Wspomnienie 15: Zwodniczy spokój

Ludzie są gotowi uwierzyć we wszystko, tylko nie w prawdę.

Carlos Ruiz Zafon – Cień wiatru

27 kwietna 1978

Pogoda nie odzwierciedlała nastroju wydarzeń, które miały ostatnio miejsce w Hogwarcie czy nawet w całym kraju. Liczne morderstwa i zaginięcia potęgowały strach, niepewność i rozpacz wśród ludzi. Doprowadził do tego jeden człowiek, czarnoksiężnik, który osiągnął nieporównywalnie wielką moc i potęgę, o jakiej marzy tak wielu.

Szkolne błonia zalało jaskrawe słońce królujące na błękitnym nieboskłonie. Jaskrawozielona, równo przystrzyżona trawa bujnie obrastała tereny wokół zamku i jeziora. Gałęzie drzew pokrywały szmaragdowe liście i pąki kwiatów.

Uczniowie, nie przejmując się zbliżającymi się wielkimi krokami egzaminami, w pełni korzystali z ciepłego i pięknego dnia. Spacerowali po błoniach, siedzieli przy jeziorze. Niektórzy, ci pozbawieni chociażby odrobiny inteligencji, urządzali sobie kąpiele w zimnej wodzie. Dziewczyny przechadzały się przy brzegu, mocząc nagie stopy.

Wszystko przypominało obraz sielanki i radości, jakby w tej chwili każdy zapomniał o problemach, jakby nie liczył się teraz smutek i żal, ale wesołe rozmowy, śmiechy, wspólne spędzanie czasu z przyjaciółmi i bliskimi.

Nie dziwiłem się im, sam chciałbym zapomnieć o tym wszystkim, o problemach, których mnożyło się coraz więcej. Cieszyć się chwilą radości. Chociaż jeden dzień siedzieć bezczynnie, leniuchować i nie martwić się o to, co przyniesie jutro.

Wśród uczniów nie dostrzegłem Pottera, Blacka i Pettigrew. Zdziwiłem się, bo zawsze starali się być w centrum uwagi. Myślałem, że będą razem z innymi debilami kąpać się w jeziorze. Cóż, możliwe, że siedzieli z Lupinem w skrzydle szpitalnym. Nie doszedł jeszcze do siebie po ostatniej pełni księżyca. Kto wie, może przygotowywali go na brutalne zetknięcie z rzeczywistością, gdy znów zacznie uczęszczać na zajęcia? Wiadomość o tym, że jest wilkołakiem rozeszła się szybciej niż przypuszczałem, wiedzieli już prawie wszyscy. Wśród uczniów był to temat numer jeden, nowy motyw do rozmów i plotek, coś innego i zaskakującego. Taka sensacja w Hogwarcie nie miała do tej pory miejsca. Każdy był ciekaw jak zakończy się ta sprawa. Czy wyrzucą Lupina ze szkoły? Czy milczący do tej pory Dumbledore podejmie jakieś środki lub działania w tej sprawie? Co będzie dalej?

Mnie całe to poruszenie nie interesowało, nie miało dla mnie znaczenia. Nie obchodziło mnie, co się stanie. Mogli nawet zarżnąć Lupina i powiesić jego głowę przed bramą szkoły jako ostrzeżenie dla innych mieszańców lub wyrzucić go. Dyrektor mógł także nie podjąć żadnych działań, zostawić tą sprawę w spokoju, nie zrobić nic, broniąc Gryfona przed radą nadzorczą czy nawet Ministrem Magii. Najważniejsze, że uczniowie będą o tym mówić i szybko nie zapomną. Na zawsze pozostanie to w ich pamięci, a przecież tylko nieliczni tolerują wilkołaki. Inni uważają je po prostu za dzikie bestie, które należy trzymać w niewoli i odpowiednio tresować. Nareszcie osiągnąłem swój cel. Zemsta jest słodka.

Zlustrowałem wzrokiem wszystkich znajdujących się na błoniach uczniów, by zatrzymać wzrok na dziewczynie, siedzącej na trawie niedaleko brzegu jeziora. W dłoniach trzymała książkę, którą czytała ze skupieniem, poświęcając jej całą uwagę. Po chwili oderwała wzrok od tekstu i odchyliła głowę do tyłu, zamykając oczy. Promienie słońca padały na jej twarz, szyję i długie włosy. Uśmiechnęła się szeroko, ciesząc się ciepłem. Wyglądała tak pięknie, gdy na jej ciele tańczyły jasne refleksy promieni słonecznych. Następnie obróciła głowę w bok. Gdy mnie zobaczyła, przybrała obrażony wyraz twarzy i wróciła do lektury.

Uśmiechnąłem się pod nosem i nie zwracając uwagi na jej pretensjonalne zachowanie, ruszyłem w stronę dziewczyny. Kiedy usiadłem obok niej, nawet nie zareagowała.

– Co czytasz? – spytałem od niechcenia, aby rozpocząć rozmowę.

Wyprostowała się z godnością i nic nie mówiąc, nie odrywała wzroku od książki.

– Ech, poczekam aż zechcesz się do mnie odezwać, nigdzie mi się nie spieszy. Jakbyś zapomniała nie byliśmy umówieni na konkretną godzinę.

Zdjąłem szatę, położyłem się na nagrzanej od słońca trawie, kładąc ręce za głowę. Zamknąłem oczy, ciesząc się ciepłem promieni słonecznych, padających na moją twarz.

Słodkie lenistwo. Oddałbym wiele za to, aby było tak częściej. Wiedziałem, że to złudzenie spokoju, że za chwilę znów rozpocznie się walka o przetrwanie, niepokój o jutro. Nie ma odpoczynku, życie to ciągła praca, doskonalenie swoich umiejętności i talentów, zmagania o akceptację i uznanie wśród innych. Zepchnąłem ponure myśli na dno świadomości, ciesząc się tymczasowym spokojem, ładną pogodą i obrażalską dziewczyną obok siebie.

Po chwili poczułem jak odgarnia mi włosy z czoła, delikatnie błądząc palcami po mojej twarzy.

– Hmm? – mruknąłem rozleniwiony, powoli otwierając oczy.

– Nic – odparła, nie przerywając czynności.

– Coś cię jednak martwi. – Podniosłem się, aby spojrzeć jej prosto w oczy. Ton głosu dziewczyny ewidentnie świadczył o tym, że coś jest nie tak.

– Wiem, że będziesz wściekły… – mówiła, unikając mojego spojrzenia. – To straszne… On…

Zamilkła, spuszczając głowę.

– Co się stało? – spytałem, starając się zachować spokojny ton głosu. Wiedziałem, że sama mi nie powie.

– Nie oskarżą Avery’ego i… i Mulcibera też nie. On…

– Co on? Co zrobił?! – wybuchnąłem.

– On… - Głośno przełknęła ślinę. – Słyszałam jak rozmawiał z Averym. On…

– Wyduś to wreszcie z siebie! – Zaczynałem się niecierpliwić.

– Mulciber rzucił zaklęcie Imperius na Louisa. Wiesz, tego Ślizgona, co minął nas wtedy. Mojego kolegę z dzieciństwa. Ostatnio za dużo gadał o Czarnym Panu i pewnie przez to on. Zabrali go do ministerstwa.

– Nie wierzę…

– Wykorzystał okazję, kiedy oni przyszli do szkoły. Musiał ich widzieć. Bagnold i Crouch połknęli haczyk, a Avery na pewno ich jeszcze bardziej podburzał. Louis sam się przyznał, więc dla nich nie było wątpliwości. Podobno Dumbledore chciał interweniować, zbadać tą sprawę dokładniej, nie wiem, może nie dał się nabrać na to przedstawienie. W końcu jest wielkim czarodziejem, nie wiemy do czego jest zdolny. W ostateczności nic nie mógł zrobić, oni byli nieugięci i ślepi. Tego samego dnia zabrali go ze szkoły, dzisiaj miało odbyć się przesłuchanie przed członkami Wizengamotu. Nie ma wolnej woli, nie wybroni się…

– Zesłali do Azkabanu niewinnego człowieka?! – Powoli traciłem nad sobą kontrolę.

– Severusie, proszę, zostaw tą sprawę – lamentowała Morrigan, trzymając mnie za rękę, by uniemożliwić wstanie. – Wiem, że to okropne, sama nie wiem jak mam to sobie poukładać, ale wiem, że muszę. Co chcesz zrobić? Znów go zmasakrować? Chcesz, aby wyrzucili cię ze szkoły dwa miesiące przed jej zakończeniem? Przecież Mulciber dostał już za swoje! Widzisz czym się stał, więc zostaw go w spokoju.

Czułem jak z każdym słowem coraz mocniej wbija palce w moje przedramię.

– Proszę, zrób to dla mnie i zostaw go, zostaw tą sprawę. Najważniejsze, że my jesteśmy oczyszczeni z podejrzeń, że to koniec. Proszę.

– Tym razem go zostawię – poddałem się. – Lecz jeżeli zrobi coś jeszcze, tutaj w szkole, to go zabiję i już mnie nie powstrzymasz.

Morrigan wzdrygnęła się. Kiwnęła tylko głową na znak, że akceptuje moje słowa.

Spojrzałem na gładką taflę jeziora. Dzisiejszy dzień wydawał się taki spokojny aż nagle wszystko zostało zniszczone. Ten chwilowy, złudny promyczek nadziei zniknął bezpowrotnie. Dotrzymam słowa i nic nie zrobię Mulciberowi, chyba że sam stanie na mojej drodze.

Nagle poczułem jak Morrigan przytula się do mnie i opiera głowę na ramieniu, rękami obejmując w pasie. Jedną dłonią gładziłem jej ciemne, miękkie włosy, drugą trzymałem na szczupłej tali dziewczyny. W tej chwili chyba nam obojgu brakowało ciepła i bliskości drugiej osoby.

Czy piękno i łagodność przyrody zawsze musi dawać złudne przypuszczenia, że wszystko jest w porządku, że nic złego nie ma prawa się wydarzyć?

Był wyjątkowo słoneczny i ciepły dzień jak na końcówkę sierpnia. Na błękitnym niebie nie znajdowała się ani jeden biały obłoczek. Wiatr nie poruszał liśćmi na zielonych drzewach.

Matka zabrała mnie na zakupy, w końcu pierwszy września zbliżał się wielkimi krokami. Skorzystała z okazji, kiedy ojciec wyszedł na cały dzień do swoich kolegów i oznajmił, że zamierza wrócić dopiero następnego dnia.

Pierwszy raz zabrała mnie w miejsce, gdzie skupiło się tak wielu czarodziejów. Było to dla mnie wspaniałe i ekscytujące wydarzenie. Nie wiedziałem, w którą stronę patrzeć, wszystko wydawało się takie fascynujące. Z wystawy sklepu z magicznymi stworzeniami zabrano żywy towar z powodu pogody, niestety wiedziałem, że nigdy nie dostanę własnego zwierzaka. Marzyłem o tym, aby posiadać swoją sowę, lecz nie mogłem liczyć nawet na szczura. Na wystawie księgarni postawiono książki oprawione w drogocenne skórzane okładki, każda z ozdobne wypisanym tytułem. Nigdy nie widziałem z bliska takich woluminów, w domu mieliśmy tylko bardzo stare księgi. Niejedna pozbawiona była okładki, miały podarte, pozginane i poplamione kartki. Matce udało się ocalić kilka książek z zaklęciami, lecz ona też nie wyglądały tak olśniewająco jak te z księgarni. Przed wystawą sklepu z markowym sprzętem do quidditcha stała grupka starszych chłopców, podziwiających najnowsze i najszybsze miotły. Sklepy z odzieżą prezentowały najnowsze trendy mody, niektóre wyglądały okropnie, jakby były przeznaczone dla aktorów grających jakiś błaznów, a nie szanujących się czarodziejów. Najbardziej ciekawił mnie sklep z różdżkami, tak bardzo chciałem mieć już swoją własną.

Na ulicy Pokątnej panował spory ruch. Czarownice i czarodzieje wybrali się na zakupy ze swoimi pociechami, jadącymi we wrześniu do szkoły. Każdy korzystał z ładnej pogody. Ludzie śmiali się i wesoło dyskutowali między sobą, dzieci biegały bez nadzoru rodziców. Wszyscy jakby na moment zapomnieli, że nadeszły niespokojne czasy, że coraz częściej słychać o morderstwach i zniknięciach całych rodzin, że nawet na Pokątnej nie było do końca bezpiecznie.

– Głupcy, nie mają wyobraźni – rzekła matka. – A gdy coś się stanie będą obwiniać wszystkich innych, tylko nie siebie. Kupimy to co mamy i od razu wracamy.

– Dobrze, mamo – odparłem zrezygnowany.

Chciałem dłużej pokręcić się po ulicy i obejrzeć wszystko, co się na niej znajdowało, lecz wiedziałem, że z matką nie należy się kłócić. Nie chciałem przysporzyć jej nowych zmartwień, tym bardziej, że ostatnio z powodu choroby nie mogła pracować i zostało nam już niewiele ukrytych oszczędności.

Podręczniki, kociołek i inne przedmioty niezbędne do ważenia eliksirów dostałem od matki. Trzymała je w ukryciu w nadziei, że kiedyś się przydadzą i miała rację. Szaty szkolne kupiliśmy w sklepie z odzieżą używaną, a różdżkę w sklepie Ollivandera. Ogarnęło mnie ogromne szczęście, kiedy w końcu miałem ją w rękach, przecież to ona była symbolem każdego prawdziwego czarodzieja. Tak bardzo chciałbym po powrocie do domu poćwiczyć jakieś proste zaklęcia, lecz wiedziałem, że to niemożliwe. Musiałem utrzymać w tajemnicy przed ojcem fakt posiadania własnej różdżki, musiałem poczekać aż znajdę się w szkole.

Po zakupach powoli wracaliśmy do Dziurawego Kotła, aby stamtąd za pomocą kominka dostać się do domu. Wszystko wydarzyło się tak nagle. Na ulicy pojawiły się cztery zakapturzone postacie w czarnych pelerynach i maskach na twarzach. Wiedziałem kim są, matka wielokrotnie opowiadała mi o nich. Śmierciożercy. Słudzy czarnoksiężnika, który powoli terroryzował cały kraj. Wszyscy wpadli w popłoch, starali się jak najszybciej uciekać, taranując tych, którzy stali w miejscu, niezdolni do ruszenia się.

– Severusie, szybko! – zawołała matka, ciągnąc mnie za rękę do najbliższego zaułka, aby tam w skupieniu użyć teleportacji łącznej i dostać się do domu.

Biegłem za nią, lecz odwróciłem głowę w drugą stronę, chciałem wiedzieć, co się stanie. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że popełniłem błąd. Widziałem, jak postacie zbliżają się do straganu z jakimiś nieznanymi mi srebrnymi przedmiotami. Wyciągnęli różdżki. Słyszałem wrzaski sprzedawczyni, która kazała uciekać małej dziewczynce. Miała ona nie więcej niż sześć lat. Niestety było już za późno. Błysnęło zielone światło. Dziecko padło martwe na brukowaną ulicę, matka zaraz za nią. Postacie ruszyły dopaść ludzi, którzy pozostali jeszcze na Pokątnej, zanim pojawią się aurorzy. Ostatnie co zobaczyłem, to pojawiająca się na niebie czaszka, z której ust wyłaniał się wąż. Później stałem już przed domem.

Poczułem jak matka mocno mnie obejmuje, starała się nie płakać, lecz było to od niej silniejsze.

– Już dobrze – szeptała. – Jesteśmy bezpieczni.

Ja nie miałem w oczach łez, natomiast ogarnęła mnie wściekłość i złość. Jak ktoś może być aż tak okrutny? Jak można zabijać bez skrupułów? Czy ci ludzie nie mają wyrzutów sumienia? Nie mają własnych rodzin? Jak oni by się czuli, gdyby ktoś zamordował na ich oczach ich własne dzieci?

Pozostała już tylko ciemna pustka, niezrozumienie, błysk zielonego światła i dziewczynka padająca na ziemię bez życia.

~ * ~

Na pierwszej stronie Proroka Wieczornego widniało zdjęcie młodego chłopaka. Krótkie, starannie uczesane ciemnoblond włosy okalały jego owalną twarz z dużymi, odstającymi uszami. Miał zielone oczy z radosnymi iskierkami, długi, garbaty nos, jasne, krzaczaste brwi i szerokie wargi, ułożone w uśmiechu, pokazującym sznur białych zębów.

MORDERSTWO W HOGWARCIE WYJAŚNIONE

Dzisiaj przed Wizengamotem stanął piętnastoletni Louis Ward, uczeń szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie

– Ward przyznał się do ciążących na nim oskarżeń – powiedziała nam dzisiaj minister magii, Milicenta Bagnold. – To on dziewiętnastego kwietnia zamordował Emily Harris. Opisał dokładny przebieg całego zajścia. Powiedział, że rzucił na dziewczynkę klątwę Imperius, która zaliczana jest do trójki Zaklęć Niewybaczalnych, następnie kazał skoczyć jej z wieży astronomicznej. Dlatego Ministerstwo Magii nie ma wątpliwości, że to on za tym stoi.

Mimo że Louis Ward jest niepełnoletni, to za użycie zaklęcia Imperius wobec innej osoby i morderstwo został skazany na dożywocie w Azkabanie. Po procesie złamano jego różdżkę.

Rodzice mordercy odmówili jakiegokolwiek komentarza. Tak samo uczynił dyrektor Hogwartu, Albus Dumbledore, który pojawił się na procesie, stając w obronie oskarżonego.

Jeden z pełnoprawnych członków Wizengamotu, który nie chce podać swojego nazwiska, zdradził, że Ward utrzymywał, jakoby działał na zlecenie Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać.

Czyżby jego mroczna potęga dotarła aż do Hogwartu? Skoro Dumbledore nie radzi sobie prowadzeniem szkoły i utrzymaniem bezpieczeństwa, oznacza to, że młodym czarodziejom grozi niebezpieczeństwo.

– W Hogwarcie zostanie przeprowadzone odpowiednie dochodzenie, aby sprawdzić czy nie ma w nim więcej potencjalnych zwolenników Tego Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać – zdradził nam Martin Avery, przewodniczący rady nadzorczej szkoły. – Lecz wątpimy w taką ewentualność. Uważam, że nasze dzieci są już w szkole bezpieczne.

Dla zainteresowanych na stronie dziewiętnastej podajemy sposoby obrony przed najczęściej spotykanymi zaklęciami, urokami i klątwami z dziedziny czarnej magii.

~ * ~

I jest kolejna notka. Na początku wyszła mi o wiele krótsza, ale dodałam wspomnienie i wydaje mi się, że teraz jest w sam raz.

I zaczął się nowy semestr. Niestety w tym mam zajęcia do późna, ale na szczęście piątki są wolne, więc nowe notki najprawdopodobniej nie będą już ukazywać się w ciągu tygodnia tylko w piątki i weekendy. Mogę obiecać, że nadal będę starała się publikować je co tydzień.

Notka z dedykacją dla Trujący bluszcz za miłe słowa odnośnie mojego opowiadania. Po Twoim ostatnim komentarzu zrobiło mi się tak miło i ciepło na sercu, a szeroki uśmiech nie opuszczał mojej twarzy przez cały dzień. (Nie wiedziałam czy odmienić Twój nick, więc napisałam w mianowniku, jeżeli ta wersja jest niepoprawna (co znając mnie może być bardzo prawdopodobne), to możesz podać mi prawidłową i poprawię.

Pozdrawiam serdecznie :)