Wspomnienie 13: Zmiana decyzji

Nie, z dwojga złego już lepiej nie myśleć o niczym!

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

24 kwietna 1978

Ty zrobiłeś to dziewczynie Lupina? – Usłyszałem słowa Morrigan, gdy tylko przekroczyłem próg pokoju wspólnego.

Na zegarach dochodziła druga w nocy, nie spodziewałem się tutaj nikogo zastać o tak późnej porze. Nie miałem ochoty na towarzystwo, wolałem być sam. Lubiłem samotność, towarzyszyła mi ona przez prawie całe dotychczasowe życie, a teraz potrzebowałem jej najbardziej. Chciałem zaszyć się mrocznym kącie pokoju wspólnego i przemyśleć wszystko na spokojnie, opracować dokładny plan działania. Teraz Morrigan nie dawała mi spokoju, zadając głupie pytania.

– Skąd ten pomysł? – zapytałem zdziwiony.

– Avery mi powiedział, że przeszedł obok niego Lupin z krwawiącą dziewczyną na rękach. Miała takie same obrażenia jak Mulciber, kiedy załatwiłeś go w lutym, tylko że jej rany znajdowały się na całym ciele. Nigdy nie widziałam nikogo rzucającego takie zaklęcia, nawet o takim nie słyszałam, więc wniosek nasuwa się sam. Nie rozumiem tylko dlaczego zaatakowałeś tę dziewczynę? Co ona ci zrobiła?

– Nic – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Głupia wbiegła pomiędzy nas, kiedy walczyliśmy. Nie wiem co chciała tym osiągnąć. Rozdzielić nas? Przerwać to? Chciałem potraktować tym zaklęciem Lupina, nie ją. To była tylko i wyłącznie jej wina, ma zapłatę za swoją głupotę, może następnym razem pomyśli.

– Jakbyś był zainteresowany, to ona żyje. Pomfrey powiedziała, że wyjdzie z tego, ale poleży w skrzydle szpitalnym. Przygotuj się teraz lepiej na zemstę Lupina, bo wątpię, aby ci darował.

– Z nim jeszcze nie skończyłem.

– Słucham? – rzekła zaskoczona. – Jego też chcesz wysłać do skrzydła szpitalnego?

– Nie. Mam dużo lepszy pomysł, który zaboli go jeszcze bardziej niż jakiekolwiek cierpienie fizyczne.

– No to słucham. Co też takiego wspaniałego wymyśliłeś? – Po tonie jej głosu stwierdziłem, że mi nie wierzy.

– Wystarczy rozpowiedzieć, że Lupin jest wilkołakiem…

– CO?! – przerwała mi zaskoczona dziewczyna i zaśmiała się ironicznie. – Lupin wilkołakiem? Skąd wytrzasnąłeś taką głupotę?

– To jest prawda. Sam widziałem w zeszłym roku. Te jego kłamstwa o wyjeździe do chorej matki służyły za odwrócenie uwagi od tych zniknięć raz w miesiącu. A Dumbledore wie o wszystkimi, kryje go.

Nagle przestała się śmiać, a jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia i niedowierzania.

– Nie kłamiesz, prawda? – szepnęła z lękiem. – Naprawdę mamy potwora w szkole?

– Tak. Mam zamiar to rozpowiedzieć. Ciekawe czy wtedy zostanie przy nim ktoś oprócz tych trzech durniów? – odparłem z mściwym uśmiechem na twarzy.

– Pewnie nie. Ja… Ja pójdę się już położyć. Dobranoc, Severusie.

Powoli wstała z fotela, stojącego przy kominku. Cienie, z dogasających płomieni, tańczyły na ciemnej skórze Morrigan. Dopiero teraz zauważyłem, że miała na sobie jedwabną, czerwoną koszulę nocną na cieniutkich, prawie niewidocznych, ramiączkach. Sięgała jej zaledwie do połowy ud. Duży, owalny dekolt idealnie prezentował jej jędrne piersi.

Nagle zrobiło mi się gorąco. Krew napłynęła do twarzy, powodując powstanie rumieńców. Dłonie zaczęły mi się pocić. Serce zaczęło wariować w mojej klatce piersiowej, a oddech stał się nierówny i przyspieszył.

Patrzyłem jak oddala się w stronę dormitorium dziewcząt, seksownie ruszając biodrami. Nie byłem w stanie odwrócić od niej wzroku. Czułem jak wzrasta we mnie pożądanie.

– Zaczekaj! – zawołałem za nią. – Rano chciałaś mi coś powiedzieć.

Odwróciła głowę, lustrując mnie badawczo. Na ustach dziewczyny pojawił się figlarny uśmiech. Usiadła na kanapie obok marmurowego kominka. Zająłem miejsce przy niej.

– Nie jest ci zimno? – spytałem, by w końcu przerwać milczenie.

– Nie.

Miała poważny wyraz twarzy. Gdy nasze spojrzenia spotkały się, w jej oczach nie dostrzegłem dumy czy nawet ostatnio goszczącej w nich radości, lecz smutek. Nie wiedziałem czym był spowodowany.

Ona pierwsza spuściła wzrok.

– Dziękuję, że wstawiłeś się za mną u Dumbledore’a i że mi pomogłeś, ale rezygnuję – powiedziała nieśmiało na jednym wydechu.

– Z czego? – dopytywałem się, ale Morrigan zachowywała się, jakby nie usłyszała pytania.

– Nie dam rady, to mnie przerasta. Już teraz bałam się, że nie wyjdę z tego bagna tak łatwo, że stracę wszystko co miałam: reputację, wolność, życie. Byłam przerażona, Severusie. Nie jestem tak odporna jak ty. Nie chcę żyć w ciągłym strachu, to nie życie dla mnie. Potrzebuję spokoju, nie chcę ciągle martwić się o jutro, które może czasem nie nadejść.

– Nie rozumiem…

– Nie chcę zostać śmierciożercą.

– Ale…

– Proszę, nie przerywaj mi. Nie będę mieć wypalonego Mrocznego Znaku, ale to nie znaczy, że przestanę popierać Czarnego Pana. Nie zmienię już decyzji – zakończyła stanowczo.

– To twoje życie – powiedziałem, wiedziałem, że nie przekonam jej. Nie spodziewałem się tego. Wierzchem dłoni otarłem łzy, spływające po policzkach Morrigan.

– Nie płacz, wolę gdy się uśmiechasz.

Czułem się jak idiota mówiąc te słowa. Nie wiedziałem jak ją pocieszyć, nigdy tego nie robiłem, nie musiałem. Miałem pustkę w głowie, nie potrafiłem wymyślić niczego innego, był to pierwszy zlepek wyrazów jaki przyszedł mi do głowy. Teraz żałowałem, że w ogóle się odezwałem. Lepiej milczeć niż zrobić z siebie głupka przy dziewczynie.

Ku mojemu zdziwieniu na twarzy Morrigan pojawił się cień uśmiechu. Usiadła mi na kolanach i przytuliła się, opierając głowę na mojej piersi.

Siedzieliśmy tak dość długo. Gdy gładziłem jej plecy i ramiona, powoli się uspokajała, starając się wtulić we mnie jeszcze bardziej. Ogromną przyjemność sprawiało mi dotykanie jej ciemnych włosów, które były tak miękkie w dotyku. Nie chciałem, aby to się skończyło. Było mi tak dobrze, czułem ciepło w sercu, ta chwila mogłaby trwać wiecznie.

– Severusie. – Morrigan pierwsza przerwała tą słodką chwilę milczenia, odsuwając się ode mnie.

Spojrzałem na nią wyczekująco.

– Tak sobie pomyślałam, że może poszlibyśmy razem na bal.

– To on nadal jest aktualny?

– Tak, uczniowie nalegali aby go nie odwoływać mimo tego co się stało.

– Zastanowię się…

– Nad czym? Nie masz partnerki. Dobrze wiesz, że Evans z tobą nie pójdzie, a innej nie zaprosisz. Obudź się człowieku i przestań już o niej myśleć! Nie jest ciebie warta. Wyrzuć ją ze swojego serca, bo nie ma tam miejsca dla kogoś takiego jak ona. Rzuciła się w ramiona Pottera, gdy tylko przestaliście ze sobą rozmawiać. Krytykuje cię, obraża, komentuje twoje zachowanie, a ty nadal do niej wzdychasz i robisz maślane oczy. Szukasz nawet najmniejszej sposobności, aby ją zobaczyć. Męczysz się przez nią. Evans na ciebie nie zasługuje.

– Nie mów tak o niej…

– Taka jest prawda, im wcześniej to sobie uświadomisz tym lepiej.

Rozum podpowiadał mi, że ma rację, lecz serce nie chciało słuchać. Tak wiele się zmieniło, Lily nie była już taka jak kiedyś, nie była tą wesołą, ciekawską, zadającą tysiące pytań dziewczyną, której jako pierwszy opowiadałem o magii, magicznych stworzeniach i miejscach. Mimo tych wszystkich różnic, mimo pogardy z jaką odnosiła się do mnie, do tego kim chcę zostać, to nadal pozostawała dla mnie ważna. Nie potrafiłem o niej zapomnieć, ale pod wpływem ostatnich wydarzeń stała się tylko mglistym cieniem w moim sercu. Wspomnieniem, które nadal zadawało ból.

– Przemyśl to, Severusie – powiedziała Morrigan, wstając z kanapy.

– Poczekaj! – zawołałem za nią po raz drugi, zanim zdążyła zniknąć w swoim dormitorium.

Odwróciła się i podeszła do mnie. Gdy znalazła się w zasięgu moich rąk, niewiele myśląc, pociągnąłem ją w swoją stronę, tak że usiadła okrakiem na moich kolanach.

– Pójdę z tobą na ten bal – odparłem.

Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, zamknąłem jej usta namiętnym pocałunkiem, a ona nie pozostała dłużna. Czułem jak jej język zachłannie pieści moje podniebienie. Chciałem więcej, znacznie więcej. Całe moje ciało ogarnęła fala gorąca, niczym słodkie cierpienie. Wszystkie myśli utonęły w wirze pożądania i namiętności. Błądziłem rękoma po ciele Morrigan, chcąc dotknąć każdy kawałek jej gładkiej, miękkiej skóry.

Dziewczyna jednym, płynnym ruchem ściągnęła ze mnie szatę. Następnie zajęła się rozpinaniem guzików, by jak najszybciej zdjąć ze mnie koszulę. Zsunąłem cienkie ramiączka z jej ramion. Morrigan wyswobodziła z nich ręce, aby nie krępowały jej ruchów. Niczym nie podtrzymywana koszulka nocna opadła, odsłaniając jędrne piersi dziewczyny. Przeniosłem na nie usta, badając ich fakturę, smakując. Czułem jak Morrigan drży w moich ramionach, słyszałem jak jęczy z rozkoszy.

Osunąłem się na miękką kanapę. Leżąc na plecach, pociągnąłem Morrigan za sobą, trzymając ją w objęciach. Ciszę w pokoju wspólnym przerywały nasze jęki i przyspieszone oddechy. Poczułem jak jej dłonie schodzą coraz niżej. Zatrzymały się na chwilę na podbrzuszu, by następnie podjąć dalszą wędrówkę i zabrać się za spodnie.

– Lily… - szepnąłem bezmyślnie, gdy gwałtownie łapałem oddech.

– Co?! – warknęła dziewczyna, podnosząc się ze mnie i pospiesznie zakrywając nagie piersi.

– Przepraszam, nie chciałem. – Odwróciłem głowę, by nie patrzeć jej w oczy.

– Nie jestem Evans! Nigdy nią nie będę, uświadom to sobie wreszcie! – zawołała z wściekłością i ze łzami w oczach odeszła do dormitorium dziewcząt, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć.

Nienawidziłem siebie za to. Nie chciałem zranić Morrigan. Nie chciałem… Lecz jednak to zrobiłem. Zadałem jej ból w najgorszy z możliwych sposobów. Znów była smutna, cierpiała. Wołałbym, aby mnie za to znienawidziła, zostawiła samego z mętlikiem w głowie, rozdartego na wiele kawałków, których już chyba nikt nie zdoła poskładać. Wiedziałem, że tego nie zrobi. Jutro będzie się zachowywać, jakby nic się nie stało, jakby nic nie miało miejsca. Nie odpuści tak łatwo, o ile w ogóle ma zamiar to zrobić.

Miałem już dość tego wszystkiego, dość ciągłego wspominania Lily. Tak bardzo chciałbym chociaż na chwilę o niej zapomnieć. Poczuć w umyśle taką cudowną pustkę, jak ta spowodowana zaklęciem Imperius, przestać myśleć o czymkolwiek, być wolnym od wszystkiego.

Tylko, że wolność to mrzonka. Nie istnieje i nigdy nie będzie istnieć. Człowiek zawsze będzie zniewolony, chociażby w najmniejszym stopniu, bo zawsze coś nas ogranicza. Zawsze.

Wziąłem swoje rzeczy i poszedłem do dormitorium. Ten dzień zaczął się wyjątkowo paskudnie, już miałem go dość, a pozostało jeszcze dwadzieścia jeden godzin. Westchnąłem z rezygnacją. Czy życie nie może być prostsze?

~ * ~

Proszę, nie bijcie i nie rzucajcie klątw ani innych zaklęć. Może notka długością nie grzeszy, ale od publikacji Wspomnienia 12 nie minął nawet tydzień, więc jakaś rekompensata jest. Prawda?

Mam ferie i znów wróciła do mnie wena (co jest bardzo dziwne, bo w czasie wakacji letnich i zimowych nigdy jej nie miałam i kiedyś na ten czas zawieszałam działalność bloga). Od miesiąca nie napisałam ani jednego składnego i sensownego akapitu (dwa bezsensowne się znalazły), a tu w tym tygodniu powstało Wspomnienie 16 i 17.

Notka z dedykacją dla Legilimencji za pomysł odnośnie zemsty na Remusie. Będzie mieć gorsze w skutkach konsekwencje niż ta pierwotna.

Przy okazji życzę udanych ferii tym co je zaczynają od piątku i sukcesów w szkole tym, co ferie już kończą. A ja mam jeszcze tydzień wolnego.

Pozdrawiam :)