Wspomnienie 19: Zacząć od nowa

Mimo wszystko życie jest wspaniałe.

Stephen King – Miasteczko Salem

27 czerwca 1978

Bal był miłą odmianą w czasach niepewności i mroku, czyhającego na każdym zakręcie i rozstaju dróg. Mimo mojej początkowej niechęci, cieszyłem się, że się odbył i na niego poszedłem w towarzystwie Morrigan. Kobiety cudownej pod każdym względem. Nawet Lily tańcząca przytulona do Pottera, nie zepsuła mojego dobrego nastroju. Co mnie ona obchodziła? To był już koniec. Koniec… Sama o tym zadecydowała. Żałuję, że wcześniej tego nie zrozumiałem, że wcześniej nie dotarła do mnie ta prawda. Nie popełniłbym wtedy tylu głupot, nie sprawiłbym przykrości Morrigan, nie zraniłbym jej. Byłbym innym człowiekiem. Może mój los potoczyłby się inaczej.

Tylko czy to definitywny koniec? Czy nie było już nic więcej?

Jakaś część mnie, czająca się w zakamarkach mojej podświadomości, nie zgadzała się z tym. Bo ileż razy już to sobie powtarzałem w ostatnim czasie? Ileż razy twierdziłem, że nie ma już nic? A w efekcie i tak moje myśli nadal błądziły w stronę Lily, w moim sercu nadal było zarezerwowane dla niej miejsce. Szczególne miejsce…

Czy zniknie całkowicie?

Bardzo bym tego chciał. Na razie była to maleńka część, ale czy kiedyś nie urośnie? Czy nie zacznie znów męczyć mojego życia wtedy, kiedy będzie mi to najbardziej nie na rękę? Chciałbym, aby tak się nie stało, lecz chęci tu nie wystarczyły. Tęsknota mogła w każdej chwili powrócić. Nie chciałem tego, nie chciałem po raz kolejny tego przechodzić, lecz serce nie sługa…

~ * ~

Mimo początku lata pogoda pozostawiała wiele do życzenia. Słońce nie pokazało się na nieboskłonie od dawna. Grube, gęste, ciemnoszare warstwy chmur pokrywały całe niebo. Deszcz padał niemal codziennie, więc uczniowie musieli zostawać w zamku mimo końca egzaminów. Huragany i burze także były na porządku dziennym.

Dzisiaj nic się nie zmieniło, może i nie padał deszcz, ale porywisty, gwałtowny wiatr wyginał korony drzew w Zakazanym Lesie i na błoniach, sprawiając, że nikt nie wytykał nosa za wrota zamku, chyba że był do tego zmuszony. Na ciemnej, nieprzeniknionej tafli jeziora pojawiły się ogromne fale, zalewając trawę. Sięgały dalej niż podczas ostatnich dni.

Miałem wrażenie, że wszystkie żywioły starają się dać dzisiaj o sobie znak. Toczą walkę o to, który z nich jest potężniejszy. Wiatr, woda, ziemia… Brakowało jedynie ognia, ale mogłem się założyć, że niebawem błyskawice rozświetlą niebo i pojawi się także ten czwarty, uważany za najgroźniejszy ze wszystkich. Tylko czy na pewno? Przecież pozostałe mogą okazać się równie, a nawet bardziej, zabójcze. Pozostawało tylko czekać na zwycięzcę. Tego, któremu pozostałe będą musiały oddać pokłon i cześć.

~ * ~

Szedłem korytarzem w lochach. Dźwięk moich kroków odbijał się echem od kamiennych ścian. Kręciło się tutaj niewiele osób, większość wolała spędzić ostatnie dni roku szkolnego w pokojach wspólnych, rozmawiając lub grając z przyjaciółmi.

W ręce trzymałem mój podręcznik Eliksirów dla zaawansowanych. Ten sam, z którego korzystała moja matka, uczęszczając kiedyś do Hogwartu. Dała mi go, gdy zaczynałem szóstą klasę, nie było nas stać na nowy. Większość moich podręczników należała do niej. Jednak ten był wyjątkowy. W końcu eliksiry to mój ulubiony przedmiot. Nie ma nic lepszego niż stanie nad kociołkiem, przyrządzanie skomplikowanych naparów, modyfikowanie ich składu, aby były łatwiejsze do przygotowania i skuteczniejsze w użyciu. Bawić się nimi. Być twórcą.

Zawsze towarzyszyła mi przy tym ekscytacja nieporównywalna z żadnymi innymi dotychczasowymi doświadczeniami. To było coś wspaniałego, niemalże nie do opisania. Coś, co trzeba przeżyć, zrozumieć, kochać…

Wszedłem do klasy, w której odbywały się lekcje eliksirów. W późnych godzinach popołudniowych była pusta, zajęcia już się skończyły. Westchnąłem. Powróciły wspomnienia. W poprzednich latach często przychodziłem tutaj po lekcjach z Lily. Ćwiczyliśmy eliksiry przerabiane na zajęciach, wybiegaliśmy też na przód, aby Lily mogła zachwycić Slughorna na następnej lekcji. Bardzo lubiła być chwalona przez starego profesora. Pomagałem jej w tym czego nie rozumiała, tłumaczyłem i pokazywałem jak ma wszystko zrobić. To były wspaniałe chwile. Przez dwa lata brakowało mi tych spotkań, brakowało mi jej, brakowało mi przyjaciółki. Mojej jedynej przyjaciółki, bratniej duszy… Odrzuciłem od siebie te smutne i przygnębiające wspomnienia. To nie czas na sentymenty! Nie czas na słabość!

Podszedłem do szafki, w której znajdowały się podręczniki. Nie wiem, po co były tu składowane, nikt z nich nigdy nie korzystał. Leżały tu, zbierając kurz. Wsunąłem moją książkę na dno jednego z trzech małych stosików. Chciałem zostawić tutaj podręcznik, pozbyć się go. Chciałem zostawić to za sobą, zacząć od nowa. Bezpowrotnie pogrzebać Księcia Półkrwi. Nie myśleć już o tym uciążliwym bagażu. Sentymenty są dla głupców, a ja nim nie jestem!

Ostatni raz spojrzałem na podręcznik. To w nim napisałem wszystkie udoskonalenia eliksirów, z których korzystała Lily, aby być ulubienicą Slughorna. To w niej na marginesach umieściłem inkantacje wymyślonych przeze mnie zaklęć. Nie licząc mojej głowy, tylko tam można było znaleźć ślad po nich. Nikt ich nie znał, z wyjątkiem kilku, których z niewiadomych mi przyczyn, rozeszły się po całym zamku i zyskały ogromną popularność. Jak chociażby levicorpus. Ponownie westchnąłem i zamknąłem szafkę.

Nigdy nie dopisałem tam Argellat Suron – przemknęło mi przez myśl.

Za pierwszym razem przerwała mi Morrigan, później bałem się, że podręcznik może wpaść w czyjeś niepowołane ręce. Obawiałem się konsekwencji, które by mnie czekały, gdyby wyszło na jaw, że to ja użyłem czarnomagiczne zaklęcie na Mulciberze. Nie chciałem dodatkowych kłopotów. Dlatego ta regułka na zawsze pozostanie tylko w moich myślach, nigdy nie zostanie napisana i umrze wraz ze mną. Nikt nigdy go ode mnie nie wyciągnie.

Nagle poczułem czyjąś dłoń delikatnie zaciskającą się na moim ramieniu, a po chwili muśnięcie ust na moim policzku.

– Co tu robisz? – spytała Morrigan, przenosząc dłoń na kark i delikatnie masując.

– Chciałem po raz ostatni zobaczyć klasę od eliksirów. W końcu już tutaj nie wrócimy – odpowiedziałem bez zastanowienia.

– Nie wierzę, że robisz się sentymentalny. – Mimo że stałem odwrócony do niej plecami, mogłem przysiąc, że uśmiech pojawił się na jej ustach.

– Idziesz na dzisiejsze przyjęcie do Slughorna? – spytałem, chcąc zmienić temat.

Nie lubiłem mówić o moich słabościach. Nie chciałem ich okazywać. Wolałem udawać silnego człowieka, który nie przejmuje się głupotami. Lecz przy Morrigan ta taktyka nie zawsze działała. Ona potrafiła mnie przejrzeć. Znała moje wady i słabości, wiedziała jaki jestem naprawdę. A przynajmniej tak jej się wydawało, bo czasem ja sam nie wiedziałem jaki jestem. Miałem wrażenie, że lepiej znam innych ludzi niż siebie samego. To nie wróżyło dobrze na przyszłość. Człowiek powinien zdawać sobie sprawę jaki jest. I kształtować się przez całe życie. Starać się zmienić w sobie cechy, które mu się nie podobają, a nie żyć z dnia na dzień. Nie, tego nie można nawet nazwać życiem, lecz istnieniem.

– Nie – rzekła krótko. – Mam dość płaszczących się przed nim durniów, którzy myślą, że tylko dzięki niemu zajdą daleko. To dobre dla ludzi pokroju Jacka, nie mojego. Temat przewodni też mi nie odpowiada. A ty idziesz?

– Nie, nie chcę jej widzieć.

Skoro chciałem całkowicie zapomnieć o Lily, był to odpowiedni początek. Postanowiłem, że nie będę szukać ostatnich wymówek, aby ją zobaczyć.

Będę silny. A przynajmniej taką mam nadzieję.

– Widzę, że robisz postępy – odparła wesoło dziewczyna, całując mnie w czubek nosa.

– Przejdziemy się po błoniach?

– Dziwną pogodę wybierasz na spacery. Chyba że planujesz romantyczną randkę w deszczu – powiedziała ze śmiechem. – Ale zgoda. Pierwszy raz mnie gdzieś zapraszasz.

Na twarzy Morrigan pojawił się promienny uśmiech, gdy objąłem ją ramieniem. Powoli ruszyliśmy w stronę sali wyjściowej.

~ * ~

Niebo pociemniało, jakby zbierało się na deszcz. Wiatr nieco się uspokoił, więc mogliśmy spokojnie spacerować po błoniach. Trzymaliśmy się z dala od jeziora. Jego fale nadal były wzburzone. Byliśmy sami, więc mogliśmy zachowywać się naturalnie, bez tych wszystkich szopek odstawianych przez ostatnie miesiące. Lecz mimo to i tak trzymaliśmy się za ręce. Żadne z nas nie chciało puścić drugiego, pragnęliśmy czuć swoją wzajemną bliskość.

– Szybko minęło te siedem lat – przerwała słodkie milczenie Morrigan.

– Masz rację – westchnąłem.

– Cóż, teraz czeka nas dorosłe życie i zupełnie inne problemy. Dużo bardziej poważniejsze niż te, jakie mieliśmy do tej pory.

– Co chcesz robić po zakończeniu szkoły? – zapytałem.

Byłem ciekawy, ponieważ Morrigan nigdy nie zdradzała swoich planów na przyszłość. Nie wtrącała się do rozmów na ten temat. Milczała jak zaklęta. Nikt nie potrafił nic od niej wydobyć.

– Zastanawiam się – odparła pospiesznie, spuszczając wzrok.

Miałem wrażenie, że nie mówi mi prawdy, że coś ukrywa, nie chcąc zdradzić co. Nie, to nie było wrażenie, to była pewność. Znałem ją na tyle dobrze, że wiedziałem, kiedy coś skrywa lub nie chce o czymś mówić. Jej wymówki i kłamstwa potrafiłem z łatwością wychwycić. Jednak ta pewność nic mi teraz nie dawała. Nie mogłem zajrzeć do jej umysłu, bo skrywała swoje myśli za barierami nie do przebicia.

– Ja też.

Nie chciałem na nią naciskać. Mimo ciekawości, co też może się za tym kryć, nie nalegałem, nie chcąc po sobie poznać , że coś jest nie tak. Wiedziałem, że powie, gdy będzie chciała, gdy będzie gotowa. Miałem tylko nadzieję, że wtedy nie będzie za późno.

– Za jakiś czas nasze dzieci pójdą do Hogwartu – rzekła rozmarzona.

– Nie mam zamiaru mieć dzieci – sprostowałem ją szybko, za szybko.

– Jeszcze zmienisz zdanie – powiedziała tonem „zobaczysz, że miałam rację”.

– Nie będę się teraz z tobą kłócić, ale i tak wiem swoje.

– Ech, z tobą nie da się porozmawiać na takie tematy. Od razu się bulwersujesz i starasz się skierować rozmowę na inne tory.

Nic nie odpowiedziałem. Jak zwykle miała rację, o czym świadczył triumfalny uśmiech na jej twarzy.

– Będziemy się dalej spotykać po zakończeniu szkoły? – spytała z niezrozumiałym dla mnie smutkiem w głosie.

– Oczywiście. Kiedy tylko będziesz chciała – zawahałem się na chwilę. – Zależy mi na tobie… Bardzo…

Patrzyła na mnie ze zdziwieniem, usta miała leciutko rozwarte.

– Mi na tobie też… – Słone strumienie łez zaczęły płynąć po jej policzkach.

Niebo przecięła jasna błyskawica. Rozległ się donośny huk. Zaczął padać rzęsisty deszcz.

Zanim zdążyłaby jeszcze cokolwiek powiedzieć, uniosłem lekko jej podbródek i złożyłem czuły pocałunek na pełnych wargach dziewczyny. Oddała go ze zdwojoną namiętnością i zachłannością. Wplotła dłonie w moje włosy, nie chcąc odrywać się ode mnie. Nasze ciała znajdowały się bardzo blisko siebie. Odczuwałem żar bijący od niej. Czułem jak w moich objęciach drży z rozkoszy.

Nie musiała już nic więcej mówić. W tym pocałunku zawarła wszystkie swoje uczucia do mnie. Na swój dziwny sposób kochałem ją. Wiedziałem, że to miłość. Ta pierwsza, prawdziwa, spełniona. Już nie miałem wątpliwości. Nawet ta część mnie, która próbowała temu zaprzeczać, została zdominowana, zniszczona. Morrigan stała się najważniejszą kobietą w moim życiu. Wiedziałem, że odwzajemnia moje uczucia. Że dwójka zagubionych młodych ludzi, samotnych w niesprawiedliwym świecie, znalazła w końcu oparcie w drugim człowieku. Wtedy miałem wrażenie, że nic nie zmąci tego szczęścia, że będzie trwać już zawsze, że nastał koniec bólu, samotności i tęsknoty.

~ * ~

I jest nowe wspomnienie. Troszkę późno je dodałam, jednak w poprzedni weekend miałam tyle nauki, że po prostu nie dałam rady go przepisać. Może w kwietniu będzie lepiej. W końcu pod koniec miesiąca są święta, więc teoretycznie powinnam mieć więcej czasu.

Pisząc o podręczniku Severusa, przypomniał mi się mój od matematyki z drugiej klasy gimnazjum, w którym razem z koleżanką napisałyśmy rozwiązania prawie wszystkich zadań. Tak się zastanawiam, co się z nim teraz stało.

Notka z dedykacją dla wszystkich czytelników.

Pozdrawiam :)