Wspomnienie 3: Próba charakterów

Diabeł jest optymistą, o ile sądzi, że może ludzi uczynić gorszymi.

Karl Kraus

9 lutego 1978

Musimy marnować wolny dzień, aby spotkać się z Malfoyem? To nie może poczekać? – oburzyła się Morrigan.

Dziewczyna była smukła, miała idealną kobiecą sylwetkę. Każdy chłopak zawieszał oko na jej jędrnych piersiach i krągłych biodrach. Na jej owalną twarz o ciemnej cerze opadały pojedyncze kosmyki długich, ciemnych włosów. Miała orzechowe oczy, szeroki nos, zadarty do góry i pełne, czerwone usta ułożone w podkówkę. Morrigan uchodziła za najładniejszą dziewczynę w Hogwarcie. Mimo że była Ślizgonką, tłumy Krukonów, Puchonów i Gryfonów zalecały się do niej.

– Mam lepsze rzeczy do roboty.

– Jesteś umówiona z kolejnym facetem? – powiedział z sarkazmem Avery. – Wytrzymasz z nim pięć dni?

Avery był chudym i niskim mężczyzną, przez co wyglądał o kilka lat młodziej. Miał trójkątną twarz z mocno zarysowanymi kośćmi policzkowymi, niebieskie oczy z długimi, ciemnymi rzęsami, których zazdrościła mu niejedna dziewczyna, wąskie usta oraz nieproporcjonalnie duży nos obsypany piegami. Jego krótko przystrzyżone, jasne włosy sterczały na wszystkie strony.

– Nie wtrącaj się do mojego życia. Mam wyższą pozycję od ciebie i więcej pieniędzy – powiedziała Morrigan, dumnie unosząc głowę.

– I przez to pieprzysz się z każdym facetem czystej krwi i wypchanym portfelem?

– Odpieprz się ode mnie – zawołała.

Podeszła do Avery’ego zalotnie kręcąc biodrami, jakby myślała, że na kimś zrobi to wrażenie.

– Zazdrościsz mi powodzenia, może chcesz, abym przespała się z tobą, bo nadal jesteś prawiczkiem? – Jej usta wykrzywiły się w ironicznym uśmiechu.

– Przestańcie! – krzyknąłem, mając dość ich gierek.

– Severusie, też chcesz całusa, a może coś więcej – mówiła przeciągając sylaby i powoli podchodząc do mnie. Miałem ochotę okiełzać jej ognisty temperament. – Dla ciebie mogę zrobić wszystko – szepnęła mi do ucha. Poczułem jej język muskający moje ucho i delikatnie ugryzienie. – Przy mnie zapomnisz o tej szlamie.

Miałem jej dość, działała mi na nerwy. Odepchnąłem ją od siebie tak, że upadła na kamienną posadzkę.

– Auu…

– Dość już waszej zabawy – odezwał się ochrypłym głosem Mulciber. – Przecież to dla nas ogromna szansa.

Mulciber był krępym mężczyzną. Miał kwadratową szczękę, garbaty nos i ciemnozielone oczy, w których błyszczały iskry szaleństwa. Ciemne włosy zaczesał do tyłu, a na policzkach widniał zarost, nieogolony od tygodni.

– Najwyższy czas coś zrobić, zacząć działać. Pokazać Czarnemu Panu, na co nas stać, a nie siedzieć bezczynnie.

– Co masz na myśli? – zapytała Morrigan, wstając z posadzki i masując sobie tyłek.

– Obmyśliłem już pewien plan – powiedział, oblizując szerokie wargi.

– Pod nosem Dumbledore’a? – spytał z niedowierzaniem Avery.

– Oczywiście.

– To słuchamy tego twojego, zapewne genialnego, pomysłu – rzekł, kładąc nacisk na ostatnie dwa słowa.

– To proste. Wystarczy rzucić zaklęcie Imperius na jakąś szlamę i kazać jej skoczyć z wieży astronomicznej – powiedział z niezdrowym zapałem, zaczynał zachowywać się jak szaleniec. – Cóż to będzie za wspaniały widok. Rozpłaszczona i połamana szlama w kałuży własnej krwi…

– Oszalałeś – przerwałem chorobliwe fantazje Mulcibera.

– Nie martw się, Snape, oszczędzę twoją szlamę.

– Ona nie jest moja! – zaprzeczyłem, chyba zbyt gwałtownie, bo cała trójka dziwnie na mnie spojrzała. Muszę bardziej kontrolować emocje. – A ostatnim razem, kiedy bawiłeś się Mary McDonald, to dostała ona trwałego uszkodzenia mózgu i omal cię nie wyrzucili ze szkoły.

– Jedna szlama w tę czy w tamtą – odparł ze znudzeniem. – Dlatego teraz trzeba zabić, aby nie mogła wypaplać wszystkiego Dumbledore’owi.

– Jesteś szalony! Chcesz wylecieć ze szkoły, a może trafić do Azkabanu? Takim działaniem zaprzepaścisz nasze szanse na zostanie śmierciożercami. – Głos drżał mi z gniewu.

Nie chciałem, aby moje marzenia zostały zaprzepaszczone przez jakiegoś psychopatę, który nie wie, kiedy przestać i siedzieć cicho. Dla niego liczy się tylko dręczenie szlam i zabijanie. Dureń. Z takim podejściem nigdy daleko nie zajdzie.

– Tchórzysz, Snape. Brak ci odwagi, aby zadać komuś ból, patrzeć, jak ofiara jęczy ze strachu u twoich stóp.

– Natychmiast przestańcie! – zawołała Morrigan.

Żaden z nas jej nie słuchał. Mierzyliśmy się nawzajem nienawistnymi spojrzeniami, celując w siebie różdżkami.

– Faceci za wszelką cenę chcą podnieść swoje ego. Pozabijajcie się, będzie masa zabawy.

– Co, tchórzu, przyłączysz się do mnie, czy będziesz trząść portkami? A może polecisz naskarżyć Dumbledore’owi? Chyba, że najpierw musisz zapytać mamusię o zgodę?

– Milcz, durniu! – Tego było już dla mnie za wiele. – Mamy rachunki do wyrównania. Co powiesz na pojedynek? Chyba, że tchórzysz, bo nie potrafisz stanąć do równej walki, tylko marnujesz czas na kogoś, kto nawet nie potrafi się obronić.

– Pieprzony debil. – Dolna warga niebezpiecznie mu drgała. – I kto to mówi? Kto jest mistrzem rzucania zaklęć w plecy, kiedy nikt nie spodziewa się ataku? Skoro chcesz pojedynku, to go dostaniesz. Za dwa dni w pokoju wspólnym. Zostaniesz skompromitowany na oczach wszystkich Ślizgonów, Snape.

– Chyba mówisz o sobie, Mulciber. Przecież to ty nie potrafisz rozbroić przeciwnika. – Posłałem mu drwiący uśmiech.

Wyszedłem z klasy, zostawiając Mulcibera z grymasem wściekłości na twarzy, ślina ciekła mu z kącików ust. Miałem dość tego pyszałkowatego durnia, który myśli, że jest nie wiadomo kim. Za dwa dni pokażę mu, kto jest lepszy, skoro chce publicznego ośmieszenia, to je dostanie. Będzie cierpieć, błagać o litość, a ja tak szybko z nim nie skończę. Przynajmniej będę mógł poćwiczyć nowe zaklęcia. Przekona się, co to znaczy ze mną zadzierać, nazywać mnie tchórzem i obrażać moją Lily. Jego słynne Imperius też go nie ocali.

~ * ~

Notka znów długością nie grzeszy, ale mogę obiecać, że następne (przynajmniej trzy, które mam już napisane) będą dłuższe, ale za to pojawiła się szybciej.

Niektórzy pisali, że te kilka zdań ode mnie pod ostatnią notką na początku mieszało się z treścią opowiadania, dlatego zmniejszyłam litery. Mam nadzieję, że teraz jest dobrze.

Notka z dedykacją dla Elfaby. Nie martw się Twój Remus jeszcze wystąpi, przynajmniej kilka razy.

Pozdrawiam :)