Wspomnienie 31: Początek szaleństwa?

Wieczny odpoczynek racz duszom zmarłym dać, Panie, żywi zaś muszą jeszcze pożyć!

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

19 grudnia 1978

Moje kroki odbijały się echem po korytarzu w domu Artmanów. Nie przejmowałem się, że ten dźwięk może wzbudzić niepokój mieszkańców. Już nie…

Dom, w którym jeszcze godzinę temu tętniło życie, rozmowy i śmiechy odbijały się od ścian, panowała grobowa cisza. Lampki, świecidełka i inne ozdoby świąteczne wyglądały, jakby także straciły swój blask i urok. Nie pasowały już tutaj i nigdy nie będą. Czar zbliżających się świąt prysnął bezpowrotnie.

Czworo ludzi, którzy szykowali się do wspólnego, rodzinnego obiadu, leżało martwych w salonie. Już nie zasiądą do żadnego posiłku, już nigdy z ich ust nie wydobędzie się śmiech. Dla nich to był już koniec wszystkiego. Koniec, który zawdzięczali mnie. To ja wypaliłem ogniki w ich oczach, to ja odebrałem im to, co mieli najcenniejszego – życie.

O ironio, zabrałem im ich żywot, by nie stracić własnego. Nie chciałem znów poczuć na własnej skórze ogromnego i przeszywającego każdą komórkę mojego ciała bólu.

Zresztą, to zadanie przyjąłem z przyjemnością. Nie znałem tych ludzi, nic dla mnie nie znaczyli. Mugol, który poślubił jakąś podrzędną szlamę i dwójka ich mugolskich dzieci. Same nic niewarte śmieci, które tylko przynosiły skazę światu czarodziejów. Nie wiem, czym ta kobieta naraziła się Czarnemu Panu, że podpisała na siebie wyrok śmierci. Nie obchodziło mnie to. Wolałem już taką nic niewartą misję niż coś większego. Takimi wszami nikt się nie przejmował. W „Proroku Codziennym” wypiszą ich nazwiska na liście codziennych ofiar i to wszystko.

Ważniejsi czarodzieje byli chronieni przez Zakon Feniksa, a ja nie chciałem stawać do walki z nimi. Nie z nią. Nie potrafiłbym stanąć naprzeciwko niej. Skierować różdżki w jej stronę. Nie zniósłbym jej wzroku pełnego pogardy i nienawiści, skierowanego w moją stronę. Lily, dlaczego musiałaś to zrobić? Dlaczego dołączyłaś do bandy psów Dumbledore’a? Przecież tam groziło ci wielkie niebezpieczeństwo. Czarny Pan prędzej czy później dowie się o tobie, będzie chciał cię zniszczyć, zgnieść jak robaka.

Serce krwawiło mi na samą myśl o tym. Nie mógłbym tego znieść. Nie mógłbym patrzeć jak cierpi. Starałem się spychać te myśli na dno nieświadomości, starać się zapomnieć, ale nie zawsze było to możliwe. Słowa Petunii tak często do mnie powracały. Podły umysł tworzył makabryczne obrazy. Nie byłem w stanie się od tego uwolnić.

Czułem się, jakbym został zamknięty w labiryncie własnego umysłu. Nie mogłem znaleźć z niego wyjścia na wolność, ciągle natrafiałem na ślepe zaułki pełne krwi, bólu, cierpienia, koszmarów. A nad całym tym ogromnym żywopłotem zachodziło krwawe słońce.

Dlatego wołałem unikać większych i bardziej znaczących misji, o ile nie byłem do nich zmuszony. Nie powodowało to zadowolenia u Igora Karkarowa, który próbował mnie bezskutecznie nakłonić do walki o wyższą pozycję w hierarchii. Grymas satysfakcji coraz częściej gościł na szpetnej gębie Mulcibera; postanowiłem, że w odpowiednim czasie zrewanżuję mu się za to w wyjątkowo bolesny i trwały sposób.

Jednak mogłem to znieść, zdusić w sobie pragnienie natychmiastowej zemsty i rozlewu krwi. Najważniejsze, że nie byłem zmuszony do walki z nią, zabicia jej. Wcześniej skierowałbym zielony promień we własne serce niż w nią.

Lily, co ty ze mną zrobiłaś?

– Wszystko załatwione, możemy stąd odejść – odparł zamaskowany śmierciożerca, który towarzyszył mi podczas tego zadania.

Czarny Pan miał taki zwyczaj, że nigdy nie wysyłał na misję jednego sługi. Było ich co najmniej dwóch, lecz zazwyczaj wysyłał grupę osób. Nie rozgryzłem jeszcze, dlaczego tak robił. Może chciał mieć pewność, że zadanie się powiedzie?

Na rozmyślanie przyjdzie czas później. Teraz trzeba się stąd wydostać. Nikt nie mógł nas zobaczyć.

– Masz to, co chciał Czarny Pan? – zapytałem.

Nie miałem ochoty spaprać wszystkiego przez nieudolność innych.

Mój towarzysz kiwnął głową na potwierdzenie.

Pospiesznie wyszliśmy przed dom. Ulica na pierwszy rzut oka wydawała się całkowicie pusta. Zimą szybko robiło się ciemno i niewiele osób wychodziło po zmierzchu z domu. Szczególnie w takich małych miasteczkach. Dobry znak. Chociaż jakiś…

Nagle towarzyszący mi śmierciożerca poruszył się niespokojnie i spojrzał w drugą stronę. Podążyłem za jego wzrokiem. W tamtej chwili miałem ochotę przekląć wszystko. Dobry znak okazał zwykłym wodzeniem za nos. Fatamorganą, która w jednej chwili rozsypała się na tysiące różnobarwnych kawałeczków. Czym zawiniłem, że Los był dla mnie taki okrutny?

W naszą stronę zbliżała się dwójka ludzi. Dziewczyna i chłopak. Już z daleka można było poznać, że są zakochani. Opatuleni w ciepłe płaszcze i szaliki szli ramię w ramię. Ich dłonie splecione zostały w czułym uścisku. Chłopak mówił coś dziewczynie na ucho, a uśmiech nie znikał z jej rumianej twarzy. Byli szczęśliwi. Byli młodzi. Mieli przed sobą jeszcze całe życie, dopiero wchodzili w dorosłość. Nie mogli mieć więcej lat niż ja.

– Ich też z–z–zabijemy? – Dobiegł mnie stłumiony, pełen przerażenia jęk.

Już chciałem odpowiedzieć, że nie. Nie miałem zamiaru mieć jeszcze więcej niewinnej krwi na rękach. Nie chciałem zabijać ludzi, którzy mieli wszystko przed sobą. Lecz wtedy wzrok dziewczyny spoczął na nas i na jej twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia, który później przeistoczył się w lęk. Co mogła sobie pomyśleć, widząc dwie zakapturzone i zamaskowane postaci w ogrodzie najzwyklejszego domu?

Nikt nie może was zobaczyć. Gdyby tak się stało, zabijcie ich. – Zimny głos Czarnego Pana odbijał się echem w mojej głowie.

Niech będzie przeklęty! On i jego rozkazy!

Nie było już innego wyjścia.

– Dalej! – krzyknąłem. – Zanim pojawią się inni.

Dwa zielone promienie pomknęły wprost w dwójkę mugoli. Chłopak starał się zasłonić dziewczynę własnym ciałem, ale na nic się to nie zdało. Oboje padli martwi na szary chodnik pełen kałuż po wczorajszej ulewie. Cała radość zniknęła z ich twarzy, pozostał na nich jedynie strach i niedowierzenie. Nadal trzymali się za ręce. Lecz to wzajemne ciepło powoli uchodziło z nich wraz z kolejnymi podmuchami zimnego wiatru.

– Morsmorde – powiedziałem, celując różdżką w niebo.

Duży, zielony i błyszczący kształt wystrzelił w niebo. Po chwili uformował się w olbrzymią czaszkę. Spomiędzy szczęk, jak język wysuwał się wąż.

Nad budynkiem i dwoma ciałami zaczął unosić się Mroczny Znak. Misja została wykonana.

Deportowaliśmy się stamtąd.

~ * ~

Jack zdjął maskę z twarzy i rzucił ją w przeciwległy kąt ogromnego salonu w jego domu. Zaczął nerwowo krążyć wokół pomieszczenia, jakby to miało pomóc w pozbyciu się strachu i niepokoju.

– Bulp! – wrzasnął. – Gdzie jest ten przeklęty skrzat?!

Po chwili z cichym pyknięciem zmaterializował się w pomieszczeniu dość stary skrzat domowy. Od razu rzucały się w oczy jego wyjątkowo duże uszy, z których jedno było oklapnięte.

– W czym mogę…

Stworzenie nie zdążyło dokończyć zdania, bo zostało potraktowane przez Jacka solidnym kopniakiem w głowę. Poszybowało przez pół pomieszczenia. Zatrzymała je dopiero noga od stołu, w którą uderzył z dość dużą siłą. Z ust skrzata wydobył się cichy pisk. Jednak po chwili umilkł, jakby nie wiedział, czy wolno mu się odezwać. Szybko stanął na nogach i patrzył z wyczekiwaniem na swojego pana. Szkarłatna strużka krwi spływała mu ze skroni i powodowała powstawanie plam na serwetce stołowej, którą miał na sobie.

– Co się tak gapisz, ścierwo? Przynieś nam butelkę najlepszej whisky. Tylko szybko!

Skrzat ukłonił się nisko, plamiąc przy tym własną krwią parkiet w salonie. Zaraz potem zniknął, jakby chciał uniknąć kolejnego ciosu.

W pomieszczeniu znów zapanowała cisza przerywana jedynie dźwiękiem kroków Jacka. Po chwili przy stole zmaterializował się skrzat, niosąc srebrną tacę, na której znajdowała się pełna butelka trunku i dwie kryształowe szklaneczki.

– Co tak długo, skrzacie?! – krzyknął mężczyzna i wyrzucił go z pomieszczenia kolejnym kopniakiem.

Usiadł na fotelu naprzeciwko mnie i napełnił szklaneczki. Swoją opróżnił za jednym razem, po czym wzdrygnął się.

– Dlaczego to zrobiłeś? – spytałem, chcąc przerwać ciężką i nieprzyjemną ciszę. Za długo czekałem aż sam się odezwie. Zaczynałem się niecierpliwić. W końcu sam chciał ze mną porozmawiać, a teraz zamykał się w sobie i próbował upić. Nie miałem zamiaru zmarnować całego dnia.

– Jak to dlaczego?! Co za głupie pytanie! Zabiłem tę dziewczynę, bo taki był rozkaz Czarnego Pana. Ty zamordowałeś trzy osoby… Jestem beznadziejny – zakończył zrezygnowany i wypił jeszcze jedną szklaneczkę trunku. I w czym miało mu to niby pomóc?

– Nie o to pytałem. Dlaczego zostałeś śmierciożercą? – dodałem, widząc niezrozumienie w jego spojrzeniu.

– Ach, o to.

Zgarbił się. Miałem wrażenie, że chciał stać się mniejszy, niezauważony. Liczył na to, że zniknie z tego pomieszczenia i znajdzie się w lepszym świecie. Świecie, który nie istnieje.

– Nie mogłem sprzeciwić się ojcu – wymamrotał zawstydzony.

– Dlatego postanowiłeś przyjąć pracę w Ministerstwie Magii? Jack, miałeś większe ambicje.

– Praca w Urzędzie Patentów Absurdalnych nie jest taka zła – skłamał dość mało przekonująco.

Zaśmiał się nerwowo. Był załamany. Z łatwością mogłem wyczytać z jego twarzy smutek i zmęczenie całą tą sytuacją. Zabrano mu marzenia, nie dając w zamian nic poza bólem, cierpieniem i wyrzutami sumienia. W tamtej chwili zrobiło mi się go żal. Odebrano mu wszystko, obdarto do naga i nie pozostawiono nawet nędznego łachmanu do okrycia. A zrobiła mu to jego własna rodzina. Ludzie, którzy powinni go wspierać i kochać.

Byliśmy do siebie podobni. Oboje doznaliśmy krzywdy ze strony ojca – tyrana.

– Sam pomyśl, jakby to wyglądało. Śmierciożerca pracujący w Mungu.

Z jego ust wydobył się niekontrolowany śmiech. Śmiech szaleńca. Czy tym się powoli stawaliśmy?

– Severusie, jeszcze nie upadłem tak nisko. Bóg mi na to nie pozwolił. Nie, Czarny Pan mógłby to wykorzystać i zamiast leczyć ludzi pozorowałbym ich śmierć. Tym zajmował się stary Lestrange przed śmiercią. Teraz nikt nie zajął jeszcze jego miejsca. Bellatriks i Rudolf próbowali, ale nie udało im się przejść przez szkolenie.

Wzdrygnąłem się na samą myśl o tym. To było okrutne, pozbawione chociażby najmniejszej cząstki człowieczeństwa.

– Nie musisz jednak ślepo wykonywać poleceń ojca – drążyłem temat. – Możesz uwolnić się od niego. Żyć własnym życiem.

Jack prychnął. Gwałtownie wstał z fotela i podszedł do okna. Nie patrzył na mnie, jakby chciał ukryć wszystkie targające nim emocje. Bezskutecznie.

– Musiałbym go zabić. Jemu nie można się przeciwstawiać.

Nastała chwila milczenia, jakby zastanawiał się nad czymś. Może potrzebował chwili, aby przemyśleć to, co mu powiedziałem.

– Nie jestem w stanie tego zrobić. Nie jestem taki jak ty. Matka zabiła się przez niego. Wypiła truciznę. Wolałbym już zrobić to, co ona, zakończyć to popieprzone życie. Do gorszego piekła już nie trafię, a na przebaczenie ze strony Boga nie mam co liczyć. Mordercy nie zasługują na życie wieczne. Nie próbujesz mnie powstrzymać, Severusie? – dodał po chwili.

– Nie – powiedziałem zimno i beznamiętnie, co kompletnie wyprowadziło go z równowagi. – Zrobisz, co będziesz chciał. Twoja sprawa, twoje życie. Ale zachowasz się wtedy jak tchórz i nic tym nie osiągniesz. Tyran pozostanie.

– Łatwo ci mówić. Wolałbym urodzić się w innym ciele, w innym czasie. Nawet wolałbym być mugolem. Szkoda, że nie istnieje reinkarnacja. Ale nawet wtedy nie mógłbym liczyć na łaskawość Boga. Mam za dużo krwi na rękach.

Wzdrygnął się na samo wspomnienie o tym. Niepotrzebnie do tego wracał, gdyż poczułem zimny dreszcz na ciele. Oni byli tacy młodzi…

– Mogę sporządzić dla niego truciznę. Nie zorientuje się.

Jack odwrócił się w moją stronę. Jego oczy rozszerzyły się do nienaturalnych rozmiarów.

– Chcesz, abym zamordował własnego ojca? – Każde słowo wypowiadał powoli i ostrożnie, nie wierząc, że wydobywają się z jego ust.

– Mogę ci dać narzędzie do zabicia tyrana, który cię ogranicza, który doprowadził do śmierci twojej matki, który wpakował cię w to gówno. Wtedy ty będziesz głową rodziny. Będziesz wolny.

– Tym się teraz zajmujesz, prawda? Sporządzasz i sprzedajesz te narzędzia.

– Tak.

– Nie masz wyrzutów sumienia?

– Nie, to nie moja sprawa, co ludzie z tym robią.

Jack powoli osunął się na wcześniej zajmowany przez siebie fotel. Drżącymi dłońmi nalał sobie jeszcze jedną szklaneczkę trunku i wypił. Odczekałem chwilę aż trochę się uspokoi.

– O czym chciałeś ze mną porozmawiać, Jack?

– Nadal ze sobą jesteście, prawda? Ty i Morrigan – dodał, widząc moją zdziwioną minę.

– Tak i nic ci do tego.

Nagle wszystkie komórki mojego ciała przebudziły się z leniwego letargu i stanęły w gotowości, jak żołnierze czekajmy na rozkazy generała. Byłem przygotowany na konfrontację. Niech spróbuje powiedzieć chociaż jedno słowo za dużo, a pożałuje tego i to bardzo.

– Obawiałem się, że tak zareagujesz.

– Co?! O czym ty, do cholery, mówisz?

– Zakochałeś się w niej – odparł z pogardą w głosie.

– I? To chyba rzecz ludzka, prawda? Nikt mi tego nie zabroni!

Usta Jacka wygięły się w krzywym i ironicznym uśmiechu. Czy on za dużo wypił i teraz mówił takie brednie?

– Nie, nikt ci tego nie zabroni. Ale powiedziałeś kiedyś, że miłość jest ślepa. I teraz cię zaślepiła. Potrafisz obiektywnie, z zachowaniem dystansu i bezbłędnie ocenić każdą sytuację, każdą osobę. Jak na ironię z wyjątkiem tej, przy której powinieneś zachować wyjątkową ostrożność. Czego chce w zamian? Jaką bajkę ci opowiedziała?

– Jesteś zazdrosny, bo nikogo nie masz – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. – Morrigan się zmieniła.

Jack wybuchnął śmiechem. Nie wytrzymałem tego. Budziła się mnie wściekłość, która gwałtownie opanowała całe ciało i nadal miała mało. Chciała wydostać się na powierzchnię, rozpętać chaos.

Zanim Jack zdążył zareagować wyjąłem różdżkę i przycisnąłem mu ją do gardła.

– Niech to w końcu do ciebie dotrze. Ona nie jest taka, jak wszyscy myślą. Jest ze mną we wszystkim szczera. I kocha mnie.

Nie kryłem w moim głosie groźby. Chciałem, aby się bał, aby wiedział, że nie zawaham się użyć wobec niego klątwy. Jack zamilkł, niechętnie odsunąłem różdżkę od jego gardła. Nie potrafiłem jej schować i nadal trzymałem ją mocno w zaciśniętej dłoni.

– Wiem, że nie jesteśmy przyjaciółmi. Znamy się od ponad siedmiu lat, mieszkaliśmy w tym samym dormitorium. Wiem, że to za mało, ale pozwól sobie pomóc. Miałeś tylko jedną przyjaciółkę i, mimo tego kim ona jest, żałuję, że tak to się skończyło.

Spojrzałem na niego zdziwiony. On mówił tak o Lily? To jakiś absurd! Chciał zadać mi ból, wspominając te tragiczne wydarzenia z przeszłości i dobrze się przy tym bawić? Wiedziałem, że był do tego zdolny. Wszyscy nosiliśmy maski.

– Wiem, że jej byś posłuchał, a przynajmniej przemyślał to, co by powiedziała. Nie jestem nią i nigdy nie będę. Wątpię, aby ktokolwiek zastąpił pustkę po niej. Lecz i tak wysłuchasz, co mam ci do powiedzenia, chociażbym miał użyć siły.

– Nie mam zamiaru tracić czasu na brednie i kłamstwa zazdrośnika – warknąłem.

– Tchórzysz przed prawdą? – Złośliwy uśmieszek nie znikał z jego twarzy.

– I kto to mówi? Który z nas myśli o samobójstwie? Kto tak naprawdę jest pieprzonym tchórzem?

Chciałem rzucić na niego jakieś zaklęcie, sprawić, by ten grymas zadowolenia zniknął z jego twarzy. Lecz nagle zorientowałem się, że nie mogłem poruszyć ręką. Nie byłem w stanie ruszyć żadną częścią mojego ciała. Jakby ktoś zamroził każdą moją komórkę. Próbowałem zmusić moje mięśnie do chociażby najmniejszego ruchu, wytężałem całą siłę woli i umysłu, chcąc złamać opór, czymkolwiek był. Wszystko na próżno. Nadal trwałem w bezruchu.

– Jak? – wydusiłem z siebie, patrząc z wściekłością na Jacka.

Na szczęście mogłem mówić. Mężczyzna nie odwrócił wzroku.

– Przepraszam, że musiałem się do tego posunąć, Severusie, ale inaczej byś mnie nie posłuchał.

Po jego zachowaniu, gestach i tonie głosu odniosłem wrażenie, że naprawdę tego żałował. Czy on oszalał? Czy zazdrość spotęgowana alkoholem owładnęła nim tak bardzo, że był w stanie posunąć się do wszystkiego?

– Jak to zrobiłeś?

Próbowałem grać na zwłokę. Miałem nadzieję, że niewidzialne więzy w końcu mnie puszczą.

– To nie ja. Za tobą stoi Bulp – odparł lekko zirytowany. – Skrzaty domowe to naprawdę fascynujące stworzenia. Nie zdajemy sobie sprawy z ich mocy, potencjału i wiecznej uległości. Uświadomił mnie o tym dopiero Regulus Black. Aż dziwne, że taki świr jak on przejmuje się tymi stworzeniami. Mówił o nich, jakby miały uczucia.

– Mów, co masz i skończmy to – przerwałem mu zniecierpliwiony. Skoro nie miałem szans na uwolnienie się, to chciałem jak najszybciej to zakończyć.

Wszystkie mięśnie mi zdrętwiały. Nie miałem zamiaru stać jak jakiś idiota i słuchać wywodu na temat skrzatów i zwierzeń Regulusa Blacka.

– Jak chcesz. Znam Morrigan dłużej od ciebie…

– Nie zaczynaj znów o tym!

– Silencio. Przykro mi, że musiałem cię uciszyć, ale przynajmniej teraz nie będziesz mi przerywać i szybciej cię puszczę.

Czułem się coraz bardziej bezradny. Nie dość, że nie mogłem się poruszyć, to teraz żaden dźwięk nie mógł wydobyć się z moich ust.

Jack zamyślił się na chwilę. Zapewne zastanawiał się nad dalszym ciągiem bzdur o Morrigan.

– Wiem jaka jest naprawdę. Z zewnątrz to olśniewająco piękna kobieta. Nie ma żadnej, nawet najmniejszej, skazy, ale ty musisz o tym wiedzieć lepiej ode mnie. Jednak w środku to zepsuta i zgniła poczwara. Nie ma w niej nic dobrego. Własne dobro stawia nad dobro innych, chociaż czasem obie strony dobrze na tym układzie wychodzą. Ona nie jest zdolna do miłości, Severusie. Nie potrafi bezinteresownie obdarzyć drugiego człowieka ciepłym uczuciem. Jedyne co kocha, to pieniądze i prestiż. To zimna i bezwzględna suka. Jej reputacja w Hogwarcie wcale nie była wyssana z palca. Uwielbia zabawiać się z mężczyznami, ranić ich. Nie twierdzę, że ze wszystkimi od razu się pieprzy. Tego zaszczytu mogą dostąpić jedynie nieliczni szczęśliwcy; przy reszcie zadowala się złamanym sercem. Miała zostać moją żoną. Gdy ukończyłem trzynaście lat, nasi ojcowie chcieli ogłosić zaręczyny, ale matka się nie zgodziła, za co jestem jej dozgonnie wdzięczny. Teraz zapewne też ma jakiegoś narzeczonego. Nie wiem jakie ma plany wobec ciebie. Może po prostu jesteś jej chwilową zabawką, z którą może się dobrze zabawić w łóżku. Przecież zapewne pieprzycie się w takich gospodach, w których nikt JEJ nie rozpozna, prawda? A dlaczego? Bo mogłaby ucierpieć jej reputacja arystokratki. Zaproponuj jej małżeństwo. Jeżeli naprawdę cię kocha, w co wątpię, to się zgodzi i będziecie mogli skończyć ten cyrk i walczyć o swoje. Ale wątpię, aby ona kiedykolwiek chciała się z kimś związać na stałe. To dziwka, której nic nie zmieni. Przemyśl to, nie chciałbym, abyś wpakował się w kolejną sytuację bez wyjścia. Bulp, puść go.

Czucie w mięśniach gwałtownie powróciło. Potrzebowałem chwili, aby dojść do siebie. Znów mogłem się ruszać i mówić.

– Everate Stati! – krzyknąłem. Wpakowałem w to zaklęcie całą swoją wściekłość.

Pod wpływem zaklęcia Jack poszybował na drugą stronę pokoju, uderzając w jakąś ogromną wazę, która pod wpływem impetu roztrzaskała się na drobne kawałki. Z jego skroni i policzka zaczęły płynąć strużki krwi.

Nikt nie będzie obrażać Morrigan. Nikt! A jeżeli ten sukinsyn sądził coś innego, to był w błędzie. Wiedziałem, że ona się zmieniła, czułem to. Była wobec mnie szczera. Jej gest i słowa to nie fałsz i obłuda, to nie gra. I żaden zazdrosny i szalony idiota nie wmówi mi nic innego! Jack chyba faktycznie postradał zmysły, nie podołał służbie u Czarnego Pana. Wypaliło to jego psychikę i zdrowe zmysły.

– Ciesz się, że cię nie zabiję. Ale spróbuj powiedzieć jeszcze raz coś podobnego, a nie będę już taki łagodny.

To nie była groźba z mojej strony, lecz obietnica. Wiedziałem, że byłbym do tego zdolny, że zrobiłbym to.

Odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z pomieszczenia. Skrzat domowy nie zareagował, stał niewzruszony, czekając na dalsze rozkazy.

Wszyscy nosimy maski, lecz Jackowi Avery’emu pozostało już tylko szaleństwo.

~ * ~

To najdłuższa notka jaką napisałam. Zajęła prawie osiem stron w Wordzie. Aż sama jestem pod wrażeniem, tak nieskromnie mówiąc. To jest pierwsze wspomnienie, które napisałam po rozpoczęciu się wakacji. Sama nie wiem, o czym wtedy myślałam, bo już zupełnie nic z niego nie pamiętałam i kilka rzeczy nadawało się do poprawki.

W tym tygodniu jakoś szczególnie dopisywała mi wena i chęci. Napisałam aż trzy nowe notki. Normalnie, to jakiś mój rekord. Chyba wyjazdy dobrze człowiekowi robią. Szkoda tylko, że przepisywać nie chce mi się z taką samą chęcią. Ale aż mnie radość rozpiera, gdy opisuję to, do czego chciałam dojść gdy zaczynałam.

Notka z dedykacją dla Chloe, bo wiem, że lubiłaś Avery’ego, a ostatnio wcale się nie pojawiał. Oraz za opowiadanie „W czekoladzie”, które dogłębnie na mnie wpłynęło.

Pozdrawiam :)