Wspomnienie 2: Dobre wieści

Największa miłość – zawsze ta, która pozostała niespełniona.

Peter Ustinov

7 lutego 1978

Biały puch już od miesiąca pokrywał szkolne tereny, a mimo to codziennie przybywało go jeszcze więcej. Najgorsza okazała się dzisiejsza noc, śniegu napadało tyle, że człowiekowi średniego wzrostu sięgał powyżej pasa. Nikt o zdrowych zmysłach nie wystawiłby nosa zza drzwi. Dlatego nie zdziwiłem się, gdy z samego rana dało się słyszeć wrzaski Pottera, Blacka, Lupina i Pettigrew, próbujących przedostać się do chatki Hagrida. Lily na szczęście zachowała się ostrożnie i nie poszła z nimi, chociaż podobno ten głupi i pozbawiony wyobraźni Potter próbował ją zachęcić, aby wybrała się z nim. Mam nadzieję, że złapią zapalenie płuc lub inną paskudną chorobę i przez kilka dni nie ruszą się ze skrzydła szpitalnego.

Lekcje zielarstwa zostały odwołane, ponieważ nikt nie był w stanie dostać się do cieplarni. Profesor Sprout nie była z tego powodu zadowolona. Twierdziła, że klasa owutemowa musi się uczyć, a nie otrzymywać dodatkowy czas wolny. Próbowała tę sprawę załatwić z dyrektorem, lecz bezskutecznie. Urażona postanowiła i tak dostać się do cieplarni, stwierdzając, że roślinom będzie zimno i trzeba je ubrać w kożuszki. Z powodu swojego niskiego wzrostu nie była w stanie brnąć przez śnieg, dlatego próbowała wlecieć, przez okna w suficie szklarni, na miotle. Jej zamiary spełzły na niczym. Wiatr był tak silny, że zniósł ją z kursu i wylądowała w zaspie śniegu nieopodal Zakazanego Lasu. Później Hagrid przyniósł ją zmarzniętą i połamaną do skrzydła szpitalnego, gdzie zajęła się nią pani Pomfrey.

~ * ~

Siedziałem w bibliotece, udając, że czytam Najsilniejsze eliksiry. Książkę, którą znałem już na pamięć. Tak naprawdę patrzyłem na Lily. Siedziała kilka stolików dalej, pisząc wypracowanie z transmutacji, które kiedyś próbowalibyśmy rozgryźć razem. Na jej długich, kasztanowych włosach tańczyły złote refleksy spowodowane światłem świec. Jej piękne, zielone oczy skupione były na książce leżącej przed nią. Pomiędzy brwiami powstała ta urocza, pionowa zmarszczka, pojawiająca się zawsze, kiedy była skupiona na trudnym zadaniu.

Tęskniłem za nią, tak bardzo za nią tęskniłem. Ostatnie półtora roku bez niej było dla mnie udręką. Brakowało mi naszych rozmów, spędzania razem czasu, wspólnej nauki, spacerów po błoniach… Pamiętam, jak często karmiliśmy ogromną kałamarnicę, kanapkami zabranymi ukradkiem z Wielkiej Sali podczas śniadania.

Tęskniłem za jej uśmiechem, rumianymi policzkami, błyskiem radości w jej zielonych tęczówkach.

Czasem z głębi świadomości wypływała myśl, że to już koniec, że moja Lily już nigdy mi nie wybaczy. W przyszłości nie pójdziemy razem nad jezioro, by rzucać kawałki chleba na gładką taflę wody. Na zawsze pozostanę sam, bez niej, bez nikogo bliskiego. Samotny do końca życia z raną w sercu, pozostawioną przez Lily, którą straciłem bezpowrotnie.

Starałem się nie dopuszczać do siebie tych myśli, lecz stawało się to za trudne, szczególnie, gdy leżałem w mroku mojego dormitorium, podczas tak wielu bezsennych nocy. Z czasem było coraz gorzej. Nawiedzały mnie wizje szczęśliwej Lily, żony Pottera, matki jego dzieci. Podczas gdy ja, przegrany i pozbawiony wszystkiego, wiodłem życie w samotności i zapomnieniu. Karmiąc się marzeniami, które nigdy się nie spełnią…

Nagle usłyszałem stukanie w szybę od okna, przy którym siedziałem. Spojrzałem w bok; na parapecie siedziała sowa o jasnym upierzeniu trzymająca w dziobie list. Zapewne z powodu śnieżycy nie przyleciała podczas śniadania. Otworzyłem okno i wpuściłem ptaka do środka.

– Nie wpuszcza się zwierząt do biblioteki, panie Snape – powiedziała pani Pince, znalazłszy się nagle obok mnie. – Wynocha z mojej biblioteki z tym ptaszyskiem.

Nie zwracając uwagi na jej krzyki i groźby utraty punktów i otrzymania szlabanu, wyjąłem list z dzioba sowy.

Uczniowie obracali głowy i wychylali się zza regałów, żądni sensacji i chwili rozrywki.

– Leć do sowiarni i odpocznij – zwróciłem się do ptaka. – Już wychodzę, skoro nawet w pani bibliotece nie ma chwili spokoju – zwróciłem się z sarkazmem do Pince.

– Bezczelność, minus dziesięć punktów dla Slytherinu. Następnym razem zabronię ci wstępu tutaj. To jest MOJA oaza spokoju, MÓJ teren i nie toleruję tu bezczelności, zapchlonych zwierząt, jedzenia, wrzasków…

Odwróciłem się na pięcie, nie zwracając uwagi na jej krzyki, groźby i wymachiwanie pięścią w moją stronę, ruszyłem w stronę drzwi. Nie pofatygowałem się nawet, by zamknąć okno, przez co silny wiatr uniósł wszystkie pergaminy uczniów odrabiających zadania domowe.

– Co za tupet. – Usłyszałem jeszcze słowa Lily, skaczącej, by złapać swój esej na transmutację.

~ * ~

Wieczorem, gdy wróciłem do dormitorium, zerwałem pieczęć i z uwagą przeczytałem list.

Drogi Severusie,

Żałuję, że spędziłeś święta w Hogwarcie. Mógłbym przedstawić Cię kilku osobom, które bardzo zainteresowałeś, w tym dwóm śmierciożercom.

Nie zapomniałem o Twojej prośbie spotkania z Czarnym Panem i chęci służenia mu. Twój czas nadszedł szybciej, niż się spodziewałeś. Zaprowadzę Cię do niego w najbliższe wakacje. Czarny Pan jest coraz bardziej zainteresowany Twoją osobą.

Czy nie miałbyś nic przeciwko temu, aby podczas najbliższego wypadu do Hogsmeade spotkać się ze mną? Jestem pewien, że nie masz żadnych planów. Omówilibyśmy ważne sprawy odnośnie Twojej inicjacji w szeregi śmierciożerców.

Odpowiedz mi jak najszybciej. Jeżeli odpowiedź będzie twierdząca, spotkamy się czternastego lutego Pod Trzema Miotłami. Jest tam zawsze takie zamieszanie, że nikt nas nie podsłucha i nie zwróci na nas szczególnej uwagi.

Zabierz ze sobą Avery’ego, Mulcibera i Delgado.

Lucjusz Malfoy

PS. Słyszałem, że nie zadajesz się już z tą szlamą. Nareszcie zaczynasz zachowywać się jak przystało na czarodzieja przydzielonego do szlachetnego domu Salazara Slytherina.

Powrócił mi dobry humor. Od jakiegoś czasu oczekiwałem listu od Lucjusza z jakimiś wieściami. Jednak te przerosły moje wyobrażenia. Czarny Pan chce mnie poznać i możliwe, że w końcu będę jednym z jego sług, prawdziwym śmierciożercą. Noszącym Mroczny Znak na lewym przedramieniu.

~ * ~

Dziękuję za wszystkie opinie i komentarze pod ostatnim rozdziałem. Cieszę się, że moje opowiadanie się wam podoba. Co do rozdziału, to cóż, niestety wyszedł krótszy, niż poprzedni, postaram się, aby następne były dłuższe, ale ze mną to nigdy nic nie wiadomo, więc nic nie obiecuję.

Pozdrawiam :)