Wspomnienie 26: Zrozumienie

Jaki dzień był w moim życiu najpiękniejszy? To nie był dzień, to była noc.

Brigitte Bardot

1 września 1978

Czyś ty zdurniał do reszty?!

Wiedziałem, że będzie zła i zacznie krzyczeć, ale musiałem zaryzykować. Musiałem ją zobaczyć, porozmawiać. Chociaż przez chwilę.

– Jest pierwsza w nocy, debilu! Poprzestawiało ci się w głowie? A gdyby moi rodzice byli w domu, to co byś zrobił? Myślisz, że by cię wpuścili? Guzik prawda! Wywaliliby cię na zbity pysk jak jakiegoś zawszonego skrzata domowego! Jakie ty masz głupie szczęście.

Dziewczyna, nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi, mamrotała najróżniejsze przekleństwa pod moim adresem, prowadząc nas ciemnymi korytarzami swojego domu. Jedyne światło stanowiła świecąca się różdżka, którą trzymała w lewej dłoni. Byłem ciekaw wystroju wnętrza, z chęcią przyjrzałbym się mu bliżej, lecz niestety nie miałem takiej możliwości. Wszystko spowijały ciemności. Zaciągnięte ciężkie kotary w oknach tylko potęgowały efekt.

– Ciesz się, że Bupu to tak idiotyczny skrzat domowy, że nie piśnie słowa rodzicom, gdy mu rozkażę.

Wepchnęła mnie do ogromnego pokoju, w którym, tak jak w pozostałej części domu, panowały nieprzeniknione ciemności. Tutaj także ktoś, zapewne skrzat domowy, musiał zaciągnąć zasłony, bo na dworze nie było aż tak ciemno.

Jednym machnięciem różdżki zapaliła świecę stojącą na szafce nocnej przy olbrzymim łożu z baldachimem zasłanym bordową, aksamitną pościelą. Pozostała część pokoju nadal tonęła w mroku. Starałem się rozróżnić ustawione meble, ale widziałem tylko ich niewyraźne kontury, więc dałem sobie spokój. To nie był czas na zajmowanie się bzdurami, miałem gorsze problemy na głowie.

– Siadaj – rzekła krótko, wskazując łóżko.

Bez ociągania wykonałem polecenie. Nie chciałem jej dodatkowo denerwować, tym bardziej, że już była w podłym nastroju. Po co dźgać w oko już i tak rozwścieczonego hipogryfa? Łoże okazało się niezwykle miękkie i wygodne. Miałem ochotę położyć się na nim i zasnąć wtulony w ciepłe ciało dziewczyny.

Na chwilę wyszła z pomieszczenia. Gdy wróciła, niosła naczynie z jakąś substancją, której nie potrafiłem zidentyfikować w ciemnościach oraz puchate ręczniki.

– To roztwór z marynowanych czułków szczuroszczeta, uśmierzy ból i zdezynfekuje ranę.

– Wiem do czego służy – odparłem zanim zdążyłem ugryźć się w język.

Skierowała na mnie groźne spojrzenie. Przez chwilę naszła mnie myśl, czy gdyby ono mogło zabijać, to położyłaby mnie trupem we własnej sypialni. W końcu wściekła Morrigan z takim charakterem była zdolna do wszystkiego.

Po chwili powoli i, ku mojemu zdziwieniu, delikatnie zaczęła przemywać ranę, lecz mimo wszystko bolało.

– Coś ty robił? Mogłabym się spodziewać wielu rzeczy, ale nie tego, że przyjdziesz do mnie po raz pierwszy ranny i okrwawiony. Ktoś cię zaatakował, czy… – Nagle urwała w połowie zdania i zamilkła. – Przecież to…

Nie była w stanie dokończyć. Miałem wrażenie, że głos jej się załamał, gdy odkryła, co teraz noszę na lewym przedramieniu. Mógłbym przysiąc, że do końca wierzyła, że postąpię tak jak ona, że w ostatniej chwili zrezygnuję z tej drogi. Obiorę inną, która będzie mnie w pełni satysfakcjonować, która nie będzie powodować nocnych koszmarów, strachu o jutro, kolejnych kłamstw, by ukryć przed bliskimi to, co robię, to kim się stałem…

– Mroczny Znak – odparłem beznamiętnie. – Czarny Pan wypalił mi go niecałą godzinę temu.

– Sev.

W jej tonie jej głosu wyczuwałem strach. W tamtej chwili miałem wrażenie, że cały mój świat runął na mi na głowę. Bała się mnie. Bała się tego kim się stałem, tego co robiłem i będę robić. Dlaczego wcześniej tego nie przewidziałem? Dlaczego nie zorientowałem się, że może tak się stać? Przecież Morrigan tyle razy namawiała mnie bym zrezygnował. Jakim byłem głupcem! Ale teraz już za późno na żale. Muszę zmierzyć się z zastałą rzeczywistością. Sam tego chciałem.

– Co musiałeś zrobić?

W półmroku nie widziałem wyrazu jej twarzy. Wolałem wiedzieć jak bardzo była przerażona, ale niestety jedna świeca nie dawała tyle światła, by rozjaśnić oblicze dziewczyny. Obawiałem się jak zareaguje, gdy dowie się prawdy, jak bardzo mnie wtedy znienawidzi. Co zrobi?

Patrzyła na mnie z wyczekiwaniem. Zapewne wolała najgorszą prawdę od kłamstwa, lecz ja nie potrafiłem dobrać odpowiednich słów. Miałem wrażenie, że gdy tylko spróbuję coś powiedzieć, głos mi się załamie, że coś we mnie pęknie i wszystkie targające mną emocje wyjdą na wierzch. A w najgorszym wypadku nie zdołam powstrzymać płaczu. Żalu, który będzie chciał wyjść na zewnątrz, aby dać chociaż trochę ukojenia poszarpanemu sumieniu.

– Powiedz coś, do cholery. Powiedz w końcu prawdę. Zniosę wszystko. Nie jestem delikatną idiotką pokroju Emmy, która mdleje i płacze przy złamanym paznokciu. Co to było? Tortury? Zabójstwo? Rzeź na mugolach? Powiedz, zniosę to. Nie mogę patrzeć na ciebie, gdy to dusisz w sobie i się męczysz!

Jej słowa całkowicie wybiły mnie z równowagi, którą starałem się zachować ostatkami sił. W takim razie, dlaczego w jej głosie był strach? Czego się bała?

– Ja… Ja zabiłem ją… zabiłem bezbronną kobietę… Ona nie miała nawet różdżki w ręce. Pojedynkowaliśmy się, spadł mi kaptur z głowy i…

Łzy mimowolnie zaczęły płynąć po moich policzkach. Przeklinałem się za to, ale nie byłem w stanie ich powstrzymać. Nie mogłem już nic więcej powiedzieć, z moich ust wydobył się tylko niechciany szloch. To był koniec. Poddałem się.

Poddałem się bezradności, uczuciu, które wygrało walkę z opanowaniem. Nie potrafiłem się powstrzymać. Nawet nie chciałem. Wołałem wydusić to wszystko z siebie, uwolnić, aby wyszło na zewnątrz i już nigdy nie wróciło. Pozbyć się słabości, by znów znaleźć radość życia. Miałem nadzieję, że tak się stanie, że mimo tego, co zrobiłem będę jeszcze w stanie normalnie żyć, cieszyć się z niego.

– Sev. – Głos Morrigan przepełniony był szczerym i głębokim uczuciem, na które taki łajdak jak ja nie zasługiwał.

Dlaczego byłem tak głupi i od razu nie zorientowałem się, że ona boi się o mnie a nie mnie?

Położyła moją głowę na swoich kolanach i zaczęła czule ją głaskać. Pozwalała, aby wszystkie gorzkie łzy wypłynęły, a wraz z nimi cała żałość, smutek i słabość. Aby wszystkie nagromadzone we mnie tego wieczoru emocje znalazły ujście na zewnątrz, bym mógł odzyskać wewnętrzny spokój.

Nie czułem się źle lub dyskomfortowo, wręcz przeciwnie, cieszyłem się, że mam kogoś, przy kim mogę się otworzyć, pokazać swoje prawdziwe ja. Wiedziałem, że przy Morrigan mogę ukazać moją niechcianą słabość. Miałem pewność, że ona mnie zrozumie, pocieszy, pozwoli wylać gorzkie łzy na swoich kolanach, będzie przy mnie. Samą swoją obecnością, czułym gestem sprawi, że znów poczuję się lepiej. Zostawi we mnie cząstkę siebie, która z biegiem czasu rozrośnie się i sprawi, że znów poczuję się dobrze, znajdę chęć na uśmiech, zapomnę o przykrych sprawach. Jak ja mogłem wcześniej nie dostrzec w niej tak wspaniałej kobiety? Jak mogłem nie dostrzegać w niej tej czułości i uważać za zimną, obojętną i bezwzględną sukę?

Nie wiedziałem ile czasu minęło. Minuty? Może godziny? Powoli ból psychiczny zaczął ustępować i mogłem się uspokoić. Morrigan jednak nie przestawała swoimi smukłymi palcami gładzić mojej głowy, sprawiając, że czułem przyjemne ciepło rozchodzące się po moim ciele, że mogłem czuć bliskość osoby, której na mnie zależało.

– Mogę z tobą zostać? – zapytałem.

Wiedziałem, że wtedy będzie mi lżej, że czując bliskość jej ciepłego ciała będę mógł zasnąć. Dać odpocząć znużonemu organizmowi chociaż przez kilka godzin. Czułem, że inaczej nie dam rady zasnąć, że siedząc samotnie we własnym pokoju, mino zmęczenia, nie zmrużę oka. Ciemność nie będzie przychylna, cienie zaczną się wydłużać, chcąc mnie pochłonąć i przypomnieć o tym, co zrobiłem. Gdy zamknę powieki znów zobaczę martwe twarze i morze krwi. W tamtym momencie nie chciałem być sam. Pragnąłem czuć czyjąś bliskość obok siebie.

– Możesz – szepnęła.

Podniosłem głowę z jej kolan i spojrzałem wprost w orzechowe tęczówki.

– A twoi rodzice?

– Przecież ich nie ma. Nie powinni wrócić wcześniej niż jutro wieczorem. Załatwiają jakieś sprawy w Niemczech, ale skoro się obawiasz. Bupu!

Nagle w pokoju zmaterializował się domowy skrzat. Na pierwszy rzut oka nie wyglądał przyjaźnie. Miał ogromne, wyłupiaste oczy, wyjątkowo długi, spiczasty nos i krzywą dolną wargę, która odsłaniała uzębienie nawet, gdy miał zamknięte usta. Ubrany był w kremową serwetkę stołową.

– Tak, pani?

– Bupu, gdyby moi rodzice pojawili się w domu wcześniej, masz mnie niezwłocznie o tym zawiadomić.

– Tak jest, proszę pani – odparł skrzat niezwykle piskliwym głosem, kłaniając się nisko.

– A teraz zejdź mi z oczu.

Po chwili już go nie było.

– I załatwione – odparła, wstając z łóżka. – Pójdę tylko przebrać tę mokrą koszulę. Dla ciebie nic nie znajdę i wątpię, abyś chciał założyć coś mojego. Chociaż widok byłby interesujący.

Zaśmiała się serdecznie. Nawet nie chciałem myśleć co takiego sobie wyobraziła. Rzuciłem w jej stronę jedną z puchatych poduszek leżących na łóżku.

– Ej! – Zaśmiała się perliście.

Łobuzerski uśmiech pojawił się na jej twarzy, gdy chwyciła wcześniej rzuconą przeze mnie poduszkę. Po chwili dostałem nią w głowę.

– Masz za swoje – odparła wesoło, w oczach dziewczyny błyszczały radosne ogniki.

Próbowałem bronić się przed jej natarciem inną poduszką, ale wzięła mnie z zaskoczenia i była wyjątkowo natarczywa, jak to zawsze miała w zwyczaju. Nagle usłyszałem jeszcze jeden schrypiały śmiech. Przez chwilę przeraziłem się, że ktoś jeszcze jest z nami w pomieszczeniu, ale przecież to było niemożliwe. Dotarło do mnie, że ten dźwięk wydobywa się z moich ust. Zdziwiłem się, że po tym wszystkim byłem jeszcze do tego zdolny. Mimo wszystko przyniósł mi niesamowitą ulgę. Przy tym wyprowadził z równowagi, przez co Morrigan zdołała sprawić, że poduszka, którą trzymałem wypadła mi z rąk.

– Ha! Wygrałam! Jestem lepsza w pojedynkach! – wołała, a radosny uśmiech nie znikał z jej twarzy. Cała promieniowała szczęściem. Czy takie drobne powodzenia mogły aż tak wpłynąć na człowieka?

– Twoje niedoczekanie.

– Co?

Spojrzała na mnie ze zdziwieniem, gdy chwyciłem ją i pchnąłem w stronę łóżka. Dziewczyna wylądowała na plecach na aksamitnej pościeli. Po chwili znalazłem się nad nią.

– I kto wygrał, co?

– Oczywiście, że ja. Możesz zająć zaszczytne drugie miejsce w tym pojedynku. Naturalnie na dwa możliwe. Jak chcesz, możesz dostać swoją nagrodę.

Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, zaczęła gwałtownie i zachłannie mnie całować, krzyżując nogi na moich biodrach. Przy każdym dotyku jej ciepłych i miękkich warg powoli zaczynałem zapominać o reszcie świata. Wszystko pozostałe przestawało mieć jakiekolwiek znaczenie. Oddawałem jej pocałunki ze zdwojoną namiętnością, lecz nadal chciałem więcej. Znacznie więcej. Byłem zawiedziony, gdy wszystko nagle się skończyło. Czułem niedosyt.

– Widzisz, czasem opłaca się przegrywać – rzekła Morrigan, ledwo łapiąc oddech i podnosząc się do pozycji siedzącej. Radosny uśmiech nie znikał jej z twarzy, a policzki miała zarumienione. – Zadowolony?

– Powiedzmy – odparłem, odgarniając z jej twarzy zabłąkane kosmyki włosów.

– Słucham? Jakie powiedzmy?

– Normalne. A tobie teoretycznie należy się coś za pierwsze miejsce, kochanie.

Policzki dziewczyny zapłonęły szkarłatem. Delikatnie musnąłem wargami jej czoło, powoli zacząłem schodzić coraz niżej, zahaczając o powieki, nosek, policzki, szyję.

– Sev – westchnęła Morrigan, zatapiając palce w moich włosach i przyciągając mnie mocniej do siebie.

Jednym, płynnym ruchem zdjąłem z niej jedwabną, jeszcze mokrą od moich łez, koszulkę nocną. Błądziłem dłońmi po jej krągłościach od bioder do wąskiej talii, od talii do idealnych piersi. Jedna krzywizna przechodziła w drugą. Pragnąłem jej. Pragnąłem ją posiąść. Żądza i pożądanie zapłonęło we mnie, zaślepiło. Wszystko przestało się liczyć z wyjątkiem jej.

Nie zwróciłem uwagi, kiedy nasze ubrania znalazły się na podłodze. Tamtej nocy liczyło się dla mnie tylko ciepło naszych splecionych, nagich ciał, wzajemne poznanie, dokładne badanie faktury i krzywizny. Bycie w sobie. Oddanie się drugiej osobie. Przypieczętowanie naszej miłości.

– Rób ze mną, co chcesz – szepnęła mi do ucha.

Liczyła się tylko ona. Moja Morrigan…

Nasza noc…

~ * ~

To chyba najdłuższa przerwa jaką miałam w dodawaniu notek na tym blogu. Mam nadzieję, że nie będą się one pojawiać za często. Następne wspomnienie powinno pojawić się już dużo szybciej. Nie wiem, czy dam radę opublikować je jeszcze w czerwcu, jeżeli nie, to pojawi się w pierwszych dniach lipca.

Pozdrawiam :)