Wspomnienie 5: Łatwowierność

Szczęśliwe rodziny są jednakowe. Każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój własny sposób.

Lew Tołstoj

11 lutego 1978

Nie mam z tym nic wspólnego, panie profesorze – powiedziałem do Slughorna, wypytującego mnie o Mulcibera.

Ten idiota wszystko wyśpiewał przy pierwszej nadarzającej się okazji, zapewne pomijając fakty, które pogrążyłyby jego samego. Nie mogłem powiedzieć Slughornowi prawdy o pojedynku. Zaprowadziłby mnie do Dumbledore’a i przed nim także musiałbym się tłumaczyć. Z łatwością potrafiłem wiarygodnie okłamać nauczycieli, ale dyrektor to co innego. Podobno nic nie uchodzi jego uwadze. Jest w stanie wykryć nawet najdrobniejsze kłamstwo.

Nie chciałem zostać wyrzucony ze szkoły, tym bardziej, nie w siódmej klasie, pięć miesięcy przed jej zakończeniem. A gdybym jednak nie został wyrzucony, to i tak otrzymałbym szlaban, zakazujący zbliżającej się wizyty w Hogsmeade. Nie mogłem na to pozwolić, tym bardziej, że miałem się tam spotkać z Lucjuszem.

Slughorn jest naiwny, wystarczy, że jego przekonam do swojej niewinności. Wtedy cała sprawa się zakończy, a Dumbledore się o mnie nie dowie. Opiekun Ślizgonów uwierzy w każde kłamstwo. Jest słabym człowiekiem, bardzo słabym, a takimi najlepiej się manipuluje.

– Pan Mulciber twierdzi coś innego – powiedział po raz któryś z rzędu nauczyciel eliksirów.

Czyżby to był jego jedyny argument?

– Panie profesorze, ja tego nie zrobiłem – zacząłem mu tłumaczyć najbardziej wiarygodnym tonem na jaki mogłem się zdobyć. – Nigdy nie zrobiłbym nikomu nic złego. Nie znam nawet zaklęcia, od którego powstała ta rana na twarzy, nie mówiąc już o stosowaniu Zaklęć Niewybaczalnych. Doskonale wiem, jakie są tego konsekwencje i nie chcę spędzić reszty życia w Azkabanie z takiego powodu. Mulciber jest gwałtowny i agresywny, możliwe, że zaczepił kogoś silniejszego, przez co oberwał, a teraz próbuje wszystko zrzucić na mnie.

– To bardzo prawdopodobne.

Slughorn powoli zaczynał jeść mi z ręki. Wierzył w każde moje słowo.

– Zastanawiam się, dlaczego miałby zrzucić winę akurat na pana, panie Snape?

– Może jest o coś zazdrosny – zasugerowałem. – Na przykład o lepsze oceny… albo o Morrigan – dodałem po krótkiej chwili udawanego namysłu.

To był odpowiedni haczyk, a Slughorn na pewno go złapie.

– Morrigan? Morrigan Delgado? A cóż ta dziewczyna ma z tym wspólnego?

– Bo my… – Udałem lekkie zakłopotanie. – My coraz częściej się spotykamy i chyba będzie z tego coś więcej…

– Na brodę Merlina!

– … a Mulciber jest w niej zakochany i teraz zjada go zazdrość – dokończyłem, nie zwracając uwagi na okrzyk Slughorna i jego zaskoczone spojrzenie.

Spuściłem lekko głowę, szkoda, że nie dało się tak łatwo przywołać rumieńca na twarz.

– Skoro tak pan to ujmuje – mówił profesor, bawiąc się swoim wąsem. – To w takim razie wszystko jasne. Zastanawiam się tylko, kto mógł to zrobić? Może ma pan jakieś przypuszczenia?

– Nie, panie profesorze.

– Czyli muszę szukać dalej. Morrigan powiadasz? Ciekawa dziewczyna – zamyślił się. – Jeszcze jedno, panie Snape, czy mogę się dowiedzieć skąd ta rana na pana twarzy?

Dotknąłem policzka, na którym znajdowała się rana, pamiątka po wczorajszym pojedynku. Jedyna rzecz, na jaką było stać Mulcibera. Miałem nadzieję, że niedługo się zagoi.

– To nic wielkiego, panie profesorze – odparłem. – Bójka na korytarzu.

– Przecież na korytarzach nie można używać czarów.

– Dlatego to ja dostałem.

– Potter i Black?

Wspaniale, czyli nawet nauczyciele wiedzieli o tym, że byłem ich najczęstszą ofiarą.

– Nie chcę o tym mówić – odpowiedziałem.

– Na pewno? Zawsze mogę dać im szlaban. – Widząc moje przytaknięcie, kontynuował: – w takim razie może już pan iść. Do zobaczenia na następnej lekcji.

– Do widzenia, panie profesorze.

Wyszedłem z gabinetu. Tak jak myślałem, Slughorn to głupiec, który uwierzy we wszystko. Najważniejsze, że nie dostałem szlabanu i będę mógł bez problemu spotkać się z Lucjuszem w Hogsmeade. Pozostaje jeszcze sprawa z Morrigan. Mam nadzieję, że Slughorn potrafi trzymać język za zębami, bo ta idiotka mogłaby sobie pomyśleć, że jestem nią zainteresowany. Albo co gorsza, te plotki mogłyby dotrzeć do Lily. Znała reputację Morrigan, wiedziała jaka jest. Nie chcę nawet wiedzieć, co by sobie o mnie pomyślała, gdyby usłyszała coś takiego. Straciłbym w jej oczach jeszcze więcej.

~ * ~

Nie miałem ochoty na kolację, nie byłem głodny. Nie chciałem widzieć Pottera macającego moją Lily po tyłku i podającego jej jedzenie na swoim widelcu, jakby sama nie mogła jeść. On uważał, że to romantyczne. Blacka z kolejną panną lekkich obyczajów siedzącą mu na kolanach, posyłającego mi kpiący uśmiech za każdym razem, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Morrigan uczepionej mojego ramienia, liczącej na coś więcej z mojej strony. Ocierającej się o mnie za każdym razem, kiedy znalazła się dość blisko, a ostatnio robiła to coraz częściej. Avery’ego gadającego bez przerwy o owutemach i spotkaniu ze śmierciożercą w Hogsmeade, nie przejmującego się, że ktoś nieodpowiedni może go usłyszeć.

Żałuję, że nie zobaczę Lily przed snem. Jedynej radosnej iskierki w moim życiu, która tak gwałtownie się wypala, z każdym jej zimnym spojrzeniem i niemiłym słowem. Przynajmniej widziałem ją dzisiaj na numerologii, na którą Potter nie chodzi, więc bez przeszkód mogłem się jej ukradkiem przyglądać.

~ * ~

W sowiarni nie było nikogo, nieliczne ptaki siedziały na żerdziach, większość wyleciała już na nocne łowy. Nie miałem własnej sowy, zawsze korzystałem z jednej ze szkolnych płomykówek, dostępnych dla każdego. Ostatni raz przeczytałem list, który napisałem rano.

Kochana matko,

U mnie wszystko w porządku. Uczę się pilnie, aby dobrze zdać owutemy i znaleźć dobrą pracę tak, jak zawsze dla mnie chciałaś. Razem z kolegami z klasy wybieramy się w najbliższy weekend do Hogsmeade, aby przy kufelku kremowego piwa zapomnieć trochę o nauce.

Co słychać u Ciebie? Tak dawno się nie odzywałaś i nic nie pisałaś. Mam nadzieję, że z Tobą wszystko w porządku, że ten mugol nic Ci nie zrobił i jesteś cała i zdrowa. Na Wielkanoc nie przyjadę, zostanę w Hogwarcie, aby ze spokojem odrobić te wszystkie zadania domowe, którymi obarczą siódmoklasistów nauczyciele.

Proszę, odpisz jak najszybciej będziesz mogła, bo martwię się o Ciebie i bardzo za Tobą tęsknię.

Severus

Patrzyłem na horyzont jeszcze długo po tym, gdy sowa zniknęła w mroku.

Matko, odpowiedz jak najszybciej i tym razem nie okłamuj mnie, pisząc, że wszystko jest w porządku, bo widzę wyschnięte ślady po twoich łzach na listach, które mi wysyłasz. Jeżeli ten mugol, który śmie nazywać ciebie swoją żoną, zrobił ci coś poważnego, to tym razem się nie powstrzymam i nie zawaham. Zabiję go, z zimną krwią zakończę jego egzystencję, a ty będziesz mogła w końcu żyć w spokoju. Nie będziesz musiała się go więcej obawiać, nigdy więcej…

– Severusie, zejdź na chwilę do mnie. – Usłyszałem wołanie matki dobiegające z kuchni.

Wstałem z łóżka i zszedłem na dół. Matka stała obok stołu. Dla mnie była najpiękniejszą kobietą na świecie. Wysoka i bardzo szczupła, miała owalną twarz i ziemistą cerę, którą po niej odziedziczyłem, wysokie czoło, prosty nos, lekko zadarty do góry, wąskie usta i ciemne oczy, w których błyszczały radosne iskierki zawsze, kiedy na mnie patrzyła. Pojedyncze kosmyki jej czarnych, długich włosów opadały na twarz, na której można było dostrzec ślady po schodzących już siniakach. Ubrana była w cienką, niebieską suknię i zarzucony na nią stary szal, aby chociaż trochę ochronił ją przed styczniowymi mrozami.

– Wszystkiego najlepszego z okazji jedenastych urodzin – powiedziała, ściskając mnie mocno. – Nie zapomniałam o moim wspaniałym chłopcu.

Wręczyła mi pudełko owinięte w szary papier i przewiązane niebieską wstążką, którą zazwyczaj używała do wiązania włosów, kiedy nie miała siniaków na twarzy. Drżącymi rękoma wziąłem od niej paczkę, tak rzadko dostawałem prezenty.

– Chodź zdmuchnąć świeczki.

Podszedłem do stołu. Na talerzu leżała czekoladowa babeczka z jedną płonącą świeczką.

– Pomyśl życzenie i dmuchaj – zachęciła mnie.

Spojrzałem na mały płomień. Miałem tak wiele marzeń. Chciałem iść do Hogwartu, o którym tak często opowiadała mi matka, kiedy zostawaliśmy sami w domu. Chciałem, abyśmy uwolnili się od ojca, żyli razem szczęśliwi bez niego, może mama wtedy częściej by się uśmiechała. Chciałem zaprzyjaźnić się z tą dziewczynką od Evansów, mieszkających niedaleko, która wykazywała zdolności magiczne. Lily, chyba tak miała na imię.

Już wiedziałem, o czym pomyśleć. Wciągnąłem powietrze przez nos, aby zdmuchnąć świeczkę i nagle wszystko się skończyło.

Trzasnęły drzwi i do domu, zataczając się, wszedł pijany ojciec.

– Gdzie mój obiad, kobieto?! – wrzasnął od progu.

Podszedł do matki i wymierzył jej siarczysty policzek. Ona zatoczyła się do tyłu i wpadła na szafkę.

– Twój syn ma dzisiaj urodziny!

– Nic mnie nie obchodzi twój dzieciak. Dawaj mi obiad i wódkę!

– Idź do siebie, Severusie – powiedziała matka. – Szybko!

Nogi miałem jak z ołowiu, ale mimo to odwróciłem się i pobiegłem do mojego pokoju. W progu kuchni zostałem jeszcze pchnięty przez ojca.

Wiedziałem, co zaraz się stanie. Znów ją pobije, znów będzie musiała ukrywać siniaki. Nawet nie krzyknie, myśląc, że niczego się nie domyślę. Płakałem z bezsilności i wściekłości, bo nic nie mogłem zrobić, aby pomóc mamie. Co mógł zrobić jedenastoletni chłopiec przeciw silnemu i postawnemu mężczyźnie? Nie będzie już świeczki, życzenia, kawałka ciasta, prezentu. Zostaną tylko łzy, ból, smutek, cierpienie i pamięć o tym wydarzeniu, prześladująca mnie do końca życia…

Łzy płynęły mi po policzkach.

– Matko, uwolnię cię od niego, choćbym miał za to trafić do Azkabanu. Wytrzymaj te pięć miesięcy. Wytrzymaj…

~ * ~

A jednak udało mi się dodać notkę szybciej niż się planowałam. Tą chyba pisałam na filozofii :). Jest to najdłuższa notka opublikowana do tej pory, aż się sama zdziwiłam, że tak się rozciągnęła. Mam nadzieję, że tekst pisany kursywą jest czytelny.

Bardzo dziękuję za wszystkie miłe komentarze dotyczące pojedynku, cieszę się, że Wam się spodobał, bo ja byłam do niego trochę sceptycznie nastawiona i często go modyfikowałam.

Notka z dedykacją dla wszystkich czytelników, bo to Wy mobilizujecie mnie do dalszego pisania.

Pozdrawiam :)