Wspomnienie 17: Ostatnie przyjęcie

Człowiek, jak każda małpa, jest zwierzęciem społecznym, a społeczeństwo rządzi się kumoterstwem, nepotyzmem, lewizną i plotkarstwem, uznając je za podstawowe normy postępowania etycznego (…). To czysta biologia.

Carlos Ruiz Zafon – Cień wiatru

21 czerwca 1978

Potter, Black i Pettigrew więcej mnie nie niepokoili. Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu zostawili tą sprawę w spokoju. Nie napadli mnie, gdy samotnie chodziłem korytarzami zamku, co kiedyś zdarzało im się przynajmniej dwa razy w miesiącu. Nie odważyli się również zrobić czegokolwiek, kiedy znajdowałem się w towarzystwie Morrigan, Jacka lub innych Ślizgonów. Zastanawiałem się nad tym dość długo, ale nie doszedłem do innego wniosku niż to, że Lupin tak na nich wpłynął. Tylko on jako jedyny z tej bandy głupców miał chociaż trochę zdrowego rozsądku.

Dumbledore także nie podjął żadnych kroków, jakby cała ta sprawa nic go nie obchodziła. Możliwe, że miał ważniejsze rzeczy na głowie niż jakiś uczeń będący wilkołakiem. Za wszelką cenę starał się uwolnić Louisa z Azkabanu, ochronić jego rodzinę i bliskich, ale na niewiele zdały się jego próby. Dodatkowo dochodziły coraz częstsze ataki śmierciożerców, z którymi jego Zakon Feniksa nie dawał sobie już rady. Czerny Pan był coraz bliżej zwycięstwa. Nareszcie…

McGonagall, jako zastępca dyrektora, próbowała dojść do sprawcy całego zamieszania, ale plotka rozeszła się tak szybko, że wielu nie znało jej źródła. Po prostu usłyszeli to od kogoś, komu powiedział tamten, a tamtemu jeszcze ktoś inny. Dała sobie spokój na początku maja. Byłem zdziwiony, że nie znalazłem się wśród podejrzanych, w końcu Potter i jego banda na pewno poszli jej wszystko opowiedzieć, pomijając przy tym niewygodne dla nich fragmenty.

Na szczęście uczniowie o niczym nie zapomnieli. Unikali Lupina jak ognia. Nikt nie chciał się z nim zadawać ani rozmawiać. Stał się wyrzutkiem gorszym od mugolaków, jak twierdzili Ślizgoni. Ich zapewnienia, że rodzice załatwią wyrzucenie go ze szkoły nie pomogły w niczym. Nadal chodził korytarzami zamku i nic nie wskazywało na to, że opuści je wcześniej niż w czerwcu razem ze wszystkimi. Możliwe, że Dumbledore jednak zainterweniował w tej sprawie. Tego zapewne nigdy się nie dowiem.

~ * ~

Odpowiednie osoby z rady nadzorczej szkoły i Ministerstwa Magii, na czele z Martinem Averym, postarały się, aby szybko zapomniano o morderstwie Emily Harris. Louis został od razu po przesłuchaniu zesłany do Azkabanu. Tam po niecałych trzech tygodniach zmarł. Oficjalna wersja głosiła, że obecność dementorów i poczucie winy przyspieszyły jego śmierć. Jack powiedział nam jednak, co naprawdę się stało. Wysoko postawione osoby z Ministerstwa, stojące po odpowiedniej stronie, udały się do więzienia. Zamordowali go dla bezpieczeństwa dalszych poczynań Czarnego Pana.

Państwo Ward wraz ze swoją pięcioletnią córką zostali znalezieni martwi we własnym domu kilka dni po śmierci syna. Nad ich domem unosił się Mroczny Znak. Podobno Czarny Pan zostawiłby ich w spokoju, gdyby nie zaczęli rozpowiadać o niesprawiedliwości i ujawniać nazwisk śmierciożerców i zdrajców z Ministerstwa Magii.

~ * ~

Maj rozpoczął się wielkim zwycięstwem Gryfonów w rozgrywkach o Puchar Quidditcha. Wygrali z przewagą siedemdziesięciu punktów nad Puchonami, którzy od początku byli faworytami tegorocznych rozgrywek. Ślizgoni zajęli trzecie miejsce mimo wspaniałych osiągnięć Regulusa Blacka, nie mogliśmy wskoczyć wyżej przez nieudolność naszego obrońcy. Od tamtej pory Potter chodził po szkole jeszcze bardziej napuszony i zachowywał się, jakby był pępkiem świata. Uważał, że to on przyczynił się najbardziej do zwycięstwa swojego domu, wbijając przeciwnikom aż dziewięć bramek.

Gryfoni mieli dobrą taktykę, w pierwszych minutach gry wyeliminowali najmocniejszego gracza Puchonów, Molly Abbott, grającą na pozycji pałkarza. Gdyby nie to byłoby z nimi krucho. Dziewczyna była świetnym graczem, mającym zadatki na karierę światową. Mimo że miała zaledwie czternaście lat, została obwołana najlepszym graczem w Hogwarcie. Jako jedyna potrafiła odbić tłuczek do tyłu, co było niezwykle trudnym wyczynem. To ona przyczyniła się do wielu zwycięstw własnego domu, skutecznie wykluczając z gry członków drużyn przeciwnych.

Gdyby nie namowy Morrigan, nie poszedłbym na ten mecz. Twierdziła, że się rozerwiemy i będziemy dobrze bawić przy porażce Gryfonów. Założyła nawet szalik w barwach Hufflepuffu i zmusiła mnie do włożenia podobnego. Sam nie wiem, dlaczego jej uległem, ale gdy chce potrafi być przekonująca. Chociaż nadal nie wierzę jej, że w żółtym było mi do twarzy.

Większość uczniów kibicowała Puchonom, w tym wszyscy Ślizgoni, marzący o porażce Gryfonów. Niestety los chciał inaczej. Z chęcią popatrzelibyśmy sobie na genialne wyczyny Molly, lecz dziewczyna po dwóch równoczesnych uderzeniach tłuczkami w tył głowy i upadku z miotły musiała zostać niezwłocznie przeniesiona do skrzydła szpitalnego. Pałkarze z Gryffindoru dokonali tego nieuczciwego faulu, gdy nikt się tego nie spodziewał, czyli podczas rzutu wolnego Puchonów. Dlatego uważam, że był to czas stracony, mogłem go wykorzystać znacznie lepiej. Końcowy popis Pottera, polegający na publicznym całowaniu Lily na środku boiska, przyprawił mnie o odruch wymiotny.

~ * ~

Początek czerwca przyniósł ze sobą załamanie pogody. Po pięknych kwietniowych i majowych dniach nic nie pozostało. Za oknami niebo przybrało szarą barwę przez przykrywające je grube warstwy ciemnych chmur. Słońce ani razu nie pojawiło się na nieboskłonie, jakby zapomniało o ogrzaniu tego zimnego i złego świata, znalazłszy sobie inny, lepszy. Deszcz potrafił padać godzinami, tworząc ogromne kałuże na błoniach. Burze z błyskawicami stały się już niemal codziennością. Porywisty i gwałtowny wiatr łamał gałęzie drzew w Zakazanym Lesie i uniemożliwiał prowadzenie lekcji astronomii. Gęsta szara mgła, która pojawiała się każdego ranka, utrzymywała się prawie przez cały dzień.

Wszystkie egzaminy zakończyły się w połowie czerwca. Wyjątkiem pozostały te z astronomii, które nie mogły się odbyć z powodu zachmurzonego nieba i zostały odwołane. Od tego momentu głównym tematem wszystkich rozmów stał się, zbliżający wielkimi krokami, bal. Uczniowie mówili już tylko o nim, inne sprawy przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Nauczyciele również dołączyli do gorączki przygotowań, twierdząc, że wszystko musi być zapięte na ostatni guzik.

~ * ~

– Jakoś nie wydajesz się zachwycony z powodu zbliżającego się balu, Severusie – zagadnął Jack, gdy siedzieliśmy przy jednym stole w pokoju wspólnym.

– Nie znoszę takich imprez. Tańce i wesoła zabawa nie są dla mnie – odparłem, spoglądając z pogardą na przechodzące obok nas czwartoklasistki, dyskutujące z przejęciem o tym na jaki kolor pomalują paznokcie.

– To jak się będziesz bawić na własnym weselu?

– Nie mam zamiaru się żenić – powiedziałem, patrząc mu prosto w oczy.

Chłopak po chwili spuścił wzrok, nie mogąc znieść spojrzenia moich czarnych tęczówek.

– Ok. Nie wiedziałem. Nie musisz się tak od razu bulwersować. Wyrwałeś najlepszą laskę – ciągnął dalej niewzruszony. – Ja idę z Emmą Allen. Jej rodzina ma wysoką pozycję, ale ona urodą nie grzeszy. Czy widziałeś jej nos? Wygląda jak kartofel. A te krzywe wargi? Jak można się całować z kimś takim? Okropność. Lecz nawet taka głupia Emma jest lepsza niż pójście samemu lub z jakąś z tych, co jeszcze nie mają partnera. Mówię ci, wszystkie są poprzebierane, zostały same wybrakowane towary, z którymi nie wypada pokazywać się na korytarzu, a co dopiero na takiej imprezie…

Jack mówił i mówił. Nie starałem się go nawet słuchać, nie interesowała mnie jego gadanina na temat dziewczyn. Przytakiwałem mu bez entuzjazmu i pomrukiwałem, gdy zadał jakieś pytanie. Chociaż i tak nie oczekiwał ode mnie żadnej odpowiedzi ani reakcji. Wystarczyło mu, że miał naprzeciwko siebie innego, żywego człowieka, a nie swoje odbicie w lustrze.

– Cieszę się, że to nasz ostatni rok w tej szkole. – Nie zwracając uwagi na moje bierne zachowanie, zmienił temat i mówił dalej. – Nie wytrzymałbym tu dłużej, zaczyna mnie już to nudzić. Hogwart jest taki dziecinny. Uczą nas tu byle czego, zabraniają studiować prawdziwej magii.

Miałem wrażenie, że to nie są jego słowa. Pamiętałem jak co roku Jack cieszył się jak dziecko z powrotu do szkoły. Uczył się pilnie, chcąc zadowolić swojego ojca… Właśnie ojca. Czyżby to on wbił mu to wszystko do głowy? Jack często mówił, że się z nim nie dogaduje. Tylko czy ktoś go słuchał? Czy może jak zwykle nikt się nim nie przejmował? Twierdził, że wraca na święta do domu tylko dlatego, że on mu tak karze. Wakacje stawały się dla niego dwumiesięczną udręką. Pan Avery był bezwzględnym człowiekiem, rządzenie innymi sprawiało mu ogromną przyjemność. Kandydował na stanowisko ministra magii, ale to Milicenta Bagnold została wybrana. On trafił do rady nadzorczej szkoły. Jack twierdzi, że do teraz chowa do niej urazę i szykuje okrutną zemstę. To pan Avery chciał, aby jego syn, tak jak on, jeden z pierwszych śmierciożerców, został sługą Czarnego Pana. Jack był pod takim wpływem dominacji ojca, że mimo strachu zgodził się. Czy pomimo niepodważalnego posłuszeństwa syna teraz miał zamiar zrobić mu jeszcze pranie mózgu?

– Dobrze, że po szkole zaczynamy prawdziwe życie. Będziemy mogli przyczynić się do słusznej sprawy jaką jest tępienie szlam i innych szumowin, które ośmielają zwać siebie czarodziejami. Kto im w ogóle dał różdżkę? Powinny być one zakazane dla takich miernot i mieszańców półkrwi. Oni są jak zwykli mugole. Czy w ogóle potrafią porządnie czarować?

Zaśmiałem się w duchu. Ciekawe, co by zrobił, gdyby dowiedział się, że ja jestem czarodziejem półkrwi, a moim ojcem jest nic niewarty, nędzny mugol, który nie potrafi pogodzić się z istnieniem magii, mimo że posiada dwóch czarodziejów w rodzinie.

Nigdy nikomu nie wspomniałem o mojej rodzinie, wiedziała tylko Lily. Przez chwilę miałem ochotę powiedzieć mu to. Chciałbym zobaczyć jego zszokowaną minę, strach w oczach. Pewnie od razu wszystko by odszczekał i błagał o wybaczenie, twierdząc, że mówi brednie z powodu niewyspania lub innej, równie poniżającej, bzdury. Nie chciałby, abym pociął jego twarz tak jak Mulcibera.

– Co chcesz robić po zakończeniu szkoły, Severusie?

Czy on na siłę próbował nawiązać ze mną spójną rozmowę?

– Nie wiem, jeszcze nie podjąłem decyzji – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Myślałem nad tym wiele razy, ale nie widziałem siebie w roli pracownika żadnego z czarodziejskich zawodów. Ostateczne podjęcie decyzji zawsze odkładałem na później, przekonując sam siebie, że jeszcze mam czas. Tylko że Jack uświadomił mi w tej chwili, że ten czas właśnie się kończy. Za kilka dni skończę szkołę. W połowie lipca, o ile nie wcześniej, przyjdą wyniki owutemów i trzeba będzie zacząć jakąś pracę.

Ale czy mogłem czekać tak długo? Matka ledwo dawała sobie radę z utrzymaniem domu. Mugol przepijał wszystkie pieniądze, które zarobił w pracach dorywczych. Nie widzieliśmy z nich ani pensa. Nic… Zero… Matka starała się jak mogła, aby zapewnić mi wszystko czego potrzebowałem. Nie przejmowała się własnym słabym zdrowiem, myślała tylko o mnie. To ja zawsze byłem dla niej najważniejszy. Pracowała jako krawcowa. Wszystkie sąsiadki z miasteczka i okolic prosiły ją o uczycie bluzek, spódnic, pościeli czy innych rzeczy potrzebnych w domu za niewielkie pieniądze. Matka trzymała to zajęcie w tajemnicy przed mugolem, nie chcąc, aby zabrał te nędzne pensy, które otrzymywała jako zapłatę. Zawsze marzyłem, że po skończeniu szkoły dostanę pracę w Ministerstwie Magii i ściągnę ten ciężar z jej ramion. A teraz co? Sam nie wiedziałem czego chcę. Na pewno nie posady w Ministerstwie. Chciałem wolności i niezależności, lecz nigdy jej nie dostanę. Muszę pomóc matce dźwigać ciężar naszego utrzymania. Nie zostawię jej… Muszę odwdzięczyć się za to, co dla mnie robiła przez całe życie, za to, co poświęciła. Coś wymyślę. Na pewno…

– To lepiej nie zwlekaj za bardzo z podjęciem decyzji. Ja mam zamiar zdobyć posadę w Ministerstwie, tak jak ojciec. Nie wiem jeszcze dokładnie w jakim departamencie, ale coś się wymyśli. Zastanawiałem się nad transportem magicznym. Myślałem też o Departamencie Tajemnic, chciałbym wiedzieć, co oni tam robią, co tam trzymają, nad czym pracują. Niestety progi są za wysokie i Czarny Pan ma już w nim szpiegów. Ojciec twierdzi, że potrzebuje ich także w innych departamentach. Przecież wszyscy nie mogą oblegać jednego, nie? Zastanawiałeś się nad Ministerstwem, Severusie?

– Raczej nie, nie widzę tam siebie.

– Jak tam chcesz, ale uważam, że tam pasujesz. O, cześć ślicznotko.

Odwróciłem się, chcąc zobaczyć do kogo mówił Jack. Moim oczom ukazał się nie kto inny jak Morrigan, zbliżająca się do stolika, przy którym siedzieliśmy.

Po słowach Jacka naszła mnie ochota, aby wstać i porządnie go stłuc. Jak on śmiał nazwać Morrigan ślicznotką? I to z taką ironią w głosie. Nikt nie będzie jej tak nazywać, a już na pewno nie przy mnie. W ostatniej chwili powstrzymałem się, to nie był najlepszy czas na bójki i kolejne widowisko dla Ślizgonów, którzy z zadziwiającą ochotą lubili patrzeć na walki innych, o ile sami w nich nie uczestniczyli. Tchórze, którzy nigdy nie zareagowali, a tylko wszystko obserwowali z boku.

Ponownie spojrzałem na Morrigan, by nie zrobić czegoś głupiego z Jackiem. Wyglądała pięknie nawet w zwyczajnym mundurku, za którym nigdy nie przepadała. Zdjęła szatę i krawat oraz odpięła górne guziki koszuli, ukazując obojczyki. Jak zwykle założyła buty na obcasach, odkąd skończyła piętnaście lat nie widziałem jej w płaskim obuwiu. Włosy związała w koński ogon, używając do tego srebrnej spinki. Pojedyncze kosmyki włosów opadały na jej czoło tak, że miałem ochotę odgarnąć je, by w pełni widzieć jej śliczną twarz.

Moje ciało zalała fala gorąca. Serce zabiło mocniej w piersi. Dlaczego zawsze tak reagowało na jej widok? Dlaczego nie mogło siedzieć spokojnie i bić w równym rytmie? Dlaczego przyspieszało? W brzuchu poczułem dziwne trzepotanie. Z głębi podświadomości wypłynęły słowa matki, które kiedyś powiedziała. Motyle w brzuchu. Tylko że wtedy mówiła o… Nie. To głupota, przecież nie mogłem… W Morrigan? Z trudem odpędziłem od siebie te myśli. Teraz nie pora na to, nieważne jak reaguje i zaprzecza temu moje ciało.

– Nie pozwalaj sobie, Avery – syknęła Morrigan, posyłając mu jedno ze swoich jadowitych spojrzeń.

Usiadła obok mnie i musnęła wargami mój policzek. Ciało zaczęło wariować. Nie miałem na to wszystko innego określenia. To już nie było zwykłe pożądanie jak w kwietniu, lecz coś więcej…

– Jutro bal, a ty się jeszcze nie szykujesz? – rzekł z przekąsem i nutką zazdrości, której nie potrafił powstrzymać.

Morrigan poprawnie doczytując jego emocje, jak na złość, przysunęła krzesło bliżej mnie, przytulając się do mojego lewego boku. Objąłem ją w tali, przesuwając dłoń tam i z powrotem po biodrze i udzie dziewczyny. Nie wiem, co wtedy myślałem. Czy byłem tak głupi, by sądzić, że nikt tego nie widzi?

– A ty nie zakładasz jeszcze papilotów na noc? – zagadnęła złośliwie, widząc wściekłość i zazdrość na jego buzi. – Trochę ci to zajmie. I nie zapomnij o maseczce na twarz, aby dobrze prezentować się przy Marie, by nikt nie zwrócił uwagi na jej urodę lub raczej jej brak. Ach, przepraszam. Idziesz przecież z Emmą, prawda? Są takie podobne, że łatwo się pomylić – dodała, uśmiechając się perfidnie.

Doskonale wiedziała, że pomiędzy Emmą i Marie jest taka różnica jak między jednorożcem a sklątką tylnowybuchową. Nikt nigdy nie nazwałby Marie ładną. Świetnie się bawiła, grając na emocjach Jacka, który z całych sił zaciskał szczęki. Dziwne, że nie połamał sobie zębów.

Zaskoczony dopiero po chwili zorientowałem się, że musnęła moje wargi swoimi, uśmiechając się radośnie. Nie mogłem nie odwzajemnić uśmiechu. Odgarnąłem niesforne kosmyki z jej czoła, składając na nim czuły pocałunek. Przysunęła się jeszcze bliżej, kładąc głowę na moim ramieniu.

– Wybieracie się na podwieczorek do Slughorna? Ten w ostatnim tygodniu szkoły. Wiem, że oboje dostaliście zaproszenia – odezwał się Jack. Już prawie zapomniałem, że nadal tu siedział.

– Co cię to tak interesuje? – zapytała od niechcenia.

– W końcu to ostatnie nasze przyjęcie. No i jest zorganizowane na cześć najlepszej uczennicy, Mistrzyni Eliksirów Lily Evans. – Jego wargi wygięły się w złośliwym uśmiechu. – Nie wiedzieliście?

Spojrzałem na niego zdziwiony. Na twarzy Morrigan malowało się to samo uczucie, miała lekko rozchylone usta. Gwałtownie wstałem z krzesła i ruszyłem do dormitorium.

– Severusie! Sev! – Słyszałem jeszcze krzyki dziewczyny. – Ty sukinsynu! – Ostatnie, przepełnione jadem słowa skierowała do Avery’ego.

Potem rozległ się huk. Nie odwróciłem się. Nie wiem co się stało. Chciałem być sam. Różne myśli kłębiły się w mojej głowie. Miałem tego serdecznie dość. Czy wszystko musi się kręcić wokół Lily Evans?

~ * ~

I to by było na tyle. Notka jest troszeczkę krótsza niż poprzednia, ale niedużo. Niewiele w niej dialogów, praktycznie same opisy, więc mam nadzieję, że podzieliłam na odpowiedniej długości akapity. Wielkimi krokami zbliża się zakończenie szkoły, które nawiasem mówiąc już napisałam. W następnym wspomnieniu będzie ten wyczekiwany przez wielu z niecierpliwością bal.

Pozdrawiam :)