Wspomnienie 29: Pierwsze ostrzeżenie

Twój los jest wyjątkowy, tak się jeszcze nikt nie męczył.

Johan Wolfgang Goethe – Cierpienia młodego Wertera

7 września 1978

Znamię na lewym przedramieniu zaczęło pulsować ogromnym bólem. Piec do żywego ognia. Miałem wrażenie, że za chwilę wypali mi skórę, dobierze się do mięśni, a później do kości i je także zamieni w proch.

Mroczny Znak.

Czarny Pan wzywał. Ale dlaczego? Przecież dzisiaj grupa śmierciożerców miała zająć się zamordowaniem Prewettów. Ja nie należałem do wybranych. Można powiedzieć, że dzisiaj miałem wolne. Wolne od zabijania. Więc dlaczego? Czy było możliwe, że sobie nie poradzili? Że dwójka braci okazała się silniejsza niż siedmiu śmierciożerców?

Wydawało mi się mało prawdopodobne, aby Czarny Pan źle przewidział sytuację. Chyba że na miejscu pojawili się członkowie Zakonu Feniksa, by wesprzeć swoich druhów. Tak, to było prawdopodobne, przecież Dumbledore nie zostawiłby swoich piesków salonowych bez ochrony. Zapewne, dlatego pozostali śmierciożercy również muszą się stawić. Odpowiedzieć na wezwanie.

Nie mogłem pozwolić na to, aby Czarny Pan czekał. Nie chciałem zostać ukarany za coś tak głupiego jak spóźnienie.

W ciągu tych kilku dni, odkąd mogłem nazywać siebie śmierciożercą widziałem zbyt wiele tortur. Jeszcze nikt nie wyszedł z nich bez szwanku. Dla Czarnego Pana nie miało znaczenia, czy ktoś stał po jego stronie, czy też nie. Każde nieposłuszeństwo zasługiwało na karę, stopniem odpowiednią do przewinienia. Najłagodniejsze było katowanie fizyczne, później psychiczne. Ulubiona rozrywka Czarnego Pana. Trzecim wariantem pozostawała śmierć, poprzedzona dwiema poprzednimi torturami. Nikt nie umierał szybko i bezboleśnie. Zazwyczaj niewiele pozostawało z człowieka. Wrak pozbawiony wszystkiego.

Pospiesznie założyłem czarną pelerynę i zabrałem maskę. Moją maskę… Od niedawna mogłem ją zakładać. Tak, jak inni. Ukrywać twarz przed tak zwanymi siłami dobra, drwić z nich.

Szybko zbiegłem po schodach. Niestety, nie mogłem się deportować z domu. Matka zadbała o odpowiednie zaklęcia chroniące budynek. Szkoda, gdyż tak byłoby znacznie szybciej i obyłoby się bez problemów, czy jakichkolwiek zbędnych pytań.

– Severusie. – Usłyszałem głos matki dobiegający z kuchni. Właśnie tego wolałem uniknąć.

– Tak?

Niechętnie zajrzałem do pomieszczenia. Czas naglił, nie mogłem pozwolić sobie na zwłokę. Czarny Pan nie czekał.

– Wybierasz się gdzieś, mamo? – spytałem zdziwiony.

Miała na sobie swoją najlepszą, lecz mimo wszystko pozostawiającą wiele do życzenia, czarną szatę wyjściową. Na stole kuchennym leżała tiara w tym samym kolorze.

Wtedy do mnie dotarło. Poczułem dreszcze na całym ciele. Jak mogłem zapomnieć? Przecież dzisiaj był siódmy września, pogrzeb Juliet Potter. Chociaż z drugiej strony wolałem o tym nie pamiętać, na zawsze wyrzucić ze świadomości wydarzenia z tamtego wieczoru i następnego ranka.

– Idziesz na pogrzeb – stwierdziłem fakt, nie istniała inna możliwość. – To niebezpieczne. Mamo, proszę, zostań w domu. Nie idź tam.

– Muszę, Severusie. Tyle jestem jej winna. Wiem, że ona zrobiłaby dla mnie to samo. Chcę ją pożegnać po raz ostatni. Może wtedy będzie mi lżej.

Łzy zaczęły płynąć po jej policzkach. Chudym ciałem wstrząsnął dreszcz. Nie wiedziałem, co miałem zrobić. To ja byłem przyczyną jej cierpienia. To przeze mnie przez te wszystkie dni wylewała strumienie łez. To ja rozdarłem jej serce, odebrałem kogoś, na kim bardzo jej zależało.

Nieśmiało położyłem dłoń na ramieniu matki.

– Mamo, co was łączyło, że jesteś jej to winna? Przecież nie utrzymywałyście kontaktu przez tyle lat. Nie masz wobec niej żadnych długów. Ona jest już tylko trupem i niczym więcej – dodałem ostro.

Za późno zdałem sobie sprawę, że powiedziałem za dużo. Miarka się przebrała.

– Severusie…

Oczy kobiety rozszerzyły się. Patrzyła na mnie tak, jakbym był dla niej zupełnie obcym człowiekiem. Poczułem niemiłe ukłucie w sercu. Nie chciałem do tego doprowadzić. Nie chciałem, aby odwróciła się ode mnie. Obiecałem sobie, że będę nad sobą panować, że nigdy nie przyznam się przed nią do moich czynów i myśli. I oczywiście musiałem sam podpisać na siebie wyrok.

– Przepraszam, mamo – odparłem, udając skruchę.

Miałem już tego wszystkiego dość, ale musiałem nadal prowadzić tą grę. Nie zrozumiałaby mnie bez wyjaśnień, a one doprowadziłyby do tego, że zaczęłaby pogardzać własnym synem. Stałem się jednym z ludzi, których nienawidziła. Stałem się mordercą.

– Ja po prostu tego nie rozumiem – wymyśliłem na poczekaniu. Musiałem powiedzieć coś sensownego, udać skruchę.

– To długa historia, która nie ma już znaczenia. W czasach szkolnych byłyśmy dla siebie jak siostry. Później wszystko się rozpadło, zbyt duża różnica poglądów. – Westchnęła z rezygnacją. – Masz rację, nie warto już o tym rozmawiać. I nie musisz się o mnie martwić, wszystko będzie dobrze. Nie sądzę, aby te sukinsyny pojawiły się na pogrzebie. Zrobili już swoje, a martwi ich nie interesują.

I co miałem jej powiedzieć, że miała rację? Zabolały mnie słowa matki. Nieświadomie, niczym włócznia, przebiły serce, któremu zawsze dawała tyle miłości. Przecież mówiła o mnie. Ja zaliczałem się do tych sukinsynów. Ja zabiłem jej przyjaciółkę. Ja byłem za to odpowiedzialny. Wszystko to moja wina.

Już zawsze patrząc na matkę, będę widział tą załamaną kobietę, płaczącą przy stole nad śmiercią przyjaciółki, którą zabił jej jedyny syn. Nie potrafiłem się już nawet cieszyć z jej rzadkich uśmiechów skierowanych tylko do mnie. Coraz częściej nie byłem w stanie spojrzeć jej prosto w oczy. Nie chciałem, aby zobaczyła w nich mordercę.

Zaczynał powstawać pomiędzy nami mur, który stawał się coraz wyższy z każdym dniem. Miałem wrażenie, że ta silna więź, która była miedzy nami, między matką a synem, zaczyna się rozluźniać. Sieć zaczyna pękać. Los olbrzymimi nożycami obcina nitki i sznury. A szeroki uśmiech nie znika z jego twarzy. Jakby chciał, abyśmy powoli stali się dla siebie obcymi ludźmi. Zamiast powierzać sobie nawzajem sekrety, będą tworzyć się nowe tajemnice, zmowy milczenia.

Do czego to doszło?

Nie, do czego ja doprowadziłem?

Wszystko zmieniło się pierwszego września. Cóż za ironia! Ten zawsze wyczekiwany przeze mnie z takim utęsknieniem dzień, teraz stał się moim największym przekleństwem. Dniem, w którym wszystko spieprzyłem. Nocą, o której nigdy nie zapomnę, z której wspomnienia nigdy nie wyblakną. Nie znikną w mroku zatracenia.

Matko, urodziłaś i wychowałaś mordercę.

– A gdyby się jednak pojawili – wyrwał mnie z zamyślenia jej stanowczy ton głosu – to pokażę im, gdzie jest miejsce takich szumowin – dodała ostrzej. Wojownicze iskry zapłonęły w jej oczach.

Takiej matki jeszcze nigdy nie widziałem. Zawsze była cicha, pokorna. Nigdy nie stawiała na swoim, ulegała mugolowi.

Która twarz była prawdziwa? Która była maską?

Skoro była w stanie stanąć w obronie przyjaciółki, to dlaczego nigdy nie stanęła w obronie własnej? Jeżeli chce w razie potrzeby stawić czoło śmierciożercom, znając ich okrucieństwo i bezwzględność, to dlaczego nie potrafiła skierować różdżki na mugola. Wiedziałem, że była zbyt dobra, aby go zabić, ale mogła zadać mu ból, pokazać, kto był silniejszy, kto powinien rządzić. Raz na zawsze wyznaczyć granicę pomiędzy człowiekiem a bezwartościowym śmieciem. Wtedy miałaby go w garści. Posiadałaby marionetkę, która spełniłaby każde jej życzenie. Żyłaby jak królowa tak, jak na to zasługiwała.

– Severusie, wszystko w porządku? – Wyrwał mnie z zamyślenia jej zmartwiony głos. – Tak nagle zamilkłeś.

– Wszystko w porządku. Po prostu martwię się o ciebie. Nie chciałbym, aby stało ci się coś złego.

– Nic mi nie będzie. – Cień uśmiechu rozjaśnił jej twarz. Podniosła się na palcach i pocałowała mnie czule w czoło. – Jestem dumna, że mam takiego wspaniałego syna.

Moje serce ścisnął ogromny żal. W tamtej chwili miałem ochotę ją odepchnąć od siebie. Nie zasługiwałem na czułe gesty, na jej miłość. Lecz nie miałem wyjścia. Byłem tchórzem i nie potrafiłem wyznać prawdy. Grałem rolę dobrego syna.

Kolejna rola.

Kolejna maska.

– Wychodziłeś gdzieś, a ja cię zatrzymałam, tak? – zapytała po chwili.

Nagle zimny dreszcz przeszedł mi po kręgosłupie. Czarny Pan. Na pewno byłem już spóźniony. Nie wykonałem rozkazu. Czy czekała mnie kara?

– Umówiłem się z Morrigan – skłamałem bez mrugnięcia okiem.

– Nie będę cię zatrzymywać. Spóźnianie się nie jest w dobrym tonie. Kiedyś musimy wybrać się gdzieś razem na obiad.

– Dobry pomysł. Mamo, uważaj na siebie.

– Obiecuję, że będę ostrożna.

Ucałowałem ją w policzek i wyszedłem z domu. Powinienem się zastanowić, czy jeszcze tam wrócę, ale moją głowę zaprzątały inne myśli. Gdzie był mugol? Co się stało, że ostatnio tak rzadko bywał w domu?

~ * ~

Gdy aportowałem się pod dom Prewettów walka trwała już w najlepsze. Członkowie Zakonu Feniksa walczyli ze śmierciożercami. Zaklęcia, iskry i promienie śmigały we wszystkich kierunkach. Żadna ze stron nie chciała dać za wygraną.

Postaci w czarnych pelerynach i maskach na twarzach walczyły z czarodziejami w kolorowych szatach. Ich oblicza były odsłonięte; oni nie musieli ukrywać swoich tożsamości przed światem. Zaśmiałem się w duchu na ten widok. Czego ja się spodziewałem? Siły tak zwanego dobra miałyby wystąpić w białych szatach, niczym aniołowie przynoszący mugolom i szlamom wybawienie.

Po chwili rzucili mi się w oczy jeszcze jacyś ludzie. Nie, to nie mogły być istoty ludzkie. Ich skóra miała śnieżnobiały odcień. Nie atakowali różdżkami, lecz rzucali się na swoje ofiary. Dusili je, wyrywali kawałki skóry i mięśni.

Inferiusy.

Słyszałem, że Czarny Pan stworzył sporą armię tych stworzeń, lecz nie dowierzałem w to. Dopiero teraz dotarła do mnie ta okrutna prawda. Mój umysł nie był w stanie pojąć, ile trupów musiał zostawić za sobą Czarny Pan, by stworzyć taką armię. Ile śmierci zadać? Setki niewinnych istnień pozbawionych pogrzebu i pochówku. Tej ostatniej godności ludzkiej. Ostatniego prawa.

Czarodzieje starali się bronić przed tymi potworami ogniem, ale na niewiele się to zdało. Setki inferiusów powoli zaczęły zalewać nielicznych, pozostałych przy życiu członków Zakonu.

Wyjąłem różdżkę i ruszyłem w stronę walczących. W kierunku pola walki nasiąkniętego krwią poległych. Pełnego martwych ciał. Jedne były nienaruszone, pozostawione w całości. Inne całkowicie zmasakrowane, z powyrywanymi rękami, nogami, czy nawet głowami, które porozrzucano po całym terenie.

Miałem świadomość, że walka już się kończyła. Siły Czarnego Pana miały zbyt miażdżącą przewagę. Spóźniłem się. Zapewne przyjdzie mi za to drogo zapłacić.

~ * ~

Klęczałem przed monumentalnym tronem w pomieszczeniu, którego nienawidziłem z całego serca. Tłum ubranych na czarno postaci stał pod ścianami, czekając na wyrok. Ich wzrok skierowany był na mnie. Nikt nie śmiał spojrzeć na sędziego i kata w jednej osobie. Mroczną postać siedzącą na tronie, która z radością pochłaniała strach panujący w pomieszczeniu. Karmiła się nim.

Przerażenie szybko ogarnęło moje ciało, domagając się wyjścia na zewnątrz, urzeczywistnienia się. Czułem dreszcze na całym ciele. Zimne krople potu spływały po moim karku. Siłą woli starałem się utrzymać sylwetkę w pionie, nie chciałem zacząć drżeć. Musiałem zachować chociaż trochę godności. Chociażby teraz.

Nie wiedziałem jak wygląda moja twarz, starałem się podtrzymać maskę obojętności. Nie mogłem pozwolić na to, aby urzeczywistniły się na niej emocje, które targały mną od wewnątrz. Ogromny strach przed karą, przed śmiercią.

Bałem się śmierci. Nie chciałem się jeszcze z nią spotkać. Nie byłem na to gotowy. Oddałbym wiele za pelerynę–niewidkę trzeciego brata, by uciec stamtąd. Schować się przed wszystkimi, zaczekać, aż nadejdzie mój czas. O ile kiedykolwiek będę na to gotowy.

– Zawiodłeś mnie, Severusie. – Rozległ się zimny głos Czarnego Pana.

Na jego dźwięk serce podskoczyło mi do gardła. Nie byłem w stanie nic odpowiedzieć. Miałem wrażenie, że gdy powiem cokolwiek, to zamiast słów z moich ust wydobędzie się tylko nieartykułowany jęk.

– Nie wypełniłeś moich rozkazów. – Głos miał na pozór spokojny, ale tylko głupiec nie wyczułby czającej się w nim groźby. – Na każde moje wezwanie należy się stawić bezzwłocznie. Nie należy go ignorować. Zapowiadałeś się tak dobrze. Sądziłem, że jesteś lepszy od niektórych głupców. Na początek dostaniesz ostrzeżenie. Następnym razem czeka cię śmierć. Nie potrzebuję nieposłusznych sług. Crucio.

Ogromny ból ogarnął całe moje ciało. Miałem wrażenie, że rozchodzi się na każdą komórkę mojego ciała. Bez wyjątków dopada mięśnie, kości, organy wewnętrzne. Wszystko.

Z moich ust wydobył się nieartykułowany wrzask. Nie było sensu, aby go powstrzymywać. Bo po co? Wolałem ulżyć sobie w cierpieniu, chociażby w tak nikłym stopniu.

Miałem wrażenie, że mijają minuty, godziny, że powoli nadchodzi śmierć, że nie dam rady już dłużej tego znieść. Ból trwał, trwał, trwał… Bez końca.

– Crucio.

Cofnięcie zaklęcia przyniosło mi ogromną ulgę. Całe ciało miałem spocone. Mokre ubranie przylegało do skóry, ale to nie miało znaczenia. Najważniejsze, że ból się skończył. Gdybym mógł sobie na to pozwolić, popłakałbym się ze szczęścia.

– Drugiego ostrzeżenia nie będzie.

~ * ~

– Snape! Snape!

Kierowałem się już do wyjścia z tego nawiedzonego domu. Niechętnie odwróciłem się i ujrzałem idącego w moją stronę chudego i wysokiego mężczyznę. Miał krótko przystrzyżone jasnobrązowe włosy, w niektórych miejscach przyprószone srebrnymi pasmami i kozią bródkę zakończoną małym kędziorkiem, która nie zasłaniała całkowicie dość wątłej dolnej szczęki.

– Severus Snape, prawda? – powiedział przesłodzonym tonem.

Na potwierdzenie kiwnąłem głową. Zastanawiałem się czego ten mężczyzna ode mnie chciał. Miałem już dzisiaj dość wszystkiego. Chciałem wrócić do domu, zamknąć się we własnym pokoju i zapomnieć o tym potwornym bólu, czerwonych oczach patrzących bez litości na moje cierpienie. A teraz jakiś debil mi w tym przeszkadzał. On zapewne nigdy na własnej skórze nie poznał bólu, który niesie ze sobą klątwa Cruciatus.

– Czego chcesz? – warknąłem w jego stronę. Miałem ochotę sprawić, aby ten błazeński uśmiech zniknął z jego twarzy.

– Nie zajmę ci dużo czasu.

Jego głos stał się nagle potulny, jakby bał się tego, co mogłem mu zrobić. I dobrze. Niech wie, gdzie jego miejsce.

– Więc gadaj! – zniecierpliwiony przerwałem milczenie. – Nie mam całego dnia do zmarnowania.

– Chciałem powiedzieć, że… – usłyszałem odgłos głośno przełykanej śliny. – Uważam, że jesteś niezwykle dobrym czarodziejem i zajdziesz daleko. Czarny Pan ma o tobie dobre zdanie i niezwykle ceni twoje zdolności… - Zawahał się przez chwilę. – Mimo dzisiejszego drobnego nieporozumienia, ale one zdarzają się każdemu.

– Jeżeli szukasz nauczyciela, który podszkoli twoje marne zdolności, to źle trafiłeś – rzekłem z sarkazmem.

Próbowałem go wyminąć, lecz natarczywie zagrodził mi drogę. Uraziłem jego dumę. Widziałem to w jego spojrzeniu, ale mimo to nadal nie dawał za wygraną.

– Nie o to mi chodziło, Snape. Severusie – poprawił się szybko. – Nie bądź taki w gorącej wodzie kąpany. Miałem na myśli to, że potrzebujesz wpływowych przyjaciół.

– Kogo? – parsknąłem. – I może ty chcesz być jednym z tych przyjaciół?

– Dzięki odpowiednim ludziom możesz wiele zyskać. Tu nie ma zdrowej rywalizacji. Zasady fair play możesz zostawić w domu. Tutaj panują wyścigi szczurów. Każdy chce być najlepszy, najbardziej użyteczny. Chce wyeliminować z gry lepszych od siebie. Być jak najbliżej Czarnego Pana. Jednostka sama niczego nie osiągnie, trzeba mieć wsparcie. Wpływowe wsparcie.

– By potem to wsparcie także pociągnąć na szczyt.

To nie było pytanie, lecz stwierdzenie. Po zmianie wyrazu jego twarzy wywnioskowałem, że miałem rację. Przejrzałem go, a ten głupiec niczego takiego się nie spodziewał. Za kogo on się uważał?

– Poradzę sobie sam. Zejdź mi z drogi.

Krew zaczęła pulsować w moich żyłach. Jakaś część mnie domagała się, aby pokazać temu pyszałkowi, kto był lepszy, który z nas dominuje. Ale to nie było ani dobre miejsce, ani czas. Nie powinienem zrażać ludzi wobec siebie, ale na to już za późno. Nawet tego nie żałowałem.

– Przemyśl to sobie jeszcze raz dokładnie i na spokojnie, Severusie. Poczekam na odpowiedź.

Minęłam go bez słowa, pozostawiając stojącego na środku korytarza. Nie podobał mi się wyraz jego twarzy. Czyżby myślał, że ulegnę, że zgodzę się na tą absurdalną propozycję? Nie byłem tak głupi! Martwiło mnie tylko to, że ten idiota nie zamierzał dać za wygraną. Jeszcze się przekona, co to znaczy zadzierać ze mną.

~ * ~

I jest kolejne wspomnienie. Ostatnie z tych staroci, które pisałam jeszcze w czasie roku akademickiego. Następne będzie już z końcówki czerwca.

24 lipca wyjeżdżam, więc to jest ostatnia notka opublikowana przed moim wyjazdem. Następna pojawi się na początku sierpnia po moim powrocie. Wtedy też nadrobię wszystkie zaległości, które mi się u Was nazbierają.

Z dedykacją dla StrawCherry.

Pozdrawiam :)