Wspomnienie 7: To już nie ma znaczenia

(…) tą niewidzialną siłą, która wprawia świat w ruch, nie są miłości szczęśliwe, ale nieszczęśliwe właśnie.

Gabriel Garcia Marquez – Rzecz o mych smutnych dziwkach

19 marca 1978

Wiosna rozpoczęła się nagle i gwałtownie. Temperatura rosła z dnia na dzień, topiąc ogromne hałdy śniegu na szkolnych błoniach, zamieniając je w ogromne kałuże i małe bagna. Miejsce padającego śniegu zajął deszcz, a słońce coraz częściej wyłaniało się zza chmur.

Wraz ze śniegiem zniknęły wszystkie moje wątpliwości. Miesiąc przemyśleń to wystarczająco dużo czasu, aby dojść do konkretnego wniosku. Szalę przechylił list od matki.

Kochany Severusie,

U mnie wszystko w porządku, mam się dobrze, chociaż tęsknię za tobą. Ostatnio złapałam drobne przeziębienie, zapewne przez tą zmienną pogodę, ale już jestem zdrowa.

Żałuję, że nie spotkamy się podczas ferii Wielkanocnych. Jeżeli chcesz zostać na ten czas w Hogwarcie, to oczywiście możesz. Nawet Ci się nie dziwię w końcu jesteś w siódmej klasie. Ja też pokochałam ten wspaniały zamek i ciężko było mi się z nim rozstać.

Ściskam Cię gorąco,

Mama

Matko, dlaczego kłamałaś? Postrzępiony kawałek pergaminu, na którym pospiesznie napisała te kilka zdań był przesiąknięty jej słonymi łzami. Uświadomiłem sobie, że dłużej nie będę tego znosił, nie zostawię jej tak. Nie zostawię jej na pastwę tego mugola. Nigdy! Matko, zapłaci nam za wszystko. Będzie cierpiał za wszelkie krzywdy jakie nam wyrządził, za wszystko co tobie zrobił. Nie odwiedziesz mnie od tej decyzji. Cała ta sytuacja będzie mi na rękę. Czarny Pan nagradza tych, co zabijają mugoli, przynajmniej tak mówił mi Lucjusz. Może dzięki temu dostanę się w szeregi śmierciożerców, tej zwycięskiej strony.

Był wyjątkowo ponury dzień jak na połowę lata. Deszcz bębnił w szyby od samego rana. Grube warstwy szarych chmur zasłaniały słońce. Porywisty wiatr dmuchał w okna i powodował, że gałęzie drzew uginały się pod kątami grożącymi złamaniem. Nikt nie wychodził z domów, chodniki były puste.

– Mamo! – zawołałem, zbiegając do kuchni. – Mamo, zobacz!

Wymachiwałem jej przed oczami kawałkiem pergaminu, który trzymałem w dłoni.

– Severusie, ile razy mam ci powtarzać, abyś nie zbiegał po schodach? Wiesz przecież, że niektóre deski są obluzowane.

– Tak wiem, mamo. Już nie będę – rzekłem z pokorą. – Ale zobacz. Dostałem list z Hogwartu! Będę się uczyć magii. Mam nadzieję, że będę w Slytherinie, o którym mi tyle opowiadałaś.

– To wspaniale – powiedziała, a na jej ustach pojawił się radosny uśmiech. – Jestem z ciebie taka dumna.

Przytuliła mnie mocno. W jej oczach stanęły łzy szczęścia i dumy.

– Niedługo wybierzemy się na Pokątną. Trzeba kupić ci różdżkę i inne rzeczy. Wydaje mi się, że powinnam mieć moje stare podręczniki. O ile się nie zmieniły – dodała po namyśle.

– Pójdę powiedzieć Lily. Do niej pewnie ktoś przyszedł, aby powiedzieć, że jest czarownicą, skoro jej rodzina to mugole.

Schowałem list do kieszeni i zacząłem zakładać buty.

– Severusie, nie lepiej zaczekać, aż przestanie padać? Przemokniesz i się przeziębisz.

– Mamo, nie chcę czekać. Nic mi nie będzie, wezmę płaszcz.

Pocałowałem matkę w policzek i wybiegłem w ulewny deszcz, kierując się w stronę domu państwa Evans.

Gdy wróciłem matka miała nowe siniaki na twarzy, zapewne ojcu nie spodobało się, że jestem czarodziejem i musiał się na kimś wyżyć…

~ * ~

Szedłem w stronę biblioteki, chciałem posiedzieć chwilę w ciszy i spokoju, popatrzeć z daleka na Lily odrabiającą prace domowe.

Na drugim końcu korytarza na czwartym piętrze dostrzegłem wychodzącą zza rogu osiemnastoletnią Gryfonkę.

Szła powoli z lekko zadartym nosem utkwionym w książce. Jej zielone oczy śledziły czytany przez nią tekst. Kasztanowe włosy, podtrzymywane szmaragdową przepaską, nie wpadały jej na oczy. Brwi miała lekko uniesione do góry.

– Cześć, Lily – powiedziałem nieśmiało.

Zatrzymała się i uniosła wzrok znad książki. Spojrzała na mnie, w jej oczach widziałem jedynie złość i gniew.

– Czego chcesz?!

– Lily, proszę, porozmawiajmy.

– Nie mamy już o czym rozmawiać – stwierdziła. – Jakbyś nie zauważył, to od półtora roku nie jesteśmy już przyjaciółmi i nie utrzymujemy ze sobą kontaktów. Dlatego zostaw mnie w spokoju! Zniknij z mojego życia raz na zawsze! Nie chcę słuchać tego, co masz mi do powiedzenia – dodała, widząc, że otwieram usta, aby jej przerwać. – To już nie ma znaczenia. Nic nie ma znaczenia. Nie chcę słuchać twoich kolejnych prób udawanych przeprosin i stwierdzenia jak bardzo ci było przykro. Nie nabierzesz mnie już na swoje gierki. Nie jestem taką głupią i naiwną idiotką jak myślisz.

Zadarła głowę do góry i minęła mnie.

– Lily! – zawołałem za nią.

– Spieprzaj, Snape!

Odeszła, zostawiając mnie samego w osłupieniu. Wytarłem rękawem łzy spływające mi po policzkach, aby nikt ich nie zauważył, gdyby przechodził obok.

Samotność, ogarnęła mnie tak wielka samotność. Nie chciałem nikogo innego, chciałem umrzeć tu i teraz.

Lily, dlaczego nie chciałaś mnie nawet wysłuchać? Kto na ciebie tak wpłynął? Dlaczego tak się zmieniłaś? – Pytania bez odpowiedzi bombardowały moją głowę.

Lily tak się ostatnimi czasy zmieniła. Kiedyś to ja byłem tym dobrym przyjacielem, który zawsze słuchał i pomagał w problemach. Byłem przy niej w każdym momencie; podczas radosnych chwil i tych smutnych, kiedy starała się powstrzymywać łzy, by pokazać, jaka jest silna i dzielna. Natomiast Potter ciągle jej dokuczał, ośmieszał ją na każdym kroku przy tłumach uczniów. Nie przejmował się jej uczuciami.

Teraz role się odwróciły. Potter stał się ukochanym mężczyzną, z którym spędzała najwięcej czasu, rozmawiała z nim, śmiała się. Była przy nim szczęśliwa. A to, co kiedyś robił teraz nie miało znaczenia. Natomiast ja byłem tym najgorszym człowiekiem, z którym nie chciała nawet porozmawiać. Nienawidziła mnie. Zawsze patrzyła na mnie z pogardą, nienawiścią, gniewem. A im bardziej oddalała się ode mnie, ja coraz bardziej ją kochałem, częściej o niej myślałem, uświadamiałem sobie, że jest tą jedyną kobietą w moim życiu, tylko ona jedyna. Moje serce biło tylko dla niej, mógłbym zrobić wszystko, nawet poświęcić siebie, umrzeć chroniąc ją, wiedząc, że będzie szczęśliwa. I nigdy nie będzie innej, nikt nie zajmie miejsca Lily.

~ * ~

Wielka Sala, podczas dzisiejszej kolacji, była pełna uczniów. Wszyscy jedli z apetytem, śmiejąc się i gawędząc między sobą. Usiadłem obok Avery’ego, zajadającego ze smakiem pieczeń. Naprzeciwko nas, na kolanach Davida, siedziała Morrigan. Nie interesowała się jedzeniem, bardziej zajęta była ślinieniem się ze swoją nową zabawką. Nie przejmowała się, że swoim zachowaniem doprowadza innych do odruchów wymiotnych.

Siedziałem, patrząc w talerz i mieszając znajdujące się na nim jedzenie. Gula w gardle nie pozwoliłaby mi nic przełknąć. Lily, dlaczego doprowadziłaś mnie do takiego stanu? Dlaczego działasz na mnie tak, że nie jestem w stanie normalnie funkcjonować?

Nagle wstał profesor Dumbledore, który wyjątkowo pojawił się dzisiaj na kolacji. Wrzawa w Wielkiej Sali ucichła. Wszyscy spojrzeli w stronę dyrektora ciekawi, co może mieć do powiedzenia.

– Moi drodzy, mam nadzieję, że macie się dobrze – zaczął z szerokim uśmiechem na twarzy, badawczo spoglądał na uczniów swoimi niebieskimi oczami. – Mam dla was radosną wiadomość.

Wszyscy zgromadzeni w Wielkiej Sali patrzyli na niego w napięciu, wyczekując, jaka to może być radosna nowina.

– Dotarła do mnie pewna prośba od kilku uczniów. – Spojrzał w stronę czwórki durniów szczerzących się przy stole Gryfonów.

Co oni znowu wymyślili? – pomyślałem.

– Postanowiłem wrazić na nią zgodę – dodał, uśmiechając się. – Mam ogromną przyjemność ogłosić, że dwudziestego drugiego czerwca w Hogwarcie, odbędzie się bal. Oczywiście wszyscy uczniowie mogą na niego przyjść.

W Wielkiej Sali wybuchła wrzawa i radosny aplauz. Z czego ci wszyscy idioci się cieszyli? Był to kolejny żenujący pomysł dyrektora. Gdybym mógł pójść na ten bal z Lily, to bym się cieszył. Ale ona na pewno pójdzie z Potterem. Zapewne nawet jeden raz ze mną nie zatańczy. Zastanawiałem się, czy w ogóle mam iść, bo po co.

– Będę musiała sobie kupić nową sukienkę – lamentowała Morrigan. – Tylko gdzie? W Hogsmeade nie ma porządnych sklepów. Chyba napiszę do mamy, aby zamówiła ją u Rodrigueza. Tylko jaki kolor?

– Pomarańczowy – wtrącił się Avery.

– Sam się ubierz jak marchewka, ja jestem damą – rzekła, zadzierając nos.

– Tylko pamiętaj, abyś za szybko nie znalazła sobie partnera, bo jeszcze ci się znudzi do balu.

– A ty lepiej już zacznij szukać, bo inaczej nie znajdziesz takiej naiwnej gąski, która z tobą pójdzie.

Zapowiadały się ciężkie miesiące, wszyscy będą mówić tylko o jednym.