Wspomnienie 6: Spotkanie w Hogsmeade

Dobro i zło muszą istnieć obok siebie, a człowiek musi dokonywać wyboru.

Mahatma Gandhi

14 lutego 1978

Czternastego lutego, walentynki, najgłupsze święto, jakie istnieje. Kto wymyślił coś tak dennego?

Od rana z nieba padał biały śnieg, unoszony przez gwałtowny i porywisty wiatr. Słońce zniknęło za grubą warstwą szarych chmur, nie pokazując się nawet przez chwilę. Zwierzęta lądowe i ptaki pochowały się w swoich norach i gniazdach, czekając na koniec śnieżycy, aby móc wyjść i znaleźć coś do zjedzenia.

Warunki atmosferyczne nie przeszkadzały jednak tłumom par zmierzających do Hogsmeade. Szli przytuleni do siebie, rozmawiali cicho, a radosne uśmiechy nie schodziły z ich twarzy.

– Powinnam iść teraz tędy z Chrisem – marudziła Morrigan.

– A nie z Danielem? – zapytał z przekąsem Avery.

– Przecież Daniel to już przeszłość – powiedziała, zalotnie odrzucając swoje długie włosy do tyłu. – Oby to było tego warte.

Starałem się nie zwracać uwagi na ich przekomarzania.

Musieliśmy wyglądać nietypowo. Czwórka Ślizgonów wśród zakochanych par.

Po chwili minęli nas idący pod ramię Lily i Potter. Dziewczyna wyglądała tak ślicznie z długimi włosami powiewającymi na wietrze, rumianymi policzkami i uśmiechem na ustach. Zbyt zajęta Potterem, nie zwróciła na mnie najmniejszej uwagi.

Oddałbym wszystko, abym to ja mógł iść teraz z Lily do Hogsmeade, a nie Potter. Trzymać jej drobną, delikatną dłoń w swojej ręce. Widzieć jej radosny uśmiech na twarzy, śliczne dołeczki w policzkach i radosne iskierki w jej zielonych oczach. Tak bardzo chciałbym spędzić z nią sam na sam te kilka godzin. Pewnie byłby to mój najlepszy i niezapomniany wypad do wioski. A może doszłoby do czegoś więcej? Już tyle razy wyobrażałem sobie, jak całuję Lily w jej pełne, czerwone wargi, jak ona oddaje mi pocałunek z namiętnością i pożądaniem.

To tylko głupie marzenia, iluzje godne ludzi słabych i tchórzliwych, słyszałem często natarczywy głos w mojej głowie. Lecz im częściej powracał, tym ja częściej myślałem o Lily, bo marzeń nikt nie mógł mi zabrać. Może i na razie straciłem ją w rzeczywistości, ale w moich wizjach pozostawała moja. Zawsze będzie zajmować ważne miejsce w moim sercu.

– Hej, Lunatyk! – zawołał nagle Potter.

Podbiegł do Lupina idącego kilka metrów przed nami. Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu był razem z dziewczyną. Stanąłem w pół kroku, przez co wpadła na mnie Morrigan.

– Au. Po co się zatrzymałeś? – jęczała, masując sobie obolały nos.

– Lupin ma dziewczynę? – spytałem z niedowierzaniem.

– Przesiadują razem w bibliotece, ale nie wiem, czy jest jego dziewczyną. Ma na imię Adrianne – pospieszył z wyjaśnieniem Avery.

– Skąd to wiesz? – zdziwiła się Morrigan. – Bawisz się w plotkowanie, czy swatanie biedaków i mieszańców?

– Mi, w przeciwieństwie do ciebie, zależy na dobrym zdaniu owutemów, dlatego uczę się w bibliotece.

– Phi, nauka. Wystarczy znaleźć bogatego męża.

– Możemy już iść? – odezwał się po raz pierwszy Mulciber, człapiący się za nami. Gdyby nie chodziło o Malfoya i śmierciożerców, to nie ruszyłby się z zamku. – Stoimy jak słupy soli, nie robiąc nic pożytecznego.

Poszliśmy dalej. Nie zwracałem uwagi na kłótnię Morrigan i Avery’ego, dotyczącą majątku i bogatych współmałżonków. Ich słowa prawie wcale do mnie nie docierały. Patrzyłem na oddalającą się drobną Puchonkę. Jej krótkie, kręcone, rude włosy wystawały spod fikuśnej żółtej czapki. Szyję przewiązała szalikiem w barwach swojego domu. Szła ramię w ramię z Lupinem, rozmawiając z nim i śmiejąc się wesoło.

Wilkołak z dziewczyną – przemknęło mi przez myśl. – Pewnie nie powiedział jej jeszcze o tym, że raz w miesiącu zamienia się w potwora, a może nie miał zamiaru. Co mnie to w ogóle obchodzi? Do diabła z nim, Potterem i całą resztą. Mam ważniejsze sprawy na głowie.

~ * ~

Pod Trzema Miotłami jak zawsze panował tłok i harmider. Mnóstwo uczniów przyszło tutaj rozgrzać się przy kufelku kremowego piwa.

Lokal został ozdobiony z okazji dzisiejszego święta. Na ścianach poprzyczepiano różnej wielkości czerwone i różowe serca. Głupi uczniowie napisali na nich inicjały swoje i swoich sympatii. Trzy miotły, wiszące nad dużym, marmurowym kominkiem, zostały zaczarowane tak, że miały teraz kolor różowy. Z sufitu zwisały girlandy, mieniące się wszystkimi odcieniami czerwieni.

Za kontuarem stała barmanka, madame Rosmerta, wysoka kobieta z dużym biustem, szczupłą talią i zaokrąglonymi biodrami. Miała brązowe oczy, mały, zadarty nosek, na którym widniało kilka piegów oraz kształtne usta pomalowane na wściekle czerwony kolor. Swoje długie, jasne, falowane włosy przewiązała kokardką. Założyła dzisiaj obcisłą, karmazynową suknię, pełną falbanek i koronek.

– Tam jest – powiedziałem, gdy dostrzegłem Lucjusza siedzącego przy stoliku w kącie lokalu.

Podeszliśmy do niego.

Lucjusz niewiele zmienił się od opuszczenia szkoły. Miał podłużną, bladą twarz z mocno zarysowanym podbródkiem, szare oczy, pełne zimna i obojętności, w których nigdy nie widziałem oznak szczęścia czy radości, długi nos i wąskie usta. Swoje długie blond włosy związał w kitkę, ozdobioną wstążką, aby nie opadały na jego wysokie czoło. Ubrany był w ciemnozielone, eleganckie szaty, już z daleka wyglądające na nowe i drogie. Na serdecznym palcu błyszczał pierścień rodu Malfoyów. Obok krzesła oparł swoją srebrną laseczkę, którą otrzymał od ojca na siedemnaste urodziny.

Obok niego, w połowie leżąc na stoliku, siedziała kobieta, której nigdy nie widziałem, ale mimo to wydawała mi się znajoma. Z daleka przypominała anioła. Była piękna, znacznie ładniejsza od Morrigan, która uchodziła za najładniejszą dziewczynę w szkole.

Miała idealną sylwetkę, była wysoka i smukła. Jej długie, hebanowe włosy opadały pojedynczymi kosmykami na twarz w kształcie serca i kontrastowały z jasną cerą, pokrytą makijażem, aby nadać jej ciemniejszy odcień. Usta pomalowała delikatnym różem. Założyła na siebie fioletową suknię z pokaźnym dekoltem. Na palcu miała obrączkę i pierścień z ogromnym kamieniem.

Nagle podniosła się ze stołu i spojrzała na mnie lustrującym wzrokiem. Mogłaby uchodzić za ciemnowłosego anioła, gdyby nie jej oczy. Takie znajome, a zarazem takie inne. Ile razy patrzył tak na mnie Black? Oczy w kształt migdałów, otoczone długimi, czarnymi rzęsami, z ciemnymi tęczówkami. Gdyby nie te iskry szaleństwa, tak podobne do tych Mulcibera i pustka, jakby nigdy nie gościła w nich radość, byłaby ona piękną kobietą.

– To oni? – spytała, a jej usta wykrzywiły się w sarkastycznym półuśmiechu. – Nareszcie, zaczynałam się już nudzić.

Przyjrzała nam się badawczo, najdłużej zatrzymała wzrok na Morrigan.

– To jest Bellatriks Lestrange – przedstawił kobietę Lucjusz.

– Pójdę coś zamówić – powiedziała, wstając od stołu.

Oddaliła się w stronę kontuaru. Szła, lekko i uwodzicielsko kołysząc biodrami. Połowa mężczyzn w pubie oglądała się za nią.

– Idiotka, koniecznie chciała przyjść, a nie mogłem jej odmówić, bo jest siostrą mojej narzeczonej – rzekł Lucjusz, gdy zajęliśmy pozostawione dla nas wolne miejsca.

– Czyli szykuje się ślub? – zapytała Morrigan.

– Tak, najprawdopodobniej w lipcu. Mam nadzieję, że jej siostra nie jest taka szalona… - przerwał w połowie zdania, ponieważ Bellatriks wróciła do stolika, niosąc dla każdego Ognistą Whiskey. – Nie sądzisz, że jest za wcześnie na taki mocny alkohol?

– Nie przesadzaj, Lucjuszu. Faktycznie, przecież jeszcze dzisiaj masz randkę z moją siostrą – odparła kobieta, zajmując swoje miejsce. – Oni mają do nas dołączyć? Wyglądają na takich, co mdleją, gdy zobaczą Zaklęcie Niewybaczalne.

– Czarny Pan o tym zadecyduje, Bella.

– Phi – odparła, pijąc alkohol.

– Chcę wam powiedzieć, że służba w szeregach Czarnego Pana, to nie jest wstąpienie do jakiegoś klubu – zaczął Lucjusz. – Jest dożywotnia, nie można się w międzyczasie rozmyślić, a każda próba dezercji lub szpiegostwa karana jest śmiercią.

– Jego wola jest absolutna – kontynuowała z fanatycznym błyskiem w oku Bellatriks. – Jeżeli rozkaże coś zrobić, to ma to zostać dokładnie wykonane, inaczej czekać was będzie surowa kara – dodała, bawiąc się swoją różdżką.

– Czarny Pan spotka się z wami w te wakacje…

– Nareszcie – szepnął Mulciber.

Lucjusz zmierzył go wzrokiem, nie lubił, kiedy ktoś o niższym statusie społecznym mu przerywał.

– Oczywiście najpierw musicie ukończyć szkołę, nie chcemy w naszych szeregach durniów, którzy nie potrafią się powstrzymać i za którymi biega ministerstwo, bo zrobili coś złego.

Mina Mulcibera zrzedła.

– Nie oznacza to, że od razu po zakończeniu szkoły zostaniecie śmierciożercami. Najpierw musicie okazać się użyteczni.

– Czyli co mamy zrobić? – zapytałem.

Mimo że głos miałem spokojny, w głębi duszy bałem się. Nie chciałem ponownie używać klątwy Cruciatus. Nie wiem, czy potrafiłbym torturować kogoś z zimną krwią. Nagle poczułem dreszcze i chłód na ciele mimo rozgrzewającego alkoholu.

– Czarny Pan wyznaczy wam odpowiednie zadanie – odpowiedział Lucjusz.

Oni są źli, Sev. Nie rozumiem jak możesz się z nimi zadawać. *

Lily, czyżbyś miała rację? Czy rzeczywiście popełniłem największy błąd w moim życiu, zadając się z nimi? I tak jest już za późno, nie mogę się wycofać, zmienić zdania. Zabrnąłem za daleko, mimo że cała ta sytuacja zaczyna mnie powoli przerastać, nie mogę zmienić decyzji, bo inaczej czeka mnie śmierć. Mimo wszystko nie zrezygnuję. Może człowiek przyzwyczaja się do torturowania i zabijania innych, może najgorszy jest tylko ten pierwszy raz. Skoro inni śmierciożercą robią to bez skrupułów, to ja nie będę gorszy, na pewno nie od Mulcibera czy Morrigan. Dam radę.

– Tam siedzi ten dureń Longbottom, który już raz pokrzyżował plany Czarnego Pana – zawołała nagle Bellatriks.

Kilka stolików od nas siedział młody, jasnowłosy mężczyzna z fikuśną bródką, w towarzystwie dziewczyny o pulchnej twarzy i blond włosach, spiętych w kok. Była to uczennica siódmej klasy, Alicja Willson, prefekt Ravenclawu. Rozmawiali ze sobą i uśmiechali się.

– Bella, uspokój się i schowaj różdżkę. Dopadniesz ich innym razem. Nie przy świadkach.

– Żebyś chciał wiedzieć, dopadnę ich! I nie zabiję, o nie. Będę ich długo torturować, dopóki nie oszaleją i nie stracą zmysłów. – Zaśmiała się złowieszczo.

Dlaczego poczułem niepokój? Muszę być silny i bezwzględny, nie mogę stać się słabeuszem i głupcem. Koniec z niepewnością, ona nie jest dla zwycięzców. A ja zamierzam zwyciężyć, pokonam własne słabości, pokażę wszystkim, że nie jestem biednym mieszańcem, ale prawdziwym i uzdolnionym czarodziejem.

~ * ~

* cytat z książki Harry Potter i Insygnia Śmierci, J. K. Rowling

~ * ~

Notka najdłuższa, jaką napisałam do tej pory. Nie wiem, czy jeszcze kiedyś uda mi się wytworzyć coś o takiej długości. W każdym razie następne pięć rozdziałów jest znacznie krótszych.

Jak widać zmieniłam szablon, teraz jest w jaśniejszych i mniej przygnębiających kolorach. Mi się bardzo podoba, chociaż ta Lily jakoś dziwnie się uśmiecha. Chyba z tymi zębami jest coś nie tak.

Notka z dedykacją dla Elfaby. Tak jak obiecałam, pojawił się nie do końca twój Remus. Na więcej radzę nie liczyć, chyba że na jeszcze jeden mały epizodzik.

Pozdrawiam :)