Wspomnienie 23: Długo wyczekiwane spotkanie

Strach jest oznaką rozsądku. Tylko skończeni głupcy niczego się nie boją.

Carlos Ruiz Zafon – Gra anioła

24 sierpnia 1978

Odniosłem wrażenie, że dwudziesty czwarty sierpnia nadszedł za szybko, jakby czas niemiłosiernie przyspieszył i ten dzień nastał wcześniej niż powinien, jakby natura pchała mnie prosto w oko cyklonu. Na ścieżkę, z której nie można zawrócić, z której nie będę w stanie zejść. Jedyną alternatywą stanie się spotkanie ze śmiercią, bezpowrotne oddanie się w jej zimne ramiona. Przyjęcie jej z radością lub z góry skazana na porażkę ucieczka i strach.

Nie wiedziałem, dlaczego data dwudziestego czwartego sierpnia napawała mnie takim nieuzasadnionym lękiem. Przecież chciałem tego! Marzyłem o tym od wielu miesięcy! Bezskutecznie próbowałem sobie wmówić, że to ze względu na potęgę Czarnego Pana, że to przez ten pierwszy raz. Nie wiedziałem czego miałem się spodziewać, dlatego mój organizm reagował w taki beznadziejny sposób, który nie odzwierciedlał tego, co chciałem. Przynajmniej tak mi się wydawało…

Miałem spotkać się z Lucjuszem pod rezydencją Rosierów, w której przebywał obecnie Czarny Pan. Śmierciożercy musieli udzielać mu schronienia, gdyż Ministerstwo Magii z aurorami i Zakon Feniksa nieustannie go poszukiwali. Nie mógł sobie po prostu kupić lub wynająć domu. Chociaż z drugiej strony takie życie u innych nie mogło być złe. Posiadał wszystko, co sobie zażyczył. Przecież śmierciożercy mu służyli, więc miał prawo żądać od nich miejsca dla siebie. Teoretycznie… Może myślałem tak, ponieważ mnie to bezpośrednio nie dotyczyło. Wiedziałem, że nigdy to się nie stanie, bo największy czarnoksiężnik na świecie nie będzie mieszkać w ciasnym pokoiku w mugolskim miasteczku.

Stałem przed bramą wejściową wykonaną z żelaza. W oddali znajdowała się najzwyklejsza rezydencja pomalowana na kremowo. Była ogromna, z dziesięć razy większa od mojego domu. Okalał ją sporej wielkości ogród, który bardziej przypominał duży park. Biegały w nim lunaballe *. Zdziwił mnie ten widok. Nigdy nie słyszałem ani nie spotkałem się z tym, aby ktoś trzymał te zwierzęta w swoim domu. Westchnąłem zrezygnowany. Należało się tego spodziewać, przecież miałem okazję poznać arystokratów na weselu Lucjusza. Nawet krótkie wymiany zdań z nimi pozwoliły mi zorientować się w ich dziwnych zwyczajach i chęci wybicia się ponad pozostałych. Co często porównywano do kiczu, braku gustu i umiaru zamiast oryginalności. Dlaczego tak niewielu z nich było normalnych?

Zaskoczył mnie widok domu. Sam nie wiem, czego się spodziewałem? Powybijanych szyb i dziurawych ścian? Starego, nawiedzonego zamczyska z okalającą go fosą? Zaniedbanego ogrodu porośniętego chwastami ze zniszczonymi, obrośniętymi mchem posągami? Mrocznej aury otaczającej rezydencję?

Nerwowy śmiech wydobył się z moich ust. Nie chciałem tego, ale emocje wzięły górę. Strach. Przerażenie. Bałem się tego, co miało nastąpić. Nie byłem w stanie zrobić chociażby jednego kroku na przód, nogi miałem jak z ołowiu.

Nigdy nie czułem strachu przed nieznanym. Nigdy! Więc dlaczego teraz? Dlaczego wtedy, gdy nie mogę dać tego po sobie poznać czuję strach? Miałem nadzieję, że nie odmalowuje się on na mojej twarzy, że nie odzwierciedla się poprzez ruchy spiętych mięśni, że nie widać go w zachowaniu, gestach, słowach.

– Opanuj się, Severusie – upomniałem sam siebie. – Musisz przybrać maskę obojętności i bezwzględności. Nie możesz dać po sobie poznać jakie emocje tobą targają, gdy walczą między sobą wewnątrz ciebie. Bo każde z nich chce zwyciężyć, posiąść w panowanie całe ciało i umysł. Żadne nie chce się poddać, nie znają takiego słowa. Liczy się tylko to starcie. Do końca, na śmierć i życie. Nie możesz okazać słabości, która mimo twoich gorliwych zaprzeczeń jest w tobie i już tam pozostanie. Na zawsze. Nie masz innego wyjścia jak zdusić ją w sobie, bo manifestacja nie wyjdzie ci na dobre. Zanim pojawi się Lucjusz musisz wyglądać jak zawsze. Zimny i obojętny. Zero strachu. Zero słabości. Zero…

Lecz strach był silniejszy. Wiele razy w życiu go czułem: przed pobiciem, upokorzeniem, odrzuceniem. Ale nigdy nie odczuwałem go przed nieznanym. To absurd!

Nie – nagła myśl wypłynęła z mojej podświadomości. – To strach przed najpotężniejszym czarnoksiężnikiem na świecie. Strach przed śmiercią, bo przecież chciałem żyć, trzymać się go za wszelką cenę.

Lecz było już za późno na wycofanie się. Za późno na ucieczkę. Za późno na nadzieję… Klamka zapadła. To już koniec. Nic nie da się już zmienić. Będzie, co ma być. Tylko czy odnajdę szczęście? Czy to jest droga, którą powinienem obrać?

W tamtej chwili miałem ochotę zawrócić, wrócić do domu, zrezygnować z tej upokarzającej pracy, do której nie byłem w stanie przyznać się matce, okłamując ją na każdym kroku. Żałowałem, że tego nie zrobiłem.

Mógłbym żyć razem z Morrigan, być z nią szczęśliwy. Może kiedyś założylibyśmy rodzinę. Co, do cholery, przygnało mnie do tego miejsca? Co?! Miałem ochotę paść na kolana i zacząć płakać nad żałością własnej egzystencji, nad położeniem w jakim się znalazłem, nad własną głupotą.

Nagle rozległ się huk towarzyszący teleportacji i obok mnie zmaterializował się Lucjusz. Miał na sobie czarne, aksamitne szaty śmierciożercy. W dłoni trzymał maskę.

Było już za późno…

– Dobrze cię widzieć, Severusie – rzekł na przywitanie i nie czekając na moją odpowiedź ciągnął dalej – coś nie najlepiej wyglądasz.

Już otwierałem usta, aby odpowiedzieć, lecz on znów był szybszy, przyzwyczajony do tego, że w jego towarzystwie tylko on ma prawo głosu. Inni mogą się odezwać, gdy udzieli im pozwolenia i mogą mówić tylko tyle, ile im pozwoli.

– Nie przejmuj się, każdy kto po raz pierwszy staje przed Czarnym Panem czuje lęk. Nawet Mulciber trząsł portkami i swoją krzywą gębą. – Jego wargi wygięły się w ironicznym, pełnym złośliwości uśmiechu.

– Mulciber? Olaf Mulciber? – Nie potrafiłem ukryć zdziwienia.

– Tak, został śmierciożercą trzy tygodnie temu. Ma już wypalony Mroczny Znak na lewym przedramieniu. Ale wtedy jęczał i wył. – Mężczyzna zamyślił się, wspominając minione wydarzenie. – Gdyby ktoś rzucił na niego zaklęcie Cruciatus lub obdzierał ze skóry, to bym zrozumiał, ale zwykłe wypalenie. Phi, mięczak. Powinien już być przyzwyczajony do bólu, nie sądzisz? Śmierciożercy łatwo mu tego nie zapomną. Musiał zająć miejsce swojego zmarłego ojca. Nie wiedziałeś?

Pokręciłem głową. Nie wiedziałem. Ogarnęła mnie wściekłość. Nic nie było w stanie jej powstrzymać, nawet to, że zbłaźnił się przy wszystkich. W tej chwili to nie miało znaczenia, nie obchodziło mnie. Liczyła się tylko jedna sprawa. Bo jak taka zawszona gnida jak Mulciber mogła być już śmierciożercą? Jak?! Koniec ze słabością! Koniec ze strachem! Pokażę temu debilowi na co mnie stać. Pokażę im wszystkim, że jestem od nich lepszy. Podniosę się wysoko w hierarchii sług Czarnego Pana dzięki swoim umiejętnościom, których nikt nie będzie w stanie podważyć.

Przybrałem na twarz maskę obojętności. Strach chwilowo zniknął, zastąpiony przez buzującą w żyłach wściekłość. Miałem ochotę coś rozwalić. Rzucać zaklęcia na prawo i lewo, byleby tylko niszczyć, zamienić w kupkę gruzu marmurowe posągi w ogrodzie, pozabijać bezbronne lunaballe. Lecz teraz nie czas na to. Musiałem zatamować emocje, wrzucić je w głąb siebie, aby nikt nie zorientował się, jaka trwa we mnie walka. Pojedynek, od którego zależało moje życie.

– Pamiętaj, aby odpowiednio się zachowywać – powiedział Lucjusz, gdy szliśmy żwirowaną dróżką prowadzącą do rezydencji. – Czarnemu Panu należy się szacunek i bezgraniczna cześć, bo inaczej może cię w każdej chwili zabić lub kazać zrobić to Bellatriks. Ona często wykańcza wszy, które są zbyt bezwartościowe, by on sam się tym przejmował.

– Wiem, nie jestem głupcem.

Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu. Lucjusz prowadził mnie korytarzami rezydencji. Wnętrze zostało umeblowane z przepychem. Pierwsze skojarzenia na temat właścicieli, które nasunęły mi się na myśl to, że są bogaci, lubią kicz i przesadę. Wszędzie było wszystkiego za dużo. Każdy, nawet najmniejszy, skrawek pustej ściany czy podłogi został przez coś zapełniony. Miało się wrażenie, że ogromne wnętrza stały się trzy razy mniejsze z powodu licznych rzeźb, obrazów, dywanów i innych drogocennych ozdób napchanych do granic możliwości. Nie dostrzegłem żadnej logiki w ustawieniu tego wszystkiego. Stare rzeczy przeplatały się z nowymi. Czasem znajdowały się dokładnie obok siebie, co kompletnie do siebie nie pasowało i sprawiało, że jak najszybciej chciałem odwrócić wzrok.

Zatrzymaliśmy się pod monumentalnymi, kasztanowymi drzwiami ze złotą klamką.

Napięcie sięgnęło zenitu. Zaraz to się miało stać. Nie było już innej drogi odwrotu poza bolesną śmiercią.

Lucjusz otworzył drzwi i weszliśmy do pomieszczenia. Pokój był sporych rozmiarów. W porównaniu z pozostałą częścią domu wydawał się normalny. Ściany pomalowane na bordowo nie zostały przystrojone żadnymi ozdobami z wyjątkiem złotych świeczników. Przy oknach powieszono potężne, czarne kotary. Gdyby je zasłoniono, w pomieszczeniu zapanowałaby nieprzenikniona ciemność. Na dębowym parkiecie stał tylko jeden mebel; monumentalne, bogato zdobione krzesło. Niewiele brakowało mu do tronu i zapewne tym miało się wydawać.

Pod ścianami stał tłum ludzi ubranych w czarne szaty i peleryny. Każda osoba miała maskę na twarzy. Nie dostrzegłem wśród nich Mulcibera. Pewnie także zasłonił swoją szpetną gębę. Postacie sprawiały wrażenie nic niewartych w porównaniu z mężczyzną siedzącym na tronie. Przy nim wszystko wydawało się mało istotne, błahe.

Miał bladą, bielszą od nagiej czaszki, cerę, z wielkimi, szkarłatnymi oczami, o wąskich jak u kota źrenicach i płaski nos, jak u węża, ze szparkami zamiast nozdrzy. Już sam ten widok przyprawiał o dreszcze. Gdy dodatkowo wzięło się pod uwagę mroczną i złowrogą aurę, która go otaczała, miałem ochotę odwrócić się na pięcie i uciec z krzykiem.

Przełknąłem ślinę. Miałem wrażenie, że ten dźwięk był tak głośny, że wszyscy w pomieszczeniu go usłyszeli. Strach mimowolnie powrócił. Nie zdziwiło mnie to, tylko głupiec lub szaleniec stojąc przed nim, by go nie odczuwał.

Nie miałem odwagi spojrzeć na Czarnego Pana, wolałem przyglądać się własnym butom. W porównaniu z nim czułem się mały jak mysz. Nie, bardziej jak mrówka albo jeszcze mniejszy. Miałem ochotę kulić się ze strachu. Nie rozumiałem tego jak jeden, z pozoru zwykły człowiek może wzbudzać takie emocje. Mrok, przerażenie, cierpienie, ból, śmierć. Odniosłem wrażenie, że tym się karmił, to sprawiało mu radość, tym żył, to kochał. O ile był zdolny do jakiejkolwiek miłości.

– Panie – rzekł Lucjusz, zbliżając się do tronu i klękając przed nim.

Automatycznie poszedłem w jego ślady. Czułem się głupio i niezręcznie, zginając kark przed innym człowiekiem. Lecz w głębi duszy wiedziałem, że ten mroczny majestat w pełni na to zasługuje, że to jedyny sposób, by oddać mu cześć.

– To jest Severus Snape, panie.

– Możesz się oddalić, Lucjuszu – powiedział złowieszczym szeptem, łącząc nienaturalnie długie, białe palce.

Kątem oka dostrzegłem jak Lucjusz wtapia się w tłum czarnych, zamaskowanych postaci. Cały czas starałem się zachować na twarzy maskę obojętności. Wiedziałem, że Czarny Pan zna się na legilimencji, że z łatwością i przyjemnością łamie ludzkie umysły. Nie mogłem pozwolić, aby znalazł pretekst, by zajrzeć w moje myśli, poznać moje słabości i lęki, rzeczy, o których nikomu nie chciałem mówić, bo były osobiste, zbyt intymne.

– Wiele o tobie słyszałem – kontynuował tym samym zimnym i złowieszczym tonem. – W wysokim stopniu opanowałeś dziedzinę czarnej magii. Słyszałem, że jesteś dobry w legilimencji. Ciekawa i przydatna zdolność, szczególnie dla mojej sprawy. Co do twoich zdolności, to na pewno nikt nie ma wątpliwości. Prawda? Wystarczy, że wszyscy spojrzymy na Olafa.

Spojrzenia śmierciożerców skierowały się w stronę, w którą patrzył Czarny Pan, czyli wprost na Mulcibera. Jako jedyny na sali nie nosił maski. Zapewne, nie znalazł odpowiedniej, która zakryłaby to coś, co pozostało z jego gęby. Nie zmienił się za bardzo od zakończenia szkoły. Jak widać uzdrowiciele nie mogli nic na to poradzić. Może ta substancja, która teraz była jego skórą nie zwisała już aż tak bardzo, przez co w małym stopniu twarz zbliżała się do odzyskania dawnych konturów, ale reszta pozostała bez zmian. I zostanie już tak do końca jego bezwartościowego i nędznego życia. Trudno, jeden brzydal więcej na świecie, to żadna strata. Bywa.

– To doprawdy niezwykłe zaklęcie, o którym do tej pory nie słyszałem – kontynuował Czarny Pan. – Hmm… Niezwykłe, skóra odchodzi z twarzy, widoczne stają się mięśnie i kości. I nawet najbardziej wykwalifikowani uzdrowiciele nie są wstanie nic na to poradzić. Zastępują żywą tkankę jakimś obrzydliwym, martwym, niedopracowanym substytutem. Ból, krew, cierpienie, oszpecenie do końca życia lub śmierć, gdy nie ma się szczęścia. Czy czegoś nie pominąłem, Olafie? – zwrócił się wprost do niego.

Ton głosu miał zimny i obojętny, ale tylko głupiec nie przejrzałby jego prawdziwych zamiarów. Bawił się Mulciberem, chciał zadać mu psychiczny ból, grać na jego emocjach, zadrwić z niego przy wszystkich śmierciożercach. Czym sobie na to zasłużył? Zresztą, co za różnica.

– Nie, panie – wycedził przez zaciśnięte zęby chłopak.

Był wściekły, żądza mordu błyszczała w jego oczach. Ale nie mógł nic zrobić. Nie zajmował wysokiego miejsca w hierarchii śmierciożerców, wśród nich był nikim, kolejny idiota, który zajął miejsce swojego martwego ojca. Ojca, który poniósł klęskę. Czarny Pan mógł z każdym zrobić to, na co miał ochotę, to on rządził.

– Co do twoich zdolności, Severusie, nikt nie ma wątpliwości. Bez wątpienia jesteś lepszym czarodziejem od niejednego z moich śmierciożerców. Z chęcią przyjmę cię do tego grona, lecz najpierw zostaniesz poddany małemu testowi. Drobna, mało istotna rzecz. Musisz zabić pewną kobietę.

Zabić? Pozbawić życia? Zakończyć je dla kaprysu innego człowieka? Morderstwo, niby nic wielkiego, wiedziałem, że mnie to czeka, gdy zgodziłem się na propozycję Lucjusza kilka lat temu. Ale teraz, kiedy ten czas nadszedł, miałem wątpliwości czy dam radę to zrobić. Czy różdżka nie zacznie drżeć w mojej dłoni? Czy po prostu nie ucieknę stamtąd przerażony i ze łzami w oczach?

– Kogo, panie? – wydusiłem z siebie, starając się, aby mój głos brzmiał normalnie.

– Juliet Potter, żonę zastępcy szefa Departamentu Przestrzegania Prawa, Charlesa Pottera.

Potter? Miałem zamordować matkę Jamesa Pottera? Mogłem potraktować to jako zemstę, doprowadzić go do rozpaczy. Jego i Blacka. Lecz jakaś część mnie tak tego nie odbierała. Przecież ta kobieta nie była niczemu winna. Nie mogła płacić za błędy syna.

Czarny Pan uważnie zlustrował mnie wzrokiem, jakby czekając na moją reakcję, która nie nadeszła. Nadal pozostawałem obojętny. Nie dałem po sobie poznać jak ta informacja wpłynęła na mnie. Starałem się być silny.

– Ona jest zwykłym śmieciem, żyjącym w cieniu swojego męża. Lecz, mimo że nie działa aktywnie w społeczeństwie czarodziejów i cały czas siedzi w domu, to jednak jest niezwykle potężną czarownicą, znacznie silniejszą od małżonka. Gdyby w przyszłości wyszła z ukrycia i opowiedziała się po niewłaściwej stronie, mogłaby przysporzyć mi wielu niechcianych problemów. Już kilku śmiałków próbowało ją zabić, lecz na próżno, niestety. – Czarny Pan wcale nie wydawał się być zasmucony tym obrotem spraw, wręcz przeciwnie sprawiał wrażenie zadowolonego, że znalazł sposób wysyłania nieudaczników na śmierć. – Kto był ostatni? Ach tak, Stan Mulciber. – Swoje czerwone oczy znów skierował w stronę Mulcibera. Dobrze się bawił, sprawiając mu ból. – Ale po co mam dalej mówić o naszej drogiej Juliet, przecież ty zapewne wszystko o niej wiesz, Severusie?

Wiem? Co wiem? Nic nie wiedziałem, co mnie miało obchodzić życie matki Pottera?

– Nie zawiedź mnie, bo inaczej nie masz tu czego szukać.

– Tak, panie.

Skoro to miał być mój chrzest, to będzie. Nadszedł czas, by schować słabości i lęki, zamknąć je za bramą, a klucz do niej zniszczyć. Nie mogłem pozwolić, aby taki głupiec jak Mulciber był lepszy ode mnie. Zwyciężę tam, gdzie jego ojciec poległ. Nie dam się zniszczyć. Stanę się śmierciożercą, to moja droga, mój cel. Będę lepszy od niego. Klamka zapadła.

~ * ~

* Lunaballa – stworzenie, które ma gładkie, bladoszare ciało, wyłupiaste okrągłe oczy na czubku głowy i cztery nogi o wielkich, płaskich stopach. Podczas pełni lunaballe wykonują tylnymi nogami skomplikowany taniec. Obserwowanie ich tańca jest bardzo fascynującym i opłacalnym zajęciem. Jeśli zbierze się ich srebrzyste odchody i rozsypie na grządkach jak nawóz, to rośliny urosną szybko i będą mocne.

~ * ~

Niespodzianka! Możecie się cieszyć, notka pojawiła się wcześniej. Napisałam już trochę do przodu, więc miałam czas i postanowiłam przepisać i dodać to wspomnienie. Tak z okazji półrocza powstania bloga, które było piątego maja. Aż nie mogę uwierzyć, że w ciągu tego pół roku opublikowałam aż dwadzieścia trzy notki i tak bardzo zżyłam się z tym opowiadaniem.

Jak tak patrzę na plan wydarzeń do tego opowiadania, to mam wrażenie, że krótkie to ono nie będzie. Jest tyle wydarzeń i wątków, które bym chciała opisać. Czasem mam wrażenie, że liczba wspomnień sięgnie minimum stu i będę to ciągnąć przez lata. Wpakowałam się, nie ma co. Na początku nie planowałam tak długiej historii, a tak szczerze mówiąc, to założenie tego bloga było spowodowane chwilowym impulsem i dużą ilością wolnego czasu.

Tak mi się wydaje, że w maju zdołam dodać cztery notki. Możecie się cieszyć. Chyba że limit Internetu mi się skończy, to będą trzy. A następna pojawi się dwudziestego maja. Możecie się cieszyć, bo zostało już tylko dziesięć dni (chyba że ktoś czyta innego dnia, to mniej).

Notka z dedykacją dla Frances. Za Twój komentarz pod ostatnim wspomnieniem. Nie licząc początku, bardzo mnie wzruszył i zmobilizował do chwycenia ołówka i dalszego pisania w moim, już czwartym, zeszycie.

Pozdrawiam :)