Wspomnienie 32: Ostatni Dom

Co to jest miłość? To spacer podczas bardzo drobniutkiego deszczu… Człowiek idzie, idzie i dopiero po pewnym czasie orientuje się, że przemókł do głębi serca.

Jan Paweł II

24 grudnia 1978

Po raz pierwszy od kilku lat zapowiadało się deszczowe Boże Narodzenie.

W połowie grudnia temperatura gwałtownie wzrosła, powodując natychmiastowe stopienie się niewielkich ilości śniegu, które zdążyły już spaść na ziemię.

Opady drobnych, jedynych w swoim rodzaju płatków śniegu, zastąpiły duże krople rzęsistego deszczu.

Na chodnikach, zamiast białego puchu i małych lodowych tafli, sprawiających wiele radości dzieciom i wiele udręki ludziom starszym, znajdowały się kałuże, powiększające się z każdym grudniowym dniem.

Na trawnikach, zamiast zasp śniegu, gromady bałwanów i innych pozostałości po dziecięcych zabawach, znajdowały się małe moczary, do których nikt z własnej woli się nie zbliżał.

Miało się wrażenie, że świat stawał się coraz bardziej mroczny i ponury. Zamiast wszechogarniającej bieli, dającej nadzieję i wywołującej na twarzach ludzi wesołe uśmiechy, wszędzie dominowały brązy i szarości. Grymasy na ludzkich twarzach potwierdzały tylko złość i rozdrażnienie.

Matka Natura postanowiła być w tym roku wyjątkowo okrutna i mściwa. W końcu każdy ma kiedyś do tego prawo.

Magia świąt prysła, zanim w ogóle zdążyła się zacząć.

~ * ~

Szedłem jedną z bocznych uliczek niewielkiej wioski. Nie chciałem się niepotrzebnie rzucać w oczy, więc zrezygnowałem z głównej drogi. I tak dość już miałem problemów.

Niebo przykryły ciemne chmury, z których nieustannie padał zimny deszcz, utrudniający widoczność i przeszkadzający w wędrówce.

Podobno w wiosce w większości mieszkali czarodzieje. Osiedlili się tutaj tylko nieliczni mugole, ponieważ najbliższe miasto znajdowało się w dużej odległości i nie było do niego dogodnego transportu. Złudnie liczyłem na to, że szczęście jakimś cudem mi dopisze i żaden mugol mnie nie dostrzeże. A może bardziej powinienem obawiać się czarodziejów? Widząc śmierciożercę, mogą zawiadomić aurorów lub, co gorsza, Zakon Feniksa.

Domy zostały postawione w dużej odległości od siebie, aby każdy właściciel posiadał ogródek. Budynki były mniej więcej tej samej wielkości. Piętrowe kamienne bloki, ze spadzistymi dachami, pomalowane na jasne kolory, aby odgonić troski dnia codziennego.

Dopiero po chwili zorientowałem się, że w każdym ogrodzie rosło drzewo. Biorąc pod uwagę, że teraz panowała zima, nie było na nich najmniejszego listka. Wszystkie zostały zdmuchnięte przez porywiste jesienne wiatry. Nie wiedziałem, co to za drzewa ani po co zostały posadzone w każdym ogrodzie. Musiały coś symbolizować. Tylko tyle mogłem się domyślić, reszta pozostawała tajemnicą.

Na chodnikach znajdowały się różnej wielkości kałuże. Nie widziałem sensu w ich omijaniu, bo w ostateczności i tak musiałbym w którąś wdepnąć, a nie chciałem z daleka wyglądać jak pijak. Niestety, pomimo, jak początkowo zakładałem, niedużego dystansu do pokonania, końcówka czarnej peleryny nasiąknęła wodą i przemokły mi buty. Nieustannie padający deszcze także nie poprawiał mojej sytuacji. Kaptur zaciągnięty na głowę powoli zaczął przemakać. Niewiele lepiej miała się reszta mojego ubrania.

Kto wymyślił taką pogodę zimą?

Miałem nieodparte wrażenie, że cały czas idę, a cel podróży ani trochę się nie przybliża. Mijałem domki, z których sączyło się ciepłe światło pochodzące z zapalonego kominka, w których panowały radosne, świąteczne nastroje, w których, do cholery, było ciepło i sucho.

Cel mojej wędrówki – Gospoda Ostatni Dom znajdowała się na obrzeżach miasteczka. Aportując się tutaj musiałem wylądować nie na tym krańcu, na którym powinienem. Takie już moje parszywe szczęście.

Domy zaczynały się powoli przerzedzać. Chodnik przeistoczył się w piaszczystą dróżkę, która pod wpływem deszczu zmieniała się w małe bajorko.

Przekląłem w duchu. Wolałem już brodzić po kostki w wodzie niż błocie. A gospody nadal nie było nigdzie widać. Może szedłem w złą stronę? Następnym razem poproszę o dokładniejsze wskazówki, bo nie miałem zamiaru tracić cennego czasu.

Może zostałem wystawiony i nie istniała żadna gospoda? Szybko wyrzuciłem z głowy drugą możliwość. Jej prawdopodobieństwo było mniejsze od zera. Ostatnio wszędzie zaczynałem widzieć drugie, nieistniejące dno i paranoiczne możliwości.

Domy powoli zaczynały ustępować drzewom. Za chwilę zacząłbym iść przez las i nic nie oświetlałoby mi drogi. Nie chciałem błądzić wśród drzew po ciemku.

Najprawdopodobniej to nie było to miejsce.

Miałem ochotę przeklinać. Czekała mnie droga powrotna przez całe to przeklęte miasteczko, brodzenie w wodzie i błocie, a na dodatek miałem wrażenie, że ten cholerny deszcz jeszcze przybrał na sile. Pięknie.

Już chciałem zawrócić, gdy moją uwagę przykuło słabe światło. Jaśniało w oddali pomiędzy pniami drzew.

Zapewne to bajoro przede mną to ścieżka, która przy normalnej pogodzie byłaby widoczna i zachęcająca. Równie dobrze mogłoby się okazać, że natrafię tam na jakiś mugolski dom, z niewiadomych przyczyn oddalony od reszty.

Westchnąłem z rezygnacją. I tak nie miałem nic do stracenia, a stanie na deszczu było najgorszym z możliwych pomysłów.

Niepewnie ruszyłem w tamtą stronę. Starałem się zachować równowagę, ponieważ błoto sięgało mi za kostki. Woda zaczęła wlewać się do butów. Nie chciałem sobie nawet wyobrażać jak będę wyglądać, gdy dotrę do celu. Lub nie dotrę, bo tego celu nie było i nie będzie.

Po kilkunastu minutach walki z bezlitosną przyrodą, które wydawały mi się całą wiecznością, stanąłem przed sporej wielkości dwupiętrowym budynkiem o spadzistym dachu. Jako jedyny dom w okolicy został wykonany z drewna. Tylko z kilku okien sączyło się przyjemne światło. Jednak wystarczyło, abym odczytał napis na szyldzie. Ostatni Dom.

Nareszcie cel podróży. Jednak, nikogo by nie zbawiło postawienie przy drodze jakiegoś drogowskazu.

Otworzyłem drewniane drzwi i wszedłem do dużego, jasnego pomieszczenia.

Cały byłem zziębnięty, a z moich szat strumieniami sączyła się woda, powodując powstawanie kałuż na dębowej podłodze. Szybko zamknąłem za sobą drzwi, by deszcz nie wdarł się do środka, chociaż biorąc pod uwagę mój stan, nie mógł zrobić więcej szkód niż ja.

Uważnie zlustrowałem pomieszczenie. Mój nowy, paranoiczny nawyk, polegający na stwierdzeniu, czy nie zaczaił się gdzieś jakiś potencjalny wróg. Nie chciałem być nieprzyjemnie zaskoczony.

Główna sala była sporej wielkości. Ściany zostały wyłożone drewnem, a z sufitu zwisały mosiężne lampy. W całym pomieszczeniu stały równo rozmieszczone stoliki z prostymi krzesłami. Po prawej stronie stał kontuar, a obok niego drewniane schody prowadzące na piętro. Po lewej stronie znajdował się sporej wielkości kominek, w którym tańczyły czerwone płomienie ognia, dające ciepło w ten zimny wieczór. Miałem ochotę usiąść przy nim i rozgrzać zziębnięte ciało, lecz z niechęcią stwierdziłem, że teraz miałem coś innego do zrobienia.

Zajęty był tylko jeden stolik. Ten stojący najbliżej kominka. Siedziała przy nim i zawzięcie dyskutowała grupa nieznanych mi czarodziejów, wyglądających na obcokrajowców.

Gdy tylko zrobiłem kolejny krok w głąb sali, w moją stronę podążył olbrzymi, dobrze zbudowany mężczyzna. Jego muskulatura była wyraźnie widoczna przez opinającą ciało lnianą koszulę. Kosmyki długich, brązowych włosów opadały mu na umięśnione ramiona. Błyszczące i bystre oczy skierował w moją stronę.

Mimo że byłem wysoki i tak musiałem zadzierać głowę do góry, by spojrzeć mu prosto w oczy. Natomiast przy jego potężnej sylwetce wyglądałem niezwykle mizernie i krucho. Zresztą, ze wszystkich znanych mi ludzi tylko Hagrid mógł rywalizować z tym mężczyzną.

– Severus Snape, prawda? – spytał z grzecznością, ale po wyrazie jego twarzy wiedziałem, że doskonale zna odpowiedź.

Nerwowo zerknąłem w stronę grupki czarodziejów, siedzących przy kominku. Nie chciałem, aby ktokolwiek zorientował się, że tu byłem. Pozostało mieć nadzieję, że nie usłyszeli mężczyzny, ale było to mało prawdopodobne w prawie pustym pomieszczeniu.

– Proszę się nie obawiać. Oni nie znają angielskiego, to Hiszpanie. Najlepiej w ogóle nie patrzeć w ich stronę, wtedy się nie zorientują, że coś jest nie w porządku lub, że o nich rozmawiamy – pospieszył z wyjaśnieniem.

– Caramon Majere – rzekł wyciągając potężną dłoń w moją stronę. – Właściciel Ostatniego Domu.

– Severus Snape, ale to już pan wie – odparłem i uścisnąłem jego dłoń.

Miał mocny uścisk silnego mężczyzny. Wiedziałem, że gdyby chciał, mógłby połamać mi kości bez większego wysiłku. Jego wargi wygięły się w tajemniczym uśmiechu. Nie wiedziałem, co się za tym kryło i nie miałem zamiaru teraz się nad tym zastanawiać.

– Pierwsze piętro, pokój numer dziewięć. Już czeka na pana.

– Dziękuję.

Skierowałem się w stronę schodów. Zza baru z ciekawością przyglądała mi się niezwykle niska kobieta o smukłej sylwetce, zapewne barmanka. Lecz mimo swojego wzrostu musiała przyciągać uwagę wielu ludzi z powodu swoich długich, płomiennorudych włosów, opadających aż za pośladki. Sam nie byłem w stanie oderwać od nich wzroku, szczególnie teraz, gdy refleksy światła pochodzącego z kominka, tańczyły na nich niezwykły taniec. Nawet spojrzenie jej ciemnoniebieskich, niczym dwa głębokie jeziora, oczu zdawało się mnie przyciągać, sprawiać, że miałem ochotę zanurzyć się w ich głęboką toń.

Oprzytomniałem dopiero wtedy, gdy kobieta posłała mi figlarny uśmiech. Co ja, do cholery, wyprawiałem? Z zażenowaniem zorientowałem się, że nieświadomie zrobiłem krok w jej stronę. Miałem wrażenie, że działała na mężczyznę gorzej niż wila.

Szybko odwróciłem od niej wzrok i ruszyłem we wskazanym mi przez gospodarza kierunku. Znalezienie pokoju numer dziewięć nie zabrało mi dużo czasu. Było to jedno z dwóch pomieszczeń, w których przez szparę w drzwiach sączyło się światło. Ze zdecydowaniem wszedłem do środka.

– Och, Sev, jesteś cały mokry.

Zobaczyłem znajomą postać rzucającą mi się w ramiona. Wtuliłem twarz w jej miękkie włosy, wdychając cudowny, jaśminowy zapach. W tamtym momencie ruda kobieta ze swoim głębokim spojrzeniem całkowicie wyparowała z moich myśli.

– Już się bałam, że nie przyjdziesz – odparła, zdejmując ze mnie ociekającą wodą pelerynę i zarzucając ciepły koc na ramiona.

Dlaczego? Bałaś się, że cię zostawię, zniszczę twoje plany, co do mojej osoby?

Miałem ochotę zadać te pytania, jednak, na szczęście, w ostatniej chwili się powstrzymałem.

Od czasu rozmowy z Jackiem, to był pierwszy raz, gdy ją widziałem. Myślałem, że to nic nie zmieni, że miłość do niej będzie tak silna, że wszystko przezwycięży. Lecz tak się nie stało. Na siłę doszukiwałem się drugiego dna tam, gdzie go nie było.

W jednej chwili wszystkie opowieści o miłości okazały się kłamstwami wyssanymi z palca, przyobleczonymi w piękne formy. Nawet, to niby najpotężniejsze uczucie nie było w stanie przezwyciężyć niepewności.

Jack chciał zasiać pomiędzy nami ziarno niepewności i mu się udało. Trafiło na żyzną glebę i w momencie naszego pierwszego spotkania wykiełkowało. Jeżeli dalej pozwolę mu rosnąć, to w końcu zapuści głębokie i mocne korzenie. Zniszczy to, co było między nami to, co daje nam siłę i wytrwałość w tym popieprzonym życiu.

Nie wiedziałem na czym zależało Jackowi, ale coś udało mu się osiągnąć, dopiął swego. Niech będzie przeklęty!

Przybrałem na twarz maskę naturalności. Po raz pierwszy ukrywałem swoje uczucia przed Morrigan. Od tamtej chwili wszystko się zmieniło i nic nie było jak dawniej.

– Aportowałem się nie na ten kraniec miasteczka, na który powinienem – wyznałem, ku mojemu zdziwieniu, normalnym tonem głosu. Nawet nie musiałem się starać.

– Ech – odrzekła, unosząc brwi ze zdziwienia. – Nie powiesz mi, że nadal masz problemy z teleportacją?

– To, że zdałem ja na drugim terminie jeszcze nic nie oznacza. I nie musisz mi o tym przypominać – powiedziałem wojowniczo, ale dziewczyna nie przyjęła wyzwania, uważnie mnie obserwując. – Nigdy tu nie byłem. Nie wiedziałem, gdzie wylądować – dokończyłem już spokojniej.

Morrigan nic nie odpowiedziała, nadal badawczo się mi przyglądając. Miałem wrażenie, że zorientowała się, że coś przed nią ukrywam i chciała dowiedzieć się co.

– Jesteś pewna, że nikt nas tutaj nie nakryje? Właściciel wyglądał i zachowywał się podejrzanie – spytałem, chcąc przerwać niezręczną ciszę.

– Tak, jestem pewna. – Usiadła obok, opierając głowę na moim ramieniu. – Majere jest w porządku. Nie słynie z długiego języka i nie obchodzi go, co ludzie robią w jego gospodzie, o ile nie łamią prawa.

– Nie byłbym tego taki pewny – wyrwało mi się, zanim zdążyłem ugryźć się w język.

Gwałtownie uniosła głowę i spojrzała prosto w oczy. Dostrzegłem w nich wojownicze płomienie. Wiedziałem już, że miała zamiar walczyć o własne przekonania i w ostatecznym rozrachunku postawić na swoim.

– Mam ci przypomnieć przez kogo musimy to robić? – zaczęła wojowniczo. – To ty publicznie ośmieszyłeś mojego ojca! On tego nie znosi i nie wybaczy ci tak łatwo. Gdybyś ze spokojem z nim porozmawiał, to z czasem z pewnością byście się dogadali, bo macie podobne zainteresowania. Jest tchórzliwy i za bardzo dba o siebie i swoje pieniądze, by zostać śmierciożercą, ale wiernie wspiera idee Czarnego Pana. A teraz nie chce ciebie widzieć na oczy! Powiedział, że naszego związku nigdy nie zaakceptuje, więc musimy spotykać się w takich gospodach, by nikt mnie nie rozpoznał i mu nie doniósł. A jak sam stwierdziłeś u ciebie też nie ma warunków!

Już otwierałem usta, by coś odpowiedzieć, lecz ona weszła mi w słowo.

– O jakimś wymyślonym przez mojego ojca narzeczonym też już nie wspominaj, bo to perfidne kłamstwo. Zapewne powiedziane pod wpływem wściekłości i złości. Mam dość mówienia o tych bzdurach!

Siedziałem w osłupieniu. Nie miałem nawet zamiaru o tym wspominać. Pomiędzy nami zapadła niezręczna cisza.

– Sev – rzekła po chwili milczenia. – Nie psujmy tych kilku godzin, które mamy. W końcu są święta.

Nieznacznie uniosłem kąciki ust do góry.

– Masz rację.

– Wiem, że Boże Narodzenie jest jutro, ale chciałam ci dać prezent dzisiaj, osobiście. Od ostatniego czasu nie ufam temu durnemu skrzatowi. Chyba rodzice kazali mu mnie pilnować.

Podeszła do stolika stojącego przy oknie i wzięła z niego pudełko zapakowane w kolorowy, świąteczny papier, przewiązane złotą kokardą.

Zza pazuchy wyjąłem niewielkie pudełeczko.

– Też mam dla ciebie prezent, ale wszystko przemokło.

– Nie szkodzi, to i tak tylko opakowanie, przecież liczy się wnętrze. Wesołych świąt, Severusie.

– Wesołych świąt, Morrigan.

Wymieniliśmy się prezentami. Pudełeczko zaczęło powoli rozpadać się w rękach dziewczyny.

Po chwili na jej dłoni błyszczała broszka w kształcie róży. Jej czerwone, rozchylone płatki wykonano z rubinów, a na brzegach ozdobiono drobniutkimi cyrkoniami. Z tyłu przymocowano szmaragdowy listek.

– Dziękuję, jest piękna – odparła, przypinając ją do szaty.

W jej oczach błyszczały radosne iskierki, a w ich kącikach zalśniły łzy szczęścia. Patrzyła na mnie z wyczekiwaniem.

Rozerwałem papier i niepewnie podniosłem wieczko pudełka. Nie wiedziałem czego mogę się spodziewać. Na dnie leżało najzwyczajniejsze, kamienne naczynie. Wyjąłem je ostrożnie, lecz musiałem przyznać, że nie było tak ciężkie, na jakie wyglądało. Przyjrzałem mu się uważnie.

Misa została wykonana z gładkiego i zimnego w dotyku kamienia. Była płytka; wokół jej krawędzi znajdowały się dziwne rzeźbienia, obsadzone niewielkie kamienie szlachetne i runy. Nigdy nie chodziłem na zajęcia ze starożytnych run, więc nie wiedziałem, co oznacza napis.

Nie wiedziałem, co miałbym powiedzieć. Ten przedmiot był bezcenny. Chociaż w tamtej chwili nawet to słowo wydawało mi się zbyt ubogie. Takiej rzeczy nie można dostać w pierwszym lepszym sklepie. Nie znałem żadnego czarodzieja, który by to posiadał.

– To myślodsiewnia. Odsiewa się nadmiar myśli z umysłu, strząsa do niej i bada je. Łatwiej można wtedy poznać ich ukryty sens lub po prostu pozbyć się ich na jakiś czas. Wiem, że czasem kłębi ci się w głowie za dużo myśli i problemów, więc pomyślałam, że może ci się przydać.

– Dziękuję, jest…

Zabrakło mi słów, ale wiedziałem, że Morrigan mnie rozumie. Poczułem, że teraz w kącikach moich oczu zaszkliły się łzy. I znów opanowało mnie to dziwne, a zarazem smutne, uczucie, że tylko przy niej mogłem sobie na to pozwolić. Pozwolić na bycie sobą. Żałowałem mojego wcześniejszego zachowania.

Chwyciłem jej twarz w dłonie i zachłannie wpiłem się w jej usta. Oddawała pocałunki ze zdwojoną namiętnością. Nasze języki już po chwili znalazły rytm wspólnego tańca kochanków, który był im tak dobrze znany.

Nie wiadomo kiedy Morrigan znalazła na moich kolanach, siedząc okrakiem. Przyciągała mnie coraz mocniej, a ja przyciskałem ją do siebie błagając, żądając, żeby była bliżej niż pozwalały na to ubrania.

Kochaliśmy się z największą jak dotąd zaciekłością, doprowadzeni do bezgłośnej rozkoszy. Wszystko było pełne, doskonałe, skończone. Ten krótki, bezcenny czas, który nam dano był dla nas wszystkim.

Wiedziałem, że to była miłość i nic nie mogło temu zaprzeczyć. Pozbyłem się wszystkich niepewności, odpłynęły w niepamięć. Na ich miejscu pozostało tylko cudowne uczucie niewysłowionego szczęścia. Nie potrzebowałem niczego więcej.

~ * ~

I jest kolejne wspomnienie. Aż głupio się pisze o Bożym Narodzeniu latem, ale chociaż pogoda podobna. Z powodu tej ostatniej awarii Onetu myślałam, że będę musiała dodać je później, ale udało się jeszcze w tym tygodniu. Może w końcu dam radę w tym miesiącu opublikować cztery notki. Ech, marzenia…

Ostatnio coś mi się chyba w głowie pomieszało, bo zaczęłam od nowa czytać Harry’ego (nie wiem już po raz który). Obejrzałam wywiad z Rowling i tak mnie naszło. Przynajmniej będę mogła sobie robić notatki, gdzie pojawiał się Severus, aby mieć na później.

Notka z dedykacją dla Arianny, bo to Twój pomysł z prezentem postanowiłam wykorzystać. I bardzo za niego dziękuję.

Pozdrawiam :)