Wspomnienie 25: Mroczny Znak

Niech ta prawda doda ci odwagi – żadne cierpienie nie trwa wiecznie.

Epikur

31 sierpnia 1978

Po pomyślnie wykonanej misji bezzwłocznie udaliśmy się do rezydencji Rosierów, w której nadal przebywał Czarny Pan.

Lucjusz był zadowolony. Nie dziwiłem się mu, w końcu to on powiedział o mnie Czarnemu Panu. Na jego konto posypią się uznania i pochwały, o ile On w ogóle był do nich zdolny. Zapewne, gdybym zawiódł nie tylko ja bym ucierpiał, ale także Malfoy. Chociaż mógł darować sobie zadzieranie nosa. Zachowywał się tak, jakby przed chwilą zabił samego Dumbledore’a, a nie zastępcę szefa Departamentu Przestrzegania Prawa. O ile to on wypowiedział mordercze zaklęcie. Przecież równie dobrze mógł stać z boku i tylko patrzeć. Ale nie warto sobie tym zaprzątać głowę.

Natomiast nieznany mi śmierciożerca, który w końcu zdjął maskę, to zupełnie inna historia. Był rozczarowany. I to bardzo. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Mogłem założyć się o moją nową książkę od eliksirów, że spodziewał się, iż to on z Lucjuszem będą musieli dokończyć robotę, bo ja nie dam rady i stchórzę. Zastanawiałem się ilu widział tchórzy podczas swojej służby. Odpowiadało mi to, niech myśli sobie, że jestem nie wiadomo kim. Będzie mi wtedy łatwiej zadrwić z Mulcibera i wspiąć się wyżej w hierarchii śmierciożerców. Z wyrazu jego twarzy mogłem wyczytać wszystkie targające nim emocje. Nie musiałem się nawet wysilać i stosować na nim legilimencji. Chociaż nie wiem, czy na coś zdałyby się moje próby. Byłem tak wewnętrznie roztrzęsiony, że nawet tak proste zaklęcie jak Alohomora mogłoby w tamtej chwili sprawić mi trudności. Za wszelką cenę starałem się zachować maskę niewzruszonej, kamiennej twarzy. Jak do tej pory udawało mi się bez problemów, chociaż głównie skupiałem się tylko na tym.

Chciałem jak najszybciej znaleźć się w domu. Zamknąć się w czterech ścianach własnego pokoju i zostać sam. Potrzebowałem samotności, musiałem sobie wszystko poukładać. Przemyśleć to, co usłyszałem, co zrobiłem… Byłem pewien, że to wydarzenie odciśnie trwałe piętno na mojej psychice, a to dopiero początek. Przecież na moim koncie, na moim sumieniu miało się znaleźć znacznie więcej ofiar, więcej krwi…

W całej tej plątaninie myśli chciałem odnaleźć własne ja. Znów poczuć się sobą. Tylko czy istniał jeszcze dawny Severus Snape? Czy ten niewinny człowiek nie odszedł bezpowrotnie? Czy nie pozostawił po sobie tylko mordercy, pustego wraku, który jak pies wykonuje polecenia innych? Kim się stałem? Chciałbym odnaleźć wewnątrz siebie cząstkę dawnego życia. Trzymać się jej jak koła ratunkowego, by nie zatonąć w chaosie tego, co mnie otaczało. Lecz nie potrafiłem tego zrobić, jakby tamto ja zniknęło za murem bez drzwi lub odeszło bezpowrotnie.

Gdy przemierzaliśmy korytarze rezydencji Rosierów marzyłem o moim wygodnym łóżku, ciepłej pierzynie i długim śnie. Ech, marzenia ściętej głowy, już nigdy nie będę mieć spokojnych nocy. Koszmary zaczną prześladować mnie co noc, przez długi czas. Możliwe, że kiedyś przyzwyczaję się do morderstw i tortur, może staną się dla mnie czymś normalnym. Ale nigdy nie zapomnę twarzy niewinnych ofiar. Moich ofiar…

Stanęliśmy pod monumentalnymi, kasztanowymi drzwiami ze złotą klamką. O ile taki absurd był możliwy, to te drzwi stały się najgorszymi, jakie istniały w moim życiu. Nienawidziłem tego przejścia prowadzącego z korytarza pełnego śmieci do mrocznego pomieszczenia, do Niego, do miejsca, w którym wszystko mogło przepaść, w którym mogło się skończyć moje krótkie i bezwartościowe życie.

Nieznany śmierciożerca pierwszy wszedł do pomieszczenia. Czy jemu się wydawało, że to on był tu szefem? Idiota! Zapewne jakiś bogaty snob. Przecież to Lucjusz stał wyżej w hierarchii, głównie poprzez Bellatriks, prawą rękę Czarnego Pana. Lecz starał się z nią szybko zrównać. W końcu bogaty i bezwzględny arystokrata na wysokim stanowisku w Ministerstwie Magii, który uwielbiał mordować i torturować był godny stania blisko Czarnego Pana. Dziwne, że Lucjusz nie zareagował na takie zachowanie. Chociaż, może przemówi mu do rozsądku później, przy pomocy odpowiednich metod.

Pomieszczenie niewiele się zmieniło od czasu mojej ostatniej wizyty w tym domu. Bordowe ściany pozbawione ozdób i potężne, czarne kotary przy oknach. Na środku pokoju nadal stał ten sam monumentalny tron, na którym zasiadał Czarny Pan. Pod ścianami kłębiły się postacie w ciemnych pelerynach i maskach na twarzach. Odniosłem wrażenie, że było ich znacznie więcej niż ostatnio.

Czyżby głupia masa ludzka czekała na rozrywkę? Może spodziewali się mojej porażki, tortur, błagania o śmierć, a w końcu i jej samej. Zimnej, obojętnej, przyjmującej każdego bez względu na to, kim był, przynoszącej ukojenie, zapomnienie, spokój. A może to ja byłem przewrażliwiony? Przecież mogli przyjść tu ze zwykłej ludzkiej ciekawości i zainteresowaniem tym nowym, różniącym się od ich czystokrwistego towarzystwa, mężczyzną. Czy wykonał zadanie? Czy przeżyje? Zastanawiałem się, ilu czarodziejów znalazło się kiedyś na moim miejscu. Ilu z nich zasiliło szeregi śmierciożerców? Jak wielu zostało torturowanych, zniszczonych, zamordowanych? Będę musiał zapytać o to Avery’ego. W końcu wychowywał się w rodzinie śmierciożerców, więc coś musiał wiedzieć.

Nogi miałem jak z ołowiu, jednak ostatkami siły woli zmusiłem moje bierne ciało, aby podążyło za Lucjuszem i drugim śmierciożercą. Uklęknęliśmy przed Czarnym Panem, czekając na jego słowa.

Znów powróciły lęk i strach. Miałem wrażenie, że za chwilę całe moje ciało zacznie drżeć. Nie mogłem na to pozwolić, nie mogłem okazać słabości. Nie przy najpotężniejszym czarnoksiężniku, który mógł ze mną zrobić wszystko, co chciał. Nie przy tłumie postaci odzianych w czarne szaty czekających na każdą moją, nawet najmniejszą, słabość. Nie przy Mulciberze, który wykorzystałby to przeciwko mnie. Nie przy nieznanym mi śmierciożercy, który traktował mnie z wyższością. Nie! Przed nikim nie będę pokazywać tego, co dusi się we mnie i walczy, by wyjść na powierzchnię. Maska. Tylko tyle mi pozostało, nieprzenikniona obojętność, która towarzyszyła mi przy każdych codziennych czynnościach. Zaczynałem ją nawet przybierać przy matce, gdyż nie mogłem pozwolić, by dowiedziała się, co robię. Ona by tego nie zrozumiała, nie pochwalałaby takiej decyzji. Była zbyt dobra i uczciwa, aby pojąć jej słuszność, aby wiedzieć, że robię to dla niej.

– Panie – przemówił nieznany śmierciożerca. – Zadanie powiodło się Charles i Juliet Potter nie żyją i nie będą już przeszkadzać twojej sprawie. Severus Snape zamordował kobietę wedle twojego rozkazu.

Czarny Pan powoli przeniósł wzrok na każdego z nas, przyglądając się nam uważnie. Jakby chciał wyciągnąć jakieś wnioski z naszej postawy i zachowania.

– A chłopak, ich syn? – zwrócił się do przemawiającego mężczyzny. – Co z chłopakiem, Amycusie? – spytał ponownie, gdy nikt nie udzielał odpowiedzi.

Jego lodowaty ton głosu mroził krew w żyłach. Miałem ochotę zatkać uszy, wyjść stamtąd, byleby już więcej go nie słuchać.

–P–P–Panie, chłopaka nie b–b–było w d–domu – wyjąkał śmierciożerca nazwany Amycusem.

Oni chcieli zabić Jamesa Pottera – przemknęło mi przez myśl. – Chcieli wykończyć całą rodzinę.

Wtedy jakaś cząstka wewnątrz mnie, która wcale nie była mała, żałowała, że tak się nie stało. Nagle dawne urazy z przeszłości znów wypłynęły na powierzchnię. Krzywdy, o których starałem się bezskutecznie zapomnieć. Wielka szkoda, że on miał tyle szczęścia, że tego wieczoru okrutny los mu sprzyjał. Dlaczego on zawsze miał fart? Dlaczego dostawał to, co chciał? Poczułem rozczarowanie. Chciałem zobaczyć wijącego i wrzeszczącego w agonii Pottera. Osobiście zadać mu ból, zabić go. Z zimną krwią, bez wahania. Unieść różdżkę, wypowiedzieć mordercze zaklęcie i widzieć jak pada martwy, jak gasną jego oczy. Dokonać zemsty. Za to wszystko, co musiałem przez niego znosić. Za Lily…

– Carrow, czy nie kazałem ci wybrać takiego dnia, aby wszyscy znajdowali się w domu. – Lodowaty i złowieszczy ton głosu Czarnego Pana wyrwał mnie z zamyślenia. Czaiła się w nim groźba, domagająca się szybkiego urzeczywistnienia.

–T–T–Tak p–p–panie, ale… – śmierciożerca drżał, nie był nawet w stanie poprawnie zbudować i wypowiedzieć jednego zdania. Jego twarz zastygła w wyrazie przerażenia. Oczy były szeroko otwarte, jakby za chwilę miały wyjść z orbit.

– Nie przyjmuję wymówek, Carrow, a niepowodzenia są karane. Crucio.

Mężczyzna padł na posadzkę. Z jego gardła wydobył się nieartykułowany wrzask. Wił się na podłodze i krzyczał. Krzyczał. Krzyczał… Miałem wrażenie, że to się nigdy nie skończy, będzie trwać już wiecznie. Starałem się nie zwracać uwagi na tłum wokół nas, na Czarnego Pana patrzącego z ekscytacją na śmierciożercę. Razem z Lucjuszem skierowaliśmy obojętny wzrok na tą wijącą się u stóp tronu larwę. Mógł zdechnąć na tej kamiennej posadzce, było mi wszystko jedno. Przecież to jego wina, że Pottera nie było wtedy w domu, że nie mogłem dokonać zemsty, że nadal pozostawał poza moim zasięgiem. Z Lily…

Nie wiem ile czasu minęło, na pewno można było liczyć go w minutach, zanim Czarny Pan cofnął zaklęcie.

– P–P–Panie b–błagam o l–l–litość. P– P–Panie… - jęczał.

Twarz miał mokrą od łez i potu. Czarna szata kleiła się do jego ciała, nabierając wilgoci. Cały się trząsł, jakby nadal pozostał pod zaklęciem Cruciatus.

Oblicze Czarnego Pana pozostawało niewzruszone, jednak z jego spojrzenia szkarłatnych oczu mogłem wywnioskować, że był zadowolony. Jakby zależało mu na tym płaszczeniu się u jego stóp, błaganiu o litość. Za kogo on się uważał? Za króla? Za boga? Co to był za człowiek?

– Wstawaj, Carrow. Obyś następnym razem mnie nie zawiódł, bo wtedy czeka cię bolesna i bardzo powolna śmierć. Nie potrzebuję nieudolnych śmieci, nie potrafiących wykonać prostych rozkazów. Tym bardziej, że jest wielu młodych i zdolnych, chcących przyłączyć się do mojej potęgi, jak chociażby obecny tutaj Severus Snape.

Carrow na czworakach podpełzł w stronę pozostałych śmierciożerców. Żaden z nich nie kwapił się do udzielenia pomocy. Odsuwali się od niego, jakby był nosicielem jakiejś zakaźnej choroby.

– Podejdź, Severusie.

Szkarłatne oczy zwróciły się w moja stronę, jakby chciały przejrzeć mnie na wylot, roztrzaskać serce, zgasić ostatnie iskierki dobra i nadziei, które jeszcze ostatkiem sił tliły się we mnie.

– Nadszedł czas, abyś dożywotnio dołączył do grona moich sług. Pamiętaj, że już nie ma odwrotu. Za wszystkie niepowodzenia będzie cię czekać kara, za dezercję śmierć, za sukcesy nagroda. Podejdź, Severusie.

Powoli zbliżyłem się do tronu. Miałem sucho w ustach, bałem się tego, co mogło zaraz nastąpić. Czego on ode mnie chciał? Czego miałem się spodziewać? Nie po raz pierwszy, i zapewne nie ostatni, dzisiejszego dnia chciałem wrócić do domu. Miałem już dość tego wieczoru, tej nocy, dość niepewności, ciągłej i nieustannej grozy. Strachu, który będzie mi towarzyszyć już przez całe życie, od którego nigdy się nie uwolnię.

– Tak, panie? – Zmusiłem się, aby mój głos był obojętny, nie wyrażał żadnych emocji.

Byłem już zmęczony tym wszystkim, całą tą grą. Mój umysł domagał się odpoczynku, filtracji, usunięcia z niego niektórych myśli, odczuć, emocji, tych, których nigdy nie powinienem poznać. Lecz było to niemożliwe… Nigdy już nie pozbędę się tego z mojej głowy. Tak, jak widok spadającej z wieży Emily będzie prześladować mnie do końca życia, tak dołączy teraz do niego opadające bez życia ciało Juliet Potter. Kobiety, która skrywała jakąś tajemnicę, z którą byłem w nieznany mi sposób powiązany. Gdybym miał więcej czasu, mógłbym dostać się do jej umysłu i znaleźć interesujące mnie wspomnienia. Lecz oni weszli za szybko. Dali mi za mało czasu na zabicie jej. I wątpliwości pozostaną już na zawsze, bo nie znałem nikogo, kto mógłby wyjawić mi sekret tej kobiety.

– Podwiń lewy rękaw. – Z zamyślenia wyrwał mnie rozkaz Czarnego Pana. Został wypowiedziany tak lodowatym tonem, że miałem wrażenie, że temperatura w pomieszczeniu spadła o kilka stopni. Na moim ciele pojawiła się gęsia skórka.

Więc o to chodziło. Miałem zaraz stać się prawdziwym śmierciożercą.

Powoli uniosłem rękaw szaty, odpiąłem guziki od mankietu czarnej koszuli i odsłoniłem przedramię.

Miałem wrażenie, że wszystkie te czynności wykonywałem za wolno, że za chwilę Czarny Pan się zniecierpliwi i teraz to ja będę wić się u jego stóp jak wcześniej Carrow.

– Na kolana.

Spełniłem jego polecenie. Nie byłem w stanie nawet przełknąć śliny. Resztkami sił starałem się zachować maskę obojętności. Nie mogłem zdradzić, że tak naprawdę w środku cały trzęsę się ze strachu.

Czarny Pan chwycił moją rękę swoimi długimi, białymi palcami. Były zimne jak lód. Jakim cudem miał tak niską temperaturę ciała? Nie powinien normalnie funkcjonować, może nawet żyć. Chyba że to ja, opętany przerażeniem, odczuwałem wszystko inaczej.

Uniósł różdżkę, jej koniec skierował na moje przedramię. Miałem wrażenie, że zgasło światło. Przez chwilę moje oczy nie widziały nic poza ciemnością, której nie byłem w stanie przeniknąć. Istniał tylko ból. Cierpienie, którego nie byłem w stanie opisać. Czegoś takiego nigdy jeszcze w swoim życiu nie doświadczyłem. Czułem się tak, jakby każda najmniejsza komórka mojego ciała płonęła żywym ogniem, jednocześnie rozpadając się na miliardy kawałeczków. Wydawało mi się, że wszystko trwało bez końca.

Ból. Ogień. Cierpienie. Rozkład. Krew. Agonia.

Czy zaraz miałem umrzeć? Czy tak to wygląda?

Ze wszystkich sił starałem się nie krzyczeć, nie mogłem dać im tej satysfakcji.

Powoli odzyskiwałem zdolność widzenia. Wszystko jakby zaszło mgłą, ale to i tak lepsze niż nic. Ból pozostał, lecz nie tak dotkliwy jak wcześniej. Jednak miałem wrażenie, że nie mam już lewej ręki. Nie odzyskałem w niej jeszcze czucia.

Skierowałem na nią wzrok i zobaczyłem czarną czaszkę i wychodzącego z jej ust węża. Rękę miałem całą we krwi. Z nowo powstałego piętna nadal płynęła ciepła posoka.

Mroczny Znak. Mój Mroczny Znak. Wieczne piętno, które będzie mnie prześladować i dawać o sobie znać przez całe życie. Nigdy się od niego nie uwolnię, pozostanie już na zawsze.

– Koniec dzisiejszego spotkania – oznajmił Czarny Pan. – Zgromadzimy się ponownie już niebawem, by omówić istotne dla nas sprawy. Zostaniecie wezwani.

Cieszyłem się, że to już koniec. Chciałem jak najszybciej wyjść z tego domu. Udać się do osoby, która mnie rozumiała. Jedynej kobiety, przy której mogłem pokazać wszystkie uczucia, przy której mogłem być sobą.