Wspomnienie 30: Wszystko się zmienia

Czy jakakolwiek inna zasadzka może równać się z zasadzką miłości?

Stephen King – Mroczna Wieża I: Roland

12 grudnia 1978

Od czasu rozmowy z Igorem Karkarowem, na początku września, nie mogłem zapomnieć wypowiedzianych przez niego słów. Jego propozycja nie dawała mi spokoju przez wiele dni i nocy. Może miał rację, że powinienem przemyśleć to na spokojnie, gdyż wtedy byłem wzburzony po wcześniejszych torturach i walce. Tylko dlaczego te kilka wypowiedzianych przez niego zdań nie dawało mi spokoju przez tak długi czas? Dlaczego nie pozwalało na wrzucenie tego do morza zapomnienia?

Bo zwlekałeś z odpowiedzią – natrętna myśl wypłynęła z mojej podświadomości.

Rzeczywiście, od tamtego czasu nie zdecydowałem się, co miałbym mu powiedzieć. Ciągle odwlekałem tą decyzję.

W pierwszym odruchu chciałem odmówić, ale coś mnie wtedy powstrzymało. Od września Karkarow na każdym spotkaniu Czarnego Pana przyglądał mi się badawczo, lecz nigdy nic nie powiedział. Jakby czekał na moją reakcję, jakby wiedział jaka walka toczy się we mnie. Przeklęty idiota! Dlaczego teraz, kiedy chciałem mieć chociaż trochę spokoju, dochodziło kolejne zmartwienie do piętrzącego się stosu? Stosu, w którym już od dawna nie widać było szczytu. Zniknął w chmurach problemów i niepewności, i wątpię, abym kiedykolwiek miał go jeszcze zobaczyć.

Z jednej strony Karkarow miał jednak rację. Potrzebowałem wpływowych przyjaciół, ale przecież był jeszcze Lucjusz. To dzięki niemu stałem w hierarchii wyżej niż Karkarow. Był Jack, który po niedawnym dołączeniu do śmierciożerców stał się cichy i usuwał się w cień swojego ojca. Lecz zawsze mogłem się do niego zwrócić. Tak mi się przynajmniej wydawało. Lecz dwie osoby nie wystarczą, aby się wybyć z tłumu, osiągnąć coś wielkiego, stać się kimś.

Z drugiej strony nie podobało mi się, że moje sukcesy mają być także ich sukcesami. Dlaczego ja miałem przelewać krew na ich zasługi? Jeżeli już muszę to zrobić, to będę to robić tylko dla siebie, nie dla tych pokrak.

Uśmiechnąłem się w duchu. Zawsze przecież mogłem ich wykorzystać. Wszak dla Czarnego Pana liczyły się tylko jednostki. To jednostka była ważna, nie społeczność. Jednostkę czekała kara lub nagroda.

Karkarow musiał być niezwykle głupi, że do tej pory jeszcze tego nie zauważył. Ale skoro chce, to proszę bardzo. Tylko zyskam na takiej przyjaźni.

Jedno zmartwienie mniej. Pozostały jeszcze tylko dziesiątki innych.

Z ulgą zaczerpnąłem chłodnego, grudniowego powietrza.

Wielkimi krokami zbliżała się zima. Temperatura już od połowy listopada gwałtownie spadła i utrzymywała się w okolicach zera. Liście, pod wpływem porywistych, jesiennych wichrów, już dawno spadły z drzew, pozostawiając nagie gałęzie, drżące przy każdym podmuchu porywistego wiatru. Opady należały do codzienności. Każdego dnia z grubych warstw szarych chmur, przysłaniających cały błękit nieba, padał deszcz lub śnieg. Lecz nie było tak zimno, aby biały puch mógł utrzymać się na dłużej. Zazwyczaj zmieniał się w kałuże jeszcze tego samego dnia.

Dzisiejszy dzień należał do jednego z pogodniejszych. Pojedyncze promienie słońca przebijały się przez zasłonę szarych chmur i nie zapowiadało się na żadne opady.

Idealny dzień na spacer. Tylko co mnie pokusiło, aby pochodzić po mugolskiej wiosce znajdującej się niedaleko domu? Dlaczego nie wybrałem się na ulicę Pokątną lub do Hogsmeade, gdzie przebywałbym w moim świecie, w świecie magii, a nie wśród tych szumowin?

Odpowiedź nasuwała się sama. Tam panował chaos, panika i terror. Nieliczni wychodzili z domów, a co dopiero mówić o spacerach. Każdy czarodziej bał się tego, że ten dzień może być jego ostatnim. Nie dziwiły mnie ich reakcje, w końcu potęga Czarnego Pana była ogromna, a śmierciożercy częściej niż by się mogło wydawać zabijali i torturowali przypadkowych przechodniów.

Wśród mugoli było inaczej. Mimo że nie mieli pojęcia o istnieniu magii, wiedzieli, że coś się dzieje, że dochodzi do masowych morderstw. Lecz przy nich nie czuło się tej wszechobecnej paniki, która potrafiła wprawić człowieka w stan przygnębienia, zapoczątkować depresję.

Od dawna nie spacerowałem tymi ulicami. Od czasu kłótni z Lily pod koniec piątej klasy nie chciałem przebywać w miejscach, które przypominały mi o niej. O nas… O bezpowrotnie utraconej przyjaźni, beztroskim dzieciństwie, spontanicznej młodości.

Te miejsca nadal wywoływały smutek i żal w moim sercu, lecz już nie tak ogromny. Tak mi się przynajmniej wydawało. Przecież to, co było już nigdy nie wróci i najwyższy czas się z tym pogodzić.

Od tamtego czasu niewiele się zmieniło, jakby czas zatrzymał się w miejscu i tylko my dorośliśmy. Tak naprawdę nigdy tutaj nie przynależeliśmy, zawsze byliśmy inni, a tutaj nie było miejsca dla takich jak my. To nie nasz świat.

Zatrzymałem się przed niewielkim budynkiem pomalowanym na żółto z czerwonymi dachówkami. Duże okna wychodzące na ulicę zostały zaklejone starymi gazetami i kartonami. Na drzwiach ktoś przyczepił kartkę informującą o tym, że budynek był do wynajęcia. Poniżej został jeszcze podany kontakt.

Stałem oniemiały, patrząc na biały kawałek papieru. Zimny wiatr targał moje ciemne włosy, zakrywając oczy i powodował powstanie zaczerwienień na twarzy. Cienki, mugolski płaszcz nie dawał wystarczającej ochrony przed chłodem. Jedynie ciepły szalik w barwach Slytherinu spełniał swoje zadanie.

Dlaczego akurat to miejsce?

Było ciepłe, letnie popołudnie. Gorące słońce królowało na jasnoniebieskim nieboskłonie. Tylko czasami nieliczne, białe obłoczki przykrywały je na chwilę. Jeden z nielicznych, słonecznych dni tego lata. Dzieci, cieszące się z trwających wakacji, beztrosko bawiły się na dworze.

Szedłem wzdłuż jednej z brukowanych uliczek razem z dwoma siostrami Evans. Obie miały na sobie takie same, niebieskie sukienki w kratę. Włosy zaplotły w warkocze.

Z tego, co zauważyłem często zakładały takie same rzeczy. Czy rodzeństwo zawsze tak robiło?

– Może pójdziemy na lody? – zawołała z entuzjazmem młodsza dziewczynka.

– Lily, mama mówiła, że ci jeszcze nie wolno. Nie wyzdrowiałaś do końca.

– Och, Tuniu, to może na ciastko do kawiarni pana Pearsona? Sev na pewno jest za, prawda?

W podskokach podeszła do mnie i chwyciła za rękę. Patrzyła na mnie wyczekująco swoimi imponująco zielonymi oczami. Jeszcze u żadnego człowieka nie widziałem takiego odcienia zieleni. Były wyjątkowe, niepowtarzalne. Za sprawą jej dotyku na mojej twarzy pojawiły się czerwone wypieki, które za wszelką cenę starałem się ukryć, odwracając głowę.

– Ja…

– Lily, daj spokój. On nie ma pieniędzy.

Czułem, że rumienię się jeszcze bardziej. Byłem zarazem wściekły i zażenowany. Dlaczego to musiało się dziać przy Lily?

– Nie twoja sprawa – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Miałem ochotę sprawić jej ból.

– Tuniu, przestań! – zawołała oburzona Lily, gdy Petunia już otwierała usta, by coś powiedzieć.

Teraz na jej twarzy malowało się zaskoczenie. Nie mogła uwierzyć, że siostra broni mnie, a nie jej.

– Widziałam jak mama dawała ci pieniądze!

– Lily… - zacząłem, ale dziewczynka mi przerwała.

– Nie będziemy się teraz kłócić. To ma być miły dzień.

We trójkę udaliśmy się do małego żółtego budynku. Petunia nie była długo obrażona. Szybko jej przeszło i z ciekawością słuchała każdej wzmianki o magii, jakby myślała, że przez to będzie należeć do magicznego świata. Głupia, była zwykłą mugolką i te drzwi zawsze pozostaną dla niej zamknięte. Szukała klucza, ale wcześniej nie zauważyła, że nie ma żadnego zamka.

Jak widać wszystko musi mieć swój koniec.

– Nie spodziewałam się, że cię jeszcze kiedyś tutaj zobaczę. – Usłyszałem za sobą znajomy głos.

Odwróciłem się, aby stanąć na wprost drobnej i kościstej kobiety. Miała końską twarz i blond włosy zaczesany z tyłu głowy. Ubrana była w ciepły jasnobrązowy płaszczyk i wysokie skórzane kozaki. Na swojej szyi, dwukrotnie dłuższej od normalnej, zawiązała ciemnozielony, elegancki szalik.

– Nie zostawię matki samej z nim, poza tym nie mam gdzie iść.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem.

– Nadal jesteś sentymentalny – odparła, kierując wzrok na budynek za mną.

– Nie jestem – powiedziałem cierpko. Nic jej do tego.

– Gapisz się na to miejsce od kilkunastu minut. Możesz zaprzeczać, ale i tak wiem swoje. Pan Pearson zginął w zeszłym roku. Wtedy, razem z moim tatą, gdy ci wasi śmierciożercy zamordowali wszystkich mieszkańców pobliskiej miejscowości. Pojechał razem z tatą, by mu pomóc i doradzić w sprawie zakupu nowego samochodu. Trafiła im się niezła oferta. Żona pana Pearsona miesiąc po jego śmierci powiesiła się w sypialni, nie mogąc znieść straty. Rodzina próbuje sprzedać dom, ale mieszkańcy twierdzą, że jest nawiedzony i nikt nie chce go kupić.

W kącikach jej oczu zalśniły łzy, które powoli zaczynały spływać po zaróżowionych policzkach.

– Przepraszam, nie chciałem cię zasmucić.

Podałem jej chusteczkę, którą przyjęła z wdzięcznością i otarła łzy.

– Może napijemy się gorącej czekolady? – zaproponowała. – Tu niedaleko sprzedają dobrą na wynos. Rozgrzejemy się trochę.

Ruszyliśmy we wskazanym przez kobietę kierunku. Szliśmy w milczeniu, nie chciałem pierwszy rozpoczynać rozmowy. Wolałem poczekać aż się uspokoi i wróci do równowagi. Poukłada sobie wszystko na nowo. Przez chwilę zapomni o przykrych wydarzeniach sprzed roku lub będzie tylko udawać, że znów wszystko było w porządku.

W małej budce wciśniętej pomiędzy sklep obuwniczy i sklep z jakimiś elektrycznymi przyrządami kupiliśmy czekoladę. Gorący napój z dodatkiem cynamonu od razu rozgrzał moje zmarznięte ciało. A głęboki i intensywny smak przypominał o świętach spędzonych w Hogwarcie. Przytulny pokój wspólny, ogień palący się w marmurowym kominku i obecność pozostałych Ślizgonów. Rozmowy, gra w szachy lub gargulki, nauka zaklęć.

Lecz z drugiej strony strach o matkę, bo została sama w domu ze swoim katem. Rodzinne święta musiała spędzać w ponurej atmosferze bez syna, bez radości. Pozostawały jej tylko łzy i samotność.

Szliśmy dalej wzdłuż brukowanej uliczki pokrytej gdzieniegdzie zamarzniętymi kałużami, popijając czekoladę. Mijaliśmy sklepy z kolorowymi wystawami oferującymi najróżniejsze prezenty bożonarodzeniowe. Wszędzie spoglądały na nas twarze ubranych na czerwono Świętych Mikołajów. Szyby przystrojono łańcuchami, świecidełkami, bombkami i innymi ozdobami. Czuło się, że zbliżają się święta. Tylko śniegu brakowało.

– Co słychać u Lily? – spytałem, nie mogąc dłużej wytrzymać gęstej ciszy, która zapadła między nami.

Ze swoich egoistycznych pobudek musiałem to wiedzieć. Musiałem mieć pewność, że miała się dobrze, że była szczęśliwa, że nic jej nie brakowało, że on jej nie skrzywdził. Tak przynajmniej próbowałem sobie wmówić. Przez ostatnie pół roku nie miałem o niej żadnych informacji. Dopowiadałem sobie najróżniejsze scenariusze, jeden gorszy od drugiego. Teraz, gdy nadarzyła się okazja, aby się czegoś dowiedzieć, nie mogłem jej zmarnować.

Kobieta spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem, którego nie byłem w stanie rozszyfrować.

– Co? – zirytowałem się.

– Pytasz mnie o Lily, a słyszałam od niej, że masz dziewczynę. Na dodatek o dość nietypowej reputacji.

– Po prostu chciałem wiedzieć. – Od niechcenia wzruszyłem ramionami.

– Powiem ci coś szczerze, Severusie. Dobrze by było, gdybyś posłuchał mojej rady. Zapomnij o niej i daj sobie spokój. Przez ostatnie dwa lata mówiłam ci o niej, bo myślałam, że może jednak ułoży się między wami. Lecz teraz wiem, że nie. Oboje macie kogoś innego, ona nawet o tobie nie myśli, słowem nie wspomina. Porzuć ją i zacznij żyć. Zostaw ten okres za sobą. Na zawsze zamknij furtkę do bramy oznaczonej tabliczką Lily Evans.

Milczałem. Nie wiedziałem, co miałbym jej odpowiedzieć. Miała rację, ale mimo wszystko chciałem wiedzieć, czy u Lily wszystko w porządku. Przecież była moją przyjaciółką. Była…

– Ech, robię to dla ciebie ostatni raz. Razem z Potterem wstąpiła do Zakonu Feniksa i z Dumbledore’em walczą z tymi śmierciożercami.

– Co zrobiła?!

Teraz już zupełnie zostałem wyprowadzony z równowagi. Lily w Zakonie Feniksa? Przecież to niemożliwe. Jak mam w przyszłości stanąć do walki przeciwko niej? Jak mam być posłuszny Czarnemu Panu? Przecież nigdy nie będę w stanie jej skrzywdzić, zadać chociażby najmniejszego bólu.

– Planowała to od śmierci taty, ale wtedy była za młoda. A po śmierci rodziców Potter przyłączył się do jej planów. Pobiegł za nią jak taki pies.

– To niebezpieczne, przecież może zginąć! – Zdenerwowany podniosłem głos.

– Nie krzycz na mnie, to nie moja wina. Do niej nic nie dociera. Już ma tam jakieś sukcesy. Natomiast mama jest zrozpaczona. Straciła męża i nie chce stracić jeszcze córki. Wolałaby, aby zaczęła jakąś pracę, ale Lily woli uganiać się za mordercami i być utrzymywana przez Pottera.

Petunia przyjrzała mi się uważnie. Miałem wrażenie, że coś jeszcze chciała mi powiedzieć, ale nie była pewna jak zareaguję.

– Potter jej się oświadczył – wydusiła po chwili z siebie. – Na wiosnę planują ślub.

– Co?!

Nie mogłem uwierzyć własnym uszom.

– Zgodziła się wyjść za tego palanta?!

– Oszalała na jego punkcie. Mama tak samo. Po śmierci rodziców mieszka z Lily. Po ślubie mają zamiar przenieść się do tamtego domu. Nie rób takiej zdziwionej miny. Ona zawsze stawia na swoim. Ma gdzieś, że zostawi tu mamę samą.

– Jak to samą? A ty?

– Ja od roku już tutaj nie mieszkam. Wyszłam na mąż – wytłumaczyła, widząc, że nadal nie rozumiem.

– Gratuluję. Nic nie mówiłaś. Kiedy to było? – zdziwiłem się, bo nigdy nic o tym nie wspominała.

– Dwa dni przed śmiercią taty – powiedziała, a oczy znów zaszkliły się od łez.

– Przepraszam…

Nie wiedziałem, co mógłbym jeszcze powiedzieć. To musiało być dla niej okropne przeżycie. Coś, co pozostawiło już blizny na zawsze.

– Trzeba się nauczyć z tym żyć. To jest mój mąż.

Wskazała na rosłego i otyłego mężczyznę zbliżającego się w naszą stronę. Najbardziej w oczy rzucały się jego wielkie wąsy.

Petunia pospiesznie otarła łzy. Zapewne, nie chciała, aby widział, że płakała.

– On nienawidzi magii, więc nie waż się nic o tym wspominać – syknęła do mnie, zanim mężczyzna znalazł się w zasięgu naszego słuchu.

– Vernonie, to jest Severus, mój przyjaciel z dzieciństwa.

– Vernon Dursley – przedstawił się mężczyzna, wyciągając przed siebie potężną dłoń.

– Severus Snape.

Uścisk jego dłoni był mocny i stanowczy, jakby chciał pokazać, że ma się do czynienia z ważnym człowiekiem. Jego eleganckie ubranie zapewne też miało o tym świadczyć, ale umysł zdradzał coś innego.

Był zwykłym urzędnikiem w fabryce produkującej świdry. Nie miał nawet własnego gabinetu, a liczył na szybki i duży awans. Żałosne. Petunia zasługiwała na kogoś lepszego niż ta opasła kreatura.

Mężczyzna uważnie zlustrował mnie wzrokiem. Jego spojrzenie zatrzymało się na moim starym płaszczu. Zapewne stwierdził, że ma do czynienia z kimś gorszym od siebie.

Nie spodziewałem się go już nigdy więcej zobaczyć na oczy, więc ten jeden raz mogłem zignorować jego zachowanie ze względu na Petunię.

– Miło było poznać – powiedział przesłodzonym głosem. – Petuniu, my musimy już wracać. Twoja matka będzie się niepokoić – zwrócił się do żony.

– Masz rację. Miło było cię znów zobaczyć, Severusie. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. Przemyśl to, co ci powiedziałam.

Uściskała mnie serdecznie i oddaliła się w stronę domu razem ze swoim mężem.

Ludzie się zmieniają, ale to miejsce pozostanie takie samo bez względu na wszystko.

~ * ~

I pojawiło się kolejne wspomnienie. W ciągu wyjazdu nie napisałam ani jednego słowa. Od pisania też musiałam sobie zrobić wakacje. Na szczęście ta notka była już gotowa, bo inaczej z moimi chęciami mogłoby być ciężko.

Wiem, że z powodu wyjazdu mam trochę zaległości u Was, ale postaram się je jak najszybciej nadrobić, więc proszę o trochę cierpliwości.

Notka z dedykacją dla Casslin, której opowiadanie natchnęło mnie do napisania retrospekcji w tej notce.

Pozdrawiam :)