Wspomnienie 14: Wyjawiony sekret

Świat to potwór zębaty, gotów gryźć, gdy tylko zechce.

Stephen King – Pokochała Toma Gordona

25 kwietna 1978

Kolejna prawie bezsenna noc. Spałem zaledwie pięć godzin. Za każdym razem, gdy zamykałem powieki, nawiedzał mnie obraz zapłakanej twarzy Morrigan przepełnionej smutkiem, który starała się ukryć w złości i wściekłym tonie głosu.

Rano nie miałem ochoty wstawać razem z innymi mieszkańcami dormitorium, nie chciałem wdawać się w jakiekolwiek rozmowy z nimi. Wystarczająco męczyli mnie wczoraj. Odczekałem, udając, że śpię, aż wyjdą i dopiero wtedy wstałem z niechęcią, by zacząć nowy, paskudny dzień.

~ * ~

– Nie do wiary. Snape jest sam? – Usłyszałem słowa ciemnowłosego Ślizgona, stojącego niedaleko wyjścia z pokoju wspólnego.

– Dziwisz się? W końcu taka świetna i seksowna laska nie będzie wiecznie chodzić z takim głąbem – odparł jego towarzysz.

– Teraz masz u niej szansę, Gary.

Chłopak nazwany Garym uśmiechnął się lubieżnie.

– Z chęcią ją wykorzystam – rzekł, oblizując wargi. – Pewnie nieźle wygląda nago. Z przyjemnością wyskoczyłbym z nią na jakiś numerek. Jest chętna i gorąca po takim zacofanym kimś jak Snape, który nie wie co to seks.

– Chcesz z nią być na stałe? – zapytał z niedowierzaniem.

– Oczywiście, że nie. Zgłupiałeś? Przelecę ją parę razy i to wszystko. Nie chcę kogoś takiego na stałą partnerkę. Delgado rozstawia nogi dla każdego chętnego. Może jak kiedyś znów nabiorę na nią ochotę, to przelecę ją jeszcze raz. To pusta debilka, co z tego, że ma wysoką pozycję społeczną i pieniądze, skoro jest głupią dziwką bez manier.

Oboje zaśmiali się perfidnie.

– Jeszcze raz którykolwiek z was obrazi Morrigan, a zrobię z wami to, co z Mulciberem w lutym lub potraktuję Klątwą Cruciatus! – zawołałem w ich stronę, posyłając mordercze, pełne furii spojrzenie. Cofnęli się o krok, a ich obleśne miny zniknęły z twarzy, zastąpione strachem.

– Daj spokój, Snape. My tylko… - Ciemnowłosy chłopak nie dokończył zdania, gdyż został pociągnięty przez swojego towarzysza w stronę dormitorium.

– Odbiło ci! Nie zaczynaj ze Snape’em, bo źle skończysz.

Musiałem mocno zacisnąć pięści, aby już teraz nie rzucić się na nich. Na szczęście zdrowy rozsądek chwilowo wziął górę. Nie potrzebowałem dodatkowych kłopotów, skoro starych miałem w nadmiarze.

Jak najszybciej wyszedłem z pokoju wspólnego, nawet najgłupszy komentarz w moją stronę mógłby spowodować, że stracę nad sobą panowanie, wrócę tam i pokażę im z kim zadarli. Za to, co mówili o Morrigan powinienem zadbać, aby cierpieli, zadać im ból, który zapamiętaliby do końca życia. Nie mogłem stosować czarnej magii przy tłumie Ślizgonów. Ktoś na pewno doniósłby o tym Slughornowi, a potem tylko chwila i dyrektor też by wiedział. Niech cieszą się, że teraz dałem im spokój, przynajmniej chwilowo. Jeżeli spotkam któregokolwiek, spacerującego samotnie po korytarzu, to nie daruję, pokażę na co mnie stać. Przekonają się, że w mojej obecności nikt nie będzie opowiadać kłamstw o Morrigan.

Jak najszybciej udałem się na śniadanie do Wielkiej Sali, nie chciałem się znów na nich natknąć. Wszedłszy do pomieszczenia, spojrzałem na stół Ślizgonów. Morrigan siedziała obok Jacka, zachowując sporą odległość miedzy nimi. Wydarzenia z wczorajszej nocy nie spowodowały u niej jakiś zmian fizycznych. Nadal ta sama wystudiowana obojętność, duma i próżność. Głowa uniesiona do góry i zadarty nos.

Nie wiedziałem, co dzieje się w jej psychice. Przez cały wczorajszy dzień nie odezwała się do mnie, ignorowała mnie, nie zaszczyciła nawet jednym spojrzeniem. Miałem już dość tej obojętności. Traktowanie w taki sposób sprawiało mi ogromny ból. Wolałbym, aby nawrzeszczała na mnie, spojrzała z wyższością, pogardą, jakkolwiek. Chciałbym, aby zareagowała na moją obecność w jakikolwiek sposób. Uczyniła jakiś gest, cokolwiek. Niestety, ona wybrała najgorszą zemstę: obojętność, która powoli wypalała mnie od środka. Sprawiała, że nie miałem już na nic ochoty, wszystko stawało się bezsensowne i mało ważne. Miałem ochotę krzyknąć, wstrząsnąć nią, aby się odezwała, spojrzała na mnie, zareagowała na mój widok…

Powiodłem wzrokiem po beztroskich Ślizgonach z mojej klasy. Czy oni nie mają poważnych problemów? Czy jedyne o co muszą się martwić to prace domowe i egzaminy?

Wtedy go zobaczyłem. Podniósł głowę znad talerza i spojrzał prosto na mnie. Nasze spojrzenia spotkały się, patrzeliśmy na siebie z wrogością i nienawiścią. Wiedziałem już, że następna konfrontacja będzie musiała zakończyć się śmiercią któregoś z nas. Żaden nie odpuści. On pierwszy odwrócił wzrok, wykrzywiając wargi w drwiącym uśmiechu.

Skóra na jego twarzy wyglądała jak niedokładnie wykonana maska. Cała była napuchnięta, pokrywały ją różne bruzdy, głębokie zmarszczki i blizny. Odniosłem wrażenie, że jego twarz składa się z kilkunastu płatów, martwej skóry, niedokładnie dopasowanych i nałożonych jeden na drugi. Po włosach i brwiach nie pozostał ani jeden ślad. Oczy, pozbawione powiek, zapadły się głęboko, przez co wydawały się mniejsze niż u normalnego człowieka. Białka stały się prawie niewidoczne, a tęczówki zaszły mgłą. Nos wyglądał jak pozbawiona określonego kształtu masa miękkiej substancji z dwiema dziurkami, przez które dostawało się niewiele powietrza. Wargi wykrzywiły się jedna w górę druga w dół, nawet przy zamkniętych ustach uzębienie po prawej stronie było widoczne. Podbródek zniknął całkowicie pod fałdami wiszącej skóry.

Olaf Mulciber wyglądał jak potwór. Nie spodziewałem się, że tak szybko wypuszczą go ze skrzydła szpitalnego. Sądziłem, że uzdrowiciele lepiej odrestaurują mu twarz, ale skoro nie to trudno, nikt nad nim płakać nie będzie. Przynajmniej wie, że ze mną się nie należy zadzierać. Efekty może podziwiać w lustrze, o ile w ogóle może w nie jeszcze spojrzeć. Nie miałem wyrzutów sumienia. Z przyjemnością zrobiłbym mu to jeszcze raz, by usłyszeć jego wrzaski i jęki.

Odwróciłem wzrok od Mulcibera. Nie chciałem stracić apetytu przed zjedzeniem śniadania. Dziwne, że innych nie napawa obrzydzeniem? Takiego dziwoląga nie powinni wpuszczać do Wielkiej Sali podczas posiłków.

Usiadłem naprzeciwko Jacka, ukradkiem spojrzałem w stronę Morrigan, ale ona była zajęta swoim śniadaniem.

– Pokłóciliście się, gołąbeczki? – zakpił Avery z ironicznym uśmiechem na ustach. – Kryzys czy zerwanie? Już wczoraj się do siebie nie odzywaliście.

– Nie twój interes, debilu – odparła Morrigan. – Pilnuj własnego nosa! Skąd znasz takie trudne słowa jak kryzys i zerwanie? Zdziwiłam się, że twój ptasi móżdżek jest w stanie je zapamiętać. Przecież nigdy nie miałeś dziewczyny i wątpię, żebyś kiedykolwiek miał, chyba że tatuś ci załatwi lub będzie to głupia krowa pokroju Alison Hughes. Śmiało możesz o nich zapomnieć, aby nie blokowały miejsca w twojej i tak już ograniczonej pamięci.

– Skończyłaś już? – wycedził Avery przez zaciśnięte zęby, jego policzki przybrały odcień karmazynu. – Wolę czekać na tą jedyną niż pieprzyć się z pierwszym lepszym. Kiedy jesteś umówiona na następny numerek? Za godzinę? Ach, zapomniałem, to za długo. Dwadzieścia minut?

Morrigan wstała gwałtownie z miejsca. Jej oczy pełne były furii i gniewu. Gdyby spojrzenie mogło zabijać, połowa uczniów w Wielkiej Sali padłaby trupem. Z całej siły spoliczkowała Avery’ego, tak że na jego twarzy pojawił się czerwony ślad dłoni.

– Au – jęknął.

Jak najszybciej opuściła Wielką Salę. Chciałem pobiec za nią. Podnosiłem się z miejsca, gdy zwrócił się do mnie Regulus.

– Snape, nieźle załatwiłeś tego mieszańca półkrwi.

– Co? – odparłem bezmyślnie, nie wiedząc o czym on do mnie mówi.

– Wiesz, tą dziewczynę z Hufflepuffu, co leży teraz w skrzydle szpitalnym. Ta co ostatnio trzymała z Lupinem – pospieszył z wyjaśnieniem.

– Nic wielkiego – stwierdziłem, nie chciałem o tym rozmawiać.

– Co ty gadasz? Widziałem jak Lupin ją niósł, była cała we krwi. Takich półkrwi mieszańców nie powinni wpuszczać do szkoły. Zasłużyła sobie! – wołał z przekonaniem Stanley.

– Teraz pewnie Lupin i jego kumple siedzą przy jej łóżku, skoro nawet na śniadanie nie przyszli.

– Lupina nie było w skrzydle szpitalnym – wtrącił się Mulciber. – Dzisiaj stamtąd wychodziłem, a przy półszlamie nikt nie siedział.

– Nie? – zdziwił się Regulus. – Myślałem, że będzie wisieć nad nią całą noc.

Wszyscy zaczęli się śmiać. Wtedy sobie przypomniałem. Przecież w nocy była pełnia, dlatego nie ma tutaj nikogo z bandy Pottera. Dlaczego nie wykorzystać okazji?

– Lupin nie byłby w stanie siedzieć przy niej całą noc – przerwałem ich śmiech.

Wszyscy spojrzeli na mnie wyczekująco, domagając się wyjaśnień.

– Nie wiecie? Lupin jest wilkołakiem, a w nocy księżyc był w pełni.

Ich oczy rozszerzyły się z niedowierzania.

– Co ty pieprzysz, Snape? – wtrącił się Stanley.

– Widziałem jego przemianę dwa lata temu…

– Fuj! – krzyknęła Sylvia, marszcząc nos ze wstrętem, jakby nagle poczuła jakiś nieprzyjemny zapach. – Chodzimy na lekcje z psem, mieszańcem, który może nas pozabijać lub zmienić w potwory podobne do niego. Muszę powiedzieć o tym Margaret, Esme i Sally, no i jeszcze Wendy. Clara też powinna wiedzieć, nie mówiąc o Inez. Muszę jeszcze napisać list do rodziców, niech coś z tym zrobią. Nie chcę chodzić do szkoły z potworem! On na zaklęciach siedzi przede mną. Straszne! Obrzydliwe!

Pospiesznie zebrała swoje rzeczy i wybiegła z Wielkiej Sali, chcąc znaleźć przyjaciółki i powiedzieć im o nowinie.

– Co chcesz przez to osiągnąć?

Zignorowałem pytanie Avery’ego, wstając z miejsca i kierując się w stronę wyjścia. Teraz zapłacisz mi za wszystkie lata upokorzeń. Kiedy dojdziesz do siebie, wszyscy będą już wiedzieć.

~ * ~

Szedłem do biblioteki. Chciałem się trochę pouczyć w spokoju i ciszy, najprawdopodobniej było to jedyne miejsce w zamku, w którym panował względny spokój. W końcu Pince dbała o porządek w swojej oazie spokoju.

W pokoju wspólnym wszyscy Ślizgoni zawzięcie dyskutowali o przypadłości Lupina. Zdania na ten temat były podzielone. Jedni sądzili, że należy go zabić od razu, w końcu jest potworem. Inni chcieli, aby natychmiast wyrzucono go ze szkoły. Powoływali się na wysoko ustawionych rodziców, którzy wszystko załatwią, a przy okazji jeszcze zdejmą ze stanowiska Dumbledore’a, który na to pozwolił.

W innych częściach zamku na pewno też wrzało. Przechodząc obok grupy czternastoletnich Krukonek, słyszałem jak zawzięcie dyskutują o Lupinie. Dzisiaj zapewne nigdzie nie znajdę spokojnego miejsca, wszyscy będą mówić i dyskutować tylko o jednym.

Uśmiechnąłem się w duchu. Mój plan się powiódł, dzisiaj wieczorem wszyscy będą wiedzieć, że w Hogwarcie uczy się wilkołak. Ciekawe jak zareaguje Lupin, gdy wyjdzie ze skrzydła szpitalnego? Uczniowie zapewne będą go wytykać palcami, przezywać, traktować jak odmieńca lub unikać. Nie obchodziło mnie to. Najważniejsze, że będzie cierpiał, że poniesie uszczerbek na psychice, że wszyscy go odrzucą, nazwą potworem. Wtedy będę usatysfakcjonowany i nie będzie mowy o żadnych wyrzutach sumienia. Nie tym razem i już nigdy.

Szedłem wzdłuż korytarza na czwartym piętrze. Nagle stanąłem jak wryty, oniemiałem. Miałem wrażenie, że w moim sercu nie ma już nic, tylko ciemna, pusta próżnia. Jakby w jednej chwili coś odebrało mi zdolność odczuwania emocji, nie pozostawiając nic w zamian.

Zobaczyłem ją jak rozmawia z tym obleśnym typem, Garym. Stali tak blisko siebie, na jej ustach widniał ten uroczy, kapryśny uśmieszek, który tak często kierowała w moją stronę podczas ostatnich kilku dni. Czy wszyscy mieli rację? Czy Morrigan nic się nie zmieniła? Czy tylko ja uwierzyłem w jej gierki, nabrałem się na przemianę? Czy ona mnie oszukała?

Chciałem zawrócić, odejść stamtąd, nie patrzeć na nich, ale nogi miałem jak z ołowiu. Czułem się tak, jakby ktoś użył zaklęcia stałego przylepca, aby na zawsze przykleić mnie do posadzki w tym miejscu.

Opanuj się, Severusie – upomniałem się w myślach. – To tylko Morrigan.

Nie, to aż Morrigan.

Zmuszając całą siłę woli, odwróciłem się na pięcie i jak najszybciej oddaliłem się z tamtego miejsca. Nie miało dla mnie znaczenia czy mnie widzieli czy nie. Już nic nie miało znaczenia…

~ * ~

Słońce powoli znikało za horyzontem, nadszedł zmierzch. Świat z wolna pogrążał się w ciemności i mroku, cienie się wydłużały. Tak jak zło pomału ogarniało cały kraj, wyciągało ręce, by pochwycić wszystko, co miało chociaż odrobinę nadziei lub wiary w to, że może się to kiedyś skończyć. Zbliżało się nieuchronnie nawet do Hogwartu strzeżonego przez samego Dumbledore’a. Nigdzie nie było już bezpiecznego miejsca. Nędzne kryjówki na nic się nie zdawały. Nikt i nic nie mogło się oprzeć potędze Czarnego Pana.

W stronę zamku zbliżały się trzy postacie. Długie cienie podążały za nimi, jakby chciały ich pochłonąć.

Jeden na pewno o tym marzył – pomyślałem.

W środkowej postaci rozpoznałem minister magii, Milicentę Bagnold. Po jej prawej stronie szedł przewodniczący rady nadzorczej szkoły, Martin Avery, ojciec Jacka. Po lewej podążał dyrektor Departamentu Przestrzegania Prawa, Bartemiusz Crouch. Mężczyźni górowali wzrostem nad kobietą. Wyglądali jak jej kaci, prowadzący ją na stryczek.

– Przyszli porozmawiać z Dumbledore’em odnośnie morderstwa tej dziewczynki. – Usłyszałem za sobą znajomy głos. – Chcą się dowiedzieć czy dyrektor już coś wie. Marzą o zamknięciu tej sprawy, szczególnie Crouch. Uważaj na niego w przyszłości, ma tendencje do wysyłania podejrzanych do Azkabanu bez procesu.

– Nie jesteś ze swoim nowym chłopakiem? – zapytałem z sarkazmem.

– Czy wszyscy faceci są tacy sami? Zobaczą coś, a potem dopowiadają sobie resztę, nie racząc sprawdzić czy to prawda.

Odwróciłem się, patrząc wprost w jej smutne, orzechowe oczy.

– Słucham? Mówisz chyba o kobietach?

– Nie, wręcz przeciwnie. Ty twierdzisz, że to mój chłopak, chociaż widziałeś nas jak rozmawialiśmy. Chcesz wiedzieć co mi mówił? Chcesz? Obrażał ciebie, mnie. Składał niemoralne propozycje, jakbym była dziwką na zawołanie. Powiedziałam mu co o nim myślę, więc się nie wtrącaj.

– Przepraszam – szepnąłem, spuszczając głowę. – Za wszystko. Za wtedy też, nie wiem dlaczego to powiedziałem.

– Już się nie tłumacz i tak nie wiesz jak się czułam. Następnym razem nie zaczynaj, jeżeli tak masz zamiar to skończyć i ciągle myśleć o Evans.

Pociągnęła nosem. Łzy zaczęły powoli płynąć po jej policzkach. Wyjąłem z kieszeni chusteczkę i wyciągnąłem w jej stronę.

– Nie chcę – wyjąkała, nadal pociągając nosem. – Bardzo cię lubię, Severusie. Naprawdę… Nie chcę, aby tak się to zakończyło. Przecież… Chyba… Jesteśmy przyjaciółmi, prawda?

Spuściła wzrok na swoje buty, rękawem wytarła łzy z policzków. Na niewiele się to zdało, ponieważ słone strumienie znów zaczęły po nich płynąć.

– Tak, Morrigan. Jesteśmy przyjaciółmi.

Zbliżyłem się do niej i przytuliłem. Nie opierała się, wtuliła głowę w moją pierś, nadal łkając. Przyjemne ciepło zalało moje ciało. Pustka w sercu wypełniła się, znów było tak jak dawniej, chociaż wspomnienie pozostanie na zawsze. Będzie nieustannie przypominać nam o tym, co się stało. Może i jestem egoistą, ale teraz nie miało to najmniejszego znaczenia, najważniejsze, że znów byliśmy blisko siebie.

– Mogę tą chusteczkę? – zapytała, odsuwając się ode mnie.

Podałem ją Morrigan, która głośno wysmarkała nos i wytarła zapłakane oczy.

– Cześć, Louis! – zawołała po chwili dziewczyna, gdy minął nas niski, jasnowłosy chłopak. Kojarzyłem, że też był w tym samym domu co my, lecz nigdy z nim nie rozmawiałem.

Ślizgon nie zaszczycił nas nawet jednym spojrzeniem. Wzrok miał wbity przed siebie i nie zatrzymując się, dalej podążał w swoją stronę.

– Co za tupet! – zawołała z oburzeniem Morrigan. – Znamy się od dziesięciu lat, a on nawet cześć nie raczy powiedzieć.

– Dziwak – podsumowałem.

– Chodźmy na kolację, zgłodniałam.

Kiwnąłem głową na zgodę. Nikły uśmiech rozjaśnił twarz dziewczyny. Ująłem jej dłoń i razem poszliśmy do Wielkiej Sali.

~ * ~

Rozdział należy do dłuższych, więc jest rekompensata za poprzedni. Myślałam, że objętościowo będzie go więcej. W zeszycie zajmował dwanaście kartek, a po przepisaniu do Worda tylko sześć stron.

Pozdrawiam :)