Wspomnienie 22: Obietnica

Pamiętaj, że udane małżeństwo zależy od dwóch rzeczy: od znalezienia właściwej osoby i od bycia właściwą osobą.

H. Jackson Brown

19 lipca 1978

Czy ja zawsze muszę się w coś wpakować? Zgodziłem się pójść na wesele Lucjusza z Morrigan, ale nie sądziłem, że będzie z tym więcej problemów niż z głupim balem. Ludzie z wyższych warstw społecznych za bardzo wszystko rozgłaszali i robili zbyt wiele niepotrzebnego szumu. Gdybym miał świadomość, że z całą tą sprawą będzie tyle niepotrzebnych problemów, umówiłbym się z Morrigan na spacer. Niestety, byłem takim idiotą, że nie chciałem sprawić jej przykrości i teraz miałem za swoje. Wszystkie nieprzemyślane i głupie wybory, których dokonujemy wcześniej czy później odbijają się na naszym życiu.

Matka, kiedy dowiedziała się gdzie idę i z kim, nie dawała mi chwili spokoju. Chciała, aby wszystko zostało zapięte na ostatni guzik. Zaczynając od wyglądu, a kończąc na nauce zasad etykiety obowiązujących w tym lepszym gronie. Zastanawiałem się skąd matka znała te wszystkie zasady. Gdzie się ich nauczyła? Czyżby pochodziła z czarodziejskiej arystokracji? Tak mało o niej wiedziałem… Dręczyło mnie to, bardzo. Kiedyś się dowiem. Obiecałem to sobie, że odkryję prawdę.

Często przesadzała. Zachowywała się tak, jakby to był mój ślub. Nie docierało do niej, że idę tam tylko jako gość. Nawet nie, bardziej osoba towarzysząca gościowi. Przecież nie dostałem zaproszenia. Matka i tak wiedziała lepiej. Polubiła Morrigan, z chęcią przebywała w jej towarzystwie. Czasem miałem wrażenie, że już zaczyna traktować ją jak synową, że ma nadzieję na nasz szybki ślub.

Matka starała się być zaangażowana we wszystko. Podczas ostatnich dni uśmiech nie znikał z jej twarzy, nic nie było w stanie wyprowadzić jej z równowagi lub popsuć tego radosnego nastroju. Czasem miałem wrażenie, że odmłodniała o kilka lat, że jej przedwcześnie zniszczone przez problemy ciało nabierało witalności. Miała więcej chęci do życia. Cieszyłem się z jej szczęścia, tak bardzo się cieszyłem. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz widziałem ją w takim nastroju. Coś wewnątrz mnie mówiło mi, że nigdy.

Czyżby małżeństwo tak wiele jej zabrało? Czy jej stan i zachowanie zmieniło się tak przez tego mugola? Czy może zawsze taka była? Nie wiedziałem, mogłem się tylko domyślać, co się naprawdę wydarzyło. Na pewno wszystkie nieszczęścia zawdzięczała tylko jemu. Bo komu innemu? Byłem tego pewien, bo to on nie zaakceptował ją taką jaka była. Co się dla niego liczyło? Wygląd? Raczej tak, bo inaczej jej pochodzenie stałoby się nieistotne. Nie zachowywałby się tak. Gdyby cenił w niej charakter, nie biłby jej, nie upijałby się codziennie, gdy nie miał pracy i co trzy dni, gdy chwilowo zajął ręce jakimś zajęciem. Wykorzystywał ją brutalnie i na każdy możliwy sposób w jaki w danej chwili maił ochotę i przyszedł mu akurat do głowy.

Nie potrafiłem tylko zrozumieć, dlaczego matka z nim została. Dlaczego silna czarownica godziła się na te wszystkie upokorzenia? Dlaczego nie przejrzała go na początku? Skoro tak się teraz zachowywał, to na pewno nigdy jej nie kochał, nigdy nie obchodziła go jako człowiek. Dlaczego mu się nie przeciwstawiła? Dlaczego od niego nie odeszła, gdy wiedziała z kim ma do czynienia? Przecież, do cholery, musiała coś podejrzewać, skoro na ślubie zostawiła swoje panieńskie nazwisko i nie przyjęła jego. Czy jej miłość do niego była tak silna, że wszystko mu wybaczyła? Czy przez nią była tak ślepa, że nie dostrzegła w nim tyrana, który nie dba o żonę, mimo że obiecał jej to podczas przysięgi małżeńskiej, i własnego syna?

Nie znałem tak dobrze własnej matki. Nie wiedziałem, co nią kierowało. Ale jeżeli to rzeczywiście miłość, to czy mnie też czeka taki los? Czy ja też stanę się ślepy na wszystko? A może już jestem?

Nie, Severusie. Uspokój się – upomniałem sam siebie.

Czy to nie idiotyczne rozmawiać ze sobą? Czy to nie początek szaleństwa?

Morrigan przecież taka nie jest. Znam ją dobrze.

Albo tylko tak mi się wydaje – wypłynęła z podświadomości natrętna myśl.

Nie mogę tak myśleć. Czy to jakaś skaza? Czy zawsze będę się doszukiwać dziury w całym? Czy przez to w jakiej rodzinie się wychowałem, będę porównywać ten schemat do mojego życia? Czy nigdy się od tego nie uwolnię?

Westchnąłem zrezygnowany. Najwyższy czas iść, przecież nie mogę się spóźnić. Co by sobie pomyślała Morrigan? Lub co gorsza jej rodzice. Nie byłem w stanie wyobrazić sobie tego spotkania, szczególnie po tym wszystkim, co od niej usłyszałem. Przecież oni nigdy w życiu mnie nie zaakceptują. Czułem strach. Nie obawiałem się jednak ich. Co mi może zrobić para napuszonych arystokratów? Lękałem się tego, że przez to kim jestem Morrigan będzie przygnębiona, że odczuje na własnej skórze, co to znaczy być z kimś takim jak ja. Nie chciałem widzieć smutku w jej oczach, rozczarowania.

– Baw się dobrze, kochanie – rzekła matka, całując mnie w oba policzki i poprawiając, już poprawiony, kołnierzyk od koszuli.

– Mamo.

– Nie marudź, musisz dobrze wyglądać. Gotowe. Idź już, bo się spóźnisz.

Uściskałem ją na pożegnanie i deportowałem się na wyznaczone miejsce.

Było to jedno z niewielu magicznych miejsc, które bogaci mogli wynająć dla własnych celów. Przede mną rozpościerał się ogromny park. Alejki zostały obsypane żwirem, a trawniki porastała jasnozielona trawa i niezliczone ilości fantazyjnie ułożonych białych róż. Przy ścieżkach postawiono drewniane, pomalowane na biało, ozdobione złotem i jakimiś kamieniami szlachetnymi ławki. Pierwsze, co przyszło mi na myśl to diamenty, ale jaki szaleniec wydałby fortunę na ozdobienie głupich ławek. Może to jakieś inne kamienie lub zwyczajne szkiełka, sprawiające takie wrażenie. Nie chciałem poznać prawdy. Lepsze dla mnie było pozostanie w nieświadomości, jeżeli chodziło o tę kwestię,

Niedaleko stał śnieżnobiały namiot z jasnożółtymi zdobieniami, w którym ustawiono stoły na późniejszy posiłek i wyznaczono miejsce do tańca. Kawałek dalej znajdował się ogromny łuk weselny, wykonany z białych róż najróżniejszej wielkości i ciemnozielonych liści. Od maleńkich po ogromne, niemożliwe do wyhodowania bez pomocy magii. Na drodze do łuku wysypano niezliczone ilości białych płatków kwiatów. Po obu jej stronach postawiono białe krzesła ze złotymi zdobieniami. Do każdego oparcia przyczepiono mały, zgrabny i zdobny bukiecik z maleńkich różyczek.

Nie mogłem oderwać oczu od tego widoku. Znałem Lucjusza, wiedziałem, że lubi chełpić się swoim bogactwem i pokazywać je innym, ale nie sądziłem, że wymyśli coś takiego. Zawsze wydawało mi się, że Malfoy ma dobry gust i nie znosi tandety. Jak widać przeliczyłem się. A może to jego przyszła żona pozbawiona jest dobrego smaku i umiaru. Wiele by to wyjaśniało. Miałem wrażenie, że wszystkiego jest za dużo, że panuje tutaj nadmiar bieli i złota, że całość przygniata człowieka swoim ogromem. Chciałem odwrócić się na pięcie i odejść jak najdalej od tego miejsca.

Nagle poczułem dotyk czyjejś dłoni na ramieniu. Odwróciłem się i stanąłem twarzą w twarz z Morrigan, uśmiechającą się do mnie serdecznie. Miała na sobie kremową suknię z dekoltem w łódkę. By nie odsłaniać ramion, założyła żakiet z rękawami do łokcia w tym samym kolorze. Na jej zgrabnej szyi błyszczał sporej wielkości szmaragd. W uszy wpięła kolczyki z tymi samymi, ale znacznie mniejszymi kamieniami. Włosy upięła w elegancki kok z tyłu głowy.

– Dzień dobry, kochanie – powiedziała, składając bardzo czuły pocałunek na moich ustach, zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć.

Czy ona chciała zrobić na kimś wrażenie? Przecież tu nikogo nie było. Co jej odbiło? Przecież nigdy tak do mnie nie mówiła. Nigdy…

– Matko, ojcze. To jest mój chłopak, Severus Snape – rzekła do pary stojącej za nami. – A to są moi rodzice.

Zauważyłem ich dopiero teraz. Czyli to dla nich przygotowała to całe przedstawienie. Widok Morrigan i dotyk jej ust sprawiły, że nie zwracałem nawet najmniejszej uwagi na otoczenie. Mój błąd. Następnym razem muszę być bardziej ostrożny. Przecież nie mogę sobie pozwolić na takie zachowanie. Stała czujność bez względu na okoliczności, tylko że przy Morrigan niezwykle trudno ją zachować.

Dokładnie zlustrowałem wzrokiem rodziców Morrigan, chociaż wystarczyło jedno spojrzenie, by stwierdzić, że córka nie jest do nich podobna. Jedyne co po nich odziedziczyła to wzrost, kolor oczu ojca i kształt brwi matki, ale to podobno można zmienić, więc się szczególnie nie liczy.

Pani Delgado miała niezwykle długą, owalną twarz z wystającym, spiczastym podbródkiem, nienaturalnie wysokie czoło, orli nos, wąskie usta i małe oczy z tęczówkami w kolorze, którego nie potrafiłem nazwać. Miałem wrażenie, że była to mieszanina ciemnozielonego, brązowego i szarego. Rzęsy musiała zapewne wydłużyć lub doczepić sztuczne, bo żadnemu człowiekowi nie urosną takie długie. Czy ona normalnie widziała z czymś takim? Nie miałem pojęcia, co kobiety robią, by uzyskać taki efekt. Starała się ukryć wiek pod warstwą makijażu, ale niektóre zmarszczki i tak były widoczne. Ciemnobrązowe włosy spięła w taki sposób, że dodawały jej kilkanaście lat. Założyła jasnoszarą suknię z długimi rękawami. Kreację zdobiły duża broszka w kształcie róży wysadzanej brylantami i kolczyki.

Pan Delgado prezentował się dużo lepiej od swojej żony. Miał czarne, krótko przystrzyżone włosy z przedziałkiem na środku, orzechowe oczy, normalnej wielkości, prosty nos, lekko zakrzywiony w dół. Kąciki wąskich ust skierowane były w dół. Miało się wrażenie, że nigdy się nie uśmiecha, a to był jego naturalny wyraz twarzy. Z nielicznymi zmarszczkami sprawiał wrażenie, że czas się go nie ima. Założył czarną szatę wyjściową.

Wystarczył jeden rzut oka i od razu wiedziałem z kim mam do czynienia; z bogatymi i wpływowymi ludźmi. Z kimś, kim ja nigdy nie będę… Z surowego i przenikliwego wyrazu ich twarzy wywnioskowałem, że nie są ze mnie zadowoleni, woleliby dla własnej córki kogoś innego. Tylko czy ja jej się oświadczyłem? Czy my planowaliśmy ślub? Przecież byłem jej partnerem, chłopakiem, nie myśleliśmy o naszym związku aż tak poważnie. Ale jak widać do nich to nie docierało, wydawało im się, że wiedzieli lepiej.

Pan Delgado wyciągnął w moją stronę dłoń. Uścisnąłem ją bez wahania. Nie mogłem sobie pozwolić na błąd. Niech myślą, że byłem silnym człowiekiem, że nie mają do czynienia z byle kim. Jego uścisk był mocny i stanowczy jak przystało na mężczyznę. Pani Delgado nie ruszyła się z miejsca.

– Miło mi państwa poznać – skłamałem płynnie, patrząc mu prosto w oczy. On pierwszy odwrócił wzrok.

Tylko jedno przychodziło mi do głowy: był słaby. Chyba tylko pieniądze i status społeczny dały mu taką pozycję. Przy pomocy siły własnych rąk nie doszedłby do niczego, stoczyłby się już na samym początku. Pod maską obojętności krył się tchórz. Morrigan była silniejsza od własnego ojca. Przy niej to ja pierwszy musiałem odwracać wzrok.

– Nam również – odparła jakby od niechcenia pani Delgado.

Każdy głupiec z łatwością mógł wychwycić fałszywą nutę w jej skrzekliwym głosie, przypominającym mi piski skrzata domowego prowadzonego na rzeź. Myślała, że nikt się nie zorientuje? Czy to mnie brała za takiego idiotę?

Nie powiedzieli nic więcej. Idąc pod ramię z wysoko uniesionymi głowami, weszli na teren parku. My szliśmy kilka kroków za nimi.

– Pięknie wyglądasz – szepnąłem do ucha Morrigan.

– Dziękuję – odparła, muskając wargami mój policzek.

~ * ~

Ceremonię rozpoczęła poważna muzyka. Nie znałem jej, ale z przyjemnością można było jej wysłuchać. Zresztą, nie na co dzień ma się okazję posłuchać orkiestry składającej się z co najmniej stu muzyków.

Lucjusz stał już przy łuku z kwiatów. Miał na sobie niezwykle elegancką i ozdobną szatę wyjściową. Swoje długie, blond włosy jak zawsze związał jedwabną wstążką. Rozpierała go duma niczym pawia, chociaż jego twarz nadal miała poważny wyraz. Nie zagościł na niej nawet najmniejszy cień uśmiechu. Równie dobrze mógłby czekać na pogrzeb, a nie swoją przyszłą małżonkę. Ciekawiło mnie czy wobec niej także pozostanie zimny. A może gdy będą sami w domu okaże jej ciepło?

Narcyza Black szła powoli i dystyngowanie, prowadzona przez siwego, łysiejącego mężczyznę, który musiał być jej ojcem. Za nimi dreptała piątka małych dziewczynek ubranych w białe sukienki, całe w koronkach i falbankach. Gdy spojrzałem na przyszłą panią Malfoy, przez chwilę odniosłem wrażenie, że jest młodsza ode mnie, że ma nie więcej niż szesnaście lat. Wiedziałem, że to niemożliwe, pamiętałem ją jeszcze z Hogwartu, który ukończyła cztery lata temu. Mimo wszystko jej uroda nadal zachwycała i zapierała dech w piersiach, chociaż wiele brakowało jej do starszej siostry.

Miała jeszcze dziewczęcą twarz w kształcie serca, duże niebieskie oczy z długimi rzęsami, idealnie prosty nos i wąskie usta, ułożone w czarującym, choć lekko nieśmiałym uśmiechu. Swoje jasne, prawie białe włosy upięła w fantazyjny kok. Pojedyncze fale zostały wypuszczone i opadały na twarz. Na głowie błyszczał złoty diadem wysadzany brylantami. Biały, koronkowy welon sięgał jej do pasa.

Założyła śnieżnobiałą suknię z rękawami sięgającymi łokci i głębokim dekoltem w kształcie łódki, odsłaniającym smukłe ramiona. Góra ciasno przylegała do ciała, natomiast od pasa w dół rozszerzała się gwałtownie. Gdy szła, ciągnął się za nią sześciometrowy tren. Całość została wykonana z jakiegoś błyszczącego materiału. Na smukłej, łabędziej szyi błyszczał wisiorek z obsadzonym na środku diamentem. Na dłoniach miała krótkie, koronkowe rękawiczki. Trzymała elegancko ułożony bukiet z białych róż. Czy wszędzie musiały być tylko te kwiaty?

Gdy zbliżała się do Lucjusza, zastanawiałem się jak będzie układać się ich życie. Czy odnajdą szczęście? Chociaż ważniejsze stawało się pytanie czy można być szczęśliwym, żyjąc z kimś takim jak Malfoy; zimnym arystokratą niezdolnym do wyrażania uczuć. Tylko czym ja się od niego różniłem, by go krytykować?

Zapewne za kilka miesięcy powiadomią społeczność czarodziejów, że na świat przyjdzie ich pierworodne, i zapewne jedyne, dziecko. Przyszły dziedzic prestiżu, fortuny i nazwiska Malfoy.

Patrząc na nich, zastanawiałem się czy i ja będę kiedyś czekać na tą jedyną przed ołtarzem. Czy to będzie Morrigan? Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić. Może na to jeszcze za wcześnie? Może nasz związek musi jeszcze dojrzeć? Jednak jakaś część mnie, ukryta gdzieś głęboko, mówiła mi, że nie jestem stworzony do małżeństwa i założenia rodziny, że to nie życie dla mnie, że jestem typem samotnika. Oddaliłem tą natrętną myśl od siebie. To tylko głupie, wyprowadzające z równowagi myśli, nie mające żadnego znaczenia. Skoro ją kocham, to nie ma sensu zawracać sobie tym głowę. Tylko czy na pewno?

Chcąc zapomnieć o tym, spojrzałem na setki zaproszonych gości, patrzących na młodą parę. Ich twarze, ku mojemu zdziwieniu, wyrażały różne emocje. Większość niezaprzeczalnie cieszyła się z tego małego święta, lecz znaleźli się też tacy, którzy nie potrafili ukryć zazdrości czy nawet złości.

Niezaprzeczalnie wszyscy pochodzili z wyższych klas społecznych, chyba tylko ja nie pasowałem do nich. Bogate, eleganckie i ozdobne stroje i dodatki jednoznacznie o tym świadczyły. Niewielu potrafiło zachować umiar lub skromność, chyba że była fałszywa. A może to ja nie znałem zasad panujących wśród arystokracji?

Wśród gości dominowali przyjaciele rodzin oraz ważni i bogaci pracownicy Ministerstwa Magii. Przyszła nawet minister magii, Milicenta Bagnold wraz z jakimś partnerem, który nie mógł być jej mężem, bo miał o wiele lat mniej niż ona. A natura nie dała jej syna, lecz same córki. Obok niej siedział szef Departamentu Przestrzegania Prawa, Bartemiusz Crouch wraz z całą swoją rodziną. Może Lucjusz chciał zostać drugim, wyjątkowo młodym ministrem magii w historii? Znając jego wszystko stawało się możliwe.

Ale przecież wśród gości musieli znajdować się też śmierciożercy. W końcu Lucjusz przez kilka lat obracał się w ich kręgach. Na pewno Bellatriks Lestrange, druhna panny młodej, nie była jedyna. Siedzieli sobie tutaj jak gdyby nigdy nic, a ci głupcy z Ministerstwa nawet nie zdawali sobie z tego sprawy. Dopiero teraz do mnie dotarło jaka władza czarodziejów była ślepa, skorumpowana lub po prostu składała się ze zwolenników Czarnego Pana. Jeżeli tak dalej pójdzie, to Ministerstwo padnie i nawet Dumbledore nie zdoła w tym przeszkodzić. Życie już takie było…

~ * ~

Słońce skryło się już za horyzontem. Przez cały dzień pogoda dopisywała nowożeńcom i gościom weselnym. Teraz na niebie królował księżyc w pełni i towarzyszące mu w conocnej wędrówce niezliczone ilości gwiazd.

Spacerowaliśmy razem z Morrigan wzdłuż jednej z licznych żwirowych alejek. Mieliśmy już dość tłumu skaczącego wokół państwa młodych, fotografów błyskających fleszami wszędzie, gdzie popadnie, a przede wszystkim państwa Delgado, którzy nadzwyczaj głośno wyrażali swoje opinie o partnerze ich jedynej córki. Mi nie przeszkadzało to aż tak bardzo, byłem przyzwyczajony do publicznego mieszania z błotem. Gorzej w przypadku Morrigan, nie mogła znieść tego, że jej rodzice tak się zachowują publicznie.

Chcieliśmy pobyć sami, tylko we dwoje w zaciszu tego tandetnego miejsca. Ostatnio tak rzadko nadarzała nam się taka okazja.

– Usiądziemy? – spytała, wskazując na murek jednej z licznych fontann umieszczonych w tym miejscu. Ta przedstawiała olbrzymiego cherubina z napiętym łukiem, na który została naciągnięta strzała. Z jej grotu w kształcie serca lała się woda. Wokół niego tańczyły wile w dość nieprzyzwoitych pozach.

Skinąłem głową na zgodę.

– Nie jest ci zimno? – przerwałem milczenie, które gęstniało między nami.

– Nie – odparła, zanurzając dłoń w wodzie.

Noce robiły się coraz chłodniejsze, ciepłe lipcowe wieczory należały już do przeszłości. Wątpiłem w to, że nie było jej zimno w tym cieniutkim żakieciku. Zdjąłem moją szatę i narzuciłem Morrigan na ramiona. To zawsze lepsze niż nic, a nie chciałem, aby zmarzła i się pochorowała.

– Dziękuję – rzekła, a na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech. – Przepraszam za moich rodziców. Zachowywali się jak… - urwała, nie mogąc lub nie chcąc znaleźć odpowiedniego słowa. – Tak mi przykro, Sev. Musiałeś znosić to wszystko. Przeze mnie.

Chwyciłem jej podbródek, aby spojrzała mi prosto w oczy.

– Ty nie masz za co przepraszać, to oni powinni się wstydzić za swoje zachowanie – powiedziałem stanowczo, może nawet za bardzo. – Po za tym jestem przyzwyczajony do spojrzeń pełnych wyższości, jadowitych komentarzy. Doskonale wiem, że tutaj nie pasuję i nigdy nie będę. Woleliby zapewne dla ciebie jakiegoś innego chłopaka z odpowiedniej warstwy społecznej, bogatego i z prestiżem, a nie czarodzieja półkrwi, takiego jak ja.

– Pewnie tak. – Ton jej głosu zmienił się, brzmiał dziwnie. To nie był smutek czy rozczarowanie, ale coś zupełnie innego, ale nie potrafiłem powiedzieć co. Nie dałem rady jej przejrzeć. – Ale ja nie chcę innego, chcę ciebie. I jest już najwyższa pora, aby to zrozumieli.

Smukłą dłonią pogładziła mój policzek. Przyjemne ciepło rozeszło się po moim ciele.

– Musisz kiedyś do mnie wpaść – kontynuowała. – Chyba znajdziesz dla mnie czas, mimo że będziesz wykonywać zadania dla Czarnego Pana, co?

– Ty zawsze będziesz na pierwszym miejscu – wypaliłem głupio, odwracając głowę. Chyba nie ma dnia, w którym bym się nie zbłaźnił.

Na jej twarzy zagościł serdeczny uśmiech.

– Jesteś niesamowity, ale nie nalegam, abyś zaniedbywał swoje przyszłe zadania dla śmierciożerców. Ale nie obrażę się, jeśli czasem do mnie wpadniesz – rzekła, uśmiechając się figlarnie. – Jeśli chcesz, oczywiście.

– A twoi rodzice?

– Ech, ich więcej nie ma niż są. Możemy się zawsze umówić.

– Już się mnie nie pozbędziesz.

– Zdaję sobie z tego sprawę, kochanie. – Zaśmiała się serdecznie.

– Słucham?

– Nie podoba ci się określenie: kochanie? – Uniosła zawadiacko brwi. – Więc jak mam mówić? Skarbie? Kotku? Misiaczku? Żabko?

Chciałem ją chwycić, ale zareagowała szybciej i pobiegła wzdłuż alejki.

– Ha, jestem szybsza!

– Jeszcze zobaczymy – zawołałem, biegnąc za nią. – Nie uciekniesz mi.

Goniliśmy się po żwirowych dróżkach z dala od weselników, śmiejąc się jak dzieci. Cieszyliśmy się tą chwilą swobody i relaksu, kiedy mogliśmy zapomnieć o trudach dnia codziennego, etykiecie, powadze i masce na twarzy. To był jeden z cudownych i niepowtarzalnych momentów w naszym wspólnym życiu. Czas, gdy mogliśmy być sobą.

Morrigan złapałem pod jedną z brzóz.

– Obiecaj mi, że będziesz na siebie uważać i nie dasz się zabić – rzekła z pełną powagą.

– Obiecuję.

~ * ~

Nie wiem, czy ktoś się zorientował (jeżeli tak, to proszę mi napisać), ale książka, którą dostał Severus w poprzednim wspomnieniu pojawiła się po raz pierwszy w Prologu, tylko że tam nie było tytułu. Chyba go dodam, tak dla przyszłych pokoleń.

Jestem na siebie zła, bo podczas przerwy świątecznej napisałam tylko cztery strony w zeszycie, co po przepisaniu da ćwierć strony w Wordzie. Porażka. W czwartek mam zamiar przeznaczyć trzy godziny na pisanie, mam nadzieję, że mi się uda. A jeżeli nie, to proszę się grupą zorganizować i zafundować mi solidnego kopniaka w tyłek, abym się wzięła do roboty.

Notka z dedykacją dla Aerilyyn. Twój komentarz pod ostatnim wspomnieniem napełnił mnie większymi chęciami, aby szybciej przepisać i poprawić tą notkę.

Pozdrawiam :)