Wspomnienie 28: Ona nie jest marionetką!

Tylko dwie rzeczy są nieskończone: wszechświat i ludzka głupota. Chociaż, co do tego pierwszego nie mam pewności…

Albert Einstein

4 września 1978

Czas był niemiłosierny. Nie leczył ran. Nie pozwalał zapomnieć.

Co noc powracały do mnie koszmary o morzu krwi i martwych ciałach najbliższych mi osób. Co dzień musiałem patrzeć na załamaną matkę, która starała się zachowywać normalnie. Przypominać sobie o tym, co jej zrobiłem, zaślepiony własnymi ambicjami.

Gdybym wiedział wcześniej…

Tylko czy coś by to zmieniło, czy potrafiłbym się wtedy przeciwstawić Czarnemu Panu? Czy nie wykonałbym rozkazu?

Cholera! To było dla mnie za trudne! Dlaczego matka nigdy słowem nie wspomniała o własnej przeszłości?

Ja naprawdę nie chciałam jej skrzywdzić… Robiłam to dla jej dobra… Nie musiała się tobą wyręczać, plamić cudzych rąk moją krwią. *

Co się stało? Co spowodowało, że, z tego, co wywnioskowałem, tak mocna przyjaźń została przerwana? Co było przyczyną tego rozłamu, rozstania na tak wiele lat? Jednak dalsza troska o tą drugą i pamięć pozostały…

Jak i gdzie się poznały? Co je łączyło? Tysiące pytań i zero odpowiedzi. Same wątpliwości, nie dające spokoju. I tylko jedna wskazówka, która równie dobrze może okazać się nic niewartym błędnym tropem, mamrotaniem szaleńca.

Raist.

Musiał to być jakiś mężczyzna. Ktoś, kogo matka kiedyś znała, kto był dla niej ważny, liczył się w jej życiu. Ktoś, kogo już nie było. Zostawił ją tak, jak inni przyjaciele z młodości. Pozostała sama i nadal wypłakiwała sobie za nimi oczy i martwiła się o nich. Nie miała już nikogo, tylko ulotne, mgliste wspomnienia, utracone pamiątki, podarte zdjęcia.

Dlaczego to wszystko musiało spotkać mnie? Dlaczego moje życie musiało być takie skomplikowane, usiane niezliczonymi i niekończącymi się przeszkodami? Coraz trudniejszymi do pokonania, bezpowrotnie pochłaniającymi w ciemną otchłań rozpaczy. A może egzystencja każdego człowieka taka była, a nie tylko moja? Może to ja nie potrafiłem tego dostrzec, zapatrzony w siebie, borykający się z własnymi problemami.

Niewłaściwe wybory, decyzje, czyny, z których nie można było się już wycofać, tylko dalej brnąć w to bagno. Pogrążyć się jeszcze bardziej w błocie życia codziennego i utknąć na zawsze w jego ruchomych piaskach.

Nie, pozostawała jeszcze śmierć…

~ * ~

Ciemnoszare chmury przesłoniły nieskazitelny błękit nieba i słońce. Olbrzymia kula ognista, gdyby mogła, uciekłaby jak najdalej od tego miejsca. Wolałaby zostawić ten nic niewarty mroczny świat i znaleźć sobie inny. Taki, w którym nadzieja jeszcze nie wygasła, gdzie nadal pozostawała w bohaterskich, ludzkich sercach gotowych walczyć o dobro, o wolność, o życie. Ale to już nie był ten świat…

Pogoda odzwierciedlała mój ponury nastrój. Brakowało tylko burzy, ale kto wie, może natura będzie dla mnie dzisiaj łaskawa i pojawią się błyskawice, wichura i ulewa. Szaleńcza walka w moim wnętrzu objawi się wszystkim. Obłąkańcze żywioły zaczną sprzyjać Czarnemu Panu w jego misji zniszczenia tego zawszonego świata.

Ulica Pokątna także nie poprawiała mi nastroju. Zmieniła się od czasu, gdy byłem tu po raz ostatni. W dniu, w którym zobaczyłem tą wspaniałą książkę na wystawie Esów i Floresów. Książkę, która już nic nie była warta, bo w podzięce za nią roztrzaskałem serce ukochanej matki. Ulotne marzenia… Ulotne nadzieje…

Nieliczne sklepy zostały otwarte. Większość właścicieli wolała siedzieć ukryta w domach. Niektórzy nie mieli do czego wracać.

Pokątna powoli popadała w ruinę. Coraz większa ilość sklepów powoli zaczynała zmieniać się w kamienne bloki z powybijanymi szybami, drzwiami zabitymi deskami, pustymi, mrocznymi wystawami, na których kiedyś kolorowy towar zachęcał do zakupu.

Rozpoczął się już rok szkolny, więc tylko nieliczni czarodzieje przychodzili na Pokątną. Zazwyczaj byli to desperaci, samobójcy, śmierciożercy lub ci zmierzający do jednej z bocznych uliczek, w których rozwijał się handel czarnomagicznymi przedmiotami.

Szli tam, gdzie teraz ja.

Zmierzałem w stronę ulicy Śmiertelnego Nokturnu. Tam pracowałem od połowy lipca. W sklepie Fireforge’a, gdzie sprzedawano eliksiry. Lecz Ministerstwo Magii nie wiedziało, że właściciel dorobił się fortuny nielegalnie sprzedając trucizny. Nie potrafili na niego nic znaleźć i nic mu udowodnić. Głównie po to przychodzili do niego potencjalni klienci. Zwykłe eliksiry były tylko przykrywką. Tym się właśnie zajmowałem; haniebną pracą, mającą na celu dostarczanie narzędzi do mordowania innych. Bo po co komuś trucizny? Przecież nie na koty.

Nie miałem innego wyjścia, a przynajmniej tak sobie próbowałem to wmówić. Za wszelką cenę musiałem pomóc matce. I znów ją okłamać… Mówiłem jej, że dostałem pracę w aptece na Pokątnej. Nie znała prawdy i nigdy nie zamierzałem jej powiedzieć. Wolałem, aby żyła w nieświadomości. Dla niej było to lepsze, bo wiem, że nie zniosłaby starty syna. Kłamstwa były dla niej teraz lepszym rozwiązaniem, musiała stanąć na nogi i znów zacząć normalnie funkcjonować.

Jednak w ostatnich dniach najbardziej zaskoczyło mnie zachowanie mugola. Był zadziwiająco spokojny jak na niego, nie wszczynał awantur. Zdarzały się takie dni, gdy znikał na wiele godzin, ale zawsze wracał wtedy trzeźwy do domu. Nie wiedziałem skąd ta dziwna, zapewne chwilowa, zmiana. Czy to cisza przed burzą? A może po prostu sprawiało mu radość napawanie się smutkiem matki? Mogłem założyć się o moją książkę z eliksirów, że na pewno to drugie. A gdy nie widziałem dolewał oliwy do ognia, ranił jej psychikę jeszcze bardziej. Sukinsyn, zapłaci mi za to!

Zbliżałem się do bocznej uliczki, która prowadziła na ulicę Śmiertelnego Nokturnu. Wtedy go zobaczyłem. Szedł z naprzeciwka z wysoko uniesioną głową, w lśniącej, aksamitnej, ciemnozielonej szacie. Wyniosły i zarozumiały mężczyzna, którego miałem nadzieję nie oglądać w najbliższym czasie. Lecz ostatnio od perfidnego losu nie dostawałem tego, czego chciałem. Wszystko szło nie tak, jakbym znalazł się na pechowej pozycji szachownicy życia.

– Dzień dobry, panie Delgado – powiedziałem wyjątkowo grzecznie.

Musiałem zachować pozory. Morrigan by tego chciała. Wolałbym powiedzieć mu, co o nim myślę, pokazać na co mnie stać, odpłacić się za to, co mówił na weselu Lucjusza. Lecz musiałem się opanować, to nie było dobre rozwiązanie w obecnej sytuacji. Musiałem stłumić złość, a przynajmniej postarać się. Kolejna maska…

– Śmiesz się do mnie odzywać, smarkaczu? – odparł wyniosłym tonem, jakby myślał, że zrobi to na mnie jakiekolwiek wrażenie.

Jego słowa zupełnie zbiły mnie z pantałyku. Nie byłem na to przygotowany, zupełnie nie tego się spodziewałem. Jak miałem teraz zachować spokój? Nikt nie będzie mnie obrażać! Już minęły te dni, gdy bezkarnie pozwalałem na pomiatanie sobą. Teraz czasy się zmieniły. Ja się zmieniłem i już nigdy nie pozwolę na powrót do tego, co było. Nie po to tyle przeszedłem w ostatnich dniach, aby teraz to zmarnować.

– Słucham? – Nie starałem się już zachować grzecznego tonu. Niech wie, że nie ma do czynienia z jakimś słabym, uległym pieskiem arystokratów. Nie będę się przed nim płaszczyć ani lizać mu butów.

– To co słyszałeś. Myślisz, że nie wiem, co się dzieje za moimi plecami, smarkaczu?

– Nie życzę sobie, aby ktoś mnie obrażał.

Nie kryłem groźby i wściekłości w tonie mojego głosu. Coś się we mnie obudziło, chciało wyjść na wolność, zadać ból, zniszczyć. Instynktownie sięgnąłem po różdżkę, znajdującą się w kieszeni. Mocno zacisnąłem na niej palce, w razie potrzeby z łatwością ją wyciągnę. Mężczyzna nie zwrócił na ten gest najmniejszej uwagi.

– Mam prawo mówić i robić to, co mi się podoba.

– Ach, tak – rzekłem z jadem w głosie, nie miałem już zamiaru go ukrywać. – A kto dał panu taką władzę? Bo własne ego się nie liczy. Nie ma pan prawa obrażać innych i im rozkazywać. Nie jestem pana skrzatem domowym. I nie będę słuchać zapatrzonych w siebie i własne pieniądze głupców, którzy nie dostrzegają tego, co dzieje się wokół nich.

– Jak śmiesz!

Żyła na jego skroni zaczęła niebezpiecznie pulsować. Na twarzy pojawiły się szkarłatne plamy. Z tego, co wywnioskowałem, nie przywykł do tego, że ktoś mu się stawiał. Uważał siebie za najlepszego, za nadczłowieka, stojącego nad innymi. Najwyższy czas na lekcję życia. Niech wie, że świat nie kręci się wokół niego.

– Myślisz, że nie wiem, co zrobiłeś mojej córce, gdy pieprzyłeś ją bez jej woli? Ona nie chce cię znać.

Co?! Te słowa wyprowadziły mnie z równowagi. Czyżby ten durny skrzat domowy nas zdradził? A może mieli ich więcej i inny o wszystkim doniósł? Nie, to nie pewność przez niego przemawiała. Przejrzenie jego wspomnień potwierdziło moje przekonanie. O niczym nie wiedział. Kłamał. A na dodatek głupiec nie potrafił zablokować swoich myśli przed intruzem. Ba, nawet nie zorientował się, że spenetrowałem jego umysł. I on chciał zajść daleko? Ta arystokratyczna wesz?

– Nie mam pojęcia o czym pan mówi. – Cieszyłem się, że nie wyszedłem z roli, że nadal miałem na twarzy maskę obojętności. – Ale jeżeli będę mieć ochotę na seks z pana córką, to z chęcią to zrobię.

– Ona ma już narzeczonego.

– Ona ma prawo do własnego życia, do bycia z tym, z kim chce, a nie do grania według pańskich chorych zasad. Ona nie jest marionetką!

Żyła na skroni pana Delgado pulsowała w szybkim tempie. W jego oczach błyszczały gniewne ogniki. Nie był przyzwyczajony do tego, że ktoś mu się stawia, lekceważy jego zdanie, jego własne, urojone prawo.

– Taki szczeniak i śmieć nieczystej krwi jak ty nie będzie mi dyktował, co mam robić! – wykrzyknął, plując śliną na wszystkie strony.

Złośliwy grymas pojawił się na jego twarzy. Niezbyt prędkim ruchem wyjął swoją różdżkę zza pazuchy. Byłem na to przygotowany i szybciej zdołałem wyciągnąć własną z kieszeni. Staliśmy naprzeciwko siebie, mierząc się gniewnymi spojrzeniami. Każdy z nas celował swoją różdżką w drugiego. Żałowałem, że na Pokątnej nie ma ruchu. Może wtedy oprzytomniałby i zrezygnował z własnego upokorzenia. Chyba że zaliczał się do idiotów, którzy zawsze musieli postawić na swoim.

Starałem się zachować spokój na twarzy. Po co miałem się denerwować z powodu takiego idioty? Moje zachowanie spowodowało u niego jeszcze większą wściekłość. Zapewne traktował moje zachowanie jako bezczelne wobec jego osoby. Niech sobie myśli, co chce. Nie obchodzi mnie to.

– Nie sądzi pan, że lepiej zrezygnować z tego głupiego pomysłu? I tak pokonam pana w walce, więc po co ma się pan ośmieszyć – rzekłem z ironią.

Dobrze się bawiłem, wyprowadzając go z równowagi, pchając go do tego pojedynku, by pokazać mu, który z nas był lepszym czarodziejem. Chciałem, aby dotarło do niego, że czystość krwi nie była równa z umiejętnościami i talentem. Chciałem, aby cierpiał za to, co zrobił swojej córce.

Morrigan, wybacz mi, ale nie pozwolę, by ktoś znów mnie tak traktował. Już nigdy nie powtórzy się sytuacja z Hogwartu. Nigdy! Zadbam o to, nawet jeżeli miałbym sobie narobić jeszcze większą liczbę wrogów.

– Drętwota! – Usłyszałem w odpowiedzi. Szybko zablokowałem zaklęcie prostą tarczą. – Jestem lepszym i bardziej doświadczonym od ciebie czarodziejem, szczeniaku.

– Już to słyszałem. Nie potrafi pan wymyślić nic nowego? Jest to za trudne dla takiego ograniczonego umysłu?

To całkowicie wyprowadziło go z równowagi. Zaczął rzucać we mnie wszystkie zaklęcia, które przyszły mu na myśl, nie zastanawiając się nad ich konsekwencjami. Blokowałem je bez większego trudu. Nie mogłem uwierzyć, że ten głupiec reprezentuje tak niski poziom. Był gorszy nawet od Mulcibera.

Zastanawiałem się, czy tak jest zawsze, czy to wściekłość uderzyła mu do głowy, pozbawiając zdolności logicznego myślenia. Lub w ogóle nie potrafił myśleć, co było bardziej prawdopodobne. Możliwe, że nigdy nie potrafił dobrze walczyć, a zaklęcia nie były jego mocną stroną.

Cały pojedynek był śmiesznie prosty. Rozgrzewka, nic więcej. Nie musiałem się wcale męczyć, wystarczyły najprostsze tarcze, by powstrzymać jego nieudolne ataki. Czasem nawet tarcza nie była potrzebna, bo zaklęcie zostało źle wycelowane i śmigało w sporej odległości ode mnie, by uderzyć w jakiś zrujnowany budynek.

Najwyższy czas skończyć tą żenadę. Nie mogłem się spóźnić do pracy.

Expelliarmus! – pomyślałem.

Różdżka pana Delgado wyleciała w powietrze, znikając w mroku opuszczonego sklepu. Mężczyzna nie przejął się zbytnio utratą broni i zaczął nacierać na mnie z pięściami jak zwykły mugol. Niektórzy nie wiedzą, kiedy należy powiedzieć dość.

Petrificus Totalus.

Ręce mężczyzny przylgnęły do boków. Nogi złączyły się razem. Całe ciało zesztywniało. Zachwiał się i upadł na wznak na okurzony chodnik. Brud powoli zaczął przywierać do spoconego ciała mężczyzny. Po kamieniach zaczęła płynąć szkarłatna ciecz. Najwyraźniej musiał skaleczyć się w głowę po upadku. Trudno.

– Zapamiętaj sobie, że Morrigan jest wolną i dorosłą kobietą. Ma prawo robić to, co chce i ułożyć sobie życie po swojemu.

Nie utrzymałem nerwów na wodzy i kopnąłem go jeszcze w twarz. Usłyszałem pęknięcie kości. Z nosa zaczęła płynąć krew, zalewając usta i brudząc nieskazitelnie czystą szatę.

Odszedłem zostawiając go tak. Niedługo zapewne ktoś go znajdzie i pomoże mu licząc na nagrodę od bogatego arystokraty. A może najpierw natrafią na niego śmierciożercy? Westchnąłem z rezygnacją. Takiego szczęścia w życiu nie miałem.

Mogłem mieć tylko nadzieję, że gdy Morrigan dowie się o całym zajściu nie będzie na mnie wściekła. Nie chciałem doprowadzić do kolejnych kłótni i nieporozumień. Pragnąłem być z nią szczęśliwy. Oby to wydarzenie niczego między nami nie zmieniło. Przecież zrobiłem to dla niej…

~ * ~

I jest kolejne wspomnienie. Ostatnie, które pisałam w maju. Jako moje postanowienie wakacyjne zadecydowałam, że codziennie przeznaczę godzinę lub dwie na pisanie. Jak na razie mi wychodzi i w ostatnim tygodniu napisałam wspomnienie 31. Mam nadzieję, że wytrwam w tym.

Notka z dedykacją dla Wilo.

Pozdrawiam :)