiędzy atakami kaszlu.

– Nie mieszaj w to matki, śmieciu! To przez ciebie jest nieszczęśliwa. To ty katowałeś ją latami. Nienawidziłeś tylko dlatego, że jest czarownicą!

Pod wpływem moich słów zaśmiał się jak szaleniec, lecz po chwili śmiech zastąpił urywany kaszel i jęki.

– Żeniąc się z nią doskonale wiedziałem kim jest. Nie powiedziała ci, co zrobił Majere? Co razem zrobili? – dodał, widząc moją zdziwioną minę.

– ŁŻESZ! TO WSZYSTKO TWOJA WINA!

– Nie jesteś mordercą. Nie skierujesz różdżki na ojca. – Głos mu się łamał, prawie po każdym słowie musiał zaczerpnąć oddech. Powietrze ze świstem dostawało się do jego ust. I miałem wrażenie, że jakby z oporem.

– Mylisz się! Jestem mordercą! Zabiłem już wielu niewinnych. Gainean Erra! **

Ubranie na jego brzuchu rozcięło się. Tak samo jak skóra. Czerwone strumienie krwi zaczęły spływać na śnieg.

Szkarłat na bieli.

Czerwone plamy krwi na śnieżnobiałym śniegu.

Głębokie rozcięcie spowodowało, że z jamy brzusznej zaczęło wydobywać się jelito cienkie. Długie i pozwijane niczym gąsienice czy inne paskudne robaki wypływało powoli na zewnątrz. Opuszczało swoje macierzyste miejsce, by już nigdy tam nie powrócić. Wszystkie wnętrzności były doskonale widoczne. Jeszcze starały się pracować, ale ich los został już przesądzony. Powoli mieszały się ze sobą i zajmowały miejsca sobie nie przeznaczone, zakłócały własną pracę. Wśród wszechobecnej czerwieni można było dostrzec białe żebra, które wyróżniały się z tej ohydnej mieszaniny narządów.

Mugol padł na wznak, co przyczyniło się do przemieszczenia wątroby w dół jamy brzusznej, także była już doskonale widoczna. Jakby chciała wydostać się na świat.

Jęczał z bólu i z ogromnym trudem łapał oddech. Miałem nadzieję, że płuca też się uszkodziły.

Patrzyłem na to obojętnie. W duchu cieszyłem się, że ten śmieć cierpi takie męki. Zasłużył na nie. A mi słuchanie tych jęków i wrzasków sprawiało przyjemność. Niewyobrażalną radość.

– Sssy… synu… - zaczął, z trudem łapiąc oddech. Tracił zbyt dużo krwi. Jego chwile były już policzone.

– Milcz, żałosne ścierwo! Nie masz prawa mnie tak nazywać!

Jego usta poruszały się, jakby coś jeszcze chciał powiedzieć, ale nie dałem mu dojść do słowa. Nie miałem ochoty wysłuchiwać tych bzdur.

Sectumsempra.

Jego ciało zadrżało konwulsyjnie. Z jego twarzy i piersi buchnęła krew, powodując głębokie, cięte rany na ciele.

Mugol wrzasnął z bólu, lecz po chwili krzyk zamarł mu na ustach. Nastała niczym nie zmącona cisza. Jego puste, nieobecne oczy patrzyły w dal, ale już nic nie widziały. Twarz zastygła w wyrazie przerażenia.

Tobiasz Snape nie żył.

Ofiara zabiła kata.

Skierowałem na niego ostatnie pełne wstrętu i złości spojrzenie. Odwróciłem się na pięcie i odszedłem, czując ulgę, że już go nie ma, że dostał za swoje.

Może jakieś mugolskie władze znajdą go tutaj, a jak nie to trudno. Poleży do wiosny.

Pozostały niewypowiedziane, nic nieznaczące słowa. Kolejne tajemnice. Wszechogarniająca pustka…

Szkarłatne plamy na białym śniegu.

Niczego nie żałowałem.

~ * ~

* Stephen King, Mroczna Wieża I: Roland. Nie przepadam za dodawaniem cytatów w treści, ale tutaj nie mogłam się powstrzymać. Tak na marginesie to gorąco polecam serię Mroczna Wieża wszystkim wielbicielom fantastyki.

** zaklęcie wymyślone przeze mnie

~ * ~

Nie sądziłam, że wyjdzie dłuższa niż ta o Jacku, ale jak widać wyszła. Mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza, bo dopisywałam dzisiaj kilka akapitów.

Nawet nie wiecie, jak się cieszę. Gdy zaczynałam, bardzo chciałam dojść do tego momentu (chociaż myślałam, że będzie to w okolicach wspomnienia dwudziestego, a tu widzicie jak mi się wszystko rozlazło). Oczywiście chodzi o fragment drugi, bo pierwszy wymyśliłam w okolicach wspomnienia dziesiątego, kiedy po raz drugi zmieniłam całą fabułę. Aż mnie radość rozpiera, że tak idę do przodu. Teraz chcę dojść do niespodzianki związanej z Morrigan, ale na razie nic więcej nie powiem (nawet pod groźbą tortur).

Czytanie Harry’ego muszę przyznać nieźle wpływa na wyobraźnię. Przyszły mi do głowy nowe pomysły na wydarzenia i okropne klątwy. Co do tego drugiego to aż nie mam wobec kogo ich stosować. Jedną będę chyba musiała sobie zostawić na zapas.

Pozdrawiam :)