Wspomnienie 20: Koniec i początek

Być może dla świata jesteś tylko człowiekiem, ale dla niektórych ludzi jesteś całym światem.

Gabriel Garcia Marquez

30 czerwca 1978

Siedem lat. Z pozoru bardzo długi okres czasu. Lecz lata nauki z Hogwarcie minęły szybko. Nawet za szybko. Zamek nazywałem swoim domem, prawdziwym domem, a nie tą ruderę, do której musiałem wracać każdego lata. Robiłem to tylko ze względu na matkę, gdyby nie ona odszedłbym stamtąd już dawno. Tylko jej obecność sprawiała, że wracałem tam w każde wakacje. Wiedziałem, że byłem dla niej wsparciem. Nie mógłbym zostawić jej z tym mugolem, który śmie nazywać się jej mężem.

To w Hogwarcie przeżyłem najpiękniejsze, jak do tej pory, chwile w moim życiu. To dzięki magii poznałem Lily, najwspanialszą przyjaciółkę jaką miałem. To tutaj dwa lata temu przestała się ze mną spotykać i odzywać się do mnie, nie chcąc nawet wysłuchać szczerych przeprosin, płynących prosto ze zranionego serca.

To w tym zamku ktoś po raz pierwszy dostrzegł mój talent, skierował moje kroki na inną ścieżkę niż ta, którą kroczyłem do tej pory. Całkowicie zmienił mój światopogląd na dobro i zło. Mimo że nie zgadzałem się z nim całkowicie, to dołączyłem do niego. Tylko sam już nie wiem czy tego nie żałuję, czy nie popełniłem błędu. Czas pokaże. W każdym razie i tak jest już za późno. Nie zrezygnuję, bo nie chcę być nazwany tchórzem. Klamka zapadła.

To w Hogwarcie po raz pierwszy pocałowałem dziewczynę. Poznałem co to jest miłość, ta odwzajemniona, obustronna. Tak przynajmniej sądziłem. Zapomniałem o Lily i zaczynałem od nowa. A przynajmniej taką miałem nadzieję, że to już nie wróci. Bo czyż człowiek jest w stanie zapomnieć o kimś kogo znał od ośmiu lat? Wątpiłem, lecz postanowiłem na zawsze zamknąć ten rozdział swojego życia.

To tutaj poznałem, co to znaczy publiczne upokorzenie. Znęcanie fizyczne nie było dla mnie nowością, mugol robił to wielokrotnie. Lecz zostać pobitym w zaciszu własnego domu, a na środku korytarza pełnego uczniów było ogromną różnicą. Rany fizyczne goiły się i ulegały zapomnieniu, natomiast po psychicznych zostawiały nieuleczone blizny, które już do końca przypominały o swoim istnieniu. One nigdy się nie zagoją, nie ważne jak bardzo bym tego chciał, już do końca życia będę o nich pamiętać. O krzywdach i bólu.

Jednak mimo tych wszystkich upokorzeń, czas spędzony w Hogwarcie był wspaniały i nie zmieniłbym go na nic innego. Pokochałem ten zamek. Będę tęsknić za pokojem wspólnym, dormitorium, klasami, w których tak wiele dowiedziałem się o różnych dziedzinach magii, lochami, Wielką Salą, wspaniałą, bogatą biblioteką, mimo że królowała w niej podła jędza. Wiedziałem, że te chwile już nie wrócą, że za kilka godzin opuszczę mury zamku już na zawsze i już nigdy tutaj nie wrócę. Czułem zalążek straty, który na zawsze pozostanie w moim sercu. Niestety, takie jest życie i nic nie można na to poradzić. Każdy czarodziej może spędzić w tym niesamowitym miejscu tylko siedem lat. Nieważne jaki będzie to wspaniały czas, później musi na zawsze opuścić to miejsce, wkroczyć w dorosłe i odpowiedzialne życie, zostawiając wszystko za sobą. Nie mogłem zrobić nic innego jak tylko zamknąć furtkę do bramy i oddzielić moją tęsknotę. Nigdy już do niej nie wracać, bo słabości człowieka mogą być wykorzystane przeciwko niemu.

~ * ~

Jadąc jednym z powozów razem z Morrigan, Jackiem i Emmą, rzuciłem ostatnie spojrzenie na ogromne jezioro. Jego tafla była dzisiaj wyjątkowo spokojna, pojawiły się na niej tylko małe fale, sunące do brzegu przy podmuchach wiatru. Doskonale pamiętałem pierwszą podróż przez nie. Pierwszy przyjazd do Hogwartu. Rozpoczęcie nowego życia.

Było już ciemno, gdy Express Londyn – Hogwart zatrzymał się na stacji Hogsmeade. Niebo przypominało ciemną pustkę. Pierwszego września przypadł nów, więc królujący nocą księżyc zniknął z nieboskłonu. Służące mu gwiazdy zostały zasłonięte przez ciemne chmury. Gęsta, wysoka mgła otaczała stację, jakby chciała wszystko bezpowrotnie pochłonąć, łącznie z uczniami.

– Pirszoroczni! Pirszoroczni, tutaj!

Usłyszałem nawoływania olbrzymiego mężczyzny, trzymającego w potężnej dłoni lampę, która nie dawała wiele światła. Nie byłem w stanie dostrzec jego twarzy, którą spowijała mgła.

– Pirszoroczni, proszę za mną! Trzymajcie się razem, cholibka, aby nikt się nie zgubił.

Poczułem jak Lily chwyta moją dłoń. Drżała. Nie wiedziałem, co było tego powodem przenikliwe zimno czy strach spowodowany gęstą, przytłaczającą ciemnością i mgłą sięgającą nam do ramion. Ruszyliśmy razem z resztą uczniów przez las, trzymając się za ręce, by dodać sobie otuchy. Milczeliśmy, by nasze głosy nie zdradzały nutki strachu, który czuliśmy.

– Za chwilę powinniście zobaczyć Hogwart, ale z powodu tej mgły raczej nic z tego nie będzie.

Mężczyzna miał rację. Gdy wyszliśmy zza zakrętu, ujrzeliśmy flotyllę małych łódeczek. Do każdej została przyczepiona latarnia, aby odrobinę przerzedzić mgłę. Z wyjątkiem łódek nie było widać nic więcej, tylko mgła, tak gęsta, że nie mogłem nawet ocenić jak daleko znajduje się zamek ani jak duże rozmiary miał zbiornik wodny, który miałem przed sobą.

Przypomniałem sobie słowa matki:

Doskonale pamiętam ten moment, kiedy zobaczyłam zamek po raz pierwszy. Wyglądał wspaniale na tle nocy. Jego strzeliste wieżyczki. Światła zapalone w wielu pomieszczeniach. To był piękny i majestatyczny widok.

Nam odebrano ten zapierający dech w piersiach widok – pomyślałem, gdy razem z Lily wchodziliśmy do łódki, w której znajdowały się już dwie dziewczynki.

Lily cały czas trzymała moją dłoń, jakby bała się zostawić mnie chociażby na chwilę. Było to irracjonalne zachowanie, zważywszy na to, że znajdowaliśmy się na środku zbiornika wodnego o niewiadomych rozmiarach.

Nieubłagane zbliżaliśmy się do zamku. Do momentu rozpoczęcia ceremonii przydziału. Do chwili, kiedy okrutny los rozdzieli nas, umieszczając w różnych, uważanych za skrajne, domach, co spowoduje późniejsze nieporozumienia, kłótnie i rozstanie. Tylko czy wszystkiemu winne były właśnie te domy? Może to my swoimi czynami doprowadziliśmy do takiego a nie innego stanu? Może gdybyśmy postąpili inaczej… Czy los już wtedy wiedział co się wydarzy? Czy już wtedy planował dla nas takie przeznaczenie z ironicznym uśmiechem na ustach? Czy już wtedy śmiał się z tego, co ma nastąpić?

Już nigdy się tego nie dowiem…

~ * ~

Podróż powrotna zawsze mijała szybciej niż powinna, lecz teraz miałem wrażenie, że czas płynie dziesięć razy szybciej, a stacja Londyn zbliża się nieuchronnie.

Jazda mijała spokojnie. Morrigan, Jack, Emma i ja zajęliśmy jeden przedział, nie wpuszczając nikogo innego. Niewiele rozmawialiśmy, każde było zajęte sobą lub sobą nawzajem. Pod koniec podróży Avery wyszedł gdzieś ze swoją dziewczyną, zostawiając nas samych.

– Severusie – zagadnęła po dłuższej chwili milczenia Morrigan.

Zamknąłem czytaną książkę i odwróciłem głowę w jej stronę, patrząc wprost w jej orzechowe oczy. Mogłem dostrzec w nich smutek, ale nie wiedziałem co było jego powodem. Zakończenie szkoły? Bezpowrotny wyjazd z Hogwartu? Czy może chodziło o coś zupełnie innego, nie związanego ze szkołą? W takim razie z czym?

– Wiesz, że niebawem ma się odbyć wesele Lucjusza? – zagadnęła niepewnie, spuszczając wzrok.

– Wspominał coś o tym, gdy spotkaliśmy się w Hogsmeade. Myślałem, że już się odbyło.

– Nie, wyznaczyli go na dziewiętnastego lipca – kontynuowała, wginając palce u dłoni. – Tak sobie pomyślałam… Chociaż wiem, że nie przepadasz za takimi imprezami, ale na balu dobrze się bawiliśmy… Więc może chciałbyś pójść ze mną – dokończyła ostatnie zdanie na jednym wydechu.

– Nie dostałem zaproszenia – odparłem z rezygnacją.

Czułem się okropnie. Nagle dotarła do mnie przykra prawda, że byłem nikim, żenującym śmieciem, który nie dorasta do pięt arystokracji. A teraz jeszcze się zbłaźniłem przed bliską memu sercu kobietą. Co ona sobie myślała? Ktoś taki jak ja miałby dostać zaproszenie na wesele, gdzie będą sami wpływowi i ważni ludzie? Miałem wrażenie, że mnie zna, że mnie rozumie, ale chyba się pomyliłem. Może i byłem przyjacielem Lucjusza, lecz jak widać moje pochodzenie przeciążyło szalę. Przyjaciel? Phi, tak nie zachowuje się przyjaciel. Ale jak inaczej miałem go nazwać? Przecież to dzięki niemu tak wiele osiągnąłem. Dzięki niemu dotarłem tak wysoko. Dzięki niemu już niebawem miałem dołączyć do śmierciożerców. Lecz coś w głębi mnie twierdziło, że to nadal za mało, aby nazwać Malfoya przyjacielem, że nie zasługuje na to miano i nigdy nie będzie…

– Wiem. – Z zamyślenia wyrwał mnie cichy i nieśmiały głos Morrigan. – Ja… - Przełknęła głośno ślinę. – Może chciałbyś pójść ze mną jako mój partner?

– Słucham?

– To znaczy, jeśli nie chcesz, to nie musisz. Powiedziałam głupotę, tak? Jestem idiotką.

– Nie – naprostowałem ją pospiesznie.

Chwyciłem jej twarz w dłonie, chcąc by spojrzała mi prosto w oczy, ale Morrigan nadal wolała patrzeć na swoje kolana, jakby było w nich coś bardzo interesującego.

– Muszę tam iść. Rodzice zaciągną mnie siłą jeśli sama nie pójdę. Nie liczą się z moim zdaniem. Nie rozumieją, że nie chcę. Nic dla nich nie znaczę. Nie obchodzą ich moje uczucia, moje pragnienia. – Samotna łza spłynęła po jej gładkim policzku. Następne już napływały jej do oczu. – Wiem, że w twoim towarzystwie będę się dobrze bawić. Inaczej pozostanie mi jakiś debil, którego rodzice wybiorą mi na partnera i… - Głośno pociągnęła nosem. – Do niczego cię nie zmuszam, zrobisz jak będziesz chciał. Nie musisz się zgadzać ze względu na mnie, aby mi było dobrze. Wiem, że czasem robisz coś wbrew sobie, aby sprawić mi przyjemność.

Wyczułem, że coś jeszcze chciała powiedzieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Ostatnie zdania wypowiedziała, aby ukryć tamto niedopowiedzenie. A może to ja popadałem w paranoję?

– Coś ukrywasz? – Ciekawość wzięła górę.

– Nie – odpowiedziała zbyt szybko. Zająkała się jeszcze, co dobitnie świadczyło o tym, że kłamie. – Nie chciałam o tym mówić – poddała się ze szlochem. – Chciałam być silna. Wolałam, byś tak o mnie myślał, by wszyscy tak myśleli. Ale jestem słabą idiotką. Czasem jest mi ciężko w domu. Rodzice próbują mi wbić do głowy ich własne poglądy, które mnie nie interesują. Niekiedy odnoszę wrażenie, że traktują mnie jak gościa w swoim domu, a nie jak własną córkę. Ja… Przy tobie jest mi tak dobrze. Jesteś dla mnie kimś wyjątkowym. Moim pierwszym prawdziwym mężczyzną. Osobą, którą kocham całym sercem. – Na policzkach Morrigan pojawiły się delikatne rumieńce. – Chciałam być idealną kobietą. Wiem, że nie lubisz słabych, dlatego starałam się to ukryć. Ale i tak wyszło szydło z worka. Nic na to nie poradzę, taka już jestem. Zrozumiem, jeżeli mnie teraz rzucisz, bo nie spełniam twoich oczekiwań. Nie musisz się mną przejmować.

Nie mogłem uwierzyć w jej słowa. Podejrzewałem, że ukrywa sam nie wiem co. Mroczny sekret? Tylko jaki? A chodziło o sprawy jej rodziny. Doskonale ją rozumiałem. Przecież sam nie miałem łatwo. Zachowałem się jak idiota. Nie było dla mnie żadnego usprawiedliwienia.

– Nie mów tak. Jesteś wspaniałą i silną kobietą. Nie mam zamiaru cię zostawiać z takiego powodu. Za kogo mnie masz? Rozumiem, że jest ci ciężko. Będzie dobrze. Wiem, że dasz sobie radę. A ja… Ja będę cię wspierać.

Odgarnąłem pojedyncze kosmyki włosów z jej czoła i delikatnie musnąłem je wargami. Wiedziałem, że lubi takie drobne, czułe gesty.

– Jeżeli ci tym nie zaszkodzę, to będę twoim partnerem na tym weselu.

– Dlaczego miałbyś mi zaszkodzić?

– Nie wiem czy nie będziesz mieć przez to problemów z rodzicami.

– Nic mi nie zrobią. Jestem już dorosła. Dziękuję – szepnęła.

Wtuliła twarz w moją pierś, splatając dłonie na moich plecach. Czule gładziłem jej ciemne, miękkie włosy. W tej chwili wydawała mi się taka delikatna i krucha. Nie rozumiałem dlaczego jeszcze niedawno chciała zostać śmierciożercą. Przecież nie była na tyle silna, by z zimną krwią kogoś zabić. Może ktoś ją do tego zmusił? Rodzice? Wydawało mi się to bardzo prawdopodobne. W końcu rody czystej krwi dążyły do tego, aby ich dzieci zostawały śmierciożercami. Wystarczyło spojrzeć na Jacka. Może chciała pokazać innym, że nie jest słaba? Albo uświadomić to sobie? Nie uważałem jej za słabą kobietę. Dla mnie zawsze była silna i taka pozostanie. Mi nie musi niczego udowadniać. W tamtej chwili czułem ogromną ulgę, że zrezygnowała ze swojego planu, że będzie bezpieczna.

Gdy Morrigan siedziała tak blisko mnie, gdy czułem bliskość jej ciała, było mi tak dobrze, czułem przyjemne ciepło promieniujące od niej. Serce pod wpływem jej jaśminowego zapachu i dotyku delikatnych dłoni, zaczęło bić w szybszym rytmie. Miała na mnie odurzający wpływ. Przy niej wszystko inne przestawało mieć jakiekolwiek znaczenie, bladło.

Lecz nic nie mogło trwać wiecznie. Pociąg nieubłaganie zbliżał się do celu. Po kilkudziesięciu minutach zahamował na peronie dziewięć i trzy czwarte, kończąc moją ostatnią podróż.

– Trzeba iść – szepnąłem Morrigan do ucha.

– Jeszcze nie chcę.

Delikatnie uniosłem podbródek dziewczyny i złożyłem na jej ustach zmysłowy pocałunek. Nie był gwałtowny i namiętny, ale przepełniony uczuciem, miłością, zapowiedzią, że to nie koniec, że będziemy mieć dla siebie jeszcze więcej czasu. Dużo więcej.

Niechętnie odsunęła się ode mnie i zaczęła zbierać swoje rzeczy.

– Jack chyba zapomniał o swoim bagażu – rzekła z sarkazmem. – Mam nadzieję, że już go nie odzyska. I Marie tak samo.

– Emma – poprawiłem ją automatycznie.

– Co za różnica.

Wzięliśmy swoje kufry i ruszyliśmy w stronę wyjścia z pociągu. Do zakończenia jednego etapu naszego życia i wkroczenia w następny, dorosłość.

~ * ~

I jak można się domyślić to ostatnia notka, którą można zaliczyć do czasów szkoły. Trochę się to rozrosło, bo na początku planowałam niecałe dziesięć. A tu proszę wyobraźnia i wena były łaskawe i mogłam ten okres w życiu Severusa wydłużyć.

Nie mogę uwierzyć, że to już, że tak powiem, dwudziesta pierwsza notka. I w Mozilli pojawił się suwaczek w szerokiej liście ^ ^. To zawsze było takie moje małe marzenie, bo nigdy jeszcze na żadnym blogu w przeszłości tak daleko nie doszłam. Skromna nie będę, ale jestem z siebie dumna.

Notka z dedykacją dla Elfaby, której zawdzięczam ten nowy, cudowny szablon.

Pozdrawiam :)