Wspomnienie 11: Przesłuchanie

Ale teraz widzę, że mi nic nie potrzeba, słyszysz? Absolutnie nic. Niczyich usług i współczuć. Jestem sam. I basta! Dajcie mi święty spokój!

Fiodor Dostojewski – Zbrodnia i kara

22 kwietna 1978

Dormitorium tonęło w mroku. Wszystkie świece, dające chociaż trochę światła, już dawno zgasły, pozostawiając jedynie nieprzeniknioną ciemność. Bezkresna, nieprzenikniona czerń otaczała trzy łóżka, na których, już od kilku godzin, głęboko spali pozostali mieszkańcy, z którymi dzieliłem dormitorium. Powietrze było ciężkie i suche. W lochu panował zaduch i upał. Oddychałem płytko, brakowało mi świeżego powietrza, a w pomieszczeniu nie było okien, które mógłbym otworzyć.

Ciszę przerywały tylko równe oddechy pozostałych Ślizgonów i sporadyczne chrapanie Moore’a.

Dochodziła już trzecia w nocy, a ja nadal nie zmrużyłem oka. Leżałem, patrząc na kamienny sufit. Pozwijana kołdra znajdowała się w nogach łóżka, było za gorąco, aby się nią przykryć. Odsłonięte kotary niewiele pomagały, ale przynajmniej nie miałem wrażenia jakbym za chwilę miał się udusić z powodu braku świeżego powietrza. Strużki potu spływały po twarzy i szyi, piżama kleiła się do ciała, dłonie miałem mokre. Czułem, jak wilgoć z mojej skóry powoli przechodzi na poduszkę i prześcieradło.

Przed oczami cały czas stawała mi twarz Morrigan, włosy opadające na jej ciemną cerę, orzechowe oczy patrzące na mnie z tym dziwnym, niepodobnym do niej smutkiem, pełne, czerwone usta zachęcające do pocałunku. Nie wiem co mną kierowało, kiedy wczoraj staliśmy naprzeciwko siebie. Czy było to tylko pożądanie? A może znaczy ona dla mnie coś więcej? Czyżby serce czuło coś, czego mózg nie chce zaakceptować? Nie, to nie mogło być coś więcej. To była tylko chęć posiadania jej w tamtej chwili. Chciałem tylko czuć smak jej ust, dotyk języka, tańczącego razem z moim ten dziwny taniec kochanków. Pragnąłem dzikiej namiętności. Pod wpływem pożądania, które ogarnęło nas, nie potrafilibyśmy się powstrzymać. Zamiast ciepłego, wygodnego łóżka z atłasową pościelą byłaby twarda, kamienna posadzka w lochu, ale nic innego by się nie zmieniło. Doznania, wrażenia i skutki pozostałyby takie same.

Tylko czy mógłbym być z taką dziewczyną? Przecież dla Morrigan liczyły się głównie pieniądze, status społeczny i mężczyzna dla rozrywki. Była osobą perfidną, złośliwą, interesowną i traktującą innych z wyższością, jak zabawki. Ale zaczynałem dostrzegać też jej zalety, mimo że jeszcze do niedawna żyłem w przekonaniu, że ich nie ma. Przecież inteligencji, bystrości, czułości nie można nazwać wadami. Miałem wrażenie, że częściej na jej ustach gościł serdeczny uśmiech, a nie ten przepełniony ironią i pogardą. Może zawsze tak było? Może to ja nie potrafiłem dostrzec tego wcześniej?

Nie wiedziałem, co mam o tym wszystkim myśleć. Tysiące pytań bez odpowiedzi kłębiło się w mojej głowie, nie dając mi spokoju. Miałem wrażenie, że pogubiłem się we własnych uczuciach, że ostatnie wydarzenia sprawiły, iż wszystko stanęło do góry nogami. Nic nie było już jasne i oczywiste. Jak to zakończyć? Jakie podjąć kroki? Co zrobić, aby znów odzyskać spokój? Nie wiedziałem. Tylko jedno wydawało się oczywiste, chciałem, aby Morrigan była blisko mnie, bez względu na wszystko.

~ * ~

Bezsenna noc dawała o sobie znać. Byłem zmęczony, mój organizm domagał się snu i odpoczynku. Miałem podkrążone oczy, wyraźnie widoczne na mojej bladej cerze, bolała mnie głowa. Z chęcią zawróciłbym do dormitorium i nie pojawił się na dzisiejszych zajęciach, ale zapewne zarobiłbym szlaban, a nie chciałem marnować wolnego czasu, wykonując pozbawione sensu zadania zlecone przez nauczycieli. Wiedziałem, że nie wyniosę z nich dzisiaj żadnej wiedzy. Pójdę, usiądę w ławce i poczekam na dzwonek obwieszczający przerwę.

Najgorsze było jednak to, że czekała mnie jeszcze dzisiejszego dnia rozmowa z Dumbledore’em odnośnie morderstwa Emily. Musiałem mieć czysty i wypoczęty umysł, potrzebowałem pełnego skupienia i jasnego, logicznego myślenia, aby zwieść dyrektora Hogwartu.

Na śniadanie udałem się razem z Morrigan. Avery szedł krok w krok za nami, z uwagą obserwując nasze zachowanie. Dzisiaj rano ogłosił, że wiadomość o wczorajszym wydarzeniu obiegła już cały zamek. Znacznie różniła się od wersji prawdziwej, gdyż została wzbogacona o pikantne szczegóły. Nigdy nie zrozumiem jak to się dzieje, że plotki rozchodzą się z taką szybkością. Nie minie nawet dwanaście godzin, a już wszyscy są święcie przekonani, że znają każdy, nawet najbardziej nieistotny, aspekt całej sprawy.

W Wielkiej Sali jak zawsze panował gwar i harmider. Uczniowie wesoło rozmawiali i przekrzykiwali się nawzajem. Kiedy razem z Morrigan przekroczyliśmy próg pomieszczenia, większość rozmów ucichła. Głowy obracały się w naszą stronę. Każdy chciał sprawdzić, czy plotki i nowa sensacja są prawdziwe. Starałem się ich ignorować, idąc naprzód, by zająć miejsce przy stole Ślizgonów. Co mnie obchodziła banda idiotów, którzy nie mieli o niczym pojęcia?

Mimowolnie spojrzałem w stronę stołu Gryfonów. Sam nie wiem co spodziewałem się tam zobaczyć. Napotkałem wzrok Lily. W jej ślicznych zielonych oczach dostrzegłem pogardę i obrzydzenie. Gdy zorientowała się, że na nią patrzę, odwróciła głowę i zaczęła rozmawiać ze swoją przyjaciółką. Zignorowałem ją, miałem teraz ważniejsze rzeczy na głowie niż jej podłe i wyniosłe zachowanie.

– Nie wierzę, że Smarkerus wymienił swój brudny kocioł na dziewczynę. A ty Rogaczu? – Usłyszałem głos Blacka.

Morrigan w odpowiedzi spojrzała na niego jakby był obrzydliwym, rozkładającym się pasożytem. Poczułem muśnięcie jej warg na policzku.

– Nie przejmuj się debilami – szepnęła mi do ucha. – I tak to my będziemy jeszcze górą.

– Panno Delgado, panie Snape i panie Avery… – zaczął Slughorn, zbliżający się szybko w naszą stronę.

– Tak, panie profesorze? – przerwała mu zniecierpliwiona Morrigan, ton jej głosu świadczył o wyraźnej niechęci.

– Proszę abyście w tej chwili udali się do mojego gabinetu. Musimy poważnie porozmawiać i wyjaśnić sobie kilka spraw.

Spojrzeliśmy na siebie porozumiewawczo, na naszych twarzach malowało się zdziwienie. Nie wiedzieliśmy, o co może chodzić. Rzucając ostatnie spojrzenie na znajdujące się na stołach przysmaki, których zapewne nie będzie nam dane dzisiaj zjeść, udaliśmy się za opiekunem domu do jego gabinetu, mieszczącego się w lochach.

Slughorn wygodnie rozsiadł się za biurkiem, wskazując nam trzy proste, drewniane, twarde krzesła stojące naprzeciwko niego.

– Chciałem was zapytać, czy wiecie co stało się z panem Mulciberem?

– Nie – zaczął Avery, głośno przełykając ślinę. – Nie było go wczoraj wieczorem w pokoju wspólnym.

Profesor zlustrował nas dokładnie wzrokiem, jakby chciał udowodnić, że kłamiemy i przyłapać na jakimś niedopowiedzeniu. Nie zrobił na mnie żadnego wrażenia, ale wyraz twarzy Averey’ego świadczył o tym, że już zaczyna się bać. Dobrze, że ten głupiec o niczym nie wiedział, bo jeszcze by nas wszystkich pogrążył.

– Czy coś mu się stało, panie profesorze? – zapytała Morrigan uprzejmym tonem.

– Wczoraj ktoś rzucił na niego klątwę z dziedziny czarnej magii, jego twarz jest zmasakrowana. Gdyby profesor Flitwick nie znalazł go kilka minut później, to już by nie żył, tak mocno krwawił.

– To straszne – szepnęła dziewczyna, teatralnie zasłaniając usta dłonią. – W jakim jest stanie?

– Nie obudził się jeszcze. Wczoraj wezwano uzdrowicieli i zajęli się nim odpowiednio, więc przeżyje. Chociaż nie wiadomo jak będzie wyglądać – dodał po chwili. – Wiem, że trzymacie się razem, dlatego chciałem was zapytać, czy nie wiecie czegoś na ten temat?

– Niestety nie, panie profesorze – skłamałem. – Wczoraj nie widzieliśmy Olafa, ostatnio rzadko przesiaduje w pokoju wspólnym i spędzamy z nim mniej czasu.

– Może wdał się w pojedynek z Johnem Grantem, tym Puchonem z siódmej klasy. Ostatnio często sobie wygrażali – zasugerował Avery.

– Jakbyście się czegoś konkretnego dowiedzieli, to proszę poinformujcie mnie.

– Oczywiście, panie profesorze – odpowiedzieliśmy zgodnym chórem, chociaż żadne z nas nie miało zamiaru mówić mu czegokolwiek.

– Co to się porobiło? Najpierw morderstwo tej biednej Emily, a teraz czarna magia używana przez uczniów.

– Nastały mroczne czasy i trzeba się z tym pogodzić i zaakceptować – powiedziała Morrigan.

– Panno Delgado, zawsze pozostaje nadzieja, że jutro może okazać się lepsze.

– Nadzieja matką głupich – podsumowałem.

– Macie dość zaskakujące podejście do życia. Mam tylko nadzieję, że nie podejmiecie błędnych decyzji. – Slughorn zamyślił się nad czymś, sprawiając wrażenie nieobecnego. – Idźcie już, nie możecie się spóźnić na zajęcia. Do widzenia.

– Do widzenia, panie profesorze.

Wyszliśmy z gabinetu Slughorna. Nie odzywaliśmy się do siebie, aż nie wyszliśmy z lochów.

– Jak myślicie kto mógł zrobić to Mulciberowi? – zagadał Avery. – Może ktoś jeszcze chce się dostać w szeregi śmierciożerców skoro używa czarnej magii?

– Jack, myślisz, że tylko my znamy się na czarnej magii? Przecież nie tylko chętni na stanowisko sługi Czarnego Pana znają się na niej.

– Masz rację, Severusie, ale mimo wszystko jestem ciekawy kto to zrobił. Zapewne ktoś zapowiadający się na świetnego czarodzieja. Pogratulowałbym mu, w końcu ktoś zajął się tym debilem. Nie zdążymy już zjeść śniadania – dodał, spoglądając smętnie w stronę Wielkiej Sali.

~ * ~

– Nie mam nic wspólnego z tym morderstwem, panie profesorze.

– Załóżmy, że mówisz prawdę…

– To jest prawda! – oburzyłem się, za bardzo podnosząc głos.

Dyrektor przyglądał mi się badawczo, swoimi niebieskimi oczami, znad okularów połówek.

– Dobrze, więc co w takim razie robiłeś w tym czasie?

– Byłem razem z Morrigan, a co wtedy robiliśmy to nie pana interes.

– Z panną Delgado porozmawiam później – rzekł spokojnie.

– Ona nie ma z tym nic wspólnego! – krzyknąłem.

Nie wiem dlaczego tak zawzięcie jej broniłem, ale stanął mi przed oczami obraz jej twarzy, kiedy mówiła mi o morderstwie. Była roztrzęsiona, płakała. Wydawała się wtedy taka delikatna, krucha. Może i liczyła się dla niej tylko reputacja i troska o własny los. Ale dla kogo nie? Każdy z nas patrzy tylko na siebie. Najważniejsze jest przecież własne dobro, wyłącznie głupcy i słabeusze oglądają się na innych.

– Pan Avery i pan Mulciber także są niewinni?

– Oni mnie nie obchodzą. Nie wiem co wtedy robili i czy mają z tym coś wspólnego.

Dumbledore przygładził swoją długą, siwą brodę. Przez chwilę widziałem w jego oczach zaskoczenie.

– Wszystko przemawia za tym, że wasza czwórka jest w to zamieszana.

– Dlaczego?! Dlatego, że jesteśmy Ślizgonami, a nie wielkimi Gryfonami? – zapytałem z sarkazmem.

– Dom, do którego zostaliście przydzieleni nie ma z tym nic wspólnego – odparł ze spokojem. – Ale podczas ostatniej wizyty w Hogsmeade byliście widziani w towarzystwie śmierciożerców.

– I co z tego? Możemy się spotykać z kim chcemy! Nie jestem śmierciożercą, mogę to panu w tej chwili udowodnić.

Poczułem jak krew napływa mi do twarzy, powodując pojawienie się na niej czerwonych wypieków, spowodowanych wściekłością. Ogarnęła mnie olbrzymia wściekłość. Kto powiedział, że Dumbledore to sprawiedliwy człowiek? Bzdura! To głupiec i naiwny idiota jak wszyscy ludzie jego pokroju, uważający dobro za cechę nadrzędną i jedyną, która ma jakiekolwiek znaczenie.

– Oczywiście. Severusie, jesteś dobrym czarodziejem, masz talent i możesz zajść daleko…

– Tylko talent się dla pana liczy?! Nic więcej?! Nikt nie będzie się wtrącał w moje życie! – wybuchnąłem podniesionym głosem, widząc, że dyrektor otwiera usta, chcąc mi przerwać. – Zrobię z moim życiem to, co będę chciał!

Dumbledore patrzył na mnie ze smutkiem, miał zmartwiony wyraz twarzy.

– Nigdy nie jest za późno, aby zmienić zdanie. Możesz w każdej chwili porzucić tą drogę i stanąć po właściwej stronie. Wiem, że w twoim sercu jest dobro, tylko nie chcesz tego do siebie dopuścić i ukrywasz się za maską obojętności i pogardy. Doskonale wiesz, że talent magiczny nie jest najważniejszy, lecz to jakim się jest człowiekiem.

– Pan mnie nie rozumie, ja już podjąłem decyzję i nie zmienię zdania! Pan mnie nie zna, nic o mnie nie wie i nie będzie mi mówić jak mam żyć. Sam o tym zadecyduję! A to głupie gadanie o dobroci i stawaniu po właściwej stronie może pan sobie darować, bo coś takiego nie istnieje. Nie mam zamiaru tego słuchać!

Dyrektor westchnął z rezygnacją.

– Jesteś jeszcze młody, Severusie. Wiem, że w przyszłości przejrzysz na oczy. Teraz może mi nie wierzysz, ale jeszcze wspomnisz moje słowa i przyznasz mi rację. Zawsze możesz do mnie wtedy przyjść, a ja ci pomogę. I wiem, że nie zabiłeś Emily. Nie jesteś zdolny do takiego czynu, nie jesteś zdolny do odebrania drugiemu człowiekowi życia. To już wszystko z mojej strony, możesz odejść.

– Jestem zdolny do takich rzeczy, o których nie ma pan pojęcia, a gdybym chciał potrafiłbym zabić i nie zawahałbym się. Do widzenia – warknąłem na pożegnanie.

– Do widzenia, Severusie.

Wyszedłem z gabinetu dyrektora, trzaskając drzwiami. Cały byłem roztrzęsiony. Co Dumbledore może o mnie wiedzieć? Przecież mnie nie zna. To ja wybieram drogę, którą chcę kroczyć. To moje życie i nikt nie będzie mi mówić co mam z nim zrobić, jak wykorzystać każdą minutę, którą mi dano. Niech poucza swoich pupilków, takich jak Potter czy Black. Takie głąby pozbawione rozumu i inteligencji na pewno go posłuchają i zrobią wszystko co im każe. Są jak jego marionetki, wystarczy pociągnąć za odpowiedni sznurek i już wykonują każde polecenie. Ja nie mam zamiaru być taką kukiełką! Nigdy w życiu! Będę postępować tak, jak zechcę, nie dam się nikomu omamić, nikt nie będzie mieć nade mną władzy. A już na pewno nie taki głupiec jak Dumbledore. Oddam się w służbę Czarnemu Panu z własnej, nieprzymuszonej woli. Ja jestem panem mojego losu i nikt tego nie zmieni.

~ * ~

Nareszcie nowy rozdział. Trochę straciłam formę i w styczniu zostały dodane tylko trzy wspomnienia zamiast czterech, ale obiecuję, że w lutym się poprawię. Wszystko spowodowane było nauką, ale wczoraj skończył się semestr, a do zaliczenia zostały mi tylko dwa przedmioty i mam trzy tygodnie ferii.

Jestem bardzo szczęśliwa, że Onet polecił moją poprzednią notkę. Byłam pewna, że nie polecają tych, w których pojawia się przemoc i przekleństwa, a tu taka miła niespodzianka. Chciałam bardzo podziękować osobie dzięki której dostałam tą gwiazdkę.

Pozdrawiam serdecznie i życzę udanych ferii tym, którzy je teraz zaczynają :)