Wspomnienie 12: Bezwzględni oprawcy

Ludzie są jak morze, czasami łagodni i przyjaźni, czasami burzliwi i zdradliwi. Przede wszystkim to jednak tylko woda.

Albert Einstein

23 kwietna 1978

Kierowałem się w stronę gabinetu McGonagall, musiałem oddać jej zaległe wypracowanie. Nie chciałem dostać jakiegoś bezsensownego szlabanu z tak głupiego powodu jak brak pracy domowej.

– Kto cię tak pokiereszował, Smarkerusie? – Usłyszałem głos Pottera. – Muszę mu pogratulować i uścisnąć dłoń.

– Nasz żałosny Smarkerus Snape – zakpił Black.

Pettigrew próbował zachichotać, ale zakrztusił się kanapką, którą jadł.

Czy oni zawsze muszą się napatoczyć i zepsuć mi dzień? – przemknęło mi przez myśl pytanie, na które nie znałem odpowiedzi.

Próbowałem wyciągnąć różdżkę, ale Potter był szybszy. Znowu.

– Expelliarmus! – zawołał.

Różdżka wypadła mi z ręki i potoczyła się po posadzce, znikając z pola mojego zasięgu.

I znów to samo! Dlaczego oni zawsze są górą? Dlaczego historia ciągle się powtarza? Dlaczego to zawsze ja stoję bezbronny naprzeciwko nich, a oni z kpiącymi uśmiechami celują we mnie różdżkami? Dlaczego ja zawsze obrywam, a oni pozostają bez winy?

Potter wykrzywił wargi, a jego twarz przybrała ironiczny wyraz. Wycelował we mnie pałeczką.

Poczułem się tak, jakby nagle ktoś wyłączył pole grawitacyjne wokół mnie, jakbym znajdował się w próżni. Zacząłem obracać się gwałtownie, aż w ostateczności wisiałem głową w dół.

– I co by tu z tobą zrobić, Smarkerusie? – zastanawiał się na głos Potter. – Macie jakiś pomysł, chłopcy?

– Zostawcie mnie, sukinsyny!

– Uuu, odgraża się – zarechotali.

– Szkoda, że nie ma świadków, bez aplauzu to nie taka sama zabawa – rzekł, ziewając Black.

– Pokiereszowany też już jest – zasępił się Pettigrew.

– Zastanówmy się chwilę – mówił Potter, kręcąc różdżką na wszystkie strony.

Moje bezwładne ciało mimowolnie musiało wykonywać wszystkie te ruchy. Obijałem się o ściany i posadzkę, na dłoniach pojawiały się otarcia, z których ciekły wąskie strużki krwi. Czułem, że w wielu miejscach pojawią się jeszcze dzisiaj siniaki.

– Mam pomysł – zaczął Black – może wypróbujemy na nim nasze nowe zaklęcie.

– Z ust mi to wyjąłeś, Łapo – rzekł Potter. – Szkoda, że Lunatyk tego nie zobaczy, przecież to on dopracował do końca to zaklęcie.

Wykrzywili usta w drwiących uśmiechach.

– Glizdogonie, może chcesz dostąpić tego zaszczytu?

Pettigrew wyciągnął swoją różdżkę i wycelował ją we mnie.

– Możesz się nawet pomylić i zmasakrować mu twarz, tak jak tamtemu Krukonowi.

– Przestańcie! – oburzył się. – Wiecie, że zawsze mam problem z poprawnym ruchem nadgarstka, a i formułka jest pokręcona.

– Glizdek, już nie przesadzaj i do dzieła. – Potter uśmiechnął się do niego zachęcająco.

Pettigrew wykonał skomplikowany ruch dłonią i z jego różdżki wypłynęło kilka żółtych iskier.

Miałem wrażenie, że jakaś kolosalna, niewidzialna, twarda jak kamień pięść uderzyła mnie w lewe oko, odchylając przy tym moją głowę do granic możliwości. Wydawało mi się, że za chwilę pęknie mi kręgosłup. Poczułem ogromny, pulsujący ból, który zmroczył moje zmysły. Przed oczami miałem tylko ciemność, dopiero po kilku sekundach świat znów nabrał barw. Mimowolny krzyk wydobył się z moich ust. Nie chciałem tego, próbowałem nie dać po sobie poznać jak bardzo cierpię, lecz nie byłem w stanie się powstrzymać.

– Świetnie, Glizdek! – zawołał uradowany Potter. – Wygląda idealnie! Ma ktoś lusterko lub aparat?

– Nie – odpowiedział Pettigrew. – Patrz, Rogaczu, to chyba jest jego.

Gryfon pochylił się i podniósł z posadzki moje wypracowanie z transmutacji.

– Zostawcie to, pieprzeni sukinsyny! – wrzeszczałem, plując śliną na stojącego najbliżej oprawcę. – To nie wasze!

– Zamknij się, Smarkerusie – odparł Black.

Podszedł do mnie i kopnął w twarz. Usłyszałem dźwięk łamanej kości. Poczułem jak ciepła posoka zaczyna obficie płynąć ze złamanego nosa. Cały czas wisiałem do góry nogami, dlatego krew powoli zalewała mi oczy, powodując problemy z widzeniem.

– Incendio – mruknął Pettigrew, trzymając moje wypracowanie nad różdżką.

Pomarańczowe płomienie zaczęły lizać pergamin, który po krótkiej chwili cały stanął w ogniu. Z mojej pracy pozostała jedynie kupka popiołów rozsypanych na posadzce.

Trójka Gryfonów wybuchnęła śmiechem.

– Cholerni debile! Pieprzeni sukinsyny! Ścierwa! – wrzeszczałem, by po chwili zacząć się krztusić.

– Zamknij się wreszcie, Smarkerusie – rzekł Black. - Everate Stati.

Olbrzymia siła pchnęła mnie na kilka metrów w tył. Wylądowałem na przeciwległej ścianie. Uderzyłem mocno głową o kamienną posadzkę i poczułem tępy ból. Świetnie. Czyli do tego wszystkiego doszedł jeszcze guz. Gdy obolały podniosłem się z podłogi, ich już nie było.

~ * ~

Stałem przy tym samym oknie, przez które kilka dni temu widziałem spadającą Emily. Ostatnio często tu przychodziłem, chociaż sam nie potrafiłem sobie odpowiedzieć na pytanie dlaczego. Co mnie ciągnęło w to przeklęte miejsce?

Krew przestała już mi lecieć z nosa. W łazience obmyłem twarz i naprawiłem złamanie, ale ból pozostał. Lewe oko miałem spuchnięte i sine od zaklęcia, którym mnie potraktowali. Zapewne utrzyma się to przez kilka dni lub co gorsza tygodni.

Znów zaczną się drwiny ze strony innych uczniów, kiedy zobaczą mnie w takim stanie. Może Ślizgoni zaczęli czuć respekt po pojedynku, który stoczyłem w lutym, ale dla innych jestem nic nieznaczącym i niewartym śmieciem, tchórzem, z którego mogą bezkarnie drwić i robić to, na co przyjdzie im ochota. Miałem ich dość, całej tej bezmózgiej i niemyślącej masy idiotów zapatrzonych w Pottera i jego bandę, jakby byli starożytnymi bohaterami pokroju Merlina lub Salazara Slytherina albo co gorsza jakimiś bogami o absolutnej woli. Tak jak gdyby ich słowa charakteryzowały się świętością, a czyny doprowadzały do uwolnienia świata od zła. Czy nikt nie widzi jacy oni są naprawdę? Jak znęcają się nad innymi dla własnej przyjemności? Jak niszczą ciężką pracę innych tylko po to, aby pośmiać się i zabawić?

Dość tego! – postanowiłem, że następnym razem nie pozwolę im na takie traktowanie mnie.

Jednak od razu napadły mnie wątpliwości. Czy dam radę? Przecież zawsze staję się ich kozłem ofiarnym. Zawsze… Potter pokazał nie raz, że szybciej rzuca zaklęcia. Ale czy to oznacza, że wyrósł na lepszego czarodzieja? Wszyscy twierdzą, że jestem nikim ważnym, zerem, który myśli, że może coś osiągnąć, a tak naprawdę znów poniesie porażkę. Przecież całe moje życie to klęska, nic mi się w nim nie udało. Nic…

– Severusie? – Usłyszałem pełen troski głos Morrigan. Poczułem jak kładzie dłoń na moim ramieniu. – Co się stało?

– Zostaw mnie w spokoju!

Odepchnąłem ją od siebie. Złość nagromadzona dzisiejszego dnia chciała znaleźć ujście. Wydostać się na zewnątrz, sprawić komuś ból, nie miało znaczenia fizyczny czy psychiczny.

– Co cię ugryzło?! – zawołała. Troska zniknęła z tonu jej głosu, a spojrzenie stało się zimne i przenikliwe. – Ci kretyni, tak?! Znowu coś ci zrobili? Zresztą, po co ja się pytam, widzę podbite oko i te kilka plamek na koszuli. To krew? Czy nie możesz chociaż raz im się postawić? Poka…

– Nie twój interes. Mówiłem ci, abyś…

– Nie przerywaj mi! Teraz ja mówię, a ty słuchasz! Pokaż im na co cię stać. Bez mrugnięcia okiem walczysz z takim psychopatą jak Mulciber, nie pozwalasz mu sobą pomiatać. Po tamtym pojedynku połowa Ślizgonów czuje do ciebie respekt. A ty pozwalasz, aby jacyś pieprzeni Gryfoni naśmiewali się z ciebie i robili z tobą co im się żywnie podoba? Nie ułatwiaj im tego!

Morrigan patrzyła mi prosto w oczy, w których widziałem płomienie wściekłości i samozaparcia. Wiedziałem, że była gotowa do konfrontacji i nie zamierzała się poddać.

– Nie wiesz o czym mówisz!

– Ja nie wiem, tak?! – prychnęła. – Dobrze, skoro ty nie chcesz, to ja pójdę i pokażę im co robi się z takimi gnidami.

Nim zdążyła ruszyć się z miejsca, chwyciłem ją za nadgarstek. Nie miałem zamiaru pozwolić, aby postawiła na swoim, rządziła się moim życiem.

– Nie waż się tego robić.

– Au, Severusie, to boli – jęknęła, gdy ścisnąłem ją jeszcze mocniej.

– Błagam, puść mnie. Obiecuję, że nic nie zrobię. Proszę, zostaw.

Rozluźniłem uścisk na nadgarstku Morrigan.

– Nie rozumiem cię. Jesteś typem człowieka, który nie potrafi pogodzić się z porażką, walczy o swoje do końca. Możliwe, że masz rację i faktycznie cię nie rozumiem. Jak ochłoniesz to porozmawiamy ze spokojem.

Wyrwała rękę z mojego uścisku i odeszła. Stukot jej obcasów jeszcze długo odbijał się echem w kamiennym korytarzu.

Nie znosiłem jej w tej chwili, za wszystkie słowa, które powiedziała. Dlaczego? Dlatego, że miałaś rację, Morrigan. Czułem się okropnie przez to, że wyciągnęła na wierzch to, co mnie dręczyło od tak dawna. Tak wiele razy w wyobraźni to ja jestem górą, pokonuję ich, ale gdy dochodzi do prawdziwej konfrontacji nie potrafię nic zrobić. Koniec z tym! Skoro nie mogę ich pokonać, kiedy są razem zrobię to, gdy będą osobno.

Usłyszałem śmiechy dochodzące z głębi korytarza. Po chwili zobaczyłem Lupina w towarzystwie swojej dziewczyny. Uśmiechnąłem się perfidnie, złość potęgowała się we mnie, a skoro taki debil się napatoczył, to szkoda nie wykorzystać okazji.

Szkoda, że Lunatyk tego nie zobaczy, przecież to on dopracował do końca to zaklęcie.

Zapłacisz mi za to – pomyślałem i ruszyłem w stronę Lupina. Tym razem się nie zawaham.

~ * ~

Jak obiecałam notka ukazała się szybciej. Zmieniłam ostatni fragment przez co nie ma w niej nic na temat morderstwa Emily. Cóż trwają przesłuchania innych podejrzanych, więc nie ma w tym nic dziwnego.

Pozdrawiam :)