Wspomnienie 21: Spełnione marzenie

Kości się zrastają. Żal pozostaje z tobą na zawsze.

Patrick Rothfuss – Imię wiatru

7 lipca 1978

Obudziło mnie delikatne ciepło, muskające moją twarz oraz lekkie podmuchy wiatru. Powoli otworzyłem oczy, jasne światło słoneczne przyprawiło mnie o chwilowy ból głowy i pojawienie się ciemnych plam przed oczami. Dopiero po kilku sekundach przyzwyczaiłem się do panującej w pokoju jasności. Byłem przyzwyczajony do budzenia się w ciemnych lochach, do których nigdy nie dostał się żaden, nawet najmniejszy, promyczek słońca. Jedyne oświetlenie stanowiły tam lampy z zielonkawą poświatą i świece. Lecz to już nie był Hogwart i najwyższa pora się przyzwyczaić. Im szybciej tym lepiej. Po co wspominać? Wspomnienia tylko zadają ból. Nie warto okazywać słabości, która może się obrócić przeciwko mnie. To i tak już nigdy nie wróci, nieważne jak bardzo bym chciał.

Powoli podniosłem się z łóżka i rozejrzałem się po pokoju. Nic się w nim nie zmieniło od ostatniego lata. Było to małe pomieszczenie. Ściany zostały pomalowane na oliwkowy kolor. Na podłodze wyłożono parkiet z jasnego drewna, który już dawno miał za sobą lata świetności. Odkąd pamiętam zawsze był matowy i pozdzierany. Na środku został położony brązowy dywan. W pomieszczeniu dominowało jasne drewno. Przy jednej ścianie stała potężna, stara szafa na ubrania, a obok niej regał na książki. Umieściłem na nim niewiele woluminów. Większość wolałem zabrać ze sobą do Hogwartu, bo gdybym je zostawił, ojciec mógłby je zniszczyć. I tak nie posiadałem wiele ksiąg, były za drogie. Przeważały podręczniki szkolne i stare książki matki. Przy równoległej ścianie stało nieduże łóżko. Na szafce nocnej, obok niewielkiej lampki, leżała różdżka. Pod oknem, naprzeciwko drzwi, umieszczono niskie biurko i krzesło z orzechowego drewna. Był to jedyny ciemny mebel w pomieszczeniu. Na blacie została postawiona zielona roślinka, zapewne matka chciała zrobić mi przyjemność, dekorując pokój.

Okno było otwarte. Pamiętam, że zamknąłem je na noc, więc matka musiała przyjść rano i je otworzyć. Na karniszach wisiały śnieżnobiałe firanki, delikatnie unoszone przez lekki wiaterek.

Wyjrzałem przez okno. Po raz pierwszy od ponad miesiąca słońce przebiło się przez grubą zasłonę chmur. Nie wiem dlaczego, ale świat od razu wydał się bardziej optymistyczny. Miałem wrażenie, że wszystkie troski i problemy nie są aż tak ważne, że wszystko się ułoży i będzie dobrze. Czy jedno głupie słońce może tak wpłynąć na samopoczucie człowieka? Jeżeli tak, to powinno częściej świecić i odganiać troski. Ten miesiąc bez niego wydawał się teraz taki szary i ponury. Nasuwało się tylko pytanie, czy ognista gwiazda, królująca za dnia, nie będzie kapryśna. Czy nie zrobi znów na złość i nie skryje się przed światem?

Ciekawe czy Morrigan też je widzi? Miałem nadzieję, że tak, że wywołało na jej twarzy ten śliczny, szeroki uśmiech, który kierowała zawsze w moją stronę. Nie sądziłem, że tak będzie, ale tęskniłem za nią i to bardzo. Nie widzieliśmy się tylko przez siedem dni, lecz nie było takiej doby, podczas której bym o niej nie pomyślał. Tęskniłem za naszymi pocałunkami, gdy spotykaliśmy się rano w pokoju wspólnym, wyścigiem, kto zejdzie do niego wcześniej, który niezwykle często wygrywała, wspólnym pójściem do Wielkiej Sali na śniadanie, spacerami po błoniach, długimi rozmowami, siedzeniem do późna w pokoju wspólnym. Za całą monotonią dnia codziennego. Brakowało mi dotyku jej dłoni splecionych z moimi, ciepłego ciała, które tak często przytulała do mojego, jaśminowego zapachu, dotyku jej pełnych warg, błądzących w poszukiwaniu moich ust, namiętnych pocałunków, które sprawiały, że moje ciało ogarniała fala gorąca, chwili, w których nic nie miało znaczenia, tylko ona.

Tęskniłem za nią i nic nie mogłem na to poradzić. To uczucie było silniejsze ode mnie.

Westchnąłem z rezygnacją. Miałem nadzieję, że spotkamy się jeszcze przed weselem Lucjusza. A potem czeka mnie spotkanie z Czarnym Panem. Poczułem dziwny, nieuzasadniony lęk, gdy wczoraj przyszedł list od Malfoya, w którym zamieścił dokładną datę. Dwudziestego czwartego sierpnia. Czyli jeszcze prawie dwa miesiące. Nie sądziłem, że będę musiał tak długo czekać. Chociaż, może ten lęk nie był do końca nieuzasadniony. W końcu to największy czarnoksiężnik na świecie, nie można z nim pogrywać, jeżeli chce się przeżyć. Jego słowo to prawo. Lucjusz zapewnił mnie, że nic mi nie grozi, że Czarny Pan jest zainteresowany moją osobą, że chce, abym dołączył do jego śmierciożerców. Więc dlaczego ten niepokój? Co jest ze mną nie tak? Przecież wiem jaką drogę planuję obrać, jaki jest mój cel, jak chcę żyć.

Oni są źli, Sev. *

Dość! Czy echo jej głosu będzie mnie już wiecznie prześladować? Z hukiem zatrzasnąłem okno, wkładając w to uderzenie całą złość i siłę, by odreagować. Na szybie pojawiła się majestatyczna pajęczyna pęknięć. Kilka odłamków spadło na parapet i podłogę. Z rezygnacją naprawiłem szkło jednym machnięciem różdżki.

~ * ~

W kuchni zastałem matkę, robiącą naleśniki.

– Dzień dobry, mamo – powiedziałem, całując ją w kościsty policzek.

Zmizerniała i schudła od ostatnich wakacji. Wiedziałem, że przemęcza się, aby utrzymać ten dom, że pracuje ponad swoje siły i nie odżywia się dobrze. Tylko, że do tej pory nic nie mogłem na to poradzić, ale teraz wszystko się zmieni. Nie miała siniaków ani skaleczeń na twarzy i rękach. Czyżby mugol dał jej spokój? Trudno było mi w to uwierzyć, ale to jedyny racjonalny wniosek, który przyszedł mi do głowy.

– Mamy dzisiaj jakieś święto? – spytałem, wskazując głową talerz pełen naleśników polanych czekoladą.

– Nie – odpowiedziała zdziwiona. – Wiem, że je lubisz, więc postanowiłam zrobić mojemu synkowi dobre śniadanie. – Nie zwracając uwagi na moje zbulwersowane spojrzenie, mówiła dalej: – w Hogwarcie nigdy nie podawali naleśników, przynajmniej za moich czasów. Głównie wpychali w nas owsiankę.

Zamyśliła się, wspominając lata swojej młodości. Myślałem, że powie coś więcej. Nigdy nie opowiadała dużo o swoich wspomnieniach ze szkoły. Zazwyczaj były to tylko ogólniki dotyczące lekcji, nauczycieli i magii. Nie wiedziałem czy miała przyjaciół, czy może była typem samotnika. Żaden znajomy nigdy jej nie odwiedził, ona też nigdy nigdzie nie szła. Nie wiedziałem nic o jej rodzinie. Dlaczego wszystko chciała zachować w tajemnicy?

– On jest w domu? – spytałem.

Dostrzegłem smutek w jej ciemnych oczach. Nie lubiła o nim mówić. Mimo że był jej mężem nie potrafiła o nim rozmawiać, zbywała mnie milczeniem. Wiedziałem, że powoduje to ból w jej zranionym, sponiewieranym i roztrzaskanym sercu.

– Tobiasz? Nie, wyszedł do pracy. Pracuje teraz w fabryce produkującej pudełka. Siadaj i jedz, kochanie – szybko zmieniła temat.

Poczułem niepokój. Miałem wrażenie, że jednak coś było nie tak.

– A ty?

– Już jadłam.

– Nieprawda. – Poznałem jej kłamstwo bez trudu, już tyle razy to robiła. – Mamo, musisz się porządnie odżywiać. Już wyglądasz słabo.

Westchnęła zrezygnowana.

– Dobrze, zjem razem z tobą – poddała się, uśmiechając serdecznie. – Wyrosłeś na wspaniałego mężczyznę.

Spożywaliśmy posiłek w ciszy. Jedynym dźwiękiem było uderzanie sztućców o talerze i krzyki dzieci sąsiadów, bawiących się przed domem.

– Znalazłeś w Hogwarcie dziewczynę? – spytała zawadiacko, przerywając milczenie.

Od zawsze ciekawiły ją te sprawy, chociaż ja nigdy nie miałem nic do powiedzenia. Kiedyś wspierała i trzymała kciuki w sprawie Lily, ale nic z tego nie wyszło. Może i dobrze się stało…

Na wzmiankę o dziewczynie poczułem, że na policzkach pojawiają się karmazynowe wypieki. Dlaczego moja matka musiała być taka dociekliwa?

– Więc?

Na jej wargach pojawił się szeroki uśmiech. Zrobiło mi się ciepło na sercu, gdy widziałem rozpromienioną twarz matki. Cieszyła się z mojego szczęścia, a ja cieszyłem się, że ona była szczęśliwa. Błędne koło.

– Severusie, już się nie wymigasz. Mów, kto to jest. Lily?

Sposępniałem. Dlaczego musiała wspomnieć jej imię? Który już raz wracałem dzisiaj do niej myślami? Dlaczego nadal nie jest mi obojętna?

– Przepraszam, kochanie – rzekła, widząc moją minę. – Nie chciałam.

– Nic się nie stało, mamo. Ja… Ja nadal nie mogę o niej zapomnieć – jęknąłem z rezygnacją.

W tamtej chwili czułem się taki słaby. Nawet przy matce nie potrafiłem przyznać się do moich słabości. Szczególnie przy niej chciałem być silny. Chciałem uchodzić za kogoś innego, za kogoś kim nie byłem. I nigdy nie będę… Nie ma na świecie ludzi pozbawionych słabości. Są tylko tacy, którzy potrafią dobrze je skrywać i nie pokazywać wrogom, by nie zostały wykorzystane one przeciwko nim.

– Mam wrażenie, że myśli o niej będą prześladować mnie do końca życia… Mam już tego dość! Chcę się od tego uwolnić. – Spuściłem głowę z rezygnacją. Nie miałem zamiaru mówić nic więcej i tak otworzyłem się już za bardzo.

– Zapomnisz. – Podeszła do mnie i przytuliła do swojej piersi. Oboje potrzebowaliśmy wzajemnego ciepła. – Rozumiem, że teraz jest to dla ciebie trudne, ale to przejdzie z biegiem czasu. Mimo wszystko czas leczy rany. Nawet te najgłębsze w końcu się zabliźnią. Niestety, blizny pozostaną już na zawsze, ale to tylko blizny, przypomnienie tego co było, ale już nie wróci.

Dłonią z długimi palcami głaskała moją głowę, odgarniając włosy z czoła. Czułe gesty potęgowały jej słodkie kłamstwa, w które sama nie wierzyła. Czas leczy tylko mało istotne rany. Te głębokie i krwawiące pozostają i nic, nawet mijające lata, nie są ich w stanie zabliźnić. Matka dobrze o tym wiedziała. Jej pusty wyraz twarzy i łzy powoli napływające do oczu mówiły same za siebie. W jej sercu i duszy też były niezabliźnione rany, z którymi nie potrafiła uporać się przez tyle lat. Tajemnice, o których nie miałem pojęcia i nigdy nie miałem się dowiedzieć.

– Mam coś dla ciebie. Na pewno od razu poprawi ci się humor. Poczekaj chwilkę, zaraz przyniosę.

Weszła schodami na górę, rękawem ocierając łzy z policzków, jakby próbowała je przede mną ukryć.

Byłem na siebie wściekły. Dlaczego jestem taki słaby? Dlaczego nie potrafiłem ukryć moich słabości? Dlaczego? Tyle pytań a żadnej odpowiedzi. Może faktycznie nie nadaję się do niczego.

Matka wróciła do kuchni po kilkunastu minutach. Oczy nadal miała zaczerwienione, ale już nie płakała. Niosła w rękach sporej wielkości tekturowe pudełko obklejone fioletowym papierem i przewiązane srebrną wstążką.

– Z okazji zakończenia szkoły – powiedziała, na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. – W mojej rodzinie panował taki zwyczaj. – W jej oczach znów zalśniły łzy, wspomnienia o rodzinie sprawiały jej ból. Chciałbym wiedzieć o tym coś więcej, ale nie mogłem użyć legilimencji wobec własnej matki. To byłoby niestosowne, obiecałem sobie, że nigdy tego nie zrobię.

– Dziękuję.

Wziąłem od niej pudełko. Drżącymi dłońmi rozwiązałem wstążkę. Przez chwilę miałem wrażenie, że zaraz wejdzie do kuchni pijany mugol i wszystko zniszczy, tak jak w moje jedenaste urodziny. Nic takiego się nie stało. To było tylko wspomnienie.

Podniosłem wieczko i zajrzałem do środka. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Na dnie leżała książka, o której marzyłem od dawna. Została ona oprawiona w ciemnozieloną skórę. Na przedzie widniał tytuł napisany jasnymi, prostymi literami: Eliksiry, zebrała i opracowała Astrid Van Allen. Wyglądała surowo i nieprzychylnie, ale w książkach chodzi przecież o wnętrze a nie okładki czy inne ozdobniki. Delikatnie powiodłem palcami po twardej oprawie, bałem się, że pod wpływem mojego dotyku przedmiot zniknie, rozpłynie się na zawsze. Łzy stanęły mi w oczach. Nie sądziłem, że kiedykolwiek spełni się moje marzenie. Okrutne życie nauczyło mnie, że one nigdy się nie urzeczywistniają, a teraz wszystko zaczynało się zmieniać na dobre. Tylko jak długo?

– Mamo, przecież ona była strasznie droga. Skąd?

– Oszczędzałam. Cieszę się, że ci się podoba. Tak rzadko widzę uśmiech na twojej twarzy.

Przytuliłem się do jej piersi. Nie przejmowałem się łzami, płynącymi po moich policzkach. W tym jednym momencie mogłem sobie na nie pozwolić. Wiedziałem, że aby mnie uszczęśliwić pracowała ponad swoje siły, przyjmując nowe zlecenia. Przysięgałem sobie, że był to ostatni raz, że teraz zdejmę ten ciężar z jej wątłych ramion. Jak przystało na mężczyznę i syna zajmę się nią i to ja będę zarabiać na dom, bo na mugola nie ma co liczyć.

– Dziękuję – szepnąłem.

Była połowa sierpnia. Słońce przygrzewało lekko, zasłaniane i odsłaniane przez chmury gnane podmuchami letniego wiatru. Wydawałoby się, że dzień jest idealny do spacerów, lecz pogoda dawała złudne nadzieje.

Na Pokątnej ruch był mniejszy niż zazwyczaj. Większość sklepów została otwarta, czarodzieje starali się zachować pozory normalnego życia. Lecz i tak niektóre pozostawały zamknięte już od dłuższego czasu. Rozbite szyby zabite deskami, zaryglowane drzwi, obłupane mury, dziury w dachach, puste, mroczne wystawy. Wiedziałem, że z biegiem czasu będzie znacznie więcej takich miejsc. Jeżeli właściciele nadal będą jawnie sprzeciwiać się ideom Czarnego Pana, popierać Dumbledore’a i jego zwolenników.

Nieliczni czarodzieje przyszli zrobić zakupy, większość wolała zostać w domu, który błędnie uważali za bezpieczny. Głównie po ulicy przemykali dorośli i nastolatkowe, nie zauważyłem żadnych dzieci. Tak wiele się zmieniło odkąd byłem tu po raz ostatni…

– Nie spotykasz się już z Lily, kochanie? – zagadnęła matka.

Ostatnio coraz częściej zadawała to pytanie, a ja zbywałem ją wymijającymi odpowiedziami.

– Nie. Pokłóciliśmy się.

– To chyba coś poważnego, skoro ta kłótnia trwa już tak długo?

– Przeprosiłem ją, ale ona nie przyjęła moich przeprosin… Nie chce mnie znać.

– Kochanie, tak mi…

– Już nieważne – skłamałem, przerywając jej. – Jak widać tak miało być. Nie mówmy już o tym… o niej, proszę.

– Dobrze, jak chcesz. – Widziałem troskę w oczach matki. – Ale jeżeli będziesz chciał porozmawiać, to zawsze możesz przyjść do mnie.

Skinąłem głową na potwierdzenie. I tak nie miałem zamiaru do niej przychodzić i się zwierzać.

Ból. Okropny ból w sercu. Pojawiał się za każdym razem, gdy matka wspominała o Lily. Nie wyobrażałem sobie powrotu do szkoły we wrześniu. Do szóstej klasy. Przecież wtedy większość zajęć będziemy mieć wspólnie, nie tylko eliksiry. Jak zniosę jej obecność? W domu było znacznie lepiej. Włóczenie się bez celu po okolicy pozwalało zapomnieć o wszystkim, co wydarzyło się od czasu zakończenia sumów. Utrata przyjaciółki, dziewczyny, na której widok serce biło mocniej w mojej piersi, było najboleśniejszym doświadczeniem w moim dotychczasowym życiu.

Od niechcenia spoglądałem na wystawy sklepowe. Nie znajdowało się na nich nic wyjątkowego. Wtedy ją dostrzegłem. Leżała na szczycie jednego ze stosów opasłych tomów.

– Severusie, nie mieliśmy wchodzić do księgarni. – Usłyszałem lekko zirytowany głos matki.

– Chcę tylko coś zobaczyć – odparłem, otwierając drzwi i wchodząc do sklepu.

Nie przejmowałem się wystrojem pomieszczenia, krzywo patrzącym na mnie sprzedawcą ani tysiącami książek piętrzących się od podłogi do sufitu. Udałem się prosto do odpowiedniego działu i wyjąłem ją z jednej z półek. Surowo wyglądająca książka, oprawiona w ciemnozieloną skórę. Odczytałem tytuł napisany jasnymi literami na okładce: Eliksiry, zebrała i opracowała Astrid Van Allen. Delikatnie powiodłem palcami po twardej oprawie. Pospiesznie otworzyłem ją i przejrzałem spis treści. Westchnąłem z zachwytu. Tak bardzo chciałem mieć tą książkę, tak bardzo by mi pomogła w doskonaleniu się przy ważeniu eliksirów. Znajdowało się w niej tyle nowych i jeszcze nieznanych mi receptur, które można by jeszcze bardziej udoskonalić. Ale była za droga.

– Co znalazłeś? – Matka spojrzała na plakietkę z nazwą działu, w jakim się znajdowaliśmy. – Eliksiry. Mogłam się domyślić, to przecież twoja ulubiona dziedzina magii.

Niechętnie odłożyłem książkę na miejsce.

– Chodźmy już, mamo.

– Ale…

– I tak nas na nią nie stać – odparłem smętnie. – Chodźmy.

Odwróciłem się plecami do regału, nie chciałem na nią więcej patrzeć. Wiedziałem, że nigdy nie uzbieram takiej sumy pieniędzy. Bo skąd? Może za kilka lat jak będę pracować.

Myślałem, że pogrzebałem marzenie na zawsze, lecz strzępki myśli zawsze do mnie wracały. Marzenia niszczą serce i duszę człowieka. Okaleczają ją, nie dając nic w zamian, tylko blizny i łzy.

~ * ~

* cytat z książki „Harry Potter i Insygnia Śmierci” J. K. Rowling

~ * ~

Nie spodziewałam się, że tak szybko dodam nowe wspomnienie. I na dodatek jest o wiele dłuższe niż poprzednie. Ach, jestem z siebie dumna. Nie powinnam się tak spieszyć, bo mam już tylko trzy w zapasie i cierpię na kwietniowy brak weny i zapału do pisania. Może maj okaże się bardziej łaskawy. Od jutra zaczynam ćwiczyć silną wolę, by racjonalnie gospodarować tym co mam, ale pewnie i tak nic z tego nie wyjdzie.

A skoro jest to ostatnia notka przed świętami, to chciałam Wam, drodzy czytelnicy życzyć wesołych i spokojnych świąt wielkanocnych. Oraz mokrego Dyngusa (chociaż ja mam zamiar pozostać sucha ^ ^).

Pozdrawiam :)