Wspomnienie 27: Bolesna prawda

Tak naprawdę nikt nie płaci za to srebrem […]. Z wszelkie wyrządzone zło płaci się własną skórą.

Stephen King – Mroczna Wieża I: Roland

1 września 1978                    

Poczułem promienie wrześniowego słońca padające na moją twarz. Czułem się zmęczony i obolały, na dodatek coś uciskało moją lewą pierś.

Jeszcze nie do końca się obudziłem i wewnątrz mnie panowała cudowna pustka, niezmącona przez żadne niepokojące myśli. Chciałbym, aby to trwało jak najdłużej, lecz wiedziałem, że nie było to możliwe. Cieszyłem się jednak, że żadne emocje poprzedniej nocy nie zdążyły jeszcze wrócić i nasilić się. Sprawić, że powrócą wspomnienia, obrazy, o których chciałbym zapomnieć.

Powoli uchyliłem powieki, by zaraz zamknąć je gwałtownie. Bezlitosne promienie słońca padały wprost na oczy. Gdy po chwili przyzwyczaiłem wzrok do panującej w pomieszczeniu jasności, poczułem się zdezorientowany. Gdzie ja byłem? Co to za pokój? Jak się tu znalazłem?

Uniosłem lekko głowę i zerknąłem na uwierający moją pierś ciężar. Gdy zobaczyłem śliczną, śpiącą kobietę, opierającą głowę na moim torsie, wspomnienia i obrazy wczorajszej nocy powróciły. Namiętność, gwałtowność, wewnętrzny ogień, bliskość ukochanej kobiety. Dotyk jej rąk, ust, języka. Ona otwarta, ciepła i chętna. Szepcząca moje imię z miłością, abym we własnym wewnętrznym mroku znalazł do niej drogę. Otworzył serce i wpuścił do miejsca, w którym zostanie na zawsze, z którego nic nie będzie w stanie jej wyrwać.

Zdezorientowanie zniknęło zastąpione pewnością. Wewnętrzna pustka została zapełniona przez wiele różnorodnych emocji na raz. Miałem wrażenie, że rozsadzą mnie od środka.

Miłość, ciepło, ale też i obawa. Co będzie dalej? Aby znaleźć wspólne szczęście będziemy musieli przeciwstawić się prawie całemu światu. Więcej nas różniło niż łączyło.

Ona czarownica czystej krwi pochodząca z rodziny o głębokich magicznych korzeniach. Ja byłem czarodziejem półkrwi, mającym za ojca nic niewartego mugola, niewiedzącym nic o swoich korzeniach ze względu na matkę, która z niewyjaśnionych przyczyn wolała zapomnieć o swojej przeszłości lub zmierzyć się z nią w samotnej walce.

Jej rodzice posiadali odpowiednią pozycję społeczną. Liczyli się wśród czarodziejskiej społeczności. Jej ojciec pracował w Ministerstwie Magii. Co z tego, że skorumpowanym? Matka, pani domu przyjmująca gości i urządzająca przyjęcia. Posiadająca na swoich usługach skrzata domowego. Moi rodzice traktowani byli jak śmieci. Ojciec, pijak, nie potrafiący utrzymać się dłużej niż miesiąc w jednej pracy. Matka, wykonująca usługi krawieckie dla mugolskich sąsiadek za pensy. Pracująca ponad swoje siły, by utrzymać tą ruderę, która była dla nas domem i rodzinę.

Ona posiadająca niemałą fortunę. Mogła mieć wszystko, co chciała. Nie było dla niej ograniczeń. Ja biedak wiążący koniec z końcem. W dzieciństwie zmuszany do noszenia starych ubrań po matce i ojcu. Nigdy nie mogłem mieć tego, co chciałem. Praktycznie nie miałem nic, bo trzeba było oszczędzać na życie i podstawowe potrzeby, gdyż zawsze nam brakowało.

Ona posiadała prestiż, nazwisko i odpowiednie koneksje. Natomiast moja osoba nie miała znaczenia dla społeczności czarodziejów, byłem nikim. Nazwisko odziedziczyłem po nic niewartym mugolu.

Poza wzajemną miłością i oddaniem łączyły nas rozpacz i smutek. Oboje byliśmy zagubieni, nie zaznaliśmy w życiu prawdziwego szczęścia, ciągle coś stawało nam na przeszkodzie. Aby osiągnąć cel musieliśmy iść po torze usianym niezliczoną ilością przeszkód. Tylko czy to wystarczy, aby utrzymać nasz związek? Czy te różnice przetrwają próbę czasu i nieprzychylność ludzką?

Chcąc odegnać ponure myśli, rozejrzałem się po pomieszczeniu. Pokój był ogromny, znacznie większy od salonu w moim domu. Całość została utrzymana w jasnych odcieniach. Podłoga została pokryta mahoniowym drewnem. Również ściany, do połowy, zostały nim wyłożone, druga połowa została pomalowana na kremowo.

Przy jednej ze ścian znajdowała się toaletka z lustrem oprawionym w srebrną ramę. Ustawiono na niej różne kobiece drobiazgi. Nie znałem przeznaczenia większości z nich, nie chciałem się tego nawet domyślać. Obok znajdowało się dwoje drzwi, które musiały prowadzić do innych pomieszczeń.

Po drugiej stronie stały regały na książki. Opasłe tomy zostały równo ułożone. Obok znajdowało się biurko z prostym krzesłem. I jeszcze jedne drzwi.

Wszystkie meble zostały wykonane z tego samego, jasnego drewna. W oknach powiewały śnieżnobiałe firanki. Potężne, ciemnobrązowe kotary zostały odsłonięte. Zapewne musiał to zrobić wcześnie rano domowy skrzat.

Sypialnia sprawiała wrażenie prostej i surowej. Nie było w niej żadnych ozdób, nawet jednej maleńkiej roślinki. Pokój wydawał się za duży dla jednej osoby. Nie potrafiłbym w takim mieszkać, wolałem mój własny, maleńki pokoik. Ale może Morrigan była już przyzwyczajona? W końcu od dziecka w nim mieszkała.

Spojrzałem na smukłe ciało dziewczyny. Jej pierś unosiła się i opadała w równym rytmie. Przykryłem ją ostrożnie atłasową pościelą. Wydawała mi się taka krucha i delikatna. Czule odgarnąłem włosy z twarzy Morrigan, chciałem znów zobaczyć jej śliczną buzię. Piękną i spokojną. Idealnie wyprofilowane brwi, gładką cerę, pełne usta, nosek lekko zadarty do góry, ale mimo wszystko dodający więcej uroku niż ujmujący. Była to najpiękniejsza twarz, jaką w życiu widziałem, nic nie mogło się z nią równać.

Wtedy mój wzrok napotkał na ciemne znamię znajdujące się na lewym przedramieniu. Czarna czaszka z ust, której wychodził wąż. Mroczny Znak. Niezniszczalny symbol przywiązania do Czarnego Pana. Czy to też wydarzyło się wczoraj? Miałem wrażenie, że znacznie dawniej. Wspomnienia upojnej nocy wszystko przyćmiły, lecz jednak była to prawda. Już nigdy nie będę wolnym człowiekiem, zawszę pozostanę zależny od woli i kaprysu jednego czarnoksiężnika. Będę musiał robić to, co mi rozkaże. Polecenie stanie się rozkazem, który należy niezwłocznie wykonać, aby nie zostać zamordowanym.

Nagle poczułem jak Morrigan gwałtownie się poruszyła i zamrugała. Poranne słońce jej także dało się we znaki, przerywając sen.

Po chwili oparła się na łokciach i przybliżyła swoją twarz do mojej. Kołdra opadła z jej ramion, odsłaniając kształtne piersi. Dziewczyna nie przejęła się tym. W końcu, w pomieszczeniu byliśmy sami, więc czym miała się martwić?

– Dzień dobry, kochanie – rzekła, całując mnie czule w usta. Jej twarz promieniała radością i szczęściem, a w oczach pojawiły się wesołe iskierki.

– Dzień dobry – odpowiedziałem, odgarniając rozczochrane, sterczące na wszystkie strony włosy z jej twarzy.

Wydawało mi się niemożliwe, aby wyglądała tak po każdej nocy. Przecież za dnia miała nienaganną, wyglądającą naturalnie fryzurę.

– Dlaczego masz taką niemrawą minę?

Miałem wrażenie, że radosne ogniki w jej oczach przygasły.

– Ja… – Nie wiedziałem, co mam powiedzieć, jak ująć to w słowa. Spuściłem wzrok.

– Co?! Wyduś to wreszcie z siebie. Wyrzuć wszystko, co cię martwi, do cholery. Jak nie, to wyciągnę to z ciebie siłą.

Wydawała mi się zbita z tropu. Ostry, zimny ton głosu i wojowniczość przypominały mi dawną Morrigan. Tylko czy była jakaś dawna Morrigan? Przecież to dalej ta sama dziewczyna, która tylko zrezygnowała ze swoich celów. Pozbyła się jednego ciężaru, który trzymała na barkach. Możliwe, że zmienił się także mój sposób patrzenia na nią. Poznałem ją bliżej i dostrzegłem w niej także zalety, emocjonalną bratnią duszę.

– Zadajesz się z mordercą. Spałaś z mordercą. Dobrze wiesz, że na jednej osobie się nie skończy. Będą następne ofiary. Następni niewinni. Należy ci się normalne życie – zakończyłem smętnie.

Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Przez chwilę dostrzegłem w nich… Strach? Nie, to niemożliwe. Czego miałaby się bać?

– Już skończyłeś? Więc słuchaj, idioto, bo nie będę się powtarzać. Wczoraj, nie, przecież to było dzisiaj, przyszedłeś do mnie roztrzęsiony i okrwawiony. Wpuściłam cię i opatrzyłam. Potem nabrałeś ochoty na seks. Wiesz co? Cieszyłam się jak cholera, biorąc pod uwagę, co do ciebie czuję. Kiedy w końcu do ciebie dotrze, że cię kocham?! Pogodziłam się z tym, co robisz, co będziesz robić. Mogę z tym żyć. Mogę znieść, że będziesz przychodzić z cudzą krwią na rękach. Nic na to nie poradzę, to twoja droga, sam ją wybrałeś, dążąc ślepo do celu. Nie wiem, co ciebie motywowało i nie chcę wiedzieć. Postaram się naprawić twoje serce, złagodzić emocje, zapełnić pustkę. Ale cholera, nigdy nie mów, że zasługuję na kogoś innego. Nigdy!

Patrzyłem na nią osłupiały. Nigdy nie widziałem jej takiej roztrzęsionej, wyprowadzonej z równowagi.

– Przepraszam – wyjąkałem w końcu.

Nie chciałem na nią dłużej patrzeć, gdy była w takim stanie.

– Nigdy więcej nie mów takich rzeczy, bo mnie ranisz. Wbijasz nóż w serce i przekręcasz na wszystkie strony. Jeżeli zrobisz to jeszcze raz, to odpłacę ci się tym samym. Zobaczymy, jak ci wtedy będzie miło.

Wychwyciłem w jej głosie groźbę. Czy teraz wszystko miało się zmienić? Dostała to, co chciała i zamierzała mną rządzić? A może to ja coś źle zrozumiałem? Może tylko poniosły ją emocje spowodowane moim głupim zachowaniem?

– Przepraszam – szepnęła po chwili. – Zdenerwowałeś mnie i trochę przesadziłam, poniosło mnie. Nie psujmy tego czasu, który nam jeszcze został.

Objąłem ją ramieniem i przytuliłem do mojego ciała, całując w czoło. Nie chciałem, aby coś się między nami zmieniło.

~ * ~

Była już późna popołudniowa godzina, gdy wracałem do domu. Za kilka godzin Express Londyn – Hogwart dotrze do stacji Hogsmeade. Uczniowie wysypią się na peron i powozami lub łódkami udadzą się do zamku na ucztę. Następnego dnia rozpoczną normalne zajęcia. Lecz dla mnie nie było już tam miejsca…

Sądziłem, że będę bardziej odczuwać ten dzień, że poczuję smutek przeszywający moje serce. A pierwszy września stanie się przeklętą datą i co roku będę żałować, że staję się coraz starszy i czas przebywania w tych magicznych murach minął bezpowrotnie.

Lecz tak nie było. Czułem w sercu drobne ukłucie żalu, że nie jestem już uczniem, ale nie było to takie straszne. Cieszyłem się, że mogłem w końcu pomagać matce, nie wisiało nade mną widmo wyrzucenia ze szkoły, gdyby ktoś odkrył, że zajmuję się czarną magią. I była jeszcze Morrigan. Nareszcie mogliśmy żyć w pełnym związku, być razem już tak na poważnie.

Wolałem nie myśleć, co stwierdzi matka, gdy zobaczy mnie teraz w drzwiach. Pewnie doskonale wiedziała, że nie spałem w domu. Zapewne zacznie zadawać tysiące pytań, na które nie miałem ochoty odpowiadać. Westchnąłem zrezygnowany. Coś się wymyśli. Zawsze można skłamać.

Otworzyłem drzwi i niepewnie zajrzałem do środka.

Matka siedziała zgarbiona przy stole kuchennym. Łokcie oparła na blacie, a dłońmi podpierała głowę. Wzrok skierowany miała tylko w jedną stronę; w dół, wprost na jakąś gazetę, znajdującą się przed nią. Wyglądała słabo i mizernie.

Niepewnie zrobiłem kilka kroków w stronę kobiety. Wtedy zauważyłem strumienie łez spływające po jej twarzy. Oczy miała całe zaczerwienione, beznamiętny wzrok kierowała wprost na artykuł, ale wydawało mi się, że już go nie dostrzega. W takim stanie nie mogła widzieć drobnych liter.

Żal, smutek i jakaś wewnętrzna walka opanowały ją całkowicie. Płakała bezgłośnie. Szloch można było rozpoznać po nagłych drganiach jej wątłego ciała.

Co on jej znowu zrobił? Chciałem podejść do niej, objąć ją, ulżyć w cierpieniu, ale stanąłem w pół kroku. Przecież nawet nie zorientowała się, że wróciłem do domu. Nie wiedziała, że znajdowałem się w kuchni. Co się stało?

Dostrzegłem, że na stole leżała przewrócona filiżanka, z której wylała się cała kawa. Płyn zalał stół i kropelka po kropelce spływał na podłogę, powodując powstanie brązowej kałuży na jasnych kafelkach. Przecież matka piła ją tylko rano.

Przyjrzałem jej się dokładnie. Miała na sobie jeszcze koszulę nocną. Musiała siedzieć tak od rana. Co nią tak wstrząsnęło? Zlustrowałem uważnie jej wątłe ciało. Nie miała na nim żadnych zaczerwienień, czy nowo powstałych siniaków. Co on jej tym razem zrobił?! Przecież zawsze była silna. Co mogło ją w końcu złamać?

W tamtej chwili żałowałem, że wczoraj w nocy nie zabiłem go. Miałem doskonałą okazję. Wystarczyło tylko wycelować różdżkę, wypowiedzieć zaklęcie i ciało padłoby bez życia. Teraz zapłaci mi za to podwójnie. To nie będzie szybka śmierć, lecz powolna agonia podczas tortur fizycznych i umysłowych. Popamięta mnie!

– Mamo – zagadnąłem nieśmiało.

Nie reagowała na mój głos, na moją obecność. Przeniosłem wzrok z jej kamiennej twarzy na gazetę mokrą od łez. Może tam znajdę podpowiedź.

Był to artykuł z dzisiejszego „Proroka Codziennego”. Został opatrzony zdjęciem, przedstawiającym Mroczny Znak uroczący się nad, jakże znajomym, budynkiem w Dolinie Godryka.

Z duszą na ramieniu zagłębiłem się w treść.

MORDERSTWO W DOLINIE GODRYKA

Dzisiejszej nocy w Dolinie Godryka doszło do kolejnego masowego morderstwa. Agresorami byli zwolennicy Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać – śmierciożercy. Ofiarami zostali zastępca szefa Departamentu Przestrzegania Prawa, Charles Potter i jego żona.

– To okropne, co wydarzyło się tej nocy – mówiła dla Proroka Codziennego Bathilda Bashot, znana historyczka magii. – Potterowie byli bardzo szanowani w okolicy. Ich syn miał dużo szczęścia, że nie było go wtedy w domu.

Nikt z sąsiadów państwa Potter nie zauważył nic podejrzanego. Zaniepokoił ich dopiero Mroczny Znak. Syn państwa Potter odmówił jakiegokolwiek komentarza Jest całkowicie załamany po stracie obojga rodziców. Tak samo postąpił Albus Dumbledore, dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, który również pojawił się na miejscu zbrodni.

Pogrzeb odbędzie się w Dolinie Godryka, dnia siódmego września.

Życiorys i zasługi Charlesa Pottera znajdują się na stronie dziewiątej.

Apelujemy do całej społeczności czarodziejów o zachowanie wyjątkowej ostrożności. Dodatkowe informacje, jak chronić swój dom i rodzinę znajdują się na stronie szesnastej.

O co w tym chodziło? Dlaczego matka płakała nad artykułem o śmierci Potterów? A może to przypadek?

– Mamo. – Delikatnie dotknąłem jej ramienia.

Drgnęła gwałtownie i powoli spojrzała na mnie udręczonym wzrokiem. Wydawało mi się, że mnie nie widzi, nie dostrzega otoczenia.

– Raist?

Kto? Jaki Raist?

– Mamo, to ja, Severus.

– Tak, oczywiście. – Nagle odzyskała ostrość widzenia i rozejrzała się półprzytomnie wokół siebie. – Trochę się zasiedziałam.

Próbowała wstać, jednak ciało nie chciało jej posłuchać.

– Mamo, co się stało? Ojciec znów coś ci zrobił?

– Nie.

– Mamo, proszę, powiedz mi. Możesz mi zaufać – odparłem łagodnie. Byłem zdesperowany, musiałem wiedzieć, co się stało.

– To już nie ma znaczenia.

Miałem dość jej krótkich, wymijających odpowiedzi, mówionych w dziwnym amoku.

– Mamo.

Delikatnie przytrzymałem jej twarz, aby patrzyła mi prosto w oczy, powróciła do rzeczywistości. Słone strumienie nadal płynęły po jej bladych policzkach i ściekały na mokre ubranie.

– Przecież ona nie żyje. Moja jedyna, prawdziwa przyjaciółka nie żyje. Zabili ją. Ci pieprzeni dranie ją zamordowali! Niech będą przeklęci! Wszyscy!

– Kogo?

Bałem się usłyszeć odpowiedź, ale musiałem zadać to pytanie. Szczególnie teraz, kiedy wiedziałem, że matka na nie odpowie.

– Jul. Moją Juliet…

Nie powiedziała nic więcej, znów zapadła w odrętwienie. To było dla mnie jak grom z jasnego nieba. Wszystko powróciło, każdy, nawet najdrobniejszy, szczegół.

Ty… Nie musiała się tobą wyręczać, plamić cudzych rąk moją krwią.

Poznała mnie. Wiedziała kim jestem, czyim synem. Dlatego tak zareagowała i zawahała się. Do końca zdawała sobie sprawę z czyjej ręki została torturowana i zabita.

Ale po co mam dalej mówić o naszej drogiej Juliet, przecież ty zapewne wszystko o niej wiesz, Severusie?

Więc o to chodziło, Czarny Pan skądś wiedział. Ale skąd? Zapewne myślał, że ją znam, że poznałem ją przez moją matkę. Teraz wydawało się to takie oczywiste.

Nie wiedziałem, co miałem ze sobą zrobić. Zamordowałem najlepszą przyjaciółkę mojej matki. Nie mogłem się przed nią przyznać do tego, co robię. Nigdy… Miałem ochotę zacząć płakać razem z nią. To, co zrobiłem było niewybaczalne. Oddać się w objęcia szaleństwa, byleby nie myśleć, byleby nie widzieć przed oczami padającego bez życia ciała Juliet Potter. Mojej ofiary…

~ * ~

I jest kolejne wspomnienie, w którym wyjaśniło się o kim mówiła Juliet. Na całą historię i wyjaśnienie wszystkiego trzeba będzie poczekać dłużej, bo tym zajmę się dopiero, gdy Severus zacznie już nauczać w Hogwarcie. Tak szczerze to już się nie mogę tego doczekać.

We wtorek i środę wróciła do mnie w końcu wena po ponad miesięcznej przerwie w pisaniu, dzięki czemu powstało Wspomnienie 30 i wpadłam na dwa nowe pomysły (w tym to, co się stanie z Mulciberem i myślę, że Wam się spodoba). Ale jakoś nie mogę się zabrać za 31. Może, gdy usiądę i chwycę ołówek do ręki, to samo przyjdzie, bo wiem, co chcę napisać. Mam jednak do Was jedną sprawę. Nie mam zielonego pojęcia, jaki prezent Morrigan może dać Severusowi na święta. Byłabym wdzięczna za jakieś rozsądne propozycje, jeżeli je macie.

Nareszcie mogę powiedzieć, że zaczęłam wakacje. Wszystko mam zaliczone i teraz mogę się cieszyć odpoczynkiem przez prawie trzy miesiące.

Pozdrawiam :)