Wspomnienie 18: Czy to miłość?

Podczas każdego tańca, któremu oddajemy się z radością, umysł traci swoją zdolność kontroli, a ciałem zaczyna kierować serce.

Paulo Coelho – Czarownica z Portobello

22 czerwca 1978

Nastał w końcu ten oczekiwany przez wszystkich, z wyjątkiem mnie, dzień. Jako że był to koniec roku szkolnego, wszystkie lekcje zostały odwołane, aby każdy zdążył się odpowiednio przygotować. Czy nauczyciele powoli zaczynali wariować? Co jest ważniejsze nauka czarów czy jakaś tandetna bzdura? Nie wiem, dlaczego zgodziłem się pójść na ten bal? Dlaczego uległem jej namowom i przyjąłem zaproszenie? Przecież nienawidzę takich zbiorowych imprez z wielką pompą. Dlaczego nie potrafiłem się sprzeciwić, powiedzieć stanowczo nie? Co ona ma w sobie, że tak często jej ulegam? Jej wygląd nie ma dla mnie znaczenia, nie tak jak dla tych wszystkich idiotów, którzy ślinią się na jej widok i wywalają jęzory z ust. Morrigan to najpiękniejsza kobieta jaką do tej pory spotkałem, ale przez jej wdzięki nie spełnię każdej zachcianki, to byłoby głupie.

Westchnąłem zrezygnowany. Nie miało sensu dłużej się nad tym zastanawiać. Prawdopodobne nigdy nie znajdę odpowiedzi na to pytanie. Przecież dziwne reakcje mojego ciała, gdy ona jest blisko nie miały na to żadnego wpływu. To nie one powiedziały tak, lecz ja. Z pełną świadomością. Tylko za późno do mnie dotarło z czym wiąże się bal. Nie jest to przecież podwieczorek u Slughorna, lecz zabawa dla całej szkoły z tańcami i innymi bzdurami, których wolałbym uniknąć.

Zepchnąłem natrętne myśli w głąb świadomości. Musiałem przybrać dobrą minę do złej gry. W tym akurat byłem dobry, a przynajmniej zawsze mi się tak wydawało, gdyż ostatnimi czasy Morrigan zbyt często potrafiła mnie przejrzeć. Miałem nadzieję, że nie będzie chciała ze mną tańczyć przez cały wieczór. Dwa, trzy tańce i koniec zabawy, niech sobie znajdzie jakiegoś swojego kolegę z dzieciństwa. Na pewno znajdzie się ktoś taki, wiele osób zna ją od dawna. Będzie mogła się z nim bawić do woli, a mnie zostawić w spokoju. Szkoda, że się dzisiaj nie rozchorowałem.

Ostatni raz rozejrzałem się tęsknym spojrzeniem po dormitorium. Oddałbym tak wiele, aby zostać tu dzisiaj, ciesząc się samotnością.

Powoli, nie spiesząc się, zszedłem do pokoju wspólnego, w którym przebywało już wielu uczniów. Dostrzegłem Morrigan, opierającą się o fotel stojący obok kominka. Wyglądała olśniewająco mimo nietęgiej miny na twarzy.

Założyła ciemnoniebieską, atłasową suknię. Odsłaniała ramiona, z wdziękiem podkreślając kształtne piersi. Rozszerzała się w talii, lekko opadając do ziemi. Od biustu do bioder materiał został pomarszczony. Była prosta bez żadnych ozdób, koronek, falbanek czy innych tego typu rzeczy, ale zarazem elegancka i szykowna. Na szyi zawiesiła srebrną kolię, ozdobioną niezliczoną ilością drobnych szafirów. W uszy wpięła maleńkie kolczyki z tym samymi kamieniami. Na palcu połyskiwał pierścień rodowy.

Pamiętaj z kim się zadajesz, Severusie – upomniałem się w myślach. – Ona jest z wyższej klasy społecznej.

Włosy upięła w elegancki kok z tyłu głowy. Na twarzy miała delikatny makijaż. Wyglądała najładniej ze wszystkich Ślizgonek. Żadna nie mogła się z nią równać, nie tylko wygląd nie pozostawał pola do dyskusji, ale także zachowanie. Ani jedna nie miała w sobie takiej elegancji, szyku, tej wyniosłości. Nic dziwnego, że wszyscy mężczyźni oglądali się w jej stronę, upominani przez swoje partnerki. Jedni z zazdrością, bo to nie oni zostali jej partnerami, inni z pożądaniem, tak jakby dla nich liczyło się tylko jej ciało, najlepiej bez olśniewającej sukni.

Miałem ochotę wyjąć różdżkę z wewnętrznej kieszeni szaty i przemówić tym durniom do rozsądku za pomocą czarnej magii. I kto wtedy śmiałby się ostatni? Och, jak to by była radość widzieć ich przestraszone, pełne bólu i cierpienia twarze. Wołanie o pomoc i litość, która by nie nadeszła. Opamiętałem się dość szybko. To nie pora na takie zachowanie. Na wszystko przyjdzie czas, ale nie teraz, nie w tej chwili. Lecz mają moje słowo, nadejdzie i to szybciej niż sądzą. Zemszczę się.

Gdy Morrigan dostrzegła moją sylwetkę, kąciki jej ust powędrowały ku górze, a na policzkach pojawiły się urocze dołeczki. W oczach rozbłysły radosne iskierki. Odwzajemniłem uśmiech, poczułem jak moje serce zaczyna wariować w klatce piersiowej. Czy zawszę będę już tak reagować na jej widok i uśmiech skierowany w moją stronę?

– Jak zawsze nieśmiertelna czerń – skomentowała, zamiast przywitania, kolor mojej szaty wyjściowej.

– Ładnie wyglądasz – wyjąkałem.

– Tylko ładnie? – droczyła się ze mną, powodując pojawienie się wypieków na moich policzkach. – Dziękuję. A gdzie całus na powitanie? Nie widzieliśmy się jeszcze dzisiaj.

Delikatnie musnąłem wargami jej policzek. Czułem się głupio, miałem wrażenie, że wszyscy Ślizgoni gapią się na nas. Czy faktycznie tak było? Nie chciałem się upewniać. Gdyby okazało się to prawdą, co było bardzo możliwe, poczułbym się jeszcze gorzej.

– Tylko tyle? – odparła z przekąsem, unosząc brwi. – Nie martw się nie pobrudzisz się od szminki, to nie jest jakaś mugolska tandeta. Jest magiczna, nie barwi.

Zbliżyła się do mnie i lekko uniosła głowę. Dotknęła swoimi wargami moich. Pouczyłem przyjemne ciepło rozchodzące się po ciele. Czasem zastanawiam się czy i ona je czuje. Czy ją też rozpala coś od środka, nie dając wytchnienia? Już chciałem się od niej odsunąć, lecz Morrigan to nie wystarczyło. Wsunęła język między moje wargi, zachłannie pieszcząc moje podniebienie. Nie pozostałem jej dłużny. Gwałtownie przyciągnąłem ją do siebie, poczułem jak wplata palce w moje włosy. Przez chwilę zatraciliśmy się w tym zachłannym i namiętnym pocałunku. Nawet Ślizgoni w pokoju wspólnym stracili dla mnie znaczenie. Gdy odsunęła się ode mnie, czułem niedosyt, chciałem więcej, znacznie więcej.

Nie wiem, co chciała osiągnąć. Dlaczego za każdym razem zbliżała się do mnie coraz bardziej? Czuła coś do mnie czy zależało jej na czymś innym? Nie potrafiłem przeniknąć w jej myśli. Kiedyś było to takie proste, lecz odkąd wróciła z wakacji, dokładnie zamykała swój umysł przed intruzami. Nie wiem kto nauczył ją oklumencji. Czym było to spowodowane? Jakie miała ambicje? Wiem jedno, opanowała tą sztukę tak dokładnie, że nie powstała nawet najmniejsza luka, którą mógłbym wykorzystać. Może tylko mi się wydawało, że coś ukrywa, może popadałem w paranoję i szukałem dziury w całym? Może to nowe uczucie, którego doświadczyłem mnie oślepiło? Jednak nie potrafiłem inaczej, intuicja podpowiadała mi, że coś jest nie tak. Postanowiłem, że to sprawdzę, dojdę do rozwiązania. Chyba że go nie ma…

– Idziemy? – zagadnęła wesoło.

Kiwnąłem głową na potwierdzenie.

Wziąłem ją pod ramię i jako pierwsi opuściliśmy pokój wspólny. Za nami podążyła reszta Ślizgonów. Dzięki niej szedłem w pierwszym rzędzie. Ona była najważniejsza, górowała nad pozostałymi mieszkańcami domu Salazara Slytherina. Jedli jej z ręki, bo to ona miała najwyższą pozycję, Nikt nie chciał jej się przeciwstawić, by nie ucierpieli oni lub ich rodziny. Idioci byli święcie przekonani, że wystarczy jedno słowo Morrigan, a ich rodzice stracą posady, pieniądze i staną się żebrakami do końca życia. Ona była najlepsza, stała na szczycie, nikt nie mógł się jej sprzeciwić. Każdy marzył o tym, aby stać przy jej boku. Kim okazał się ten szczęśliwiec? Biedakiem półkrwi, nic nie wartym w towarzystwie tych lepszych. Czy gdybym, tak jak Morrigan, porzucił myśl o zostaniu śmierciożercą, to będąc u jej boku stałbym się kimś? Czy przy niej osiągnąłbym życiowy sukces? Czy stałbym się szanowany wśród innych? Tylko co z zemstą? Czy potrafiłbym o niej zapomnieć, darować tym durniom? Nie, to nie byłaby dobra droga. Nie zostawię ich w spokoju, dopóki nie zapłacą za wszystkie moje upokorzenia. Nie ważne jakimi uczuciami będę darzyć Morrigan, nawet jeżeli ta dziwna chęć bliskości przerodzi się w prawdziwą i głęboką miłość, to i tak nie zrezygnuję. Przyłączę się do Czarnego Pana i nic mnie nie powstrzyma.

– Co masz taką ponurą minę? – wyrwała mnie z zamyślenia. – Uśmiechnij się, Severusie. Czeka nas miły wieczór.

Pocałowałem ją delikatnie w czoło, kąciki ust uniosłem nieznacznie do góry.

– Miły wieczór? – odparłem ironicznie.

– Byłeś kiedyś na balu lub innej tego typu imprezie?

– Nie.

– A widzisz, czyli nie wiesz jaka to jest świetna zabawa. Oczywiście wtedy, kiedy masz odpowiedniego partnera – dodała po chwili namysłu.

– Jakoś wątpię.

– Ech, jesteś niemożliwy. Jeszcze sam zobaczysz.

Drzwi do Wielkiej Sali stały już otworem. Ten kto przyszedł, mógł wejść do środka i zająć miejsce.

– Och – szepnęła z zachwytem Morrigan. – Tu wygląda bajecznie.

W duchu przyznałem jej rację. Wielka Sala zmieniła się nie do poznania. Przypominała bajkowy ogród. Wszystkie ściany porastał zielony bluszcz z różnorodnymi kwiatami, których jaskrawe barwy przyciągały wzrok. Każdy z nich był inny, niepowtarzalny jak ludzie na świecie. Niektóre były dopiero pąkami, czekającymi aż nadejdzie ich pora i rozkwitną. Jedne znajdowały się w trakcie rozwijania, jeszcze inne były już w swojej najpiękniejszej formie, w pełni rozwinięte. U niektórych czas życia dobiegał już końca. Uschnięte płatki opadały, zamieniając się w różnobarwne, maleńkie wróżki o ozdobnych, motylich skrzydłach. Elfy fruwały po całej Wielkiej Sali. Zadomawiały się w kielichach kwiatów lub siadały na ramionach uradowanych dziewcząt. Gdyby dokładnie przyjrzeć się kwiatom, można by zaobserwować ich cykl rozwoju. Pąki powoli rozkwitały, by dotrzeć do swojej najpiękniejszej formy, a później zwiędnąć, aby znów zmienić się w pąk i zakwitnąć na nowo.

Niczym ludzkie życie – pomyślałem.

Kwiatów w Wielkiej Sali były tysiące; niepowtarzalnych, innych, wyjątkowych, lecz mimo to w oczy rzucił mi się jeden, najpiękniejszy ze wszystkich. Śnieżnobiała lilia, jeszcze nie do końca rozwinięta, jakby dopiero przed sobą miała całe życie, jego radości i smutki…

Nie miałeś o niej myśleć, Severusie. Obiecałeś to sobie – upomniałem się w myślach. – Przyszedłeś tu z Morrigan i nie chcesz znowu wszystkiego spieprzyć.

Pięć długich stołów zniknęło, zastąpionych przez mnóstwo mniejszych, kilkuosobowych stoliczków, ustawionych pod ścianami. Wszystkie zostały wykonane z orzechowego drewna, dekoracyjnie wykończone i zdobione złotymi elementami. Ze środka każdego z blatów wyrastały majestatycznie, inaczej ułożone gałęzie, tworzące lampion, w którym płonęła świeczka.

– Spójrz na większość pierwszo i drugoklasistek – jęknęła Morrigan, gdy zajęliśmy miejsca przy jednym ze stolików.

– Co z nimi? – mruknąłem niezainteresowany tematem.

– Nie widzisz jak wyglądają? Takie suknie nie są dla dwunastolatek, przecież one nie mają co pokazywać, chyba że staniki sobie wypchały. Co to za makijaż? Wyglądają jak dziwki. Te stroje nie dodają im lat, lecz świadczą o głupocie.

– Mmm…

– Nie jesteś zainteresowany jak widzę. Jeżeli nie chciałeś przychodzić, to po co się zgodziłeś?

– Chciałem, naprawdę – odparłem pospiesznie. – Chcę tu być z tobą – dodałem, mimowolnie się rumieniąc.

Wargi Morrigan wygięły się w uśmiechu. Pochyliła się nad stołem i delikatnie musnęła ustami moje, sprawiając, że moje policzki przybrały jeszcze ciemniejszy odcień karmazynu. Nie lubiłem, gdy robiła to w miejscach, w których każdy głupiec mógł nas zobaczyć. Całowanie w pokoju wspólnym było zupełnie czymś innym, Ślizgoni nie zwracali na nas uwagi, zajęci własnymi sprawami. Na dodatek wiedzieli kim była Morrigan, o mnie też mieli nieciekawe zdanie. Uważali, że gdy będą mi się przyglądać dłużej niż kilka sekund, to wylądują w skrzydle szpitalnym z urazami po jakimś wyjątkowo paskudnym zaklęciu. Natomiast pozostali mieszkańcy zamku to zupełnie inna bajka. Dla nich każda drobna rzecz stawała się wielką sensacją, której żywotność trwała co najmniej kilka tygodni.

Rozejrzałem się po Wielkiej Sali. W pomieszczeniu znajdowała się już większość uczniów, bal miał się rozpocząć za kilkanaście minut. Przy jednym z większych stolików dostrzegłem Lily, Pottera, Blacka, Lupina, Pettigrew oraz dwie, nieznane mi dziewczyny. Jedna przyczepiła się do ręki Blacka, jakby chciała wszystkim obecnym pokazać, że to ona jest jego partnerką. Druga głaskała po głowie Pettigrew. Jak widać tylko Lupin przyszedł sam. Zresztą, nic dziwnego, kto chciałby towarzyszyć na balu wilkołakowi.

Wyglądał na chorego. Schudł i zmizerniał, sprawiał wrażenie wyczerpanego, zmęczonego i zatroskanego. Widać, że rozgłoszenie wszystkim jego sekretu przyniosło zamierzone skutki. Wszyscy się od niego odwrócili, nikt z nim nie rozmawiał, nawet towarzyszki Blacka i Pettigrew nie wyglądały na zadowolone z tego, że siedział z nimi przy jednym stoliku. Po przeciwnej stronie sali dostrzegłem jego już byłą dziewczynę w towarzystwie jakiegoś wysokiego blondyna. Cóż, życie jest okrutne.

~ * ~

Zabawa trwała w najlepsze. Morrigan zadbała o to, abym przez cały wieczór nie siedział przy stoliku i nie gapił się na innych lub, co gorsze dla niej, wrócił do pokoju wspólnego. Natrafiłbym w nim na Mulcibera, który na balu się nie pojawił i wdał się z nim w morderczy pojedynek, zakończony uszczerbkiem na zdrowiu nas obu. Czy ona mnie nie doceniała? Ciągnęła mnie do tańca przy wszystkich szybszych kawałkach, dając mi niewiele czasu na wytchnienie, chwilowy odpoczynek czy skonsumowanie czegoś. Gdy prowadziłem, często wypadaliśmy z rytmu, ale ona nie zwracała na to najmniejszej uwagi.

W miarę upływu czasu w Wielkiej Sali zostawało coraz mniej uczniów. Młodsi znudzili się zabawą, ponieważ to nie oni byli w centrum zainteresowania. Niektórzy wrócili już do swoich pokojów wspólnych, inni siedzieli przy stolikach i zabawiali się, rzucając jedzeniem i robiąc inne głupoty.

Na parkiecie pozostały już tylko same pary. Tańczyli przy wolnych rytmach przytuleni do siebie. Inni wyszli na dwór, pospacerować przy blasku księżyca w kształcie sierpa i towarzyszących mu gwiazd.

– Zatańczysz ze mną, mimo że nie jesteśmy parą? – szepnęła mi do ucha Morrigan.

Normalnie stwierdziłbym, że znużyło ją już długotrwałe siedzenie i rozmawianie, lecz w jej oczach było coś takiego, co sprawiło, że miałem wrażenie, że cieszy się każdą spędzoną ze mną chwilą. Nieważne czy tańczyliśmy, rozmawialiśmy, czy siedzieliśmy w milczeniu, ona była szczęśliwa, tak jak ja.

Skinąłem głową na potwierdzenie. Gdy weszliśmy na parkiet, przytuliła się do mnie, kładąc głowę na ramieniu. Objąłem ją delikatnie. Czułem jej słodki zapach, wpływający do moich nozdrzy. Całe ciało ogarnęło przyjemne ciepło. Poruszaliśmy się w rytm muzyki. Przymknąłem powieki, nie chciałem patrzeć na otoczenie, wolałem zatracić się w tej chwili, myśleć tylko o Morrigan, jakbyśmy byli tutaj sami. Łagodna muzyka i my, nikt więcej…

Moje serce ogarniała coraz większa radość. Byłem szczęśliwy, chciałem, aby takie chwile zdarzały się częściej, by to wspaniałe uczucie, które doznałem po raz pierwszy w życiu, trwało już wiecznie. Aby mimo mroku panującego na świecie, mimo drogi, którą chciałem obrać zawsze istniała ta radosna, ciepła iskierka. W tamtym momencie chciałem, by ona była już zawsze obok mnie, abym miał z kim porozmawiać, przytulić się, pocałować, wyżalić, spędzić każdą sekundę życia, nawet te zwykłe dni. Czy to była miłość? Nie wiedziałem. Jednak jakaś cząstka mnie twierdziła, że tak…

~ * ~

I to by było na tyle. Notka jest trochę krótsza niż poprzednia, ale nie chciałam jej na siłę wydłużać, bo by się za bardzo rozrosła i tutaj raczej żadne ze wspomnień by nie pasowało.

Nareszcie po balu. Ach, jestem szczęśliwa. Nigdy więcej już czegoś takiego nie wplotę w opowiadanie. Doszłam do wniosku, że bale są fajne na filmach, ale pisanie o nich to ciężka robota. I na dodatek wcale nie jest taka fajna jak myślałam.

Notka z dedykacją dla Raniącej Róży, która od pierwszej wzmianki na temat balu, nie mogła się go doczekać.

Pozdrawiam :)