Wspomnienie 16: Na lepsze?

(…) co innego słowa, co innego czyny (…).

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

29 kwietna 1978

Chciałem, aby ten rok szkolny jak najszybciej się zakończył. Hogwart od zawsze był przyjemnym miejscem, w którym z chęcią spędzałem każdą minutę mimo natłoku prac domowych, lubianych i nielubianych zajęć. Przecież nawet w historii magii można było dostrzec dobre strony. Nie chodziło w niej tylko o naukę o bitwach, powstaniach, wojnach czy życiu czarodziejów i czarownic w dawnych czasach. Można z niej wyciągnąć przydatne wnioski. Chociażby jak postępować, aby nie osiągnąć klęski, bo tylko głupcy powtarzają błędy przeszłości. Historia daje nam tyle pomocnych wskazówek, których niektórzy nie potrafią dostrzec i ignorują je, śpiąc na zajęciach lub bezsensownie wkuwając daty i wydarzenia, aby tylko zaliczyć przedmiot i przejść do następnej klasy.

Lecz teraz wszystko się skomplikowało. Nic nie było już takie jak dawniej. Hogwart stał się zupełnie innym miejscem. Morderstwo Emily i złapanie winnego, który okazał się piętnastoletnim Ślizgonem wszystko zmieniły. Strach ogarnął zamek, uczniowie obawiali się, że każdy z nich może być następny, że za rogiem może czaić się więcej potencjalnych morderców, gotowych zabić bez wahania. Oczywiście, podejrzanymi stali się Ślizgoni, bo któżby inny, przecież tylko mieszkańcy domu Salazara Slytherina mogli dopuścić się takich czynów. Głupcy! Przecież równie dobrze mógł to być Puchon, Krukon czy Gryfon, nawet do tych, pseudo dobrych, domów mogli zostać przydzieleni przyszli mordercy i śmierciożercy. W końcu w wieku jedenastu lat jeszcze nic nie wiadomo o przyszłości danego człowieka.

To głupota dzielić tak ludzi, przecież charakter i zachowanie wykształca się z wiekiem. Jak widać Godryk Gryffindor rządził tą szkołą od początku, a inni nie mieli w tej kwestii nic do powiedzenia. Wątpię, aby Rowena Ravenclaw lub Salazar Slytherin zgodzili się na taki beznadziejny pomysł. W końcu podobno to oni byli najinteligentniejsi z całej czwórki. Sądzę, że Tiara Przydziału powinna zostać wymieniona na coś lepszego, lecz wiedziałem, że tak się nigdy nie stanie. Hogwart to szkoła z tradycją, nadal trzeba praktykować wszystkie głupoty, bo tak chcą ci wyżej postawieni.

~ * ~

Spieszyłem się na spotkanie z Morrigan. Nigdy nie umawiałem się na randki, to ona miała na mnie taki wpływ. Zmieniałem się przez nią. Mimo wszystko lubiłem jej towarzystwo, z przyjemnością spędzałem z nią czas. Głównie znajdywaliśmy sobie jakiś spokojny kąt w zamku lub na błoniach i rozmawialiśmy do późna.

Nie spodziewałem się po niej takiego podejścia do życia i świata. Była inteligentną kobietą, mówiącą wszystko prosto z mostu, przy czym zazwyczaj miała rację. Nachodziło mnie wrażenie, że przy mnie zachowywała się inaczej. Chowała dumę i wyższość w kieszeń i stawała się bardziej ludzka, dostępna, milsza. Lecz przy innych nadal pokazywała swą wyższość, traktowała ich jak skrzaty domowe lub gorzej.

Wszedłem do tajnego przejścia, znajdującego się za portretem czterech krów pasących się na łące i pognałem w dół stromymi i wąskimi schodami.

Znów zacznie marudzić jak się spóźnię – pomyślałem z niechęcią. Czasem jej zachowanie było nie do wytrzymania. Nie mogłem się spóźnić nawet pięć minut, bo od razu miała do mnie nieuzasadnione pretensje.

Jakby tego wszystkiego było mało, na mojej drodze pojawili się Potter, Black i Pettigrew. Stali w rządku, bo przejście było za wąskie. Nie mogłyby się w nim minąć dwie drobne, dorosłe osoby, a co dopiero oni. Na ich gębach pojawiły się wredne grymasy, różdżki trzymali wyciągnięte, w gotowości, aby rzucić pierwsze zaklęcie. Nie miałem szans, aby wyciągnąć moją. Dostrzegłem, że Black trzymał w drugiej ręce lekko zniszczony, duży kawałek pergaminu, na którym coś zostało narysowane.

Nie spodziewałem się ich w tym miejscu. Po ich zachowaniu miałem wrażenie, że wiedzieli, że tutaj będę. Tylko skąd? Przecież nie planowałem tego, był to chwilowy impuls. Nie chciałem się spóźnić, dlatego wszedłem w pierwsze lepsze tajne przejście pozwalające dojść na parter szybciej niż główne schody i korytarze. Więc jak? Nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi na to pytanie.

– Co Smarkerusie, myślałeś, że ujdzie ci na sucho to, co zrobiłeś Remusowi? – rzekł wojowniczo Potter. – Skoro Dumbledore jeszcze nic z tym ani z tobą nie zrobił, to my się tym zajmiemy. Sprawiedliwości stanie się zadość.

Moje wargi ułożyły się w grymasie wściekłości.

– Będziecie następni, durnie – oznajmiłem ze stoickim spokojem.

Nie miałem pojęcia, skąd nagle odezwała się we mnie taka odwaga. To się przecież nigdy do tej pory nie zdarzyło. Byli zaszokowani moją odmienną reakcją, ta chwila pozwoliła mi na wyciągnięcie różdżki.

Teraz ja znalazłem się na lepszej pozycji. Spojrzałem na nich z góry z wyższością i pogardą. Najwyższy czas pokazać im na co mnie stać. Wezbrała we mnie nadzieja, że tym razem będzie lepiej, że to koniec z upokorzeniami. Koniec. Miałem czysty umysł, w sam raz do rozsądnego postępowania w pojedynku. I zwycięstwa. W tak ciasnym pomieszczeniu szala w końcu przechyliła się na moją stronę.

Everate…

– Co tu się dzieje?

Nie zdążyłem do końca wypowiedzieć w myślach zaklęcia. Przerwało mi niespodziewane pojawienie się Argusa Filcha. Tylko jego tu brakowało. Czy zawsze kiedy jestem na lepszej pozycji, mogę zwyciężyć, to ktoś musi mi przerwać? Bezpowrotnie pogrzebać szanse na zwycięstwo? Przecież już nigdy może się nie powtórzyć taka okazja. Byłem wściekły, mocno zaciskałem palce na różdżce. Tylko dzięki silnej woli nie rzuciłem zaklęcia na tych debili przede mną lub woźnego.

Filch stał za mną, górując nad nami wszystkimi. Dyszał ciężko, jakby pokonał spory odcinek biegnąc. Z ust wydobywał się nieświeży oddech, zatruwając powietrze w ciasnym przejściu.

– Widzę tutaj złamanie kilku punktów regulaminu szkolnego – powiedział z mściwą satysfakcją. – Jakbyście nie wiedzieli, a jest to bardzo prawdopodobne, to uczniom nie wolno przebywać w korytarzach prowadzących na skróty. – Jego wzrok powędrował w stronę trójki Gryfonów.

– Nie ma takiego zakazu! – oburzył się Potter.

– I używać czarów poza klasami i pokojami wspólnymi – kontynuował, nie zwracając uwagi na słowa chłopaka.

– Nie rzucaliśmy żadnych zaklęć – buntował się Black. – Tylko wyjęliśmy różdżki.

– Nic mnie to nie obchodzi. – Filch pluł się przy każdym wypowiedzianym słowie. – Wszyscy dostaniecie tygodniowy szlaban, a opiekunowie waszych domów zostaną o tym poinformowani. Zostaniecie także wpisani do kartoteki szkoły.

Gryfoni zamilkli. Nie miały sensu dalsze kłótnie z woźnym. Mężczyzna chciał już odejść, ale jego wzrok spoczął na kawałku pergaminu trzymanym przez Blacka.

– Co to jest?! – zawołał, plując się przy tym.

Ich oczy rozszerzyły się, ku mojemu zdziwieniu zauważyłem w nich strach. Bali się o ten pergamin?

– To nic takiego – próbował wymigać się Potter, ale chyba zapomniał, że na Filchu jego urok i podlizujący ton nie robią najmniejszego wrażenia.

– Dawać mi TO w tej chwili! – zawył, próbując przepchnąć się do Blacka.

– Koniec psot – szepnął Gryfon na tyle głośno, że wszyscy bez przeszkód go usłyszeli. Stuknął nadal wyciągniętą różdżką w pergamin.

Filch niczym akrobata przepchnął się do Blacka, stojącego za Potterem i wyrwał mu z ręki pergamin.

– Konfiskuję TO! – wrzasnął woźny z triumfem, chociaż chyba nie do końca wiedział, co to było.

– Daj spokój, Łapo. – Pettigrew położył dłoń na ramieniu przyjaciela, próbując złagodzić jego wściekłość. – Poradzimy sobie bez niej.

– Ruszać się! – zawołał Filch.

– Jeszcze za to zapłacisz, Snape. Nie myśl, że ujdzie ci to płazem – wycedził przez zaciśnięte zęby Potter, tak że tylko ja mogłem go usłyszeć.

Ruszyliśmy w dół schodów. Szliśmy w rzędzie. Na przedzie znajdował się Pettigrew, za nim Black, Filch, Potter, a na końcu ja. Zauważyłem jak woźny składa pergamin, wkłada go do kieszeni, tylko że był pusty. Przecież jeszcze niedawno coś się na nim znajdowało, a teraz już nie. Dziwne.

Nie miało sensu dłuższe myślenie o tym. Najważniejsze, że ta rzecz była cenna dla tych głupców, a teraz została skonfiskowana na zawsze. Uśmiechnąłem się pod nosem mimo szlabanu dzisiejszy dzień był dobry. Przebrzydli Gryfoni dostali za swoje, może nie bezpośrednio ode mnie, ale jednak te przygłupie uśmieszki zniknęły z ich twarzy. A widok przerażenia w ich oczach, to niezapomniany widok.

Nie mogłem się doczekać chwili, kiedy znów zobaczę strach w ich oczach. Miałem nadzieję, że stanie się to niebawem. Teraz wiem, że podjąłem słuszną decyzję, gdyż inaczej nigdy nie miałbym z nimi szansy na upragnione zwycięstwo.

Szedłem ciemnym korytarzem. Niewiele pochodni rozjaśniało mrok lochów mimo wczesnej godziny wieczornej nikt nie pofatygował się, aby zapalić ich więcej. Dzisiaj mi to nie przeszkadzało, było nawet lepiej. W tej chwili wolałem ciemność, zresztą to ona towarzyszyła mi prawie przez całe życie. Dlaczego nie mogło być w nim więcej światła? Dlaczego jedyną radosną i jasną iskierką w mojej egzystencji stała się Lily? Tylko ona potrafiła mnie zrozumieć, doradzić, pomóc. Nasza ostatnia kłótnia tak wiele zmieniła. Zabolało mnie, że moja przyjaciółka broniła Lupina. Przecież nadal zachowywał się jak reszta jego kumpli, może od niedawna rzadziej im towarzyszył, ale to nie zmieniało tego kim był. Jak ona mogła stanąć po jego stronie? Dlaczego nie chciała mi uwierzyć, że on jest wilkołakiem? Ostre słowa, które zostały wypowiedziane nadal wisiały pomiędzy nami, nadal odbijały się echem w mojej głowie.

W tej chwili potrzebowałem samotności. Chciałem się zaszyć w jakimś ciemnym kącie w pokoju wspólnym lub posiedzieć w dormitorium, dopóki nikogo w nim nie było. Przemyśleć wszystko, co się wydarzyło pomiędzy nami, znaleźć jakieś rozwiązanie tej niekomfortowej sytuacji.

Szedłem, nie patrząc przed siebie. Wzrok miałem spuszczony na stopy, przez co o mało nie wpadłem na Lucjusza Malfoya opartego o kamienną ścianę lochu. Wyglądał jakby na kogoś czekał. Może był umówiony z jakąś dziewczyną.

– Uważaj jak chodzisz, Snape – rzucił w moją stronę.

Nie odpowiedziałem. Próbowałem go ominąć, jednak zagrodził mi drogę, uniemożliwiając pójście dalej.

– Czego chcesz? – warknąłem.

– Porozmawiać. – Na jego ustach pojawił się wyrafinowany uśmiech.

Skinął głową w stronę klasy od eliksirów znajdującej się naprzeciwko niego. Niechętnie wszedłem do niej razem z nim.

Malfoy nonszalancko oparł się o biurko nauczyciela, zakładając ręce na piersi. Długie, jasne włosy związał w kitkę, używając do tego cienkiej, atłasowej, ciemnej wstążki. Stalowoszare, zimne oczy patrzyły wprost na mnie. Na piersi jego idealnie skrojonej, nowej szaty błyszczała odznaka prefekta naczelnego.

– Znów Gryfoni dali ci popalić czy tym razem jest to wina tej szlamy?

– Nie nazywaj jej tak! – zawołałem, nie mogłem pozwolić, aby ktokolwiek obrażał przy mnie Lily.

– Mulciber miał rację. Nie warto mówić tak o twojej dziewczynie.

– Lily nie jest moją dziewczyną, tylko przyjaciółką! – Czułem jak krew napływa mi do policzków, powodując powstanie czerwonych wypieków.

Na twarzy Malfoya pojawił się drwiący uśmiech.

– W tej chwili to nieważne, nie warto tracić czas na Evans. Nie o tym chciałem z tobą porozmawiać.

Lucjusz Malfoy chciał ze mną rozmawiać? Nie wiedziałem o co może mu chodzić. Zawsze przebywał w towarzystwie bogatych osób, nigdy nie zniżał się do mojego poziomu. Spojrzałem na niego ponaglająco.

– Zapewne słyszałeś o Czarnym Panu, powszechnie znanym jako Sam – Wiesz – Kto.

– To ten czarnoksiężnik, który powoli zaczyna terroryzować cały kraj?

– Terroryzować? Snape, nie mówisz poważnie? – Malfoy zaśmiał się krótko. – On wprowadza nowe porządki, które już dawno powinny zostać zastosowane. Kontynuuje szlachetne dzieło wielkiego Salazara Slytherina.

– Zabija niewinnych!

– Ech, Severusie, nie ma czegoś takiego jak niewinność. Dobro i zło nie istnieją. Czarny Pan oczyszcza świat czarodziejów z plugawych mieszańców i zdrajców krwi, niegodnych noszenia różdżki. Wiesz o czym mówię, przecież twoja matka jest czarownicą czystej krwi. Sam z chęcią pozbyłbyś się własnego ojca, mugola, niegodnego życia u boku czarownicy, niegodnego tego, by posiadać z nią dzieci. Takie związki powinny być zakazane.

Stanął mi przed oczami obraz Lupina, wilkołaka, potwora. On na pewno nie zasługiwał na naukę magii, nieważne jak dobre miał wyniki. Hogwart nie był dla niego. Mojej matki dręczonej psychicznie i fizycznie przez ojca, którego nienawidziłem z całego serca. Taki ktoś nie powinien istnieć.

– Lucjuszu, do czego zmierzasz?

– Bezpośredni jak zwykle. Otóż Czarny Pan od kilku lat zbiera zwolenników, którzy są gotowi mu służyć.

– Śmierciożerców?

– Tak śmierciożerców – potwierdził Malfoy. – Jesteś ambitny i utalentowany. Masz idealne predyspozycje, aby wiele w życiu osiągnąć.

– Prowadzisz nabór dla niego? – spytałem z ironią.

– Nie waż się drwić z Czarnego Pana, Snape – rzekł z wściekłością. – jestem jego wiernym sługą.

Podwinął lewy rękaw szaty i pokazał mi swoje przedramię. Widniał na nim wypalone znamię. Czarna czaszka, z której ust wychodził wąż. Mroczny Znak, symbol śmierciożerców. Patrzyłem na niego, żaden dźwięk nie był w stanie wyrwać się z moich ust. Byłem w szoku, nie spodziewałem się, że Lucjusz stał się jednym z nich.

– Proponuję ci, abyś do nas dołączył. – Złość zniknęła z tonu jego głosu, moje zdumienie było wystarczając zapłatą.

– Nie jestem taki… - Głos mi drżał.

Co mnie czeka jeśli odmówię? Tylko czy na pewno tego nie chcę?

– Jaki? Wszyscy Ślizgoni są tacy sami, więc nie masz co się spierać. Pomyśl o tym, co dzięki temu zyskasz, co będziesz mógł osiągnąć. Ci głupi Gryfoni nie będą mieli z tobą szans, pokażesz im gdzie jest ich miejsce, zemścisz się. Potter, Black, Lupin i Pettigrew dostaną za swoje. I nie tylko oni. Także inni, którzy staną na twojej drodze. Będziesz mógł pomóc matce, uwolnić ją od tego mugola. Czarny Pan bardzo się z tego ucieszy. Im mniej plugawych mugoli tym lepiej. A Evans nic się nie stanie. Na pewno zostanie oszczędzona dla ciebie.

W tamtej chwili coś się we mnie złamało. Nie miała znaczenia dotychczasowa wiedza o śmierciożercach, bo może faktycznie Lucjusz miał rację. Zemsta, triumf, życiowe spełnienie. W tamtej chwili tylko to zaprzątało moją głowę. Chciałem widzieć ich upokorzenie, pokonać ich przy całej szkole, zemścić się na Potterze za to, co robił Lily, za te wszystkie nieprzyjemności, które mu zawdzięczała. Pozbyłbym się ojca. Matka i ja żylibyśmy razem, szczęśliwi, bo jego by już nie było. Już nigdy by jej nie uderzył, nie płakałaby z jego powodu. W końcu ktoś by mnie dostrzegł, stałbym się poważanym czarodziejem, z którym inni by się liczyli. Lily będzie bezpieczna, nic jej nie zagrozi.

Już nigdy więcej bym nie cierpiał. Nigdy. W końcu zaznałbym trochę szczęścia w życiu. Wystarczyło tylko jedno słowo. Jedno słowo, które zmienni moją egzystencję na zawsze. Na lepsze. Szala bezpowrotnie się przechyliła. Ból i upokorzenie gwałtownie pchnęły ją w dół i przygwoździły, aby nie mogła się już podnieść…

– Zastanowię się – powiedziałem.

– Oczywiście. – Na jego wąskich wargach pojawił się triumfalny uśmiech, wiedział, że już mnie ma. – Możesz wszystko dokładnie przemyśleć. Mamy czas, Severusie. Mamy czas.

~ * ~

I to by było na tyle. Tą notkę też wydłużyłam, dodając wspomnienie. Inaczej byłaby niemiłosiernie krótka. Pierwotnie miała mieć numer czternaście, ale wstawiłam ją tutaj, bo tak lepiej pasuje.

Aby nie było później jakiegoś nieporozumienia, to akcja we wspomnieniu dzieje się pod koniec klasy czwartej.

Notka z dedykacją dla Olki. Chciałaś, aby Severus poszedł na randkę z Morrigan, więc poszedł, chociaż to ona się z nim umówiła.

Pozdrawiam :)